Strijd om Atlantis
HISTORISCHE SCHAATSSPORT. DE ELFSTEDENTOCHT DOOR FRIESLAND.
Willy Reese
door
13
„Schrijf hem dan ook, waarom je hem voorge
logen hebt".
„Ik kan niet. Al. Ik wil ook niet. Ik heb alles
verkeerd gewaan. Nu moet ik eerst met mezelf
in het reine komen, zoodat ik kan nadenken".
„Je hebt gelijk, Li. In zulke gevallen moet men
eerst tot rust komen. Ik ben werkelijk een slechte
vriendin. Voor mij is dit alles zoo moeilijk. Ik kan
je maar weinig goeden raad geven. En doe dal
dan waarschijnlijk nog verkeerd."
„Schei uit Alma. Je bent me juist daarom van
zoo groote waarde, omdat je zoo eenvoudig, zoo
rechtuit bent. Bij jou is alles helder, niets ge
compliceerd. En ik vond het werkelijk lief van Je,
dat je dadelijk gekomen bent".
Alma nam haar hoed en tasch. Haar blik ging
nog eenmaal naar de foto aan den muur. Toen
gaf zij haar vriendin een hand.
„Kom je vanavond nog in het stadion? We zijn
daar nu ijverig aan het trainen voor de aanstaan
de wedstrijden. Kóm maar eens kijken, het brengt
je misschien op andere gedachten. Mtf vindt je
er in ieder geval".
„Misschien kom ik als ik eerst met mezelf
eens geworden ben, wat ik doen moet".
„Bij haar is alles zoo eenvoudig, zoo helder,
zoo ongecompliceerd", dacht Li, terwijl ze van het
balkon af haar vriendin nazag, hoe ze met groo
te, vaste stappen, in schoenen met lage hakken,
over de straat liep.
„Waarom probeer ik toch altjjd weer Herbert
in mijn leven een plaats te geven? In mjjn een
voudige leven, waarin ik tot nog toe zoo goeo
den weg wist", dacht Alma. ..Moet het dan juist
Herbert zijn? Hij maakt er een doolhof van. Neen,
ik wil het mezelf niet zoo moeilijk maken. Neen.
ik wil geen ongelukkige liefde leeren kennen, dat
laat ik aan romanschrijvers over".
En Alma nam nog vastere, grootere stappen.
HOOFDSTUK XIII.
„Mevrouw ligt nog op bed, ik heb juist het ont-
b\jt binnengebracht, mijnheer. Ik zal u echter
„Laat maar", weerde Frundsberg het kamer
meisje af. „Over een uur moet ik naar Parijs
ik heb maar een paar minuten tijd".
Frundsberg liep zeer snel drie kamers door en
wilde juist de hand op de deurknop leggen, toen
er van binnen een naam zijn oor trof. En deze
naam, die zijn vrouw door de telefoon had ge
noemd, was voor hem aanleiding, om de deurknop
weer los te laten.
„Ja. die juffrouw Bernauer dat zou je niet
voor mogelijk gehouden hebben. Ik heb haar altijd
voor een bescheiden, net meisje gehouden. Maar
nu zie je weer eens, hoe men zich kan vergissen.
Ik heb natuurlek dadelijk aan Madame Launais
geschreven. En die zakenvrouw was verstandig
genoeg, overeenkomstig mijn wensch het meisje
op staanden voet te ontslaan. We hebben haar
nog een paar maanden salaris gegeven, opdat we
geen moeilijkheden met haar zouden krijgen. Ik
had nooit gedacht, dat mijn man voor zoo'n een
voudig wicht belangstelling kon hebben, maar
zij heeft er blijkbaar wel slag van. Enfin, in ieder
geval is de zaak nu voorbij. Maar nu bonjour
Annie".
Frundsberg wist nu genoeg. Annie was de tien
jaar jongere zuster van zijn vrouw. Frundsberg
opende nu de deur en trad de slaapkamer van
zijn vrouw binnen.
