Herfstmode begint in zomer
Eerste nieuws bekend
pauijse silhouetten
Revolutie in Pariisp mode
Geluk voor Ernst
Telefoniste voor 2 weken:
Brugtussen HauteCouture
en confectie
De vrouwelijke lijn
Lekkere hapjes
ACTIE VAN
„grote vijf"
Gesprekken in
vier talen
Waf
m verhaal door Steven Marsing
Heel gewone plaatsen, in het mid-
JTïan de achterste rij stalles. Ze-
SacMil lachte Ernst Havel.ng ra
iilf Over een paar uur zou hij
"fae'srote man zijn. Of de aller-
rf. «e Nee dat kon toch niet. Alles
5 er'van af. Het stuk moest sla-
n Ja' Over een paar uur zou hij
foor het publiek geroepen worden,
schrijver van „De bocht in de
ïg" dat juist zijn veelbelovende
Sère had beleefd. Nu dachten ze
S dat het een zekere Bernard
lias was, de naam, die hij in het
Jtramma had laten zetten. Een
heerlijke naam, die de mensen meer
zou imponeren dan zijn eigen. Zij
zouden wel verrast zijn
Maar het meest van allen zou Alice
verrast zijn. Met stralende ogen zou
zü naar hem kijken en tussen de
woelende mensen zou hij haar alleen
zien En aan, als zij later op de avond
«amen waren, zou hij haar vragen
iijn vrouw te worden. Dan had hij
haar wat te biederi. Nu was hij nog
slechts haar beschermeling, leek het
'soms wel. Het was haast genoeg om
haar alleen al bij zich te hebben,
maar helemaal bevredigend was het
zo toch nfèt.
Alice fronste haar blanke voor
hoofd. „Waarom begonnen ze zo
laaf" Er is zeker iemand nog niet
klaar." Hij keek haar aan, even diep
jn de ogen. Ze glimlachte. Ze was zo
aanbiddellijk. Het was prettig, als zij
even opfleurde. Ze was niet gelukkig.
Daarom krulden haar licht en ele
gant aangezette lippen naar beneden
co stonden haar ogen zo vermoeid,
fc'ee, nog niet gelukkig.
Toen het doek omhoog ging, voel
de hij plotseling, dat het nooit zou
zaan. Hij kon zich niet voorstellen,
ïit hij straks voor een enthousiaste
aal zou worden geroepen. Misschien
,'erd er flauwtjes geklapt. Voor de
sjelsrs. Als hij dan maar niet naar
voren: geroepen werd. Ach nee, hij
had het goed afgesproken. „Als het
goed gaat, mijn démasqué. Niet voor
de mensen, snap je, maarMet
een knipoogje. Als het mis ging,
raar zo gauw mogelijk naar huis.
Dan vaarwel, dromen van Bernard
Aikas. En vaarwel Alice.
Het eerste bedrijf pakte de zaal
niet. Ei' was een matig applaus. Hij
had daar ook wel op gerekend. Er
was tot zover nog niet veel hande
ling. Voornamelijk expositie. Maar
hij had gedacht, dat de dialoog fon
kelend was. Dat vonden de mensen
zeker niet. „Niet veel aan,'.' zei Alice.
„Een snertstuk, lijkt me," stemde
Ernst in. De drang naar zelfmarte
ling v/as onweerstaanbaar. Alice's
haar glansde in het hoge licht. Haar
slanke hand lag dicht bij de zijne op
de leuning. Hij wilde die even vast
houden. Heel even maar. „Geef het
programma nog eens", zei ze. Hij
frommelde en gaf het haastig.
Bij het begin van het tweede be
drijf werd er nu en dan gekucht en
gefluisterd in de zaal. Verwaten le
ken, die met een half oor luisterden,
en zich dan een oordeel over zijn
stuk gingen aanmatigen. Laat het
hele stuk maar vallen, keihard. Wat
gar het ook. Maar toen het tweede
bedrijf uit was, klonk het applaus
bemoedigender. Op weg naar de
foyer probeerde hij meningen van de
mensen rondom op te vangen; zij
zwegen echter, of hadden het over
wat anders.
l "^,U ïe we* r°ken, nu je zo
noest zei Alice. Zo bemoederde ze
hem graag. Het leek vaak, alsof ze
nacht, dat hij ternauwernood op
aigen .benen kon staan. Dat was
Jiet te verwonderen, als je de man
nen zag, die zij gewend was, die
naar plachten te omringen. Vol zelf
vertrouwen en gemak van optreden.
