En kun je al koken?
PARijse silhouetten
Tijd van
picnics!
Eenvoudige goed, smaakvol en.,
redelijk goedkoop
mé
N,
Het is een kunst
Wet betreffende
huishoudgeld
15000 mensen wachtten vergeefs
op „la scène sur Ia Seine"
'off in 00%
'„oaarwek™ geleden heb ik
een briei gekregen ven een
I heren der schepping. Hij
beweerde ro ongeveer het vol-
„„de: „Mevrouw Helen, dat
•To ollemool welberg aardig
„1 O schrijft en in vele op.
richten behortigingswaardig -
ik citeer het natuurlijk in alle
gepaste bescheidenheid 1
Vaar ik zou toch wel eens
willen weten of U al die scho-
raadgevingen nu ook war.
Wilk zelf in practijk brengt
Ik acht dit een flauwe vraag,
„aot er spreekt niet alleen
„„„Houwen uit tegenover de
waarheden, die mij zomam uit
h„i overvulde hart vloeien,
naai ook twijfel aan de goede
bedoelingen, die ik koester
tegenover mijne geliefden, die
ik zo vaak in mijn overwegin-
gen betrek.
Maar ik kan de stoere vrager
geruststellen. Ik kan hem zelfs
bewijzen, dat ik niets anders
d„e dan mijn opmerkingen
aan de practijk des dagehjk-
sen levens toetsen. Zo kan ik
set de hand op mijn hart
plechtig verklaren, dat mijn
echtgenoot op ditzelfde ogen
blik ergens in Nederland
vacantie aan het vieren is,
terwijl ik op mijn zwakke
schouders het volle gewicht
van de zorg voor mijn gezin
en daarenboven mijn wekelijk-
se taak in dit vrouwenhoekje
voel rusten.
Dn meen nu niet, dat ik het
leuk vind. Want van het eer
ste moment af heeft mijn oud
ste spruit nadrukkelijk en bij
herhaling geïnformeerd of
Pappie wel erg voorzichtig zal
zijn, terwijl de jongste, die de
kunst van het spreken nog
lang niet machtig is, als een
repeteergeweer, dan eerbiedig
en dan verlangend, het voor
haar klaarblijkelijk magische
woord „Pappiesdaar" uit
stoot
Jan voel je je zelf als een
draagster van alle gezag in
huis wel wat opgelaten over
zoveel miskenning-
ik wil maar zeggen, dat de
vragensteller beslist te wan
trouwend is geweest.
V an de andere kant ben ik hem
dankbaar. Ik had gelegenheid
via zijn vraag U allen er op
te wijren. dat het echt niet zo
gek is om die veel geplaagde,
hardwerkende mannen eens
een paar dagen adempauze te
gunnen- In ietwat populaire
woorden uitgedrukt zou ik kun-
'e9geneen paard, dat
oltijd aan dezelfde ruif staat
te happen, wordt humeurig.
De verstandige kenner stuurt
het wel eens de wei in, opdat
het naar de mate van zijn
toren vrolijk uit kan dartelen.
N u, sn zo iets ben ik nu in de
practijk aan het brengen.
atuurlijk moet ik het resultaat
nog afwaohten.
'jaar ik heb goede hoop. Heus.
Zou U dat in mijn plaats soms
met hebben?
tlje Mn taffetas uit de
""We van Jacques Grijfe.
Parijse boutiques,
aanhangseltjes
van modehuizen
Het zijn de bekendste Parijse ont
werpers, zij wier collecties het best
„lopen", die er sinds enkele jaren'
winkeltjes op na houden, boutiques,
waar je zo maar binnen kunt stap
pen om iets te kopen. E11 tegen een
redelijke prijs zowaar. Redelijk in
de ogen van bovengenoemde heren
wel te verstaan, want voor een
jurkje tel je toch al gauw 380 a
400 gulden neer en een mantelpak
je onder dc 300 gulden moet je daar
niet zoeken. Maar het is toch ook
wel geweldig om te kunnen zeggen:
„Dit jurkje heb. ik op de kop getikt
in de Boutique (met een hoofdlet
ter!) van Jeanne Lanvin en dat
truitje dat ik gisteren aanhad is
van Robert Piquet". Het is een sen
satie.
