Strijd om Atlantis
WINTERSPORT
EEN KONINKLIJKE REUNISTE.
ZEE.
Willy Reese
Korte inhoud
door
11
Frundsberg bewoog afwerend zijn hand.
„Laten we er maar niet meer over praten. En
ook niet over dat verkoopstertje, want ik ben niet
van plan weer met haar in mijn auto te gaan
rijden".
Zij wa9 nog niet heelemaal overtuigd. Maar zij
werd niettemin kalmer. Tenslotte was ze toch een
verstandige vrouw en wist ze zeer goed, dat zij niet
alles op het spel moest zetten
Maar in ieder geval zou zij Mevrouw Launals
vandaag nog een brief schrijven.
HOOFDSTUK XI.
Puffend stond de D-trein onder de lange over
kapping van het station Friedriebstrasse. Wagens
met koffers, met kranten en ververschingen rol
den langs den trein. Menschen drongen elkaar op
zij en riepen. De groote wijzer van de klok ver
sprong van minuut tot minuut. Tien sprongen had
hij nog te maken, totdat de trein van 8 uur 15 zou
vertrekken. Door de hooge ramen in de kap vielen
een paar lange zonnestralen dwars over het perron,
tot voor de voeten van Li, klommen tegen haar op
en sprongen in het open venster van de coupé,
„Neen maar. heb ik mijn vulpen wel bij me?"
..Die heb ik je gegeven je wou hem in dr
kleine handtasch doen voor het geval je haar on
Üerweg noodig mocht hebben."
„Een oogenblik, Li ik zal gauw even kijken".
De twee minuten verstreken Een schelle fluit
t)g machine trok op. Li riep: „Herbert!" Hij kwam
niet dadelijk. En toen hij kwam, kon hij haar hand
niet meer bereiken. Maar hij kon haar nog laten
zien, dat hij de vulpen gevonden had de vulpen,
die hij in de hand hield.
Dat was belangrijker dan Li een hand te geven
neen, dat dacht Herbert Wallner ook niet, hij
dacht er heelemaal niet aan, dat er gevoelens be
staan, waarop de fijngevoelige snaren van een
vrouwenziel afgestemd zijn, als de .snaren van
een viool. En een mensch, die de kunst niet ver
staat, aan zulk een instrument de wondervolle to
nen, die het in zich bergt, te ontlokken, moest
nooit een viool in handen nemen.
Langzaam kroop de ijzeren slang sissend en
puffend uit de overkapping. Li stond den trein
met leede oogen na te staren, Ze had het gevoel,
dat- de mensch in dien trein evenals de trein zelf
zich met elke wenteling van de wielen verder van
haar verwijderde. Ze voelde een doffe smart bij
deze gedachte. Het was geen gewone afscheids-
pijn. Je moet niet lang meer kleeren verkoopen,
had hij gezegd. Ze wist, dat ze nog heel, heel lang
kleeren verkoopen zou.
Langzaam liep Alice Bernauer over het perron,
de trap af, die naar de tram weer op.
In den salon trad de jongste bediende met een
verliefd lachje haar met een gesloten enveloppe
tegemoet.
Li lachte mee en streek den jongen door het
haar.
„Je wordt stellig nog eens een groot, dichter".
Het roode jasje met de vele gouden knoopen
spande strak over de jongensborst.
„Ik zal echter altijd alleen voor mooie vrouwen
gedichten maken... mooie vrouwen, zooals U, juf
frouw Bernauer... nu moet U echter dadelijk naar
Madame gaan, zy beeft al twee keer naar U ge
vraagd".
„Goeden me gen, Mevrouw, U hebt my laten
roepen
Madame Launais zat aan haar schrijftafel. Het
zeer groote bovenvlak was bijna geheel met mo
debladen bedekt. Slechts voor schrijfgereedschap,
telefoon en Madame's rechterhand, die een brief
vasthield, was er nog plaats. De hand beefde
eenigzins en het gezicht van Madame verried, dat
zij boos en opgewonden was. Zij hoorde den groet
van AJice Bernauer, dien ze anders altijd vriende
lijk beantwoordde, blijkbaar heelemaal niet.
