In Zeeland en West-Brabant woedt
de slag tegen het water voort
Een gebied waar iedere arm van een
wegwijzer naar een ramp wijst
Vele buitenlanders
naar Krelagehuis
in Haarlem
Brandweer bedwong
HVS: twee-twee
Haarlemse jeugdploeg
kreeg een lesje van
Amsterdam: 55-32
7
Badmintontournooi
De volleybalcompetitie
Hockeyprogramma
voor 8 Februari
Wandelsport
Breunese spreekt in
Den Haag
Biljarten
Om de titel bandstoten
Honderden klemmen zich vast
aan daken en bomen
DINSDAG 3 FEBRUARI 1953
v-
De internationale badmintonkampioen
schappen, die Zaterdag en Zondag aan
staande in het Krelagehuis in Haarlem
worden gehouden, beloven voor de beoefe
naren van deze sport zowel als voor de
leken bijzonder aantrekkelijk te worden.
Het aantal deelnemers bedraagt niet min
der dan 250, waaronder verschillende
Denen, Engelsen, Chinezen, Belgen en In
donesiërs zijn.
Internationaal gezien is het tournooi dus
bijzonder sterk bezet. Zo is onder andere
de deelname verzekerd van enkele Denen,
waaronder twee dames en de heren Ole
Mertz en Jesper Sandvat, die tot de sterk-
sten van het land behoren.
Deze Denen zullen ongetwijfeld sterke
concurrentie ondervinden van de Engelsen
Blake, Joy en Murray en de internationale
kampioen van het vorige jaar, de Chinese
student Tan Tik Hong.
Maar ook de Indonesiërs The Sie Poo
en Jap Tjiang Beng behoren zeker tot de
genen die kans hebben op de titel evenals
trouwens de Nederlanders Woltman (na
tionaal kampioen) en J. Mulder.
Dames
Ook bij de dames zijn de vertegenwoor
digsters van Denemarken favoriet. Doch
ook hier zullen de Engelse dames Joy,
Murray en Murphey, de Belgische Toyton
en de Nederlandse dames Koch en Robbe
in staat zijn voor een verrassing te zorgen.
De kampioenschappen worden gespeeld
op de acht banen van de Haarlemse bad
mintonclub „Duinwijck" in het Krelage
huis in Haarlem. Zaterdag wordt gespeeld
van twee tot negen uur en Zondag van
's ochtends negen uur af. De finales zullen
om ongeveer vier uur 's middags worden
gespeeld.
Gisteravond werden in het Krelagehuis
voor de eerste klas van de volleybalcompe
titie enkele wedstrijden gespeeld. Bij de
dames kon VCR gemakkelijk van PWN win
nen. De tussenstanden waren: 152, 1715,
15—5 en 15—3. Velox ging op de goede weg
voort en versloeg VCK met 159, 1512,
158 en 155.
Bij de heren stonden twee belangrijke
wedstrijden op het programma namelijk
HVS—Brandweer en HVS 2OSS. In het
begin van de wedstrijd HVSBrandweer
leek het er op dat HVS deze voor het kam
pioenschap zo belangrijke strijd gemakkelijk
zou gaan winnen, want het won de eerste
game met 157 en de tweede dreigde net
zo te verlopen. De HVS'ers hadden reeds de
14 bereikt maar Brandweer haalde op en met
1614 konden de blauw-witten de tweede
game m hun voordeel eindigen. Met goed
serveren wist HVS daarna zonder veel
moeite de derde game te winnen (15—3),
maar de laatste set bracht volop spanning
en met 15—10 kon Brandweer een punten
verdeling tot stand brengen (2—2).
Matig spelpeil
De reserves van HVS en OSS hadden uit
een gelijk aantal gespeelde wedstrijden 3
punten behaald en deze strijd moest dus de
voorlopige beslissing brengen. De Zand-
voorters vertoonden een matig spel zodat
HVS, dat zelf toch ook niet al te sterk speel
de, een gemakkelijke overwinning kon be
halen. De tussenstanden waren 815, 515,
14—16 en 11—15.