Wheel anders dan hij, klein en al
&dend, en dikwijls onhandig in
Z ,en' Wonderlijk dat zij hem
re" de anderen voortrok. Zij hiel
en haar onder de cluim, wat vrou-
jen toch meestal heerlijk vonden.
kon hij niet. Zij overheerste
jy™*. va" Diauue Saint-
w verwaardigd van pluche, met
'8e in helle kleuren.
Het lijkt wat voorbarig om nu
al over de herfstmode te
praten. Maar in Parijs en Lon
den worden momenteel de nieu
we collecties van de grote Hui
zen getoond, en, al mogen de
foto's van de modellen dan ook
pas na 15 September worden ge
publiceerd, er valt toch al wel
het één en ander over de komen
de mode te vertellen. Zoveel,
dat we het onmogelijk langer
voor ons kunnen houden!
Om te beginnen: grote revolu
ties zijn er niet te verwachten.
Het lijkt wel of de lijn, na enkele
schokkende, ingrijpende veran
deringen, de laatste jaren nog
slechts aan schommelingen on
derhevig is. Het silhouet blijft
zeer vrouwelijk, met een natuur
lijke schouderlijngewelfde boe
zem, rank middeltje en slanke
heupen. De rokken worden weer
iets langer,- dit seizoen 37 a 39
cm van de grond. En hiermee is
de jnannelijke mode, geïnspi
reerd op het „bobbed-en-
shingled-type"uit de jaren
twintig, dan voorlopig weer van
de baan! Hetgeen ook wel blijkt
uit het feit, dat het kapsel weer
langer wordt. Dior propageert
een uiterst voorname coiffure,
waarbij het haar van voren glad
weggestreken wordt en van ach
ter gedragen in een brede lage
wrong. Jacques Fath kapt zijn
mannequins a la Canasta, dat
wil zeggen zonder scheiding,
terwijl het iets langere haar van
achter bijeengehouden wordt in
de nek.
Dior en Fath Zijn ook nu weer
de leidende figuren aan het
modefront. Er heerst een enor
me rivaliteit tussen deze beide
Parijse 'ontwerpers en men zegt
dat Fath hei ditmaal wint in
artisticiteit en genialiteit. Elk
kind moet. nu eenmaal een naam
hebben en daarom noemt Dior
zijn nieuwe lijn de ,,ligne
oblique", terwijl Fath met zijn
„ligne colonne" furore maakt.
Sensationele nieuwtjes zijn er
niet, of het moesten de dwaze
gedraaide kleine hoofddekseltjes
van bont, tulle, ja zelfs van echt
haar zijn, die Dior voor op het
hoofd van zijn volgelingen plant.
Dat de mantelpakken, met
hun nauwe rokken, weinig ver
anderingen ondergaan, is een
grote geruststelling. En zo is het
eigenlijk ook met de mantels. Die
zijn over het algemeen ruim, met
opvallend grote zakken en flin
ke knopen. Een specialiteit van
Dior is de drie-kwart jas met
een stevige leren ceintuur rond
het middel. Verder zijn er veel
wijde drie-kwart, zeven-achtste
en acht-negende mantels. En na
tuurlijk zijn ze alle rijkelijk met
bont gegarneerd.
De korte avondjapon schijnt
enigszins uit de gratie te gera
ken. Jammer, want ze biedt vele
voordelen. Het lange avond
toilet is öf heel nauw met een
sleep als de staart van een zee
meermin, öf uitbundig wijd met
schuimige overrokken van tulle
en een strak lijfje met glinste
rende borduursels van pareltjes
en zo meer.
