Dertig millioen bezoekers
in Brussel verwacht
HET SPEL
FELLE AANKLACHT VAN
MENS TEGEN MENS
W ereldtentoonstelling
en de architecten
Boontje's reservaat
Litteraire
Kanttekeningen
Leidse Letters
Ku nststu k jes
De jeugd en
ONDER DE HOUTSNEDEN VAN Masereel's „Getijdenboek" (zijn „Livre d'heures")
is er één. die mij elke keer. dat ik deze cineastisch-symbolische verkenning van het
mensenleven doorbladerde, trof door het pijnlijk-bittere, het tragische van haar aan
klacht: de naïef-idealistische jongeman, die het leven tegemoet is getreden met één
en al menslievende goede wil en het geproefd heeft tot het wrang ging smaken,
vertrapt aan het eind van zijn zwerftocht zijn hart dat teveel verwachtte, tezeer lief
had, tè open stond voor het goede des levens en het leed om hem heen om niét in
opstand te komen tegen de levensvervalsing, tegen de liefdeloosheid en liederlijk
heid, tegen de levensonwaardigheid. Het hart maakte hem tot een rebel en zijn re
bellie was gedoemd om tot het protest van een roepende in de woestijn te blijven
er zijn niet genoeg oren meer voor de taal van verontruste, oproerige harten.
Louis-Paul Boon is geen Maseieel. Hij
mag in zijn jonge jaren in het zachte ma
teriaal van het linoleum hebben gesne
den, hij mag in de vooroorlogse sfeer nog
van Masoreels humanistisch idealisme
„zijn vertrokken van de gedachte, dat al
leen het kleine kostbare ogenblik telt,
een ogenblik van vreugde, van wat vrij
heid, van wat schoonheid, van wat ge
luk", de ervaring van een kwart eeuw
tumultueuze wereldgeschiedenis, een
kwart eeuw verbijsterende realiteit, ont
ketende in zijn vertreden hart reacties
van een felheid, die een bijtender expres
siemiddel behoefde om uitdrukking te
kunnen geven aan zoveel vulkanische
verontwaardiging. Boon, de „linoleum-
snijder" van weleer, werd een etser-in-
woorden, voor wie geen zuur scherp ge
noeg was om de waarheid van zijn pro
test te griffen in zijn aanklagende, mili
tante, onstuimige taal.
Boon is, anders gezegd, een wervel
wind, die aan de ramen en deuren van
het menselijke geweten rammelt en bonst
om gehoor te krijgen, te verontrusten,
wakker te schudden; een vloedgolf, die
beukt op de ingedamde zelfgenoegzaam
heid; een woedende onweersbui van ver
gramdheid, waarin de bliksemflitsen van
zijn ontsteltenis, zijn verachting, zijn
toorn, heen en weer schieten en alhetgeen
men maar liefst in het duister laat schril
belichten. Boon is een soort natuurver
schijnsel, wil ik maar zeggen. In zijn werk
staat hij, teruggedrongen tot wat hij „de
laatste hoek" of zijn reservaat noemt,
recht overeind met gebalde vuisten en óp-
gestroopte mouwen, elk moment bereid
om dit laatste stukje levenswaarachtig
heid, levenszuiverheid, menswaardigheid,
te verdedigen tegen de hem omsingelende
infaamheid.
En zoals in zijn werk staat hij in de
litteratuur: eenzaam op een zo goed als
verlaten post. Sinds Multatuli zou ik geen
schrijver weten te noemen, wiens pene
trante spreektrant (want zijn schrijven Is
spreken) zich zo uitdagend, zo geladen,
zo gedreven samenbalt tot een revolte
rend getuigenis, tot een requisitoir tegen
het „oerwoud" in deze civilisatie fel,
genadeloos, vernietigend. Bij hem verge
leken waren zelfs Menno ter Braak en Du
Perron nog „litteratoren". Elk woord dat
Boon schrijft is een degenstoot. Elke no
velle, elke genoteerde inval, elke roman
is kortweg een „afrekening" van een man,
die de moed heeft om te zien wat het de
corum zorgvuldig verborgen houdt en de
moed heeft om te zéggen wat hij alzo
heeft gezien.