Deze boutiques, bescheiden maar
appetijtelijke aanhangseltjes van
de deftige gesloten modehuizen,
zijn een typisch naoorlogs verschijn
sel en een duidelijk teken dat de
Haute Couture wel gedwongen is
het roer om te gooien, wil zij zich
blijven handhaven. De Parijse mo
dekoningen beseffen maar al te
goed, dat zij hun clientèle niet lan
ger moeten zoeken onder filmster
ren en andere wereldberoemdheden,
die zij trouwens uit een oogpunt
van reclame vaak gratis kleden.
Nog minder onder die weinig tal
rijke schonen, die bereid en in staat
Een jurkje uit .de Boutique
van Jacques Fath.
Een genopt japonnetje uit de
Boutique van Jeanne Lanvin.
zijn om voor een avondtoilet duizen
den guldens neer te tellen en die
bovendien soms niet al te vlot be
talenNee, zij moeten het heb
ben van al die jonge vrouwen over
de gehele wereld, die graag eenvou
dig, goed en smaakvol gekleed zijn
tegen prijzen waar je niet van ach
teroverslaat. Sommige Parijse ont
werpers hebben de tekenen des tijds
zo goed verstaan, dat zij- er toe zijn
overgegaan voor Amerika in serie
te produceren. En het nieuwste
nieuwtje is dat vijf couturiers, te
weten Fath, Dessès, Paquin, Garven
en Piquet ieder seizoen zeven mo
dellen voor de Franse confectie zul
len ontwerpen. Dat zullen dan zijn
per modehuis: twee mantelpakken,
twee sportmantcls, twee jurkjes en
een regenjas. En deze kledingstuk
ken zullen binnen afzienbare tijd in
de boutiques van die huizen en ook
in aile grote winkels in de steden
zomaar tc koop zijn tegen een prijs
die massa's vrouwen zich kunnen
veroorloven. En wat het allermooi
ste is, een merkje met een naam
Er werd eens aan een meisje, dat
zou gaan tr&uwen, de vraag ge
steld: „En kun je al koken?" „O",
was het antwoord, „ik heb het niet
bepaald geleerd, maar och, dat zal
vanzelf wel gaan; je doet maar
van alles en nog wat in een pan,
laat het wat koken en dan smaakt
het wel."
De eerste weken van haar huwe
lijk zal dat inderdaad ook wel het
geval geweest zijn en zal manlief
alles wel heerlijk gevonden hebben,
ook al was het aangebrand, te
zout, niet zoet genoeg, of wat ook,
maar dan?
Is koken dan werkelijk zo ge
makkelijk? Is het dan heus niets
anders dan van alles in de pan
stoppen en v/at laten koken? En
als wij ons deze vraag nog eens
stellen, moeten wij eigenlyk eerlijk
bekennen, dat dit ook zo is. De
kunst is echter gelegen in lietgene,
wat wij gebruiken, hoe wij het laten
koken, hoe lang-, wat voor smaak
stoffen wij er bij voegen en hoe wij
het afwerken.
Wat zou anders koks als Brillat-
Savarin of Escoffier tot beroemd
heden met een wereldnaam hebben
gemaakt? Het was hun, tot het
uiterste ontwikkelde, talent om
combinaties te bedenken, kleine
nuances toe te passen, waardoor
hun schotels, hors d oeuvres, soe
pen, wildgerechten en wat al meer
opvielen en ver uitkwamen boven
dè toen reeds hoog gespannen ver
wachtingen van een hof- of society-
diner.
En meen niet, dat zij met in
grediënten omsprongen alsof zij
niets kosten. Zeker, zij konden
luxueuzer zijn, die wie van ons zich
momenteel ook kan veroorloven,
maar daarvoor zijn wij in de moei
lijke na-oorlogse jaren en waren zij
koks aan het hof of in de eerste
kringeru-der samenleving. Maar de
chef de cuisine, Escoffier, hceft o.a.
eens gezegd: „Degene, die de hors
d'oeuvre maakt, moet iets goeds en
moois kunnen maken van weinig.
Het is veel meer zijn arbeid dan de
aard van de grondstoffen, die het
gerecht waarde geeft." Deze uit
spraak zou natuurlijk op alle ge
rechten kunnen worden toegepast.
Als wij Brillat-Savarin naar zijn
mening in deze zouden hebben ge
vraagd, zou hij waarschijnlijk de
nadruk hebben gelegd op de keuze
van de ingrediënten. Hierin vooral
was hij een meester. De diners, die
hij samenstelde waren, wij zouden
haast zeggen, „uitgebalanceerd".
