IJmuider Courant | 1954 | 28 juni 1954 | pagina 6

wnHKiiiSa§ik(

Ondanks slecht weer, toch redelijke
resultaten op de DEM-baan

Clowntje Rick

Gérard Philipe in „Le Cid"

Een verraderlijk
complot

Meeste Zweedse deel
nemers stelden teleur

Nederlands gemengd
dubbel zegevierde

Rumoer na woorden
van Hoge Commissaris

Zuid Korea vraagt
militaire hulp

Dynamische opvoering

T.N.P. onder regie
van Jean Vilar

CDU verslagen in
N oordrij n-W estf alen

MAANDAG 28 JUNI 1954

4

Wimbledon-tournooi

Rose verrast Nielsen

Tennis

Timmers wint Eindenhout-
wisselbeker voor derde
maal

De zachte
geurige
Amerikaanse
shag die U het
rookgenot geeft
van de beste
Amerikaanse
cigaret

DOUWE EGBERTS

Pyoen Yoen Tai premier

Voor de kinderen

Holland Festival

Socialisten boekten winst

Billy Graham heeft
nieraandoening

FEUILLETON

door Richard Keverne

De athletiekwedstrüden, die D.E.M. gis
teren op haar sportpark organiseerde, heb
ben zich gekenmerkt door de voor athle-
tiek bepaald slechts weersomstandigheden:
harde en koude wind en af en toe regen
en de slechte opkomst van de ingeschre
ven athleten. Zo kwamen er bij voorbeeld
van de zes ingeschreven lopers op de 400
meter slechts twee aan de start, hetgeen
nu niet bepaald Dropaganda kon betekenen
voor de athletiek.

Ondanks deze minder gunstige omstan
digheden zijn er toch op enkele nummers
goede prestaties geleverd. Dit was overi
gens niet te danken aan een aantal Zweed
se athleten, die aan de wedstrijden een in
ternationaal tintje gaven, want vooral op
de loopnummers konden de Zweden zeker
niet imponeren. Zo had de soepel lopende
Tempelaar (Haarlem) zich niet eens tot
het uiterste in te spannen om de Zweed
Tagtström te kloppen: Tempelaar 11 sec.,
Tagtström 11.3 sec.

De strijd om de ereplaatsen op de 800 m
was zelfs een volkomen Nederlandse aan
gelegenheid, hoewel er drie Zweden aan
deelnamen. Meyboom (Haarlem) leek in
deze race aanvankelijk de beste kansen te
hebben, doch toen deze loper in de voor
laatste bocht tegen de sterke wind in de
leiding nam, verspilde hij hiermee zoveel
van zijn krachten, dat h'j de eindspurt van
De Boer (Lycurgus) niet kon weerstaan.
De Boer won in 2 min. 1.2 sec. Meyboom
werd tweede in 2 min. 2.1 sec.

Zweedse zege

Börge Dehlin bewees op de 1500 m ech
ter, dat de Zweden toch ook wel iets van
lopen afweten. Deze loper demonstreerde
een voortreffelijke looptechniek en on
danks fel verzet van Soesbergen (Hellas)
won de Zweed zoals hij wilde: Dehlin 4
min. 6 sec., Soesbergen 4 min. 8.8 sec.

Voor Warmerdam schijnt de 1500 m toch
niet de juiste afstand te zijn. Want na de
fraaie 3000 m viel hij nu op de 1500 m
tegen, door niet verder te komen dan een
zesde plaats in 4 min. 18.9 sec. Jansen van
„Haarlem" won de 1500 m voor B-klassers
in de matige tijd van 4 min. 23.6 sec. Iets

In de eerste ronde van het gemengd dub
belspel op Wimbledon behaalden onze land
genoten Dehnert en mevr. RoosVan de
Wal een overwinning met 119, 62, op het
Australisch—Engelse dubbel Hamilton
mevr. Quelsh. In een spannende eerste set
had de Nederlandse combinatie weinig moei
te met Hamiltons service en liep uit tot 30.
Daarna werd het 52, maar Quelsh en
Hamilton doorbraken toen Dehnerts service
en kwamen op 77. In de twintigste game
faalde de service van mevr. Quelsh en de set
was voor onze landgenoten, die de tweede
set door beter samenspel en grotere accura
tesse in hun slagen zonder moeite wonnen.