Boon kunt ge steevast déar verwachten,
waar er voor de phrasenbakkers en de
leugenfabrikanten, de ethiekdecorateurs en
de heilcolporteurs iets te verheimelijken
valt. Dat wil zeggen, dat Boontje, zoals hij
zichzelf noemt, als een leviathan in alle
wateren tegelijk opduikt waar het troebel
is. Hij is duizendkoppig, spreekt met dui
zend monden, bestuurt duizend spitse pen
nen tegelijk, zodat er geen roman is, zelfs
geen „Kapellekensbaan", die alles wat is
losgebroken uit het park der letteren zou
kunnen bergen. Vandaar zijn „Reservaat"
zijn „eenmanstijdschrift" als privé-
orgaan enkele malen 's jaars als deeltje van
„De Boekvink" uitgegeven. Twee ervan
zijn nu verschenen, of neen, niet ver
schenen, want zoveel passie, zoveel weer
spannige onverschrokkenheid „verschijnt"
niet het overrompelt, zoals Multatuli'?
Minnebrieven en Ideeën overrompelden.
Boontje's reservaat bekommert zich niet
om „de litteratuur". Het is een stem-or-
gaan. Het klinkt soms als een kreet,
soms als een stamelen, hier schamper, daar
vertederd, nu eens hartstochtelijk-aankla-
gend, dan weer vlijmend-betogend. Dat het
zo klinkt, dat het zo klinkklaar, zo recht
op de man af, de waarheid zegt, is vanwege
een eender geaard hart als Masereels jon
geman aan het eind van zijn levensdwaal
tocht vertrapte. En doordat het zo regel
recht, als een snorrende pijl, van het hart
komt, is al dat stamelen en krijten en vlij
men rasechte litteratuur.
Rasecht ja, voor de onvervalstheid
van Boon's kunstenaarschap houd ik mijn
hand in het vuur. Lees „Menuet" het
als afzonderlijke novelle uitgegeven ver
haal van driemaal een mensenhart, drie
maal een menseneenzaamheid, driemaal
een kruistocht door het menselijke „oer
woud", en de fulminerende, chaotische,
tomeloze Boon staat daar voor u als een
voorbeeldige bedwinger van zijn harts-
tumult, alst een temmer van een weer
barstige „inhoud" tot een evenwichtige
„vorm" als een schrijver-van-geboorte.
Behagen doet Boon allerminst. Hij
schokt. Met zijn handtastelijk-beeldende
taal verkent hij het leven, dit leven van
déze tijd, dit „on-leven", dat hol en gro
tesk en onheilspellend gaat klinken onder
de hamerslag van zijn ausculterende woor
den. Niet hij is onzedelijk als er daarbij
het niet-oorbare hoorbaar wordt, maar de
verhulde waarheid en de opgesmukte on
waarheid in onszelf en anderen en Boon
de waarheid omtrent het onwaardige,
waarvan een vertreden mensenhart meer
Nog voor het Berlijnse filmfestival,
waarover men op de voorpagina van dit
nummer van „Erbij" heeft kunnen lezen,
geniet Nederland een belangwekkende
filmmanifestalie bij de herdenking van
zestig jaar cinematografie: de filmweek
in Arnhem. W\j reproduceren hier een
spelmoment uit een der films, die tij
dens deze week in Arnhem vertoond
zullen worden en wel een scène uit de
film „East of Eden" van Elia Kazan
naar de gelijknamige roman van
John Steinbeck.
weet dan de hartelozen en hooghartigen.
