Gamal Abdel Nasser voltooit
de revolutie na Naguibs val
Officieren zoeken onwennig
een politieke ideologie
r
Nederland komt na 5 Mei-feest
in zijn „wittebroodsdagen"
Verfrissende eenvoud in particulier leven
fpfiy/b a/'e/oest
met STOPHOEST
Met dank aan Zweden
Actie van 12.500 bakkers voor
Rode Kruis en Stichting '40-'45
Presentje aan
de Boreling
buteAwték
DONDERDAG 24 MAART 1955
Onweerstaanbare drang
J'erzet geprikkeld
fn de val
Heilige eenheid
Eerste gewone vrouwelijke
rechter geïnstalleerd
Examens
Gevangenen haalden
hammen uit de mast
Consumentenbond contra
te dure grammofoonplaten
Koeznetsov werkte in de
Fordfabriek te Detroit
Soldaten-„spelletje" berecht
(Van onze reisredacteur)
CAÏRO, Maart 1955
WAAR IN TOTALITAIR GEREGEERDE LANDEN de leiders van het regiem
zich plegen te omringen met kostbare poesnas ter meerdere glorie van eigen
persoon, is het een opwekkende ervaring dat de jonge militaire bestuurders
van Egypte in hun particuliere levensstaat een verfrissende eenvoud handhaven.
Deze jonge officieren dragen nog steeds hun simpele khaki-uniformen, leven
van een bescheiden salaris en zij olijven wonen in hun sobere flats in of buiten
Cairo. Premier Gamal Abdel Nasser zelf huist nog in de kazerne-woning van
zijn oude regiment. Nu mag achter deze eenvoud een zekere politieke tact
schuil gaan, wanneer een majoor-minister op spijtige toon tegen een vriend zegt.
dat hij eigenlijk geen hoge gasten via zijn vrij morsige trap kan ontvangen
en hij zich de huur van vierhonderd gulden voor een behoorlijke flat niet kan
veroorloven. Daar zit dan toch een sierende, zij het wat naieve onbaatzuchtig
heid is. Die soberheid, oprechtheid en naieveteit zijn de sympathieke eigenschap
pen van Egypte's huidige regeerders.
Wie zyn zy? Wel, deze „blckbachis" (lui
tenant-kolonels) en „saghs" (majoors) van
leger en luchtmacht, door de bank nog geen
veertig jaar oud, zyn afkomstig uit de klei
ne middenstand. Afkomst en militaire scho
ling bepalen in hoge mate hun levenshou
ding: puriteins, begrensd, denkend in een
voudige termen, snel en rechtlijnig hande
lend, vol haat tegen de r\jke, ontwikkelde
,.pacha"-klasse, die het land onder Faroek
in verderf en corruptie had getrokken,
autoritair, maar tegelijkertijd doortrokken
van het gehoorzaamheidsbesef van militair
en kleine burger. De revolutie moet hen
veel innerlijke strijd gekost hebben. Het
plan van de „Djoebhat el Ahrar", het front
der „vrjje officieren" heeft in acht jaar lan
ge verbittering moeten rijpen eer het tot
uitbarsting kwam.
De uitvoering van de staatsgreep op 23
Juli 1952 tekent hun mentaliteit. Zij kozen
een generaal-majoor, Mohammed Naguib,
ouder en wijzer en vooral hoger in rang,
tot boegbeeld van hun opstand, ter dekking
van burgerlijk en militair geweten. Zij
zochten geen persoonlijke macht, probeer
den daarentegen nadat zij Faroek met
koel, maar correct militair eerbetoon had
den heengezonden, een burger-regering
zij het dan onder tijdelijke militaire con-
tróle te handhaven en een gesaneerd de
mocratisch regiem voor te bereiden.
Nochtans, de revolutie is een onverbid
delijk wapen, ook voor hem die het han
teert. Handhaving van hun doelstellingen
dwong hen tot handhaving en voortdurend
terugslaan tegen oude politieke en religi
euze leiders, die wilden meevaren op de
nieuwe koers om haar weer om te buigen,
en zelfs tegen arbeiders die van vandaag
op morgen het paradijs wilden afdwingen.