Bij. het dames dubbelspel hadden mevr.
Roos—Van de Wal en Fenny ten Bosch min
der succes. Zij verloren in de eerste ronde
van mevr. Crawthorn en mepj. Harris (G. B.)
met 62, 75. De slagen van de Neder
landse dames waren weliswaar veel harder
dan die van haar tegenstandsters, doch er
werd vaar óf in het net óf out geslagen.
Mevr. Roos verzamelde punten voor het
Nederlandse paar door haar keurige back
hand. Mej. Ten Bosch oogstte met haar harde
service successen, doch dit was niet voldoen
de om de beide rustiger en meer evenwichtig
spelende Engelsen te verslaan.

De finalist van 1953, Kurt Nielsen werd
ditmaal in de vierde ronde van het heren
enkelspel door de Asutraliër Rose uitge
schakeld. Na ongeveer twee uur spelen won
Rose de partij, waarin Nielsen met zijn
harde service vrij snel de eerste set had
gewonnen. Maar de linkshandige Australiër
nam daarna het initiatief over en met 46.
63. 97. 64 plaatste hij zich voor de
kwartfinale, waarin hij tegen Trabert moet
spelen.

De verdere partijen voor de kwartfinales
zijn: HoadDrobny. SeixasPatty en Hart-
wig—Roswall. Bij de dames hebben de ge
plaatste speelsters. Doris Hart. Helen Flet
cher. Louise Brough, Ann Mortimer, Shirley,
Try, Margaret du Pont en Maureen Conollv,
zich allen ook in de derde ronde gehand
haafd.

Uitslagen

De uitslagen luiden:

Dames enkelspel, 3e ronde: mej. Mercelis
(België) sl. mej. Morgan (G. B.) 6—3. 6—1;
mej. Ward (G. B.) sl. mej. Hoahing (G. B.)
60, 6—1; mevr. Migliori (It.) sl. mej. Kamo
(Japan) 63, 19; mevr. DawsonScott
(G. B.) sl. mej. Knapp (G. B.) 9—7, 8—6:
mej. Fry (V. S.) sl. mevr. Levine (V. S.)

64, 64.

Heren enkelspel, 4e ronde: Hoad (Austr.)
hl Mulloy (V. S.) 4—6. 6—0, 7—5. 6—3;
Seixas (V. S.) sl. Brichant (België) 68,

75. 62, 57. 6—2; Rcsewall (Australië)
sl. Cooper (Australië) 62. 63, 46, 108;
Trabert (V. S.) sl. Davidson (Zweden) 36,
12-10. 6-0. 7-9. 6—3.

Dames dubbelspel, eerste ronde: mevr.
Crawthorn en mej. Harris (G. B.) sl. Roos-
Van de Wal en Fenny ten Bosch (Ned.)
6-2. 7—5.

meer vechtlust zou de resultaten van deze
athleet wel ten goede komen.

Verra won op imponerende wijze de
3000 m. 2000 m lang had Bakker van
Blauw Wit met twintig meter voorsprong
de leiding. Toen verhoogde Verra met Spek
(Suomi) in zijn kielzog, het tempo en bin
nen één ronde was Bakker van de kop
verdrongen. In de lange eindspurt liep
Verra toen in de laatste 300 m van Spek
vandaan. Verra noteerde 9 min. 4 sec.Spek
liet 9 min. 9.6 sec. voor zich afdrukken.

Polstokhoogspringen: 3 meter

De Sanders stopte bij een hoogte van
3 m op het polsstokhoogspringen toen het
zeker was dat hij met deze zeer matige
sprong de eerste plaats bezette. Beter deed
deze athleet het bij het hoogspringen, waar
hij zegevierde met een sprong van 1.78 m.

Postma (Trekvogels) won het discuswer
pen met een fraaie worp van 43.82 m. De
Zweed Tallberg werd hier tweede met
41.65 m. Van Deuren (Haarlem) kon deze
keer met 36.12 m niet opvallen. Zijn club
genoot Kluft deed het beter bij het kogel
stoten, doch 13.42 m was toch niet vol
doende voor de eersts plaats, want de
Zweden John Almgoist en Bertik Tallberg
deden het nog beter door met 13.82 m en
13.67 m de eerste twee plaatsen te be
zetten.

De dames

Bij de dames wist mej. N. de Vries de
finale te bereiken van de 100 m, doch
hierin stelde zij toch enigszins teleur door
niet verder te komen dan de vijfde plaats
in 13.1 sec. Ook in de 4 x 100 m estafette
kon de Gita-ploeg niet haar gewone vorm
benaderen, hetgeen overigens gedeeltelijk
te wijten was aan het feit, dat de Haar
lemse meisjes niet in de sterkste formatie
verschenen. De wisseltechniek liet hier
door ook nogal te wensen over en vandaar
de derde plaats in 52.8 sec. P.S.V. won dit
nummer in 51.6 sec. Dank zij zeer fraai
lopen van de laatste 200 m-lopers beslis
ten de Zweden de OlymDische estafette op
het laatste ogenblik in hun voordeel vóór
Lycurgus, die zijn 800 m-loper Rem overi
gens node miste.