Een hors d'oeuvre was eetlust-op-
wekkend, lichtverteerbaar en wer
den in kleine porties opgediend, zo
dat men al niet reeds bij het begin
van het diner zijn trek voelde ver
dwijnen. Na een weinig pikante vis
schotel volgde een meer gekruide
wildschotel en na deze b.v. weer
een heerlyk verfrissende pudding
of een ijsgerecht. Zo waren alle ge
rechten in volkomen harmonie met
elkaar en ook de grondstoffen van
ieder gerecht afzonderlijk waren
dit.
Ja, koken is een kunst! Tenmin
ste zoals zij het konden! Gelukkig
hoeven wij niet zo te kunnen koken
als dergelijke beroemde koks, maar
zelfs nu nog en in onze kringen is
Ziet U de parmantige snuitjes van
deze witte hondjes? Zij voelen zich
heel erg op hun gemak, in de diepe
koffer. „Waarom", hebben zij na
tuurlijk gedacht, „zouden alleen de
mensen op reis gaan en wij niet?"
De voorbereidingen uierden gemaakt
en daar zitten zij nu. Het wachten is
nog op de trein, die hen naar Vene
tië zal brengen, waar zij in hotel
Metropole hun intrek zullen nemen.
(Foto U:N. - v.d. Werf)
van wereldvermaardheid prijkt aan
de binnenkant
Naast jurken, mantels en mantel
pakken zijn er in de boutiques van
de grote huizen nog heel wat andere
begerenswaardige zaken geëtaleerd.
Armbanden. kettingen, blouses,
hoeden, parapluies, handschoenen,
tassen, shawls, lingeriegarnituur-
tjes. kortom, al die „petits riens",
die niemandalletjes, die een vrou
wenhart in verrukking kunnen
brengen. Heel exclusief natuurlijk,
deze accessoires, en op de meest
verleidelijke en geraffineerde ma
nier uitgestald. Ca, c'cst Paris. En
misschien doe je als tourist maar
beter die boutiques angstvallig tc
mijden want met de huidige devie-
zennoocl zou het wel eens kunnen
gebeuren dat er geen francjes over-
blcven voor uitstapjes, hotelreke
ning en terugreis en zo!
ARLETTE
Vijf Engelse huismoeders, leden
van een huisvrouwenvercnigir.g,
gaan naar Oslo ten einde de Noor
se huwelijkswetgeving eens gron
dig te bestuderen. Zij interesseren
zich vooral voor een' wet. waarin
het recht op huishoudgeld is vast
gelegd en de mogelijkheid om dit
bedrag van hogerhand te laten
vaststellen. Arme huisvrouwen, die
de arm der wet te hulp moeten
roepen in zaken die alleen door we
derzijdse liefde en toewijding te re
gelen zyn! Of zouden wij ons
misschien toch ook wel graag op
deze manier veilig willen stellen?
Maar nu komen we op het tor-
rein van de Nederlandse Vrouwen
raad, die zich bezig houdt met de
vraag: Is huisvrouw zijn een be
roep of niet? Het wachten is nog
steeds op de uitslag van dc enquête!
„LA QRANDE NUIT DE PARIS"
inds maanden werd' de Paryze-
naars door middel van een ge
weldige publiciteit medegedeeld dat
er een feest op komst was, een feest
zó groots en zo fantastisch als er
wel nog nooit op onze aardbol een
feest had plaats gevonden. Deze
pret zou zich afspelen langs de
oevers en op de Seine. Maar ten
slotte is het feest in het water ge
vallen. „La scène sur la Seine" was
de slagzin, want op de rivier zóu
een echt toneel worden gebouwd.
