NOORSCHE VRIJWILLIGERS
Echtpaar z.k.
Mr. Kea Bossers
Het eerste contingent Noorsche vrijwilligers vertrok dezer dagen naar Finland.
Even voor het vertrek van het station te Oslo
Een machinegeweer, dat op de Russen
werd buitgemaakt, wordt door deFinsche
soldaten aan een inspectie onderworpen
De vrijwilligers uit Newioundland, die
dienst zullen nemen bij de Engelsche
vloot, worden thans op verschillende
marine-depóts, .ergens op Brilschen
bodem opgeleid
leder onderdak voor mensch en dier
is welkom. Een verlaten bioscoop
gebouw ergens bij het Finsche Noorde
lijke front, werd ingericht als paarden
stal, om de dieren gedurende de rust
te beschermen tegen de felle koude
De bekende zangeres Erna Sack, die
een tournée door Nederland maakt,
is te Amsterdam aangekomen. Erna
Sack in de kamer van haar hotel In
de hoofdstad
Ameland geïsoleerd. De voor het eiland bestemde post werd Dinsdag per speciaal K.L.M.-vliegtuig aangebracht Na aankomst der
machine wordt de post overgeladen op een boerenwagen, die voor verder transport zorg droeg
werd aan den medisch student R. Luyken
het getuigschrift der eervolle ver
melding uitgereikt voor zijn antwoord
op een prijsvraag
oehu.pzaam te zijn bij de verdediging des lands
hebben talrijke leden der Finsche Lotta's de uitkijk
en luisterposten tegen vijandelijke vliegtuigen be
trokken
Het 16e regiment Infanterie herdacht Dinsdag .ergens in Nederland" zijn 126sten verjaardag, ter
gelegenheid waarvan een marsch gemaakt werd en de drie muziekkorpsen van het regiment de
plechtigheid opluisterden
door
39
Toen:
„Wat is uw beroep?"
„Chauffeur" antwoordde hij kalm. Ziezoo, dat
was tenminste voorbij.
„Het woord is aan Meneer de Officier
„Verdachte staat terecht, terzake, dat hjj
Het ging allemaal een beetje langs hem heen.
Toen moest hij weer antwoorden. Of hjj het
ten laste gelegde bekende? Hoe lang hij reed?
Over de remmenDezelfde vragen, die de
politie gesteld had.
De getuigen: De agent, die het proces-verbaal
had opgemaakt. De expert, die de auto's onder
zocht had. De dokter, die het slachtoffer Duinema
behandeld had. Frank zag de aandacht van den
Officier zich spannen, toen de President een paar
zinnen uit het rapport van den dokter voorlas.
„Ja" bevestigde deze en etaleerde nog eenige
medische termen. Frank, vanaf zijn plaats, opzij
van zijn verdediger, verstond er niet veel van.
„Vrij zware hersenschudding twee gebroken
ribben verscheidene kneuzingen" ving hij
op.
Toen de deurwaarder weer in de open zaal
deur: „getuige Duinema Duinema Duine
ma
En toen
„ïk dacht, dat ik door den grond ging" zei
Frank later. Wantde getuige Duinema strom
pelde binnen op twee krukken.
Heftige belangstelling tyj den Officier. De
President ging weer zoeken in het medisch rap
port scheen te vergelijken. Een rechter boog
zich naar hem toe, fluisterde iets
De ondervraging van den getuige Duinema be
gon.
Frank hoorde er niets van. Hadden ze hem
nu tóch voorgelogen? Daar kwam hij nooit over
heen die ander misschien voor zijn leven ver
minktZijn verdediger zag hem bleek wor
den, boog zich naar hem over. „Ziet udat
been?" hakkelde Frank. „Wacht maar" gebaarde
de verdediger, liep meteen naar het podium.
„En, meneer de verdediger?" vroeg de Presi
dent.
„Ja, meneer de President" begon Mr. van West-
hove, „ik zou om te beginnen graag vastgesteld
willen zien, dat de verwondingen, die de getuige
bij déze aanrijding heeft opgeloopen, in het zoo
juist behandelde medisch rapport volledig zijn
opgesomd."
„Ja" zei de President. „Wilt u ons dat even
meedeelen, getuige. Het rapport hier spreekt al
leen van hersenschudding, gebroken ribben en
kneuzingen. Hoe zit dat? Is dat juist?"
„Ja zéker, meneer de President. O U denkt
hiéraan" hij wees op zijn been „Nee, dèt heb
ik aan dat lèètste gevalletje te danken. Ziet u"
weidde de getuige Duinema genoeglijk uit
„een week, nadat ik uit het Ziekenhuis kwam,
ben ik tegen een boom opgereden, ja, als je
doorloopend op den weg zit, overkomt je nog al
eens iets. Maar ik kom er altijd goed af. Dit
Lykt ook erger dan het is" voegde hij er gerust
stellend aan toe.
Frank had wel naar den getuige Duinema toe
willen hollen, om hem te vertellen, wat een reuzen-
kerel hij was. Gemeen van meester van West-
hove, om die goeie man nu nog verder door te
zagen over zijn vroegere veroordeelingen, over
zjjn veel te groote snelheid bij het kruispunt
het kon hem allemaal niet meer schelen
Zelfs het scherpe requisitoir van den Officier
drong maar half tot hem door. Hij hoorde wel
een paar venijnige zinnen: „verregaande roeke
loosheid wetenschap, dat de remmen ondeug
delijk waren afweging van schuld, waar
meneer de verdediger wellicht op aan wilde stu
ren, kwam hier niet ter sprake, waar de remmen
van de andere auto wél behoorlijk functionneerden
en voor normaal oversteken van den weg de snel
heid zeer zeker tijdig geminderd had kunnen
worden verklaring van den verdachte, dat hij
niet sneller reed dan dertig K.M. per uur door
niets bevestigd en toen de eisch: twee maan
den hechtenis, voorwaardelijk, met een proeftijd
van een jaar en een geldboete van vijftig gulden
doch, gezien het feit, dat verdachte nog nooit
veroordeeld was en hij als beroepschauffeur in
zijn onderhoud moest voorzien ditmaal geen
termen aanwezig om intrekking rijbewijs te vor
deren.
