Bello van Bergen maakte laatste rit
met 1500 passagiers in 5 coupé's
777
Aarde
Weerbestendig
poetsextract dus:
50 ct
De eerste
September
GROOTS AFSCHEID VAN 50-JARIG STOOMTRAMMETJE
Sl^TE ^kp^ESS
Dr. A. H. Günther volgt
ir H. W. Mouton op
Minder poetsen
langer glans
Agenda voor Haarlem
Koude oorlog
,Lelijk kreng*
Spektakel
Oók in handige
doosjes van 10 st
en in mooie grote dozen
van 50 stuks f 2.-
met de nieuwe melange - nu zo zacht
Staking bij tabaksindustrie
Leraren M.O. vergaderen
Tomatenoogst is voor
10 percent waardeloos
Hoge bezoekers in
het Rijksmuseum
Nieuwe secretaris-generaal
bij Wederopbouw
DONDERDAG 1 SEPTEMBER 195 5
Er gebeuren vandaag enkele opzien
barende dingen. Sommige mensen treden
in hoop en vreze binnen in een nieuwe,
onbekende wereld, alsof zij zojuist uit een
ruimtevaartraket op de maan zijn geland:
dat zijn de kléine mensen, die voor het
eerst naar school gaan. Zij beseffen nauwe
lijks hoe belangrijk hun aarzelende stap
over de hardstenen drempel eigenlijk is,
want in hun harten hebben zij nog geen
afscheid van het spel en de vreugden der
prille jeugd genomen. Zij denken dat zij
min of meer tegen hun wil en verlangen
epn periode van wetenschappelijke lou
tering moeten doormaken om daarna, bij
het einde van het zesde klassejaar, weer
als vrije vogels te kunnen terugkeren in de
paradijselijke ongebondenheid.
Zij vergissen zich, waar wij moeten het
hun niet vertellen. Als de deur achter hen
dichtgaat, is er iets onherroepelijks voor
hen verloren. Wat zij er voor terugkrijgen,
kan hen veel, maar niet alles vergoeden. En
de ouders, die de kinderhand loslaten bij
de deur en wellicht gisteren nog verzucht
ten dat zij blij zouden zijn „als de vacantie
om is", verliezen evenzeer iets, dat nooit
terugkomt. Het leven heeft hun een kind
ontnomen en het zal steeds meer en steeds
verder van hen worden losgemaakt. Maar
zijn wij, ouders, in vele opzichten niet ge
lijk aan de kinderen? Want ook wij blijven
vruchteloos op hun volledige terugkeer
hopen ons leven lang.
Er is nog iets anders belangrijks gebeurd
vandaag. In ettelijke hoofdsteden der we
reld hebben de Modekoningen hun goede
gaven over hun onderdanen uitgestort.
Nieuwe lijnen, nieuwe vondsten, nieuwe
vernuftigheden met nieuwe stoffen. De
dictatuur van de klederdracht heeft een
nieuw manifest van dwang en plicht het
licht doen zien. Vandaag zweren alle
vrouwen dat zij zich niet aan de nieuwe
mode zullen storen en gaan intussen hei
melijk na, hoe zij haar garderobe van vorig
jaar zullen kunnen omtoveren tot een aar
zelende, onopvallende vernieuwing in de
richting van wat de Mode decreteert. Van
daag halen alle mannen hun schouders op,
zeggen iets van „onzin" en „belachelijk"
en ontdekken tegelijk in de nieuwe lij
nen de geheimzinnig verborgen charme,
die zij in alle nieuwe modes en alfe be
lachelijke lijnen tenslotte hebben onder
kend en geapprecieerd.
Zo speelt het Leven met kinderen en
mensen op deze eerste dag van Sep
tember. J. L.
ADVERTENTIE
grote bus
EW 540
DONDERDAG 1 SEPTEMBER
Minerva: „Brief encounter", 18 jaar, 8.15
uur. Cinema Palace: „Fortune Carree", 14
jaar, 7 en 9.15 uur. Rembrandt: „The show
is on", alle leeft., 7 en 9.15 uur. Studio: „De
woestijn leeft", alle leeft., 9.15 uur. Luxor:
„Modem Times", alle leeft., 7 en 9.15 uur.
Lido: „20.000 mijlen onder zee", 14 jaar, 6.45
en 9.15 uur. Frans Hals: „Het grote geheim"
14 jaar, 7 en 9.15 uur. Roxy: „Moord in de
Rue Morgue", 18 jaar, 7 en 9.15 uur. Grote
Markt, Vleeshal: Tentoonstelling „Madame",
van 10 tot 17.30 uur. Concertgebouw: Van 2
tot 6 en van 8 tot 11 uur bespeling van het
waterorgel. Zuiderkapel, Zuiderstraat 15, 8
uur. J. A. Bruin. Zaadliandel Roozen, Spek-
straat 5: Dahliashow van 818 uur. Open
luchttheater, Bloemendaal, 8 uur Trainings
avond van „Butlers American Dance
Theatre".
