EEN VIOOL
BLOESEMWEELDE
Ps
VERDWEEN....
De accomodatie der buffetten in de
nieuwe diesel-electrische vijfwagen
treinen der Ned. Spoorwegen is uit
gebreid. Het serveeren aan speciale
tafeltjes gedurende den rit
Na een onfortuinlijke reis Het Belgische schip .Risico", dat eenige weken geleden nabij Urk in tweeën
brak en zonk, is thans geborgen en naar Amsterdam gebracht
Bij het Britsche expeditieleger in
Frankrijk Een patrouille in de voorste
stellingen aan het Westelijk front in
actie bij het bezetten van nieuwe
Alarm Een colonne van het Britsche
expeditieleger in crankrijk heeft halt
gehouden en -ïcht het afweergeschut
op den nadei enden vijand in de lucht
-
-
Het stoffelijk overschot van kapitein-luitenant ter zee S. Woldringh, commandant van Hr. Ms. „Wachtschip"
te den Helder, is Dinsdag met militaire eer ter aarde besteld. Een overzicht van den stoet
P. T.T. noteerde Dinsdag het 100.000ste telefoon
gesprek tusschen Nederland en Oost Indië. Het werd
gevoerd door een firma .ergens in Utrecht
Kolonel J. van Selm, aan wien op zijn
verzoek eervol ontslag verleen^ is als in
specteur der Koninklijke Marechaussee
Bloesemweelde in de „Limburgsche
Betuwe". Dank zij het zomersche
weer der laatste dagen staan de kersen
boomgaarden in het heuvelland bij
Eijsden in vollen bloei
niet muzikaal ben. En wat denkt U verder te
doen?"
door
Paul Schott
9
„Misschien heb ik een kooper voor de viool.
Wat moet zij kosten?" zei Cavalcanti en keek
den graaf in de oogen alsof hjj hem wilde hypno-
tiseeren.
„350000 Lire" stotterde de graaf en keek alsof
hij voor dit antwoord ieder oogenblik een oorvijg
verwachtte. Cavalcanti zou verachtelijk en ho
nend lachen, en... maar weer gebeurde er iets
heel anders; want de handelaar keek alleen zeer
verbaasd op, onderzocht de viool voor de zesde
'maal en zei toen op de manier van een chirurg,
die het geval voor hopeloos houdt, tenzij er on
middellijk ingegrepen -wordt;
„350000 Lire? Dat is een ongehoord bedrag!
Een geweldig risico. Als het nu eens een goede
vervalsching is? Een oude viool, maar niet zoo
oud, als wij allebei denken?" En, ineens vertrou
welijk: „Waarde Graaf, ik ken U niet, U zoudt,
ik zeg dit natuurlijk zuiver theoretisch, mij voor
den gek kunnen houden. Begrijpt U mij goed. Ik
zal U een ongewoon doch aanvaardbaar voorstel
doen. Ik weet niets van de herkomst van de riool,
heb er ook geen documenten over. U bent graaf
Salimbeni, een levend document voor de echtheid
van het instrument. Mijn klant is een eerste klas
kenner, hij ziet oogenblikkelijk of het Stradiva
rius is of niet. Ik zal U vertrouwen en U den
naam van mijn klant zeggen. U moet echter met
geen woord zeggen, dat van mij komt. U heeft
gehoord dat hij juist in Genua is, en biedt hem,
met hetzelfde verhaal dat U mij gedaan heeft de
viool aan voor 400000 lire. Als hij haar koopt,
behoud ik 200000 en U krijgt eveneens 200000.
Als hij haar niet koopt goat U naar Koch, of
naar een anderen handelaar".
Snuivend beëindigde Cavalcanti zij verhaal,
gooide zijn cigaret weg, zette de handen in de
zijde en keek den graaf aan.
Deze wachtte eenigen tijd en zei toen lispelend:
„Ik ben het er mee eens, alleen moet ik, wat de
man ook betaalt, minstens 250000 lire hebben".