„Ja, ik moet met U spreken. U hebt zich ik
vind het heel erg door mijnheer Frundsberg la
ten inviteeren".
Alice Bernauer schrok. Zij voelde, dat ze rood
werd en dan weer bleek. Ze keek strak naar den
grond.
„Is het juist, dat U een autotocht gemaakt hebt
met mijnheer Frundsberg?"
Li knikte slechts.
„Hoe hebt U dat durven wagen!"
Li hief het hoofd weer op en keek in het stren
ge gezicht van Madame Launais.
„Mijnheer Frundsberg had my reeds verscheide
ne keeren uitgenoodigd. De laatste maal heb ik
eindelijk zijn invitatie aangenomen".
De boosheid van Mevrouw Launais gi"oeide.
„Hoe kon U een eenvoudige verkoopster
met een man als Frundsberg
Nu verloor ook Li haar kalmte.
„Het is toch zeker mijnheer Frundberg's eigent
zaak, of hij met een eenvoudig meisje uit wil
gaan. En bovendien laat ik me niet voorschrijven
met wien ik mag uitgaan. Op mijn werk in de zaak
hebt U nooit iets aan te merken gehad."
„Het is ongehoord, wat U daar tegen me zegt
Ik heb U nog wel zoo volkomen vertrouwd. Na
tuurlijk gaat het mij wel degelijk aan, als mijn on
dergeschikten uitnoodiging'en van klanten aan
nemen".
„Deze brief hier van Mevrouw Frundsberg
maakt me duidelijk, waar ik op dien te letten, als
ik niet mijn beste., klanten wil verliezen. Hoor zelf
maar. wat ze schrijft: „Uw eerste verkoopster
heeft de lompheid begaan, een uitnoodiging van
mijn man aan te nemen, waartoe hij zich in een
oogenblikkelijke stemming heeft laten verleiden.
Daar de juffrouw niet genoeg bezat, om de
Ingenieur Herbert Wallner, verloofd met
Alice Bernauer, eerste verkoopster van het
Berlijnsche modehuis Salon de Paris", is al
sinds geruimen lijd werkloos. Niemand in
teresseert zich voor het door hem ontworpen
en in teekening gebracht plan om de Veht-
stralen te benutten voor transport. Hij be
sluit bij één der grootste staalconcerns in
Diiitschland le solliciteeren naar een betrek
king als ingenieur.
Zijn verloofde wil zijn sollicitatiebrief per
soonlijk overhandigen aan den directeur ->an
de Vereenigde StaalfabriekenFrundsberg
met wien zij in 't modehuis kennis heeft ge
maakt. Frundsberg heeft de charmante eerste
verkoopster enkele malen geïnviteerd om
met hem thee te gaan drinken.
Om voor haar verloofde een goed woordje
te kunnen doen. neemt zij een uitnoodiging
aan, waarbij zij den brief, van een „familie
lid'. overhandigt, tegelijk diens stoutmoedig
plan om lichtstralen te benutten voor ver-
voersdoeleinden aan Frundsberg uitvouwend.
De laatste interesseert zich daarvoor sterk,
daar in Amerika een ingenieur aangekondigd
heeft de drijvende stad ..Atlantis" in den
Oceaan te bouwen. Zoo wordt. Herbert aan
't Fruvd.sherg-concern verbonden.
uitnoodiging af te slaan, is het my natuurlyk in de
toekomst niet meer mogelijk, uw atelier tn gezel
schap van mijnheer Frundsberg te bezoeken, wan
neer U juffrouw Bernauer niet op staanden voet
ontslaat".
„Nu, wathebt U hierop te zeggen Meent U
altyd nog, dat het mij niets aangaat, of mijn onder
geschikten u'tnoodigingen aannemen van heeren,
die myn zaak bezoeken?"
