EEN V-IOOL
EEN ZONNIGE HEMELVAARTSDAG.
VERDWEEN....
Boven vijandelijk terrein Een officier
van de Royal Air Force maakt een
opname uit de cockpit van een Engelsch
vliegtuig tijdens een verkenningsvlucht
.Daar komen de Jantjes". Het Nationaal Jongeren Verbond organiseerde.
Donderdag een marsch door den Haag en omgeving. Matrozen
onderweg
De nieuwe engelsche motor-torpedo
booten die zich uiterst snel kunnen
verplaatsen, zijn speciaal ingericht voor
den afweer van vliegtuigaanvallen,
waarbij het moderne luchtdoelgeschut
uitnemende diensten bewijst
.Het Laatste Avondmaal", een interessante scene uit de Passiespelen te Tegelen,
waarvan de repetities in costuum begonnen zijn
door
Paul Schott
16
Het gezicht van de Engelsche was steeds blee-
ker geworden. Nu zag het bijna vaalgrijs en Grangg
von-d het akelig om er naar te kijken.
„Ik moet gaan, mijnheer Grangg. Mijnheer Lo-
renzetti verwacht mij in de hall met Faustina."
Grangg waagde het, zonder zich rekenschap te
geven van hetgeen hij deed, den pols van de En
gelsche te grijpen.
„U moet spreken U weet het". Plotseling
boog juffrouw Francis zich naar hem over, alsof
zij om zou vailen, haar wenkbrauwen raakten
hen. bijna, en zy fluisterde:
„Zeker weet ik ook niets. Maar er moet stellig
wat zijn. Zij houdt van haar Oom en is toch bang
voor hem. Het moet iets met haar vader zyn, waar
over zij bijna nooit spreekt, den broer van oom.
Als iemand zijn naam noemt, begint ze dadelyk
te huilen. Ik weet mets, werkelijk niet. Het is na
tuurlijk een geheim. Misschien zou men in Vicenza,
waar de familie lang gewoond heeft en waar ook
Faustina als kind..." Bij gebrek aan adem kon
zij niet verder spreken. Zij zuchtte en steunde,
nam vlug een pilletje, dat zy inslikte, viel in een
stoel neer, haalde lang en diep adem, stond ein
delijk op, zette een zeer mannelijk hoedje op en
zeide nog: „In Vicenza misschien... Faustina is
arm, nietwaar?" Daarna drukte ze opnieuw blo
zend, Grangg's hand en verdween met het valiesje
uit de kamer.
Eenige minuten daarvoor was Zubiaurre, zon
der kloppen bij Faustina binnengetreden. Zij was
erg geschrokken en had verschrikt naar de deur
van haar Oom's kamer gestaard. De Spanjaard
was direct zachtjes en vlug beginnen te spreken,
druk met de lippen bewegend, om ieder woord,
niettegenstaande de zachtheid te articuleereir:
„Faustina, ik ben nog een keer gekomen, om je
iets belangrijks mede te deelen. En om nog eens je
stem te hooren, daar ik nog minstens een week
hier moet blijven." Faustina wendde haar blik
van de deur en moest weer in zijn oogen kyken,
oogen die de hare dwongen zooals men door mid
del van een magneet electrische stroomen kan
bedwingen.
„Wilt U dus werkelijk naar Montisola komen?"
vroeg zij, nauwlijks hoorbaar.
„Zeer zeker, zoo gauw ik hier klaar ben. Ik zal
mij in de buurt in een villa installeeren en U zien,
wanneer U wilt."
„Onmogelyk! Het is een eiland en onze villa is
de eenige."
Zubiaurre lachte kort en liet zyn tanden zien:
„Dan huur Ik «en motorboot of een roeiboot, of
ik zwem naar den overkant. Laat dat maar aan
mij over. Maar iets anders. Ik zal
De Spanjaard hield even op en kuste Faustina's
vingertoppen.
Ik zal zeer spoedig de viool hebben, of
als eenige weten, wie haar gekocht heeft. Dat
wilde ik U nog zeggen." Faustina vei'bleekte.
„Werkelijk? Spreekt U de waarheid?" Zij lachte
opgewonden en haar hand, die iir de zijne rustte,
voelde opeens slap aan.
„Ik wilde er op zweren, ik ben de eenige die den
handelaar kent, die haar gisteren gekocht heeft.
Of hij haar nu nog in zijn bezit heeft weet ik niet."