En zo bevonden zij die gedacht hadden dat
de revolutie slechts een purgeer-middel
zou zijn, dat duurzamer behandeling van
het zieke Egypte nodig was en dat zij niet
rustig naar hun regimenten konden terug
keren, maar onweerstaanbaar verder wer
den gedrongen op de vreemde en onbeken
de weg, waarop zij de eerste stap hadden
gezet.
Eén man was er, die zich als een vis in
het water voelde in dit nieuwe element: de
enige niet rasechte revolutionnair, de oude
re, wijzere „lewa" (generaal-majoor) Mo
hammed Naguib. Hij sloeg onmiddellijk aan
bij het volk. Zijn vaderlijke fotogenieke ge
zicht glimlachte van alle voorpagina's. Hij
kuste kindertjes met vervaarlijke charme.
En hij werd nota bene de verpersoonlijking
van de revolutie. De jongeren, die al het
werk hadden gedaan, berustten daarin, tot
dat zijn overheersende rol in de Revolution-
naire Raad, die het land in feite regeerde,
hen begon te prikkelen.
Naguib had rechten gestudeerd, bezat
een economische graad, liet èl te duidelijk
merken dat hij ouder en wijzer was, maan
de tot bedachtzaamheid, hield af van on
bezonnen daden. Hij, de intellectueel, half-
ADVERTENTIE
nair, dat hy taktiek geleerd had. Hy accep
teerde welwillend een terugkeer, omarmde
de blij verraste Naguib. Wilde Naguib een
nationale verzoening, herstel van de par
lementaire democratie, verkiezingen? Wel,
hij zou ze hebben. Met de grootste spoed.
Niemand liberaler dan Nasser: het nieuwe
regiem zou in Juni zijn macht aan een snel
te verkiezen grondwetgevende vergadering
overdragen, de censuur op de pers werd
afgeschaft.
De verheugde Naguib liep met open ogen
in de val. Want al te scherp formuleerde
de vrije pers haar bezwaren tegen de mili
taire leiding, al te gretig stonden de oude
politici van de Wafd, Egypte's machtigste
politieke partij, gereed. Nasser mobiliseer-
de zijn hulptroepen. Hij waarschuwde de
„vrije officieren" tegen Naguibs oogmer-
ken en de vakbonden tegen de kapitalisten.
Hij toetste de politie en bevond haar trouw.
Naguibs macht zou slechts enkele weken
duren. De vrye officieren, het „geweten van
de revolutie" bestookten de Revolutionnai-
re Raad met resoluties. De oude. wijze „le
wa" begreep dat hij geslagen was. Zelfs
de liefde van het volk kon hem niet red
den. Hy droeg het premierschap over aan
Gamal Abdel Nasser op 18 April 1954.
Zelfs het presidentschap zou hem niet
conservatief, half-revolutionnair, zocht
overleg met andersdenkende groepen. Met
de Mohammedaanse Broederschap en zelfs iang" gegund zijn!" Op October 'schoot
de oude politieke- partijen om tot nieuwe rpn lid van dp Mohammedaansc Broeder-
nationale eenheid te komen. Toen hij daar- sch fanatiek orthodox, zijn pistool leeg
gegroeid, die wilde dis
cussies in de Revolu-
tionnaire Raad door
gaans met een paar
rustige woorden weer in
ordelijke banen leidt.
Wilde discussies: de
wildste werden gevoerd
door majoor Salah Sa
lem, minister van Pro
paganda en Soedanese
Zaken. Het is een pu-.
bliek geheim dat Nasser
bijzonder ontevreden is
over de „dansende ma
joor", die enige indruk
wekkende échecs op zijn
naam heeft en enige ma
len dicht bij een ge
dwongen aftreden is ge
weest. Maar sinds de af-
faire-Naguib kan het
nieuwe regiem zich niet
nogmaals een breuk
veroorloven en dus
wordt de heilige eenheid
althans naar buiten ge
handhaafd. Voorlopig
heeft Nasser zijn negen
getrouwen, die het
dient gezegd zich van
's ochtends tot 's avonds
in vaak onmenselijk
tempo afbeulen, nog
vast in de hand. Het
motto van de nieuwe
Egyptische staat luidt
niet voor niets: „een
heid, discipline en ar
beid".
