Billy Graham
VENETIE ALS REISDOEL
VOOR DE VACANTIE
EISTEDDFOD
Elke Zaterdag acht pagina's bij alle edities van
Haarlems DagbladJ Oprechte Haarlemsche Courant
We maken een
SLEUTELREKJE
TIEN FOUTEN
KERKELIJK LEVEN
Herdenking van
Marco Polo
Rijk programma
van zomerfeesten
Idee werd geboren
tijdens bombardetnent
Elke avond opnieuw gebeurde hetzelf
de. Als de klok byna op zeven uur
stond, wees moeder ernaar en zei:
„Hannelies, kqk eens naar de klok.
Zeven uur."
Er was nooit iets aan te doen, ook al
zeurde Hannelies nog zo lang. Zeven
uur was bcdtqd en zeven uur bleef bed
tijd. „Maar als ik jarig ben," zei Hanne
lies op een avond, „dén mag ik blijven
spelen, zo laat als ik wil."
„Tot de klok op acht uur staat," be
loofde haar moeder. „Tot hq op honderd
staat," zei Hannelies heel beslist. En op
haar verlanglijst stond ook niets anders
dan dat opblijven tot dc klok op honderd
staat.
„Goed dan," zei haar moeder toen het
de dag van haar verjaardag was, „je
mag blijven spelen tot de klok op hon
derd staat."
Het was een heel drukke dag ge
weest. Alle tantes, ooms en alle vrien
dinnetjes waren met cadeautjes op be
zoek geweest en eigenlijk was Hannelies
om zes uur al moe. Maar dat zei ze niet.
O nee nu begon het mooiste deel van
haar verjaardag pas: spelen tot de klok
op honderd staat!
„Doe maar wat je wilt," zei haar
moeder na het eten. Hannelies dacht na.
Op straat spelen dacht ze. Maar er was
geen één kind meer te zien, want ze wa
ren allemaal naar bed. „Dan maar op
de autoped," dacht ze. Maar haar benen
waren te moe. Ze ging naar huis terug.
„Ik ga met het poppenhuis spelen," zei
ze, „tot de klok op honderd staat."
Ze ging naar haar kamertje. Op de
grond voor het poppenhuis begon ze alle
stoeltjes en tafeltjes eruit te halen.
Daarna zette ze die er weer in, alleen
maar omdat ze niet wist wat ze anders
Maak het sleutelrekje van triplex en
schilder het met plakkaatverf in vrolijke
kleuren. Het wordt nog leuker, als je
het slot met de kabouter apart uitzaagt
en later op het kasteel lijmt.
Het plankje waar je zes haakjes in
moet schroeven, moet je nog twee keer
apart uit triplex zagen en bovenop het
grondmodel lijmen. De haakjes komen
op de plaats van de zwarte stippen.
moest doen. „Zijn jullie ook zo moe?"
vroeg ze aan de popjes, die op de stoel
tjes in de voorkamer zaten. Het leek net
of de popjes met hun hoofd van ja knik
ten en daarom kleedde Hannelies ze uit
en legde ze te slapen in de witte bedjes
in de poppenslaapkamer. „Hè heerlijk,
liggen jullie erin," zei ze en ze legde
haar hoofd vlak voor het poppenhuis op
do grond om te zien hoe ze sliepen.
„Weet je wat," zei ze, „ik doe ook een
slaapje. Het duurt toch zo lang voor de
klok op honderd staat."
„Niks daarvan," zei opeens een stem
metje vlak bij haar oor, „niks daarvan.
Je wou toch opblijven tot de klok op
honderd staat? Doe dat dan nou maar."
Hanneliesje keek verschrikt op. Wie
praatte daar? Eén van de popjes zat
recht overeind in haar bedje en keek
Hannelies aan. „Dat was ik," zei ze. „We
wachten altijd met praten tot jq in je
bod ligt, maar nu je niet van plan bent
om te gaan slapen, hebben wq geen zin
om te wachten."
„Praat gerust," zei Hannelies, „ik heb
er niets tegen. Ik doe onderdehand een
dutje."
„Ja, maar daar komt niets van in,"
zei een ander popje. „Wy moeten jou
meenemen naar iemand. Hq heeft naar
je gevraagd."
„Wie is dat dan?" vroeg Hannelies
verbaasd. ,Kom maar mee, dat zul je
wel zien."
Hannelies voelde hoe ze kleiner en
kleiner werd. Ze kon nu zó het poppen
huis binnenstappen. „Daar is een stoel
tje," wees een van de popjes „Ga maar
zitten."