Op dit oogenblik klonk in de kamer ernaast de
stem van haar Oom: „Faustina, vlug, ben je
klaar?" Het meisje zei met vleiende stem, dat ze
direct klaar kon zyn. Zubiaurre groete haar
haastig, ging de kamer uit, de trap af en de straat
op. Hier kocht hrj verschillende ochtendbladen en
bladerde ze opgewonden door. Ze bevatten alle
maal ongeveer hetzelfde: de aangifte bij de politie
over den diefstal der viool, een korte beschrijving-
van den violist en zyn loopbaan. Een korte ver
handeling over Stradivari in het algemeen en over
die van Grangg in het bijzonder. Alle kranten
brachten het bericht op de eerste pagina, sommi
gen zelfs met een oude archieffoto van Grangg,
een viool in de handen, erbij. Overal werd de be
looning van dertigduizend Lire geprezen als het
zekr- -e middel om het kostbare instrument terug
te rn.
urrë die aan een tafeltje in de hal van het
hou-i zijn kranten nalas en daarbij diep nadacht,
bemerkte plotseling, dat een groote wagen met een
chauffeur in livrei, voorreed. Lorenzetti, zijn
nichtje en de Engelsche juffrouw, stapten in, zon
der dat Faustina den Spanjaard een blik waardig
gekeurd had. Men zou haast zeggen, dat zy iets
scheen te zoeken en Zubiaurre omklemde kramp
achtig de lederen armleuningen van zijn stoel als
bij een aardbeving, toen hij op het oogenblik dat
de wagen zich in beweging zette, den violist, om
geven door drie verslaggevens de trap af zag ko
men en tusschen hem err Faustina een korten blik
gewisseld werd, kort maar zooveel zeggend, dat
het Zubiaurre een oogenblik rood voor de oogen
schemerde: „Wacht maar vriendje, dacht hij woe
dend, ik ben er ook nog! Met zulke papjongetjes
zullen wij het ook nog wel klaarspelen! Pas maar
op, binnen drie dagen zullen wij alle troeven in
handen hebben en jij niets meer!
Plotseling stond hij op en begaf zich naar Mar
guerite, waarmede hij een kort gesprek had. Zij
vertelde hem, dat Gomez zonder twijfel op eigen
gelegenheid gewerkt had, ja, zij was reeds 's mor
gens vroeg by hem aan boord geweest en had hem
bleek van woede gevonden, nog bleeker en valer
als anders.
„Hy spatte bijna uit elkaar over de belooning",
lachte zij. „Iedere keer opnieuw begon hij daar
weer over. Wat voor een waanzin het was, om een
dergelijk bedrag voor een doodgewoon stuk hout
uit te loven. Natuurlijk heeft hij slechts een paar
honderd lire voor de viool gekregen, de ezel!"
Met een lief lachje keek zij hem aan: „Zeg eens
Hjalmar waarom heb je my gisteren eigenlyk niet
meer opgebeld, zooals wij afgesproken hadden?"
vroeg zij jaloers.
„Ik had te veel te doen. Morgen of overmorgen
ga ik dus den grooten Cavalcarrti aanboren. Natuur
lijk pas nadat het zonder twijfel vaststaat, aat ïiij
den koop verzwegen heeft. Als hij de viool nog
heeft, zal hij betalen tot wy er heelemaal bovenop
zyn."
„Hou je nog van my en streelde hem over zyn
haar, wat hij zich zonder eenige beweging liet wel
gevallen.
„Natuurlijk, maar luister verder." Hij kuste haar
onverschillig op het voorhoofd. „Als Cavalcanti de
viool alweer verkocht heeft, dah gaan wy naar zyn
kooper, begrijp je, een prachtige en toch eenvou
dige zaak!" Zy keek hem opgewonden aan:
„Wy worden rijke lui, wij kunnen tenminste
weer ademhalen! Wij koopen dat prachtige restau
rant in de avenu de Clichy. Geloof je dat het zoo
veel op zal leveren? En dantrouwen we". Zu
biaurre scheen het laatste niet gehoord te hebben.
Hij stond op streelde met een gewoontegebaar
Marguerite's geverfde wangen en ging naar de
deur.
„Waar woont die Gomez?"
„In een havenhotelletje, Rissorgimento. Hjal
mar? Je zegt geen woord over de Florentijnsche!"
„Och, dat is waarschynlyk niets", zei hij losweg.
