„Hier werd getoond, dat een
klein volk groot kan zijn"
IJmuidens havenbeeld riep de creatieve
geesten van twee knutselaars wakker
«SÉ
«KR
Gelukwens uit Stellenbosch
j(STER DAM- IJM UI DEN
^erbond voorde toekomst
SCHEPEN EN KRANEN
londenheid tussen Amsterdam en IJmuiden
'fólf nieuwe
spuiten
JffiDAMS BURGEMEESTER
Marktberichten
De gebroeders Vismart
to Velsen en Beverwijk
„in miniaturen
Velsens oud-burgemeester feliciteert het jarige IJmuiden
Antiek
Wachter in een
jarige haven
«oïbdaG
1 NOVEMBER 1951
t komt dan vandaag de feestdag, de werkelijke feestdag. Wat
- rsteweek van September in IJmuiden gebeurd is, was eigenlijk
'*f maar dat kon het feestcomité niet helpen, omdat het weer in
3ri-'sten bij feestprogramma's te ver in de tijd maar al te graag
>l'e gaat meespreken. Maar vandaag precies vijfenzeventig jaar
er Koning Willem de Derde met de „Rembrandt" door de kleine
'i!| ter op de „Breda" de toen wilde deining van de Noordzee te-
fh onze speciale editie aan het begin van de feestweek hebben wij
:ïVheel veel herinneringen opgehaald, zodat het verleden deze keer
f,rusten en de toekomst belangrijker lijkt.
i,et belang van de toekomst ligt ook geheel en al in de dag
12 i November 1951 besloten.
immers krijgt IJmuiden van haar grote zuster Amsterdam een
in een cadeaude havenradar. Met dit geraffineerde instrument
mQeten leren bespelen" zoals kolonel H. Tichelman van het
in dezer dagen zo eerlijk zei, zal de verbondenheid van IJmuiden
irdairt nieuwe glans gekregen hebben.
finnen niet meer buiten elkaar, sinds de polderjongens hun
1 de ..hei" zetten en de eerste spaden in de bodem van de IJmond
Lruim driekwart eeuw terug.
■V,ook nimmer meer buiten elkaar kunnen en het is goed. dit van-
i beseffen. Toch zijn ze er samen nog niet. Zolang er nog spoorbrug-
over het Noordzeekanaal en de grote scheepvaart moppert over
nthoud, dat zij heeft on haar weg naar Amsterdam, zolang het ver-
Vlast ondervindt van de verouderde pontveren, zolang zullen Am-
■ten IJmuiden gezamenlijk naar oplossingen voor hen beiden moeten
planben geweest, om IJmuiden tot overslaghaven om te bouwen
jé sluizen gedeeltelijk zouden kunnen vervallen. Er zijn tekenin
kt om bet Amsterdamse havencomplex dichter naar het Westen
Hven en aldus de lange weg tussen de beide havens in te korten,
-icrziin bet nlannen en tekeningen. Maar al deze projecten laten zien.
filé hoofdstad des lands en haar voorhaven aan elkaar geklonken
or de streep water door de Hollandse noldars en de Hollandse duinen,
zij samen en in harmonie naar een betere toekomst groeien, tot
•ade beide „partners van het Noordzeekanaal".
J. F.
1 November 1951
isniet dan met grote dankbaarheid,
;;ia deze dagen Amsterdam het vijf
tigjarig bestaan van het Noordzee-
:=rdenkt. Want Amsterdam is zich
van bewust dat dit brede kanaal
a de hartaders is van de welvaart
rstad.
p:;e dankbaarheid gedenkt het de
kzettingskracht van een staats-
jThorbecke en een technicus als
tevens gaan de gedachten uit
ie vele mannen en vrouwen, die
At graven van het kanaal en daar-
a ware woestijn prachtige pioniers-
m verricht. Zij zijn de voor
leest van de huidige, zo talrijke
s van IJmuiden.