Op het tennis-tournament voor A-, B-
en C-klassers, dat gehouden werd op de
banen van „Eindenhout" is de Haagse
hoofdklasse speler Timmers definitief be
zitter geworden van de Eindenhout-wissel-
beker. Hij won in het heren-enkelspel de
wisselprijs voor de derde achtereenvolgen
de maal. Ook in het heren dubbel behaal
de de Hagenaar succes door in de eind
strijd met zijn partner Van Beek te zege
vieren. Mejuffrouw Randag, die de afge
lopen week jeugdkampioene werd van het
district Haarlem, won met Van der Horst
het gemengd dubbel.

De resultaten in de A-klasse waren:

Dames enkelspel: Mejuffrouw G. Nijssen
sl. mejuffrouw E. van Scherpenzeel 6-1,
7-9. 6-3.

Heren enkelspel: Timmers sl. Van der
Ree 1-6, 6-4. 9-7.

Dames dubbelspel: mejuffrouw E. van
Scherpenzeel-mej. Nijssen sl. mevrouw
Dantuma-mevrouw Pierlot 4-6, 6-4, 7-5.

Gemeng dubbelspel: mejuffrouw Randag
-Van der Horst sl. mevrouw Schütz-Van
der Ree 6-2, 6-3.

Heren dubbelspel: Timmers-Van Beek
sl. Van Dinther-Van Buuren 6-3, 6-4.

In de B-klasse won freule van Riems
dijk, jeugdkampioene van het district
Haarlem, het dames enkelspel. Mevrouw
Dantuma, die het in de A-klasse in het
dames enkelspel tot de eindstrijd had we
ten te brengen won in de B-klasse met De
Haart het gemengd dubbelspel. Het werd
voor De Haart een dubbel succes, want in
het heren dubbel legde hij met Wijkhuizen
eveneens beslag op de eerste plaats.

De resultaten in de B-klasse luidden:

Dames enkelspel: Freule van Riemsdijk
sl. mejuffrouw J. Vink 6-1, 6-4.

Heren enkelspel: Boele sl. Wijkhuizen
2-6. 6-4, 6-4.

Gemengd dubbelspel: mevrouw Dantu-
ma-De Haart sl. mejuffrouw Randag-Titu-
laer 6-4, 6-2.

Heren dubbelspel: De Haart-Wijkhuizen
sl. Wijt-Minnema 6-3, 6-4.

Het damesdubbelspel kon nog niet be
ëindigd worden.

In de C-klasse waren de uitslagen:

Dames enkelspel: mejuffrouw Fruitema
sl. mejuffrouw Krouwels 6-0, 7-5.

Heren enkelspel: H. Groen sl. Van Zwie-
ten 1-6, 6-3, 6-3.

Dames dubbelspel: mejuffrouw Okker-
mejuffrouw Verwaal sl. mevrouw Van
Buchem-mevrouw Hakvoort 12-10, 6-3.

Gemengd dubbelspel: mejuffrouw IJssel
de Schepper-Hartevelt sl. mej. Serné- Vink
6-0. 3-6, 6-3.

Heren dubbelspel: Van Dam-Winter sl.
Lohof-Dumee 7-5, 6-4.

De prijsuitreiking werd gedaan door de
heer A. M. Tijsseling, voorzitter van het
district Haarlem van de KNLTB.

ADVERTENTIE

De ernstige woorden, die cie Nederlandse
Hoge Commissaris in Indonesië, mr. H. F.
L. graaf van Bylandt, voor het begin van
de conferentie over de ontbinding van de
Nederlands-Indonesische Unie in Djakarta
tot de Indonesische en buitenlandse pers
heeft gericht, zijn aanleiding geweest tot
woedende commentaren, waarin het minis
terie van Voorlichting vooropging.

Het bestreed de woorden van de Hoge
Commissaris betreffende de Indonesische
houding tegenover vreemd kapitaal en
stelde, dat Indonesië juist samen wil wer
ken met buitenlands kapitaal. „De opval
lend bittere toon van de verklaring" wordt
door het ministerie van Voorlichting be
treurd. „Voor de zoveelste maal zijn wij
getuigen van de weerspiegeling van de
mentale houding der Nederlandse partij bij
het aanvangen der Indonesisch-Nederland-
se besprekingen. Een dergelijke houding zal
zeker niet bevorderlijk zijn voor het zien
van de zaken in hun werkelijke proporties,"
aldus het communiqué.