Hannelies deed het en meteen merkte
ze dat het hele poppenhuis met stoelen
en tafels en al begon te zweven. Eerst
door de kamer, toen door het raam en
daarna hoger en hoger de lucht in. „Wat
gebeurt er?" riep Hannelies, „waar
gaan we heen?"
„Wacht maar rustig af," zeiden de
poppen en ze leunden lekker lui achter
over tegen de kussens van hun bed. Dat
duurde een hele poos. Toen begon het
poppenhuis te dalen en streken ze neer
op de top van een hoge berg. Vlak voor
zich zag Hannelies een groot paleis.
„Wie woont daar?" wilde ze weten.
„Wacht maar af," riepen de popjes in
koor. Ze brachten haar door de poort en
lange gangen in een grote zaal. „Dit is
ze," zeiden ze en ze schoven Hannelies
naar voren.
„Zo, is ze dat," zei een stem. Het
klonk niet erg vriendeiyk. Hannelies
keek op.
Op een troon vlak voor haar zat een
stokoude man. Hq bekeek haar van on
der tot boven. „Zo," zei hy weer, „jq
bent het dus niet eens met Vader Tyd?"
„Wie is dat?" vroeg Hannelies verle
gen aan de popjes achter haar.
„Hij is zelf Vader Tqd. Hy heeft het
Jaar verdeeld in maanden, die weer in
weken, die weer in dagen en de dagen
weer in uren enzovoort," zeiden de pop
jes.
„Jij bent het dus niet met me eens,"
zei dc stokoude Vader Tijd weer, „jy
wilt een dag van honderd uren. Waar
om wil je dat?"
„De dag is zo kort," zei Hannelies,
„zó sta je op en zó moet je weer naar
bed."
„Ja ja," zei de oude, „dat heb ik er
meer horen zeggen. Misschien hebben
jullie geiyk. Misschien word ik wel te
oud voor deze wereld. Eigenlijk moest
je me maar opvolgen. Je schynt alles
beter te weten dan ik en je wilt een
klok die op honderd staat, 't Is goed,
ga je gang."
Hq klapte in zyn handen en liet Han
nelies door twee lakeien naar zyn re
kenkamer brengen. „Ga je gang," zei
hij weer. „Verdeel het jaar maar eens
in dagen die ieder honderd uur hebben.
Hier is potlood en papier."
Nou moet je weten, dat Hannelies
reuze het land had aan rekenen. De
sommen, die ze nu te maken kreeg, wa
ren nog moeiiyker dan op school. Hele
vellen kliederde ze vol, maar ze kwam
er niet uit. Daarbq kwam nog dat tel
kens haar ogen dichtvielen van moe
heid. Alles in haar hoofd draaide door
elkaar. Maar Vader Tqd hield niet op
met praten. Hij stootte haar aldoor
weer wakker. Op 't laatst kon ze niet
meer. Ze barstte in tranen uit. „Ik kan
het niet," snikte ze.
„Wat is dat nou?" riep hij. „Wat
kwam je hier dan doen? Je was toch
niet tevreden met de gewone klok?"
„Maar nu wel," huilde Hannelies, „nu
zal ik nooit meer vragen om een klok
die op honderd staat. Het is precies
goed zo, Vader Tqd!"
„Dat dacht ik ook," bromde hq. „En
dan ook geen praatjes meer en slapen
nu!"
Hq zwaaide met zqn staf en verder
wist Hannelies niets meer. Alleen nog
dat iemand haar optilde en wegdroeg.
Het was haar moeders stem die zei:
„Kijk nou eens, ze wilde wakker blqven
tot de klok op honderd stond en nu is
ze zo maar op de grond in slaap geval
len."
„Ik wil geen klok die op honderd
staat," zei Hannelies al helemaal in
slaap.
MIES BOUHÜYS
Schoenmaker Pekdraad is schoenen
aan het maken. De tekenaar heeft zich
alleen vergist. Hij heeft een paar dingen
helemaal fout getekend. Weet jij, welke
dingen dat zijn? Het zijn er tien.
In de „Christian News-letter" (een uit
gave van de Christian Frontier Council) is
\uu redactionele z.yde een uitvoerig artikel
gewyd aan Ililly Graham, de evangelist,
die thans ook in Nederland in het middel
punt van het nieuws staat. Het is daarom
interessant genoeg om een mening-van-
hiiiten-af te horen, nu velen zelf naar Gra
ham hebben kunnen luisteren of over hem
konden lezen. Wq geven u een samenvat
ting van het bedoelde artikel.
