DE LICHTING 1940 KOMT OP.
Strijd om Atlantis
Willy Reese
Ook uit Denemarken zijn vrijwilligers naar Finland gegaan, om tegen de Russische troepen te strijden.
Gewapend met de onontbeerlijke ski's marscheert een afdeeling door Oulo
Een groot aantal bommenwerpers, door Engeland in Amerika gekocht, werd dezer
dagen in een der Britsche havens binnengebracht. Monteurs treffen voor
bereidingen voor het ontschepen der toestellen
De lichting 1940 komt
op. Duizenden nieuwe
recruten hebben zich
Maandag naar hun
respectievelijke on-
derdeelen begeven.
Een opgewekte groep
voor het Centraal
Station te Amsterdam
Avenol, de secretaris-generaal van
den Volkenbond (rechts), arriveerde
Maandag te den Haag. Links de
griffier van het Permanent Hof i
Internationale Justitie, Lopez Olivan
De schrik der zeeën, de mijn, onder aandachtige belangstelling der Fransche
kamerleden, die een bezoek aan Engeland brachten en bij die gelegenheid een
der opleidingsscholen van de marine bezichtigden
Voorbereidingen voor den maaltijd in het kamp der Britsch Indische troepen, die onlangs in Frankrijk
zijn gearriveerd en thans deel uitmaken van het Engelsche territoriale leger
Britsch Indische troepen zijn
in Frankrijk ontscheept, om
ingelijfd te worden bij de
geallieerde strijdkrachten.
Inspectie van manschappen
en muilezels in het kamp
der Oostersche soldaten
Luitenant-generaal H. G. Winkelman,
die benoemd is tot opperbevelhebber
van Land- en Zeemacht, als opvolger
van generaal Reijnders
Batavia's nieuwe vliegveld Kemajoran, dat in de nabijheid van het centrum der stad ligt,
nadert zijn voltooiing. De eerste landingsproeven, welke gehouden werden, slaagden, ondanks
de wolkbreuk, welke op dat oogenblik West-Java teisterde, uitstekend
door
18
„ik weet, dat mijn zuster graag gasten in huis
heeft. En als de een een beetje meer gastvrijheid
geniet, dan de vormelijke beleefdheid toestaat, dan
beteekent dat voor mij alleen, dat hem mjjn huis
en waarschijnlijk ook mrjn zuster bevalt. En daar
ze nog jong en zonder overdrijving een knappe
vrouw is, kan ik de bezoekers, voor zoover het man
nen zijn, allerminst kwalijk nemen, als zij hun be
zoeken dikwijls herhalen. Moet ik van mijn zuster
soms verlangen, nu ze nog levenslustig en over en
kele jaren pas dertig is, dat ze alleen oude dames
op de thee vraagt? Spaar me dus alsjeblieft die
dingen, die men je om de een of andere reden heeft
verteld en die alleen voortkomen uit minderwaardig
geklets. Je weet, dat ik boven alles van jou, de kin
deren en van Annie houd. Ik ben alleen te groot
voor jullie geworden. Ik ben 't groote dier, waarvoor
men wegkruipt, als het zich vertoont. Ik kan ook
niet veel beginnen met mijn kleine, teere vrouw,
die altijd bang is voor het groote dier. Dat heeft
ons van elkaar vervreemd. Wellicht ben ik met mijn
vijftig jaren te oud voor je. Misschien ben ik te
veel een slaaf van mijn werk. Maar hoe het ook
zij, ik wil van niemand kwaad hooren".
Mevrouw Frundsberg ging voor haar man staan.
„Wat een massa woorden maak je toch weer vuil.
Maar je hebt gelijk, waarom zou ik het je ver
tellen, je zult er gauw genoeg in de couranten
alles van lezen".
„Wat beteekent dat nu weer?" vloog Frunds-
fcerg op.
„O, niets anders, dan dat men er in Hamborn al
over praat, dat de zuster van den bekenden groot
industrieel met ingenieur Herbert Wallner gaat
trouwen".
Toen greep Frundsberg zija vrouw hard bij de
polsen.
„Hoe kom je daarbij
„Zij heeft het me geschreven, terwijl ik met de
kinderen in Berlijn logeerde".