Fluweel zal in de komende
wintermode een grote plaats in
nemen, zowel voor garneringen
als voor jurken, blouses, mantel
pakken ja zelfs mantels. Als het
waar is, dat dit flatteuze mate
riaal nu eindelijk en ten langen
leste pletvrij gefabriceerd kan
worden, nu, dan voorspellen wij
het een grootse toekomst!
Om een laatste greep uit de
modenieuwtjes te doen: zwart
wordt dé kleur van het seizoen.
En dat is dan tenminste iets
waartegen, naar ons dunkt, geen
enkele vrouw bezwaar kan heb
ben! ARLETTE.
Rose Valois vond de inspiratie voor
deze turban in Arabië. De kleuren
zijn rood en zwart.
Ryst niet tomatensaus en blokjes
kaas, sla yoghurt.
De rjjst 's ochtends even voorko-
ken en in de hooikist zetten. De to
matensaus de avond tevoren klaar
maken (van water met bouillonblok
jes, verse tomaten of een .blikje to-
matenpurée, gefruite.ui en bloem),
Na thuiskomst de saus warmen, dc
•ijst vermengen met de saus en nog
wen mee verwarmen. In blokje:
gesneden kaas er door roeren. D'
sla klaarmaken. De yoghurt ka
met suiker gegeven worden.
Gortschotel met gesmoorde soep-
groenten en rest vlees fruit.
De gort een nacht weken, 's och
tends voorkoken en in de hooikist
zetten. De soepgroenten (op S00 g
gort 250 g soepgroenten nemen) dt
avond tevoren smoren in margarine
goed laten afkoelen en in een ge
sloten pannetje wegzetten om dt
geur te bewaren. Kort voor dc
maaltijd de gort vermengen met dc
soepgroenten, het klein gesneden
vlees en een rest jus en het gerecht
goed warm maken.
Deze kleine toque van Janette Co-
lombier is gemaakt van beige taupé.
Jean Barthet garneerde dit dopje
van zwart fluweel met een franje
van zwartgelakte veertjes.
hem en wilde hem steeds bescher
men.
Daar stonden een paar van die
benijdenswaardige mannen te pra
ten. Zij groetten en glimlachten,
vriendelijk en geamuseerd. Alice
knikte koeltjes terug en ging door
mét hun gesprek. Hij keek haar aan
en vergat te antwoorden. Alice, zo
veel te mooi en te lief voor hem.
Het belletje ging: Nog een half
uur. Op weg terug naar de zaal viel
Alice uit tegen iemand, die Ernst
opzij duwde. Hij lachte tegen haar.
De mensen waren goed gestemd.
Na het halve uur waren ze nog
beter gestemd. Zij klapten luid en
riepen. Ernst zag, dat hij van het
toneel gewenkt werd. Hij wrong zich
uit de rij en liep met een licht en
verward hoofd naar voren. Het ap
plaus zwol aan. Hij gebaarde de
mensen tot stilte, en zei een paar
woorden. Hakkelend, maar zonder
verlegenheid. Hij voelde zich een
schrijver. Alice! Nu kon zij ook te
gen hem opzien. Zijn ogen gingen
langs de rijen, zoekend naar haar
gelukkige lach. Het kostte wat
moeite door het voetlicht te zien.
Daar waren hun plaatsen. De zijne
was leeg. Die van Alice ook.
(Nadruk verboden)
Het voorbeeld van de ouders
is het belangrijkste boek
voor kinderen om in te lezen.
Luilakken is alleen maar ple
zierig, wanneer er massa's
werk op je wachten.
I e Parijse bioscoopdirecties pie-
gen in Augustus vooral derde
rangsfilms (of erger) te vertonen
aan die enkele Parijzenaars die nog
in de stad zijn achtergebleven.
Twintig-jaar oude Wild Westfilms
wisselen af met gooi en smijtfilms
en dan zijn er nog de melo-drama's
(een lach en een traan) u weet wel,
dat genre waarin dames met korte
rokken op het witte doek verschij
nen, afgezakte taille, en hoeden die
zorgvuldig het hoge of lage voor
hoofd bedekken.
