Na de oorlog ontstaan
uit behoefte aan jeugdleiders
De Stille Wens
Parijse
silhouetten
Modellen om fe dragen
Opleiding der hmisvrouw
DAAROM NAAR LONDEN
AMERIKAANSE BELANGSTELLING
'eT^T^
Tractatie met Pasen
Middeloo" richt zich op gestichtskinderen
FEUILLETON
Heringa Wathrich
:aT£RDAC 17 MAART 1951
Af en toe val ik mijn twee achtjarige
Jen wel's lastig met de vraag: „Wat wil
fhter worden?" Ik hoop dan, in stilte
i een solide beroep hun voorkeur zal
hebben, zodat ze later hun ouders ook nog
eens een maaltje kunnen aanbieden en zo
nodig onderdak.
De een blijkt zich van de toekomst totaal
niets aan te trekken. En de ander doet me
verbleken met zijn verklaring componist
te willen worden. Om deze uitspraak kracht
bü te zetten gaat hij dan aan de piano zit
ten om daar afschuwelijk op te spelen. De
buren beginnen dan nijdig met deuren te
slaan en enkelen verlaten hun appartemen
ten, omdat ze weten dat deze demonstraties
met wrange accoorden vrij langdurig kun
nen zijn.Maar ik ben van oordeel, dat
een ouder of paedagoog niet het recht be
at de vrijheid van een jong individu'tje
aan te tasten. Ik ben misschien een verwer
pelijk paedagoog en lijd bovendien in stilte
bij het luisteren naar die barbaarse tonen.
Toen hij me verzekerd had pianoles te wil
len hebben, nam ik hem eens mee naar
madame Germaine Survage, een zuster van
ce pianiste Marcelle Meyer, en zelf één van
de bekendste piano-paedagogen in Parijs.
Madame Survage is getrouwd met een
Finse schilder en samen bewonen ze een
prachtig atelier in de Rue des Plantes, in
de buurt van Montparnasse. De echtgenoot
werkt beneden en boven in het atelier is
een kamertje ingebouwd, met een heel
klein vleugeltje er in. Behalve aan kleine
kinderen geeft madame Survage ook les
san grote pianisten, die van tijd tot tijd van
haar profiteren. Zij vertelde mij, dat die
vermaarde pianisten niet graag voor elkaar
(en anderen) wilden weten, dat zij nog er
gens anders lessen namen. Zij komen dan
ook meestal door een geheimzinnig achter
deurtje naar binnen. Hoewel Germaine
Survage zelf niet meer als soliste optreedt,
heeft zij bijzonder lenige vingers, waar ze
de meest gewaagde acrobatische kunststuk
jes mee uithaalt. Op het klavier natuurlijk.
Zij geeft zeker acht a tien uur les per dag
en is daarbij onvermoeibaar. Nauwelijks
heeft ze een dreumes gecorrigeerd, die
moeizaam zijn oefeningen doorzucht, of er
komt weer een soort Brailowsky binnen.
Maar als deze met duivelse snelheid een
étude van Liszt vertolkt, wordt hij niet
minder gestreng op de behendige vingers
getikt. Madame Survage studeert zelf zo
goed als nooit. Niettemin deinst ze er nim
mer voor terug welke beroemdheid ook de
moeilijkste passages met een verbluffend
gemak voor te spelen.
Zij spreekt graag en veel over haar zus
ter, de beroemde pianiste Marcelle Meyer.
Beiden hebben vroeger bij Alfred Cortot
gestudeerd. Marcelle Meyer werd een in
ternationale vermaardheid en haar zuster
een van de grootste paedagogen van Frank
rijk Vroeger traden ze ook veel samen op.
