Avontuur in Venezuela
Vreeselijk waren de gevolgen van het ernstig autobusongeluk, dat Donderdag,
morgen gebeurde onder de gemeente Etten Leur. Verschillende gezinnen
werden in diepen rouw gedompeld. De zijkant van de bus werd bij de aan
rijding geheel opengereten
De feestelijke intocht van den nieuwen burgemeester van Beemster, den heer
W. C. Ninaber, wiens installatie Donderdag plaats vond
De 2de divisie der Kon. Maréchaussee herdacht Donderdag te Maastricht het
100-jarig bestaan. Terwijl de divisie voor de kazerne stond opgesteld, werd
door den districtscommandant! kapitein W. van Walt Meijer, de dagorder
voorgelezen
Kaarsen en verzegelde doosjes lucifers zijn bevestigd aan de telex
apparaten in de werkkamer der journalisten in hotel Trier te Baarn, om
dienst te doen ingeval van storing in het electrisch licht
Ie Sloten had Donderdag de begrafenis plaats van de vier meisjes,
die Zondag bij het zwemmen in zee te Castricum om het leven
kwamen
Voor het vreugdevuur in het Vondelpark te Amsterdam is in een der
vijvers een brandstapel op een vlot gebouwd op initiatief van de
Stichting Practisch Werken Amsterdam voor jeugdige werkloozen
De demonstratie bij de overdracht
van 18 brandspuiten door het Rijk
aan den Amsterdamschen Gerr
Luchtbeschermingsdienst
De batterij veldkanonnen, die in het Beatrix-park te Amsterdam de
vreugdeschoten zal lossen bij het bekend., worden der blijde gebeur
tenis in het Prinselijk Gezin, is ter plaatse aangekomen
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch
van
R. H. DAVIS.
(Nadruk verboden.)
19)
Inez keek hem verbluft aan. In alle twee-
en-twintig jaar van haar leven had nog nooit
een man zoo tegen haar gesproken. Geen
Venezolaan die, al was hij nog zoo geprik
keld, zou het in zijn hoofd halen om zoo tegen
zijn vrouw, zijn zuster of zijn dochter te spre
ken, laat staan tegen een vreemde dame. En
deze vreemdeling behandelde haar, die, zooals
haar herhaaldelijk en uit betrouwbare bron
was verzekerd, de liefste van haar sekse was,
ofze zijn weerbarstig jongste broertje was.
En in weerwil van alle ernstige gedachten,
die haar geest op het oogenblik bezig hielden,
gaf ze er zich rekenschap van dat dit een
nieuwe, ongekende sensatie was. Ze vond het
tegelijkertijd amusant en aantrekkelijk. Hier
voor haar stond dus eindelijk een man, die al
les in het werk stelde om haar vader te be
vrijden en dien het er niet om te doen was
haar te behagen. Hij had haar verstand en
haar moed noodig; hij verlangde haar hulp,
maar hij verlangde die van iemand die hij als
zijn kameraad beschouwde, zooals hij die van
een mannelijk medewerker verlangd zou heb
ben. Onbewust maakte hij haar het compli
ment, dat haar beter dan eenig ander beviel!
Ik help u! zei ze.
Roddy keek haar weifelend aan, niet be
grijpend waarom ze plotseling blij lachte.
Zijn zakelijke manier van spreken volgend,
zei Inez haastig:
U kunt de ponny wel houden. Hij is pas
bij ons en niemand weet dat hij van ons is.
Morgenochtend voor zonsopgang moet u weer
uitrijden, maar dan moet u den weg naar
Otrabanda langs de rots neanen. U moet zor
gen dat u ons huis voorbij bent voordat de
zon opgaat. Na ongeveer een mijl moet u links
een ruiterpad inslaan. Dat komt uit op het
strand. Als ik niet kan, zal Pedro er zijn. U
leunt de geschiedenis, die vader geschreven
heeft krijgen bij Belancourt in Willemstad.
Hoe zal ik u ooit kunnen danken, riep ze uit,
als u gelijk hebt gehad?
Roddy glimlachte terug en schudde zijn
hoofd.