VRIJDAFG 2 SEPTEMBER
Cinema Palace: „Ongetemd", 14 jaar, 2,
4.15, 7 en 9.15 uur. Rembrandt: „Alle hens
aan dek", alle leeft., 2, 4.15, 7 en 9.15 uur.
Studio: „De Afvallige", 18 jaar, 2.15, 7 en
9.15 uur. Luxor: „Versailles, vorsten en vrou
wen", 2, 7 en 9.15 uur. Lido: „20.000 mijlen
onder zee", 14 jaar, 1.45, 4.15, 7 en 9.15 uur.
Frans Hals: „Tanganyika", 18 jaar, 2.30, 7
en 9.15 uur. Roxy: „Het vlammend woud",
14 jaar, 2.30, 7 en 9.15 uur. Minerva: „Sa-
brina", alle leeft., 8.15 uur. Grote Markt,
Vleeshal": Tentoonstelling „Madame", van
10 tot 17.30 uur. Concertgebouw: Van 2 tot 6
en van 8 tot 11 uur bespeling van het wa
terorgel. Zaadhandcl Roozen, Spekstraat 5:
Dahliashow van 818 uur.
Luxor: „Versailles, vorsten en vrouwen",
14 jaar, 2 en 8 uur.
Om vijf over een in de afgelopen nacht werden enkele hon
derden mensen diep ontroerd toen zij zagen hoe een oude
grijze machinist afscheid nam van de 50-jarige Bello, die
juist van zijn laatste rit tot stilstand was gekomen op het
emplacement in Alkmaar. De stoomtram stond nog maar
nauwelijks stil, toen de machinist een kruik jenever, met een
bloem versierd, weigerde, een grote rode zakdoek tevoor
schijn haalde en in het licht van flitslampen de tranen droog
de, die hij niet meer had kunnen bedwingen. De laatste
reizigers verlieten het station, toen Bello voor altijd op stal
werd gezet. Bello zal nooit meer dienst doen op het lijntje
Alkmaar—Bergen aan Zee, 33 minuten over 11 kilometer.
Maar zijn afscheid is onvergetelijk. Het werd gekenmerkt
door een vreemde sfeer, die pas op het allerlaatste ogenblik
- vijf over een op het emplacement in Alkmaar - zuiver was.
Want daarvóór heerste er een vreemde mengeling van drei
ging, verzet èn vertier. De dreiging ontstond door de scherpe
voorzorgsmaatregelen. De hele avond is de lijn meter voor
meter gecontroleerd door spoorwegbeambten, die in het
mysterieuze maanlicht als spookfiguren in de duinen door
de kniehoge grondnevel baadden. Op de tram zelf waren
twintig man spoorweg-recherche, deels in uniform deels in
burger, die opdracht hadden elk verzet in de kiem te smoren.
En bovendien waren achttien agenten op de been om even
tueel assistentie te verlenen. Die dreiging heeft de feest
vreugde en de weemoed verbitterd. Het verzet was van de
vele luidruchtige en vele stille verknochten aan Bello, die
volgens de geruchten tientallen „sabotage"-daden hadden
voorbereid, waarvan er geen een echter zich heeft voorge
daan. De vreugde was bij de jeugd, die in deze laatste rit
een kans zag om eens flink en uitbundig herrie te schop
pen. Echte goede jolijt was er echter niet. Maar onvergetelijk
is het afscheid van Bello om de enorme mensenmassa, die
het heeft begeleid, en de grandioze colonne van honderden
auto's, die van Bergen tot Alkmaar aan Bello's zijde reed;
de koplampen der auto's verlichtten het neveldek op de weg
en gedurende Bello's laatste half-uur hebben onafgebroken
naargeestig de claxons geloeid, een mechanisch protest tegen
Bello's afscheid die als was hij een mens de liefde der
Bergenaren bezit; althans van die Bergenaren, die niet ge
zwicht zijn voor rationele overwegingen, die uiteindelijk
Bello's lot bezegelden: de argumenten voor oplossing van
het autoverkeersprobleem.
Bergen is Bergen niet meer voor ieder,
die net zo voelt als burgemeester Huygens,
toen deze op 20 Mei 1951 de terugkeer van
Bello op het tramlijntje toejuichte en zei,
dat Bergen Bergen niet meer zou zijn zon
der Bello, omdat er dan dwars door het
oude dorp heen moderne snelwegen naar
zee zouden moeten worden aangelegd; toen
hij de minister van Verkeer dankte voor
het inlossen van de belofte dat de tram
voorlopig zou blijven rijden. Maar de
noodzaak van die verkeersweg is blijkbaar
sterker geworden dan de liefde van de bur
gemeester voor Bello, want momenteel is
de heer Huygens een heftig bestreden fi
guur bij hen, die de liefde voor Bello hand
haven tegen de actuele argumenten van
het verkeersproblemen. De burgemeester
was dan gisteren ook niet aanwezig toen
Bello zijn laatste ritten maakte. Hij was er
althans zeker niet in functie.