Madame Survage is uitzonderlijk trots op
de successen van haar zuster. Ze stelt Mar
celle dan ook aan iedere pianist ten voor
beeld: „Ma soeur slaat dit accoord zó aan,
en ma soeur neemt hier dit tempo, ma soeur
begint iedere morgen met de toccata van
Uemy etc. etc. Het is ma soeur voor en na.
ais iemand bijvoorbeeld tegen haar zegt, ik
erg veel van de mouvements perpé-
kels van Poulenc, dan antwoordt ze: „oui,
e soeur elle aussi, elle aime beaucoup
cette musique". Haar zuster houdt veel van
m stuk en daarmee is dan de kous voor
?aar de waardering is bij deze
Ïm overigens wederzijds. Mar-
fr 18 V00r mij niet alleen één der
beg afdste, maar ook één der beminnelijk-
e vrouwen die ik ooit ontmoet heb. Vroe-
ftW zij een jong meisje was, droegen
Hone?J?nAPOn-Stln als Milhaud' Poulenc,
ma'ic aan' j, IC hun Pianomuziek regel-
ïKJiariop-Zij gaf altijd met even-
ring van hn t0f7?ding de eerste uitvoe-
ïïziek ani?f Stuklïen' Behalve moderne
andE ZiJ °°k prachti£ Scarlatti en
ïïïwï S meesters. Hoewel zij al een
gwouwde dochter en zelfs kleinkinderen
Niet in Parijs maar in Londen ligt de
bakermat van de plezierigste kleren ter
wereld.
Hoe zijn dit seizoen de collecties daar
aan de andere kant van het Kanaal? Welnu,
ze vormen een geruststelling. Er is geen
sprake van een revolutie, alleen maar van
een logische ontwikkeling van de thema's
van vroegere seizoenen. De materialen zijn
volmaakt, de kleuren fijn genuanceerd, de
lijnen een lust voor het oog en een weldaad
voor het figuur. En tot slot zijn er de
détails, onfeilbaar en vindingrijk gekozen.
Elke vrouw van welke leeftijd, welk type.
welke landaard dan ook, zou hier haar
keus moeten kunnen doen, want ze zou
slagen
Hier zijn de belangrijkste punten: bij de
mantelpakken nauwe rokken onder ge
tailleerde jasjes met ietwat afstaand
schootje of onder korte, wijde jasjes.
Slanke heupen. Is er ruimte, dan springt
die lager uit in plooien of godets, vaak al
leen op de rug. Een grote rol spelen de
zakken, die op allerlei manieren gevouwen,
Een mandje vol lentebloemen inspireerde
Digby Morton tot deze ongewone creatie,
die tot één van de mooiste uit zijn collec
tie behoort. Het strak aansluitende lijfje
is gemaakt van repen strogele taffetas, die
als een mand gevlochten zijn. Allerlei
soorten bloemen, rond het décolleté beves
tigd, zorgen voor een charmant en fleurig
effect. Over de wijde rok valt een overrok
van bijpassende tulle, waarop hier en daar
ook nog wat bloempjes zijn neergestrooid.
geknoopt en gesneden, een decoratief on
derdeel vóór op het jasje vormen.
Bij de mantels is de nauwaangesloten
princesselijn favoriet. De wijde jassen zijn
iets minder ruim dan vroeger. Het vest,
als sluitstuk van het mantelpak, wordt nog
steeds veel gezien.
De diagonale lijn heeft nog niet afge
daan. Integendeel, hij manifesteert zich
nog steeds in knopenrijen, in stiksels en
oprijgsels, in wikkelrokken en in de ge
kruiste panden van 't lijfje. Voor laat in
de middag is het diepe wijde décolleté ge
komen in de plaats van het diepe nauwe.
Het schouderbandloos décolleté voor des
avonds is niet meer populair! Voor de rest
kunt u kiezen tussen een kokernauw
heeft, ziet Marcelle Meyer er nog als een
jong meisje uit. „C'est la musique", dat
komt door de muziek, verklaart zij, als
iemand haar een complimentje maakt over
haar jeugdig uiterlijk. Ik heb dat draagt
tenslotte ook bij aan mijn gevoelens voor
haar nog nooit iemand zo enthousiast
over Holland horen spreken als Marcelle
Meyer.
Als je haar hoort spreken, begin je te ge
loven, dat ons vaderlandje een soort para
dijs op aarde is, bewoond door louter enge
len. De woningen en de hotels zijn, volgens
Marcelle, wat hun comfort betreft, door
geen ander land te evenaren. In April komt
Marcelle Meyer, na een afweizgheid van
verscheidene jaren, weer naar Holland, om
er enige concerten te geven. Ze verheugt
zich daarop als een kind op een school
reisje.... Over kinderen gesproken, merk
ik nu plotseling dat ik in mijn geestdrift
over de zusters Meyer, zo maar mijn zoon
tje, van wie in de aanvang van dit stuk
sprake was, ben vergeten. Het verwaar
loosde knaapje moge later dus nog eens
opnieuw en met wat meer attentie hier ten
tonele worden gevoerd. ève
PARIJS, 12 Maart 1951.
