Russische
zich in
emigranten roeren
W est-Duitsland
Nieuwe Duitse Rijnbruggen zijn
een lust voor het oog
Statuut kan in parlementen
nog een harde dobber hebben
Rotterdam neutraal tegenover
Maas-kanalisatieplannen
Kahar Muzakker was een van
de uitwassen der revolutie
Gevaarlijk spel achter de schermen
Amerikanen wedden op de NTS,
die actief illegaal werkt
Socialisering mislukt
in het land Hessen
Minderheden, vooral Aruba,
weerden zich op slotzitting
Duitse „Moezeldagen" leidden
tot Belgische „Maasdagen
ZATERDAG 5 JUNI 1954
11
Socialisten krabbelen terug
Springladingen zijn reeds
nu aangebracht
Wie is werkgever in een
communistisch land?
Monster-diamant gevonden
Na de R.T.C. met de West
Benelux-zwin?
Terreur op Celebes voorbij?
Legerdat zich eens door hem bij de neus
liet nemenbleek toch het sterkst
Van onze correspondent in Bonn)
Zonder dat men er in de Westelijke wereld veel notitie van genomen heeft, is de
politieke activiteit van de Russische emigranten weer aardig toegenomen. Ja, men
kan zeggen, dat zij nog nooit zo actief zijn geweest als thans. En Moskou zou al lang
meer tegen-maatregelen genomen hebben, wanneer de emigranten niet aan twee
gebreken lijden: eindeloze onderlinge discussies en, als gevolg daarvan, een hoge mate
van onenigheid. Deze verschijnselen, typisch voor elke Russische emigratie, ook voor
die in de Tsarentijd, hebben er voor gezorgd, dat er ondanks alle activiteit toch niet
veel gebeurd is en dat Moskou het tot voor kort bij tegen-acties liet, die meestal
geheim bleven. Moskou heeft er de voorkeur aangegeven, de emigranten-organisaties
te infiltreren en op dood spoor te rangeren.
Reeds het Tsaristische regiem maakte
met succes gebruik van deze tactiek, die
het voordeel had, dat de nette, democra
tische wereld niet telkens door een politie
ke moord of ontvoering behoefde te wor
den opgeschrikt. Helemaal afstand van de
terroristische methode heeft het Russische
regeringssysteem nooit gedaan. Het liefst
beperkt het zich tot bijzonder „interessan
te" figuren.
Acht Moskou ook nu weer het ogenblik
gekomen om de ruwere weg te kiezen?
Ontvoeringen in Berlijn en Wenen en de
beraamde moord op Okolowitsj in Frank
fort kunnen er op wijzen. Maar dat bete
kent dan tegelijk, dat de infiltratie-prac-
tijken niet tot het gewenste doel hebben
geleid en de emigranten-groepen zich tot
een reëel gevaar ontwikkelen.
Het is niet gemakkelijk een overzicht
over die groepen te krijgen. Hun aantal
wordt op ongeveer 75 geschat en elk van
die groepen meent reden te hebben, een
hele reeks andere te wantrouwen en tegen
te werken.
Grootvorst Vladimir
De voornaamste organisaties zijn de vol
gende:
1. De monarchisten, de klassieke anti-
bolsjewistische emigratie. Hun pretendent
is de grootvorst Vladimir, die in Spanje
leeft. Doordat hij diplomatieker is dan zijn
vader, grootvorst Kyrill, heeft hij veel be
ter dan deze de monarchisten om zich we
ten te scharen.
Kyrill, gestorven in 1938, was wat te
hard van stapel gelopen en had zich in
1924 in Coburg (Duitsland) tot Tsaar laten
uitroepen, op een tijdstip, toen de meeste
monarchisten de dood van tsaar Nicolaas
II nog niet bewezen achtten en trouwens
meer sympahtie voor de grootvorst Niko-
laj Nikolajewitsj hadden. Deze overleed
weliswaar reeds in 1929, maar Kyrill is er
nooit in geslaagd, het merendeel van de
monarchisten voor zich te winnen. In som
mige van deze kringen werd hij zelfs voor
een bolsjewistische agent-provocateur ge
houden.
