H'
EEN VIOOL
Een typisch Amerikaansch figuurtje.
Nieuwe Uitgaven.
VERDWEEN....
Débutante.
(Van onzen Amerikaanschen correspondent)
ET is voor mij welhaast een kwelling over
de Amerikaansche debutante te schrijven.
Want dat lieve kind in haar mooie jurken
en met haar jonge gezichtje een „snoezig
meisje" om met mijn lezeressen te spreken ver
tegenwoordigt een uiting van Amerikaansch leven,
waarvan iedere Nederlander van welk levens
inzicht of van welke maatschappelijke positie ook
een afkeer moet hebben. Zij vertegenwoordigt de
Amerikaansche „uitgaande wereld", de „society
set" de kleine kringen van Amerikaansche me
vrouwen, meneeren en jongelieden van beiderlei
kunne, die, rijk met aardsche goederen gezegend, de
bloedende wereld aan hun dure laarzen en laarsjes
lappen en met een vasthoudendheid, een ernstiger
zaak waardig, zich wijdt aan dingen welker belang
wekkendheid volstrekt tegengesteld is aan den ijver
en de toewijding waarmee zij worden verricht,
kan in een aantal kolommen van deze courant de
bezigheden van dezen ik herhaal: kleinen
kring van onsociale „socialites" opsommen, doch
daar zijn deze kolommen te kostbaar voor. De thee
tafel, de bankrekening, het restaurant, de dans, het
snobisme, het huwelijk en nog een aantal andere
„verschijnselen" meer-zijn de symbolen van dezen
kring en zijn „werkzaamheden", die voor Neder-
landsche begrippen veelal onwaardeerbaar zijn.
Maar die in de Vereenigde Staten een element in
het leven van iederen dag vormen, waaraan zóóveel
aandacht wordt besteed vooral: door de mil boe
nen eenvoudigen van geest en beurs dat 't voor den
beschrijver van het groote Amerikaansche tafereel
bijna plicht is er ook eens aandacht aan te wijden,
Zoodat ik u nu eens wat ga vertellen over de
jongste, de „snoezigste" en de vervelendste „tante"
ter wereld: de débutante. Voor de groote massa der
Amerikaansche krantenlezers: de heldin van het
winterseizoen. Voor den rustigen beschouwer van
Amerikaansch leven: een min- of-meer onbegrijpe
lijk fenomeen. Voor den „revolutionnair": een arro
gante, ijdele nietsnut; voor de gematigd-achteruit-
strevende conservatieve heeren van de Heeren-
Club: een gevaarlijke radicale verschijning, die aan
toont dat de charme van grootmama's tijd voorgoed
voorbij is. Voor de typiste, de winkeljuffrouw, den
kantoorbediende en allen in de Vereenigde Staten,
die droomen van rijkdom doch het voorloopig met
honderd dollar in de maand moeten stellen: de in
teressante, excentrieke, benijde, doch bovenal: be
wonderde en verafgoode verwezenlijking der dier
baarste illusie.
TtttTANNEER ik mij nu met de Amerikaansche de-
butante ga bezighouden en u even wat ga ver
tellen over dat meisje dan zie ik haar als typisch
Amerikaansch verschijnsel, als een figuurtje dat
midden in de dagelijksche belangstelling van mil-
lioenen Amerikanen staat. En ik ga haar dan maar
niet critisch en met een Nederlandsch, iet of wat ge
prikkeld, gemoed bezien, want dat heeft weinig nut.
Al zouden alle dagbladcorrespondenten schrijven dat
ze de Amerikaansche debutante als verschijnsel zoo
akelig vinden, dan nog zou Amerika zich daar geen
sikkepit van aantrekken. Het is nuttiger altijd in
dit korte leven te constateeren dan te critiseeren.
Zoo moge ik u voorstellen: de Amerikaansche de
butante.
