Kookt aardappelen
in de schil!
NEKKIE-RAF
Een man verdween...
f ^ENSD'A'G 18 SEPTEMBER 19415
De Voedingsraad adviseert:
tVoedzamer en voordeeliger.
's GRAVENHAGE, 17 September. De aard
appel is in ons land terecht een bij uitstek popu
lair voedingsmiddel. Door zijn neutralen smaak
leent hij zich bijzonder om bij zeer uiteenloopende
soorten groenten, vleesch en visch te worden ge
nuttigd en dat wel in allerlei verschillende vor
men: gekookt, gesmoord, gebakken, als puree, enz.,
enz. Wat dit betreft bestaat dan ook nauwelijks
behoefte aan voorlichting over het gebruik van den
aardappel.
Wel ontbreekt het echter bij velen aan de juiste
kennis omtrent de voedingswaarde en daardoor
laat de bereidingswijze van dit in alle kringen ge
bruikte voedingsmiddel nogal eens te wenschen
over. Dat het ons zetmeel levert, is algemeen be
kend, al was het alleen door het bestaan van
aardappelmeel. Dat de aardappel daarenboven
voor ons de leverancier is van een uitnemende
soort eiwit is minder bekend. Evenmin geeft men
zich er in den regel rekenschap van, dat we er
een belangrijke bron van vitamines en van mine
ralen in hebben te zien.
In percenten uitgedrukt is het eiwitgehalte van
een aardappel zeker niet hoog: het bedraagt
slechts 2 pet., maar wie bij zijn midddagmaal een
pond aardappelen nuttigt, krijgt daramede dan
toch evenveel eiwit naar binnen als bij het ge
bruiken van een half ons vleesch.
Wat de mineralen betreft, waardeeren we de
niet onbelangrijke hoeveelheden kalk, phosphor,
ijzer en ook de sporen jodium, terwijl van de
vitamines die in de b-groep en het in den winter
zoo waardevolle vitamine c, recht hebben op
onze bijzondere aandacht.
Dc tot dusver gebruikelijke kookmethodc
(schillen cn 's nachts in het water laten staan,
i dan opzetten in ruim water) berust echter op
een miskenning van al deze waardevolle voe
dingsfactoren.
t
Bij het schillen gaan vitamines, mineralen en
eiwit in bijzondere mate verloren en vanzelfspre
kend ook zetmeel; men kan veilig zeggen, dat met
de schil 20 pet. van het in de aardappelen aan
wezige vitamine c wordt weggeworpen. Laat men
de geschilde aardappels vervolgens in water staan
en zet men ze dan in ruim water op, dan stijgt
het verlies tot 60 pet. terwijl bij koken in de
schil ten hoogste 20 pet. verloren gaat. Een soort,
gelijk verlies lijden wij op het gehalte aan b-
vitamines en aan mineralen. Bovendien staat de
geschilde aardappel nog tijdens het koken zetmeel
en eiwit aan het kookwater af, zoodat men een
in elk opzicht belangrijk in waarde verminderd
product op tafel brengt.
Waarom stellen wij den aardappel aan dit
waardeverlies bloot?
Eigenlijk valt hiervoor geen andere reden
aan te voeren, dan dat de sleur het nu eenmaal
j zoo wil. Wie de proef heeft genomen met
J! het koken van den aardappel in de schil,
prijst den pittigen smaak van het op deze wijze
verkregen gerecht en hij wil niet meer terug
naar de oude en „flauwe" bereidingswijze.
Wie wel de voordeelen wenscht van het koken
in de schil, -maar de schil zelf niet wil nuttigen,
kan natuurlijk een tusschenweg bewandelen, door
de gekookte aardappelen op het bord te pellen.
De practijk leert echter, dat men ook den smaak
van de schil al spoedig leei't waardeeren.
Ondernemende huisvrouwen zullen dan ook niét
-nalaten een proef met deze bereidingswijze te
némen en een mogelijk op vooroordeel berustenden
tegenstand der huisgenooten met tact weten te
overwinnen door zelf het goéde voorbeeld te geven.