Daarbij staat vast, dat Kyrill's procla
matie tot Tsaar op instigatie en met finan
ciële steun van de Amerikanen is geschied,
die zich dus reeds in een zeer vroeg sta
dium voor de Russische emigratie hebben
geïnteresseerd. Vladimir, die op het einde
van de oorlog in Oostenrijk verblijf hield,
viel bijna in de handen van de Sovjets,
maar ontsnapte op het nippertje.
2. De nationaal-natriotten. wier organi
satie afgekort RONDD heet. Zij staan rechts
van de monarchisten en hebben een min
of meer fascistische inslag. Hun hoofd
kwartier is in München gevestigd.
Ex-bolsjewisten
3. Een republikeinse „bond voor de strijd
ter bevrijding van de volken van Rusland",
afgekort SBONR. Deze bestaat uit jonge
mensen, die onder het Bolsjewistische sy
steem zijn opgegroeid, tijdens de oorlog in
Duitse krijksgevangenschap geraakten,
aanhangers van de Vlassov-beweging zyn
geweest, na de oorlog kans zagen, in het
Westen te blijven, en zich nu tot democra
ten in Westelijke zin ontwikkelen. Ook hun
centrale bevindt zich in Duitsland.
In linkse emigrantenkringen beoordeelt
men deze jonge ex-bolsjewisten zeer gun
stig en daar het Amerikaanse streven, om
alle Russische emigranten in één organi
satie samen te vatten, oorspronkelijk van
links-georiënteeerde Amerikanen en emi
granten is uitgegaan, staat de SBONR er
bij de Amerikanen nog altijd goed op, hoe
wel de gehele rechtervleugel van de Rus
sische emigratie van mening is, dat de
SBONR niet als anti-Bolsjewistisch in
echte zin mag worden aangemerkt. De
SBONR heeft tot die opvatting zelf bijge
dragen, doordat zijn leden weigeren, emi
grant te heten. Tegenover bepaalde aspec
ten van de Bolsjewistische revolutie staan
zij niet duidelijk afwijzend en ook dat be
moeilijkt hun positie.
Neo-fascisten
4. De interessantste en actiefste emigran
tenbeweging, de nationale bond der wer
kers, afgekort NTS. Zij bestond reeds voor
de oorlog en had toen haar centrum in
Joegoslavië. Nu is dat naar Duitsland ver
legd. Oorspronkelijk nogal rechts georiën
teerd, is de NTS, nadat hij vele Vlassov-
BONN (A.N.P.) De regering van
Hessen, een der meest geïndustrialiseerde
West-Duitse staten, heeft haar na de oor
log begonnen experimenten tot „socialise
ring" der zware industrie opgegeven. De
onteigende fabrieken zullen voortaan als
overheidsbedrijven worden geëxploiteerd.
De regering heeft daarmee te kennen ge
geven, dat het socialiseringsartikel, dat in
de na de oorlog opgestelde grondwet werd
opgenomen, niet verwezenlijkt kon wor
den.
Oorzaak daarvan zijn volgens de socia
listische regering de later ingevoerde fede
rale grondwet en de overige federale wet
ten, die niet de mogelijkheid bieden om
„sociale gemeenschappen" als rechtsperso
nen te erkennen. Volgens de Hessense
grondwet zouden zulke „sociale gemeen
schappen" rechtens de dragers moeten zijn
van de gesocialiseerde ondernemingen in
de mijnbouw, de staalindustrie, de ener
gievoorziening en het verkeer. De bedoe
ling was te voorkomen, dat de onteigening
der fabrieken op een vérgaande vorm van
staatssocialisme zou uitdraaien. Door het
beheer der fabrieken toe te vertrouwen
aan nieuwe lichamen, waarin employés
zowel als overheid vertegenwoordigd wa
ren, wilden de socialisten in Hessen een
model-socialisering invoeren.
In een wetsontwerp wordt thans voor
gesteld de fabrieken voorlopig in eigendom
aan het land te geven, waarna binnen een
jaar zelfstandige ondernemingen zullen
worden gevormd. Ook de christelijk demo
cratische en de liberale partij hebben zich
bij deze regeling neergelegd. De liberalen
hebben echter verklaard, dat het gehele
socialiseringsartikel uit de grondwet ge
schrapt moet worden.
De regering heeft medegedeeld, dat zij
tot dusverre twintig millioen voor het ex
periment heeft uitgegeven.
