DE „CITY OF FLINT" TE BERGEN.
Hatson brengt den steen
aan ;t rollen
door
H. Wandt
19
Wanneer de circusdirecteur in den lichtkegel
van den schijnwerper stond en zwaaiend met zijn
hoogen hoed manoeuvreerde, zag hij er bijna goed
en verzorgd uit. Overigens bleef deze begroeting
van het publiek by het begin van de voorstelling
meestal zijn eenige optreden. Voor het zakelijke en
artistieke gedeelte van de onderneming zorgde zijn
stille compagnon Hugh Hutton, 'n Schot. Het was
geen kwade gedachte van directeur Sarrasate ge
weest om de zakelijke leiding aan dien geslepen
manager over te laten, want hij zelf beminde harts
tochtelijk de whisky-flesch en verkeerde dientenge
volge het grootste gedeelte van den dag in een
slechte conditie. De Schot daarentegen was de
mensch-geworden nuchterheid. Ofschoon hij een ge
zicht had, dat op iedere bladzijde van het misda-
digersalbum eeo uitstekend figuur zou maken, was
hij een man van solide, gezonde principes en be
droog hij zijn compagnon niet meer dan by der
gelijke eenzijdige verhoudingen gebruikelijk is.
Aan het Grand Circus Sarrasate was ook een
soort administrateur verbonden. Hij was een
Welshman, een zekere Cornel Sullivan, die echter
avonds, bij den ingang van het établissement,
de functie van boniseur bekleedde. Hij kweet zich
van die moeilijke taak met een nonchalante ele
gantheid en een droge humor. De meisjes uit de
voorstad toonden zich buitengewoon ingenomen
met zijn begeesterende meesleepende redevoerin
gen en voor haar was hij dan ook het toonbeeld
w êm man-van-de-wereld.
Op een natte, mistige Zaterdagavond, nadat de
boniseur juist gereed was met zijn propaganda-
rede, die een gedrang voor het kleine loketje had
.veroorzaakt, waar de kijklustigerr vochten om de
beste plaatsen, stond mr. Hugh Hutton met zijn
rug naar den ingang van de groote tent en keek
elk oogenbük, zichtbaar zenuwachtig, op zijn
horloge. Hy wachtte op de „Trois Asters", drie
mooie kunstrijdsters, het glansnummer van het
circus Sarrasate.
Zij beweerden zusters te zyn en, evenals de
koorddanser Blondy en de scherpschutter Texas
Bill, genoten zij het privilege zich niet, terwille
van de reclame, op het kleine podium voor de
tent te behoeven te vertoonen. lederen dag vierderr
de „Trois Asters" groote triomfen en haar weg
was met gebroken harten geplaveid.
Uit den donkeren tentingang klonk een huile
rige, schorre mannenstem: „Ze komen niet meer,
mr. Hutton, ze komen nooit meer terug! Ze zijn
er vandoor! O, ik ongelukkige man! Waarom
zijn die meisjes dan ook zoo mooi?!"
„Hou je mond, ouwe ezel!" bromde Hugh Hut
ton en nogmaals keek hij op zijn horloge.
De vorige spreker kwam nu uit het donker te
voorschijn en dadelijk sprong in het oog, dat hij
aan een schoonheidsfout leed. Hij keek namelijk
scheel. Tengevolge van dat gebrek, waarschijnlijk
om zijn gezichtsscherpte wat te vergrooten, hield
hij zijn hoofd iets opzij en bekeek de dingen en
menschen dezer wereld door één oog uit een
scheeven hóek.
Dat was Telemachus Clump, „de toovenaar en
heksenmeester" van het Grand Circus Sarrasate.
Hij genoot echter geen vaste gage, omdat hij al
leen bij voorkomende gelegenheden als „Einlage"
gebruikt werd. De toovenarij was voor hem eigen
lijk maar een bijverdienste, want in het dagelijks
leven was Telemachus Clump kellner in een of
ander kroegje ergens in Putney. Ter wille van
de zwarte kunst offerde hij zijn avonden en daar
voor werd hy door den manager met een belache
lijke fooi beloond.
Hjj droeg steeds een zwart jasje, vol vlekken.