„Leading Lady" is de naam van dit gala
toilet van Digby Morton. Het ongewone
effect wordt hier bereikt door witte ge
borduurde motieven op het lijfje en pan
den van zwarte tulle in de rok. Het décol
leté is met een rand van zwarte kraaltjes
afgezet, hetgeen niet anders dan flatteus
kan zijn.
toilet van satijn, Iamé of crêpe vaak
met een draperie opzij of een sjerp en
een romantische crinoline. Bij beide types
zult u tunieks en overrokken en dergelijke
tegen komen.
De Engelse ontwerpers-zijn dit jaar sober
geweest, maar in een overvloed van bloe
men hebben zij een tegenwicht gezocht.
Victor Stiebel prikt fleurige bouquetjes op
de leest van zijn getailleerde mantelpak-
jasjes, plant mimosa en lelietjes van dalen
rijkelijk op de lijfjes van zijn avondjurken
en hangt appeltjes en appelbloesem of een
paar aardbeitjes rond de hals van zijn
jurkjes voor overdag. Digby Morton is
zelfs zo bloemrijk, dat hij Flora's kinderen
laat puilen uit een lijfje, dat als een mand
gevlochten is! En Michael Sherard speldt
langstelige rozen op een champagnekleu-
Gebakken sneetjes met ei
8 dunne sneetjes brood, boter of mar
garine, 4 (eenden)eieren. Voor de saus:
VA dl. (2 kopjes) bouillon (of water met
bouillonblokjes) ei** melk, 40 gr. (4A le
pel) bloem, een klontje boter of marga
rine, zout, (peper, aroma), peterselie of
kervel.
De sneetjes brood roosteren of aan
weerszijden insmeren met wat boter of
margarine en in een koekenpan bakken.
De eieren hard koken (eendeneieren ten
minste 10 minuten koken), pellen, in nette
plakjes snijden en er de sneetjes brood
mee beleggen.
De bouillon aan de kook brengen. De
bloem aanmengen met de melk en hier
mede de bouillon binden. Een klontje bo
ter of margarine toevoegen, de saus afma
ken met (aroma, peper), zout en naar
verkiezing óf fijngesneden kervel óf fijn
gehakte peterselie. De saus over de
sneetjes gieten en het gerecht warm op
dienen.
rige avondjurk en op het bijpassende
jakje.
Kant.is dit jaar zeer geliefd, zowel voor
crinolines als voor pakjes. Kant wordt ver
werkt tot namiddagjurkjes, tot blouses, ja
zelfs tot mantels. Deze mantels, licht en
luchtig als ze zijn, vallen dan over jurkjes
van zware zijde. Andere favoriete stoffen
zijn chiffon en organza en vooral ook
shantung. Verder stevige materialen als
grosgrain, ottoman en taffetas.
Wat de kleuren betreft, die verschillen
niet veel van de Parijse. Ook hier is grijs
favoriet, van metaal- tot parelachtig. Ver
der zwart, marineblauw, beige, mimosa-
geel, abrikoos, meloen en café-au-lait. Het
geen niet wegneemt dat ook lavendel
blauw, koningsblauw, turquoise en vele
ajidere tinten volkomen up to date zijn.
Dat is dan de nieuwe Engelse mode. Wei
nig opzienbarend nieuws, geen grillen,
geen dwaze uitwassen. Enkel maar prettige
aanvaardbare kleren, die ons tevreden
stemmen met het modebeeld zoals het
thans is.
ARLETTE.
Hier hebt u opnieuw het gevlochten lijfje,
ditmaal van raffia. Ook een model van
Digby Morton, ditmaal één voor overdag.
De rok is van zwart linnen gemaakt. Een
grappige cape van raffia maakt deze crea
tie nog opvallender dan zij al is.
Opleidingscentrum voor Jeugdzorg
ir
WIJ brachten een bezoek aan het insti
tuut voor jeugdleiders in het inter
naat Middeloo te Amersfoort.