Op straat betreuren wij dan wat
de verloren tijd. maar verheugen
ons tevens dat we wat de kleding
aangaat er in de 2e helft dezer eeuw-
niet op achteruit zijn gegaan. Maar
om ook weer 's wat anders te bele
ven dan belegen en antieke filmver
halen, nam ik de invitatie van een
bevriende advocate aan om naar het
paleis van Justitie te gaan en daar
een rechtszitting bij te wonen
Eenmaal in het rechtszaaltje ge
zeten bleek dat meerdere mensen op
zoek naar verstrooiing zich naar de
zelfde plek begeven hadden. Som
mige zaten prettig achteroverge
leund, anderen hadden brood mee-
gebracht,en zetten af en toe de
wijnfles eens aan de mond. Een ge
moedelijke. atmosfeer, zonder de
dechtstatigheid waarin Vrouwe Ju-
titia gewoonlijk is gehuld. Links in
!e beklaagdenbank zat een "eerbied
waardig echtpaar en rechts een jon
geman, genre artist, met een flu
welen pak, zwarte strik, het gezicht
opgesierd met. een baardio Hij bieei<
de aanklagende partij te zijn.
„Waar gaat het over?" vroeg de
president zakelijk aan d° fluwelen
„Ik ben schilder", zei laatstge
noemde, en specialiseer mij in ge-
styliseerdé portretten". „Hoe bedoek
u?" vroeg de magistraat. „Ik inter-
oreteer de gezichten van mijn cliën
ten die mij opdragen hun portret te
schilderen. Over het algemeen werk
ik vooral in de nachtclubs van
Montmartre of Montparnasse". Er
toen kwam het verhaal waarin het
voornoemde echtpaar de hoofdrol
speelde. In één dezer gelegenheden
heb ik. aldus de artist, on een avoiV
de Dubon's ontmoet. We besloten
dat ik een portret va-n beide echte
lieden zou maken en ik vroeg 2000
voorschot op de 4000 die ik alti.ïc'
voor mijn portretten vraag. En ter
wijl in het cabar-et een orkestje een
weemoedig deuntje aanhief en een
danseres op dit muziekje enige hals
brekende acrobatische toeren uit
voerde moet onze schilder aan hei
werk zijn getogen. Na een 20
minuten gepenseeld te hebben zei
hij voldaan „dit is het portret van
Madame". Madame in kwestie ech
ter fronste haar wenkbrauwen en
beet hem toe: „Het is maar goed dat
u mij zegt dat ik het ben, want nooit
zou ik mijzelve hierop erkend heb
ben
„Wat denk jij ervan?" vroeg zij
aan monsieur Dubon. De echtgenoot
zette zijn bril er bij op en bekeek
zorgvuldig hot tableau. „Je lijkt op
Sarah Bernhardt„Dat is toch
nog zo gek niet!" bracht de schilder
in 't midden. „Het is mogelijk, maar
in werkelijkheid lijk ik net zoveel
op haar als u op Picasso".
„Madame, ik heb u zó gezien en ik
schilder mijn modellen volgens mijn
inspiratie!'.' Na deze woorden zette
de artist zich weer achter zijn ezel
om ditmaal de trekken van Monsi
eur te vereeuwigen. Dezelfde scène
herhaalt zich. „Dit ben ik niet"
schreeuwde het model verontwaar
digd.
„U bent het wél meneer".
„Op uw schilderij lijk ik een jon
gen van 16 jaar. Houdt uw schilde
rijen maar, ik wil ze niet hebben".
De schilder echter eiste de 2000 fr,
op die hem nog verschuldigd waren.
„Nooit van ons leven", luidde het
fiere antwoord.
