Line V autrin, edelsmid
voor de Par ij se couture
Interieur van Uw keuken
Lynne Thorn's
dilemma
„Beweging en muziek9' in
Cité Universitaire
Dit maken wij zelf:
Z.A T E R D A G
PARIJSE SILHOUETTEN
Erik Vos speelde pantomime
„Beeldhouwwerkjes" in goudkleurige steen
Closetpapier als
werkdoekje
Omhulsel van sigarettenbusje
FEUILLETON
Er is altijd zoveel te doen in Parijs op
het gebied van concerten, toneel, ballet of
film dat je soms wel eens een beetje blasé
dreigt te worden. Maar ik heb er zeker
geen spijt van dat ik de invitatie aannam
van een groepje jonge Nederlandse artis-
ten die in het Julianahuis van de Cité
Universitaire, onder het motto Mouve
ment et Musique, beweging en muziek, een
avond hebben gegeven.
De Utrechter Erik Vos oefent voor een
pantomime.
Het Juliana-paviljoen gelegen aan de
buitenkant van de stad, is een fraai wit
gebouw, dat indertijd werd ontworpen
door Dudok. De gezellige aula zat al vol
jonge mensen van allerlei nationaliteiten,
toen ik binnenkwam. Sommigen zaten ach
teloos in luxueuse fauteuils te roken. An
deren hielden zich onledig met onderhou
dende kout. Ik dacht: als het in de con
certzalen óók zo animerend toe zou kun
nen gaan, als men bijvoorbeeld kon gaan
zitten en staan naar believen, af en toe
eens een sigaret mocht opsteken en vooral,
als men zich in zo'n heerlijke fauteuil kon
nedervieicn, dan zou het luisteren naar mu
ziek een dubbel genot kunnen worden en
bovendien de. gezelligheid en ongedwon
genheid er bij winnen. Wanneer dan aan
de muzikaal ongeschoolden zo nu en dan
ook nog een glaasje opwekkend vocht
werd- aangeboden, dan zou, lijkt me, de
muzikale samenleving er krachtig bij win
nen. Maar goed, dit is zo maar een ge
dachte, die misschien niet door iedereen
onderschreven wordt. Terzake dus. Het
programma werd door een jonge Utrech
ter, Erik Vos, geopend met een pantomime
nummer. De enige keer dat ik van mijn
leven pantomimime had gezien was in de
film „Les enfants du Paradis" waar Jean-
S
Het is niet alleen op het gebied van de
kleding, dat Parijs voor de hedendaagse
vrouw toonaangevend is. Ook wat betreft
accessoires, sieraden en alles wat ons zoal
ten dienste staat ter verfraaiing van het
toilet, weet dit modecentrum steeds weer
noviteiten te brengen. En het zijn juist deze
kleine Parijse sierlijkheden, die dikwijls zo
bijzonder origineel en voornaam zijn van
stijl.
Wie Parijs bezocht en door de Faubourg
St. Honoré, haar bekendste en drukste win
kelstraat dwaalde, zal zeker een ogenblik
hebben stil gestaan voor de étalages van
Line Vautrin. In een boeiende verscheiden
heid ontdekt men daar in de vitrines met
zorg ontworpen en vervaardigde kleino
diën, die elk op zich een feest zijn voor het
oog. Vooral de heel aparte zilveren en gou
den sieraden, een specialiteit van deze be
kende Parijse edelsmid, trekken daarbij
de aandacht.
Tussen een smaakvolle decoratie van
rood fluwelen en met gouden letters ver
sierde gordijnen wordt hier op enkele
dagen van de week voor de voorbijgangers
een demonstratie gegeven van het ambacht
dat in de Vautrin-ateliers wordt uitge-
Louis Barrault de wederwaardigheden van
een clown uitbeeldt, zonder ook maar één
woord te spreken. Erik Vos mimeerde een
boom. En hij deed dat met zo'n overtui
ging, en lichaamsbeheersing dat hij op slag
zijn publiek veroverde. Het was zo stil in
de zaal, dat ik mij verbeeldde de bladeren
van de boom, door Erik Vos gemimeerd, te
horen ruisen. Het was wel een duidelijk
bewijs van zijn talent, dat Erik Vos met
deze ongewone vorm van toneel en dans
waarvan de pantomime een combinatie of
een synthese is. een zo onmiskenbaar suc
ces mocht oogsten. Een jong paartje dat
naast mij zat te flirten, had zelfs deze sport
gestaakt om vol aandacht de bewegingen
van Erik Vos te volgen. Dat zegt, dunkt
me, wel genoeg.