„Het woord is aan meneer de verdediger."
Deze wendde zich vragend tot Frank, den brief
van den Jonker in de hand.
„Neen" schudde Frank overmoedig. Hij waagde
het er op. Nu zou het immers allemdél best los-
loopen.
Na afloop vonden ze elkaar in den gang.
Jimmy's gezicht stond bezorgd. „Nog al bar
hè?" zei hij.
„Bèr? Man, ik voel me honderd pond lichter"
ik zal wel heilig oppassen, dat me niets meer
gebeurt. Maar toen die vent binnen kwam hin
ken ik wist niet waar ik bleef
„Wat spijt me dat" zei Mr. van Westhove. „Ik
had je er op kunnen voorbereiden. Ik wist het
nameljjk al. Die meneer Duinema is een' aspirant
zelfmoordenaar."
„Toch ben ik hem dankbaar" lachte Frank.
„Maar u in de eerste plaats, meneer van West
hove. Mag ik u hartelijk danken voor uw hulp."
„Tot je dienst, hoor. Ik zal vandaag veertien
dagen wel even opbellen, misschien doen ze er
nog wel wat af."
„Dank u wel, meneer" zei Frank nog eens. Ze
kregen allebei een hand. „Kom mee" zei Jimmy
toen.
„Wat gaan we doen?" vroeg Frank.
„Sherry drinken en kreeft eten" zei Jimmy.
„Kerel, wat zie jij er katterig uit."
„Ik ben de schrik nog niet te boven" zei Frank.
„Daar helpt Kempinsky je wel overheen" voor
spelde Jimmy.
Lies wachtte in spanning. Hendrik holde den
heelen morgen af en aan, vertelde zeven keer,
dat ze hem hadden moeten meenemen als getui
ge: „Want ik wist allang, dat Frank 'm kneep
voor die vervloekte remmen, zie je."
Eindelijk om drie uur reed de grijze wagen
het hek binnen. Lies zag ze er allebei uitspringen.
Ze zagen er nogal opgewekt uit, dacht ze. Na
tuurlijk gingen ze rechtdoor naar de studeer
kamer.
„Zei Frank nog iets?" v^peg Lies angstig aan
Hendrik, die opengedaan had.
„Nou en öf" grinnikte Hendrik. Hg zei „voor
mekaar, ouwe gek" En hij mepte mijn schouder
zoowat dit mekaar. En meneer van Elden had ook
al zoo'n lol."
„Ik heb port moeten brengen" vertelde Hendrik
een kwartier later. „En de Jonker zei: Schenk
Robberts ook maar een glas in voor den schrik.
Dus 't zal wel in orde zijn."
En toen Frank en Jimmy later samen in de
keuken kwamen en haar samen ongeveer vijf
keer het heele verloop van de zitting verteld had
den, begreep Lies wel, dat 't inderdaad in orde
was.
HOOFDSTUK XXII.
Gerard Scholten zat in het bestuur van de
Algemeene Weldadigheidsvereeniging. Ze hadden
dien avond vergaderd met de commissie tot steun
aan werklooze intellectueelen en een paar be
stuursleden bleven nog even napraten.
De voorzitter bladerde in zjjn notities, schoof
ineens zijn papieren met een ongeduldig gebaar
opzij.
„Ja" zei hij. „Wéér een avond volgepraat. Con
tact met de studentenvereenigingen, contact met
de medici, met de juristen, met de leeraren
wat bereiken we er tenslotte mee? Er is nu een*
maal een teveel en we kunnen het niet weg->
werken. Want er is nergens anders een tekort
aan arbeidskrachten. Het is hopeloos volgens
mij."
„Ja" beaamde Gerard, „in het algemeen zie ik
ook geen uitweg. Al blijft er hier en daar voor een
enkeling nog wel een gaatje om in te glippen."
„Voor een enkeling, die geluk heeft, misschien
wel."
„En die durft" vulde Gerard aan. „Ik weet er
zelf een voorbeeld van. Een van mijn beste vrien
den, een jong jurist zoon van een rechter boven
dien, die den moed gehad heeft om alles over
boord te gooien en die nu al sinds een jaar be
hoorlijk z\jn kost verdient als wat, denk je?
als gewoon chauffeur."
„Ja" knikte de voorzitter. „Zulke gevallen ken
ik ook wel een paar. Maar wat bewijs je er mee?.
Misschien één op de honderd, die zooiets lukt."
„Het bewijst in ieder geval" zei Gerard, „dat
de besten het nog altijd klaarspelen, zich op een
of andere manier te redden. Want die zooiets
durven aanpakken, zijn toch in elk geval men-
schen, waar wat inzit. En dat geeft je toch weer
een beetje moed."
„Laten we op die hoopvolle woorden van jou
de zitting dan maar sluiten" zei de voorzitter en
stond op.
„Van zitting gesproken, Diepveld' hield Gerard
hem nog tegen. „Mag ik je nog even een privé-
ïnlichting vragen? Wanneer daarginds bij jullie
iemand veroordeeld wordt in een strafzaak, hoe
kan ik dan zoo vlug mogelijk de uitspraak te
weten komen? Ik bedoel, zonder ->p ambtelijke
manier van kamer zes naar kamer zeventien en-
zoovoort gestuurd te worden."
.(Wordt vervolgd^