In politieke kringen in Djakarta vernam
men ongeveer hetzelfde geluid, evenals in
verscheidene perscommentaren. Een uit
zondering hierbij vormde het blad „Indo
nesia Raya", dat in het bijzonder in de krin
gen der strijdkrachten wordt gelezen en
dat „in het volle besef dat men ons zal be
schuldigen, met Nederland te complot
teren" aandringt op bestudering van deze
verklaring los van enig sentiment. Het blad
is van mening dat de uitspraak betreffende
het gevaar van communistisch imperialisme
wel enige aandacht verdient en voorts
schrijft het: „Wij vragen ons met verbazing

Te Seoel is vernomen, dat Zuid-Korea
de Verenigde Staten heeft verzocht, on
verwijld een verdrag tot wederzijdse hulp
verlening te sluiten, waarbij de Verenigde
Staten het land jaarlijks tot een bedrag
van 300.000.000 dollar militaire hulp zou
den verlenen.

Dit voorstel zou zijn gedaan aan Eisen
howers speciale vertegenwoordiger, gene
raal Van Fleet.

President Syngman Rhee heeft generaal
Van Fleet verzocht er te Washington de
nadruk op te leggen, dat Zuid-Korea be
reid is overal ter wereld twee divisies ter
beschikking te stellen voor de strijd tegen
het communisme. Dit aanbod geldt ook
voor Indochina.

President Syngman Rhee van Zuid-
Korea heeft Pyoen Yoen Tai, die tot nu
toe minister van Buitenlandse Zaken was,
benoemd tot premier.

Hij deelde tevens mede, dat hij zijn
regering wil veranderen, daar verschei
dene ministers hun ontslag hebben aange
boden. De president zei niet, of hij deze
ontslagaanvragen had aanvaard.

De benoeming moet nog door de Natio
nale Vergadering worden goedgekeurd.

af, hoe iemand kan denker, dat financiële,
economische en dergelijke ingewikkelde
kwesties kunnen worden opgelost door
slechts een unilaterale verbreking der Unie
te bewerkstelligen."

Ja, nu was tante Liezebertha weg, en ze konden het goed merken.... Want hoe
moest het nu met het huishouden gaan?

De jongens hadden de hoofden bij elkaar gestoken en een plannetje gemaakt.
„Wij zullen zoveel mogelijk helpen", spraken ze af. „De vaat wassen kunnen we
best, en thee zetten en zo ook!"

En zo stonden ze in de keuken en deden het werk. Rick had warm water in het
afwasteiltje gedaan en waste de borden en kopjes af; Bunkie had de theedoek
gepakt en droogde alles netjes af. En Oepoetie was bezig met thee zetten.
Oom Tripje lachte, toen hij in de keuken kwam en daar het drietal zo ijverig bezig
vond.

„Flink zo, knapen!", zei hij. „Jullie doet je best, dat zie ik wel. Allemaal de handen
uit de mouw, dan gaat het goed. Maar het is niet lang nodig, hoor; alleen vandaag
moet je maar zien, dat je het klaarspeelt. Ik zal zorgen, dat er morgen iemand
komt, want jullie moeten naar school en mannen kunnen nu eenmaal het huis
houden niet doen!"

En diezelfde avond nog schreef oom Tripje een brief aan tante Camelia, of ze wou
komen helpen, zolang tante Liezebertha er niet was.

Al waren de jongens ijverig genoeg, er moest toch iemand komen voor het eten
en al die dingen.

Als deze regels in druk verschijnen, be
horen de vier voorstellingen (twee in Am
sterdam en twee in Den Haag) van het
Thé&tre National Populaire in het Holland
Festival 1954 tot de verleden t(jd en is het
gezelschap van Jean Vilar al op de terug
reis naar Frankrijk -- helaas! Dit bezoek
heeft veel te kort geduurd. Hoe graag had
den wij niet ook nog „rAvare" van Molière
of „Ruy Bias" van Victor Hugo gezien.
Laten wjj daarom hopen, dat wjj dit voort
varende ensemble het volgend jaar op
nieuw begroeten mogen. In de eerste
plaats natuurlijk ter wille van de opvoe
ringen zelve, maar voorts omdat men ge
loven mag dat daarvan een belangrijke in
vloed kan uitgaan op de practjjk van het
Nederlandst toneel, speciaal wat de ver
toning der klassieken betreft.