Tot haar zevenden verjaardag stond het kind on
der de hoede van een heel precieze, heel gestrenge,
doch ook moederlijke nurse. Deze nuttige juffrouw
werd voor de volgende zeven jaar opgevolgd door
een Fransch gouvernante, die het principieel ver
tikte, zelfs wanneer zij daartoe in staat was, één
woordje Engelsch met het lieve kind te spreken. Ge
durende deze levensperiode ging de toekomstige de
butante ook naar één van de vier deftige en dure
meisjesscholen van New-York. Daar deed zij
meene ontwikkeling" en de kern harer toekomstige
vriendinnen op. Zij ging éénmaal in de week naar
dansles, tweemaal naar muziekles, kreeg rijlessen
van een pootige Russische en teekenlessen van een
artist, die tot. de overtuiging was gekomen dat ook
hij recht op een warmen avondmaaltijd had. 's Zo
mers speelde zij golf en tennis, zij kreeg bridge- en
zwemlessen. Zij werd gemasseerd en kreeg een dieet,
haar tanden werden geregeld gecontroleerd door een
(uiteraard heel duren) tandarts en haar voeten wer
den wetenschappelijk bekeken en behandeld door
een „pedialrician". Ondanks al deze voortreffelijke
zorgen moest natuurlijk toch eenige tijd gereserveerd
blijven voor mazelen, kinkhoest en migraine. Zoo
ongeveer op haar 14de jaar betrad zij het voorpor
taal harer uiteindelijke roeping: het inteekenbal voor
de onder-débutantes of „sub-debs". U zult begrij
pen dat niet alle lieve 14-jarige meisjes daarvoor
kunnen inteekenen. Zij moeten aan bepaalde nor
men voldoen: papa's standing en bankrekening
welke in de Vereenigde Staten zeer nauw samen
hangen. Toen zij 15 jaar werd ging zij naar kost
school. Daar ontmoette zij meisjes uit andere steden
met andere papa's met andere banksaldi. Zij kreeg
öf haar einddiploma van die school (op haar 17e
jaar) of zij bleef er slechts een jaar en ging nog een
jaar naar een buitenlandsche kostschool, die altijd
in Parijs, Londen of Florence ligt. En dan in Juni
van haar 18de jaar komt de eerste groote „coming
out party". Een even gewichtig als onvertaalbaar
begrip. Ik hoop dat u z'n strekking zult begrijpen.
Het is zoo iets als de geboorte van een zonnestraal.
Of het eerste bloeien van een orchidee. Of: de komst
van de lente. Trotsche papa en mama constateeren
dat hun zorg en geld aan 't lieve kind besteed het
volgend resultaat hebben:
1) Zij is de eenige soort Amerikaansche die (bij
wijze van spreken) twee talen spreekt.
2) Zij danst beter dan eenig ander meisje van eeni
ge andere sociale groep zoowel in de Vereenigde Sta
ten als op de gansche aarde.
3) Zij heeft in haar hoofd de beginpunten voor
vele cultureele mogelijkheden, om niet te zeggen:
voor vele cultureele gesprekken.
4) Zij kan tien soorten sport op aanvaardbare wij
ze beoefenen en dan tellen we bridge nog niet
eens mee.
5) Zij kan een restaurant binnenkomen op zulk
een wijze dat iedereen naar haar kijkt.
YROEGER werden de schattige débutantes alleen
voorgesteld aan de papa's, de mama's, de jonge-
dochteren en jongkerels „van haar eigen soort". Nu
gebeurt dat ook, maar nu komt er toch nog een
beetje méér bij. Want via het eigen soort debuteert
de lieverd voor: heel de Vereenigde Staten via
de pers.
Immers: in elke zichzelve respecteerende krant
is een society-rubriek. Voor een Nederlandschen
journalist is die rubriek een dagelijksche reden tot
vermaak of wanneer hij wat zwartgallig is: tot
ergernis. In die rubriek staat alles van alle society-
lieden. Wat voor een hoedje mevrouw Dinges op
had, wie er op theevisite bij mevrouw van Zussen
kwamen en zóó vele kolommen lang en vol. De
werkelijk eerste-ldas kranten hebben een rustige,
beschaafde society-rubriek. Maar het zijn juist de-
griezelige bladen voor het „groote publiek" die hun
society-pagina's opwerken tot het summum van in
discretie en schandaligheid. Via de society-kolom-
men wordt heden ten dage het débuteerende zusje
aan „de wereld" voorgesteld.
Zoo wordt het lieve kind eenige jaren van partij
naar partij, door krantenkolom na krantenkolom
gesleept. Een Hollandsche moeder zou er kippenvel
van krijgen. Een Hollandsch meisje zou er feestelijk
voor bedanken. En geen Hollandsche papa zou het
in zijn hoofd halen zijn zuurverdiende geld op zulk
een wijze voor zulk een doel aan zijn dochter te
spendeeren.
Tènslotte komt de kroon op het werk. de moeite
en het gehavende banksaldo: het huwelijk.
Sommige veel-geadverteerde débutantes zijn dui
zelig van haar succes geworden en doen rare dingen
in den vorm van rare huwelijken. Anderen krijgen
een „job" in den geest van haar aanleg: film-ster,
jazz-band-kreunster, mode- of fotografisch model.
Maar de meeste worden goede, brave, deftige moe
ders, vol zorg voor het succes van haar dochters die
óók eens zullen débuteeren.
ippR is over dit onderwerp nog wel wat méér te
zeggen. Het is, als sociaal verschijnsel, in een
groot, krachtig en belangwekkend land, in de ge
meenschap van een groot en sterk volk niet onbe
langrijk; al wordt het tenslotte slechts begrensd
door de belangwekkendheid van een gering percen
tage der bevolking. Doch ik moge het hierbij laten.