Toen met veel smaak het verhaal
verteld was haalde de artist de tfvee
gemaakte meesterwerken uit zijn tas
om ze aan monsieur le President te
tonen. „Zijn ze niét buitengewoon
geslaagd"? klonk de bescheiden
vraag. Madame Dubon had inder
daad heel veel van Sarah Bernhardt
in La Dame aux Camélias. terwijl
haar meer dan zestigjarige echtge
noot leek op een jongeman die men
voor 't eerst van zijn leven in een
lange broek gestoken had „Ik
.begrijp uw modellen" ?ei de Presi
dent: U hebt "ze hief 'op het doek
gebracht doch voor het lapje ge
houden. „Neen, ik heb ze gesty-
liseerd, zoals ik reeds de eer had u
te zeggen". Maar de rechter gaf het
echtpaar gelijk. Bedremmeld ging de
schilder heen. een zaal dankbare
toeschouwers achterlatend.
èvi». Parijs 14 Augustus.
Een voiletje, als eau laasfcér yeiruiv
ken over het gezicht, verzacht de
mannelijke allure van dit hoedje
van Maud Roser.
(Van onze Parijse correspondent)
f-? R was al een hele tijd sprake
J van, maar nu is dan eindelijk
het gerucht in hoogste instantie bc
vestigd: op 20 Augustus, morgen aan
staande zullen de „grote vijf" de
Parijse Haute Couture: Fath, Piquet
Carven, Paquin en Dessès broeder
lijk en gezamenlijk voor het voet
licht treden als de „geassocieerd*
couturiers" om in collectief verband
hun laatste creaties een 35 model
len den volke te vertonen.
Dit geschiedt niet in Parijs, dat
het gedistingeerde centrum van de
grote wereld blijft, doch in een aam
tal Franse provincieplaatsen, waar
de geassocieerde couturiers hun ge
meenschappelijke filialen in de toe
komst zullen exploiteren. In Parijs
spreekt men nu van de revolutie in
de Hautè Couture.
Op het eerste gezicht lijkt het
woord „revolutie" misschien wat
zwaar van inhoud. Doch bij nadere
beschouwing diént men inderdaad
wel te erkennen dat hier van een
lichte omwenteling, sprake is: in de
eerste plaats omdat.de vijf genoem
de, en voormalige, concurrenten de
commerciële strijdbijl besloten te
begraven, en in, de tweede plaats
wijl ze zich in de toekomst op een
geheel ander publiek zullen gaan
richten. Nochtans is het onze leze
ressen wel aan te raden niet ontij
dig te juichen, want alvorens iemand
mét een beurs van gebruikelijke af
meting zich een product van een der
grote heren aan zal kunnen schaf
fen, zullen nóg wel enkele revolu
ties de wereld van. de Haute Couture
op zijn grondvesten moeten doen
trillen, Een bedrag van een twee a
vierhonderd gulden dient men ook
na de twintigste Augustus voor zo'n
kleedje altijd nog wel uit te trekken
Maar van een beseheiden democrati
seringsproces ^mag men niettemin
wel spreken.
Voor een robe van Fath diend<
men tot dusver een vriendelijk fa
milie-fortuintje te reserveren. Zo't
bestikt lapje stof kostte altijd no;
wel achthonderd tot duizend guldei
En de clientèle dezer firma's, welk-
alle in de duurste wijken van Parijs-
Champs-Elysées en omgeving geves
tigd zijn in huizen, die kastelen lij
ken, werd dan ook uitsluitend ge-
recruteerd uit dameskringen, die
iaat ons zeggen wel een paar
losse franken zakgeld te verteren
hadden: filmsterren, milliardiai's-
dochters, ambassadeursvrouwen, 'enz
Of dit slag vermogende dames aan
het uitsterven is ofwel door haar
echtelieden een centimeter of wat
korter wordt gehouden, vermogen
wij niet vast te stellen. Zeker is dat
de heren couturiers al een tijdje naar
brede afzetgebieden speurden. Men
dient namelijk niet te vergeten dat
genoemde mode-óntwerpers op zeld
zaam hoge lasten zitten en dat ook
de fiscus wel weet waar Abraham
de mosterd haalt.