Premier Gamal Abdel Nasser.
bij verzet ontmoette in de Revolutionnaire
Raad eiste hij een presidentieel veto
Geïrriteerd door zijn „onverdiende" maar
geweldige populariteit bij het volk, ge
schokt door zijn „verraad aan de revolu
tie", weigerden Nasser en de zijnen. Naguib
ging heen. Het was Februari 1954.
Op dat ogenblik is Egypte dicht bij een
bloedig conflict geweest. Het volk roerde
zich. Een groep cavalerie-officieren onder
majoor Mohieddine, broeder van de minis
ter van Binnenlandse Zaken, eiste vrijwel
gewapenderhand herstel van Naguih in zjjn
functies van president en premier. Op dat
moment toonde Gamul Abdel Nasser, voor
heen vice-president en heftig revolution-
langs Nassers oren. Naguib werd gecom
promitteerd bevonden en op 14 November
van zijn nog slechts nominale president
schap ontheven. Nu zit het boegbeeld van
de revolutie stilletjes opgeborgen in een
villa met Veel prikkeldraad er omheen
te wachten tot de fortuin hem weer gunstig
zal zijn. Niet veroordeeld, maar wel voor
lopig uitgerangeerd.
Gamal Abdel Nassers revolutionnairen
hebben thans het rijk alleen en zij zijn
vastbesloten hun revolutie te voltooien.
„Bickbachi" Nasser vult Naguibs stoel. Hij
is in korte tijd tot een kalme „sterke man"
Jong Egypte: het nieuwe regiem hoopt voor de jeugd een betere toekomst op te
bouwen. Een zware taak: er komen per jaar 35.000 nieuwe Egyptenaartjes bij.
Njet alleen de bevrijding van het Hitier-
regime zal in de Meimaand van dit jaar
nationaal herdacht worden, maar ook de
bevrijding van de honger, waaraan het
Westelijk deel van ons land ten onder
dreigde te gaan. Zowel de komst van de
Zweedse schepen, die in die barre nood
met kostbare bloem de haven van Delfzijl
binnenvielen, als de onvergetelijke voed-
seldroppings boven de grote steden van 29
April af zullen herleven dank zij een ini
tiatief van het Nationaal Bakkerscomité,
dat alle bakkers in ons land en dat zijn
er ongeveer 12.500 achter zich heeft.
Het comité beoogt op de Nationale Be
vrijdingsdag op 5 Mei een paar „witte
broodsdagen" te doen volgen, waarop aan
den volke brood zal worden verkocht, voor
zien van een Zweeds vlaggetje, waarop te
vens de emblemen van het Rode Kruis en
de „Stichting 1940'45" voorkomen. Dat
vlaggetje gaat een kwartje kosten en de
opbrengst ervan er worden er twee mil-
lioen vervaardigd gaat in haar geheel
naar het Rode Kruis en de Stichting 1940
'45. Er behoeft in het geheel geen kosten-
aftrek te geschieden omdat de distributie
van de vlaggetjes geheel door een grote
grondstoffenfabriek voor het bakkersbe
drijf verzorgd wordt en de kosten van aan
maak volledig voor rekening komen van
het Import Bloem-bureau. De opbrengst
zal gelijkelijk over de beide instellingen
worden verdeeld. Deze „Zweeds witte
broodactie" is tevens bedoeld als een dank
betuiging aan het Zweedse volk, dat als
eerste de nood in deze gewesten kwam le
nigen. Als blijk van die dank beoogt het
Bakker-Comité tijdens het statiebezoek
van het Zweeds Koninklijk Paar aan Ne
derland in April aan de Koning van Zwe
den een geschenk aan te bieden, voor de
vervaardiging waarvan reeds opdracht is
verleend aan een bekend Nederlands kun
stenaar.