Het is moeilijk te zeggen waarin Billy
Grahams kracht schuilt, doch het is duide-
lqk, dat hq een kracht heeft, waarmee re
kening moet worden gehouden. Ik ben hem
gaan horen, vol twqfel vervuld over deze
onderneming en toch ook gerustgesteld door
de nauwe band, die hij met de kerken
heeft. Hier is, zo schynt het, een man die
de bijzondere gave heeft om mensen tot
bekering te brengen. Toch wil hij geen
eigen beweging oprichten, maar de men
sen naar de kerken van hot land brengen.
En hij heeft een uitstekend „nazorg
systeem", waardoor hy de zekerheid heeft,
dat zijn bekeerlingen in de kerk thuis ge
raken.
Niettemin bleef er twyfel, die ik niet kon
verklaren. Van het eerste ogenblik af, dat
Billy Graham op het podium verschynt,
kan men niet ontkennen dat zijn houding
volkomen eerlijk en eenvoudig is. Dan be
gint hij te spreken en men vraagt zich af,
waarom zoveel mensen naar hem komen
luisteren. Er is weinig variatie in zqn stem
en hij kan niet met een microfoon omgaan.
Zijn gebaren zijn sober. Wanneer hij geen
aanhalingen uit de Bybel doet is zqn woord
keus heel gewoon. Zijn meeste argumenten
zyn niet nieuw.
Dc laatste minuten van zqn toespraak is
er iets heel bezielends in de wijze, waarop
hij de mensen voor de geweldige keuze
plaatst. Dan zit ge met gebogen hoofd en
gesloten ogen te wachten. Eerst hoort men
een enkele voetstap, dan het geluid van
vele haastige voeten; wanneer ge uw ogen
opent, ziet ge een menigte van honderden
mensen, mannen en vrouwen van allerlei
leeftijden, die rustig voor het podium
wachten. Als ge zelf gelooft, hebt ge ge
beden en is het onmogelijk niet geroerd te
worden door wat men ziet.
Op het ogenblik, dat ik dit schrijf, heb
ben ongeveer tienduizend mensen in Har-
ringay hun beslissing gedaan. „Ongeveer
drie kwart van hen hebben voor de eerste
keer in hun leven „Christus als hun Ver
losser en Heer aangenomen". Het andere
vierde deel heeft een verloren geloof op
nieuw bevestigd of een gelofte afgelegd,
zonder nog het gehele Evangelie aan te
nemen. Voor drie vyfden zijn deze „bekeer
lingen" mensen, die niet eerder lid van een
kerk zijn geweest, maar de meesten heb
ben vroeger enig contact met de kerk ge
had. Wat de leeftqden btereft: er zyn ve
len tussen de vijftien en dertig jaar, be
trekkelijk weinig zijn ouder dan veertig.
Alle groepen van de hogere standen en de
middenstand zqn goed vertegenwoordigd,
vooral intellectuelen en studenten. Behalve
enkele geschoolde arbeiders zijn er niet
veel mensen uit de arbeidersklasse.
Het secretariaat van Billy Graham heeft
medegedeeld, dat de algemene indruk, die
men verkregen heeft, is, dat de mensen
die in Engeland naar voren komen na de
toespraak, een ernst en diepte bezitten, die
in gelqke gevallen in Amerika niet gevon
den worden.
Billy Graham heeft de latente kracht
van het Christendom in. Bonden aange
boord, maar hij heeft niet de slagbomen
doorbroken, die een groot deel van de mo
derne samenleving van de kerk vervreemd
houden. Hij zal de massa van zelfvoldane
heidenen niet bereiken, zij, die de Bybel
niet kennen, tenzij hij een taal leert spre
ken, die de hunne benadert.
Persoonlqk maakt Billy Graham op mij
niet méér indruk, dan ieder andere goede^
en eerlijke man, maar hy is begiftigd met*
een grote macht en hy gebruikt deze op
verantwoorde wyze. Hy brengt de mensen
in de kerk, maar zy zullen daar niet blij
ven, tenzij predikant en gemeente hen ver
welkomen en meehelpen hun geloof te ver
sterken. Vroeger heeft de kerk vaak niet
geweten wat zy moest doen met mensen,
die deze bijzondere gave bezaten en daar
om is zij ongebruikt gebleven of heeft men
eigen secten gesticht.