Deze verwachting is vooral gewekt door
de wijze waarop „Le Cid" van Corneille
voor het voetlicht werd gebracht. Of nee,
dit is onjuist geformuleerd, want er was
helemaal geen voetlicht: evenals ,,Don
Juan" van Molière werd ook dit stuk zon
der décors in allerlei projecties van helder
wit licht tegen een achtergrond van zwar
te gordijnen gespeeld, waarbij een groot
deel van de actie zich buiten de toneellijst
voltrok op de prosceniumvloer, die over de
orkestbak was gelegd. De grote voordelen
daarvan heb ik Zaterdag reeds uiteengezet.
Met de daarmee samengaande brede, ont
hullende speeltrant bleek dit als het ware
gebeeldhouwde werk van de Franse dich
ter uit de zeventiende eeuw uitmuntend
gediend te zijn. Natuurlijk, dank zij de rij
ke tradities zal ieder behoorlijk beroeps
gezelschap uit Parijs van dit buitengewoon
populair gebleven stuk een onze bewonde
ring afdwingende voorstelling geven. Maar
zou de machtige, monumentale vormen
schoonheid ooit zo schitterend tot haar
recht zijn gekomen als in deze tover van
licht en kleur?

Uiteraard gaat een vergelijking van de
strakke alexandrijnen op dramatische
hoogtepunten treffend in romantische cou
pures verdeeld van Corneille met de ba
rokke weelde van diens tijdgenoot Vondel
enigszins mank, maar toch zou, geloof ik,
de innerlijke kracht van bijvoorbeeld de
„Gysbreght" van de prins onzer dichters
door een dergelijke opvatting, als nu door
Vilar gedemonstreerd werd, ten zeerste
gebaat zijn. Slechts door vertoning van de
uiterlijke vormen in al hun pracht en praal
kan de intrinsieke waarde tot uitdrukking
komen aan het licht treden, zou men
heel toepasselijk moeten zeggen.

Want bij alle verschillen is er toch deze
overeenstemming, dat beiden hun gevoe
lens indirect, door middel van sterk forme
le poëzie, openbaren. Deze moeten bij wijze

van spreken uitgekristalliseerd worden.
Iedere opvoering dient dus voor alles van
het vers uit te gaan, als men de menselijke
inhoud volledig wil opdiepen. En dan ver
der: wie de mise-en-scène van Jean Vilar
met zijn architectonische en choreografi
sche elementen, zou willen onderbrengen
onder één noemer, komt toch bij de term
„barok" terecht!

Doch geen langer getheoretiseer. Want
bij alle geestdrift voor de vertoningswijzr
mag niet worden vergeten, dat „Le Cid"
tenslotte meer verwondering dan ontroe
ring wekt. Het is inderdaad een onvergan
kelijk en nauwelijks overtroffen taalmonu
ment, waarvan Vilar de majestueuze struc
tuur zeldzaam stralend liet uitkomen.
Maar men moet al bijzonder jeugdig van
gemoed zjjn gebleven om door de conflict
stof nog werkelijk getroffen te worden.
Waarschijnlijk kent men de intrige wel, die
door de toen amper dertigjarige Corneille
in 1636 aan een enkele decennia eerder ver
schenen werk van Guillen de Castro werd
ontleend en waarom naderhand zoveel
thans nauwelijks te begrijpen rumoer ont
stond: de strijd tussen liefde en plicht van
de met roem overladen held Rodrigue, als
deze in een onvermijdelijk duel de vader
van zijn beminde Chimène heeft gedood.

Later zou Corneille zijn onderwerpen
zorgvuldig zo kiezen dat steeds de wil over
de hartstocht zegeviert. Maar hier behaalt,
na vele snel op elkaar volgende verwikke
lingen en met de nodige zielskwelling als
gevolg van de plichtsbetrachting, uiteinde
lijk de natuur nog de overwinning op de
conventie. Duidelijk wordt niettemin de on
afhankelijke geest door erkenning van so
ciale verantwoordelijkheid aan banden ge
legd. Het rationalisme kondigt zich onmis
kenbaar aan door het strak in toom hou
den der verbeelding. En toch, hoe welover
wogen het verstandelijk oordeel, meester
lijk onder woorden gebracht, de toon ook
moge bepalen, men wordt telkens weer de
emotionele onderstromen gewaar.

De verleden week tot eredoctor aan de
Leidse Universiteit gepromoveerde Franse
letterkundige Jean Schlumberger heeft er
in zijn magistrale studie van enkele jaren

voor de oorlog „Plaisir Corneille" op ge
wezen welke heftige dynamiek er schuilt
onder de strakgetrokken oppervlakte van
de tekst. Vilar is erin geslaagd deze ge
voelsspanningen hun volledige kracht te
geven zonder de aristocratische allure van
deze parafrase op een Spaans motief aan
te tasten. Men is daardoor bereid de ons
wezensvreemde erecodes, die zo'n doorslag
gevende betekenis hebben, als nu eenmaal
gegeven grootheden te aanvaarden en alle
aandacht te concentreren op de daaruit
voortvloeiende reacties. Onze zedelijke
maatstaven zijn anders, doch men kon zich
in de geschetste verhoudingen verplaatsen,
mede omdat de handelende personen er zo
menselijkerwijze letterlijk en figuurlijk
voor instonden.