Er zijn andere verschijnselen die in nauwer verband
staan tot de worstelingen en de weeën der mensch-
heid dan de vraag, welke jurk miss Débutante gis
teren droeg, welk hoedje zij vandaag op had en met
welken jongeman zij zal trouwen.
Al is er voor eenige tientallen millioenen Ameri
kanen en voor eenige honderdtallen Amerikaansche
lakeien van de Koningin der Aarde geen belangwek
kender onderwerp (behalve baseball) tientallen
millioenen anderen hebben wel wat anders te doen
en hebben wel over wat anders te denken.
(Nadruk verboden).
Uitgifte van noodgeld.
In verband met de heerschende schaarschte
aan zilvergeld en klein bankpapier heef t de bur-
emeester, gezien de machtiging van den minis
ter van Binnenlandsche Zaken van 11 Mei j.l. en
de verleende' toestemming van den Commissaris
der Koningin in de provincie Noord-Holland d.d.
12 dezer, besloten tot uitgifte van noodgeld
in coupures van een gulden, twee gulden vijf
tig cent en van tien gulden.
Dit noodgeld dient door de burgerij als wettig
betaalmiddel te worden aangemerkt.
Een ieder, die rijksbankpapier voor noodgeld
in de hierbovengenoemde drie coupures wenscht
in te wisselen, kan zich vervoegen ten kantore
van den gemeente-ontvanger, geopend Dinsdag
tot en met Zaterdag van 9—13 uur, Zeestraat
159.
Winkelierscombinatie „Plan West".
Het bestuur van de Winkelierscommissie „Plan
West" heeft de axtra-uitkeering op de zegelboekjes
gestaakt. Het spreekt vanzelf, dat de volgeplakte
zegelboekjes hun gewone uitkeeringswaarde be
houden. Ook het uitgeven van de Plan-Westzegels
vindt normaal doorgang.
Voordrachtmiddag afgelast.
Het bestuur van de afdeeling Beverwijk en Om
streken van de Nederlandsche Vereeniging van
Huisvrouwen deelt mede, dat de voordrachtmiddag
op Maandag 20 Mei a.s. niet doorgaat.
Ruim aanbod van groenten.
Veel spinazie bleef onverkocht.
De gang van zaken in den handel was gedurende
de week, die achter ons ligt, zeer onregelmatig en
hierdoor ontstor.den voor sommige artikelen meer
malen sterk wisselende prijzen. Zoo was de han
del voor Pinksteren, waarvoor als regel een willige
stemming te verwachten w$as, dezen^keer nogal te
leurstellend. terwijl de eerste dagen na Pinksteren
eenig herstel viel waar te nemen, dat echter van
zeer korter duur bleek te zijn, daar in het midden
dezer week de prijzen voor de meeste producten
weer sterk in het gedrang kwamen.
De groote aanvoeren van spinazie waren geen
enkelen dag te plaatsen. Duizenden kisten bleven
in de afgeloopen week onverkocht. Dit product
heeft momenteel ook de weersgesteldheid voor den
handel niet in haar voordeel. Vooral bij warm weer
is het weerstandsvermogen bij langdurig transport
zeer, gering. Er wordt dan ook door koopers voor
namelijk voor de binnenlandsche markten nauw
lettend uitgezien naar goede kwaliteiten en een sterk
product, wat ook al weer tot gevolg heeft, dat
soms uiteenlooperde prijzen worden besteed. De
noteeringen liepen deze week uiteen van 36 ct.
per K.G. Op de veiling van Woensdag kwam als
hoogste noteering nog 7y, ct. per K.G. voor.
De aanvoer van sla breidt zich uit. De goede
kwaliteit werd wel den eenen dag vlugger afgeno
men dan den anderen, doch over het algemeen
bleven de prijzen op behoorlijk peil. De noteerin
gen wisselden naar kwaliteit van 27}^ ct. per
stuk. Soms kwam bij uitzor dering voor, dat een en
kel partijtje het tot 10 ct. per stuk kon brenger).
Ofschoon het aanbod van postelein flink toenam,
tooh is van ruimen aanvoer van dit product na
tuurlijk nog geen sprake. Voor dit product was de
stemming in den handel voor de feestdagen niet
zoo bijzonder gunstig. De prijzen waren van 1014
ct. Dinsdag kwamen weer noteeringen voor van
1924 ct. om den volgenden dag weer te dalen
tot 18 ct. per K.G.
Rabarber wordt thans in groote hoeveelheden
aangevoerd. Tot heden schijnt de handel den aan
voer nog te kunnen plaatsen, doch de prijzen zijn
in doorsnee zeer laag. Naar kwaliteit stonden de
noteeringen van VA4 ct. per bos.
Bospeen, die ook zij het in kleine partijtjes iets
ruimer aangevoerd wordt, werd verhandeld van
1517 ct. per bos.