De waarde van Billy Grahams campagne
hangt af en hy is de eerste om dit te
zeggen van de medewerking die de
kerken hem geven. En als de kerken kun
nen samenwerken om Billy Graham te
steunen, kunnen zy dat met Iedere andere
evangelist doen. Deze les is duidelijk.
BEVRIJDINGSCONCERT
In het aanstaande najaar zal het tweede
lustrum van de bevrijding in Noord-Bra
bant c-nder meer worden herdacht met een
concert, dat in vier grootste gemeenten van
de provincie door het Brabants Orkest zal
worden gegeven. Voor dit concert zal
professor Hendrik Andriessen een or-
chestraal werk componeren.
19 JUNI 1954
Van onze correspondent in Rome)
WILT U HET in het komende seizoen een I>eetje „in de cultuur" zoeken, zet
dan Venetië op uw programma. Venetië is altijd een zeer aanlokkelijk reisdoel.
De honderden marmeren paleizen, die het ragfijne kantwerk van hun Cothische
en tegelijk door het Oosten (Perzië en Arabië) beïnvloede architectuur staan
te spiegelen in de lagune en in de smalle donkere kanaaltjes, de wonderlijke
a-symmetrische gondels, die bevallig over het water glijden, de gouden pracht
van de Sint Marcuskerk, inwendig geheel met mozaïeken bekleed, alsook
(waarom niet?) de duiven op het plein, dat Europa's fraaiste feestzaal is ze
maken deze stad tot iets zo onwezenlijks, dat wie haar niet kent, onmogelijk
begrijpen kan dat in onze nuchtere tijd, hier in ons Westerse werelddeel, de be
volking van een belangrijke, volkrijke plaats haar leven slijt, omgeven door
louter schoonheid. Maar in de zomer wil Venetië zichzelf overtreffen. Maan
denlang biedt zij de bezoekers naast de rijke schatten, die tot het vaste bezit
behoren, het ene grote festijn na het andere en wordt de stad het geestelijk
centrum van Italië, welhaast van Europa.
Dit jaar is het programma rijker dan
ooit tevoren, zo rijk dat het nodig is een
keuze te doen uit het vele. Wie iets van
deze feesten wil meemaken, moet niet
dralen zijn kamers te bespreken in de
stad of aan het Lido, want Venetië wor
stelt in de zomer met een gebrek aan
hotelruimte, dat niet opgelost kan wor
den, daar de eilanden zijn volgebouwd en
nieuwe hötels alleen op het vasteland zou
den kunnen verrijzen.
Op 15 Juni begonnen de eerste zomer-
manifestaties. Stokowski en andere ver
maarde dirigenten zullen gedurende een
week concerten geven in de kerk van Sint
Marcus en in de binnenhof van 't Paleis der
doges. Dit is in zekere zin een prélude.
Immers op 19 Juni komt de president der
republiek om twee grote tentoonstellingen
in te wijden: de Biennale en de internatio
nale tentoonstelling van Chinese kunst.
De Biennale is sedert 1895 dé expositie,
enig in de gehele wereld, waar schilders
en beeldhouwers van elke nationaliteit
hopen eenmaal hun werk te mogen laten
zien Rond het grote centrale gebouw,
waar de Italianen laten zien wat zij ver
mogen, liggen de paviljoens verspreid in
een fraai park. paviljoens die worden on
derhouden door vrijwel alle landen ter
wereld ten einde te kunnen deelnemen
aan dit tweejaarlijkse feest der muzen.
Voor Nederland is dit jaar de Biennale
van bijzonder belang, daar een nieuw pa
viljoen, ontworpen door de architect Riet
veld, het oude. dat ruim vijftig jaren heeft
dienst gedaan, is komen vervangen.
Een hoogtepunt van de Biennale-1954,
waar zoals steeds enige duizenden heden
daagse kunstwerken te zien zullen zijn,
zal bestaan uit de tentoonstelling van
bijna het volledige werk van de grote
Franse landschapsschilder Corot.
De Chinese expositie hangt samen met
een gedenkdag. In 1254, zeven eeuwen
geleden, werd te Venetië geboren Marco
Polo, de onvervaarde ontdekkingsreiziger,
die over land dwars door Azië naar China
trok, daar zeventien jaar leefde als raads
man aan het hof van keizer Cublai, voor
wie hij geheel China bereisde om tenslotte
's keizers dochter naar het hof van Perzië
te begeleiden, waar zij de sjah ging
trouwen. Na afwezigheid van vijfentwin
tig jaar keerde Marco Polo terug in Ve
netië en schreef later, in Genuese krijgs
gevangenschap, dat kostelijke boek „II
Milione" het onovertroffen voorbeeld
van alle reisbeschrijvingen. Met mede
werking van vele musea in Italië en elders
in Europa en Azië organiseerde Venetië de
grootste tentoonstelling van Chinese kunst
(alleen voorwerpen van voor de komst
der Portugezen in het Verre Oosten) welke
ooit bijeengebracht werd. Beide tentoon
stellingen blijven open tot half October.