Zyn eveneens zwarte broek, waarvan de knieën
zóó glommen, dat het scheen, dat zij met stijfsel
behandeld waren, deed denken aan een oude trek-
harmonica. Jaar in, jaar uit droeg hij een hooge,
staande gummi-boord en daaronder een gerafelde
plastrondas met in het midden een oude, zilvc-ren
negerkop als speld. Zijn heele voorkomen had iets
onaangenaams. Die indruk werd nog versterkt
door het slordige, warrige haar en door een veel
vuldig gapenden mond, waarin de opmerkzame
waarnemer het ontbreken van de voorste snijtan
den kon constateeren.
Telemachus Clump had eigenlijk slechts twee
prijzenswaardige eigenschappen. Hij was altijd
netjes geschoren en bovendien was hij de meest
aardige mensch, die ooit door de zon beschenen
werd. Ieder gekweld schepsel veroorzaakte hem
hartepijn. Hij hield van de menschheid, omdat hij
haar niet kende en liet zich door haar uitbuiten.
Hij was om zoo te zeggen, de knecht van iedereen.
Wanneer directeur Sarrasate een nieuwe flesch
whisky wilde hebben, stond Clump dadelijk klaar.
Als Hugh Hutton dorst had, haastte Clump zich,
zoo snel zijn oude beenen hem konden dragerr, om
frisch water voor hem te halen. Gaf Cornel Sul-,
livan het verlangen naar sigaretten te kennen, dan
was het Clump, die dadelijk aanbood naar den
naastbijzijnden sigarenwinkel te gaan.
Maar de goede, oude man had ook een harts
tocht. Een brandende, voor zijn jaren zelfs ge
vaarlijke hartstocht; hij was hopeloos verliefd.
Daarvan waren de „Trois Asters" de schuld. Alle
drie!
Hij gai haar, voor zoover zijn bescheiden mid
delen hem dat veroorloofden, de meest onnoodige
geschenken en het was een publiek geheim, waar
over iedereen zich vroolijk maakte, dat hij alleen
om zoo dikwijls en zoo lang mogelyk in de na
bijheid van de aangebeden zusters te kunnen ver
toeven, het slecht betaalde baantje by het Circus
Sarrasate had geambieerd. Natuurlijk lachten de
zusters hem heimelijk uit en profiteerden zooveel
mogelijk van zijn dwaasheid. Zijn inkomen als kell
ner zou hem eofi, zij het bescheiden, dan toofc vol
doende bestaansmogelijkheid veroorloofd hebben,
als hij zijn zwaar verdiende geld niet op die ma
nier had uitgegeven. Hij ontzegde zich alles, leed,
bijna in den letterlijken zin van het woord honger
en ontving als dank daarvoor niet anders dan spot.
Een paar eenvoudige kaarten-trucs en een aantal
geheimzinnige apparaten, gedeeltelijk met dubbele
wanden en gedeeltelijk zonder bodem, die hij des
tijds van een failliet geslagen goochelaar had over
genomen, maakten het hem mogelyk het Circus
Sarrasate zijn diensten aan te bieden. Aangezien
zijn eischen belachelijk laag waren en de manager
zocht naar afwisseling in zyn programma, had men
hem eenigen tijd geleden aangenomen. En zoo
trad Telemachus Clump gewoonlijk twee of drie
maal in de week als „extra-nummer" op. Zyn toe
ren werden door het niet al te veeleischende pu
bliek, minder om de originaliteit dan wel wegens
het clowneske uiterlijk van den goochelaar, welwil
lend aanvaard.
Ook vanavond stond „Maestro Alladini" dat
was Clump's kunstenaarsnaam op het pro
gramma. Maar vóór hem kwam nog de koorddan
ser Blondy, die in de piste zijn nummer begonnen
was en dan nog de „Trois Asters", de kunstrijd
sters, die de glorie van het circus uitmaakten.
Over hoogstens tien minuten zou Blondy met zyn
toeren klaar zijn. Ook wanneer de Asters dadelijk
kwamen, zouden zij toch minstens een kwartier
noodig hebben om zich te verkleeden. Dat maakte
dus een verschil van vijf minuten uit en de As
ters waren er nog niet eens. Dus besliste Hutton:
„Maak je spullen dadelijk in orde, Clump! De weg-
loopers kunnen onmogelijk meer op tijd zijn, jij
zult dus moeten invallen".