Een Utrechtse celliste
De celliste Dyck Koster, die ook al uit
Utrecht komt, verscheen toen op het po
dium om een sonate van Eccles te spelen.
Zij is al een oude bekende in het college
Neérlandais waar zij al enige jaren woont.
Zij werd dan ook begroet met applaus. Zij
beantwoordde dit met een glimlach van
verstandhouding. Deze mooie oude sonate,
werd door Dyck Koster zeer muzikaal ge
speeld. De jeugdige pianiste Tan Crone
stond haar met veel begrip ter zijde. Die
pianiste is een klein meisje uit Brabant
maar met heel veel talent, die hier met
een beurs bij Nadia Boulanger studeert.
In de pauze kon men ook nog een ten
toonstelling bezoeken van de schilderijen
van Freder. Er bestond veel belangstelling
voor en terecht. Wanneer men echter de
schilder vroeg of zijn kleurrijke levendige
werken soms ook te koop waren, zei hij
lakoniek „Neen" .Ik had zo iets van
de kant van een schilde nog nooit mee
gemaakt. En zo was dan deze hele avond
een reeks van verrassende gewaarwordin
gen en prettige ervaringen, waaraan ik
alleen maar met groot plezier kan terug
denken. ève
Line Vautrin werd hij de vervaardiging
van poederdoosjes geïnspireerd door blad-
vormen. Sommige doosjes zijn met
edelstenen ingelegd.
oefend. Ook zonder deze speciale attractie
weet de Parisienne het „winkeltje" van
deze edelsmid echter wel te vinden. Me
nige aparte, broche, collier, armband, tas
met fraai bewerkte beugel of paraplu'tje
met sierlijke knop, waarmee zij ook haar
eenvoudigste tojletje een bijzondere noot
weet te geven, is namelijk uit deze aan
trekkelijke „boutique" afkomstig.
„Beeldhouwwerk in edelmetaal" noemt
men in Parijs de producten van Line Vau
trin.
Origineel ontwerp
Inderdaad doen haar sieraden en andere
snuisterijen, zoals poederdoosjes, knopen,
tasbeugels en ceintuurs, die op een speciale
manier en met toepassing van edele meta
len vervaardigd zijn, denken aan beeld
houwwerkjes in ruwe zilver- of goudkleu
rige steen.
Om dit effect te bereiken past deze edel-
smidse een bijzondere werkwijze toe. Al
deze kleinodiën worden namelijk eerst in
brons gegoten en dan met een laagje goud
of zilver bedekt. Zo kx'ijgen deze sieraden
een levendigheid en expressie, waardoor
zij zich volkomen onderscheiden van an
dere moderne edelsmeedpx-oducten. Wat de
Vautrin-sieraden echter vooral zo aantrek
kelijk maakt, is het originele ontwerp,
waarnaar zij steeds zijn vervaardigd. Elk
kleinood dat in de ateliers van Madame
Vautrin tot stand komt is door haar per
soonlijk ontworpen. Om alles zo exclusief
mogelijk te houden wordt elk ontwerp ge
heel in handwerk en bovendien slechts in
enkele exemplaren uitgevoerd. In haar col
lectie brengt zij ook broches, kleine knoop
jes en eenvoudige armbanden, die niet al
te kostbaar, maar wel steeds heel apart
zijn. De voortdurende behoefte aan nieuwe
motieven brengt voor de ontwerpster met
zich mee dat zij steeds weer over nieuwe
ideeën moet beschikken. Aan fantasie heeft
Line Vautrin echter allerminst gebrek en
ADVERTENTIE
Vraag uitsluitend de originele flacon Air-Wick a f 2.40.
telkens weet zij ook weer andere inspiratie
bronnen te ontdekken voor haar werk,
waarin zij geheel opgaat.