Van dat mensenhart is Boon's „Reser
vaat" is trouwens alles wat hij in zijn
rijpere jaren heeft geschreven het do
cument dat ons één voor één, hemzelf in
cluis, in staat van beschuldiging stelt. Wie,
die niet liefheeft, zou zo onverbiddelijk-
dringend te verantwoording kunnen roe
pen? C. J. E. DINAUX
Louis-Paul Boon: „Reservaat*' No. 1 en
No. 2. (N.V. Arbeiderspers. Amsterdam).
Idem: „Menuet" (Dezelfde uitgever).
O'XXJjCiXXCr-yyXJOOOOOClOOOOOOOOOOOOOOOCXXXOOOOOOCXJOOOOOIXi
99
VANDAAG BEGINT in het
Amsterdamse theater Carré
een reeks voorstellingen door
het revuegezelschap van de
Folies Bergère uit Parijs en
het zal wel erg druk worden,
denk ik zo, door de belang
stelling van alle vrouwen die
nu de gelegenheid hebben met
eigen ogen het vermaak te
aanschouwen, waar hun man
nen behagen in scheppen als
zij voor zaken in Frankrijk
vertoeven. Wie echter meent
dat de optredende artisten en
mannequins niet veel om het
lijf hebben, zal misschien ver
baasd zijn te vernemen, dat er
in de costuums honderddui
zend meter stof werd ver
werkt - en dat is geen klei
nigheid om uit te trekken. En
daar is dan nog niet eens bij-
gerekend, zo vernam ik tijdens
een officiële ontvangst, de
hoeveelheil stof die deze ver
toningen doen opwaaien. Dat
is overigens al begonnen, toen
de eerste affiches in de stad
verschenen. Iedere dag trekt
een heel legertje agenten van
politie er op uit om te contro
leren of deze wel met de van
hogerhand bevolen kuisheids-
strook zijn beplakt. De orga
nisatoren zijn bijzonder dank
baar voor deze pikante toegift
op de reclame. En de Parijse
kranten hebben eindelijk weer
eens een aardig bericht voor
de voorpagina's dat in grote
opmaak komisch illustreert,
dat er meer dingen tussen he
mel en aarde van belang zijn
dan de onthullingen van Dul
les, Tito of Adenauer.
Daar is ook Hans Boekman
van overtuigd, die
meent dat Mickey
Mouse lang genoeg
in bioscopen heeft
geregeerd en dat
diens populariteit
op het witte doek
nu eindelijk door
Ciske de rat moet
worden overgeno
men. Met andere
woorden: hij heeft
een nieuwe Neder
landse speelfilm op
stapel laten zet
ten. Bij het be
gin van de opnamen heeft de
president-commissaris van de
productiemaatschappij, mr. E.
E. Menten, onder meer gezegd
dat Ciske de rat een interna
tionale figuur is. Daarom ver
heugt het mij bijzonder dit
artikel te kunnen illustreren
met een foto van de titelheld
in één der eerste scènes. Ciske
is één van de weinige ratten,
die een geestelijke vader heeft,
namelijk Piet Bakker, zijn
biograaf. Het boek is in enige
honderdduizenden exemplaren
verschenen: „Iedereen heeft
het gelezen!" meent regisseur
Wolfgang Staudte - en dat be
wijst in ieder geval dat ik
iedereen niet ben.