(Van onze correspondent in Bonn)
Toen de geallieerden begin 1945 van alle
kanten Duitsland binnendrongen, maar
Hitier wilde blijven doorvechten, viel de
ene brug na de andere aan diens militaire
waanzin ten offer. Voor de geallieerden
bleek dat niet zo bezwaarlijk. De wTangste
vruchten plukten de Duitsers zelf, die nog
vele jaren na de oorlog mopperden over de
grote omwegen, die zij moesten maken. En
als zij nog maar op Hitier hadden geschol
den! Vaak echter gebeurde het, dat de
„trage democraten" de schuld van de on
gemakken kregen. Zo gaat het nu eenmaal
in de wereld.
Intussen is het herstel van de talrijke
bruggen en viaducten, die min of meer zin
loos met een druk op de knop in de lucht
zijn gejaagd, op bewonderenswaardige wij
ze ter hand genomen. Verscheidene mil-
liarden zijn reeds uitgegeven, zonder dat
het publiek er veel aandacht aan schonk.
Het beschouwt het als de gewoonste zaak
van de wereld, wanneer weer eens een
kostbaar herstel project is voltooid en een
belangrijke schakel zijn functie in de ver-
keerscirculatie hervat.
Het herstel van twee soorten bruggen is
van essentieel belang voor het verkeer in
West-Duitsland: de Autobahn-viaducten
en de Rijnbruggen. Onlangs is bij Stuttgart
het Autobahn-viaduct Sulzbach gereed ge
komen. Het was tussen Keulen en München
het enige viaduct, dat zelfs niet door een
noodbrug vervangen was, en de automobi
listen hebben zich zeer geërgerd, dat zij
hier altijd een ingewikkelde omweg door
het dal moesten nemen.
Autobahn-automobilisten zijn echter een
verwend soort publiek en wanneer men
hun ergernissen vergelijkt met de onge
makken, die het verkeer langs de Rijn nog
»ltijd oplevert, dan zijn zij er uitermate
fortuinlijk aan toe. Van Basel tot de Ne
derlandse grens werden in de laatste phase
van de oorlog maar liefst 50 bruggen ver
nietigd of onbruikbaar gemaakt. Over gro
te afstanden waren gebieden links en
rechts van de Rijn, die altijd een eenheid
hadden gevormd, volslagen van elkaar ge-
isoleerd.
Frankrijk zag dat helemaal niet ongaar
ne en deed niets om de onder zijn compe
tentie vallende bruggen snel te doen her
stellen.
Toen de koude oorlog uitbrak en een
verdere Russische expansie gevreesd werd,
verzoenden zich ook de andere bezettings
machten om strategische redenen met de
bestaande toestand. Zij konden de Duitsers
echter niet eenvoudig verbieden alle ver
woeste bruggen te herstellen. Zo kwam
een compromis tot stand: de Duitsers
mochten 40 bruggen herstellen, maar
moesten er mee accoord gaan dat onder
hun nieuwe bruggen meteen springladin
gen werden aangebracht.
Voor de ingenieurs en arbeiders, die nu
hun best doen, de bruggen fraaier dan te
voren te doen herrijzen, moet dat een
vreemde bij-gedachte zijn.
Bovendien staan de strategisch-denken-
de geallieerden er op dat de nieuwe brug
gen niet te breed worden. Zo heeft men
het vreemde geval, dat de na-oorlogse
Rijnbrug van Düsseldorf, hoewel het ver
keer is toegenomen, smaller is dan de voor
oorlogse.
Desondanks mogen de nieuwe bruggen
er zijn. Technisch en aesthetisch leggen zij
een welsprekend getuigenis af van het
hoge peil, waarop de Duitse bruggenbouw
staat. Vooral de thans zijn voltooiing na
derende Rodenkirchener Autobahn-brug
bij Keulen (spanwijdte 378 meter) is een
magnifiek stuk werk. Bijna als een droom
zweeft zij boven het Neder-Rijnse land
schap, zo slank en licht zijn de lijnen. Op
de materiaalbesparing zijn de na-oorlogse
Duitse bruggenbouwers bijzonder trots. Bij
de Rijnbrug die Keulen met Mülheim ver
bindt, is het gewicht zo goed als gehal
veerd: vóór de oorlog 15000 ton, nu 8000
ton.
aanhangers aangetrokken had, van karak
ter veranderd en heeft een tijdlang zelfs
nauw met de SBONR samengewerkt. Nu
staat hij weer op zichzelf. Sommigen hou
den de solidaristen zo noemen zich de
leden van de NTS zelf voor een soort
van Russische neo-fascisten.