Uit oude Franse volksliedjes, de primi
tieve schoonheid van praehistorische voor
werpen, actuele gebeurtenissen die de
emotionele Franse geest bezig houden en
de flora en fauna van haar land, put zij
gegevens voor steeds weer nieuwe ontwer
pen.
Bij een bezoek aan haar ateliers toonde
zij ons onder meer een aantal poederdoos
jes, waarvan de grillige vorm werd ont
leend aan praehistorische schelpen. Weken
lang verzamelde zij in de Parijse musea
gegevens voor deze specialiteit. Een karak
teristieke armband werd door haar versierd
met eeuwenoude Franse spreuken en en
kele aparte broches met Bijbelse motieven.
Een tiental jaren geleden begon Line
Vautrin met de uitoefening van dit am
bacht. Zij voerde haar ontwerpen in het
begin geheel eigenhandig uit. Spoedig had
den haar sieraden echter ook buiten Frank
rijk zoveel succes, dat zij niet meer buiten
medewerksters kon. Veertig assistenten,
allen specialisten in dit vak, staan haar nu
dag aan dag ter zijde. Zestien- en zeven
tienjarige leerlingen, die hun opleiding kre
gen aan een kunstnijverheidsschool, helpen
de geroutineerde vakmensen op haar ate
liers bij het beoefenen van dit exclusieve
handwerk in dienst van de Parijse mode.
Na enkele jaren zijn deze jonge krachten
zo zelfstandig dat zij op hun beurt anderen
weer kunnen inwijden.
Historische omgeving
'Het kleine vertrek dat zij oorspronkelijk
in Montmartre als haar atelier inrichtte,
bood, nadat zij ook van verschillende be
kende couturiers opdrachten kreog, niet
voldoende plaats meer voor haar bedrijf.
Toen er een vleugel van hfet eens zo be
roemde „Hotel d'Epernon" in de stille Rue
Veille du Temple vrij kwam, wist Line
Vautrin deze ter beschikking te krijgen
voor de inrichting van haar ontvangstsalon
en werkplaatsen. Dit historische gebouw
behoorde eens toe aan Megret de Sevilly,
de schatbewaarder en betaalmeester van
Lodewijk XVI, die er met zijn vrouw, een
gezelschapsdame van Koningin Marie An
toinette, woonde. Line Vautrin wist de in
richting van dit gebouw opnieuw een bij
zondere verfijning te geven en wel geheel
naar haar eigen smaak. Langs een kleine,
Chinees ingerichte ontvangstsalon komt
men in een grote hal waar achter zware,
diep groene gordijnen de wenteltrap schuil
gaat die naar de werkkamer en de ateliers
van Line Vautrin leidt. Met grote toewij
ding kan men hier dag aan dag deze Pa
rijse edelsmid met haar assistenten aan
het werk zien. Elk van hen vindt zichtbare
voldoening in het beoefenen van dit edele
handwei'k.
In dienst der Parijse mode
Oorspronkelijk werkte Line Vautrin uit
sluitend voor de couturier Lucien Lelong,
op wiens ateliers Christian Dior destijds
zijn opleiding kreeg. Nadat Lelong zich uit
de couture terugtrok, vervaardigde Line
Vautrin voor verschillende toonaangevende
Parijse couturiers elk seizoen een aantal
exclusieve kleinodiën, onmisbaar als fi
nishing touch van een mode-creatie. Vooral
haar fraaie verguld bronzen knopen, slui
tingen voor mantels, gespen en ceintuurs
zijn momenteel zeer gewild, daar deze het
zo uitstekend doen bij de stoffen die nu
opgang maken.
In dienst van de mode oefent deze edel
smid zo haar ambacht uit.
Echter vooral in dienst van elke vrouw
die het geheim kent van een met zorg
ontworpen en apart kleinood ter opluiste
ring van haar kleding.
FLORENCE.
Wat maakt u van uw keuken?