Voor raapstelen en radijs daalden de prijzen bij
grootere aanvoeren met prijsverschillen van 0.80
1.50 per 100 bos.
Witlof, waarvan de noteeringen vorige week
gedaald waren voor de beste soorten tot 56 ct,
per K.G., kreeg in het begin dezer week plotseling
een flinke prijsverbetering en stond op de veiling
van Dinsdag*jl„ naar soort van 616 ct. per K.G.
Prei, die als winterproduct nog steeds aanwezig
is heeft thans heel wat van de prijzen ingeboet.
Naar soort wordt van 36 ct. per K.G. besteed.
Asperges worden eveneens ruimer aangeboden.
Vrijdag en Dinsdag stonden de noteeringen nog
vrijwel gelijk, voor de beste soorten zoo ongeveer
van 3035 ct., doch Woensdag ondergingen de
noteeringen een belangrijke daling. Vooral de min.
dere kwaliteiten maakten zeer lage prijzen. In de
fruitafdeelïng gaat het met het aanbod van aard
beien nog langzaam ofschoon de partijtjes toch iets
ruimer werden. Naar inhoud der doosjes werden
deze verhandeld voor 2045 ct.
De treinenloop hervat.
Met ingang van gistermorgen 11 uur is de treinen
loop voor zoover dat mogelijk is weer hervat. De
electrische treinen vertrekken in beide richtingen
om het uur. Dit betreft de sneltreinen, die 12 minu
ten over het heele uur naar Haarlem en 16 minu
ten over het heele uur naar Uitgeest—Alkmaar-
Zaanstreek vertrekken. De stoptreinen op de halve
uren loopen dus nog niet.
Het onderwijs wordt hervat.
Hedenmorgen is het onderwijs aan de openbare
scholen, met uitzondering van de Gemeentelijke
Huishoud- en Industrieschool, hervat. Het gemeen
tebestuur heeft aan de besturen der bijzondere
scholen verzocht eveneens maatregelen te willen
treffen tot hervatting van het onderwijs. De Pink-
stervacantie behoeft daarvoor echter niet te worden
onderbroken.
Oude pakhuizen te Amsterdam.
Nu het lente is geworden is het net of de Amster-
damsche pakhuizen mooier zijn dan ooit. De pak
huizen van Amsterdam, dat is een chapiter op
zichzelf, want ik geloof niet dat veel steden zoo
veel oude pakhuizen hebben als Amsterdam. Er
zijn er ook zooveel goed bewaard gebleven, in alle
hoeken en gaten van de oude stad, en ze zijn zelfs
vaak nog in gebruik. Wel een teeken, dat ze solide
en degelijk gebouwd werden en dat ze behalve
bouwkunstig schoon ook doelmatig waren, want
anders had men ze heusch niet tot bijna halverwege
de twintigste eeuw behouden.
Voor de Jeugd. t
„Michiel" door Henriëtte van Eijk, de ge
schiedenis van een mug. Met 34 illustraties van
Rusche Wijdeveld. Amsterdam, N. V. Em.
Querido's Uitgevers Maatschappij.
Henriëtte van Eyk: de bekende schrijfster van
eenige groote menschenboeken, heeft nu een
kinderboek „Michiel" het licht doen zien, waarin
ook weer vooral haar.zin voor fijnen humor op
valt. Misschien zal die onzen kleintjes gedeel
telijk wel ontgaan, maar ze zullen toch van deze
zeer aantrekkelijke en boeiende geschiedenis
van een muggenfamilie kunnen genieten. Vader
mug, Simeon, is dirigent van de muggenzangver-
eeniging „Gonskunst". Hij besluit met zijn fa
milie te blijven overwinteren en niet zooals ge
woonlijk weg te trekken naar warmere streken
en alle avonturen, die de muggenfamilie dan be
leeft, worden met veel fantasie door de schrijf
ster weergegeven.
Misschien zijn er menschen, die in Amsterdam
komen en de pakhuizen nog nooit bewust hebben
beschouwd. Al zijn ze natuurlijk vaak genoeg langs
zoo'n pakhuis of zoo'n complex pakhuizen, bijvoor
beeld aan de Prinsengracht of Keizersgracht, ge
komen. Of, om het nog meer in het centrum te
kiezen wie kent er niet het mooie maar dat
is dan ook wel één van de mooiste stadswapen
huis aan het Singel, niet ver van het Koningsplein?