En nu we het toch over kunst
hebben, kan het volgende ver
haal, dat echt gebeurd is, er
ook nog wel bij. Jongstleden
Woensdag is In een hoofdste
delijke schouwburg als onder
deel van de Amsterdamse
Kunst maand de klassieke tra
gedie „Ajax" opgevoerd, in de
vertaling door Bertus van Lier
als „Aias" aangekondigd. Een
week tevoren kwamen er twee
meisjes aan de kassa om kaar
ten voor „Ajax" te halen. De
portier keek zo verbaasd alsof
hij het in Keulen hoorde don
deren,ofschoon hij zeker meen
de te weten dat de oot'og al
meer dan tien jaar afgelopen
was. „ALs u kaartjes voor Ajax
wilt hebben, dan moet u bij de
sigarenwinkel in de Utrechtse-
straat wezen!" zei hij niette
min beleefd. De meisjes gingen
naar het aangegeven adres op
weg en de portier bleef over
peinzen hoe aardiig het was,
dat zulke charmante vertegen
woordigsters van het vrouwe
lijk geslacht Ajax wilden zien
spelen. Toen bedacht hij zioh
plotseling en rende haar ach
terna. Ze waren nog maar en
kele pasen buiten het theater,
toen hij ze had ingehaald en
kon toevoegen: „Maar jonge
dames. Ajax speelt Woens
dagavond helemaal niet. Wel
D.O.S. togen Veendam en Eind
hoven tegen Xerxes geloof
ik.Van D.O.S. hadden de
jongedames nog nooit gehoord,
van Xerxes wel, doch dot is
weer een heel amder treurspel!
De lustrumcommissie van het Leidse
Studentencorps heeft bij de uitgeverij 3
3 Stenfert en Kroese de bloemlezing
Leidse Letters" laten verschijnen. De i
eerste exemplaren werden met korte 3
toepasselijke toespraken overhandigd 3
aan de Rector Magnificus, het college
5 van B. en W. en aan een spoorstu- ft
3 dent op het Leidse station,
■j De samenstellers van deze indrukwek-3
kend omvangrijke bloemlezing zijn erin ft
ft geslaagd een bijzonder aantrekkelijke 3
0 verzameling in een even aantrekkelijke 3
gedaante te brengen en daarmede door3
'I studentenlitteratuur vit vele eeuwen een -i
3 typering van het Leidse studentenleven
1 en ook het bredere Leidse universitaire 3
5 leven te geven. Het zijn beslist niet 3
3 steeds op hoog litterair peil staande bij- 2
3 dragen uit allerhande bronnen van vroe- 3
ij! ger en thans, die deze uitgave tot eer,
ft kostelijk bezit maken. Doch zonder uit- ft
zondering zijn zij karakteristiek voor 3
2 tijd, plaats en aard van deze merkwaar- i
2 dige samenleving.
a000nyyYX>ryTO30O-XXXXXIO300000000C'JO30CO00CO(>300C>'>'XI00000
Het nationale museum van Zweden te
Stockholm herdenkt het feit. dat Rem
brandt driehonderdvijftig jaar geleden
geboren werd. met een expositie van
schilderijen en tekeningen van deze mees
ter uit Zweedse, Deense, Finse en Neder
landse musea en uit Zweedse particuliere
verzamelingen. Het wordt de grootste Rem-
brandt-tentoonstelling, die Stockholm
ooit gekend heeft.
Het nieuwe Jeugdtoneel heeft op 25 Mei
twee premières in het Haagse Zuiderpark-
theater gegeven, namelijk van „Repel
steeltje" naar het sprookje van Grimm
voor de jeugd en van „Don Quichot op de
bruiloft van Kamacho" van Langendijk
voor volwassenen, respectievelijk onder
regie van Cruys Voorbergh en Luc Lutz en
in het laatste geval met choreografie van
Jaap Flier en guitaarspel van Ap Bronk-
horst.
Ter herdenking van de Portugese pia
nist Vianna da Motta wordt van 24 tot 29
October in Lissabon een Internationale
wedstrijd voor pianisten gehouden. De
eerste prijs bedraagt dertigduizend Escu-
dos, benevens contracten voor concerten
met de voornaamste orkesten. De leef
tijdsgrenzen zijn zestien en vijfendertig
jaar. Da Motta was een leerling van Frans
Liszt en een intieme vriend van Buson'
en Hans von Bülow.