Men kieze hierbij aardappelen van ongeveer ge
lijke grootte. Deze worden goed afgeborsteld, ge-
wasschen en zoo noodig gepit. Daarna worden ze
opgezet met een bodempje kokend water en een
half uur in een goed gesloten pan gekookt. De
aardappelen zijn dan gaar en het water is verkookt
Na even te zijn omgeschud komen de aardappelen
in hun gebarsten schil smakelijk kruimig op tafel.
Het gebruik van zout is bij deze kookmethode
overbodig de ziltige smaak van den aardappel zelf,
die niet door afkoken is verloren gegaan, doet
niemand naar keukenzout verlangen. Ook in
stamppot laten de ongeschilde aardappelen zich
uitstekend gebruiken.
Gebakken aardappelen vormen ongetwijfeld een
zeer smakelijk gerecht, dat wij niemand willen
misgunnen. Alleen moet er aan worden herinnerd,
dat bij het bakken van de in plakjes gesnedene,
vitamine c verloren gaat. Trouwens dit verlies
treed reeds in bij het bewaren van gekookte
aardappelen op kamertemperatuur. Óok opwar
men, het maken van puree en de bereiding van
aardappelen in de hooikist oefenen in dit opzicht
een nadeeligen invloed uit.
In het algemeen verdient het dus aanbeveling
de aardappelen in de schil en zoo kort mogelijk j
voor het nuttigen te koken. Door een juiste be
paling van de voor den maaltijd benoodigde hoe
veelheden vermij de men liefst het ontstaan van
restjes, welke bij het bewaren en verwerken on
vermijdelijk weer aan voedingswaarde zullen ver
liezen.
De huisvrouw, die er in slaagt haar gezinsleden
te winnen voor het toepassen van deze grond
regels, bewijst daarmede een niet te onderschat
ten dienst aan de gezondheid van haar huisge
zin.
Bovendien bereikt ze voor haar huishoudbeurs
een zeer belangrijk voordeel. Veronderstel, dat
haar gezin uit zes personen bestaat en dat ze
daarvoor een wintervoorraad van 7 mud pleegt op
te doen. Door de aardappelen in de schil te ge
bruiken, kan ze thans ruimschoots volstaan met
6 mud. Wij zouden het voordeel ook zoo kunnen
uitdrukken dat de ongeschilde aardappel het ge
zin in staat stelt om iedere week een dag gratis
aardappelen te kunnen eten. (A.N.P.)
Hoog Militair Gerechtshof.
Militair tot vijf jaar gevangenisstraf
veroordeeld.
Inlichtingen omtrent de Grebbelinie aan
buitenstaander verstrekt.
Wegens het als militair opzettelijk bekend
maken van de opstelling der Grebbelinie, in Januari
j.l. aan een bezoeker van een restaurant te Utrecht,
welke gegevens, naar hij meende, aan Engeland
zouden worden doorgegeven, werd de dienstplich
tige soldaat M. A. P. door het Hoog Militair Ge
rechtshof veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf
met ontslag uit den dienst en met ontzegging van
de bevoegdheid om bij de gewapende macht te
dienen.
De advocaat-fiscaal had bevestiging van het von
nis van den krijgsraad te 's Gravenhage (drie jaar
gevangenisstraf met ontslag en ontzetting) ge-
eischt.
Soldaat verliet zijn post.
Twee jaar gevangenisstraf gerequireerd.
In een militaire stelling bij Woudenberg had de
25-jarige dienstplichtige soldaat J. B., op 13 Mei j.l.
terwijl hij belast was met het aandragen van mu
nitie, tijdens het gevecht zijn post verlaten, omdat
hij zijn voet had bezeerd. De jongeman was op de
vlucht gegaan en had een kilometer geloopen, toen
hij een roodekruis-auto ontmoette. Deze bracht
hem naar een verplegingspost te Houten, waar zijn
voet werd behandeld.
Intusschen waren zijn kameraden in de stelling
zeer verontwaardigd, dat B. zonder toestemming
was weggeloopen.
Toen bleek, dat B. aldus zijn plicht in oorlogsge
vaar had verzaakt, werd een vervolging tegen hem
ingesteld.
De krijgsraad veroordeelde hem tot 2yz jaar ge
vangenisstraf.
Dinsdag had de man zich in hooger beroep voor
het Hoog Militair Gerechtshof te verantwoorden.