„Ik had moeten bedenken, dat Mevrouw Frunds
berg er achter, zou komen, een man als Frunds
berg wordt immers overal herkend", zei Li. Zjj
dacht na en zweeg. Ook Mademe Launais zei niets,
tenslotte kreeg zij haar kalmte terug.
„Ik zie in, Mevrouw, dat ik een fout heb be
gaan. Ik zal daaruit de consequenties trekken ik
ga weg".
Madame werd iets vriendelijker.
„Ik ben blij dat U zelf inziet dat ik U onmoge
lijk langer in mijn dienst kan houden. Ik zou Me
vrouw Frundsberg als klant verliezen. U weet zei1
het best wat dat voor gevolgen voor mijn zaak kan
hebben. Zij alleen zou al een groot verlies zijn*
maar behalve zij, zouden ook anderen wegblijven.
Ik mag U niet verhelen dat ik juist U ongaarne
zie vertrekken. Ik ben altijd heel tevreden over
Uw werk geweest. Met het oog daarop wil ik U
nog drie maanden salaris uitbetalen, ik ga daarmee
veel verder dan mijn wettelijke verplichtingen".
Madame Launais vloeide over van welwiller iMA
En toen ze een kwartiertje later Alice Bernauer de
hand ten afscheid reikte, waren haar woorden
wenschen werkelijk van harte gemeend, omdat
Alice haar verder geen moeilijkheden had veroor
zaakt. Natuurlijk verzweeg Madame Launais, dat
Mevrouw Frundsberg geschreven had, dat Frunds
berg onder geen voorwaarde juffrouw BeriiaueT
meer in den salon van Madame mocht ontmoetett
Madame moest juffrouw Bernauer wegzenden mst
drie maanden 9alaris, die zij haar natuurlijk zou
vergoeden. Maar tegenover Frundsberg moest ze,
als hy naar het meisje vroeg, zeggen, dat Alice
Bernauer zich in den omgang met heeren, die de be
zoeksters van haar salon begeleidden, niet behoor
lijk had gedragen
Madame zou de zaak volkomen tot genoegen van
haar hooggewaardeerde cliënte oplossen. Madams
Launais greep, onmiddellijk nadat Aüce Bernauer
haar verlaten had, naar de telefoon. Het kamer'
meisje reikte Mevrouw Frundsberg de telefoon aan-
iWordt vervolgd).
De burgemeester van Vught, mr, H. J. M. Loeft, als enthousiast ski-sport
beoefenaar tijdens de wedstrijden in de duinen nabij Udenhout
rf. K. H. Prinses Juliana woonde Zaterdag te Leiden de viering bij van het achtste lustrum der Vereeniging van
Vrouwelijke Studenten. De Prinses temidden der reünisten op weg naar de lustrumviering
v» mierspori aan tee. vveosinjaen in sm-joring acruer auio s, waaroij nei aan spanning me»
ontbrak, werden onder veel belangstelling op den boulevard te Zandvoort gehouden
De bekende Fransche generaal Armen-
gaud is begiftigd met het Gr Jotkruis
der Orde .van het Legioen ven Eer
De vijf geredden van de „Sliedrecht", die nabij de Schotsche kust getorpedeerd
werd, zijn per K L.M.-vliegtuig in ons land teruggekeerd. V.l n.r.: de matrozen
v. d. Knoop en Driessen, stuurman P= Brons en de matrozen Storm en de Jongh
De besneeuwde duinen in ons land leenen zich bij uitstek voor de beoefening
van de ski-sport. Een overzicht in de omgeving van Zandvoort, waar het zeer
druk was
Prinses Josephine Charlotte en de jeugdige
Prins van Luik woonden dezer dagen te Brussel
een circusvoorstelling bij De vorstelijke gasten
in de eere-loge
Om het damkampioenschap van Neder»
la"nd zijn Zondag te Amsterdam de
wedstrijden begonnen. De eerste partij
tusschen R. Keiler, kampioen 1939 (links)
en A. Ligthart