De laatste pogingen om Bello te redden
mislukten geheel. Een brief met bittere
verwijten van het Bergense Tramcomité
aan het Bergense gemeentebestuur kon
uiteraard al niets meer uitrichten. Een te
legram van de vereniging van Horeca
bedrijven in Bergen aan minister Algera,
om het opbreken van Bello's rails, Maar-
mee de spoorwegen vandaag beginnen, uit
te stellen, bleef onbeantwoord.
Deze maand nog zal de raad bijeen ko
men om te stemmen over het voorstel van
B. en W. om over de spoorbaan door het
dorp een verkeersweg te laten aanleggen.
Reeds om acht uur dromden mensen
samen voor het stationnetje in Bergen,
waar de kaartjes-van-de-laatste dag bij
massa's werden verkocht. Toch reden er
naar schatting 1200 mensen die avond zon
der kaartje op Bello. In de kiosk naast het
station werden eveneens grote hoeveelhe
den kaarten verkocht, ansichtkaarten van
Bello, waarop dan de loketbeambte van
het station met plezier de stempel van de
Zo namen de Bergenaren en de vacantie-
gangers gisteravond afscheid van „Bello".
<xoc*xxx*>oocoocxx>cioccoocccooooocooo3ococooooccooocooooa:
„Laat nu je stoom weer sissen,
Laat nu je bel maar slaan.
Wij kunnen je niet missen,
Wij laten je niet gaan".
(Rijm op bord, dat Bello in
1952 werd voorgehangen).
fÓC<XXXXJCCOCXXXXX)OCO<XXXOOCO'JOOCCCCOCOOCCOOOCX)CODOCCCOoÖ
laatste dag zette. Overigens gebeurde er
niet veel tot elf uur in Bergen. Wel zag
men drukdoende hoge N.S.-autoriteiten in
het stationnetje, die af en toe razend snel
in «een auto wegreden en weer terugkwa
men. Het leek wel koude oorlog.
Onderwijl liepen vijftien man in de stille
nacht de lijn van Bello te controleren; een
prachtig gezicht; de mannen liepen over de
lijn, rode, groene en witte lichten flitsten
soms door de nevel, en boven het silhouet
van het duinlandschap stond de maan.
Plotseling klonk dan het geluid van Bello
uit de verte, de hoge, dunne schriele
fluittoon en het vriendelijk rinkelen van
zijn bel. Bij de wissels liep de conducteur
voor Bello uit, er werd dan even met de
lijn-schouwers gesproken en dan ging Bel
lo weer voort. Van zeven uur 's morgens tot
één uur 's nachts is de lijn gecontroleerd.
„Het lijkt wel weer oorlog, het is net ver
zetswerk", zei lijnschouwer Jan Morauw.
Na het afscheid van Bello dronken alle
mannen in de wachtkamer op het station
Alkmaar op Bello met N.S.-autoriteiten,
's nachts om twee uur.
In Bergen aan Zee en Alkmaar is er
nauwelijks ophef gemaakt van Bello's af
scheid. Wel werd Bello in Bergen aan Zee
een groot plakkaat voorgehangen, waarop
stond „Van Huygenstein tot Huilenburg",
Zeervolle Vermelding Aangeboden door B.
van B."; Burgers van Bergen. Een ingeze
tene hield een grandioze speech, waarin hij
onder meer zei: „De bomen van de Eeuwi
ge Laan zullen zich tot je neerbuigen Bel
lo, zullen je niet meer doorlaten Bello,
maar in hun eeuwigheid opnemen. Nooit
zullen we je vergeten, lelijk kreng, goede
lieve oude Bello".
In Bergen verzamelden zich steeds meer
mensen bij het station. Geen Bergenaar
scheen te ontbreken; ook de hele kunst
kolonie was present, onder andere Adriaan
Roland Holst en Lucebert. Als Bello's
komst dan uit de verte hoorbaar was, het
belletje, de fluit, dan steeg een gejoel op
uit de menigte. In Bello zat, tot de laatste
ritten, opgeschoten jeugd de noodrem
men waren al door de N.S. vernageld
en Bergenaren, die voor de grote massa
invasie in Bello nog een afscheidsrit wilde
maken. Zij waren stil en sommigen zeiden
een strandwandeling te hebben gemaakt.
Er waren ook tramliefhebbers, verzame
laars en trambouwers, die voor hun collec
tie het laatste kaartje wilden hebben, nog
een stukje van Bello slopen, nog een foto
wilden maken. Er waren er bij uit Rotter
dam en Maastricht.