Wat de oorzaak van deze her
oriëntering ook moge zijn, in elk ge
val hebben de Franse dictators van
Eva's garderobe hun activiteit nu
dus gecoördineerd met het resultaat
dat men, als gezegd, voor een twee
honderd gulden zich nu al een jurkje
bij hen uit kan zoeken dat 't authen
tieke merkteken draagt van een der
„grote vijf". Natuurlijk zal men zich
dan niet de trotse bezitster weten
van een uniek exemplaar. Maar wèl
van een getrouwe copie. Of juister:
van een ets, die door de scheppende
kunstenaar persoonlijk werd gesig
neerd. Alle exemplaren worden na
melijk in de ateliers der bestaande
modehuizen u itgevoerd onder het
spiedend oog des meesters. En om
teleurstellingen te voorkomen zullen
deze massa-producten der grote
Transe modehuizen in niet geheel
•fgewerkte staat worden afgeleverd
odat de finishing touch nog altijd
iaar het figuur van de nieuwe eïge
tares kan worden aangebracht.
Een revolutie?
Laten we zeggen dat de brug tus
sen de confectie en de haute couture
binnenkort geslagen wordt...
Ik heb een vriendin, die onderwij
zeres is. Hoewel dit een zeer be
langrijk beroep is, vooral in deze
tijd van schaarste aan scholen, wil
ik U daarover niets vertellen, wel
daarentegen over het feit. dat deze
vriendin in de vacantietijd plotse
ling tijdelijk is omgezwaaid naar de
baan van telefoniste, telefoniste aan
de centrale van een grote textielhan
del. Zij'zal daar veertien dagen de
telefoniste, die met vacantie gaat-
vervangen.
In de loop van de morgen was zij
aangenomen en een uur later zat
zij reeds, alsof ze volleerd was, ach
ter het nogal ingewikkelde telefoon
toestel met zijn vele knopjes, han
dl jes en sneren. Het begin was al
direct goed. Een lichtje van een der
buitenlijnen floepte aan. ze stopte -
onder het toeziend oog van de echte
telefoniste een stop in een corres
ponderend gaatje en drukte een
handletje naar beneden, waarna zij
de hoorn aan de telefoniste gaf
Deze luisterde even, babbelde' wat
in het Duits en gaf toen dé hoorn
weer over aan mijn vriendin. „Het
is Duits", zei ze nog ten overvloede,
want om met Multatuli te spre
ken het is een zaak waar veel om
gaat en die veel buitenlandse con
tacten heeft. Mijn vriendin sprak
ook Duits en probeerde zich ver
staanbaar te maken voor de mijn
heer aan de andere kant van de lijn.
Ze begreep van diens taal waar
schijnlijk evenmin iets als hij van
haar Duits, wantde mijnheer
bleek een Engelsman te zijn.
Ingewikkelder dan "dit vond zij
iet mechaniek n lichtjes en knop
jes en niet te vergeten van de stop
pen met draden. Zenuwslopend was
het vooral als er meer lichtjes aan
floepten en het belletje onophoude
lijk ratelde. Mijn vriendin verbrak
soms binnenshuis-gesprekken. door
dat zii >=tnrv to Triut» uit het gat
trok.
„Doe je nog wai anders dan stop
pen insteken en uittrekken en stads-
lijntjes inschakelen?" vroeg ik. „O
ja", antwoordde mijn vriendin, „Ik
begin met „Hallo, hier Maarssens
textielhandel" en als het de huiste
lefoon is. die gaat. vraag ik: Bent
U wol? dit is de wolafdeling
of toonzaal of pak (-afdeling)? Dan
verbind ik door of vraag gesprek
ken voor hen aan. Ik houd hele ver
halen tegen de juffrouw van de
Rijkstelefoon. Zij moet het contact
met het buitenland tot stand jbren
gen. Dat is erg spannend, want ter
wijl ik op aansluiting met haar
v/acht, en steeds .toet, toetin
taejumsie us de enige, die weg
weet met alle knopjès en snoeren.
U ziet haar hier in actie.
(Foto U.N - u. d. Werf}
mijn oor hoor, flikkeren bij mij de
lampjes aan en uit. Ik heb dan de
keus de mensen van ons kantoor
heel kortaf te woord te staan en te
verbinden met wat zij vragen hei
vervelende is n.l„ dat zij zelf geen
schakeling met andere afdelingen
hebben of hen te laten wachten
omdat, indien ik de rijkstelefoon
laat wachten, deze onmiddellijk het
contact verbreekt.