In elk geval werken de solidaristen ac
tief illegaal in Oost-Europa. Vandaar, dat
Moskou hen het meest vreest. Zij werken
broederlijk samen met Duitse sociaal-de
mocraten, die in dit opzicht ook actief
zijn. Prof. Reuter, de het vorige jaar
overleden burgemeester van West-Berlijn,
was een dergenen, die het werk van de
NTS altijd heel belangrijk hebben gevon
den.
Kerensky exit
Ook de Amerikanen schijnen tot de
slotsom te zijn gekomen, dat de jeugdige,
ondernemende NTS de eigenlijke anti-
Bolsjewistische kern van de emigranten
beweging uitmaakt. Wanneer men be
denkt, dat zij enige jaren geleden een man
als Kerensky weer op het paard meenden
te moeten zetten intussen is Kerensky
daar weer stilletjes afgetuimeld dan is
er dus iets veranderd.
Geschil in de Int. Arbeidsorganisatie
GENèVE (Reuter) Op de conferentie
van de Internationale Arbeids-Organisatie
(I.L.O.) in Genève hebben werkgeversaf
gevaardigden van niet-communistische lan
den geprotesteerd tegen de geloofsbrieven
van werkgeversafgevaardigden uit de Sov
jet-Unie, Oekraïne, Wit-Rusland, Polen,
Bulgarije, Hongarije en Tsjechoslowakije.
Hierdoor is, naar een Britse afgevaardigde
meedeelde, een „ernstige crisis" ontstaan.
Op de conferentie zijn vertegenwoordi
gers van regeringen, arbeiders en werk
gevers uit de ledenstaten aanwezig. De
niet-communistische werkgevers, die hun
protest indienden bij de commissie voor de
geloofsbrieven, menen dat de communisti
sche werkgeversafgevaardigden niet te on
derscheiden zijn van regeringsafgevaardig
den en dat zij, in feite, ook hun opdrachten
van hun regering ontvangen.
De Anglo American Corporation of South
Africa heeft medegedeeld, dat een blauw
witte diamant van 426Vè karaat en met een
waarde van ongeveer 1 millioen gulden in
de Premiermijn nabij Pretoria tijdens de
normale mijnwerkzaamheden is gevonden.
De diamant heeft ongeveer een viermaal zo
grote omvang als de bekende Koh I No~r-
steen, die in de Britse kroon is gevat en
106 karaat weegt.
(Van een Haagse medewerker)
Er was bij de Donderdag gehouden slotzit
ting van de R.T.C., althans naar het uiter
lijk, enige overeenstemming met wat de
vergaderzaal van de Eerste Kamer twee
jaar geleden, bij de opening van de R.T.C.
te zien gaf. Maar toen was er toch èn
in de gehele sfeer èn in de toon der rede
voeringen dat element van afwachtende
onzekerheid, van spanning zou men kun
nen zeggen. Die spanning was er nu niet
en in de redevoeringen was er niet meer
het afwachtende. Integendeel voldoe
ning en goede verwachting voor de toe
komst wanneer de samenwerking in de
nieuwe verhouding haar doeltreffendheid
zal moeten bewijzen.
Of er nu van een volledige ontspanning
kan worden gesproken schijnt rijkelijk op
timistisch. Want hoezeer de officiële ver
klaringen een blijk gaven van een sterke
eensgezindheid, in de delegaties zijn ver
schillen gebleven, welke bezwaarlijk als
nuanceringen kunnen worden aangemerkt.
Intussen, dat deze meningsverschillen, ook
tijdens de slotzitting aan de dag zijn ge
treden, moge uit oogpunt van regie als
schoonheidsfout worden aangemerkt. Dat
deze regie niet het belangrijkst is, maar
moet kunnen wijken voor het recht der
vrije meningsuiting is in deze gehele ont
wikkeling van de nieuwe rechtsorde een
uiterst waardevol element.
Van meer dan één zijde, zowel uit het
Nederlandse als uit het Surinaamse en
Antilliaanse kamp, is er in de afgelopen
dagen de nadruk op gelegd, dat dit sta
tuut niet is opgedrongen, maar de vrucht
is van gemeen overleg. In 1946 is aan Su
riname en de Nederlandse Antillen de
vraag voorgelegd: wat wilt gij? In het ko
ninkrijk blijven of uw eigen weg gaan?