De president keurde het gepleegde feit scherp af
en gaf te kennen, dat beklaagde die van plan
was een wandeling van twee kilometer te onder
nemen om zich onder medische behandeling te stel
len zeer goed op zijn post had kunnen blijven,
hetzij om munitie aan te dragen, hetzij om ander
werk te doen. Blijkbaar begreep beklaagde niet, dat
zijn ernstig plichtsverzuim met den dood had kun
nen worden gestraft.
Beklaagde verontschuldigde zich met de mede-
deeling, dat hij zenuwachtig was geweest en dat hij
wel het plan had, na behandeld te zijn, naar zijn
post terug te keeren.
De auditeur-militair achtte het gepleegde feit zeer
ernstig en noemde den beklaagde een slecht sol
daat. In tijden van gevecht wordt van den man het
uiterste gevorderd, doch deze man ging ervan door
en liet zijn kameraden in den steek.
Spr. zag geen aanleiding voor een aanmerkelijke
vermindering van de door den krijgsraad opgelegde
straf en requireerde een gevangenisstraf voor den
tijd van twee jaren.
SOLDAAT OYER VIEL BIOSCOOP-DIRECTEUR.
Tot drie jaar gevangenisstraf veroordeeld.
Het Hoog Militair Gerechtshof veroordeelde den
26-jarigen soldaat-ziekenverpleger J. K., die in den
nacht van 19 op 20 November j.l. den bioscoop
directeur Van der W. in diens woning te Tilburg
op hoogst ernstige wijze met een zware ijzeren
staaf had geslagen, wegens poging tot moord tot
drie jaar gevangenisstraf, met aftrek van preven
tief en met ontslag uit den militairen dienst, over
eenkomstig het vonnis van den krijgsraad te
's Gravenhage.
De advocaat-fiscaal had verhooging van de straf
tot vijf jaar gevorderd.
Echtelijk drama berecht.
Tegen man twee jaar gevangenisstraf geëischt.
Voor de Rotterdamsehe rechtbank heeft Dins
dag terecht gestaan de 39-jarige straatmaker J. S.
te Rotterdam, die op 25 Maart tegen middernacht
op Katendrecht eenige schoten uit een revolver op
zijn vrouw had gelost, waardoor deze in den buik
werd getroffen en ernstig werd gewond.
Verdachte verklaarde zich niets meer te kunnen
herinneren. De 33-jarige vrouw van verdachte ver
klaarde, dat zij tegen den zin van haar man een
dancing had bezocht. Op den bewusten avond be
vond zij zich weer in de dancing, toen haar man
binnen kwam. Zij liep onmiddellijk naar buiten en
haar man volgde haar. Onder de woorden: „Het zit
er bij je in en het zal er wel in blijven", schoot hij
haar vervolgens in den buik.
Zij kon de vlucht nemen en terwijl zij wegliep
vuurde de man nog tweemaal op haar.
Getuige ontkende, dat haar man de bedoeling
zou hebben gehad haar te dooden, doch uit het ver
hoor bleek, dat hij haar eenige malen heeft be
dreigd.
De Officier van Justitie eischte twee jaren ge
vangenisstraf.
Het nationaal-socialisme is vrij van
haatgevoelens.
De Persdienst van de N.S.B. .'ohrijft ons onder
bovenstaand opschrift:
„Onder „Laatste Nieuws" verscheen in „Het Na
tionale Dagblad" van 14 dezer een kort berichtje
waarin werd vermeld, dat de moeder en de zuster
van den op zoo tragische wijze om het leven ge
komen W.A.-man Peter Ton, tezamen met het
W.A.-vendel „Peter Ton" een verzoekschrift heb
ben ingediend aan den hoofdcommissaris van poli
tie te 's-Gravenhage om de agenten, die zich ter
zake van het gebeuren in arrest bevinden, in vrij
heid te stellen en het uiterste te verrichten om
hen met clementie te doen berechten.