Dit gevoel voor vorm en stijl sprak het
sterkst uit de vertolking van de enige tra
gische figuur in dit spel, die van de In
fante, die vroeger meestal weggelaten werd
omdat men er niet goed raad mee wist. Het
was een waarlijk sublieme rol van Monique
Chaumette, die geen enkel probleem op
riep. Onmiddellijk daarop moet de koning
van Jean Vilar worden genoemd, die deze
onpersoonlijke figuur een melancholieke
wijsheid, e<m supérieure humor verleende.
Bewonderenswaardig in het spel van de
hier vooral als filmacteur bekende Gérard
Philipe was de mengeling van jeugdige
verwondering bij zijn idealiserende liefde
en de joyeuze heldhaftigheid van de vast
beraden, zegepralende krijgsman. Maar een
grootse prestatie was het toch niet en daar
om deden de overdreven bijvalsbetuigingen
van het publiek wel erg snobistisch aan.
Mooi was ziin plastiek, evenals die van
Silvia Montfort, zijn tegenspeelster. De
goede bijrollen waren te talrijk om op te
noemen.

Laten wij deze terugblik besluiten met de
constatering, dat het zo geforceerd in acht
nemen van de eenheden van tijd en plaats
door Corneille bij deze enscènering geen
enkele rol meer speelden. Tiid en plaats
immers waren weggevallen. En werd een
beroep gedaan op de actieve medewerking
van het publiek om het toneel met zijn
verbeeldingskracht te stofferen. En dat
maakt mede dat men deze recensie als een
motie van onbeperkt vertrouwen in Jean
Vilar moet lezen.

DAVID KONING.

De regeringscoalitie van christen-demo
craten en centrumpartij in Noord rijn-West-
falen heeft Zondag bij de verkiezingen
voor een nieuwe Landdag in deze West-
Duitse staat, waar ongeveer een kwart van
de West-Duitse kiezers woont, haar meer
derheid verloren. Door de winst die de
twee oppositiepartijen de sociaal-demo
craten en de vrije democraten boekten,
behaalde de oude coalitie slechts 99 van
de 200 zetels.

Volgens de niet-officiële uitslagen is de
zetelverdeling van de nieuwe Landdag als
volgt: (tussen haakjes het zetelaantal in
de oude Landdag).

CDU90 94)

Centrumpartij 9 16)

Socialisten 76 67)

Vrije Democraten 25 26)

Communisten12)

Totaal 200 (215)

De communisten zullen in de nieuwe
Landdag niet vertegenwoordigd zijn, even
min als de vluchtelingenpartij, aangezien
zij er niet in zijn geslaagd, vijf procent van
het aantal uitgebrachte stemmen te be
halen.

De percentages der drie grootste par
tijen luiden, in vergelijking met de Land
dagverkiezingen in 1950 en de Bondsdag
verkiezingen in 1953:

1950 1953

CDU 41.27 36.9 48.9

Socialisten34.49 32.3 31.9

Vrije Democraten 11.46 12.1 8.5

Van de 200 zetels worden er 150 bij
rechtstreekse verkiezing verdeeld. De rest
wordt volgens het stelsel van evenredige
vertegenwoordiging toegewezen.

De Amerikaanse evangelist Billy Gra
ham die Zaterdag uit Düsseldorf in Berlijn
is aangekomen heeft een nieraandoening.
Hij houdt nog zo veel mogelijk rust, maar
is niet van plan zijn reis door Europa te
onderbreken. Hij zag er gezond uit toen hij
in Berlijn uit het vliegtuig stapte.

Verscheidene grote groepen Oost-Duit
sers worden op zijn massabijeenkomst in
Berlijn verwacht. Tot in de verste hoeken
van Oost-Duitsland heeft men bussen voor
Berlijn gehuurd.

De evangelist zal in West-Berlijn drie
spreekbeurten vervullen. Het laatst zal hij
spreken in het Olympische stadion, waar
honderdduizend personen worden ver
wacht.

24)

Matt verwonderde zich vaag over de uit
voerigheid van haar antwoord, maar ter
wijl ze siprak, dacht hij snel na. Zijn ver
onderstelling bleek dus juist geweest te
zijn!