Bijna iedere huisvrouw tracht datgene
van haar keuken te maken wat zij denkt
dat goed en practisch is uitgezonderd
natuurlijk de huisvrouwen die het werk
graag aan iemancl anders overlaten. En
altijd zijn er nog mensen aan het werk
om nóg betere en nóg practischer dingen
voor de keuken te bedenken. Maar ook de
huisvrouw zelf kan zich haar werken in
de keuken zo prettig en makkelijk moge
lijk maken door te proberen zo efficient
mogelijk te zijn.
Dit stukje wil proberen u daarbij een
kleine hulp te zijn.
Huisvrouw, wanneer u eens probeert^ïls
gast uw eigen keuken te betreden dan zal
uw oog misschien op dingen vallen die door
een kleine verandering uw arbeid plezie
riger maken.
Denkt u bijvoorbeeld eens aan de zoge
naamde „passenbesparing"; wat kunt u
zelf niet een onnodig heen en weer lopen
besparen door te zorgen, dat de werk- en
bergruimten goed geplaatst zijn, dat alle
losse gereedschappen zo opgeborgen zijn
dat u ze makkelijk kunt grijpen terwijl u
aan het werk bent. Iets anders waar u
heel veel plezier van zult hebben is een
closetrol (op dezelfde manier opgehangen
als op het toilet) aan de wand, naast de
gootsteen. Wanneer u even wat vuil uit de
gootsteen moet pakken of misschien een
schaaltje uit wilt vegen dan kunt u uw
werkdoekje sparen en het met zo'n stukje
papier doen wat direct weggedaan kan
worden. Eigenlijk dus het principe van de
papieren zakdoek! In Zweden heeft iedere
huisvrouw zo'n rol, alleen is daar het for
maat veel breder, zodat men grotere stuk
ken papier heeft.
Ook is het erg prettig wanneer de goot
steen afgesloten kan worden hetzij door
een stop, hetzij door een draaibaar me
chaniek, zoals u ze kent van de vaste was
tafels. Wanneer u in het gelukkige bezit
bent van twee gootstenen naast elkaar dan
is een van beide meestal wel van zo'n af-
sluitmechaniek voorzien. Het is het pret
tigste, wanneer de gootsteen in het mid
den van het aanrecht aangebracht is, zodat
aan de linkerzijde de vuile vaat kan wor
den opgestapeld en aan de rechterkant al
les op een afdruiprek of -mat kan staan.
Wie bijvoorbeeld alleen een gootsteen in
de hoek heeft, wat dus eigenlijk zeer ón-
practisch is, kan dit voor een groot deel
ondervangen door een hangend afdruiprek
te kopen en dat boven het aanrecht te
hangen. De schone vaat komt dus op dit
rek en we hebben voldoende werkruimte
öp het aanrecht. Wanneer men misschien
niet over een dressoir beschikt is het bij
voorbeeld ook gemakkelijk een of meer
laden in de keuken te hebben om het zil
ver in op te bergen. Wie een glazenkast
heeft met daaronder pannenkastjes (waar
dan meestal een „aanrechtje" tussen is)
kan onder die glazenkast makkelijk twee
laden laten aanbrengen.
Waterdamp bij het koken
Veel huisvrouwen vinden het ook erg
mooi staan als de wanden en het plafond
geverfd inplaats van gewit of gesaust zijn,
maar het nadeel van de verf is dat deze
geen vocht opneemt, zodat alle waterdamp
die bij het koken ontstaat, langs de wand
naar beneden druipt, wat de wanden er
streperig en vuil doet uitzien en wat bo
vendien de sfeer in de keuken erg be
nauwd maakt, speciaal in de wintermaan
den wanneer men deuren en ramen niet
steeds open kan hebben.
Dit euvel is te verhelpen door alleen
de onderste helft van de wand te verven
en de bovenste helft en het plafond te
sausen. Over de noodzaak van een wasem-
kap hoeft niet meer geschreven te worden.
Een harmonicaraampje of bovenraam kan
in de winter goede diensten bewijzen, mits
dit laatste vooi'zien is van „zijkleppen" te
gen tocht.
Het is niet de bedoeling u met deze op
somming te doen geloven dat uw keuken
nu ineens tè „ouderwets" is, maar ean klei
nigheid kan soms zulke wonderen doen.