OFSCHOON de wereldten
toonstelling van Brussel pas in
April 1958 zal worden ge
opend, werken thans reedi
honderden Belgische ambtena
ren aan de organisatie van
deze expositie. De regering
heeft baron Moens de Fernig,
de oud-minister van Buiten
landse Handel, tot commissa
ris-generaal van de tentoon
stelling benoemd. Baron Moens
de Fernig, die een grote bank
presideert, reist deze maanden
de hoofdsteden van de gehele*
wereld af om de regeringen uit
te nodigen en alom medewer
king te verkrijgen. Zijn eerste
contacten zijn buitengewoon
meegevallen. De meeste vreem
de landen vragen zelfs tien
keer zoveel expositieruimte
dan op de Brusselse wereldten
toonstelling in 1935.
De expositie wordt gehou
den op de terreinen van het
Heysselstadion, waarbij ge
bruik zal worden gemaakt van
de aldaar gelegen gebouwen
der internationale jaarbeurs.
Het park van Laken, vlak voor
het kasteel van Koning Boude-
wijn en de koninklijke familie,
zal geheel door de officiële
paviljoens in beslag worden
genomen. Het gehele complex
zal, volgens een eerste voor
zichtige raming, driehonderd
hectaren beslaan. Finland, dat
in 1935 te Brussel tweehonderd
vierkante meter had gehuurd,
heeft er thans drieduizend be
sproken. De Beneluxpartner
Luxemburg had in 1935 drie
honderd vierkante meter ruim
te en heeft er nu drieduizend
gevraagd. Canada in 1935
niet vertegenwoordigd be
stelde tienduizend vierkante
meter.
Het wachten is thans op de
aanvrage van de Verenigde
Staten, maar reeds heeft een
Amerikaanse automobielfa
briek voor de opbouw van haar
paviljoen een crediet uitge
trokken van honderd millioen
Belgische francs of bijna acht
millioen gulden! In 1935 had
Brussel voor de buitenlandse
inzendingen honderdduizend
vierkante meter expositieruim
te gereserveerd. Voor 1958 was
gedacht aan tweehonderd
duizend vierkante meter, doch
de eerste besprekingen en aan
vragen brachten aan het licht,
dat vierhonderdduizend vijf
honderdduizend vierkante me
ter niet voldoende zullen zijn!
En de bezoekers? In 1935
waren het er vijfentachtigdui
zend per dag, zestien millioen
in het gcheei, een record. In
1958 verwacht men er hon
derdvijftigduizend per dag,
meer dan een half millioen op
Zondagen, in totaal dertig mil
lioen over de zes maanden van
April tot September 1958. Hoe
deze millioenen veilig en snel
naar de nieuwe „wereldstad"
te brengen? Hoe millioenen
mensen comfortabel en snel
logies te verschaffen? Het is
een fantastisch probleem! De
uitbreiding en de verbetering
van het wegennet moeten wor-
De Commissie voor de col
lectieve propaganda voor het
Nederlandse Boek houdt dit
jaar voor de eerste keer een
kinderboekenweek en wel van
27 October tot 3 November. Op
alle mogelijke manieren zal
worden getracht de aandacht
te richten op het kind. Een
„Jeugdboekenkrant" met ver
halen en een puzzle zal In gro
te oplage worden verspreid.
Een supplement op de jeugd
boekengids „De Kleine Vuur
toren" zal ouders en opvoeders
op de hoogte brengen van de
recente, verantwoorde Jeugd
lectuur. Het onderwijs en ook
3 de openbare leeszalen zullen ln
de actie worden betrokken.