In Juli beginnen de grootste culturele
genootschappen van Venetië hun zomer-
activiteit. De Furdatie Chini zal op 9 Juli
een nieuw groot openluchttheater inwij
den (twaalfhonderd plaatsen) op het
eiland San Giorgio, dat tot een interna
tionaal kunstcentrum is geworden. De
eerste voorstelling belooft een evenement
te worden. Op zestiende en zeventiende
eeuwse Venetiaanse muziek heeft men
een „gewijde voorstelling" gecomponeerd:
„Opstanding en leven". Deze bestaat uit
muziek, koorzang en voor alles ballet.
Honderdtwintig dansers en danseressen,
Italianen, Fransen (van de Opéra) en het
negerballet van Keita Fobéda, voeren een
door de wereldberoemde Leonide Mas-
sine ontworpen choreografie uit.
In datzelfde theater gaat eveneens on
der regie van Orazio Costa en in choreo
grafie van Massine de wereldpremière van
een onlangs ontdekte opera van Bcne-
dette Marcello (1686—1739): „Ariadne".
In het tweede, in 1952 gebouwde open
luchttheater dat van het „Internatio
naal centrum voor kunst en levenswijze"
zullen eveneens in Juli en Augustus
opvoeringen worden gegeven van Goldini's
comedie „Harlekijn, dienaar van twee
heren" en van Wolff Ferrari's opera „I
Quattro Rusteghi".
Die twee Venetiaanse werken sluiten
prachtig aan bij de grote tentoonstelling
„Levend Venetië" (25 Juli17 October),
dei het centrum bezig is in te richten in
het paleis Grassi. Door middel van voor
werpen, costuums, schilderijen enzovoorts
wil deze tentoonstelling opkomst, bloei en
verval van Venetië belichten en daarnaast
een indruk geven van de problemen,
waarmee deze stad die, wanneer men niet
ingrijpt, gedoemd is te vergaan, op het
ogenblik te kampen heeft.
Eveneens in Juli begint het filmfestival,
door de Biennale georganiseerd. Doch in
Juli worden nog alleen documentaires en
kinderfilms aan de jury en aan het pu
bliek vertoond. Het eigenlijke festival
(speelfilms) duurt van 22 Augustus tot 7
September. Wijs geworden door de erva
ringen der laatste jaren beperkt men dit
maal het aantal films. De jury is veel
strenger dan in het verleden en in de
commissie hebben weer, als voor de oor
log, vertegenwoordigers plaats genomen
van elk der deelnemende landen.
Augustus brengt voorts het dertiende In
ternationale Festival van het theater. Het
begint in de laatste dagen van Juli met
een comcdie van Goldoni: „Lc Baruffe
Chiozzotte" in het openluchttheater. Van
3 tot 5 Augustus voert een Grieks gezel
schap met de vermaarde Paxinou, de
grootste levende toneelspeelster van Grie
kenland, de „Hecuba" van Euripides op
in het origineel. Van uitzonderlijk belang
is de komst naar Europa van het Keizer
lijk toneelgezelschap van Tokio, een ge
zelschap dat nooit Japan heeft verlaten.
Op 6 en 7 Augustus kan men dit „No"-spel
zien. Op 27 en 28 Juli zal het Nationaal
Toneel van België in de grote schouwburg
„La Fenice" het stuk „Barabas" van
Michel de Ghelderode opvoeren
In September tenslotte wordt het film
festival gevolgd door het Internationaal
Festival van hedendaagse muziek. Dit
wordt op 11 September geopend met de
wereldpremière van een speciaal voor
Venetië geschreven opera van de Engelse
componist Benjamin Britten „The turn of
the screw" naar de gelijknamige novelle
van Henri James.
Dit zijn slechts de hoofdzaken uit een
programma, dat vier maanden lang iedere
dag iets bijzonder te bieden heeft. Het is
een overrijk programma.
Venetië van de andere kant bekeken.