Over het algemeen is het buiten
land slecht te verstaan. Londen 1b
w-el duidelijk, maar ik had vanmid
dag België aan de telefoon. We had
den het gesprek zelf aangevraagd en
toen het. contact kwam, zei de juf
frouw van de Rijkstelefoon: Spreekt
U maar. Ik begon met mijn gewone
roep van: „Hallo, h ier Maarssens
textielhandel" en ik vroeg wie ik
aan de telefoon had. Maar het was
stil aan de andere kant en het bleef
stil.
„Spreekt U nu toch", mopperde
de juffrouw van de Rijkstelefoon. Ik
werd woedend en zei: „Dat doe ik.
maar ik krijg geen antwoord". Hel
bleek, dat de telefoniste in België
het gesprek had geweigerd, omdat
er niemand op het kantoor" daar
aanwezig was.
Als ik wel contact krijg, zeg ik al
leen: „Un moment s'il vous plait" of
,One moment plaese" of „Ein Augen-
bliek bitte...,". Daarna verbind ik
meteen door. Een moeilijkheid is
Italië. Als ik van daar iemand aaG
de lijn heb, weet ik nooit welke taal
ik moet spreken. Het valt natuurlijk
altijd anders uit dan ik denk. Begic
ik in het Frans, dan spreekt de Ita
liaan prompt Engels en andersom.
De juffrouw van de Rijkstelefoon
met. wie ik een woordenwisseling
had, is me ook dikwijls tot steun.
Wij moesten een reiziger van ons. die
in Frankfort vertoefde aan de tele
foon hebben „Het voorbericht", gaf
ik de rijkstelefoniste op. Het ant
woord van haar kwam niet lang
daarna: „Hij is vandaag naar Bonn.
maar morgen komt hij in Frankfort
terug". Gewoon detective-werk Dan
het mijne mijn vriendin lachl
even ik zeg alleen maar „Hallo"
en zit de gehele dag aan mijn stoel
vastgekleefd. Je moet er beslist ster
ke zenuwen voor hebben. Ik st®
liever voor een klas".
En ik schrijf liever.
DAPHNE
Er zijn twee soorten vrouwen:
zij die ook zonder geld kun
nen leven ende anderen!
•C."
Lilibeth ueieeji gouden dagpn. De
logeerpartij bij Oma zit er wel
weer op en het strand en de zee
heeft ze in verband met het slechte
weer niet al te vaak gezien, maar ze
is thuis gekomen in gezelschap van
haar nichtje.
Die Sascha is even oud en zowat
even lang als het blonde kind, maar
verder haar absolute tegenpool. Don
ker 'haar. donkere ogen en een huid,
die door een maandenlang verblijf
aan de Middellandse Zee door de
zon als het ware is gelooid.
Zie je die twee op straat, dan zou
den ze samen een goede reclame
voor een bepaald whiskeymerk
kunnen zijn.
Het kind Lilibeth slooft zich uit; ze
is de vriendelijkheid zelve en staat
goedmoedig toe, dat al haar speel
goedjes in nichtelijke handen gera
ken en daarin niet altijd even zacht
zinnig behandeld ui,orden-
Maar ze vindt het vanwege dt
gastvrijheid allemaal zonder tegen
stribbelen goed.
Dezer dagen, na een wilde speel-
partij in tuin en zandbak, stonden de
twee nichten als een blond en een
bruin poedeltje onder de douche
voor het slapen gaan.
Lilibeth m.onsterde Sascha met
goedkeurende blikken, hetgeen ook
omgekeerd het geval was. Tot ieders
tevredenheid klaarblijkelijk.
En toen zei Lilibeth eensklaps
„Sascha, ik zou mijn voeten maar
goed wassen en de bibbers ook. Jij
bent zo bruin, dat je al dat vuile
niet kan zien!
VROUWENPAGINA
van
Zaterdag 19 Augustus.
65ste Jaargang no. 19631