Het staat er statig en tegelijk sierlijk, weerspiegelt
zich met zijn lichtgele baksteen en bruinroode verf
in het water en laat het stadsgewoel langs zich
heen gaan met al de rust en bedaardheid, waar
over zoo'n oud gebouw, dat dan bovendien eeuwen
lang de niet geringe functie van stadswapenhuis
heeft vervuld, beschikken kan. Evenwel het
stadswapenhuis is niet het prototype van het zes
tiende en zeventien eeuwsche Amsterdamsche pak
huis van de gewone pakhuizen is vrijwel geen
architect bekend, ze werden alle gebouwd door
handwerkslieden, die weliswaar hun vak uitste
kend. verstaan moeten hebben, maar wier namen
verloren zijn gegaan, terwijl het stadswapenhuis
toch vermoedelijk wel onder leiding van een ar
chitect is gebouwd. De gewone pakhuizen zijn be
trekkelijk onopvallende bouwsels, behalve dan,
dat wie ze eenmaal bewust heeft bekeken, nooit
meer dat eenvoudige, oer-degelijke en intens mooie
samenstel van kloeke, strakke lijnen en eenvoudige
strenge kleuren vergeet En nu het voorjaar Am
sterdam weer doet ontwaken, komen ook de pak
huizen weer tot nieuw leven, er wordt gelost en
geladen, ze worden gevuld en geleegd, men kan
overal er om en er bij menschen aan het werk zien,
de zolders staan .open en er is een groote bedrij
vigheid gaande.
Het oudst bekende pakhuis van Amsterdam, dat
al lang niet meer bestaat dateerde uit de 16e eeuw,
het was het oude turf en provisiehuis van het Huis-
zittenhuis aan de Oude Zijde en er is slechts van
bekend dat het in 1548 al bouwvallig was. De groote
opkomst van de Amsterdamsche pakhuizen vond
olaats in den tijd, waarin in Amsterdapi 'de zee
handel tot bloei kwam, dus in den tijd van de Com-
pagniën en daarna. Het kon ook wel bijna niet eer
der zijn, want alle Amsterdamsche pakhuizen zijn
uit steen opgetrokken, en daar voor 1621 in de
hoofdstad alleen met hout gebouwd werd en daar
na pas het bouwen met baksteen begon, moest het
wel bijna de tweede helft van de zestiende eeuw
worden, voor de kloeke, sterk gebouwde hooge
baksteenen 'bouwsels van de Amsterdamsche pak
huizen in zoo grooten getale konden ontstaan.
Want overal, langs de drie hoofdgrachten, de Hee
rengracht, de Prinsengracht en de Keizersgracht,
maar vooral ook langs de kleinere grachten, de
Groenburgwal, en de Grimburgwal, de Oude Zijds-
Voorburgwal en de Brouwersgracht, en, niet te
vergeten, op de Prinseneilandén schuin achter het
station, treft men zestiende en zeventiende eeuw
sche pakhuizen in hun volle fleur aan, nog steeds
centra van bedrijvigheid, vooral in het voorjaar, nu
er schuiten voor liggen, die lading aangevoerd
hebben en gelost worden en men achter alle open
zolderdeuren menschen druk aan het werk ziet.
Festijnen van kleur zijn dat, de donkere pakhuizen
de baksteen werd en wordt vaak herhaalde
malen met lijnolie bestreken, en daardoor ont
stond de eigenaardige zwartachtige kleur van zoo
veel oude gebouwen met de groen geschilderde
deuren met hun sobere versiering van wat wit of
lichtgeel, daarvoor in het water zoo'n groote boot
met veel wit, en rood en groen, en daarboven de
blauwe lucht, die zich onder de weerspiegeling
van de schuiten ook weer voortzet in het grachten-
water, met wolken en al.
Daar komt bovendien bij, dat tal van die pak
huizen nog hun oude namen hebben behouden, na
men, die vaak heel typisch zijn en herinneren aan
de dagen, waarin de handel in Amsterdam levendi
ger was dan zij ooit te voren geweest was men
heeft de pakhuizen Groenland en Spitsbergen, die
de herinnering wakker houden aan de Walvisc'n-
vaarders, men heeft het Oost-Indisch Magazijn,
men heeft nog veel meer pakhuizen me*
mingen van jaren en eeuwen her. °ena.
Ik vraag me wel eens af of men wel be
wonderlijk het toch ïs, dat in een groote m
twintigsle-eeuwsche stad als Am ster dam'zo
loofelijk veel uit de zestiende en zeventiend °n^e"
niet alleen bewaard en behouden is gebleven e?llW
ook werkelijk nog in gebruik is. bijna zooals h'
en vier eeuwen geleden was. Als men zoo'n
ziet, waarin en waaromheen druk gewerkt^^
dan krijgt men dat gevoel wel heel sterk
en dat is heusch iets wonderlijks, dat ook
zoo gauw tot je doordringt zoo'n pakhui
zoo'n boot ervoor en wat. menschen
Pakhuis,
!n blauw.
bruingrijze kielen erbij aan het werk, en
heen de gracht, die daar twee eeuwen gelede""""'
al zoo lag daar is nu eigenlijk niets twint
eeuwsch aan. Dat is precies zooals het in de -■-
de en de zeventiende eeuw was
e z*stien.
W.
v. d. t.