Het programma voor Woensdag 1ste klas
heren is geheel gewijzigd en luidt nu:
BrandweerHVS, VCRPSVH en VCK
Brandweer.
Dames, 1ste klasse: PWNVCR 13; Velox
—VCK 4—0.
Dames, 2de klasse: Die Raeckse 2Rap. 2
4—0.
Dames. 3de klasse A: HBC 2HBC 3 04;
BGV 2—VCR 3 0—4.
Heren, 1ste klasse: HVS 2OSS 40; HVS
Brandweer 22.
Heren, 2de klasse B: PWNHVS 3 40;
Rap. 2Velox 2 40.
Heren, 3de klasse A: Rampl.HBC 2 04;
StampersSpaarnestad 13; Rap. 3PWN 2
1—3; OVRA 2—VCR 3 2—2.
Heren, 3de klasse B: Rampl. 2Sportief
04; LeonidasGios 31.
Basketball
Terneergeslagen basketballers zochten na
afloop van de jeugdwedstrijd Amsterdam-
Haarlem de kleedkamers op, na een les in
basketball gekregen te hebben die hen lang
zal heugen. Wij weten niet of de akelig kille
sfeer die in de Apollohal in Amsterdam
heerste oorzaak was dat een der sterkste
troeven van de jeugdige Haarlemmers,
enthousiasme, volledig ontbrak. Wat wjj
echter wel weten is dat al hadden zij met
meer bezieling gespeeld, dit lang niet vol
doende was geweest om het nuchtere en wel
overwogen spel van de Amsterdammers te
bestrijden.
Het ontbreken van een juiste spelopvat
ting was oorzaak van het volledige falen.
Met de wijze van spelen, waar de meeste
verenigingen in de Haarlemse Bond zich
nog van bedienen, heeft men in Amsterdam
al lang afgerekend. Het is te primitief en
teveel ingesteld op individuele prestaties.
En daar er teveel van deze individualisten in
het Haarlemse team opgenomen waren, kon
van een regelmatige opbouw van aanvallen
geen sprake zijn.
Verdediging passief.
Beide teams begonnen met de zogenaam
de 23 zóne. Onmiddellijk bleek al dat deze
methode Haarlem niet lag. De verdediging
werd te passief, waardoor de Amsterdam
mers met afstandschoten al spoedig een
ruime voorsprong hadden. Bij Amsterdam
kwamen de voorste verdedigers de bal
wanneer deze in bezit van Haarlem was
ver tegemoet. Haarlem kwam hiermede tel
kens in moeilijkheden wegens te geringe
technische kwaliteiten. Deprimerend voor
Haarlem was wel dat de beide scheidsrech
ters voortdurend over het hoofd zagen dat
Breurse, die pivot-player van Amsterdam
met een groot aandeel in de gescoorde pun
ten telkens in overtreding was ten aanzien
van de drie seconden regel. De rust brak aan
met de stand 2611.
Hopeloze taak
Na de rust ging Haarlem over op 3—2 zóne.
Een zwak punt vormde toen de bezetting van
de midvoorplaats, die door de dekking ge
heel verwaarloosd werd. De verdedigers
Molenkamp en Hopman en Jonker stonden
zodoende voor een hopeloze taak en ver
oorzaakten in hun pogingen tegenpunten te
voorkomen veel strafworpen. De Amster
dammers bleven uitstekend combineren en
maakten van de geboden kansen vlot ge
bruik. Haarlem wist daarna enige malen
met breakouts door Dinkelberg te scoren.
Door over te gaan op man-to-man-defense
en mede door het feit dat de beste krachten
van Amsterdam aan de kant zaten, slaagde
Haarlem er in de score een nog enigszins
redelijk aanzien te geven. Het einde kwam
met 5532.
Het hockeyprogramma van Zondag 8
Fabruari is vervangen aoor dat van Zondag
1 Februari, uiteraard met uitzondering van
de wedstrijden die op 1 Februari zijn ge
speeld.
Woensdagavond 18 Februari zal majoor
b. d. J. N. Breunese, leider van de vier
daagse afstandsmarsen in Nijmegen, in ge
bouw Amicitia in het Westeinde spreken
over „de wandelsport en wat daarmee in
verband staat".