Frundsberg liet haar handen los. Drie uur later
zat Frundsberg in zijn Berlijnsch hotel. Tegenover
hem zijn secretaris, de telefoon ia de hand. Zijn
vrouw zat nog in Hamburg, en dacht erover na,
of zij toch misschien niet te vroeg gesproken had.
HOOFDSTUK XIX.
Li liep vandaag alles tegen. Eerst had ze tien
minuten te lang geslapen, toen was er bij het aan
trekken van haar kousen een ladder over de gehee-
le lengte in gekomen, en nu gooide ze ook nog kof
fie over haar japon, zoodat zij een andere moest
aantrekken. De kalender grijnsde haar aan. Het
was immers Maandag en bovendien de dertiende van
de maand, hoe kon men nu op zoo'n dag weer aan
het werk gaan, dan moest immers alles wel mïs-
loopeu? De bus reed net voor haar neus weg, wat
weer een nieuwe vertraging van tien minuten be-
teekende. Op den hoek van de Tauntzienstrasse
had zij opnieuw een oponthoud van enkele minuten.
Een groote touringcar had een kleine auto geramd
en er was veel geschreeuw, politie, notitieboekjes
en potlooden geweest.
Li haastte zich door de hal van het Europa-huis
en wilde juist in de paternoster stappen, toen de
portier haar te gemoet kwam.
„Hierin alstublieft, juffrouw Bernauer".
Hij had de deur van de lift geopend, die anders
slechts bestemd was voor de chefs en de leidende
persoonlijkheden.
Alice volgde eenigszins aarzelend de uitnoodiging
van den portier op.
„Waarom»? Is de paternoster niet in orde?"
De portier ging met haar naar boven. „Jawelj
alles is in orde, juffrouw. Hier heeft U meteen een
sleutel." De lift stopte.
„Alstublieft".
Alice Bernauer stond alleen, draaide in haar
hand met den lif tsleutel. Wrat beteekende dat toch
Maar ze had geen tijd, om na te denken, zij moest
zich haasten, ze was rijkelijk laat. Juist wilde ze
voorbij kamer 28 naar de garderobe gaan, toen de
deur openging en. Dr. Volkers naar buiten kwam.
„Goedenmorgen, juffrouw Bernauer, mag ik U
verzoeken?"
Alice Bernauer raakte steeds meer in de war.
Volkers wenkte een bediende, die dadelijk toe
sprong. Alice Bernauer liet toe, dat Dr. Volkers
haar den mantel afnam en aan den jongen gaf.
„En nu, juffrouw Bernauer. sta me toe, dat ik U
met Uw succes gelukwensch".
Alice staarde Volkers verbaasd aan.
„Wat is er dan toch gebeurd?"
Volkers glimlachte slechts opende de deur naar
het heilige der heiligen. „Mag ik U verzoeken,
mijnheer de directeur wacht reeds op U".
Frundsberg kwam haar van achter «jn schrijfbu
reau tegemoet. „Goedenmorgen, juffrouw Ber
nauer, prachtig, dat U er bent. Wilt U zoo goed zijn
daar plaats te nemen, dit zal in het vervolg Uw
werkkamer zijn en ik hoop. dat we goed met elkaar
zullen kunnen opschieten."
Li raakte in steeds grootere vefwarring. Frunds
berg moest zijn uitnoodiging plaats te nemen, nog
tweemaal herhalen. Hij amuseerde zich kostelijk
over haar verwarring.
„Dus. allereerst mijn hartelijke gelukwenschen,
dat hebt U hem werkelijk knap geléverd."
Nu werd het Li toch al te boüt.
„Mijnheer Frundsberg, ik moet u verzqeken mij
nu toch eerst eens te vertellen, wat dit allemaal
te beteekenen heeft, ik ben niet jarig en ik heb ook
de honderdduizend niet getrokken".
„En u hebt stellig vanmorgen ook nog geen
courant gelezen?"
„Neen, ook dat niet".
„Leest U dan eens".
Frundsberg gaf haar het handelsbij blad yan een
morgeneditie en wees haar een met rood potlood
aangestreept artikel aan. Alice Bernauer las zij
wilde tenminste lezen, maar de woorden en letters,
die daar gedrukt stonden, begonnen wild om elkaar
te dansen. Zij begreep er niets van, wat daar
stond. Slechts een paar dingen drongen in haar
hersenen door. Laurahütte en Hatzfeld waren op
genomen in de Duisburger Werke. Er was een
nieuw bestuur van deze belangengroep gekozen.