Wederom staarde Cavalcanti den graaf langen
trjd aan, alsof hij wilde doorgronden welke raad
selen dit bleeke gezicht verborg. Toen knikte
luj: „Goed, als hij 350000 of meer betaalt, krijgt
U 250000, botaa.lt hij minder dan krijgt U" ook
slechts 200000 lire. Maar dat is zeer weinig voor
een Stradivarius. Voor een goede oude viool
daarentegen zeer duur. Nu, gaat U met Hermes.
den God der antiquiteitenhandelaars, graaf Sa
limbeni!" Cavalcanti legde zijn gemanicuurde
hand op den grafelijken schouder, en fluisterde
hem reeds bij de deur, in het oor: „Ugo Lorenzet-
ti, de beroemde verzamelaar. Woont in bet Grand
Hotel Columbia. Een gek, maar zeer rijk en een
kenner!" Hiermede sloot hij de deur achter den
graaf, keerde toen snel naar zijn bureau terug,
nam de telefoon van den haak, vroeg een num
mer aan en zei even later:
„Pronto, ben jij het Guelfer? Hier Cavalcanti.
Ken jy misschien een graaf Salimbeni"? Neen?
Een particulier, misschien een kleine bemidde
laar. Wat zeg je? Ja, ik zal hem opbellen. Tot
ziens!" Hij draaide het nummer dat Guelfer hem
gegeven had, dat van een hem bekenden agent,
door wiens bemiddeling hg wel eens eenige zaken
had gedaan.
„Pronto, Signore Gentiluomo? Kent U mis
schien een zekeren graaf Salimbeni?" Een grap
pige piepstem antwoordde:
„Salembeni ken ik reeds eenige maanden".
„Wat is hij voor een man?"
„Voor zoover ik weet houdt hij zich tegenwoor
dig ook bezig met bemiddeling bg den 'verkoop
van oude schilderijen en antiquiteiten. Hg ver
speelt iedere cent, die hg verdient in de loterij.
Hij maakt een idioten indruk. Was hij bij U?"
„Neen", zei Cavalcanti, lachte luid en legde de
hoorn op den haak.
Gelijktijdig met den graaf betrad een flinke
jonge man met een kalen schedel en een kinder
gezicht de hall van liet Grand Hotel. Beide hee-
ren gingen tegelijk naar de receptie. De graaf
vroeg, zijn kaartje aan den heer Lorenzetti te
overhandigen, de jonge man legde het zijne, met
den naam Hans Apt, vertegenwoordiger voor Ge
nua van de Victoriaverzekeringsmaatschappij, op
tafel en verlangde den heer Grangg te spreken.
Beide bezoekers werden in dezelfde lift naar bo
ven gebracht en openden bijna gelijktijdig de ver
schillende kamerdeuren.
Grangg dicteerde juist een brief aan Lena, toen
de jongeman binnentrad, zich voorstelde en direct
het telegram liet zien, dat hij uit Zürich ontvan
gen, had. Hij werd daarin gevolmachtigd om met
den violist te onderhandelen en persoonlijk de
zaak te onderzoeken. Grangg, geholpen door Lena,
vertelde van den diefstal tot in de kleinste bij
zonderheden, ook dat eerst na het verschijnen van
de avondbladen officieel aangifte bij de politie was
gedaan, zoodat het bericht niet voor den volgen
den morgen bekend zou wordem waarmee de
heer Apt het geheel eens was.
„Het klinkt allemaal erg fantastisch", zei hg
en zag Lena aan.
Deze knikte: „Dat heb ik ook gezegd. Mgnheer
Grangg heeft zich daarnet een gcede Italiaansche
viool, een Grancini, bij zijn impressario verschaft,
een instrument, dat eigendom is van den eersten
violist van de opera. Als de critici zouden weten,
dat het de Stradivarius niet is, zou er morgen in
alle kranten staan: „Het was prachtig zooals al
tijd. maarU begrijpt?"
„Natuurlijk, ik begrijp het, hoewel ik heelemaal
De violist antwoordde: „Geen idee. Ik heb nu
binnenkort een concert in Milaan en binnen een
maand concerteer ik te Zürich als begin van een
toumée door Zwitserland. Het lijkt mij een nacht
merrie, waardoor artisten zoo dikwijls achter
volgd worden: men verliest de rechterhand, men
breekt een arm, of beschadigt zijn vingers......
men kan er niets tegen doen. Het is ontmoedi
gend.