Dit sobere berichtje roept ons onwillekeurig de
dagen van 1014 Mei voor den geest. In die da
gen werden duizenden Nationaal-Socialisten op de
meest verschrikkelijke wijze behandeld; een acht
tal van hen werd vermoord en onder hun bezittin
gen werd ontzettend huis gehouden. Doch op den
dag van hun vrijlating hebben allen elkaar plech
tig beloofd zich te onthouden van elke persoon
lijke wraak op diegenen, die hun al dat leed had
den aangedaan. Het was niet toevallig dat deze af
spraken onafhankelijk van elkaar werden gemaakt
in de oude gevangenis te Hoorn, in de oude cava-
lerie-kazerne in Amsterdam, in „Filmstad" en i-n
het K.L.M.-gebouw in Den Haag en op zoovele an
dere plaatsen. Het was de geest van het nationaal-
socialisme, de door den misleiden volksgenoot on
begrepen fel brandende liefde voor ons volk die
den nationaal-socialisten bij ingeving hun houding
na de vrijlating voorschreef. Nationaal-socialisme
is de drang om een nieuw volk te vormen niet
alleen met de kameraden maar ook met de ver
blinden, die jarenlang geloof hebben gehecht aan
de wanvoorstellingen die onverantwoordelijke
leidslieden aan het volk als de waarheid voorhiel
den. Ook zij behooren tot het volk.
Gedisciplineerd is de houding geweest van de
mishandelde nationaal-socialisten na 15 Mei. Zij
zetten met verdubbelde energie hun arbeid voort
voor een nieuw Nederland, hecht verbonden met
de andere Germaansche volken, waar de arbeid,
vrij van Joodsche overheersching, de plaats zal in
nemen, die tot dusverre aan het kapitalisme was
ingeruimd.
Het volk ging boven het persoonlijk belang.
Deze zelfde geest vervulde een moeder, die haar
éénig'én zoon verloor door de gevolgen van een ja
renlange ophitsingscampagne. Deze geest vervulde
een zuster die haar eenigen broer verloor. En deze
geest vervulde ook het vendel-„Peter Ton" dat een
goed kameraad zag vallen in de schemering van 'n
nieuwen dag.
Het Nationaal-Socialisme strijdt vóór het volk.
Het is daarom grootmoedig tegenover de misleide
volksgenooten en zonder wraakgevoelens. Het
weet, dat de ware schuldigen in Londen zitten."
MAATSCHAPPIJ TOT BEVORDERING DER
TOONKUNST.
Met ingang van 1 September j.l. is tot leer aar in
het Hobo-spel aan de Toonkunst-school te Haarlem
benoemd de heer Haakon Stotijn, hoboïst aan het
Concertgebouw-orkest te Amsterdam.
VOOR DE KINDEREN
Nu krijgt Raf opeens den vos In
de gaten. Woest" wordt hij op den ver
rader. Raf rollen haast de oogen uit
zijn hoofd. O, hij kan den vos wel
verscheuren! En hij begint te schreeu
wen tegen hem en dat alles in het
deftige gezelschap van den koning
en zijn ministers. Die weten gewoon
niet, waar die fijne mijnheer die taal
vandaan haalt. En het nachtegaaltje
zingt en springt om tureluursch van
te worden. En geheel overstuur zakt
Raf eindelijk ineen op den rand van
de balustrade.
Plotseling springt koning Nobel
woedend op. Brullend roept hij„Wat
gebeurt hier toch? Vos, kom hier! Jij
weet er meer van. Vertel op en wel
onmiddellijk!" De vos kijkt zegevie
rend naar den koning en begint te
vertellen. Maar het nachtegaaltje,
dat het hoogste lied zit uit te zingen
boven op den hoed van Raf, mag wel
oppassen. Want Raf wil hem pakken
en als hij hem te pakken heeft, nu,
dan is hij zijn leven niet zeker.
Maar dat ziet juist heer Zwarthals,
één van de ministers. Hij wenkt de
agenten, allemaal jonge, sterke leeu
wen en katten. Een hevig gevecht
ontstaat tusschen Raf en de ordebe
waarders. Maar het eind van het lied
is, dat Raf geboeid wordt overgeleverd
aan den koning. Die laat hem opslui
ten in de gevangenis. En vos zegt
tegen nachtegaaltje: „Daar gaat de
pronker met een andermans veeren.
Wel goed voor hem!"
Kabelballons boven Nedsr|s.