RECTIFICATIE
In de trekkingslijst van de Staatsloterij van
Maandag 2 Februari 1953:
Een prijs van 200.is niet gevallen op
nr. 1293, maar op nr. 1273.
Naar wij vernemen heeft de KNBB be
sloten toch een hoofdklasse kampioenschap
van Nederland bandstoten te doen spelen.
Het wordt georganiseerd door de Haagse
Cadre Club van 12 tot en met 15 Februari
in „Du Corbeau" in Den Haag. Deelnemers
zijn Van de Pol (Rotterdam), Metz (Den
Haag), Eichelsheim (Rotteram) en Jan
Sweering (Amsterdam). Zij zullen elkaar
twee maal ontmoeten.
wen. En daar in de verte, die gesluierd
werd door de sneeuwbuien, kwamen de
vluchtelingen voor het water aan. De man
nen strompelend over de deels ondergelo
pen spoorbaan, de vrouwen op modderige
karren bespannen met forse Zeeuwse paar
den, die tot aan hun buiken door het water
plasten, de ouden van dagen in een „high
speed", een van die hoge militaire wagens
op rupsbanden, die nu hun gewicht in goud
waard zijn. Daar op het hoge punt van de
dijk keken zij nog eens om, de mannen
rustig en sterk in hun beslikte werkplunje,
de vrouwen met fiere en onverzettelijke
gezichten onder de gouden kap met de wit
kanten hoofdtooi. Daar op die dijk bij die
laatste blik terug trokken zij hun ruggen
recht, die gekromd waren geraakt door het
sjouwen tegen de felle Noordenwind.
Bij alle ellende, die wij gezien hadden,
heeft de stoerheid van die Zeeuwen ons
misschien het meest ontroerd. Want in die
blik terug lag een belofte, die van: „Wij
komen terug." Toen gingen zij rustig en
waardig zonder één klacht naar de auto's,
die hen weg zouden brengen. En een sol
daat vlak bij ons frummelde een onhandig
saluut naar zijn pet om zijn tranen te ver
bergen, toen hij zo'n oude Zeeuwse vrouw
met haar kranig, verweerd gezicht in een
wagen hielp.
Zo gaven deze mensen, die zelf het
zwaarst getroffen waren, hun helpers het
vertrouwen terug. Het vertrouwen, dat ook
deze on-menselijk zware taak tenslotte vol
bracht zal worden, óndanks de chaos, die
de elementen hebben geschapen en ondanks
de chaos, die op het ogenblik ook nog de
inderhaast geïmproviseerde hulpverlening
kenmerkt.
De geestdrift en de zelfopoffering bij die
hulpverlening groeien nochtans met het
Uur. De cölonnès op de wegert naar het
rampgebied worden langer. De organisatie
zal naar wij hopen zichzelf ook snel
vinden. Dit is nodig, want van iedereen zal
het alleruiterste worden gevergd om deze
schier onmogelijke opgave te volbrengen.
Van hen die op de dijken vechten, van hen
die hun leven wagen om bij daglicht en
donker mensen voor de poorten van de hel
weg te halen en van hen die er verantwoor
delijk voor zijn, dat de organisatie gaat
lopen. Wij mogen van de laatsten verwach
ten, dat zij ieder mogelijk initiatief zullen
nemen om snel en zo doeltreffend mogelijk
te handelen. Dat zij alle hiërarchieke ge
wichtigdoenerij zullen weten te vermijden.
Dat zij geen minuut verloren zullen laten
gaan.
Gij moogt dat van hen eisen. Deze natio
nale ramp eist dat. Zoals zij van ons allen
eist, dat wij, ieder op onze plaats en op
onze manier, alles doen wat in ons ver
mogen ligt om deze nameloze nood te
lenigen.