Daarop zou het ballet van de opera
een voorstelling geven, een trqep
schaatsvirtuozen zou helemaal uit
Hollywood overkomen en voor dit
doel moest ook nog een ijsbaan wor
den aangelegd. Op de tribunes was
plaats voor ruim 15.000 mensen, en
om die tribunes vol te krygen werd
dc nieuwsgierigheid voortdurend
aangewakkerd door persberichten
als „Gaat dit zien", „komt kijken",
„bestel vooral tijdig Uw plaatsen"
etc. etc. Het feest was geprojec
teerd voor dc le Juli. Tegen elf uur
's avonds stroomden de tribunes
vol. Diplomaten, ambassadeurs van
alle landen, filmsterren en andere
beroemdheden, allen in schitterende
avondtoiletten, namen hun plaat
sen in. Omstreeks half twaalf arri
veerde dc president van de Franse
Republiek, monsieur Vincent Auriol
vergezeld van zijn echtgenote. Het
muziekcorps var. de Garde Répu-
blicaine speelde de Marseillaise en
toen daarna alle aanwezigen weer
zaten, wist men niet beter of het
spektakel zou beginnen. Men had
voor de plaatsen 3000 en 5000 frs.
betaald, en voor dit lieve sommetje
mochten de verwachtingen wel wat
hoog gespannen zijn. Toen klonk
een stem door de luidspreker dat de
voorstelling wegens een „technische
storing" pas een half uur later kon
beginnen. De Garde Républicaine
draaide, om de moed erin te houden
bijna zijn gehele repertoire af
héél aardig, maar de voorstelling
Luiers in kleuren
Dat is het laatste Amerikaanse
snufje: een fabrikant, die cr genoeg
van kreeg alsmaar witte luiers te
produceren, kwam op 't idee de ba-
bies te verrassen met rose en blau-
en maiskleurige doeken. Wie weet,
laten ze zich nu van puur plezier
zonder schreeuwen in de luren
leggen.
koken toch iets, dat wij ons moeten
aanleren. De ene huisvrouw heeft»,
meer „feeling" dan de andere, ze
ker, maar niet enige moeite kan
ieder een goede, verzorgde maaltijd
op tafel brengen. Wij hebben twee
vriendinnen, die ons nu en dan te
eten nodigen cn steeds weer valt
ons het verschil op in de manier
van koken van deze beiden. De een
gebruikt meer luxueuze ingrediën
ten, zij kan het zich veroorloven, de
andere kan het niet, maar meen
niet, dat daarom haar dinertje on
derdoet voor dat van onze andere
vriendin. Altijd weer weet zij een
aardige manier van opdienen te
vinden. Dan weer vraagt zij onze
speciale aandacht voor de saus bij
het vlees: zij heeft er wat aparte
kruiden in gedaan. Heerlijk vonden
wij het. En wat deed die eenvoudige
vla het leuk in die platte glazen!
Kijk. zij heeft de „kookkunst" on
der de knie „a la Escoffier": met
weinig, veel doen. Haar koken is
K O K E N. A. v. D.
Parijse modenieuwtjes
Een waterdicht badpak, zwart
wit gestreept.
De paraplu-hoed van cracinyl (een
soort nylon). Hij bestaat uit een
kleine ronde bol, vastgehouden door
twee grote banden, onder de kin
gestrikt, cn een grote platte en
ronde rand. Na dc regen wordt de
hoed met behulp van een ritsje ge
demonteerd en in opgerolde vorm
neemt hij bijna geen plaats in.
Het glazen muiltje is verwerke
lijkt door een Franse schoenenfa
brikant, die een avondschoentje
heeft gecreëerd met doorzichtige
dunne bandjes van nylon.
De badmantel van waterdichte
cracknyl gevoerd met badstof en
omgekeerd. We vragen ons in ge-
moede af, wat daarvan nu eigen
lijk het voordeel is.
Peterseliesoep
114 liter bouillon van vlees of been
tjes of van bouillonblokjes, 50 gr. vermi
celli 100 g kalfsgehakt, brood of be
schuit, zout, peper, nootmuskaat, een
flinke bos peterselie.
De bouillon aan de kook brengen en
hierin de vermicelli gaarkoken in plm.
20 min. Het gehakt met wat geweeki
brood of beschuit, zout. peper en noot
muskaat aanmengen. Hiervan kleine
balletjes vormen cn deze 10 min. in de
soep laten meekoken. Zeer veel peter
selie wassen en fijnhakken. De peter
selie vlak voor het opdienen door de
soep roeren,
begon nog steeds nietDc men
sen werden rumoerig en zeiden „er
moet wel iets héél bijzonders ge
beurd zijn om zomaar 15.000 toe
schouwers te laten wachten". (De
President Auriol incluis). Met boze
gezichten zag men de arbeiders
heen en weer rennen op het onvol
tooide toneel, zenuwachtig spijkers
inslaan en zich een enorme moeite
geven. Weer kwam een treurige
stem vertellen dat de mensen nog
een uurtje geduld moesten hebben.