Niet alleen de Zweedse hulp maar ook
de geallieerde voedseldroppings zullen
herdacht worden, en deze reeds op 5 Mei
tusen 2 en 4 uur, wanneer boven elf plaat
sen in ons land, waarvan de namen uiter
aard geheim worden gehouden, parachutes
met drie wittebroden eraan uitgeworpen
worden. Aan de parachutes, waarvan er
boven elk van de elf plaatsen één zal neer
dalen, worden zijden vlaggetjes bevestigd,
eveneens met de Zweedse kleuren en met
de emblemen van het Rode Kruis en de
Stichting 1940'45. De vinders van de pa
rachutes krijgen een buitenlandse reis
aangeboden. De Nederlandse Radio Unie
en de omroepverenigingen zullen er in
haar programma's aandacht aan besteden
en met de Nederlandse Televisie Stichting
zijn nog besprekingen voor een uitzending
gaande.
Voor de Stichting 1940'45 is dit een on
derdeel van haar activiteit om in 1955 de
vijf millioen „vol" te krijgen, die zij nodig
heeft om aan al haar verplichtingen jegens
de nagelaten betrekkingen der gevallenen
te kunnen voldoen.
ADVERTENTIE
u« Ui - t"
MilTDif
L=fc
@5- @5 @1
Woensdagochtend heeft de president van
de rechtbank te Amsterdam, mr. C. Briët,
de eerste gewone vrouwelijke rechter mej.
J. H. Kroesen uit Den Haag, in haar ambt
van rechter bij de arrondissementsrecht
bank te Amsterdam geïnstalleerd, nadat de
officier van justitie, mr. W. P. Bakhoven
haar installatie had gerequireerd. De pre
sident zeide er van overtuigd te zijn dat de
ervaring van mej. Kroesen in het ambtelijk
en maatschappelijk leven, deze drukke
rechtbank tot voordeel zal strekken. Tal
rijke leden van de rechtbank, van het par
ket en van de balie waren getuigen van de
korte plechtigheid.
Amsterdam. (Gem. Universiteit). Bevor
derd tot arts mevrouw S. E. Sibinga Mulder
Veenhuizen, mevrouw A. StrackeeMul
der en de heren B. C. Schulte, J. W. L. Klee-
vens, M. M. J. E. Hussel (Amsterdam) en
H. F. G. van Balen (Bussum). Geslaagd voor
het artsexamen 1ste gedeelte mejuffrouw D.
N. Ong, mejuffrouw M. M. Sluis, mevrouw
H. BorsjeBakker, en de heren A. L.
Bouma, A. F. Koome (Amsterdam), L. A. G.
M. Cremers (Broek-Sittard) en F. J. P. A.
J. Spuls (Overvcen).
Leiden. Geslaagd voor het candidaats-
examen I wis- en natuurkunde de heer A.
W. Staff al aar te 's Gravanhage.
Toen er bij ons aan de over
kant nog geen huizen stonden,
konden wij de seizoenen voor
bij zien trekken in hun lang
zame, statige gang. Er was een
weiland, waarboven 's morgens
en 's avonds nevelen hingen,
en dat omzoomd was door laag,
donker kreupelhout. Ook was
er een akker, waarop vroeger
op nette, rechtversneden bed
den groenten werden ge
kweekt. De laatste jaren was
de akker echter in het voor
jaar overdekt met een weelde
van bloemenkleuren niet
zozeer om de kleuren dan wel
om de bollen.
Als we uit onze ramen ke
ken, de straat en de vaart over,
zagen we in de verre wijdheid
de vage contouren der duinen,
bekranst met het brons van
naaldhout in grillige slingers
over geel zand. We konden een
meeuw, die uit de vaart was
opgestegen, volgen tot hij bo
ven de zee in een ijle blauwte
oploste en wij hoorden zijn
schreeuw nog, als hij reeds ge
lijk een streepje sneeuw bijna
versmolten was tussen de wol
ken.
Tussen de bloemen knielden
mannen, die wiedden en sne
den, en kinderen die in hun
vrolijke jurkjes zelf op bloe
men leken. De geuren wissel
den met de seizoenen in het
prille voorjaar woei het aroma
van het bruine voedsel voor
de droge grond onze kamers
binnen, waarop de ramen met
spoed moesten worden geslo
ten, doch later werden wij
weer schadeloos gesteld door
het parfum van hyacinten,
door de frisse geuren van een
natbedauwde wei en de scher
pe reuk van water onder kil
zonlicht.