•eden ten dage wanneer wij, Am
bers, deze voorpoort van onze
■ooeken, treft ons telkens weer op-
iet krachtige rhythme van stoere
üat IJmuiden vervult en bezielt; de
huiswerken, de vele fabrieken, de
eaeid rond het vissershavenbedrijf,
r geschonden door het geweld van
::cr!og, met gapende wonden en lit-
sioet IJmuiden zich aan ons voor.
zijn tekenen waarneembaar
s krachtige wederopbouw, waarover
Süitermate verheugen.
i, dat op een dag als 1 Novem-
eens in het licht wordt gesteld,
Ê.rond „Holland op zijn smalst", ge-
ïffd en wordt, dat een klein volk
hn zijn.
Wam prijst zich gelukkig, dat het
ïdiedagaan IJmuiden's havencom-
isérsteop het vasteland van Euro
pan de allermodernste middelen
a ideale beloodsing, een radar-
van Hollandse makelij, ter be
ckon stellen.
éi ooit tevoren de „bedevaart"
inuiden van een groot aantal leden
vereniging „De Amsterdamse
i per „Jagersfontein" op Zaterdag
Kerj.l. heeft dat weer duidelijk ge-
- voelt onze stad zich verbonden
^omvangrijke zeevaart- en visserij-
IJmuiden.
b de toekomst door samenwerking
0v;ier welzijn bij het thans jarige
iaal betrokken is, de weg naar
-■? grootser ontwikkeling van deze
^verbinding in eendracht worden
®en afgelegd.
De Burgemeester van Amsterdan
Mr. A. J. d'Ailly, burgemeester van
Amsterdam.
Marktnieuws. Prijzen' Heilbot 2,80-
2,55, gr. tong 3,05-2,75, gr.m tong 1,93-1,72
kl.m. tong 1,72-1,54, kl. tong I 1,26-1,12,
kl. tong II 0,80-0,64, tarbot I 1,60-1,17 per
1 kg. Tarbot II 58-51, tarbot III 50-46, tar
bot IV 52-36. tongschar 77-67, schartong
36-35, kl.m. schol 67, kl. schol I 62-54, kl.
schol II 32-8, schar 16-8, v. haring 15,50-8,
makreel 18,50-13, gr. schelvis 54-45, gr.m.
schelvis 59-44, kl.m. schelvis 50-37, kl.
schelvis I 40-32, kl. schelvis II 24-8. wij
ting 16-8, gr. gul 65-47, midd. gul 51-38.
kl. gul 22-12,50, kl. haai 29-25, poontjes
8,50-8, kl. koolvis zw. 29, kl. rode poon I
32, kl. rode poon II 18-13 per 50 kg. Gr.
kabeljauw 232-154, gr. koolvis zw. 84-60
Per 125 kg.
Aanvoer: 315 kisten tong en tarbot, 2
kisten heilbot, 25 kisten tongschar, 650
schol, 220 schar, 2785 haring, 1345 ma
kreel, 700 schelvis, 910 wijting, 180 kabel
jauw en gul, 1 ham, 12 haai, 65 poon, 70
koolvis, 30 diversen, totaal 7310 kisten.
p fillip
yjt
op ló' juni 1IJ46 kon de tvoorüersluis alweer in gebruik
worden genomen nadat de Duitsers dit staal van Nederlandse waterbouwkunde grondig hadden
vernield. Op de foto wordt nog met man en macht gewerkt aan het herstel.
„ComitéschooP'-huwelük
De leerlingen van de Comité-school in
Oud-IJmuiden hebben enige prettige uren
doorgebracht in het Gebouw voor Christe
lijke Belangen aan de Enschedéstraat.
Ter gelegenheid van het huwelijk van
hun „juf", mejuffrouw R. Voorips met de
heer Th. Janssen werden schone liederen
ten gehore gebracht en samenspraken op
gevoerd. Bloemen en cadeaux zijn het
bruidspaar aangeboden en zowel de piano
als de schemerlamp zullen er ongetwijfeld
toe bijdragen, dat het pad der jonggehuw
den „verlicht" wordt.
Mevrouw JanssenVoorips gaat binnen
kort de school verlaten. Van 28 October
1943 af heeft zij eerst als tijdelijke leer
kracht, later in vaste dienst aan de school
gewerkt. Het bestuur heeft nu in haar
plaats benoemd mejuffrouw C. G. Viëtor,
die haar werk op 1 Januari 1952 hoopt te
beginnen.