Het is duidelijk, dat de situatie op de
Zeeuwse eilanden op vele plaatsen met het
uur erger wordt. En men is machteloos. Het
is verschrikkelijk om machteloos te zijn,
wanneer men gehoord heeft, dat honderden
ongelukkigen zich al sinds Zaterdagnacht
vastklemmen aan boomtoppen en daken,
totaal verstijfd van kou. Men vervloekt dan
de ijzige Noordenwind die steeds maar weer
nieuwe natte sneeuw over die onbeschutte
stakkerds heenjaagt. En er is niet veel ver
beeldingskracht voor nodig om te beseffen,
dat de hulp die onderweg is, de vracht
auto's beladen met motor- en reddingboten
die voortdenderen naar Bergen op Zoom,
misschien te laat zal komen. Zelfs aan het
uithoudingsvermogen van mensen in doods
angst komt een einde wanneer de kwelling
te lang duurt.
Ziedaar een van de martelendste aspecten
van de toestand in dit rampgebied. Het
gebied van de Moerdijk, van de Zevenberg-
se hoek, Klundert en Fijnaart, Willemstad,
Steenbergen en Halsteren. En natuurlijk de
Zeeuwse eilanden. Het gebied waar de
grote slag nog kómen moet. De slag om de
tienduizenden, die het water er nog gevan
gen houdt. En ook de slag om dit gebied
terug te winnen. Daaraan is men wij
herhalen het nog niet eens toe. Nog
steeds bezwijken er dijken, die van voren
en in de rug door het water worden aan
gevallen, die arglistig ondergraven worden
en dan met één stoot van het komend getij
ineenzakken, huizen, spoorbanen en wegen
met zich meesleurend.
Wij hebben gisteren de trieste tocht door
dit gebied gemaakt. We zijn langs weg
wijzers gekomen, waarvan iedere arm naar
een ramp wees: Fijnaart, Halsteren, Steen
bergen, Lage Zwaluwe, Moerdijk. Waar
m«n slechts enkele kilometers hoefde te
rijden om het bittere uitzicht te krijgen op
de totale verwoesting. Van een eindeloze
Paarden op een dijk in Walcheren. Overal om hen is water. Een brug komt er nog net boven uit.
Geïsoleerde boerderij op Walcheren. De bewoners zitten op het dak en zwaaien met een vlag en lakens.
was, en beseften te laat welk een ramp
zich stond te voltrekken. Toen werd
het een razende wedloop met de dood,
die de zeventien verloren. Volgepropte
roeibootjes sloegen om. Andere vluch
telingen voelden de grond onder de
voeten wegzinken. En nog worden er
zestig mensen vermist. Nog spoelen
ieder uur lijken aan. Nog brengen man
nen, die zich met roeibootjes op de
snelle tijstromen wagen, steeds weer
nieuwe doden aan. Ook toen wij er
waren. Een jonge boer en zijn vrouw
en een oudere man. Zwijgend brachten
de mannen van het Rode Kruis hen
door de mensenmenigte, die stilletjes
opzij week.
De mensen hier weten maar al te goed.
dat de officiële dodencijfers te laag zijn. Zij
weten, dat men slechts de geborgen lijken
telt en daarbij het getal voegt van hen
waarvan men weet, dat zij verdronken zijn.
Maar zij weten ook, pit..tal yan dorpen en
buurtschappen' uit hurn'orhgevirigj dat de
yermistencijfers soms drie keer zo hoog
zijn als het officiële aan*al slachtoffers. En
zij kunnen slechts hopen, dat er onder die
vermisten nog zijn, die ergens geïsoleerd
zitten en nog gered kunnen worden. Maar
zij zijn op veel ergs voorbereid.
Een blik terug
Van Halsteren zijn wij Zuidwaarts ge
gaan over Bergen op Zoom de weg naar
Goes op, die daar loopt over de steel van
de omgekeerde pijp, die Zuid-Beveland
heet. Vér brachten wij het niet. Want even
voorbij Rilland en Bath dook ook die weg
onder. Zodat wij daar maar zijn blijven
kijken naar het trieste schouwspel van de
evacuatie van de mensen uit het gebied van
Kruiningen en Krabbendijke, boeren en
boerenarbeiders van de trotse hofsteden,
die er als vorsten troonden op de rijke
Zeeuwse grond. Op de dijk stond een ein
deloze colonne auto's, bemand door han
delsreizigers, boeren, militairen en vrou-
Van de Moerdijk zijn we naar Halsteren
gegaan, een van die nieuwe sombere namen
op de kaart. Het was misschien maar ge
lukkig, dat wij daarbij gesterkt werden
door het gezelschap van twee lifters: twee
werklozen uit Eindhoven, die hun laatste
centen besteed hadden aan een stormlamp,
twee zaklantaarns en één schop méér
kon er niet af waarmee zij op de bonne
fooi naar het Westen trokken. Om andere
arme sloebers te helpen, zoals zij zeiden.