Dit centrum voor sociale jeugdzorg is
na de laatste wereldoorlog ontstaan uit de
behoefte om op korte termijn in jeugdlei
ders te voorzien voor de overvloed van
kinderen, die leiding nodig hadden. Van
daar dat in het bijzonder aandacht wordt
besteed aan practische vorming naast
het theoretisch inzicht. De opleiding ge
schiedt door docenten, die in de praktijk
staan. Het na-oorlogse experiment voldeed
aan de behoefte. De tweejarige cursus (één
jaar intern en één jaar in de praktijk) is
op zo'n brede basis gegrondvest, dat de
geslaagde cursisten niet gebonden zijn
naar het directe voorland: de inrichtingen
(weeshuizen, observatiehuizen, opvoe
dingsgestichten e.d.), maar dat zij boven
dien geschikt zijn voor clubhuiswerk en
volkshogeschoolwerk. Het „Middeloo"-
diploma omvat het van rijkswege erkende
diploma B-cursus kinderbescherming. De
cursisten kunnen zich nog extra speciali
seren in Januari van het eerste jaar
b.v. in de vakken spel en sport, muziek,
handenarbeid. Op het diploma wordt deze
specialisatie met een aantekening ver
meld.
De sociale jeugdzorg vond haar oor
sprong in de Zandbergenstichting, waar
bleek hoe belangrijk lekespel, muziek en
handenarbeid waren bij de scholing van
debiele en neurotische kinderen. De eerste
twee vakken immers vragen van het kind,
dat het let op de anderen. Zingen houdt
in: luisteren naar elkaar; toneelspelen is
kijken en luisteren naar elkaar. De ge
meenschapsvorming groeit hier vanzelf.
De handenarbeid geeft expressiemogelijk
heid. Spel en sport worden niet uit het
oogpunt van de prestatie gedaan, maar
van de gemeenschappelijke vreugde, die er
aan beleefd wordt.
Groepsaanpassing
„Het is natuurlijk een illusie om in een
jaar een volledige opleiding te geven", zei
de directrice van het Opleidingscentrum,
mej. H. C. L. Müller Kühlenthal, „wij kun
nen de leerlingen wel een zekere mate van
materiaal meegeven. De groepsaanpassing
is voor hen heel belangrijk. Daarom wor
den van de practische vakken zowel de
methodiek als de paedagogiek onderricht.
De cursisten moeten voorts de kampeer-
techniek machtig zijn. Praktijk als kamp
leider is dan ook verplicht. Hiervoor zijn
o.m. de gemeenschappelijke kampen, eens
per jaar, met de cursisten van de oplei
dingscentra van Brienenoord te Rotterdam
en Kerk en Wereld. Daar wordt gediscus
sieerd en hecht contact onderhouden.
Het praktijkjaar wordt doorgebracht in
één van de huizen der Kinderbescherming
of in een kamp van de Vorming Buiten
Schoolverband. In dat jaar is er geregeld
inspectie. De leerlingen moeten eenmaal
per maand op Middeloo terugkomen, een
rapport inleveren, dat met de docenten
besproken wordt, en overleg plegen met de
leraren omtrent het specialisatievak.
Aan het eind van het tweede jaar wordt
het diploma uitgereikt. Het praktijkjaar
kan verlengd worden. In het specialisatie
vak moet een proefles worden gegeven".
Omdat slechts geringe subsidie door het
rijk wordt verstrekt, wordt bij het aanne
men van nieuwe leerlingen een scherpe
selectie toegepast. Bij de aanmelding moet
de candidaat een eigenhandig geschreven
levensbeschrijving insturen en referenties
opgeven. Daarna volgt een gesprek met de
directrice en de psychiater die staflid
is. Eventueel kan hier een persoonlijk
heidstest aan worden verbonden. De eisen,
die in de inrichtingen van de jeugdleiders
worden gesteld, zijn nl. ver boven de mid
delmaat.
Middeloo heeft nu drie gediplomeerde
lichtingen afgeleverd; de vierde heeft haar
praktijkjaar en de vijfde waarmee ik
kennis maakte doet haar internaat-jaar.
Voor het eerst zijn er ditmaal elf manne
lijke cursisten. Voordien waren de leer
lingen zo goed als allen meisjes.