ADVERTENTIE
Last van zenuwen?
Mijnhardt's Zenuwtabletten
helpen U er overheen.
TALLOZE MENSEN, DIE IN DE FEESTWEEK van IJmuiden door de
versierde Bloemstraat zijn gewandeld, hebben voor een venster in de lange
rij van gevels de lichtflikkeringen van een miniatuur-vuurtoren kunnen zien
en een scheepshelling tegen de achtergrond van het duin. Ze kregen een
stukje IJmuiden voor ogen, dat onder de vaardige en vooral geduldige
handen van een IJmuidense knutselaar tot aanschijn was gekomen. Een
knutselaar met een onmiskenbare technische knobbel een, die met een
vakmansoog allerlei ingewikkelde mechanismen doorschouwde en ze zich
zo gemakkelijk inprentte, dat hij ze thuis zonder tekening maar heel ge
woon „uit-het-hoofd" in elkaar zette. Zo'n vakman, die de leek in vervoering
kan vertellen hoe eenvoudig het eigenlijk allemaal werkt en hem daarmee
als het ware dwingt om met voorgewende schranderheid „ach ja, hoe
eenvoudig" te doen zeggen, hoewel deze er niets van begrijpt en door de
raderen de motor niet meer ziet zoals door de bomen het bos.
K*
(Am. J. d'Ailly)
"'hernemen ligt het in de bedo>
Meenten Velsen en Reverwy
Bf| sterke eenheden voor har
,f!tn U'1 'e breiden, vermoedeli.i
einde van 1952. Deze eenliedr
Vermoedelijk motorspuiten m
Meiteit; ze blijven Rijkseigendor
dus door bet rijk in bruikleer
tenten worden afgestaan.
Knlt'd/0 bed°eling van de over-
voor' a zogenaamde „mobiele co
aten gerÜjke verdediging
in u aai!na de grote steden vol-
Bif «««L r van dit plan vallen
2s kleine die Velsen en Bever-
Kneenten 7JSfar uiteraard belang-
en ontvangen.
'sogriet la, m van de twaalf spui-
;:C vor$fnd' maar als het tem"
%en, de-'-f gevolgd> gehandhaafd
'olfenHo men er voor het eind
techoteriaar een heel eüld mee
In Maart 194/ steeg een iuokkóioiii Op achter
Driehuis: een bunker met munitie explodeerde
en weer rinkelden honderden ruiten aan scher
ven in een gemeente, die zich met moeite her
steld had van een nog lang niet
vergeten oorlog. Hier stond die bunker. Is dit
plaatje geen dreigende waarschuwing voor de
vernietigende kracht van het oorlogtuig, dat
nog steeds in de duinen verborgen ligt
en dat nag altijd risico's oplevert?
Maar al is zoveel technisch raffinement
voor degene, die het bovenvermelde knob
beltje niet heeft, moeilijk te doorgronden,
des te beter en onbevangener kan hij het
bewonderen. Christiaan Visman heeft altijd
„sjoege" van motoren gehad, daar is hij
ook al zijn leven machinist voor geweest:
trawler-machinist en kraan-machinist. En
op de kraan was hij het even toe
gewijd als op de trawler, zijn aan
dacht ging vóór alles uit naar het me
chanisme. En naar wat afgevallen mate
riaal waaruit dat mechanisme ook in het
klein moest zijn te maken. Des avonds
thuis deed hij in het klein het nog eens
dunnetjes over wat hij overdag op het werk
in het groot presteerde.
Op de dag heeft Christiaan vroeger de
kolenkraan van de Verenigde Steenkolen
handel bediend, hij schepte de zwarte
brandstof omhoog en deed haar neerkomen
in het weegapparaat om het daarna door
de slurf te zien verdwijnen.