Ik wist niet dat we dankbaarheid van
elkaar verlangden, zei hij. En nu moet u
gaan, want ik kan niet weg, voor u uit het ge
zicht bent.
Het meisje liet zich wegsturen met denzelf
den, voor Roddy onbegrijpelijken lach van
daarnet.
Roddy gaf haar een kwartier voorsprong en
galoppeerde toen naar Willemstad. Hij stalde
de ponny ergens in de voorstad en ging toen
zoo vlug mogelijk naar den boekwinkel. Hij zei
dat hij reisbeschrijvingen en boeken over de
geschiedenis van Venezuela zocht. Bij wat de
man hem liet zien was er één in drie deelen
in het Spaansch. door Senor Don Miguel Ro-
jas, Roddy's vingers jeukten om het open te
maken hij ging naar zijn hotel na nog een
half dozijn andere boeken te hebben gekocht.
Peter sliep nog, maar Roddy's ongeduld was te
groot om hem eerst wakker te maken. Hij
sloot zich op in zijn kamer, gooide de boeken
die hij niet noodig had op den grond en
sloeg met zenuwachtige vingers de bladen om
tot hij bladzij vier en vijftig te pakken had.
Zijn oogen vlogen naar de vierde paragraaf.
Hij kende niet zoo heel veel Spaansch, maar
zijn kennis bleek voldoende. Bladzij vier en
vijftig vormde de beschrijving van een aanval
van zee uit door Drake op het fort van San
Carlos. En dit was de inhoud van de myste
rieuze paragraaf vier:
„Ziende dat het niet mogelijk was het
fort te behouden, verzamelden de verde
digers zich in het lokaal van de wacht,
en werden van daaruit naar het vaste lafid
gevoerd door den tunnel, die San Carlos
met het Fort van Elckorro verbindt".
Roddy liep naar de aangrenzende kamer als
in een droom en schudde den slapenden Peter
bij zijn schouder. Peter deed zijn oogen open
en de uitdrukking op Roddy's gezicht maakte
hem' van schrik meteen klaar wakker.
Is er iets niet in den haak?
Roddy vergat dat Peter absoluut geen
Spaansche kende en wees triomfantelijk op
paragraaf vier.
Ik heb een ondergrondsche gang naar de
cel van Generaal Rojas ontdekt, zei hij. We
moeten terug gaan en hem eruit halen.
Om geen last te hebben van de warmte,
hebben de planters, die op een eind afstand
van Willemstad wonen, de gewoonte bij kaars
licht op te staan en als de zon opkomt zijn ze
al een heel eind op weg. Dus toen Roddy er
den volgenden morgen weer op uit toog om
Inez Rojas te ontmoeten, beschouwden de en
kele bedienden, die zijn vroeg vertrek merk
ten, dat zoowel als zijn mededeeling dat hij
wilde duiven ging schieten als iets heel ge
woons.
Roddy vond zonder eenige moeite het pad,
dat van de rots naar zee liep en toen hij het
strand een klein eindje afgereden was, vond
hij Inez op hem wachten, begeleid door den
trouwen Pedro. De rots, die aan den voet
uitgehold was door de zee, welfde over hen
heen en verborg hen voor allen, die over den
rotsweg kwamen, terwijl de golven, die op
een uitstekende rotspunt braken, hen met een
gordijn van druppels onttrokken aan het oog
van hen die op zee voeren.
Toen ze opstond en naar hem toekwam,
straalde Inez' gezicht van geluk. Het leek wel
alsof ze sedert hun vorige ontmoeting nog
flinker, krachtiger, nog jonger en mooier was
geworden. Zij zag aan de uitdrukking van
voldoening in Roddy's oogen, dat ook hij het
raadsel had opgelost.
Hebt u het boek gezien! riep ze en hebt
u het begrepen?
Ik heb er tenminste een flauw idee van.
Genoeg, voegde hij er bij om door te gaan.