Daarop is door beide het eenstemmige ant
woord gegeven, dat zij binnen het konink
rijk een waardige plaats wensen. „Wij
hebben nooit de wens gehad," zo werd van
de meest gezaghebbende kant verklaard,
„om buiten het koninkrijk onze zelfstan
digheid te zoeken."
In dit opzicht bestaat er in Suriname
en op de Antillen geen énkel verschil van
mening. Want ook de minderheden die
tot veler verrassing tijdens de slotzitting
aan het woord kwamen hebben daar
omtrent niet de geringste twijfel laten be
staan. Maar één hunrter, de heer E. Jonck-
heer, lid van de Staten voor de democra
tische partij, deed uitkomen, dat dit nieu
we statuut, een stap achteruit, naar zijn
mening, vergeleken met het ontwerp rijks
grondwet van 1948, min of meer is opge
drongen en slechts uit opportunistische
overwegingen kan worden aanvaard. Ter
stond na de slotzitting werd tegen deze
voorlichting van zaken namens de K.V.P.
van Curagao en de Curacaose onafhanke
lijke partij ten scherpste stelling genomen:
het statuut is ons niet opgedrongen. Ware
dit wél het geval, het zou de naam van
Nederland in het buitenland zeker geen
goed hebben gedaan.
De opvattingen der minderheden zijn
door drie Antillianen vertolkt. In gc natig-
de bewoordingen heeft 'de heer C. A.
Eman, waarnemend gedelegeerde van het
eilandgebied, de belangen van Aruba be
pleit: Aruba kan geen zelfstandig bestaan
in de zin van het statuut hebben zonder
het staken van de banden met de Antillen.
Hij pleitte daarom voor een federatieve
uitbouw van het statuut, nu van Neder
landse zijde is te kennen gegeven, dat van
een wijziging van de grondwet, nodig om
de positie van Aruba als vierde partner te
regelen, geen sprake zal kunnen zijn, dat
deze wijziging althans niet is te voorzien.
Maar het zit de Arubanen hoog, deze po
sitie van ondergeschiktheid in het geheel
van de Nederlandse Antillen. Een andere
Arubaanse gedelegeerde, de heer J. E.
Irausguin, heeft daarvan gisteren ter slot
zitting op wel zeer hartige wijze doen blij
ken. De ontevredenheid van de Arubaanse
bevolking is zo hoog opgelopen, zo zei hij,
dat men thans zoekt naar een positie van
vierde deel van het koninkrijk. Het gaat
niet primair om een status buiten de Ne
derlandse Antillen, maar om een zo groot
mogelijke zelfstandigheid, om baas te zijn
in eigen huis.
Aruba
Men moet de zaak niet op de spits drij
ven, zo zeide hij, wij kunnen niet lijdelijk
toezien, dat de persoonlijke vrijheid wordt
onderdrukt. Hij wees er op, dat de Antil
len gelegen zijn temiden van direetoriaal
geregeerde landen. Temidden daarvan
wappert de vlag van Nederland. Het is on
ze hechtste band: het democratisch bestel,
waarin wij gebonden zijn door gevoelens
van recht en vrijheid. Wat Aruba wenst
is: „de tyrannic verdrijven, die ons het
De hernieuwde pogingen om tot kanali
satie van de Maas te geraken worden in
kringen van het Rotterdamse bedrijfsleven
met belangstelling gevolgd. De vorm van
deze belangstelling beperkt zich vooralsnog
tot een houding van „welwillende neutra
liteit", ook in zoverre het kanalisatiepro
ject wordt gekoppeld aan het tot stand
brengen van een kanaal tussen Rijn en
Maas.
Hernieuwde pogingen inderdaad, want
de plannen voor kanalisatie van de Maas
zijn al vele jaren oud. De laatste ontwik
keling gaat terug tot de Moezeldagen in Oc
tober, toen van Duitse zijde gepleit werd
voor een spoedige kanalisatie van de Moe
zel.
Het initiatief van Clerdant, de gouver
neur van Luik, tot het organiseren van de
Luikse Maasdagen, die enkele weken ge
leden werden gehouden, kan gedeeltelijk
als een reactie op de Moezeldagen worden
gezien, want de Belgen vrezen dat, als men
inderdaad de Moezel beter bevaarbaar
maakt, de producten van de Franse staal
industrie in het vervolg langs België zullen
worden vervoerd, namelijk via Moezel en
Rijn.