De zomer kwam dan een
mat en lui land trilde voor
onze ogen onder het gloeiende
schijnsel van een hete middag,
en ontwaakte tegen de avond
in de koelte van de nevels. De
herfst bracht de grauwe sterf
te van het groen, doch in de
verte kleurden de bossen en de
duinen zich in warme tinten
en het land ging dampen in de
schemering. En de winter, die
blauwe nachten van staal en
witte weken onder strakke
gele luchten en gordijnen van
lage wolken bracht, was als
tafereel van de optocht der
jaargetijden de moeite van het
bekijken waard.
Dat alles zagen wij, toen er
nog niet gebouwd was. Wij
beseften niet, dat onze ver
bondenheid met de seizoenen
ïn de grond slechts bij de gra
tie van het uitzicht bestond en
wij hebben nooit dat plaatje
aan een paal, waarop bouw
grond te koop werd geboden,
met achterdocht bezien.
Doch nu blokken van steen,
uit vier verdiepingen bestaan
de, ons van de natuur en de
optocht hebben afgesneden,
kunnen wij nog slechts op de
kalender zien wat het buiten
doet.
Het is een gordijn van steen
en staal tussen de wereld en
ons, wij zijn plotseling in een
stad komen te wonen zonder
verhuisd te zijn. De stad heeft
ons omarmd en opgesloten, de
meeuwen en de duinen moeten
ergens nog wel zijn, maar onze
ramen weerspiegelen hun beeld
niet meer. Wij zien nu jonge
echtparen op balconnetjes zit
ten in de laagte en in de hoog
te, naargelang van hun verdie
ping, en de geluiden buiten zijn
geheel en al veranderd. Een
kinderstem, die vroeger uit
waaide over het land, klinkt
nu schril en scherp naar ons
Dp en een blaffende hond heeft
?een verre echo meer, doch een
iirecte, vinnige naklank tus
sen stenen wallen.
Jonge mensen met jonge
kinderen gaan in en uit, trap
op en trap af, er knippen lich
ten aan en uit in het grote mo-
zaiek van ramen. Vier verdie
pingen zijn heel wat. Wij kun
nen in de avonduren de opeen
gestapelde gezinnen onder hun
vier lampekappen zien zitten,
met dunne vloeren ertussen.
Soms zitten alle vier de huis
vaders in een rechte verticale
lijn onder elkaar, als op een
tentoonstelling in afwachting
van de rondwandelende jury.
Zij vouwen op ongeveer het
zelfde tijdstip hun kranten
open en het zijn meestal nog
dezelfde kranten ook.
Het is een raadsel, hoever
de fantasie der mensen ten
aanzien van vitrage-gordijnen
gaan kan. Ik tel drieëntwintig
ramen met gordijntjes recht-
toe-rechtaan, de vierentachtig
andere ramen zijn alle met
verschillende sierlijke uitvin
dingen op gordijnengebied ge
tooid. Strookjes en kantjes,
plooien en bochten, strikjes en
andere frontonseltjes maken
het gezamelijke beeld van die
honderdzeven ramen, die in
ons gezichtveld zijn gekomen,
tot een feest van verbeeldings
kracht.
Doch zij hangen alle stil en
gaan niet voorbij, zoals de sei
zoenen.
Op de derde verdieping
heeft een jong paar tot zijn
onuitsprekelijk geluk een lief
flatje gekregen, na jarenlang
gearmd langs bureaux te heb
ben gelopen. Wat zij nooit ge
droomd hebben, is werkelijk
heid geworden ten koste van
ons uitzicht: zij hebben een
schte, tastbare woonkamer, een
realistisch keukentje en een
slaapkamer, waar zelfs bijna
een lits-jumeaux had kunnen
staan. De badcel is een luxe,
waar zij drie nachten niet van
hebben kunnen slapen doch
thans wonen zij er alsof zij
nooit anders gedaan hebben.