„Iik? Maar mr. Hutton, dat is toch on
mogelijk. Ik zou van zenuwachtigheid niet meer
weten, wat ik deedik zou zoo sterven midden
in de piste!" stotterde de oude man ontzet.
„Des te beter. Dan amuseert het publiek zich
tenminste ook eens een keer bij je vertooningen!"
„Maar beste mr. Hutton, dat kunt. U toch niet
meen en! Ik zal dadelijk naar de politie gaan en
de meisjes als vermist aangeven. Er is va9t eo k*
ker iets verschrikkelijks gebeurd eft
Een kwartier later verschenen, vroolijk en wel
de „Trois Asters".
Hutton maakte weliswaar groot spektakel,
maar de drie meisjes lachten hem uit. Fifi, een
pikante waterstof-blonde de beide anderen
heetten Sissy en Lizzy verklaarde, dat zij
heelemaal niet meer zouden komen als ze niet als
dames behandeld werden. Maar de weinig galant»
manager merkte op, dat zij onbetrouwbare schep*
seis waren en nooit in haar leven dames zouden
worden. Waarop de Asters lachten en de vreia
hersteld was.
Op dat oogenbük stond Telemachus Clump in de
piste en liet de lichtkegel van de oude schijnwer
per naar hem zoeken. Het mechanisme van het
statief van dit voor-wereldlijk op het gebied van
element verkeerde in niet al te beste conditie en
er was een: byzondere vaardigheid voor noodig he.
te bedienen. De man, die op dat moment het toe
stel moest laten werken was klaarblijkelijk ophet
gebied van lichteffecten een Zondagsjager,
tot groot vermaak van de toeschouwers was hfl e
altijd naast.
Nu eerrs kwam de vale lichtkring he
pubüek terecht, dan weer zette hij de gedeuK
blaasinstrumenten van het orkest in het zonnet]i
maar de man die het licht noodig had, bleef id n
donker. Eindelijk gelukte het toch - een hoonena
applaus beloonde den voortreffelijken electn
en Maestro Alladini kon met zyn toovenaro
beginnen. a
Hij ving aan met een kunststuk met kaa
dat hij volgens zijn eigen zeggen re=®~\ör.
van den wereldberoemden, helaas te j°n^
ven Weenschen magiër, professor Hcfzurser,
geleerd. Na dezen truc kwam het laten ve
nen en weer te voorschijn brengen van een
loge. Over een al te groot aanbod van uurwt^
kon de kunstenaar zich niet beklagen. keB
slechts één meneer, die op de voorste rij
zat, die zijn zilveren horloge aanbood.
(Wordt vervolgd!
In de arsenalen -ergens in Frankrijk gaat de fabricage van
geschut en munitie voor de Fransche marine dag en nacht
door, om de oorlogsbodems van -mondvoorraad" te voorzien
Het slot van den wijndruiven-oogst is op Montmartre te Parijs
met traditioneele feestelijkheden gepaard gegaan. De
kostelijke druiven bleken van uitstekende kwaliteit te zijn
De tijding van het overlijden van burge
meester Max werd den inwoners van
Brussel bij proclamatie bekend gemaakt
Met passen en meten...... Een kapitaal exemplaar onder het cribsch 009
der jury op de konijnen-tentoonstelling, welke Woensdag te Kortenhoef werd
gehouden
De -Westwall-Bote" is steeds een welkome gast
voor de Duitsche soldaten, die deel uitmaken
van de troepen-afdeelingen aan het Westelijk
front
De oorlog ter zee. De vuurmonden van het
groote geschut aan boord van een der Fransche
oorlogsbodems doen hun dreigende taal hooren.
Wolken van kruitdamp omhullen het schip
De gebeurtenissen met de -City of Flint". Het schip op de reede van Bergen onder bewaking
van een Noorschen torpedojager. Deze foto moest op een afstand van 1500 voet gemaakt worden,
daar het niet toegestaan was, het schip dichter te naderen
Een ontzaglijke menigte brengt Mussolini, staande op het balcon van hel
Palazzo Venezia te Rome, ovaties tijdens de viering van de nationale
feesten