Gezien de ernst, waarmede men over de
kanalisatie van de Moezel sprak, werd het
dus tijd dat België het balletje der Maas
kanalisatie weer eens ging opwerpen.
Dit is echter niet de enige reden, waarom
Luik van zich deed horen. Het verwacht
van de kanalisatie van de Maas een alge
hele ontsluiting van de Maasvallei. De
Maas, de centrale verkeersader van de
Kolen- en Staalgemeenschap, is daarbij
de leus. In Nederlands Limburg heeft men
grote belangstelling voor het Belgische
streven, daar men hier een goed aankno
pingspunt ziet voor de in Limburg zo vaak
to uitdrukking gebrachte wens een directe
verbinding tussen Maas en Rijn tot stand
brengen. Ook de industriegebieden in Bel-
l
Donderdagmiddag werd in de vergaderzaal van de Eerste Kamer de openbare slot
zitting der Conferentie Nederland-SurinameNederlandse Antillen gehouden.
gië en Duitsland voelen voelen veel voor
een dergelijk kanaal, maar de keuze der
tracé's loopt nogal uiteen.
Zo toonde Limburg zich aanvankelijk
zeer geporteerd voor een kamal van Venlo
naar Ruhrort, terwijl men van Belgische
zijde een kanaal voorstelde van Visé naar
Neuss, het zogenaamde „Vent-Debout-
Kanaal."
Beide tracé's hebben voor- en nadelen.
Zo is de verbinding VenloRuhrort de
goedkoopste oplossing, namelijk 45 millioen
gulden voor de aanleg, maar het is voor de
Duitsers weinig aantrekkelijk omdat het
geen industriegebieden verbindt.
Het Vent-Debout-Kanaal heeft voor Bel
gië het voordeel, dat het geen Nederlands
gebied kruist. Daarentegen is het een
uiterst kostbaar (250 millioen gulden aan
aanlegkosten) en technisch zeer moeilijk
project. De aandacht concentreert zich
daarom de laatste tijd op een tracé, dat van
BornGeilenkirchenNeuss.
In vervolg op de Maasdagen is thans een
internationaal consortium opgericht, dat
zowel de Maaskanalisatie als de Rijn
Maasverbinding moet bestuderen en daar
voor propaganda zal maken. Als deel
nemers aan het consortium worden ge
noemd Luik, Antwerpen, Aken en Neuss. In
Nederland is het Maastricht dat zou over
wegen zich bij het consortium aan te
sluiten.
Wat Rotterdam betreft, wij zeiden reeds
dat men in deze stad een welwillende neu
traliteit in acht neemt. Men wijst er op
dat de Maaskanalisatie en de RijnMaas
verbinding inderdaad van grote economi
sche waarde voor de betrokken industrie
gebieden kunnen zijn en wanneer hiermede
de economische activiteit in de K.S.G.-lan-
den door verwezenlijking van de bestaande
plannen worden gerealiseerd, kan men in
dit opzicht ook van een Rotterdams belang
spreken.
Ook in zoverre het RijnMaaskanaal
een directe verbinding tussen Rijn en Ant
werpen tot stand zou brengen, toont men
zich in Rotterdam gematigd, al was het
alleen maar omdat men de overtuiging
heeft, dat een dergelijke OostWest-ver
binding nooit een werkelijke bedreiging
voor de Rijn en daarmede voor Rotterdam
kan betekenen.
BRUSSEL. (A.N.P.). Volgens het Ant
werpse blad „La Metropole" heeft de bur
gemeester van Knokke, de heer Lippens, de
Nederlandse Vereniging tot behoud van
Natuurmonumenten voorgesteld, van het
op de Nederlands-Belgische grens liggende
zwin een Benelux-natuurreservaat te ma
ken.
Zijn voorstel houdt onder meer in, het
gedeelte van het zwin dat op Nederlands
gebied ligt, evenals dit in het Belgische
gedeelte reeds geschiedt, voortaan en in
het bijzonder in de broedtijd te doen be
waken, zodat ook daar de zeer bijzondere
flora en fauna van 't zwin zich ongestoord
zullen kunnen ontwikkelen.