Hun lampekap is 's avonds
de bovenste in de verticale lijn
der gele en rose lichten, hun
gordijnen zijn gemaakt volgens
de bekende geplooide-stroken-
opneem-procedure. Zij komen
in hun flatje elkander voort
durend tegen, waar zij ook
gaan, doch dan glimlachen zij
veelbetekenend alsof zii zeg
gen willen: hier wonen wij nu,
en hoe vind je dat.
Zij hebben ons het uitzicht
op het wentelende leven ont
nomen, en is jammer. Doch
wij kunnen thans de voortgang
der mensenlevens bekijken,
wat ook interessant zou moe
ten zijn. Het is enkel te betreu
ren, dat mensen dag in dag uit
hetzelfde doen, en dat alle
mensen dat doen. Zij staan stil,
hoe hard zij ook werken, zij
zijn geen zomers of winters, zij
zijn altijd mensen die op het
zelfde uur thuiskomen en uit
gaan, wier lamp altijd in het
midden der kamer hangt en
wier gordijnen een starre sier
lijkheid hebben, die wrevelig
maakt.
Doch op een dag is op die derde
verdieping daarboven plotse
ling een seizoen des levens
verstreken en een nieuw stra
lend binnengetreden: er is een
kind geboren. Wij kunnen niet
in de wieg kijken, doch het
moet wel het mooiste kind ter
wereld zijn.
Ook tussen deze muren van
steen en staal staat het leven
dus niet stil. Dat is een troost
rijke gedachte, nu wij de vel
den niet meer kunnen zien.
Omdat zij onze overburen
zijn, hebben wij een visite ge
maakt en zijn samen in be
wondering boven de wieg be
hoedzaam blijven kijken, tot
de rose vuistjes in de oogjes
werden gewrongen en een
bibberend tongetje als een
nerveus slangetje naar buiten
kwam, tegelijk met het ge
schreeuw.
Op zulk een moment trekt
de visite zich terug en richt
de moeder zich bleek op in
bed.
Wij brachten de etenstijd
van de kleine door op het
achterbalcon, om straks het
kleine wereldwonder nog
even buiten zijn étuitje te
kunnen zien.
Op het balconnetje hadden
we eigenlijk wel wat langer
willen blijven. Want:
Wij zagen daar een meeuw,
cirkelend over de voorjaars
velden, zijn weg door de
avondnevels zoeken naar de
donkergekroonde duinen in de
verte. Wij zagen alles terug,
wat wij verloren hadden.
Toen wij afscheid namen,
hebben wij ons uitzicht in
stilte doch met plezier voor
altijd aan het jonge mensje in
de wieg cadeau gedaan.
J.L.
Dat velen in den lande luisteren naar de
uitzending mastklimmen onder leiding van
Johan Bodegraven voor de Nederlandse
Christelijke Radio Vereniging is bekend;
hij weet dat uit vele brieven, maar Maan
dagavond heeft hij dat ook moeten ervaren,
toen in de Haarlemse gevangenis tijdens
een ontspanningsavond de bezoekers het
„Wie klimt er mee" zongen, alvorens
aan een wedstrijd werd begonnen, waaraan
gedetineerden konden deelnemen. De wijze,
waarop dit geschiedde moet Johan Bode
graven overtuigd hebben van het feit, dat
de toehoorders gaarne naar zijn uitzending
luisteren. De NCRV had de bijzondere bij
eenkomst aangeboden, waardoor de ge
vangenen, voor wie er geen kans bestaat
een bezoek aan de studio te brengen, als er
een steravond is, konden zien hoe het er op
een dergelijke bijeenkomst toe gaat.
Bij het podium was een mast opgesteld, die
door een aantal toehoorders was gemaakt.
Johan Bodegraven keek er met grote be
wondering naar en merkte op: „ue mast
ziet'er stevig uit, maar dat kan niet anders,
omdat in dit gebouw alles stevig en solide
moet zijn." Aan het topje van de mast hin
gen vijf hammen en vier er van zijn om
laag gehaald. De vijfde groep moest zich
met sigaretten tevreden stellen.