Op vele plaatsen schade aangerj,j
AMSTERDAM 17 September (A. N. p\
den straffen wind uit Westelijke richtin
vandaag verscheidene Engelsche kabelbalK
van hun bases waren losgerukt, naar
afgedreven en hebben op verschillende
aan hoogspanningsnetten, telefoonnetten enz^'
aangericht.
In de Zaanstreek hebben twee W
ballons eenige draden van de electrische
ding der spoorlijn Amsterdam—Alkmaar v
Gedurende 2V2 uur was het treinverkeer r™
maar gedeeltelijk gestagneerd en moest ovw
spoor worden geleid. Een dak van een w -
aan den Beukenweg te Wormerveer werd e'
beschadigd. De tweede ballon rukte op den hl
den HoogendijkProvincialen Weg te ?s
een bordje uit den grond, terwijl in de buur^
Czaar Peterstraat verscheidene antennes hé
ten ontgelden. Ook het telegraaf- en teleW^
langs de spoorwegen tusschen Zaandam err3
merend werd gestoord. Om kwart voor -tien-'"i
gevaarte in de Midden-Beemster nabij S
neergekomen en onschadelijk gemaakt.
Om elf uur 's morgens kwam een
25e
tmg»v
Cov'ir
Uoutsu
pflwid'
epgen'
kabelballon over het IJselmeer uit de
lendam op het stadje Hoorn aangedreven. De
welke zeer laag was en af en toe het water rr
rukte, boven land gekomen, een paal van he:'S
trische net uit den grond en kwam vervolg
liet veilinggebouw in de gemeente Blokker
Het omhulsel werd naar Hoorn overgebracht
Ook de dienst der N. Z. H. T. M. tusschen
kendam en Edam is hedenmorgen gestremde
en moest tijdelijk met bussen worden onder?»
Een Engelsche ballon had namelijk eenige i
van het bovennet vernield, waardoor korist
ontstond, het gevaarte vloog in brand en
in vlammen op.
Behalve Noord-Holland heeft ook
verscheidene ballons bezoek gehad.
's Ochtends om kwart over zeven kwant uil!
richting van het IJselmeer een kabelballon
drijven, die ten Noorden van Lemmer pa
Door den neerhangenden kabel werd het
scire net zoodanig vernield, dat Lemmer en
ken plotseling van stroom verstoken warèa
boven Joure en Heerenveen zijn kabelballons i
genomen, die alle in Noordoostelijke ris
verdwenen.
Ook zijn er verscheidene telefoon- en tel
draden langs de spoorlijn vernield.
Om half twaalf kwam er nog een ballon
richting van het IJselmeer gedreven, die eg
telefoonpalen uit den grond rukte, het pas.her^
electrische net opnieuw ontredderde om ver\%
bij Spannenburg zijn tocht te beëindigen. Om \i<
werd er opnieuw een gesignaleerd, die rechtop]
haven aandreef. Deze. was gelukkig zoo laag,'
hij achter den niewen Meerdijk bleef haken. T
volgens gleed hij over den dijk heen en h
terecht op een rijnaak, die in de Werkhaven
Daar is men er in geslaagd, den ballon onsc&éj
te maken.
Te Leeuwarden werden door eenige ballons 3
nen van de daken gerukt, antennes vernield. Sa
leidingen beschadigd en vensterruiten verbrijy
In het diaconessenhuis sneuvelde een tiental mg
Aan den Noordersingel slingerde de kabel vaat:
der ballons zich rond een scheepsmast, waaèj
deze in drie stukken knapte. Ook werden bi
gedeelte van de stad draden van de radio-diste
tie centrales vernield, waardoor een deel 3
luisteraars van muziek verstoken werd. Itas
Heerenveen en Akkrum werd een kabel van
hoogspanningsnet van het provinciaal electrlci's
bedrijf beschadigd, ten gevolge waarvan het ra
lijke deel van de provincie Friesland zonder strr
kwam. Door omzetting slaagde men er na eei;
tijd in de stroomlevering gedeeltelijk te hetsteK
Uit Roden in Drente wordt gemeld, dateenkri
ballon eenige schade aan het electrische
aangericht, terwijl te Wijhe er een is neergeks
in een boomgaard langs den weg Zwolle—Deval?
waarbij aan eenige fruitboomen schade werd a
gericht.