Een veertigtal jongeren van alle gezind
ten werkt op Middeloo het romantische
bouwmengsel van Franse boerderij en
kasteel aan zijn toekomst van jeugd
leider.
DAPHNE.
°0OR BARBARA CARTLAND
Vertaald uit het Engels
39)
a*\tfj!eeia?n?" vrop8 Anne. „Je
IlrLt ,pgewonden uit."
dat ie a"nen gesaieed en ben er zeker
iWat hik a goedkeuren,"
«wat heb je uitgebroed?»
W ^-dag naar St Chytas!"
lij en ik?» g Anne' bekent „wij",
"lij, Elaine en ik."
'V JJJ* dat is heerlijk!"
feerd." mevpouw Barkus al getelegra-
"pauL70f0Ildat alles vo1 is?"
iaren nam Zif AlIeen in de oorlogs-
„Wat zegt miirrh huiS""
"H'i vonfhpTi i Duncan hiervan?"
zij er eens uft 7 leuk voor Elaine,
En zij Vervolgde; antwoordde Sally.
We'i een dag of°&tlI'nhee£ Duncan nog
ften hoe zijn dorhf 7aar Ives om te
gen roder werden? Zij wist het niet zeker.
HOOFDSTUK XVI.
Sally en Elaine gingen afscheid nemen
van de hertogin. Elaine was opgewonden
over haar uitstapje naar St. Chytas. De
oude hertogin zat op een sofa, met veel
kussens achter haar rug. Het deed haar
kennelijk veel genoegen Sally en Elaine te
zien. Zij hield van het meisje. Het was dan
ook inderdaad moeilijk haar niet aardig
te vinden. Zij was totaal veranderd. Zij
had een zonnige glimlach, goede manieren,
was nooit meer zo onuitstaanbaar verve
lend als vroeger en wist haar hersens goed
te gebruiken.
„Wij komen u goedendag zeggen", zei
Elaine tot de hertogin. „Wij vinden het
erg jammer, dat u niet met ons meegaat."
De hertogin glimlachte.
„Dank je wel, lieve kind, maar ik geloof,
dat je mij maar vervelend zou vinden. Eén
invalide om voor de zorgen is al genoeg!"
„Maar Anne zal niet lang invajjde blij
ven!", riep Elaine uit.
„Hoe gaat het met je zuster?", vroeg
de hertogin aan Sally.
„Heel goed. Zij knapt al uitstekend op."
„Prachtig."
„Wij gaan met de trein", riep Elgine
enthousiast uit, nadat Sally verteld had,
dat Anne met een ziekenwagen naar St.
Chytas gebracht zou worden.
„Wij krijgen zelfs een bed in de trein.
•Is het niet prachtig?"
„Het onderwijs, dat de jonge meisjes in
uw land in de huishoudscholen en land-
bouwhuishoudscholen genieten om straks
haar taak in het gezin op te nemen is zeer
goed. En wat ik in enkele dagen van de
huisvrouwen en dochters in boerengezin
nen heb gezien, heeft veel indruk op mij
gemaakt", aldus Miss Minnie Hogan van
het „Extension Office" van het ministerie
van Landbouw in de Verenigde Staten.
Miss Minnie Hogan vertoeft een 7-tal
maanden in West-Europa teneinde onder
meer voorbereidingen te treffen voor het
bezoek, dat dit jaar door in totaal 1200
vrouwen uit allerlei landen zal gebracht
worden aan de Verenigde Staten. Deze
zullen in de gelegenheid gesteld worden
in de V. S. indrukken op te doen en erva
ringen uit te wisselen met betrekking tot
de opleiding van de jonge vrouw voor het
gezin.
Hoe verzorg ik de huishouding, op welke
wijze kan het voedsel zo goed mogelijk
worden bereid en gebruikt, hoe moeten
levensmiddelen worden bewaard, hoe kan
de was het beste worden verzorgd, hoe het
huis worden ingericht enz.
Miss Hogan keerde zojuist uit Grieken
land terug. Zij bleef een viertal dagen in
ons land en vertrok daarna weer naar
Griekenland. Dan komen er nog vele an
dere landen aan de beurt.