En de keuken is toch nog altijd een be
langrijke plaats in het leven van een huis-
vx'ouw en cle moeite waax'd er af en toe
eens een ogenblik bij stil te staan.
Een zwart suède tasje met apart hengsel
in edelsmeedwerk, geïnspireerd op de
beroemde Parijse wijk Montmartre.
Ons klimaat telt helaas veel regenachtige
Zondagmiddagen en om u te helpen deze
gezellig door te brengen geef ik u deze maal
een aardig knutselkarweitje. We zullen be
ginnen met het overtrekken van een leeg
sigarettenbusje. U kent ze wel die busjes
van 50 stuks, die wc met een vex-jaardag of
iets dergelijks graag cadeau doen. Als u nu
dit busje overtrekt met een aardig geruit
lapje, dan geeft u tevens een blijvende her-
innex-ing. Natuurlijk kunt u ook een leeg
busje dat u nog had overtrekken, want al
leen dat is al een aardig cadeautje dat u
zonder veel onkosten kunt maken. U hebt
hiervoor nodig een leuk geruit lapje, dat on
geveer 2 x zo lang is als de omtrek van het
busje en 3 cm. breder dan de hoogte hiervan.
Dit lapje gaat u nu helemaal inplooien zoals
we dit bij schemel-lampen wel zien. We
vouwen b.v. om de 2 ruitjes 2 ruitjes weg,
dit hangt ook af van de breedte van de
ruitjes. We plooien net zo lang totdat het
lapje 2 cm. langer is dan de omtrek van het
busje. De x-afels aan de bovenkant worden
weggewerkt door een reepje van dezelfde
stof aan de achtex-kant aan- en aan de goede
kant over te stikken. Ook kan de bovenkant
afgewerkt worden met een reepje vilt van
een afstekende kleur.
Aan de onderkant stikken we het lapje
een keer door om de plooitjes vast te houden.
Nu gaan we het lapje dichtstikken en trek
ken het om het busje heen. Het moet er goed
glad omheen zitten anders glijdt het. er na-
tuurlijk af. Op de ondei-ste tekening ziet u
hoe het lapje goed strak om de bodem heen
getrokken wordt en vastgenaaid met lange
spandraden. Nu wox-dt er een rondje van vilt
geknipt dat zo gi-oot moet zijn als de bodem
van het busje, dit wordt vastgehecht. Bin
nenin het busje leggen we een paar rondjes
van dik carton, het bovenste omplakken we
met een geruit lapje. De sigaretten staan nu
iets hoger, dit is pretflger met uitnemen.
L. S.
door ANNE LORAINE
Vertaald uit het Engels
24)
„Kom, komprotesteei'de Lynne,
voordat het kind verder kon gaan, „je
moet niet zulke dingen zeggen. Je bent
veel te opgewonden en we moeten 't wat
kalmer aan doen. V/at vindt Pappie er
van?"
Hij keek snel in haar richting bij deze
laatste vraag, maar ze was te dx-uk bezig
met het kind om het te merken. Ze wan
delden in een langzamer tempo verder en
maakten Jessica op allerlei kleinigheden
attent de kleur van een blad, de voet
sporen van een vogel, de merkwaardige
vorm van een boom. De morgen vloog
voorbij en toen ze tegen lunchtijd thuis
kwamen, hadden ze rode wangen en een
enorme honger. In de middag zaten ze
rustig bij het haardvuur te lezen en zo
cu en dan px-aatten ze over een of ander
onderwerp.
Millicent kwam bij hen zitten met een
handwex-k en mengde zich zo af en toe,
wanneer haar iets gevraagd werd, in hun
gespx-ek met opmex-kingen, die van gezond
verstand getuigden. Lynne voelde zich nog
steeds schuldig, dat ze eerst een zeker mis
plaatst wantrouwen jegens deze vrouw
gevoeld had. Jessica was na de lunch naar
boven verdwenen om te rusten en er heex--
ste een stilte in het huis, die Lynne thans
weldadig aandeed en niet meer kil en on
hartelijk, zoals haar eerste indruk was
geweest.