Tenslotte vertoonde zich ook boven Den Haags
kabelballon, welk door een vliegtuig werd es
geschoten.
CHAUFFEUR STAK ZIJN ZWAGER DOOR
Een gevangenisstraf van een jaar
Voor de Rotterdamsehe rechtbank heeft D:.1
dag terecht gestaan de 43-jarige chauffeur J.Kj
Rotterdam, die op Zondag 9 Juni, na een woorde
wisseling met zijn zwager den 38-jarigen J. G.liJ
zijn woning aan de Brederodestraat te Rotterr
dezen op straat zoodanig met een mes heeft ge!:
ken, dat de man enkele oogenblikken later over.a.
De verslagene was met zijn vrouw en dries-
deren bij zijn zwager op bezoek geweest, haf
ruzie gekregen en was het huis uitgeloopen.
liep hij weer terug en schopte eenige malen 12
de deur van de woning van den zwager.
naar buiten gekomen en in groote woede aï-
zijn zwager met een broodmes eenige steken
gébracht. U. zakte ineen en was vrijwel op g;
dood. pyjflfj
De Officier van Justitie eischte tegen K, een s-
gevangenisstraf met aftrek van de prevent»!
hechtenis.
•H
door LESLIE FOrcn
6)
Ik moest weer naar George kijken. Zijn gezicht
was in de schaduw van Cecily's hoofd, maar toen hij
zich vooroverboog naar het vuur, zag ik het beter.
Er lag een zonderling glimlachje op dat mij plotse
ling trof als een slag in het gezicht, Pas op dat
oogenblik drong de volle beteekenis van het feit dat
Steve Grant nog in leven was, tot mij door. Het eer
ste verbijsterende oogenblik toen ik ontdekte dat
hij niet dood was, had ik alleen gedacht aan de
noodlottige gevolgen voor Cecily, en was ik blind
geweest voor al het andere.
Als Steve niet dood was, wie was dan de ver
brande man geweest die in zijn plaats begraven
en beweend was? Daar moest George nu ook aan
zitten denken. Als het waar was wat ik hem in de
hut had hooren zeggen, dan moest hij hierover zelfs
al eerder nagedacht hebben. „Dus je bent niet dood?
Ik had al eens eerder over die mogelijkheid ge
dacht", had hij gezegd. Als dat waar was, dan
moest hij ook verder doorgedacht hebben; hij kon
onmogelijk op dat punt zijn blijven staan. En hoe
ver zou hij nu willen gaan? Hoe je het ook bekeek,
Steve Grant was volkomen aan de genade van
George overgeleverd, en dat kon enkel beteekenen:
aan hetgeen George's belangen paste. Dat moest
het zijn waarover hij rustig in de schaduw van
Cecily gezeten, flauwtjes glimlachend zat na te den
ken.
Joe Anders gooide de resten van zijn bord mei
een beslist gebaar in het vuur en sprong overeind.
„Ik ga toch even naar den boschwachter toe, me
vrouw Chapman", zei hij kortaf. „Er lijkt me
hier iets niet in orde. Ik moet weten wat er aan de
hand is.Ga je mee Bill?"
Bill stond in een oogenblik met een van vreugde
stralend gezicht op de beenen. „Reken maar!" riep
hij uitGa mee, Ciss. Zullen we doen wie
er het eerst is?"
Het was of mijn hart stilstond. Cecily lachte vroo-
lijk; toen sprong ze als de wind overeind en holden'
ze als veulens het pad langs.
Gerge was bezig een sigaret aan te steken. Hij
hield de lucifer in zijn vingers tot hij zich bx-and-
de en wierp hem toen met een raadselachtig geslo
ten blik in het vuur.
Joe keek rond en vroeg aan mij: „Hebt u ook geen
zin om mee te gaan, mevrouw Latham?"
Ik stond op en zei moeilijk: „Ja graag".
„En u, mevrouw Chapman?"
Ze schudde het hoofd. „Nee, ik blijf hier."
George had zich niet verroerd. Hij leuxxde op zijn
elleboog en keek den rook van zijn sigaret na, tot die
zich vermengde met de dunne bleeke rookkolom van
het kampvuur.
Joe en ik liepen vlug voort op het smalle pad. De
maan stond al boven de bergen, en haar licht werd
helderder naarmate het laatste restje daglicht doofde.