,,'t Ging over onze bagage", vervolgde
Monica. „We lieten twee koffers aan het
station achter, die vandaag gebracht zou
den worden".

Matt luisterde nauwelijks meer, maar
had intussen een besluit genomen. Hij zou
Monica op hardhandige wijze moeten aan
pakken, anders zou hij er nooit in slagen
haar vertrouwen in Arden's wijsheid te
schokken. Aan Arden zelf dacht hij thans
bijna met geringschatting. De grote man
mocht dan hevig geschokt zijn door Bever
ley's ontvoering, maar dat was geen reden
om een dwaze houding aan te nemen, men
zou haast kunnen zeggen: een laffe hou
ding! Hij was bang om wélk risico ook te
lopen! Zijn houding was die van een oude
man en Matt voelde in zich het ongeduld

van de jeugd ten opzichte van de ouder
dom.

Met opzet stelde hij zijn volgende vraag
in een dramatische vorm: „Monica, wie
denk je dat gisteravond opgebeld heeft?"

Ze keek hem verwonderd aan. „Was
jij 't?" mompelde ze, ongelovig. En haar
nieuwsgierigheid niet langer bedwingend
voegde ze er met enige heftigheid aan toe:
„Ik weet nog steeds niet, waarom je hier
bent, en hoe je wist dat ik hier was".

„Nee, ik was 't niet", antwoordde hij zo
rustig mogelijk, „maar ik weet vrijwel ze
ker, dat 't Cass was".

„Wie is Cass?"

„Dat is de Italiaan, die ik in de haven
van Martle met Scott hoorde praten. De
man, die achter het stuur plaats nam, na
dat Scott jou uit de bewuste auto had ge
lokt! De man, die weet, waar de kleine Be
verley zich bevindt

„Matt, je bent stapelHaar stem

had een scherpe klank en er was iets van
angst in hoorbaar.

„Helemaal niet, ik ben volkomen bij mijn
verstand", zei hij. „Cass huurde die auto
in Newbury 't doet er nu niet toe, hoe
ik daar achter ben gekomen maar ik
wéét het. Bovendien weet ik nog héél wat
meer. Ik dineerde gisteravond in hetzelfde
vertrek als Cass, en ik weet, dat hij gister
avond, even na achten, iemand opbelde.
Daarna is hij in een taxi naar het begin
van dit laantje gereden, om met iemand
een onderhoud te hebben. En deze persoon
moet uit mevrouw Dean's huis gekomen

zijn. Vertel jij me nu maar, wie dat ge
weest kan zijn". Even kreeg hij de indruk,
dat het meisje in tranen uit zou barsten.
Haar mond vertrok en haar lippen trilden.

„Ik weet 't niet", antwoordde ze ten
slotte langzaam. „Hoe kun je er zó zeker
van zijn?" voegde ze er op hese toon aan
toe.

„Ik bèn er zeker van", antwoordde hij
met nadruk, ,,'t Moet de tweede verrader
in dit spel zijn, waarover ik al sprak.
Iemand, in wie Arden net zoveel vertrou
wen stelt, als hij 't in Scott deed. Iemand,
met wie Cass en Scott in nauw contact
staan".

Mondca knikte vaag en Matt vervolgde:
,,'t Is de enige mogelijke verklaring, 't Is
een afschuwelijk idee, maar zo ligt de zaak
nu eenmaal". Hij hield even op, niet ze
ker wetend of hij de vraag, die op zijn tong
brandde, zou stellen of niet. Maar na
enige aarzeling, wist hij dat hij niet anders
kon doen. Hij moest thans verder gaan.
„Monica, ben je honderd procent zeker
van mevrouw Dean?" vroeg hij ernstig.

„Wat een afschuwelijke insinuatie!" riep
het meisje verontwaardigd uit.

„NogmaaLs, vertrouw je haar ten volle?"

Ze wilde iets antwoorden, maar aarzelde.

„Liet mevrouw Dean je alleen, na dat
telefoongesprek?"

„Ja.... natuurlijkik bedoel, we

waren niet de hele verdere avond samen.
Ik ging tegen negen uur naar mijn kamer,

ik was moe, en zijwel, zij ging, meen

ik, ook vroeg naar bed".