Aan het timbre van de stem kon
men constateren dat de organisato
ren van dit „grootse" feest iets als
een zenuwtoeval waren genaderd.
Een catastrophe doemde kennelijk
opZoals gezegd zou de voorstelling
om 11 uur beginnen cn 's nachts
om 1 uur zaten wij met zyn 15-dui-
zenden nog gezellig te wachten.
Woedende kreten klonken er toen:
oplichters, dieven en meer van die
charmante krachttermen.
Om half twee werd dan eindelijk
omgeroepen dat het hele zaakje
niet door zou gaan. De steigers
waarop het getimmerte moest drij
ven hielden niet, aldus werd ver
klaard. De schuld kreeg de aanne
mer van die werkzaamheden. Ge
noemde aannemer had wel wat al
tc veel met de beroemde Franse
slag gewerkt. Gp dc tribunes kwam
het bijna tot een handgemeen. De
kussens waarop de mensen zaten
werden in de Seine geworpen en
morrend gingen wij met zijn duizen
den naar huis. „U heeft tenminste
niet Uw piaats hoeven te betalen'
waagde iemand tegen de President
te zeggen. „Helaas wèl" was het
droeve antwoord
Bob, de wandelende
modepop
Er wandelt nu door Parys een
wel zeer opvallend en elegant ge
klede jongeman eenzaam, glim
lachend en voorkomend. Geen ver
maard restaurant zoals Chez
Maxim's of a la Tour d'argent. of
men ziet hem verschijnen. En er kan
geen mondaine manirestatie zijn als
paardenrennen e.d. of deze dandy
is daar óók weer van de party, 's
Morgens is hij steevast in het Bois
de Boulogne, en steeds in de fraai
ste costuums gestoken die er maar
te vinden zijn. Zijn naam? Bob. Zijn
nationaliteit? Amerikaan. Zijn be
roep? Student. En dc reden van
zijn aanwezigheid in het mondaine
milieu van Parijs? Bob was uit
Amerika overgekomen om zijn stu
die te gaan voltooien aan dc Sor-
bonne. Maar hij bezat net geld ge
noeg om zijn reis te betalen. Toen
hij eenmaal in Parijs was vroeg hij
zich bedremmeld af „wat moet ik
nu beginnen zonder één franc in
mijn zak?" Een onbekende kleer
maker die op de Champs-Elysées
woont maakte toevallig kennis met
Bob en terwijl ze op een café-terras
samen een glaasje bier dronken, en
elkaar hun problemen vertelden
kreeg de kleermaker plotseling een
lumineuse ingeving. Hy had al lang
gezien dat Bob een soort Adonis
was met een zeer fraai figuur. Hij
bood de Amerikaan een complete
garderobe aan, van dc beste en de
mooiste snit, op voorwaarde dat
Bob zich overal zou vertonen waar
eventuele aspirant-kopers aanwezig
waren. En altijd alleen. Een wande
lende modepop, met andere woor
den. Deze frivole dwangarbeid
schijnt deze schone knaap zeer
goed te bevallen. Hij beweert dat hij
nu Parijs heel goed leert kennen.
Of hij zich af en toe nog wel eens
over zyn studieboeken buigt is een
vraag waarover U zich maar even
weinig zorgen moet maken als
ève
Een blousje uit de Boutique
van Pierre Balmain*
(Foto U.N. - v.d. Werf)
beeldige leerlingen had die onder
wijzer in de klas, waarin onze foto
graaf een kiekje maakte, tenminste
zo op het uiterlijk. Het leken net
grote mensen in miniatuur, kleine
boerinnen in de Zeeuwse kleder
dracht met de Zeeuwse muts op.
Onder de kappen straalden echter
ondeugende, glundere gezichten, die
ons er van overtuigden, dat deze
enigszins statievolle dracht geen be
lemmering zou zijn voor olijkheid en
kwajongensstreken. De komst van de
fotograaf was een aardig verzetje,
zo'n bijzonder iets, dat al even ge
dachten opwekte aan vacantie. Ook
voor U lezeressen, want nu weet U,
dat er in Zeeland iels aantrekkelijks
te zien is. Als U dus nog geen plan
nen hebt voor Uw vacantie. dan kunt
U het licht ivagen eens op Walcheren
j een kijkje te nemen. De zee is daar
niet ver af....