„Neem me niet kwalijk, dat ik Ier zoo maar
binnenval en het meisje niet eerst den tijd liet,
om me aan te kondigen, ik moet echter dadelijk
naar Parijs. Over een klein uur vlieg ik er heen
en ik wilde je alleen even persoonlijk zeggen, dat
het me spijt, dat ik vanavond de première in den
Grooten Schouwburg niet kan bijwonen. Mijn
aanwezigheid in Parijs is echter absoluut nood
zakelijk. Maar ik hoop, morgen alweer terug te
zijn".
Zijn vrouw was eerst wel een klein beetje ge
schrokken. Maar dat was spoedig voorbij. Toen
Frundsberg haar hand nam en de vingertoppen
kuste, was zij er zeker van, dat hij niets gehoord
had en dat alles in de beste orde was. Zij meende
zelfs uit zijn wijze van doen te kunnen opmaken,
dat hij heelemaal niet meer aan die Alice Bernauer
dacht. Ze maakte daarom ook nu geen scène, om
dat hij vanavond niet op de groote première,
waarmee hot seizoen in den schouwburg werd ge
opend, aanwezig zijn zou. Frundsberg, die een
kleine dramatische scène verwacht had was zeer
tevreden, dat die hem bespaard bleef en reserveer
de tien minuten tijd voor haar. Ten afscheid
kuste hij nogmaals haar vingertoppen, om haar te
bewjjzen hoezeer hij haar gunst waardeerde.
In de vlieghaven wachtte Dr. Volkers zijn hoo-
gen chef, om hem een heer met de noodige in
lichtingen voor Parjjs voor te stellen. Frundsberg
had echter ook voor z\jn secretaris een zeer bij
zondere opdracht.
„Dus. Volkers, u moet die Alice Bernauer ertoe
overhalen, een betrekking in Uw secretariaat aan
te nemen. Het zal dan uw taak zrjn van een ver
koopster een flinke secretaresse te maken. Ik
heb met die jonge dame iets zeer speciaals op het
oog. We praten daar nog wel over, als ik uit Pa
rijs terug ben. In ieder geval komt het er in de
eerste plaats op aan. dat juffrouw Bernauer uw
voorstellen aanneemt."
Allee Bernauer verlichtte de taak van Dr. Vol
kers aanzienlijk. Hij had haar in haar woning op
gezocht, kort nadat Alma was weggegaan. In Li
was nog iets overgebleven van den invloed, dien ze
zoo sterk gevoeld had, toen Alma bij haar was. Bo
vendien had Volkers wel voor heetecr vuren gestaan.
Eerst was Li geschrokken, toen ze vernam, in wiens
opdracht deze Dr. Volkers bij haar was gekomen.
Dan echter had zjj den raad van haar vrieadin op
gevolgd en had alles eerlijk verteld, wat door haar
hoofd was gegaan. Een beetje opgewonden en niet
heel duidelijk en samenhangend had zij gesproken.
Maar Dr. Volkers begreep haar wel. HQ gelukte
hem ook met de hem eigen rust haar vertrouwen
te wirmen. En toen hij daarna plotseling met zijn
voorstel voor den dag kwam, ondervond hij geen
tegenstand meer. Integendeel, Li ging er bereidwil
lig- op ia. Heel diep in haar onderbewustzijn was
misschien de gedachte aan Frundsberg, dien won
derbaren mensch, niet geheel zonder invloed op
haar beslissing.
Dien avond vertelde zij vol vreugde aan Alma bui
ten in het stadion, wat er intusschen gebeurd was.
„Ja, en morgen aanvaard ik reeds mrjn nieuwe
betrekking".
Alma reikte haar de hand. Zij was echter dien
avond niet goed in den vorm. De 2% salto van den
tien-meter-toren wilde haar vanavond niet recht
gelukken. Een keer was ze zelfs op pijnlijke wijze
op haar rug terecht gekomen.
HOOFDSTUK XIV
New-York.
In New-York was de ren om den tijd in vollen
gang. Auto's, menschen, rassen, alles zwermde door
elkaar. Alles stormde voorwaarts, trachtte den
ander in te halen: duwde den mededinger op Zij,
terug onverschillig, of die liggen bleef wie
gaf daar om de tijd sleurde hen mee de tijd
en de dollar. Duizenden bleven onderweg liggen.