„Maar dat laatste weet je niet zeker, is

't wel:"

Opnieuw aarzelde ze met haar ant
woord; ze hield haar gezicht afgewend en
zenuwachtig trommelde ze met haar vin
gers op de boomstronk. Dan opeens hief ze
haar gezicht naar hem op en keek hem vol
aan. „Nee, maar iets anders weet ik wèl
zeker", zei ze met grote kalmte. „Matt, het
is afschuwelijk. Ze is buiten geweest! Ze
vertelde me, dat ze tot een uur of tien in
de tuin had rond gewandeld, omdat ze niet
in slaap kon kernen. Maar dat is niet alles!
Ik heb die naam Cass éérder gehoord. Dat
was bü het vertrek van Beverley. Ik dacht
er toen niet over na, maar 't was op het
moment, dat ik met de kleine jongen naar
buiten kwam. Mevrouw Dean praatte met
Scott. ze bespraken de plannen, meende ik.
Ik moest met de jongen naar Penzance
gaan, tenminste dat was Sir Jonathan's op
zet, en ik hoorde haar zeggen: „Zeg

CassDe rest kon ik niet verstaan. En

Matt, als ik nu over een en ander nadenk,
komen er andere vreemde dingen bij me
op. Ik kan ze nu niet allemaal duidelijk on
der woorden brengen, maar er zijn allerlei
kleinigheden, die niet kloppen, hoewel ik
er tot dusver niet erg over nagedacht heb.
Ook dat plotselinge vertrek was zonderling.
Na alle voorzorg, die we aldoor genomen
hadden, was 't vreemd om zo maar, op een
boodschap van een knecht. Beverley weg te
laten gaan

Het gekef van de ruigharige terrier deed
haar ophouden, ze keek snel om en gaf aan

Matt een waarschuwend teken. „Laura
komt er aan", fluisterde ze. „Matt, je moet
gaan! De hond zal haar hier bij ons bren
gen en ze mag je hier niet aantreffen.

Waar kan ik je bereiken? Je moet niets

nietsdoen, voordat ik verder met je

heb kunnen praten". Haar stem klonk
heftig en dringend „Ik kan nu niet helder
nadenken, alles warrelt door mijn hoofd.
Maar naderhand zal heel veel me duidelijk

wordenZe hoorde mevrouw Dean's

stem naderbij komen. Ze sprak met de
hond. „Zoek haar, Gyp, zoek haar!" hoorde
ze haar zeggen. De hond blafte opgewonden
ten antwoord.

„Ik logeer in het Old George Hótel in
Newbury. Stel je daar met mij in ver
binding", fluisterde Matt haastig. „Ik kom,
wanneer je me wilt hebben".

„Monica!" riep mevrouw Dean met wel
luidende stem. „Monica, ben je daar?"

„Ik kom!" riep het meisje terug.

Matt zei snel: „Wandel terug naar het
huis met haar. Ik vind mijn weg wel door
het bos. Mijn taxi staat te wachten. Tot
gauw en houd je taai". Hij bukte zich en
verdween in het struikgewas"? Monica riep
nogmaals: „Ik kom, ik kom!" en haar stem
klonk volkomen onbewogen.

Matt worstelde zich met veel moeite door
het dichte geboomte, en toen hij eindelijk
de open weg bereikte, knipperde hij tegen
het felle zonlicht. Even had hij 't gevoel,
dat hij terug was in de tropen, waar het
dichte oerbo6, de felle zon en een avon
tuurlijke belevenis heel gewone zaken wa

ren. Hij moest er aan denken, dat daar
in het Verre Oosten ontvoeringen en ge
weldpleging veelvuldig voorkwamen, maar
dat gebeurde onder de inheemse bevolking
en had niets te maken met de Europeanen,
met wie hij samanwerkte en op de club
omging.

Een maand voordat hij met verlof was
vertrokken, was de zoon van een rijke In
dische koopman ontvoerd, en de Euro
peanen dear ter plaatse hadden er maar
heel weinig aandacht aan besteed. En nu,
in het goede oude Engeland, zat Matt op
eens midden in een soortgelijke geschiede
nis! Er kwam een ironisch lachje op zijn
gezicht, 't Kon wonderlijk lopen

Na enig zoeken vond hij de taxi op een
schaduwrijk plekje en de chauffeur be
groette hem opgewekt: „Ik hoop, dat u
aardige vlinders gevangen hebt. meneer!"

„Massa's" deed Matt grappig terug. „Ik
heb 't er warm van gekregen: Breng me
maar zo gauw mogelijk weer terug. Ik
denk dat we beiden wel zin in een koele
dronk hebben!"

Matt lette tijdens de terugrit niet op het
mooie landschap. Hij was geheel in ge
dachten verdiept. Het was één chaos in zijn
hoofd Pas toen ze op de brug stil hielden
en de chauffeur zich naar hem omdraaide,
keerde hij tot de werkelijkheid terug.
„Hier heb ik gisteravond mijn vrachtje af
geleverd. Wilt u hier ook uitstappen?"
vroeg de man met een opgewekt lachje.

(Wordt vervolgd).