Baron Moens de Fernig
Baron Moens de Fernig en zijn medewerkers moeten
van nu tot in April 1958 dagelijks een compromis tot stand
brengen tussen een nuchtere visie op de realiteit en een
„futuristisch" droombeeld. De expositie mag geen opeen
hoping worden van voorwerpen of mooie prenten. De
Uzeren wet is: verbeelding en originaliteit. Dit blükt uit
de plannen, die thans reeds vaststaan. Zo is aan ieder van
de deelnemende landen gevraagd vijf machtige en re
presentatieve kunstwerken in te zenden. De expositie
daarvan heeft een speciale bedoeling: het doen uitkomen
van de verhouding van de mens tot de kunst. Tegen 1958
zal in het hartje van Brussel de nieuwe Albertina-bi-
hliotheek klaar komen en ln deze enorme gebouwen
complexen zullen de afdelingen kunst van de wereldten
toonstelling worden getoond. Specialisten denken er nu
over na hoe men deze kunstwerken kan samenbrengen in
overeenstemming met de Idee. die als een rode draad door
de vijftig afdelingen loopt: de mens en de wereld.
Om het nut en de bestaansreden van de grote Interna
tionale organisaties te illustreren zal in een speciaal pa
viljoen op een enorme wereldbol worden getoond hoe snel
men van het ene werelddeel naar het andere kan vlie
gen. Kleine vliegtuigjes zullen van miniatuur-vliegvelden
opstijgen en ergens ln Canada of India landenDus
geen grafieken, geen cijfers, geen tekeningen of foto's,
maar levende materie, met kleine bewegende nopnenne-
«■ertjes of Indianen of slgaarrokende Amerikanen, trein
tjes en scheepjes, katoenvelden, bossen en grote ocea
nen... In bet oiid-Relfflë reen slemn-lokalen. maar stem
mige hulsles. waarin men een Brugse kantwerkster zal
zien werken, waar de Luikse wapenmeesters de beroemde
gebeeldhouwde Jachtgeweren m'len vervaardigen. Er
komt een negerdorp uit de Belgische Kongo, zo met palm
bomen. b"Hen. lfM»««**nsers en vrouwen.
Een ander probleem Is, hoe men n"e bezoekers ln hun
eigen taal te woord kan staan. Bes'oten Is elementair
taalonderricht te geven aan po'itle. stnden'en-. employe's
van grote banken, verrekerlnrsmaatsehannlfen, ambtena
ren, enzovoorts. Wie bijvoorbeeld wat Italiaans zal hebben
bijeengeschraapt, krijgt een groen sob'lfle op zqn hoed of
mantel, rood voor Engels, wit voor Duits en zo verder.
Men schat dat er op de terreinen van het Heyssel
stadion en in het park van Laken een kleine driehonderd
paviljoens zullen verrijzen. Om de gehele tentoonstelling
te zien, zal men ten minste twee dagen nodig hebben. In
de brede lanen zal men naast spuitende fonteinen kunnen
uitrusten of ergens een biertje op een terrasje kunnen ge
bruiken. van waar men de grote. In het hart der expositie
landende, helicopters kan gadeslaan. Wie een overzicht
wenst kan in de lift van de „krlstaltoren" stappen en van
een restaurant ln plexiglas over het terrein uitkijken.
Intussen komt men al Ideeën te kort. Om de originaliteit
te vergroten en zoveel mogelijk variatie te brengen Is
besloten dat de architecten slechts één plan zullen mocen
uitwerken. Er zal op meer dan tweehonderd architecten
een beroep worden gedaan. Het Is de bedoeling een zeer
grote afdeling van de BelHsche Kongo In het leven te
roepen en men verwacht dat ook de meeste vreemde lan
den zich een bijzondere inspanlng zullen getroosten om
te Brussel een goed figuur te slaan. Iedere deelnemende
staat zal bil de wereldtentoonstelling een commissaris
delrgeren. Deze krijgen een diplomatieke status.
den bespoedigd. De Ringlaan
rond Brussel, die tweehonderd
millioen gulden kost, moet
tegen April 1958 klaar komen.
Een net van autobuslijnen zal
over het gehele land worden
gespannen om millioenen bui
tenlandse toeristen naar on
derkomens in de provincieste
den te kunnen brengen.
Meisbroek, het Belgische
Schiphol, wordt eens zo groot.