Van Belgische zijde is het aanbod gedaan,
bij te dragen in de kosten, die de bijzon
dere bescherming van het zwin op Neder
landse bodem met zich zou brengen, aldus
het blad.
Burgemeester Lippens meent dat het
wenselijk is ook van andere op de Neder
lands-Belgische grens liggende gebieden, in
het bijzonder ten Noorden van Antwerpen,
nabij Kalmpthout en in de Limburgse
Kempen, natuurreservaten te maken.
hart doorwondt". En dan: onder Oranje
leven.
Dat is meer dan een cri de coeur, want
het is bekend geworden, dat het op dit
stuk van zaken en onder meer ook met
betrekking tot de positie van de procu
reur-generaal de laatste dagen in de Antil
liaanse delegatie geducht heeft gespannen.
Zozeer, dat enkele leden dier delegatie op
stel en sprong wilden vertrekken en dat
zij daarvan slechts met moeite konden
worden weerhouden.
Een andere opmerking kwam nog van
de kant van de heer Irausguin, die aan het
feit, dat de Antillen geografisch en com-
merciëel tot het Westelijk halfrond beho
ren en dus sterk Amerikaans georiënteerd
zijn, de conclusie verbond, dat de Neder
landse Antillen vrij moeten worden gela
ten om zich economisch te kunnen ontwik
kelen. Handel en vreemdelingenverkeer
zijn de weinige bronnen voor deze ont-
wikkelig. Hij kan zich niet verenigen met
de gedachte, dat de luchtvaart een aange
legenheid van het koninkrijk is en dat dus
over de vliegvelden, waarin millioenen
zijn geïnvesteerd, geen zelfstandige be
schikkingsbevoegdheid bestaat.
Met de slotzitting van de R.T.C. is een
fase in de ontwikkeling afgesloten. Het
woord is nu aan de parlementen. De Ne
derlandse grondwet vereist voor aanvaar
ding bij wet van het nieuwe statuut een
meerderheid van tenminste twee derde der
uitgebrachte stemmen. In Suriname en de
Nederlandse Antillen zijn voor de aanvaar
ding van het statuut twee lezingen nodig.
Na aanvaarding in eerste lezing met twee
derden heeft ontbinding der staten plaats,
waarna de nieuwe staten het statuut bij
eenvoudige meerderheid kunnen goedkeu
ren.
Bij de gebleken grote eenstemmigheid
zou aangenomen mogen worden, dat deze
meerderheden wel verzekerd zijn. Maar
desondanks schijnt er wat de Nederlanse
Antillen betreft voor een zo groot optimis
me niet al te veel reden. Er werden in de
wandelgangen wel optimistische bereke
ningen gemaakt, in de geest van: 16 van
de 22 stemmen halen wij wel, maar over
die zestien stemmen bij eerste lezing be
stond toch ook weer geen overtuigende
zekerheid. In October zullen op de Neder
landse Antillen Statenverkiezingen wor
den gehouden en het is nu maar de vraag,
in hoeverre dr. Da Costa Gomez zijn aange
vochten meerderheid kan behouden. Zich
daaromtrent in speculaties te begeven is
een hachelijke zaak. maar dat in de ver
kiezingsstrijd het statuut door voor- en te
genstanders als politiek wapen voor het
uitvechten der onderlinge geschillen zal
worden gehanteerd is buiten kijf.
dienen uiterlijk op Woensdag te worden
betaald, daar de bezorgers op Donder
dag moeten afrekenen.
DE ADMINISTRATIE.
DJAKARTA. (United Press). Toen in
Mei Ka-har Muzakker op Celebes over
leed aan tuberculose, betekende dat het
einde van het veelbewogen leven van een
jeugdige rebellenleider, die een grote rol
heeft gespeeld in het Indonesië van na
de revolutie. Muzakker keerde zich inder
tijd tegen de Indonesische regering, die hij
tevoren trouw gediend had en oefende drie
jaren lang een waar schrikbewind uit im
een groot deel van Celebes, zijn geboorte-
eiland, dat thans Sulawesi heet. Indone
sische troepen maakten ten slotte een einde
aan zijn heerschappij.
Tijdens de Indonesische onafhankelijk
heidsstrijd was hij TNI-officier. Hij had
toen een belangrijk aandeel in de infiltra
tie-acties tegen de Nederlandse troepen op
Celebes.