Ik vond het plotseling koud en het gelach en gehijg
van de kinderen die buiten adem bij de eerste hoo
rnen waren blijven wachten, klonk mij schel en on
werkelijk in de ooi-en, alsof ze niet het recht hadden
hier te lachen.
En er was geen enkel middel om hen tegen te
houden; om hen te beletten die laatste korte helling
naar de hut op te klauteren!
Joe en ik liepen zwijgend voort. Cecily en Bill
wachtten tot wij vlak bij hen waren en hol
den weer vooruit. Ik versnelde mijn pas. Onder de
boomen was 't donkerder; het licht van Joe's elec
trische lantaarn danste voor mijn voeten. Ik hoorde
Bill roepen: „Spring, Cecily!" en hoorde het ge
plas van water. Ik liep nog harder. Toen zag ik
twee slanke gestalten boven aan de helling bij de
omheining: ik sprong over de beek en rende naar
boven.
Cecily en Bill stonden nog op het erf. Het ver
bleekte gewei van een Wapiti stak spookachtig uit
den gevel naar voren. De zaag naast den houtstapel
was weg, de deur was dicht en met een zwaar hang
slot gesloten. Een kringetje haver op den grond bij
de plaats waar Molly vastgebonden geweest 'was.
Steve Grant was weg, en het was doodstil om de
kleine hut in het bosch.
IV.
Mijn slaapzak kwam me dien nacht voor als een
dwangbuis. Ik wrong me in allerlei bochten, lag
naar de oneindigheid van den helderen nachtelijken
hemel te kijken en trachtte een oplossing te vinden
voor menschelijkerwijs onverzoenlijke feiten. En als
ik daarin niet slaagde, trachtte ik alles van me af
te zetten om te slapen, hetgeen me nog veel" min
der lukte. De stem die ik bij de hut gehoord had, de
man waar mevrouw Chapman over gesproken had
zij pasten niet bij een man die zich voor Sam
Graham liet doorgaan, die uit een brandende auto
naast den weg verdwenen was om een ander in zijn
plaats achter te laten, noch met den man die dezen
avond opnieuw in de wildernis was weggevlucht.
Een smolle rookkolom steeg nog omhoog van het
kampvuur en dreef langzaam naar de donkere den-
nenbosschen tegen de berghellingen. Lang nadat al
le anderen waren gaan slapen, zaten Cecily en
Geoi-ge nog naast het vuur te praten, met de ruggen
naar ons toe. Mevrouw Chapman ademde met
hoorbaar snurken in haar tent; Joe, Bill, en de
kok lagen er achter in diepen slaap. Ik kon nog
steeds den slaap niet vatten. De stemmen der pra
ters woeiexx in vlagen naar mijn slaapzak over, ge
mengd met rook, als de zwakke bries een oogenblik
aanwakkerde; die van George onduidelijk, maar zeer
dringend; Cecily's helder en vérdragend.
Ik had vroeger dikwijls genoeg voor luistervink
gespeeld, maar dan was het altijd eenigszins te
rechtvaardigen. Dit was enkel domme nieuwsgierig
heid, en de eenige vei"ontschuldiging was, dat ik het
wel moést hooren, als ik niet in mijn slaapzak wilde
smoren.
Ik hoorde Cecily zeggen, blijkbaar in antwoord
op iets wat ik niet verstaan had: „Je hebt toch be
loofd, daar niet meer over te praten, vóór we in
New-York terug waren. Dat weet je toch?"
„Maar ik kan zoolang niet wachten, Cecily. Je
weet dat ik van je houd. Ik heb al jaren lang ge
wacht, je bent het nu eenmaal waard om op te
wachten. Maar zoo kan het toch niet doorgaan, Ce
cily. Kan je het me nu niet zeggen? Steve komt im
mers nooit terug. Je kunt toch niet altijd om hem
blijven treuren. Hij is dood. Ik weet wel dat je nooit
zooveel om mij zult geven als je om hem gedaan
hebt, maar als je een huis en kinderen had, zou je
hem eerder kunnen vergeten."