BERBERIS. ZUURBES
Het is geen toeval dat de Hollandsche naam
Berberis op de vrucht slaat en niet op de bl
Want, hoewel van vele Berberissoorten de blod38,
alleraardigst zijn, de in het najaar fel 01
vruchtjes vallen zonder twijfel meer in het
Vooral de scharlakenroode langwerpige vrucht'-0-
van b.v. Berberis vulgaris, die, wanneer we er e-
in bijten, werkelijk een frisschen, zuren smaak her
ben.
Ook vinden we als Hollandsehen naam wel™
doorn. Wie een Berberistakje goed bekijkt, zal
den voet der blaadjes de vrij groote stekeh ontdek
ken, en misschien, wanneer hij niet voorzicht»
ook voelen. Want Berberis doorns zijn over he'
gemeen lang en scherp.
Deze Berberis vulgaris vinden we, behalve in
wild in de duinen en in bosschen, ook gekweekt-i'
tuinheesler. Ze groeit het beste in niet al te vochtf
gen tuingrond en op een zonnig plekje.
Berberis vulgaris bloeit in Mei-Juni met tr
van mooie gele bloemen en draagt in het najaar
langwerpige felrood gekleurde, bessen.
Een zeer mooie variëteit is de bruinbladerige zuur.
bes, Berberis vulgaris atropurpurea, waarbij de gslj
bloemen zeer mooi uitkomen tegen de purperrood»
bladeren.
Voor kleine tuinen is de Berberis Wilsonae ze«
aan te bevelen, dit is een laagblijvende struik,
in Mei bloeit met mooie goudachtig oranjeVi
bloemen. In den herfst draagt de struik koraalroods
vruchtjes en ook de blaadjes verkleuren dan buiten,
gewoon mooi.
Er zijn nog zeer vele andere Berberis-soorten, die
bijna alle mooi zijn.
Een door zijn blad opvallende soort is de Berberis
empetrïfolia. De bladeren zijn naaldvormig en lijken
op die van de kraaiheide, Empetrum. Deze struik
heeft gele bloemen en in het naj aai' blauwzwarte
bessen.
De bladeren van Berberis Thunbergii verkleuren
in den herfst mooi rood, de struik heeft dan met zijn
roode bladeren en roode bessen een groote sierwaar-
de voor den tuin.
Er bestaat ook een variëteit Berberis Thunbergii
atropupurea. Deze heeft in den zomer purpenoode
bladeren, die in het najaar verkleuren van licht tot
scharlaken rood.
Een vroeg bloeiende soort is Berberis buxifolia
die in April-Mei bloeit met oranje-gele bloemen e:
in het najaar blauwzwarte bessen draagt. De varië
teit Berberis buxifolia nana wordt niet hooger d
een halve -meter en is zeer geschikt voor lage hag
en voor den rotstuin.
Zoo vaak zijn struiken, die in het najaar mooie
vruchten dragen, onaanzienlijk in hun bloei, i"
hoewel de vruchten van Berberis, althans de roode,
ongetwijfeld meer opvallen dan de bloemen, de Ber*
berisbloem is zeker niet te versmaden, zoodal dil
geslacht een dubbele sierwaarde heeft en zijn plaats
in den tuin volop waard is.
A. J. D.
door
Paul Schott
25
Htf had uitsluitend tot Lena gesproken, die di
rect op vroolijken toon antwoordde:
„Goeden morgen markies! Natuurlijk moogt
U dat vragen. Mijnheer Apt en ik hadden het in
ons hoofd gezet, de viool te vinden, en .daar de
naam Salimbeni vanmorgen vroeg ir. de krant
stond, wLlden wy den graaf ondervragen, maar he
laas schijnt hy niets te weten.
Fillipepi lachte hoonend, zoo ongeveer als de
roover in de komische opera:
„U zult moeten toegeven dat het eenigszins
wonderlijk is betrekkingen te hebben met iemand,
wiens naam door een moordenaar genoemd is
„Daar wij de viool zochten, helaas met even
weinig resultaat als de politie, is het heelemaal
niet zoo vwonderlijk", lachte Lena en Apt schrok
van de wraakgierige uitdrukking op het gezicht
van den markies.
„Salimbeni heeft zoojuist bekend", deelde hij
triomfantelijk mede.
„Dat hij de viool heeft?" vroeg Lena opgewon
den.
„Bijna, dat hy Cavalcanti gekend heeft, hetgeen
wij ook reeds door het verhoor van diens secreta
resse konden vaststellen." Toen plotseling tegen
Lena uitvallend:
„U was de laatste persoon, die de viool in zijn
bezit had. U is blijkbaar zoo vlug bedwelmd ge
worden, dat U den dief niet heeft kunnen zien. een
zeldzaam geval in de geschiedenis der misdaad.
Wij hebben U eenige dagen laten nagaan U heeft
zich door de politie de namen van alle Salimbeni's
laten geven. Waarom?"