Aan de thee kwamen enige vrienden
binnenvallen en de convex-satie, was pi-et-
tig en boeiend. Er wax-en collegas bij, maar
ook een dominee en een bekend kunste
naar. Lynne volgde hun gesprekken met
belangstelling en er was een blos op haar
gezichtje en een schittex-ing in haar ogen,
die haar er hoogst aantrekkelijk uit deden
zien. Toen Jessica zich aan het eind van
de middag weer bij hen voegde, gingen
ze gezamenlijk naar de avondkerk, waarna
een koude maaltijd genuttigd werd.
Na tafel luisterden ze naar de radio en
Lynne merkte, dat haar muzikale smaak
in vele opzichten overeenstemde met die
van Preston Mannexdey. In volkomen har
monie luistei'den ze naar een bekend sym-
phonie-oi-kest. Om tien uur kwam Rita
met koffie en met een schok besefte Lyn-
ne, dat het weekend bijna voorbij was. Het
speet haar, ze begon zich hoe langer hoe
meer thuis te voelen. Millicent, die de
koffie inschonk, scheen haar gevoelens te
raden. „We vonden het erg gezellig, je
hier te hebben, Lynne", zei ze vriendelijk.
,,'t Heeft m'n broer goed gedaan. Ik dring
er zo vaak bij hem op aan mensen mee
te bx-engen, maar hij heeft kluizenaars
neigingen, sinds....". Ze hield abrupt op
en keek naar Preston. „Het spijt me, maar
het is de waarheid. Het is zo goed voor
je, als er mensen om je heen zijn, en voor
Jessica ook. Ik neem echter aan, Lynne,
dat je 't als dokter te druk hebt om zo'n
weekend vaak te hei-halen".
Jessica, die al naar bed was, riep op
dat moment en Millicent moest zich naar
boven begeven.
„Het was hier heerlijk", zei Lynne, toen
ze met Mannerley alleexx was gebleven.
Deze stond op en staarde in het vuui\
„Meen je dat, Lynne?", vx-oeg hij met
iets dx-ingends in zijn stem. „Meen je dat
werkelijk, of is het enkel een fox-meel be
dankje?"
Ze schrok enigszins van de heftigheid,
waax-mee hij deze vx-aag steldei
„Natuux-lijk meen ik 't", zei ze. „Ik heb
van iedere minuut genoten, dokter Man
nerley.
„Noem me niet dokter....", onderbrak
hij haar scherp. „Zeg Preston, wil je? Luis
ter eens Lynne. Enige tijd geleden, vlak
voor je met vacantie ging, vroeg ik je om
met mij ex-gens te gaan eten, omdat ik iets
met je te bespreken had. Hex-inner je je?"
„Ja, zeker hex-inner ik me dat. Ik vx-oeg
me af, of 't iets met een patiënt te maken
had, en ik was nogal «teleux-gestcld, toen
je me niets verder zeggen wilde Je was
toen boos op me, nietwaar?"
Hij kwam naast haar staan en keek
haar aan.
„Lynne", zei hij langzaam. „Ik had die
avond zo graag rustig alleen met je willen
pi-aten. Ik had er alles op gezet om je die
avond voor je vex-tx-ek nog te zien. Maar
je vond 't niet eens nodig, me op mijn
briefje te antwoox-den. Ze wilde pro-
testex-en, maar hij hief zijn hand op. „Het
hindert nu allemaal niet meer", vervolgde
hij. „Je bent nu hier in mijn huis, in mijn
familiekring, je hebt hier een weekend
doorgebi-acht en je zegt me, dat je het
prettig vond. Het is een stil saai huis, Lyn
ne, tenminste dat was het, voox-dat jij hier
kwam. Px-ecies zo stil en saai en doods als
mijn leven de afgelopen acht jaar of
is het al langer geweest is. Lynne, Jes
sica vindt je ex-g aax-dig, Jessica heeft ie
mand als jou nodig. Begx-ijp je, waar ik
heen wil, Lynne? Ik wilde dat allemaal
op die avond enige tijd geleden zeggen,
maar ik zeg het nu, Lynne, wil je met me
trouwen?"