„Misschien wel", zei Cecily langzaam. Na een
lange stilte ging zij voort: „Er is niemand anders,
George het is enkel dat ik zoo weinig naar trou
wen verlang. Misschien hadden vader en jij gelijk,
door me dat over Steve te vertellen, maar weet
je, ik had daarvoor al besloten, met je te trou
wen, maar daania kon ik het onmogelijk meer aan
je zeggen. Het is vreemd maar het heeft in mij iets
veranderd; of het nu waar was of niet. En ik heb
het nooit echt kunnen gelooven Steve was zoo
niet."
„Maar als je wist dat hij zoo was, zoü dat dan ver
schil voor je maken? Je zou de oude mevrouw Stuy-
vesant kunnen vragen. Ik heb je verteld wat ze ge
zegd heeft: „Ik heb ook wel eens gegokt, en altijd
vei-loren. Hij heeft nu eens goed gegokt. Ik ben blij
dat ik hem dat geld geleend heb, al wist ik het zelf
ook niet. Ik heb het nu terug, en ik wil er niets meer
over hooren! Het was werkelijk reusachtig, zooals
ze het opvatte."
„Zooiets was niets voor Steve", zei ze rustig. „Zoo
iets kon hij niet doen".
Er was een lange stilte. Ik hield mijn adem in. Zou
hij haar nu gaan vertellen dat Steve Grant leefde,
dat hij dezen zelfden avond hier geweest was, en
geweten had dat zij er was? Hij moest het zeker
overwogen hebben, te oorde'elen naar de lange pau
ze voordat hij sprak. Misschien vond hij
het al te gevaarlijk, en was hij bang dat Cecily's
trouw zoo groot zou zijn dat die zelfs dezen schok
zou kunnen verdragen. Of misschien meende hij
enkel dat het niet het geschikte oogenblik was. In
elk geval zei hij alleen: „Het is al te laat. Je moet
eigenlijk al slapen."
Hij stond op en stak zijn hand uit om haar over
eind te helpen. Een oogenblik stonden zij tegenover
elkaar in het maanlicht.
„Misschien zul je er later anders over denken".
Zooals George het zei, klonk het niet als een be
dreiging, maar het hield de mogelijkheid in er een te
woi-den, nu ik wist dat hij de macht had Steve in
een heel ander licht te toonen, zoodra hij dat ver
koos.
Cecily bleef nog staan. Zij bleef stil naar
opkijken; haar "haren glinsterden in het zachte
der maan met een weerglans van antiek zilver.
„Het spijt me zoo, George", zei ze vrie®T
„Ik wilde dat ik dat gevoel niet had. Maar hei-
eenmaal zoo". Hij nam haar hand en hield 0. •-
oogenblik tegen zijn lippen. „Ga nu met
naar bed, lieve meid. Ik zal het vuur nog a*»1*".
Ik hoorde hoe Cecily de ritssluiting ven
slaapzak opentrok, zich in den zak wxu'rnae -
sluiting weer dichttrok. Pas veel later li
aan haar gelijkmatige ademhaling dat zee
ingeslapen was. George zat nog steeds m
Eindelijk hoorde ik hem opstaan en met. ztil
het vuur uiteenschoppen. Ik begreep dat«ij
besluit gekomen was, want hij trapte met ee.
gebaar de laatste gloeiende houtspaanders ui
met vasten tred naar zijn slaapplaats aan
deren kant van de tent.
Toen wij den volgenden morgen aan denz.
telijken aim van het Yellowstone-meer
bootje zaten te wachten dat ons zou komen pg
had ik voor het gedrag van Steve Grant
geen, ook maar eenigszins logische verl
nen vinden. Hier in de helderheid van een
andere omgeving schenen mij de vijftien m
die ons scheidden van de blokhut in he
evenzooveel jaren die terugreikten naar
fantastischen droom.
Voor ons uit strekte de ruwe houten
zich in het kalme blauwe water uit. Ee
lichtpaai-se nevel hing om de afgeronde -j
de Absarokas. die aan den horizin tegen
bewolkten hemel, zoo blauw en puur 315
sem, afstaken. Een paar trompetzwanen
tig over de saffierblauwe baai. Dit alles v -
liefelijk, te vredig en sereen om een dee
dreigende werkelijkheid te kunnen zyn.
(Wordt
VêlV0i$