Lena was nu werkelijk bleek geworden en keek
Apt aan. Deze antwoordde: „Een toeval, ik was
bij den antiquiteitenhandelaar Bozzi en hoorde
daar, hoe Bozzi tegen zyn vrouw de namen Salim
beni en Cavalcanti noemde, natuurlijk zonder
eenig verband met de viool, maar wij dachten
De markies onderbrak hem, weder tot Lena ge
wend: „En U heeft er ook geen, idéé van, wie de
dief kan zijn?" Lena haalde de schouders op:
„Neen, misschien iemand van de bemanning van
de „Van Houten".
„Die U bedwelmde? En die de viool aan een
kleinen handelaar verkocht?" Lena keek op.
„Zoodat een onbekende haar dan later terug kon
koopen? Zeer slim!" Plotseling schreeuwend:
„Maar mij maakt men niets wijs!"
Apt trad haastig naar voren en riep boos:
„U wilt toch niet beweren, dat wij de viool terug
kochten. Dat is ongehoord. Ik ben algemeen ver
tegenwoordiger van de grootste Ewitsersche ver
zekeringsmaatschappij, markies, ik zal my tot
mijn consulaat wenden."
Fillipepi antwoordde zoetsappig: „Met u heb ik
niet gesproken, mijnheer Apt. U bent waarschijn
lijk zelf een slachtoffer van deze vrouw......"
„Maar dat is waanzin!" schreeuwde Apt en de
Zwitser zag er ineens heel anders uit. Zijn gezicht
had het kinderlijke, ronde jongensachtige verloren.
„Ik sta borg voor juffrouw Plischmuth, zij treedt
op voor de belangen van den violist Grangg."
„Ik zeg U, dat U zelf een slachtoffer van deze
geraffineerde bende bent. Of Salimbeni er ook bij
hoort weten we nog niet. De moordenaar zal zeker
vandaag nog gevat worden. Wij zullen hem met
de juffrouw confronteeren, wy. zullen deze zelfver
zekerde jongedame met Bozzi confronteeren, wy
zullenHy zwaaide steeds weer met zyn han
den voor Lena's gezicht, dat aschgrauw was ge
worden. „Mijn theorie is zeer eenvoudig: een jon
gen heeft ir. opdracht van de bende de viool ge
stolen, Pliachmutch..iu»"
„Juffrouw Plischmuth!" brulde Apt, geheel bui
ten zichzelf.
„De pianiste van den violist behoort of tot de
bende, of zij is omgekocht. Zy heeft de viopl terug
laten koopen door Salimbeni, of het misschien, als
man verkleed, zelf gedaan." Hier moet Lena even
lachen, maar werd dadelijk weer ernstig en nog
bleeker als eerst. Haar blauwe oogen waren bijna
zonder kleur. Woedend besloot de markies, terwijl
hij met beide handen in zijn baard woelde: „Waar
schijnlijk heeft ook Cavalcanti zich laten verleiden,
hij heeft zijn bemiddeling verleend bij den verkoop
naar Amerika, hij wist teveel van de bende en men
heeft hem onschadelijk gemaakt." Apt slikte eenige
keeren, keek lang naar Lena en zei toen: „En ik
hoor dus niet bij de bende?"
„Jij, beste jongen!" riep Lena, „je bent toch mijn
slachtoffer zooals je gehoord hebt? Ik moest jou
en je speurzin onschadelijk maken. De theorie van
mynheer de markies, is zooals trouwens iedere
theorie van de politie, volmaakt. Dat zul je over
een paar uur wel in de kranten kunnen lezen."
„Zwyg, U bent gearresteerd!" kryschte Fillipepi
en liet Lena wegvoeren, terwijl zy Apt nog toeriep
dat hij direct naar den consul moest gaan en dat
ze 's avonds nog vrij zou zijn.
„U mijnheer Apt hebt zich voorloopig ter be
schikking van de politie te houden. U kunt nu
gaan", brieschte de markies. Abt kuchte eenige
malen ,voor hij zijn toon weer meester was en
zeide:
„Deze arrestatie zal U berouwen, markies!" Toen
ging hij naar buiten, nam een auto en reed naar
het Duitsche consulaat.
De confronteeringen, waarvan de markies ge
sproken had, bleven geheel zonder resultaat. Eerst
bracht hij den jongen Modena by Salimbeni. Daar
die beiden elkaar nooit gezien hadden, konden zij
ook niets anders zeggen. Evenzoo ging het met
Lena en den jongen Modena, daar zij hem, nu hij
geen hoed droeg niet meer herkende of wilde her
kennen. En bij Bozzi was ze niet zelf geweest,
maar Apt. Toen liet de markies, Salimbeni en Bozzi
tezamen brengen. Maar de oude handelaar was zoo
sluw, direct uit te roepen;
„Contéhoe komt u hier? Ik heb u in min
stens zes maanden niet gezien! Niet, sedert u hier
was met die Faience!"