Door de straten en avenues bruiste de orkaair van
het verkeer. Boven en onder den grond donderdeu
de treinen. De aarde spuwde menschen massa's uit
de subways stortten zich de menschen de aarde in,
overal, waajr ze haar vraatzuchtigen muil open
sperde. Over den Broadway slingerde zich een ein-
delooze keten van auto's, bussen als een stinkende,
zuchtende reuzenslang. Een met machinegeweren
bewapende geldtank brak zich dreigend baan voor
zijn millioecen dollars. Van de steile muren der be
tonnen wolkenkrabbers schreeuwde de reclame,
schreeuwde het tempo, schreeuwde de dollar.
Ook de zeven en tachtig verdiepingen hooge bijen
korf aan den Broadway, de Atlantic-City ademde
tempo. In dit gebouw van steen, beton en staal
klopte de polsslag van rusteloozen arbeid, zoodat
men zou meenen, dat het dampende zweet uit de
poriën van het steenen gevaarte moesft uitbreken.
Van de stalen kamers onder het plaveisel van de
Broadway tot op de daktuinen op de zeven en tach
tigste verdieping stroomde koortsachtig het bloed,
In meer dan duizend cellen schreeuwde een leger
van beambten, klerken en stenotypistes elkaar toe:
arbeid tijd dollars.
Dertig liften schoten den geheelen dag op en
neer. Tot de twintigste verdieping rezen en daal
den ook paternoster-liften, die zonder ophouden
menschen opnamen en uitspuwden. Dan was er nog
een D-lift, die doorsuisde tot de zeven en tachtig
ste verdieping. Dat waren de hersenen van den
reus. wiens beenderen staal en wiens bloed en
vleesch beton waren. Van hier uit stroomde het
bloed door ontelbare aderen en adertjes naajr de
vele cellen van het lichaam, om hun kracht en le
ven te geven. Hier hamerde de polsslag van het
rhythme van den tijd. En deze koortsachtige pols
slag hamerde verder in alle cellen van den arbeid;
centrales voor hoogbouw, ondergrondbouw en spoor
wegbouw; afdeelingen voor krachtinstallaties, ma
chines, staal, ijzer en beton; voor scheepvaart en
luchtverkeer; voor menschen, massa's, rassen blan
ken, gelen, Europeanen, negers, Aziaten; bank, post
en telegraaf, en niet in de laatste plaats de pers,
de rumoerige echo van den tijd.
Wie was echter de ziel van dit geweldige li
chaam, de hersenen van deze duizenden, die alleen
de gedachten van den eene in zich opnamen en ze
in een daad omzetten Wie was de machtige, die
hier den wedloop van den tyd bestuurde?
De pers, de spreektrompet van de wereld, had het
luide en duidelijk verkondigd:
„John Vanderlip bouwt de drijvende stad At
lantis".
(Wordt vervolgd).
Een enorme brand, de Hevigste ooit In Soerabaja voorgekomen, heeft de haven
Tandjong Perak geteisterd, waarbij zeer groote schade werd aangericht. Langs
de kade, waar de „Gina" van de NISHM met 12 slangen meehielp aan het
blusschingswerk
Aan prof. mr. dr. G. Verrijn Stuart is .Een overstapje" tijdens den Elfstedentocht. Om van de eene baan op de andere te komen, mdesten
eervol ontslag verleend als hoogleeraar jg deelnemers op enkele plaatsen van speciaal daartoe neergelegde plankiers gebruik maken
aan de Universiteit te Utrecht
De Finsche kolonel Siilasvuc. die zich
bij de gevechten tegen de Russen aan
het front van Suomussalmi bijzonder
onderscheidde, in gesprek met zijn
jongens
Voor de route van den Elfstedentocht
bestond bij alle deelnemers aan dit
uniek schaatssport-evenement onver
deelde belangstelling
Te Sassenheim is Dinsdag een groote
tulpen- en narcissententoonstelling ge
opend Een gedeelte van de fraaie
inzendingen, welke te bewonderen
vielen
op den Elfstedentocht. Landsverdedigers
die zich als gegadigden voor den rit
kwamen melden
Na hun fraaie prestatie in den Elfstedentocht-1940 genieten Jongert en Adema van een welkome en
welverdiende verkwikking
Op weg door Friesland. Deelnemers aan den
Elfstedentocht bij hun aankomst in de omgeving van
Staveren
t