In de avond deed hij precies hetzelfde
met zijn miniatuur-model van deze kraan,
alleen gebruikte hij in dit geval „witte
steenkool", wanneer we de rijst voor een
keertje eens zo mogen noemen. Als de rijst
in het weegapparaat viel, ging er een
lichtje branden. Dat was bij de V. S. wel
niet het geval, maar het moest meer gezien
worden als een concessie voor de toeziende
leek. Waar dat men het al keerde of
wendde: het was verder de getrouwe na
bootsing van de V. S.-kraan. Christiaan
stond er altoos bij klaar om zijn schepping
technisch te verantwoorden. Hij heeft ook
op de „Gorredijk" van de rederij Pronk
gevaren met het onvermijdelijke gevolg,
dat hij zichzelf een „Gorredijk" aanschafte,
tot in détails nauwkeurig.
Scheepswant van vioolsnaar
Zo gleden er meer schepen van zijn huis-
kamerwerf. Een zeillogger, genoemd naar
zijn kleindochter „Rina" en compleet van
de topvuren tot de ankerwinch. Zijn mate
riaalkeuze was wel wat anders dan die van
een scheepsbouwer-in-'t-groot, maar met
wat vindingrijkheid kon er nog genoeg van
te maken zijn. Blikken en houten sigaren-
doosjes leverden belangrijk materiaal voor
de bovenbouw en een oude vioolsnaar be
wees haar nut voor de vervaardiging van
het want.
Een paar keer heeft Christiaan Visman
staan praten en kijken bij de bouw van de
scheepshellingen. Vandaar de miniatuur
helling, die men bij hem thuis aantreft. Nu
krijgen de grote hellingen geen uurwerk
ris aandrijving voor het sleepwerk, maar
'e hele gecompliceerde geschiedenis van
!e tandradoverbrenging „die zal ongeveer
zo worden als van dit model, heb ik begre-
ien", vertelt de huisvlijtige. Zijn helling is
log niet helemaal klaar, maar dat is de
echte" toch immers ook nog niet?
Wanneer deze modelbouwer het licht
iandoet in de cabine van een van zijn kra
len, dan kan men er het gereedschap in
nan de wand zien hangen en daar tegen
over de draaibank zien staan. Het zijn juist
veer die détails, die de „technisch-mis-
ieelde" opvallen, de grote raderen, die de
loofdinhoud van de cabine vormen,
lraaien ook wel zonder dat hun doel wordt
begrepen. Oude twee-en-halve-centstuk-
ken met lood er tussen kunnen uitstekend
nis sponning wieltjes te pas komen. Op
'eze en nog vele andere ingevingen berust
ie practische uitvoerbaarheid van wat
Christiaan Visman eenmaal in zijn hoofd
heeft.
Vervulde kinderdromen
..Ik herinner mij nog goed. dat Christiaan
uilend thuiskwam omdat het model-
oheepje, dat hij wilde proberen in het
\anaal, was vergaan", vertelt Jan Cornelis
Visman, timmerman in 's rijks dienst, bij
wie we ook eens gingen kijken nadat zijn
broer verteld had. dat de hobby in de fami
lie zat. Met deze pikante bijzonderheid over
een miniatuur-scheepsramp wilde onze
zegsman zijn broer misschien nog groter
liefde voor deze huisvlijt toeschrijven dan
zichzelf. Maar het lukt hem niet. Aan de
producten, die Jan Cornelis ons toont, blijkt
dat hij al even sterk door de liefhebberij
is gegrepen als Christiaan. Daar is bijvoor
beeld een sleepboot als de „Vooruitgang",
waar hij op een tentoonstelling op Texel
een zilveren medaille en de schriftelijke
waardering van Texels burgervader mee
won een duidelijk bewijs van. Een
krachtige, ranke sleper, die een paar weken
geleden met zijn nieuwe batterij-motor een
geslaagde proefvaart heeft gemaakt in een
Velserbeekse vijver, aangestaard door tien
tallen verrukte kinderen. „Mijn broer en
ik maken veel van die dingen niet alleen
om eigen plezier, maar vooral voor de kin
deren", vertelt Jan Cornelis. „Er is wel
toezicht bij nodig, want gemakkelijk speel
goed kun je 't niet noemen".