HOOFDSTUK IV.
Ze antwoox-dde niet dadelijk. Ze besefte
tot haar vex-wondex-ing, dat zijn vraag niet
helemaal onverwachts kwam. Op de een
•of andex-e manier had 't hele weekend op
dit ogenblik aangewerkt. Het was alsof
'n moeilijke puzzle na zox-gvuldig passen
en meten opeens in elkaar sloot. Er werd
haar nu zoveel duidelijk: zijn uitnodiging
voort dit weekend/zijn vei-andex-de houding
jegens haar, zijn jongensachtig enthousias
me om het haar tijdens haar vex-blijf hier
naar de zin te maken.... Ze begx-eep nu,
waarom hij altijd met haar samen wilde
wei-ken en haar vroeg om hem in moei
lijke gevallen tex-zijde te staan
Ze kon haar eigen gevoelens nog niet
analyseren. Ze voelde zich verlegen of ver
rast. Na haar vernederende ex-varing met
Jimmie deed Mannex-ley's vraag haar goed.
Misschien lag hier de oplossing voor haar
probleem, misschien zou ze op deze manier
de wereld en voox-al ook zichzelf kunnen
bewijzen, dat ze een aantx-ekkelijke nox--
male jonge vrouw was, die door méér dan
één man de moeite waax-d werd gevonden.
„Je geeft me geen antwoord, Lynne",
zei Mannex-ley zacht. „Staat het idee je
tegen.Heb ik 't vex-keerd aangepakt.
„Nee", pi-otesteei-de ze warm, „helemaal
niet! Ik zeg niets, omdat ik veri-ast ben,
Preston, omdat ik niet weet wat ik zeg
gen moet.
„Denk er rustig over na", x-ied hij haar
aan. „We zijn geen van beide jonge dwa
zen, die de wereld op willen geven voor de
liefde. Maar ik geloof, Lynne, dat we van
een huwelijk samen iets zouden kunnen
maken. We hebben om te beginnen zo
véél gemeenIk heb altijd zowel de
dokter als de vrouw in je bewonderd. Wat
mij betreft, kun je rustig met je werk
blijven doorgaan. Dat beloof ik je. Jessica
heeft je kennelijk al in haar hart gesloten,
ze heeft iemand als jou zeer nodig, even
als ik.
Hij hield op en wendde zich van haar
af. Ze was verwonderd over de emotie in
zijn stem. Voor 't eerst voelde ze enige
nieuwsgiex-igheid naar zijn eerste huwe
lijk, naar de vrouw, die zijn eerste liefde
had gehad, en die hij zeker op een andere
wijze ten huwelijk gevi-aagd had dan haar.
Er zat iets practisch zakelijks in zijn voor-
stel, zoals hij 't haar deed. Ze moest even
denken aan de manier, waarop Jimmie
haar had liefgehad, haar gekust en dier
bare dingen toegefluistex-d had
Ze wilde daar echter niet aan denken
en ze haalde diep adem.
„Ik gelodf, dat ik je mijn antwoord nu
wel geven kan", zei ze langzaam. „Ik wil
graag met je trouwen, Preston"'.
Hij draaide zich met een ruk om. Zijn
gezicht zag bleek en even keek hij haar
doox-dx-ingend aan. Dan stak hij zijn han
den uit en glimlachte. Ze legde haar han
den in de zijne.
„God zegene je, Lynne", zei hij enkel.
„Ik zal mijn uiterste best doen dat je van
dit besluit nooit berouw zult hebben. Ik
wil, dat je weet....".
„Stoor ik, dat spijt me
Millicent, kwam het verti-ek binnen en
Lynne trok met een verlegen gebaar haar
handen uit de zijne. Ze herstelde zich
echter onmiddellijk en richtte zich met
een vriendelijke glimlach tot de oudere
vrouw. „Je stoort helemaal niet en je bent
de eerste, die het gx-ote nieuws mag horen,
Millicent. Je 'broer heeft me gevraagd, of
ik met hem wil tx-ouwen, en ik heb ja
gezegd. Feliciteer ons dus maar!"
(Wordt vervolgd).