In ons land nam zij contact op met de
Nederlandse groep die binnenkort naar de
Verenigde Staten zal vertrekken.
Deze staat onder leiding van prof. dr.
E. W. Hofstee van de Landbouwhoge
school te Wageningen. Met hem gaan mee
mej. G. G. Smit, inspectrice van de land-
bouwhuishoudscholen, mej. E. Mesdag,
directrice van de huishoudschool en oplei
dingsschool voor leerkrachten in Den Haag,
mej. ir. A. van Schaik, van de organisatie
der R.-K. plattelandsvrouwen, mevr. C.
W. Willinge Prins-Visser van een der
vrouwenorganisaties en mej. P. T. Latooy,
onderwijzeres aan de huishoudschool te
Zetten.
Geheel onverwacht bezocht Miss Hogan
in ons land enkele huishoudscholen en
landbouwhuishoudscholen, alsmede de
huishouding in enkele boerenbedrijven.
Alle bewondering had zij voor de huizen
in ons land. In enkele boerengezinnen
maakte de wijze waarop de dochter des
huizes het gezin verzorgde veel indruk.
„In een der boerderijen was ik verrast
door de zin voor kleuren, die de huisvrouw
er had. Ook de verzorging van de was
was er uitstekend."
In Hoogkarspel bezocht zij de R.-K.
landbouwhuishoudschool, die zij zeer goed
noemde.
Bij ons in de V. S. liggen de zaken an
ders, aldus Miss Hogan. Daar heeft de
huisvrouw meer mechanische hulpmidde
len ter beschikking. Maar wij zullen we
derzijds van elkaar kunnen leren.
Het gaat er om, dat het publiek in het
algemeen meer weet van de wijze waarop
de huishoudingen kunnen verzorgd wor
den. Het onderwijs is in tal van landen
goed. Maar straks moeten de jonge vrou
wen voor zichzelf kunnen denken en han
delen. Tussen de opleiding en het practisch
werk in het gezin ligt nog een hiaat. Dat
moest overbrugd worden. De uitwisseling
van ervaringen en indrukken zal daarom
veel kunnen bijdragen.
ADVERTENTIE
HAARLEM
CENTRALE VERWARMING
JOHNSON OLIEBRANDERS
„Ja, dat is het wel", beaamde cle herto
gin, en zij keek Sally aan.
„Mijnheer Duncan heeft voor alles ge
zorgd", verklaarde Sally rustig.
„Waarom niet?", zei de hertogin, „hij
wil natuurlijk, dat zijn dochter comfortabel
reist."
Sally voelde, dat de hertogin de gedachte
had, dat mijnheer Duncan in haar belang
stelde! Het speet haar geweldig, dat zij
het grote geheim niet kon vertellen; de
hertogin hield zo van zulke geschiedenis
sen.
Sally voelde zich niet al te rustig, daar
zij Anne beloofd had een goed woordje
voor Montague te doen.
Anne had door haar ziekte haar belofte
jegens de hertog nog niet kunnen nako
men en zij wilde liever niet wachten, tot
dat zij weer geheel hersteld zou zijn. Je
kon nooit weten, de hertogin had al een
zeer hoge leeftijdElaine wandelde
rusteloos door de kamer heen en weer, de
honderden snuisterijen bekijkend.
„Wat is dit?", vroeg zij, een zilveren
zwaardje in de lucht stekend.
„Dat is een briefopener. Ik kreeg het
van mijn kinderen, jaren en paren geleden.
Stebby was toen geloof ik pas twaalf."
„Heeft u foto's uit die tijd?", vroeg Sally,
een begin ziende voor de kwestie, die zij
naar voren moest brengen op Anne's ver
zoek.
„Foto's? Honderden. Ik liet ze door mijn
gouvernantes in albums plakken, dan deden
zij tenminste wat nuttigs."
„Wil je ze zien?"
„Graag!"
„Zij liggen in dat kastje achter de vleu
gel."
Sally liep door de kamer met een ang
stig gevoel in haar hart.
„Zou alles goed aflopen?".
In het kastje lagen tientallen albums.
Zij koos er op goed geluk één uit. Elaine
keek haar op dat moment aan, en vroeg:
„Mag ik soms naar Dalton gaan?"