De model-sleper heeft zijn naam te dan
ken aan zijn vroegere „aandrijving". Er
zat aanvankelijk een uurwerk in zijn inge
wand, waardoor wel vooruitgang maar
geen achteruitgang mogelijk was. „Met
deze batterij heb ik hem zo gemaakt, dat,
hij nu even pittig achteruitvaart. Maar zo'n
uurwerk, dat komt weer ergens anders te
pas. Dat zit nu in de scheepshelling van
Christiaan. Je moet nooit iets weggooien
bij dit werk".
Als een droeve, maar niettemin fiere her
innering aan het leed, dat de oorlog over
Velsen-IJmuiden bracht, verheft zich in
het nieuwe hart der gemeente een edel
statuur: Velsens oorlogsmonument, op
hoogtijdagen het verzamelpunt der talloos
velen, die in hun hart de klop van de be
zetting nog na-voelen en getuigen willen
van hun vrijheidsliefde.
T TIT Stellenbosch in Zuid-Afrika ontvingen wij van de oud-burgemeester van
U Velsen de heer H. ver Loren van Themaat, thans buitengewoon hoogleraar
aan de Universiteit aldaar, een gelukwens bij het 75-jarig bestaan van het
Noordzeekanaal en IJmuiden, die wij met veel genoegen op deze „officiële"
verjaarsdatum aan onze lezers voorleggen.
„Het is al meer dan dertig jaar, dat
ik in dit landmet zulke andere proble
men, werk en leef. Het verhaal gaat,
dat een Afrikaanse boerenzoon, die
in Holland studeerde eens een boer
in een van de diepe polders bezocht en
zei, dat hij geen nacht rustig zou kun
nen slapen meer dan tien voet onder
de zeespiegel, waar op de Hollandse
boer antwoordde dat hij niet rustig zou
kunnen slapen omringd door de zwarte
kaffers. Toch slapen beiden elke nacht
rustig, wanneer geen andere zorgen hen
plagen. De problemen zijn in Holland
groot, maar hier nog groter, vooral als
men in de toekomst ziet, maar niettemin
leeft men hier temidden van een op-
geivekt volk. Dit komt misschien van
de stralende zonneschijn. Iemand, die
eenmaal in dit land zijn voet heeft ge
zet, komt altijd weer terug vroeg
of laat.
Maar mijn oude gemeente heb ik
daarom niet vergeten. In de tien jaar
van mijn burgemeesterschap heb ik
heel wat doorgemaakt, vreugde en
moeilijkheid: zoals wethouder Vermeu
len bij zijn afscheid zei, dat de groot
ste vreugde wel was de geboorte van
mijn beide zoons en mijn dochtertje,
vier jaar oud bij mijn weggaan en
nu alweer de moeder van vier kinderen.
Hoewel de zorgen in mijn tijd niet
haalden bij die van u in de zware tijden-
van de tweede wereldoorlog, bracht de
eerste wereldoorlog toch ook zijn narig
heid mee. Bijvoorbeeld de geheime op
dracht, die ik kreeg, om de gehele be
volking van IJmuiden, Velsen en Wij-
keroog in de kortst mogelijke tijd in
schepen te laden, die haar naar de pro
vincies buiten de waterlinie zouden
brengen. Aangegeven werd, wat ieder
moest meenemen. Ruchtbaarheid mocht
er niet aan gegeven worden. Alles na
tuurlijk, indien wij in de oorlog betrok
ken werden.
In de eerste plaats leek het mij nodig,
dat kinderen niet wegraakten; men
moest dus uitgaan van de bestaande
gemeenschappen, de katholieke en pro
testante gemeenten. Maar hoe met de
bevolking, die niet tot de kerkelijke
gemeenschappen behoorde? De enige
oplossing was de gemeentescholen.
Ik belegde dus een vergadering van
de predikanten, de pastoors en de
schoolhoofden. In de katholieke kerk
werd toen afgekondigd, dat als de klok
zonder ophouden bleef luiden, ieder
gezin met een emmer, een brood, enz.
zich bij de kerk moest verzamelen, maar
dat de pastoor niet mocht zeggen waar
om. Ik behoef niet te zeggen, dat ik
toch mijn hart vasthield en het een
hele opluchting voor mij was, dat dit
plan niet op zijn deugdelijkheid ge
toetst werd.