Tot voorzitster van het bestuur had men Alice
Bernauer op grond van haar meerderheid van aan-
deelen benoemd.
Li staarde Frundsberg verschrikt aan.
„Wat heeft dat te beteekenen ik begrijp van
dit alles niets".
Frundsberg liep om de schrijftafel heen, kwam
naar haar toe, en nam haar hand de hand van
een angstig kind.
„Mijn beste juffrouw, u hoeft heelemaal niet
bang te zijn. Ik heb me alleen van uw hulp verze
kerd, om krachten, die tegen mij aan het werk
zijn, eronder te krijgen. In de eerste plaats heb ik
in den ingenieur Herbert Wallner een tegenstan
der gevonden, dien ik niet mag onderschatten.
Wint U daarover alstublieft niet op. U kent dien
jongen nog onervaren idealist en dweper. Zijn doel
was. den oceaan met een enkelen grooten stralen-
boog te overbruggen. Door onze overeenkomst met
Vanderlip is echter de uitvoering van deze idee
onmogelijk geworden. Ik heb me verplicht, de
drjjven.de stad Atlantis tot het toekomstige cen
trum van het stralenverkeer te maken. Daarmee
heb ik echter volgens Wallner zijn idee waardeloos
gemaakt. Hij heeft daarom geprobeerd, de leiding
van de Duisburger Werken tegen mij op zijn hand
te krijgen. Dat is hem ook in zekere mate gelukt,
zoodat ik me verplicht heb gezien, een reorgani
satie tot stand te brengén. De transactie met de
Laurahütte en Hatzfeld bood mij daartoe een gun
stige gelegenheid. Dat ik U nu deed opnemen in
het bestuur had drie redenen. Ten eerste gebeurde
dit, om de werken beter in de hand te hebben,
vervolgens, om zeker te zijn, dat de heeren daar
ginds niet weer een eigen politiek zullen gaan
voeren. Ten derde echter, en dat zal uw taak zijd,
juffrouw Bernauer, moet U Herbert Wallner be-
heerschen, hij moet Uw macht bemerken, hjj moet
voelen, dat U niet onder hem staat, maar boven
hem, hrj zal ervaren, dat U geen verkoopstertje
meer bent".
Het duizelde Li. Haar hart klopte luid. Twee
gevoelens streden in haar met elkaar, het eerste,
het diepste daarvan onderdrukte ze. Het andere
echter, dat was, wat Alma zoo sterk in zich voelde
en wat nu ook in haar opkwam, de lust, Herbert
te toonen, dat hij haar niet zoo gemakkelijk uit
zijn leven kon wegvagen.
Frundsberg zag haar aan, hij ried haar gedach
ten.
„Juffrouw Li, u denkt: nu maakt hij toch een
pop, een luxe-vrouwtje van me. Dat is echter niet
het geval. U kunt rustig uw leven verder leven
zooals tot nog toe. Alleen zal er meer werk van
U geëischt worden. Ik ben niet van plan, U ah
een 9troopop op Uw post te zetten. U moet pn>
heeren in de materie door te dringen en zelfstan
dig de noodige besluiten nemen.
Dr. Volkers zal U daarbij behulpzaam zijn. P
zult iedere maand drie of vier keer naar Duisburg
moeten gaan. De eerste keeren zal Dr. Volkers V
begeleiden. Wilt U de positie aannemen?
Li overlegde slechts kort.
„Als ik werkelijk nuttigen arbeid verrichten
kan, niet maar een stroopop ben en mijn particu
liere leven in geen enkel opzicht wordt beïnvloed,
dan accepteer ik Uw voorstel gaarne".
Frundsberg lachte.
„Natuurlijk zult u goed moeten vinden, dat u*
salaris wordt geregeld zooals dat vastgesteld f
voor leden van het bestuur".
Nu glimlachte Li ook.
„Deze voorwaarde zal lk dan ook maar accep*
teeren. Zijn er nog meer?"
„Ja, één voorwaarde moet ik nog stellen 89
dat is misschien wel de zwaarste".
XWordt vervolgd)'