„Natuurlijk", antwoordde de hertogin,
voordat Sally iets had kunnen zeggen. „Ik
weet al precies, waarom je hem wilt op
zoeken! We deden het óók toen wij nog
klein waren. Maar eet niet te veel, anders
zal juffrouw Granville nijdig op je
worden".
„Ik zal wel oppassen", antwoordde
Elaine en zij rende de kamer uit.
„Alle kleine kinderen zijn toch precies
hetzelfde", zei de hertogin. „In onze jeugd
slipten wij ook altijd naar de keuken om
van de kandij te snoepen!"
Sally opende het grote album en bla
derde er in.
Hier is een foto uit 1908. Snoezig zag
iedereen er toen uit en wat zijn de kin
deren aardig!"
„Laat eens zien", riep de hertogin.
Sally bracht haar het album.
„Ja, ik herinner mij nog de dag, dat de
foto genomen werd. Iedereen keek ver
schrikkelijk ernstig en de foto zou niets
geworden zijn, als niet Adrian, mijn twee
de zoon, plotseling iets geks had gezegd.
Wij moesten toen allemaal lachen".
„Werd Adrian niet gedood bij dat auto
ongeluk?" vroeg Sally.
De hertogin knikte.
„Had hij een zoon?", vroeg Sally.
„Ja", zei de hertogin na enige tijd ge
zwegen te hebben.
„Lijkt hij op zijn vader?"
„Ik weet het niet. Ik zie hem nooit".
„Wat jammer voor u" antwoordde
Sally.
Zij zag het gezicht van de hertogin be
trekken en ging toen snel voort:
„Ik vind het jammer, als een familie
niet bij elkaar blijft. Mijn vader noemde
altijd een familie incompleet, als er iemand
niet was. Eens yertelde hij mij iets heel
eigenaai-digs, wat hem in dit verband
overkomen was. Mag ik het u vertellen?"
„Ja, ga je gang maar", zei de hertogin
enigszins onvriendelijk. „Laat maar horen".
En Sally vertelde toen van een eenvou
dige vrouw, die haar leven lang cent na
cent opzij gelegd had, zodat bij haar over
lijden een flink bedrag tussen haar zoons
te verdelen viel. Sally's vader had de
vrouw beloofd hiervoor te zorgen. „U hebt
toch vijf zoons?", had hij haar gevraagd.
„Neen, vier!" De vijfde zoon had ruzie
met zijn moeder gehad en was toen weg
gelopen. Hij had dienst genomen en in
Frankrijk gestreden.
Een paar maal vroeg Sally's vader of de
vrouw op haar standpunt bjeef staan, dat
zij maar vier zoons had. Dit beaamde zij
steeds.
De dag, dat het geld verdeeld zou wor
den, was aangebroken. Sally's vader ge
voelde zich echter onrustig. Hij meende
steeds, dat de geest van zijn overleden
vrouw hem iets vertellen wilde.
Juist, toen hij op het punt stond te zeg
gen, dat slechts vier van de vijf zoons de
erfenis zouden delen, kreeg hij het zeer
sterke gevoel, dat de overledene naast
hem stond. „Het geld, dat uw moeder na
gelaten heeft, zal gelijkelijk verdeeld wor
den tussen de vijf zoons". Het was er uit,
voordat hij het zich feitelijk gerealiseerd
had, maar tegelijkertijd kreeg hij de over
tuiging, dat hij juist en in de geest van
zijn vrouw had gehandeld
„Ik ken die vijfde zoon heel goed", ging
Sally met haar verhaal verder. „Hij heeft
een kruidenierswinkel in St. Chytas. Alle
broers zijn nog in leven, en zij vinden het
nog steeds uitstekend met elkaar".
De hertogin zei niets.
Sally bladerde daarom maar snel in het
album verder.
„Het is vreemd", begon de hertogin
plotseling. „Als je ouder wordt probeer je
het beste voor je kleinkinderen te doen,
maar vaak beschouwen zij je als een oude
dwaas".
„Dat geloof ik niet", merkte Sally op,
„ik denk, dat zij eerder bang van u zijn".
„Maar jij bent niet bang van mij".
„Dat is zo, maar ik ben uw kleindochter
niet", antwoordde Sally.
(Wordt vervolgd;).