Moeilijkheid gaf ook de distributie.
In elke gemeente, dus ook in mijn ge
meentewaren redelijke en onredelijke
mensen en de laatsten organiseerden
een oploop voor het levensmiddelen-
magazijn in Wijkeroog. Nu verkeerde
Velsen in staat van beleg maar de af
spraak met de marinecommandant was.
dat ik, behalve in zeer ernstige geval
len, bij moeilijkheden zou optreden.
Eén beginsel, een beginsel van de oud
burgemeester van Amsterdam, de heer
Van Leeuwen, had ik mij ook gesteld,
om zo enigszins mogelijk gewelddadig
optreden en vooral schieten te vermij
den. Ook het andere beginsel om zoo
veel mogelijk persoonlijk op te treden.
De politie liet ik dus het levensmidde
lenmagazijn bewaken en, toen de beto
gers een vijandige houding tegen de
politie aannemen, ging ik onder hen
staan en zei: wat jullie te zeggen hebt.
zeg het tegen mij, ik heb de politie daar
gezet. Ter ere van het Hollandse volk,
ook het ruwste, moet ik zeggen, dat
men dat veilig kon doen. Een heftig ge
sprek met de leider, natuurlijk geen ge
organiseerde arbeider, volgde, waarbij
hij zijn vuist vertoonde, maar toen kwam
de humor van het geval; wij beiden
stonden in de brandende zon en veeg
den telkens ons zweet af. Toen kwam
er een kleine dreumes van een meisje
tussen ons staan en keek met verba
zing naar de een en naar de ander. Ten
slotte liep alles goed af.
Mijn taak ivas niet gemakkelijk.
Vooral IJmuiden sprong op Amerikaan
se manier vooruit in bevolking, duizend
zielen per jaar. en er was, toen ik
kwam, nog niets van wat een groeien
de stad behoeft, nog geen behoorlijke
reinigingsdienst of riolering, geen ge
meente ingenieur, geen waterleiding,
geen commissaris van politie en, toen
alles enigszins in orde was, brak de
eerste wereldoorlog uit.
Maar dit alles is nog niets bij wat
u allen nu hebt doorgemaakt. Toen wij
in 1948 mijn oude gemeente bezochten,
konden wij dikwijls de weg niet terug
vinden. Door de vriendelijkheid van uw
tegenwoordige burgemeester, die ons
alles toonde, konden wij een oordeel
vormen, wat u allen geleden had. En
hoevelen waren er niet meer. De heren
Kostelijk en Hofstede, in mijn tijd be
kwame ambtenaren en toen achtereen
volgens gemeente-secretaris, beiden
overleden. Auke, in mijn tijd nog maar
een jongen, was nu mijnheer Jansen
geworden. Het speet ons zo, dat door
de korte tijd wij zoveel oude vrienden
van ons niet de hand konden drukken,
bijvoorbeeld mevrouw Polderman. Nxi
op deze wijze nog onze hartelijke groet!
En ten slotte ons beider, van mijn
vrouw en mij, hartelijke gelukwens mei
IJmuidens jubileum. Moge na alle be
proevingen de lijn nu weer opwaarts
gaan. Zoals men hier zegt „alles ten
beste" met u allen.
H. VER LOREN VAN THEMAAT.
Beleefdheid is het enige geheim voor een
gelukkige wereld, zegt vader bedachtzaam
tegen zijn zoon, die nu en dan blijk geeft
te menen dat beleefd zijn in deze moderne
maatschappij niet van pas komt.
Ik zou u kunnen aantonen dat vele ram
pen op de wereld aan' onbeleefdheid te
wijten zijn. Het is geen kwestie van mo
dern of niet modern, want beleefdheid is
de praktijk van naastenliefde. En de naas
tenliefde draagt van oudsher de samen
leving der mensen, zoals een stengel de
bloem draagt. Het zou plezierig zijn als ge
dat eens zoudt willen beseffen, wanneer dat
nodig is.