Het waren er twee uit een leger van
duizenden, dat met dezelfde geest bezield
is. Een leger, dat desnoods met blote han
den de vijand te lijf zou willen,' maar dat
in het gezicht van de oppermacht slechts
kon vloeken van spijt en wanhopige mach
teloosheid.
We zijn daar in Halsteren de lange,
dalende weg afgegaan, die regelrecht
de watervlakte invoerde, de weg die
zich verderop slechts aftekende door de
boomkruinen, die nog boven het water
uitstaken. Links en rechts staken nog
gedeeltes van huizen op. En voor ons,
achter de gekartelde en afgebrokkelde
dijken, lag Tholen. Zo vlakbij en toch
zo tergend ver weg. Op dit kleine stuk
van de nieuwe zee verdronken Zondag
zeventien mensen. Zij hadden de over
stroming onderschat, dachten mogelijk
dat deze slechts van plaatselijke aard
(Van een verslaggever)
Wij hebben nu vrijwel het gehele watersnoodgebied in Zuidwest-Neder
land gezien. We hebben de mannen op de dijken bij Ouderkerk en Ridder
kerk als bezetenen zien vechten tegen het niet aflatende water. Wij hebben
de ravages aanschouwd in de Alblasserwaard en de Biesbos, om Dordrecht
en beneden Rotterdam. Maar wat wij gisteren in West-Brabant en Zee
land hebben gezien tart eenvoudig iedere beschrijving. Wanneer men hier
kijkt over de onafzienbare watervlaktes, wanneer men luistert naar de
berichten over steeds nieuwe dijkdoorbraken en zelfs complete dijk-ver-
dwijningen, wanneer men afweegt hoe onvoldoende de hulpverlening nog
is niet anders kan zijn dan wijkt zelfs de Hollandse zelfverzekerheid,
dat men het met een watersnood altijd wel klaren zal. Inderdaad, het lijdt
geen twijfel dat West-Brabant en Zeeland hét rampgebied vormen. Want
al mag de toestand in andere getroffen gebieden nog zo erg zijn, daar
althans heeft men de zaak enigermate in de hand. Daar is men nu al op
volle kracht bezig aan het herstel van de dijken, daar is de nood van de be
volking te overzien en ten dele te lenigen. In grote delen van Zeeland en
West-Brabant is men nog lang niet in dat stadium. Tekenend voor de
situatie daar, is dat voorlopig nog het leeuwendeel der krachtsinspanning
is gericht op evacuatie, op redding van de bevolking.
Ook daarvoor zijn de hulpmiddelen trou
wens nog volslagen onvoldoende, evenals
de communicatiemiddelen. Mannen met
schoppen en zandzakken zijn er, duizenden
bereidwillige automobilisten eveneens.
Maar wat kunnen zij uitrichten op die on
metelijke watervlakten van West-Brabant
waar nog her en der mensen geïsoleerd
zitten. Duizenden mensen. Wat kunnen zij
op de Brabantse dijken anders doen dan
met de anderen in een gepijnigd zwijgen
naar de onbereikbare Zeeuwse eilanden
staren. Die eilanden, waarvan men zo wei
nig weet. Natuurlijk, er lopen duizend ge
ruchten. En men weet uit de schaarse
draadloze berichten, dat er van sommige
van die eilanden nog slechts een klein deel
moeizaam het hoofd boven water houdt.
binnenzee, waarin dode koeien en varkens
dreven, de poten stijf gestrekt. Waarin de
stoelen en tafels dobberden, die eens in de
nu verdronken huizen het warme interieur
van gelukkige, hard-werkende gezinnen
vormden.