Salimbeni, die, toen hij Bozzi zag, wel zestig ge
leken had, werd zienderoogen jonger, hij was on
geveer vyf en dertig toen hy zei: „Ik word ervan
beschuldigd, deze viool gekocht, of verkocht te
hebben." Bozzi stak met een keizerlijk gebaar
twee bruine vingers in een- verbluffend wit vest,
en zei: „Maar Marchese!" Hij glimlachte vertrou
welijk en vervolgde: „Neemt u me niet kwalijk,
maar Conté Salimbeni ken ik reeds jaren a's een
eerlijk man. Telg uit een oud adelijk geslacht, hij
zou zich zeker nooit leenen voor een zaak, waar
een luchtjé aan zat!"
Fillipepi onderbrak hem met de woorden: „Daar
zijn meer voorbeelden van. U beweert dus, dat
Conté Salimbeni niets met die viool heeit uit te
staan, meneer Bozzi. Waarom heeft de moordenaar
dan zijn naam genoemd?" Bozzi dacht na. .Mag
ik u myn theorie mededeelen? Ik ben slechts eer.
leek!" De markies stemde met een handbeweging
toe.
„De moordenaar heeft reeds eerder met Caval
canti gewerkt. Wellicht heeft hij daar den naam
Salimbeni gehoord, de graaf heeft nameiijk meer
dere malen den commendatore zaken aangebracht,
misschien is het ook een onbekende geweest, de
een of andere makelaarDe Marchese knikte,
terwijl hij ijverig noteerde, plotseling viel hy uit:
„Ik waarschuw u niet te liegen! Ik neem in het
proces verbaal op, dat u beweert, dat Salimbeni
niet die onbekende zijn kan."
„Maar Marchese, wat zou de Conté met die
viool moeten doen?" Bozzi lachte raadselachtig.
„Hij heeft toch geen geld en bovendien... u wist
toch ook niet, dat het een Stradivarius was!"
„Natuurlijk niet, anders had ik hem zelf wel aan
Cavalcanti verkocht, of aan een anderen bekenden
verzamelaar aangeboden."
De markies greep met zijn beide handen naar
zijn hoofd, het gesprek verwarde hem, en zonder
verder iets te zeggen, liet hij Salimbeni wegvoe
ren, en nam afscheid van Bozzi. Toen bleef hij
eenige oogenblikken op de iyst staren, waarop nog
verschillende confrontaties stouden, die afgewerkt
moesten worden: Apt met Bo Bozzi met de ge
zelschapsdame, Cavalcanti's bediende met 4>t,
enz. Toen sprong hij op, belde, en gaf orders voor
een groote razzia in het havenkwartier, dien
avond. Toen verliet hij het bureau, en begaf zich
naar een kroegje, waar hij zich over gaf aan zijn
hartstocht, het biljartspel, waarbij hij liever geen
toeschouwers had. Toen hij tegen den avoml weer
op zijn bureau kwam, vond hy daar een dringend
telegram uit Vincenca; verneem zoojuist mijn be
geleidster gearresteerd stop wensch ongelimiteerd
borg te stellen, daar onschuldig stop verzoeke
onmiddellijk vrij laten. Valentin Grangg.
De markies harkte met alle tien zijn vingers in
zijn baard. Daar was hem een nieuwe theorie te
binnen geschoten! Grangg was in geldverlegen
heid, en had de viool zelf... neen, dat gin?
niet. Jammer! Maar als het hem eens om de ver
zekering te doen geweest was Als Apt eetis zijn
medeplichtige was? Uitgesloten was het niet.
De marchese Fillipepi verzonk in gedachten-
combinaties, waaruit hij ontwaakte door de mede-
deeling, dat de bediende van Cavalcanti, die aan
de razzia deel zou nemen, aangekomen was.
HOOFDSTUK XII.
Faustina zat dien avond op het terras van de
villa, dat door citroen- en sinaasappelboompjes in
tonnen afgesloten werd, en staarde zwaarmoedig
naar de groene heuvels, die steil uit zee oprezen.
Hoog boven haar beschreef een zeearend groote
kringen door de diepblauwe avondlucht. De bloe
men verspreidden een zoeterr, doordringenden geur,
die aan feestelijkheden herinnerde. Het meis.e
werd er slechts treuriger door gestemd. Nu had
men den dikken Cavalcanti, dien zij goed icende,
daar zij dikwijls met haar oom in zijn winkel ge
weest was vermoord. Waarom had men dat ge
daan? Ook haar oom wist hiervoor geen verkla
ring. De theorie van de politie, dat een bende
hem uit den weg geruimd had, omdat hij van ae
viool afwist, kwam hem onwaarschijnlijk voor
XWordt vervolgdW