„Vóór het concert wil ik ook nog naar het
havenkwartier. De man moet de viool aan den
een of anderen prullenkoopman voor een appel en
een ei verkocht hebben", zei Lena energiek. „Als
het tenminste geen internationale rooversbende is.
Maar bestaan zulke benden, behalve in detective
romans?"
„Zeker, maar waarom zouden die menschen
juist een riool stelen, die zoo moeilijk te verkoo-
pen is?" lachte Apt en toonde zijn "witte tanden.
„Of vergis ik mij daarin?" En zich dan tot Grangg
wendend:
„Ik begrijp er niet het minst van. Zou dat een
fout in mijn opvoeding zijn Ik ben helaas niet zoo
goed ontwikkeld, maar ik vraag mij af, waarom
die schurken tusschen Batavia en Genua geen
sieraden gestolen hebben?" Grangg knikte, terwijl
hij de geleende viool uit de kist nam en haar zuch
tend stemde, terwijl hg aan iets heel anders scheen
te denken.
„Ja, waarom juist mijn viool?" zei hg na een
korte pauze. Maar Lena riep Apt en zette haar
hoed op: „Wilt U met mij meegaan. U woont toch
hier en kent zeker goed den weg in Genua?" En
Apt knikte haar toe
Een verdieping lager zei de oude Lorenzetti
op het zelfde oogenblik tot zgn gast: „Een Stradi
varius? Volgens de Engelsche catalogus bestaat
er een bepaald aantal van onvervalschte „Strads".
Natuurlijk bestaan er nog een aantal niet ontdek
te." Zijn anders zoo kleurlooze oogen schenen op
eens te schitteren, he,t rechterbeen wipte vlugger
dan anders, hg zag er heelemaal uit als een jager,
die wild op het spoor is. Met zijn uitgedroogde,
maar nog gladde handen greep hij naar de viool,
bekeek haar van alle kanten, gluurde met een lou
pe binnenin en trad er eindelijk mee naar het ven
ster, terwijl de graaf zijn verhaal van de Fran-
sche revolutie, de vlucht en de gastvrijheid van
Baldasarre Salimbeni opzegde.
„U heeft de viool natuurlijk reeds lang door deu
een of anderen vakman laten taxeeren, nietwaar.
Koch, of wie was het?" vroeg de verzamelaar en
keek den verkooper aan alsof hij een dief was.
„Neen, ik heb thans eerst besloten de riool te
verlroopen. Ik heb slechts, toevallig gehoord, dal
U in Genua was, zooals ik al zeide. Tot nu toe fceo
ik haar slechts beleend ik kreeg er tamelijk veel
geld voor op de Monte di Piëta (berg van medele
den, vert.). Ook is mg natuurlijk de waarde van
een dergelijke viool bekend." Salimbeni had du ai-
les gezegd, terwijl Lorenzetti steeds onrustiger net
hout van alle kanten beklopte en betastte. Einde
lijk hief hij het grijze hoofd op en vroeg admeloos.
„Zij kost dus? Hoeveel? Waarschijnlijk een
Stradivariuszoon, een goede viool, zonder twtjiei.
Maar zeker niet eerste klas. Dus, wat is de uiter
ste prijs?"
„We zullen van de aanlegplaats van het sslnp
door het havenkwartier gaan", zei Hans Apt
Lena," en bg alle handelaartjes informeeren. M
schien hebben wij geluk, ik ken er den weg ais
mijn zakken, hoewel ik nog nooit in mijn Wea.
een antiquiteitenhandelaar geweest ben. Ik
niet van al dat oude gedoe!"
Grangg keek naar Lena, die bij de deur stoa~.
moest lachen, hoewel dat wel leek of er een stan
beeld lachte. h.
„Oude kunst ook?" vroeg Lena ironiscü en ia
te luid maar schrok dan van zichzelf, &1
gauw haar ronde mondje, alsof zij in een stert
was. ..Alles, waarvan ik niets begrijp, vind ik
dacht", meende de jonge man en zij namea
scheid van Grangg
(Wordt vervolgd*.