H.
Smaakvolle en
gemakkelijke
maaltijden
Voor de meesten van ons is de va
cantie nog in zicht: heerlijke tijd
var. uitstapjes. Zij, die in de stad
wonen gaan naar buiten, naar zee
en strand, bos en heide, heuvels,
meren. Zij die altijd buitenaf wonen,
bezoeken de steden. Men maakt
fietstochten, auto-rittten; men wan
delt, men vliegt, men zwemt als het
overdag warm en zonnig is; men
danst cn geniet van muziek als het
avond en koel is geworden. Kortom
men profiteert van de vrije dagen,
die men heeft toegemeten gekregen
en wij hopen, dat juist diegene het
meest genieten, die het hardst ge
werkt hebben en dus een vacantie
zonder transacties, zonder atelier
werk, afgemeten kantoortijden en...
laten wjj de huisvrouw niet vergeten
zonder de altijd doorgaande verant
woording voor het huishouden, het
meest nodig hebben.
Maar niet ieder kan aan de uit
drukkelijke wens van minister Lief-
tinck voldoen om te sparen en al
hebben zij aan Zijne Excclentie's
wens gehoor gegeven, dan nog zal
niet iedereen zijn geld beschikbaar
willen stellen voor een luxueuse
vacantie van dagen of weken in een
hotel, waarbij men alle comfort op
een presenteerblaaddje krijgt voor
gelegd. Maar dat is ook heus niet
nodig. Met onze jongere kinderen
organiseren wij pic-nics in de bossen
duinen of vennen in de naaste omge
ving. Onze oudere kinderen zetten
zelf wel een aardige fiéts- of wan
deltocht in elkaar of gaan met hun
vrienden zeilen of kanoën. Al der
gelijke uitstapjes kunnen reuze leuk
zijn cn zij zijn werkelijk niet zo
kostbaar. Wij zorgen immers zelf
voor proviand en nemen leesboe
ken en gramophoon om ons zelf *»n
eventueel speelgoed om onze kinde
ren gezellig bezig te houden.
Maar ja, de huisvrouw heeft
natuurlijk voor dat eerste: proviand,
de verantwoording en wij willlen
haar met enkele „tips" terzijde staan.
Eerst de boterhammen. Wij moeten
er rekening mee houden, dat zij
meegenomen worden en misschien
wel 3 a 4 uren ingepakt zitten. Wij
kiezen dus broodbeleggingen, die
dat kunnen verdragen. Smakelijk
zijn b.v. boterhammen met kaas,
met omelet, met tomaat, die v/ij
héél meenemen en ter plaatse even
in plakjes snijden) en bestrooien
met wat zout. Wij kunnen van te
voren een huzarenslaatje of een gar
nalen-dito maken, dit in een potje
meenemen en pas op het laatst op
de boterham doen. Wij pakken de
boterhammen liefst in trommels,
dan blijven zij zacht. Beleggingen
als jam, chocoladepasta e.d. smeren
wij er dus liever niet tussen, om
dat deze erg indrogen. Het verdient
wel aanbeveling voor fruit te zorgen.
Het best geschikt zijn kersen, prui
men, appels cn peren. Maar laten
wij ze goed inpakken, zodat zij niet
kunnen kneuzen.
Wie zijn huisgenoten eens extra
wil verwennen kan broodjes van te
voren uithollen en vullen met vlees-
of visragoüt of kan een casino
brood horizontaal doorsnijden, daar
tussen b.v. .kaasboter en tomaten-
boter smeren dc lagen weer goed op
elkaar drukken en in sneetjes snij
den als het etensuurtje is aangebro
ken. Verder moeten wij zorgen voor
een drank, b.v. thee, chocolademelk,
of wat U misschien niet kent cara-
melmelk.
Wij laten nog enkele recepten vol
gen en voor de rest.... veel plezier!
Gevulde broodjes.
4 broodjes. 2- dl. melk (of bouil
lon), 50 a 75 g. garnalen, 25 g. bloem,
boter of margarine, zout, peper, pe
terselie.
Van de broodjes de dekseltjes af
snijden cn de broodjes uithollen. Zo
wel de broodjes als de dekseltjes
aan binnen- en buitenkant met wat
boter of margarine besmeren en in
de oven vlug verwarmen of in de
koekenpan aan beide zijden verhit
ten (10 minuten).