De grootste vliegtuigen van
alle internationale lijnen zul
len er landen. Sneltreinen zul
len het traject luchthaven
tentoonstelling in elf minuten
afleggen. Technici zijn van oor
deel, dat er in 1958 helicopters
beschikbaar zullen zijn voor
het vervoer van dertig perso
nen in een gebied van driehon
derdvijftig kilometer rond
Brussel: dit wordt dus in 1958
het dagje-uit voor de Amster
dammers, Londenaren, Parij-
zenaren enzovoorts! Ameri
kaanse scheepvaartmaatschap-
pijenn nemen nu al hun voor
zorgen om het aantal over
vaarten in 1958 te verdubbe
len. Normaal komen er per jaar
ongeveer negenhonderdduizend
Amerikaanse toeristen naar
Europa, maar Brussel alleen al
verwacht er dan een paar mil
lioen. Vlak bij de tentoonstel
ling wordt een parkeerterrein
van ongeveer vijftig hectaren
(plaats voor dertigduizend
auto's) aangelegd. Een project
voor de bouw van garages met
étages wordt besproken.
Te Brussel zijn twaalfdui
zend bedden beschikbaar, in
geheel België zestigduizend. Er
is verder het vraagstuk van het
technisch personeel der deel
nemers aan de tentoonstelling.
Dat zullen er wel enkele dui
zenden zijn. Deze mensen moe
ten te Brussel of in de onmid
dellijke omgeving onderge
bracht worden, voor een perio
de van zes maanden. Daar werd
al iets op gevonden: huisves
ting bij particulieren. Met de
telling van alle in Brussel be
schikbare kamers met een mi
nimum comfort is reeds be
gonnen. Al deze kamers wor
den in categorieën ingedeeld
en gereserveerd voor het ten-
toonstellingspersoneel, het
eigen en het buitenlandse. Dui
zenden hotelbedden voor „een-
dags"-mensen komen hierdoor
vrij. Maar wat met de millioe
nen vreemde toeristen?
Tientallen specialisten wer
ken nu al aan een algemeen
plan. Alle centra met een mi
nimum aantal hötels worden
door snelle autobusdiensten,
helicopters en speciale treinen
verbonden met de tentoonstel
ling. Daarenboven zullen de
grenssteden van Nederland en
zelfs de grote centra Rotter
dam en Amsterdam van het
tentoonstellingsterrein binnen
het halve uur (per helicopter)
of binnen ten hoogste een paar
uur (met speciale bussen of
treinen) te bereiken zijn. In
groepsverband reizende vreem
delingen zullen in of rond
Brussel logies vinden in kost
scholen tijdens de verlof
periode.
Niets ontgaat het alziend
oog der tentoonstellingsdien
sten. Zo werd onlangs door een
particuliere bouwmaatschappij
bij de regering een plan inge
diend, dat met de tentoonstel
ling niets heeft te maken, na
melijk het bouwen van een
tuinwijk van vijfhonderd
volkswoningen te Laken, een
Brusselse randgemeente vlak
bij het genoemde stadion. On
middellijk hebben de tentoon
stellingsdiensten het plan in
studie genomen om over deze
vijfhonderd woningen te kun
nen beschikken en ze pas na de
wereldtentoonstelling vrij te
geven! Ook tentenkampen en
kampeerterreinen zullen wor
den ingericht evenals „cara-
van"-kampen en „motels". Men
zal dus te Brussel in 1958 een
„familietent" kunnen huren.
Schepen verbouwd tot enorme
slaapzalen of drijvende hötels,
zullen in de Brusselse haven
voor anker gaan.