Johan Bodegraven heeft, na ingeleid te
zijn door de directeur van de gevangenis,
de heer R. S. Wierda, een en ander verteld
over zijn ervaringen, waarna aan vijf ploe
gen van drie personen vragen werden ge
steld over de boerderij, zeevaart, sport,
huis, tuin en keuken en algemene ontwik
keling. Johan Bodegraven kwam tot de
ontdekking, dat zijn toehoorders over vele
onderwerpen goed op de hoogte waren.
Aan het slagen van de avond hebben ook
meegewerkt de bas-bariton Gerard Ilo, die
enkele Nederlandse liederen en negro-spi-
rituals zong en Henk Eggerman, die Gerard
Ilo begeleidde en ook enige liedjes ten ge
hore bracht.
De Nederlandse Consumentenbond heeft
de minister van Economische Zaken ver
zocht voor de verkoop van grammofoon
platen dezelfde maatregelen te nemen als
hy gedaan heeft voor de verkoop van radio
toestellen. De bond zegt, dat de Nederland
se koper goedkoper uit is als hij zijn platen
in het buitenland koopt, zelfs met inbegrip
van de daaraan verbonden kosten, dan
wanneer hij ze via de Nederlandse klein
handel betrekt. Dit voordeel beloopt soms
tussen de 15 en 30 percent. Dit geldt zelfs
voor platen van Nederlands fabrikaat. De
oorzaak hiervan is, aldus de consumenten
bond, dat de Nederlandse kleinhandel be
langrijk meer winst meent te moeten ma
ken dan die in het buitenland. Deze toe
stand kan slechts worden gehandhaafd
door over de hele linie gemaakte prijsaf
spraken, aldus de bond.
DETROIT. (Reuter). Vassily v. Koeznet
sov, de nieuwe Russische eerste plaats
vervangende minister van Buitenlandse
Zaken, heeft vroeger in een fabriek in
Detroit gewerkt. Enkele arbeiders van de
Fordfabrieken herinneren zich nog dat
Koeznetsov in de dertiger jaren bij de
staalovens werkte. Koeznetsov kwam bij
Ford als gevolg van een uitwisselingsover
eenkomst tussen de Russische en Ameri
kaanse regeringen. Hij werkte ongeveer
een jaar in de Verenigde Staten.
In 1945 bezocht hij de Verenigde Staten
nogmaals op uitnodiging van de vroegere
voorzitter van het vakverbond CIO, Philip
Murray. Hij was toen voorzitter van de
Russische centrale raad van vakvereni
gingen en lid van de Sovjet-delegatie naar
de oprichtingsconferentie van de UNO in
San Francisco.
ADVERTENTIE
Vrij te bezichtigen
*an 14-14 en 19-21 uur
Zondags gesloten
WONINGINRICHTING
B E V E R W Ij K
250 MODELKAMERS
TEL. K 2510-3641
Twee militairen te Gorinchem verveel
den zich op een middag in Januari van dit
jaar en bedachten een „spelletje". Zij gin
gen ieder achter het stuur van een vracht
wagen bestemd voor het vervoer van mi
trailleurs, zitten, reden de auto's voorzich
tig tegen elkaar en gaven toen vol gas. Zij
wilden eens zien welke auto het sterkst
was. Het ging één keer goed. Maar een
volgende maal stonden de wagens niet
recht tegenover elkaar. De ene wagen
schoot over de bumper van de andere wa
gen en drukte de radiator in.
Woensdagmorgen stonden de twee mili
tairen terecht voor de krijgsraad te velde-
West te 's-Oravenhage. De auditeur-mili
tair was er helemaal niet over te spreien.
Hij requireerde tegen de jongemannen, de
21-jarige A. K. J. W. uit Utrecht en de 20-
jarige L. J. R. uit Vlaardingen, dat zij ieder
tot twee maanden gevangenisstraf met af
trek van voorarrest en 3 maanden plaat
sing in een strafklasse zouden worden ver
oordeeld. De krijgsraad besloot de zaak
tegen de beide baldadige soldaten te ver
wijzen naar hun commanderend officier
ter krjjgstuchtelijke afdoening.
r