Ik heb het .moeder niet verteld, zei Inez
met iets in haar stem dat trots over haar
eigen dapperheid verried, ik zal het haar niet
vertellen ook, voordat ik weer iets van u ge
hoord heb en voordat u zegt, dat u gelooft, dat
we dezen keer werkelijk hoop mogen hebben.
Maar ik heb het Pedro verteld, voegde ze er
bij. Ze glimlachte den ouden man liefdevol
en dankbaar toe. en dat is heel gelukkig,
want hij wist me een heeleboel te vertellen.
Zijn vader, die bij de artillerie heeft gediend,
was dikwijls in Morro voordat het verlaten
werd. Dat is vijftig jaar geleden. De tunnel
werd toen dagelijks gebruikt en ieder wist
ervan. Maar toen Morro als vesting werd op
geheven werd de gang dichtgegooid en aan elk
einde met steenen afgesloten. In San Carlos
kwam hij uit in de kamer van de wacht. El
Morro was eigenlijk geen fort, het was meer
een signaal station. Het werd vroeger, in de
dagen van de zeeroovers, als uitkijktoren ge
bruikt. Daar waren altijd maar een paar
man op wacht en dan nog maar alleen over
dag. Ze sliepen in San Carlos. lederen mor
gen kwamen ze bij elkaar in het wachtlokaal
en marcheerden dan door den tunnel naar El
Morro en kwamen bij zonsondergang weer
terug.
Ik ken El Morro niet, zei Roddy.
U zult het wel gezien hebben, veronder
stelde Inez, zonder te weten dat het een fort
was. Het is nu heelemaal vervallen. Hebt u
nooit rechts van de stad een klein heuveltje,
vlak aan de haven gezien? Het is juist boven
de vlakte, waar het vee wordt bijeengedreven
tot het naar Cuba vervoerd wordt, Wel, de
ruïnes van El Morro liggen bovenop dien heu
vel. Het is zoowat een kwart mijl van San
Carlos, dus we weten dat dat de lengte van
den tunnel is. Pedro heeft gezegd dat hjj ge
deeltelijk onder de haven doorloopt. De ge
vangenen van San Carlos hebben den gang
vroeger in de rotsen uitgehouwen.
Maar er zullen heel wat menschen zijn,
wierp Roddy tegen, die van het bestaan ervan
afweten.
Vijftig jaar geleden wel, maar u moet
bedenken dat zij eigenlijk al een halve eeuw
niet meer bestaat. De menschen hier vin
den zoo'n tunnel niet zoo'n geweldige bij
zonderheid. Zij zijn haast bij elk fort, dat de
Spanjaarden hier langs de kust hebben ge
bouwd, en ook in Cuba en op de landengte
van Panama. Bijna al die forten zijn met
elkaar verbonden door tunnels. Ze dienden om
de soldaten te beschermen tegen het vuur van
den vijand als ze van de eene stelling naar
de andere moesten.
Ze hadden tot aan hun enkels in het zachte
vochtige zand gestaan. Het meisje liep op
haar ponny toe, maar Roddy stond nog naar
de zee te staren. Hij scheen Inez' tegenwoor
digheid geheel vergeten te zijn en tuurde in
omhoog hieven voor de rotsen en uiteen spat-
gedachten verloren naar de golven, die zich
ten in een glinsterende waaier van schuim.
Tenslotte kwam hij met een ernstig gezicht
naar haar toe.
Ik zal de autoriteiten in Porto Cabello
probeeren te overtuigen, zei hij, dat ze een
vuurtoren moeten bouwen bij El Morro. In elk
geval zal ik toestemming vragen om daar een
kijkje te gaan nemen. Omdat zij toch niet
van plan zijn vuurtorens te betalen denk ik
niet dat zij er bezwaar tegen zullen hebben!
Mijn vader zal mijn plan denkelijk toeschrij
ven aan misplaatsten ijver voor het heil van
de maatschappij en het opnieuw een bewijs
vinden voo; zijn theorie dat ik niet het
flauwste idee heb van onze zaak! Zoodra ik
iets definitiefs gevonden heb zal ik het u laten
weten. Maar tusschen twee haakjes, hoe moet
ik u iets laten weten?
(Wordt vervolgd.).