Na de souvereiniteitsoverdracht in Indo
nesië zond Djakarta Muzakker naar Cele
bes. Hij was daar ondergeschikt aan
Warouw, een andere TNI-officier, die af
komstig was van Noord-Celebes. Beiden
hadden zij van de Japanners een militaire
opleiding gekregen. Omdat Muzakker op
Zuid-Celebes geboren was stond hij in ho
ger aanzien bij de troepen dan Warouw.
Zuid-Celebes kwam spoedig volledig on
der het centrale gezag van de Indonesische
regering na geruime tijd als federale staat
tot op zekere hoogte zelfstandig te zijn ge
weest. Er kwamen ambtenaren over van
Java die Muzakker beslist onwelgevallig
waren. Hij was overigens niet de enige, die
de nieuwe gezagsdragers liever zag gaan
dan komen. Een opstandige beweging was
het gevolg. Muzakker stelde zich aan het
hoofd van guerilla's en trok met hen het
oerwoud in om de strijd te beginnen.
Tegenover de gruwelen die Muzakkers
bende bedreef verzonk het optreden van
alle andere benden in Indonesië in het
niet. De bende plunderde, moordde, roofde
en stichtte brand in een groot deel van Ce
lebes en was spoedig heer en meester in
een uitgestrekt gebied. Zó groot was de
macht van Muzaxker dat de Indonesische
regering er toe overging 125.000 personen
te evacueren. Die massale evacuatie was
zeer kostbaar. De Indonesische regering
beloofde Muzakker en de leden van zijn
bende zelfs straffeloosheid indien zij hun
acties wilden staken. Muzakker wees dat
aanbod echter af.
Toen echter Muzakker geruime tijd later
aan het hoofd van 6000 volgelingen uit de
wildernis kwam en aankondigde dat hij
zich met zijn troepen wilde aansluiten bij
het Indonesische leger, ging de overheid
gretig op het aanbod in. Muzakkers man
nen kregen geweren, voertuigen en naar
verluidde ook twintig millioen roepia's.
Aan de vooravond van zijn beëindiging als
officier trok Muzakker zich weer met zijn
mannen en met de wapens, de voertui
gen en het geld in het oerwoud terug.
Op 7 Augustus 1953, een keerpunt in het
optreden van de rebellenleider, riep hij in
een proclamatie Sulawesi uit tot „Indische
Mohammedaanse Staat". Hij schaarde zich
toen dus aan de zijde van de Darul Islam
en ontpopte zich ais een felle tegenstander
van de Indonesische regering. Van die dag
af gold hij als een van de gevaarlijkste
vijanden van de staat.
De Indonesische regering besloot ten
slotte over te gaan tot een militaire actie
tegen Muzakker. De commandant van de
troepen, die tegen Muzakkers „leger" ten
strijde trokken, was Warouw. die inmid
dels was opgeklommen tot militair bevel
hebben voor geheel Oost-Indonesië.
Men heeft Muzakker, terecht of ten on
rechte, verantwoordelijk gesteld voor de
recente Christen-vervolgingen op Celebes.
Leden van zijn bende zouden duizenden
hebben gedwongen de Islam te omhelzen
en de weigerachtigen hebben gemarteld.
Muzakkers echtgenote, Corrie. dochter van
een blanke planter en een Javaanse, was
commandant van een vrouwen-hulpkorps
dat de bende van haar man terzijde stond.
Volgens berichten, die onlangs Djakarta
hebben bereikt, zou deze Corrie zich in
Makassar hebben overgegeven. Muzakker
verloor na Augustus 1953 vele aanhangers.
Tal van bendeleden voelden er weinig voor
te strijden onder de vlag van de Darul Is
lam. Anderen verlangden er naar weer
een normaal leven te leiden. Velen verlie
ten hem. De steeds kleiner wordende bende
werd voortdurend opgejaagd door de Indo
nesische troepen.
Ten slotte zag Muzakker zich genood
zaakt persoonlijk de leiding in handen te
nemen. Dat viel hem kennelijk te zwaar.
Hij leed al geruime tijd aan tuberculose.
In het begin van Mei ondernamen de ach
tervolgende troepen krachtige aanvallen op
verschillende van de hem neg resterende
steunpunten. Tijdens die gevechten ver
ergerde Muzakkers toestand zo ernstig, dat
hij door enkele bendeleden werd afge
voerd en enkele dagen later overleed.