PARIJS, Juni. Ik geloof niet, dat ten
nis in Frankrijk een ander of een groter
publiek trekt dan in ons land. Hetzelfde
geldt ook wel voor voetbal en hockey en
boksen en al die andere sporten. Alleen
wordt hier (in het Zuiden vooral) gewel
dige betekenis gehecht aan de uitslagen van
rugby-wedstrijden en is wielrennen in
Frankrijk waarschijnlijk belangrijker dan
het in Nederland wordt gevonden
Daarom wil ik u deze week iets vertellen
over een sport, die in Holland noch in
Frankrijk een publiek van enige omvang
trekt. Dat is cricket. Zij, die iets van cricket
weten, houden zich er over het algemeen
van overtuigd, dat het spel eigenlijk niet
buiten de Engels-sprekende gebieden van
deze wereld en Nederland en Denemarken
wordt gespeeld. Zij hebben het bij het ver
keerde eind. Overal waar cricketers bijeen
zijn, wordt gecricket. Ik h°b het indertijd
in Djakart'a zien spelen. Daar werd ge
speeld van half negen tot twaalf en vervol
gens, nadat de ergste hitte voorbij was,
weer van vier tot zeven. Hier in Frankrijk
worden de normale speeltiiden aangehou
den. Er zijn in dit land vijf cricket-elftal
len. Eén in Bordeaux, bestaande uit En
gelse wijnkopers, één in Margival (Noord-
Frankrijk) bestaande uit Engelse artille
risten, twee in Parijs (waarvan ook één
geheel militair) en één in Fontainebleau
(van de niet minder Engelse R.A.F.).
Eigenlijk heeft alleen de Standard Athletic
Club in Parijs een groep spelers, die niet
allen Engelsen zijn. Er zit een Indiër ln,
een Amerikaan, een Canadees, een Hollan
der, een Belg, een Fransman zelfs (die in
Engeland op school is geweest) en verder
zijn het inderdaad Britten.
Deze SAC heeft waarschijnlijk het meest
internationaal georiënteerd programma van
alle cricketclubs ter wereld. Ieder jaar
speelt zij uiteraard wedstrijden in
Frankrijk, maar ook in Brussel, in Genève,
soms in Duitsland en op de Kanaal-eilan
den, vorig jaar voor het eerst in Holland
en verder overal, waar binnen een straal
van zevenhonderdvijftig kilometer bereid
willige cricketers te vindon zijn. Bordeaux
en Margival spelen maar weinig en het is
wat eentonig, vinden deze Pariise cric
keters, om steeds maar tegen SHAPE (Pa
rijs) en AAFCE (Fontainebleau) uit te
komen. Daarom worden ook elftallen uit
Engeland uitgenodigd en de Notts Casuals,
de Cricket Society, de Yorkshire Corin
thians en Jersey zijn daarvan de voor
naamste. Zii allen (met Rmssel en Genève)
komen een ke-r per iaar een tweedaaese
wedstrijd in Parijs snelen. Op Zaterdag en
Zondag. Ho*wel de SAC haar tegenstan
der iedere keer trouw waarschuwt voor de
attracties van e»n Zaterdagavond in Parijs,
kan do wedstrijd on Zondag meestal niet
vóór één uur 's middags beginnen ook
dat trouwens nog met moeite.
Maar in het Bois de Meudon, waar het
veld van de SAC ligt, wordt niettemin al
tijd weer met vreugde gecricket. Een en
kele passerende Fransman vraagt zich
soms met verbazing af, welk zwijgzaam,
kalm spel hier nu weer gespeeld wordt,
maar het verveelt hem gauw en hij loopt
weer door. het prachtige bos ln, waar Du
Perron eens woonde.
Het hindert niet. Cricketers in de hele
wereld weten, dat zij geen publiek nodig
hebben. Vijftien ligstoelen in een hoekje
van het veid zijn altijd wel genoeg. Het
moet stil zijn en warm en dan is de atmos
feer er.
Het Spel blijft overal ter wereld hetzelf
de. Ook in Frankrijk, dat land waar nie
mand cricket vermoedt. A. S. H.
Tekening door Vip (Vlngil Franklin Parte*»
uit de door Dell PubUahinc Company ki New
Yoiic uitgegeven bloemlezing In zakformaat
„Man ttie Beast".