„Zij is vertrokken, misschien als die zaak met de
viool misloopt ga naar Gomez en wees aardig
voor hem, wy moeten precies weten wat hij doet,
tot ziens!" Hrj kuste haar vluchtig en ging heen.
Het was half elf, spoedig moesten de middagedities
verschijnen. Zou Cavalcanti spreken? Vele oogen
bestudeerden dien middag de kranten, alsof zij
daarin hun noodlot lazen.
De jonge Modena was onmiddellijk naar Bozzi
geloopen en had dien door zijn hemeltergend ge
schreeuw zoo opgewonden, dat alleen de angst
voor ontdekking en daarmee verlies van het geld,
hem ervan weerhouden hadden, den jongen niet
buiten de deur te zetten. Eindelijk waren zy over
eengekomen, zamen naar de politie te gaan het
geen zy dan ook direct deden, nadat zy samen
precies afgesproken hadden, wat zy zouden zeggen.
In een gemeubileerde kamer, die aan den eenen
kant op het station uitkeek en aan den anderen
kant op een door ratten bewoonden binnenplaats,
zat graaf Salimeni urenlang voor zijn opengesla
gen krant en voelde zich zoo zwak en vertwijfeld,
alsof hij zoo juist het paleis van zijn voorouders
aan een rijkgeworden muilezeldrijver had moeten
verkoopen. Dat was zijrr dood: Meer dan tiendui
zend lire van zijn aandeel had hy gisteravond nog
in loten van de Tripolislotery omgezet, bovendien
had hij deze kamer opgezegd en een woning op de
Piazza Carignano gehuurd, drie kamers, badkamer,
keuken. Err nu? Alles was afgeloopen. De viool
gestolen! Bozzi zou spreken, den grooten Caval
canti zijn klant noemen, het geld moest direct
teruggegeven worden, maar hij had het niet meeri
Natuurlijk was het nog mogelijk, dat hij een groo
ten prijs won, maar de trekking was pas oveï
veertien dagexr, en tot dan neen, hij had geen g&
luk in het leven! Eindelijk had hij dan eens veei
geld verdiend en nu en nu?
En toch was er ergens in de groote stad Qemia
iemand nog veel wanhopiger: hij zat met een ver
vallen gezicht voor een grooten stapel kranten in
zijn bureau en was uren en dagenlang niet in
staat een besluit te nemen. Commendatore Caval
canti, wiens zaken in de laatste jaren sterk warefc
achteruitgegaan was door den verkoop van de
viool in staat geweest dien ochtend eerr zeer voor-
deeligen koop af te sluiten. Wekenlang had hy
aarzeld, voor hy de groote Augsburger speeldoos
in zilver uit vijftienhonderdzestig aan zijn bedt
toevoegde. En toen hij nu het ochtendblad had
opengeslagen, had hij zich letterlijk verlamd ge
voeld, alsof een lang verwachte slag hem getrof
fen had. Niet alleen dat de koop van de speeldoos
ongedaan gemaakt moest worden, ooit de verkoop
van de viool moest geannuleerd worden. Eigenlyk
moest hrj direct naar de politie gaan: Ik heb de
viool van graaf die en die gekocht en heb baar
verkocht aan den verzamelaar Lorrenzetti, dc,
Commendatore Cavalcanti, ridder in de orde van
den Perzischen leeuw en Consul van Bulgarije
myn handen zijn schoon en moeten schoon blijven.
X Wordt vervolgd)..
Van de Werf Wilton-Feyenoord te Schiedam is Woensdag de nieuwe
Nederlandsche onderzeeër O. 25 te water gelaten. Het vaartuig glijdt
in zijn element
De traditioneele wandeltocht door de Betuwe op Hemelvaartsdag, de
z.g. „bloesemtocht, slaagde, dank zij een stralend zonnetje, uitstekend.
Een aardige groep in passende omlijsting
In Tegelen het Limburgsche .Oberammergau", worden de voorbereidingen
getroffen voor de 5-jaarlijksche Passiespelen De bijeenkomst van het Sanhejfrin
met Annas en Caïphas
Zandvoort be
leefde Donder
dag door het
fraaie weer
groote drukte.
Voor een boot
tochtje op zee
was de animo
zeer groot
Hoe druk het was bij het viaduct te Wassenaar op den zonnigen
Hemelvaartsdag. Voor de wielrijders blèef geen ruimte meer
over, om te fietsen