Kcoromiooajoooc
Het Haarlemse jeudkoor Inter Nos,
dat in 1921 werd opgericht, zal met 82
jongens en meisjes onder leiding van
Jan Booda deelnemen aan de Interna
tional Eisteddfod, die van 7 tot 12 Juli
in het plaatsje Llangollen in Wales ge
houden wordt. De uitzending is moge
lijk gemaakt door subsidies van het
ministerie van Onderwijs, Kunsten en
Wetenschappen, het Prins Bcrnhard-
fonds en vele particulieren. Aan deze
muzikale gebeurtenis zullen 153 koren
uit 23 landen hun medewerking ver
lenen. Maar wat is Eisteddfod en wat
is Llangollen?
„Eistedd" is een woord in het dialect
van Wales dat „zitten" betekent, „fod"
betekend plaats. Dus een plaats om te
zitten, om gezellig bijeen te zijn. En
Llangollen is een klein, maar lief
plaatsje in Wales, waar elf maanden
van het jaar niets te beleven valt. Maar
de twaalfde maand, in Juli, is het er
feest. Dan komen van heinde en ver
jonge mensen bijeen om er te dansen
en te zingen, ze komen uit Spanje,
Frankrijk, Zweden, Duitsland, Joego
slavië, Noorwegen en Denemarken en
ze nemen een luchtige vracht van na
tionale dansen en liederen mee. die in
Wales ten overstaan van honderden
deelnemers en duizenden toeschouwers
worden uitgespreid. Llangollen leeft
voor deze jaarlijkse gebeurtenis. Drie-
i honderd van haar inwoners geven er
hun tijd aan om de festiviteiten voor te
bereiden en zij doen dat voor niets.
Zeven jaar geleden werd de eerste
Eisteddfod gehouden. Het was het idéé
van de veertig-jarige kranteneigenaar
J Harold Tudor uit Wales. Hij dacht er
voor het eerst in de oorlog aan. Op
een dag toen er bommen vielen en het
geratel van het afweergeschut door de
lucht klonk, hoorde hij een boerenjon-
gen zingen, die zich niet stoorde aan al
het lawaai. Zijn lied klonk gedurende
het hele bombardement. Tudor zag
ooooooceooooooooooooOflKöOooooooooxiooocooooooooooaocw
hierin een antwoord op de problemen
van de hedendaagse tijd. Hij riep een
aantal deskundigen bijeen en vroeg wat
ze er van dachten. Het leek hun wel
iets.
Zo begon, heel primitief met van de
inwoners geleende stoelen en met wei
nig geld, in 1947 de eerste International
Eisteddfod. Het werd een succes. Niet
alleen beleefde het dorp er veel plezier
aan, maar de talrijke buitenlanders
vonden elkaar, ze wisselden van ge
dachten, er heerste een harmonieuze
sfeer. Met ieder jaar nam deze gebeur
tenis in omvang toe. Vereleden jaar
brachten Koningin Elisabeth en Prins
Philip een bezoek aan de festiviteiten.
Ze werden verwelkomd met „All Ho
nour, Praise and Blessing" van Bach,
dat door tien koren met meer dan dui
zend stemmen werd gezongen. Het ge
zang werd door de aanwezigen over
genomen en door de duizenden buiten
de plaats waar de bijeenkomst zich
eigenlijk afspeelde. In Llangollen ble
ven de stadsbussen stil staan, het werk
in de winkels werd neergelegd en de
mensen in de straten voegden hun
stemmen bij het massale koor. Het was
de ontroerendste ontvangst die men de
Koningin bereiden kon.
Nedérland is tot nog toe ieder jaar
in Llangollen vertegenwoordigd ge
weest. Het jeugdkoor „Inter Nos" gaat
dus een goede traditie voortzetten. Op
1 Juli wordt in de Haarlemse Concert
zaal een openbare repetitie gehouden
van het programma, waarmee het koor
zal uitkomen. Men kan dan vast uit
maken hoe Nederland ongeveer voor de
dag zal komen.
Het koor, dat door de pianist Peter
van Huizen begeleid wordt, zal ook
zowel in Llangollen als in Londen
enige concerten geven. Op het program
ma staan onder meer de cantate „De
schoonste feestdag" van Catharina van
Rennes en het oude lied „Heer Jezus
heeft een hofken" in de bewerking van
Jos. de Klerk, benevens „Een oud
sprookje" van Hendrika van Tussen
broek.
X»COOOOOOOOK*>XX*XOCO>>mcxxxvxoooooo^-<>*>^OOOOO