De melk of de bouillon aan de
kook brengen. De bloem met wat
melk aanmengen en de vloeistof
hiermee binden. De gewassen en uit
gelekte garnalen even verwarmen,
boter en gehakte peterselie toevoe
gen en de ragout op smaak afma
ken met peper en zout. De broodjes
met de ragout vullen, bedekken met
de dekseltjes, opdienen op een scho
tel.
Caramelmclk.
1 1. melk, 130 g. suiker, water, zout.
De melk aan de kook brengen met
wat zout. Bijna 1 kopje suiker in een
pan met dikke bodem droog verwar
men. Waar de suiker begint te smel
ten voorzichtig roeren. Als de massa
begint te bruisen, onder goed roe
ren eerst wat water en dadelijk
daarna de kokende melk er bij doen.
Wanneer de melk kookt de over
gebleven suiker er bij doen en laten
oplossen. De caramelmelk warm of
koud geven.
Vacantie!.Heeft dit woord voor
U ook zo'n magische aantrekkings
kracht? Als ik kinderen over een
schoolreisje hoor praten, krijg ik
lust met hen in een autobus te krui
pen of in een trein en mij te laten
voortrijden, de zorgeloze vrijheid te
gemoet. En wanneer ik mijn collega's
bezig zie met voorbereidingen maken
voor een vacantiereis, dan ontbreekt
mij bijna de lust verder te werken.
Maar ja. er zijn plichten cn plezier
tjes. en voorlopig heb ik alleen nog
plichten. Gelukkig ben ik niet de
enige, dat mag ook voor U werkzame
lezeressen een troost zijn. Er mogen
dan trekkers voorbij gaan en de trei
nen en bussen mogen vol vueuntie-
gangers zijn, het grootste deel van
hel volk zoerkt. Ook de kinderen.
Kijkt U maar eens op de foto. Wij
waren onlangs in Oost-Kapelle op
Walcheren, O weet wel een eindje
achter de schaarse duinen gelegen,
en daar was uoor de schoolkinderen
nog geen sprake van vacantie. Voor-
K
/eder kind is wel eens ziek. Bij
het meisje Lilibeth begon het
met oorpijn. De dokter tuurde door
het een of ander indrukwekkend in
strument in haar gehoorgang en ver
ordonneerde druppeltjes en bedar-
rest. Zo zaten we dan aan het ziek
bed gekluisterd, zij iet haar watjes
en ik met de versjes van Elfje Krul-
kuif. En in het middelpunt van de
belangstelling stond het oor. Maar
gelukkig beterde dat na een paar
dagen wat en ik had de grootste
moeite het kind Lilibeth binnen te
houden. Dat is altijd het zekerste
teken van herstel.
Laat nu gisteren het kleine zusje
met dezelfde klachten komen. „Oor
tje pij, oortje pij". En je wist wa
rempel nauwelijks of ze simuleerde
of niet. Het kind Lilibeth was één
en al medelijden, met haar eigen
beproevingen nog zo vers achter de
rug. „Och schatje", zei ze vertederd,
„doet je oortje zo'n pijn? Laat mij
maar eens kijken." En ze trok zo
onbarmhartig aan het gehoororgaan,
dat zelfs een gezond oor er wel pijn
van moest gaan doen. „Ik kan niets
zien", zuchtte ze teleurgesteld en ze
deed erg verongelijkt over mijn
verbod verder voor doktertje te
spelen.
Toen ik een tijdje later de kinder
kamer binnenkwam, waar ik de klei
ne zieke intussen in bed had gestopt,
vond ik het kind Lilibeth zorgzaam
over de sponde gebogen. „Wat doe je
nu weer hier?" vroeg ik ongeduldig.
„Laat je zusje nu toch eens met
rust." Het wurm rechtte bedaard en
zelfbewust haar rug. „Je moet de
dokter maar bellen. Mam. Het oortje
is erg ziek". Triomfantelijk toonde ze
mij het kleine mond-spiegeltje, dat
ze eens van de tandarts had gekre
gen toen ze zo heel erg flink was ge
weest. „De ontsteking zit erin. Ik
heb 'm zelf zien zitten!"
Vrouivenpagina
Zaterdag 8 Juli 1950
64ste Jaargang No. 19595