De zoon zoekt dagelijks zijn weg door
een gemechaniseerde en gereguleerde maat
schappij, die hem andere dingen geleerd
heeft dan dit. Hij zegt dat ge met naasten
liefde en beleefdheid uw boontjes niet meer
doppen kunt, want er gelden nu andere
wetten dan een eeuw of wat geleden. En
hij meent een goed voorbeeld bij de hand
te hebben:
Ik wil een dame met genoegen laten
voorgaan, ook al heb ik haast en zij niet,
zegt hij, maar als ik op de fiets ben en ik
kom van rechts, heeft zij te wachten en ik
niet. Want de verkeerswet heeft uw naas
tenliefde vervangen, als ik het zo zeggen
mag.
Daar heeft de vader niet zo gauw een
goed antwoord op. Hij zegt dat het onbe
leefd is van rechts te komen als er dames
in het spel zijn, maar dat is niet zozeer een
sterke verdediging. Dat is een wrevelig
argument zonder poten.
Hij zwijgt, maar komt in somber gepeins
tot droevige conclusies. Hij begint te menen
dat. de moderne maatschappij met teveel
vernuft en te weinig verstand is opge
bouwd. En dat zij oeroude wetten onder
de dommekracht van haar techniek ver
pletterd heeft.
En dat is een ontstellende gedachte, om
zo te zeggen.
Het is hem niet kwalijk te nemen dat hij
het tegendeel bewijzen v/il voor zichzelf en
voor zijn zoon, die hij zal moeten uitleve
ren aan de maatschappij. En hij neemt de
jongen mee in een auto op een kruistocht
van naastenliefde, dwars door de stad die
bruist van gereglementeerde haast.
Hij rijdt beleefd en met liefderijke zorg
voor de levens van mensen en honden, hij
betuigt zijn respect voor alles rond hem
door wijde bochten en kalme vaart.
Zo ziet ge, zegt hij nu en dan, dat de
verkeerswet de naastenliefde niet uitsluit.
Ik merk zelfs dat zij erop is gebaseerd. Zie,
nu geef ik die oude dame de kans om haar
leven te rekken door één enkel drukje op
de rem, en dat kleine kittige hondje daar
is nog te jong om vermorzeld te worden.
Het kost mij een enkele handbeweging
méér, maar ik heb er die met genoegen voor
over om niet de vernieler te zijn van levens
die ik niet meer repareren kan.
De zoon naast hem zit dat glimlachend
te horen en te zien: Het is jammer dat ge
ongeveer de enige bent die er zo over denkt,
maar ik be
gin er wat "T
voor te voe- i -
len.
De enige?
Ho, daar
zult ge van
opkijken.
Zie, daar is
een kruis
punt. En
k ij k eens
naar die an
dere auto
daar. Er kan wel een kwestie van voor
rang zijn, maar beleefdheid is voornamer.
Ik stop en neem mijn hoed af voor de man
die erin zit.
Hij neemt zijn hoed af met een vriende
lijk en voorkomend gebaar vol gratie en
charme. Daar kan die andere niet ongevoe
lig voor blijven. Hij stopt eveneens en
neemt insgelijks zijn hoed af met een vrien
delijke lach. Zo staan zij op het kruispunt
elkander een wijle beleefdheden te bewij
zen. Het drukke, harteloze verkeer raast
langs hen heen als een monster langs een
oase van vrede en mensenliefde. Een mon
ster dat in zijn haast de werkelijke waarde
van het leven voorbijschiet.
st
Nu hebt ge het gezien, zegt de vader vol
triomf, terwijl hij gas geeft, gij zult uw
theorieën eens moeten wijzigen voordat ge
weer eigenwijze praatjes komt verkopen.
Nu hebt ge het met uw eigen ogen ge
zien, en zult ge niet meer kunnen zeggen
dat het niet kan.
St St
St
Het is jammer dat die andere man met
het weer-opzetten van zijn hoed eveneens
gas gegeven heeft. Want nu klabatsen de
twee wagens vol naastenliefde met een
droge klap tegen elkander.
En de moderne maatschappij die rondom
waart vermaalt met een hooghartige grijns
een kostbaar stuk antieke adeldom.
J. L.
Met de semafoor samen: oog en oor van IJmui
den. - Het havenkantoor op het sluiseiland