Toen Bello's laatste rit in Alkmaar aan
ving sprongen 1500 mensen (officiële
schatting) in de vijf coupé's. Zij puilden
links en rechts uit de wagens, de agenten
zaten klem tussen de menigte. Tientallen
klommen boven op de wagens. Een kleine
rel ontstond toen twee agenten twee
jongens hardhandig van het dak schoven.
Hijgend en blazend torste Bello de laatste
last. Wolken stoom blies hij hoog in de
lucht en langzaam reed hij, voortdurend
stoppend, want steeds wilden controleurs
de wielen, de lijn, de buizen enzovoorts
nog inspecteren. Rotjes ploften, fotografen
flitsten, de schelle schijnwerpers zetten
Bello in lichterlaaie toen hij in Bergen aan
kwam.
Nooit is er zo op Bello geklaagd als in
de coupé's' waar een verstikkende be
nauwenis heerste. „Bello, doe je ramen
toch open"; „Bello, hoe heb ik het nu met
je?" Maar de leut ging toch boven de be
nauwenis, zelfs zeer bejaarde mensen lach
ten en genoten van deze absurditeit. Drie
honderd mensen zaten in elke coupé als
bonbons in een doos. Er was geen huis
langs de lijn of voor de verlichte vensters
stonden mensen Bello vaarwel te wuiven.
In Bergen aangekomen moest Bello weer
op de film. Twaalfhonderd mensen onge
veer verlieten hem nu voorgoed. Nadat de
stationschef op schouders langs de trein
was gedragen onder daverend gejuich,
startte Bello reeds wat vermoeid
voor zijn laatste traject: Bergen-Alkmaar.
Toen begeleidde hem die grandioze co
lonne auto's met het sinistere treurge-
huil der claxons. Overal, het was reeds
kwart voor een, stonden de mensen nog
langs de lijn, in hun huizen voor de ramen
en Bello floot maar.
Politiesirenes loeiden, personenauto's
richtten hun schijnwerper op Bello, die het
zich als een groot mensenvriend liet wel
gevallen. Het was geweldig. Bij de laatste
overweg, naast het station in Alkmaar,
gaven de honderden auto's alle tesamen
één langgerekt, veelstemmig en door
dringend, afscheidsgehuil. Bello was aan
zijn laatste meters toe. Toen hij stilstond
en de laatste paar honderd aanhangers
hem verlieten, stapte ook de grijze machi
nist uit. Hij stond openlijk naast Bello te
huilen.
ADVERTENTIE
- r*
Hedenmorgen hebben 150 arbeiders van
de sigarenafdeling van de N.V. Tabaks
industrie v/h Gebrs. Philips te Maastricht
het werk gestaakt uit protest tegen een aan
hun mede-arbeiders opgelegde straf. Er
zouden bij de arbeiders nog meer motieven
bestaan, doch hieromtrent kon men nog
geen mededelingen doen. Hedenmiddag zal
er met de stakers gezamenlijk overleg
worden gepleegd door bij de Rooms-Katho-
lieke Arbeidersbeweging en het N.V.V.
aangesloten vakbonden.
Vandaag is het de tweede dag van de
algemene vergadering, die de Algemene
Vereniging van Leraren bij het Middel
baar Onderwijs houdt te Amersfoort. Gis
teren werden huishoudelijke zaken bespro
ken vandaag houdt prof. dr. F. Peeters uit
Gent een rede over „Het proces van het
ontstaan van de totalitaire staat".
Deze rede werd ingeleid door de voor
zitter van de vereniging drs. G. van Houte.
Deze gaf, na een terugblik in de geschie
denis der vereniging een overzicht van de
moeilijkheden, waarin het middelbaar en
voorbereidend hoger onderwijs op het
ogenblik verkeren. Deze moeilijkheden
bewegen zich hoofdzakelijk om het pro
bleem van het tekort aan leraren, een te
kort, dat op zijn beurt weer ontstaan is,
zo meende de heer Van Houte, doordat de
belangstelling voor het leraarsvak tanen
de is door de nivelleringstendenzen bij de
salariëring Hij achtte het van belang, dat
de regering het leraarsambt zo aantrek
kelijk mogelijk maakt door een ruime sa
lariëring en een niet te overdreven uren-
tal. Verder pleitte hij voor een beurzen
stelsel en voor een betere honorering van
gepensionneerden die tijdelijk worden
aangetrokken.
Als er iets in deze moderne
wereld van comfort en efficien
cy het gemak van de mens is
komen dienen, dan is dat wel
de voorziening van zijn huis
houdelijke behoeften. De nieu
werwetse woning en haar in
houd biedt in verfijnd raffi
nement een menigte van ge
makkelijkheden die de bewo
ner niet alleen tal van ver
moeiende arm- en handbewe
gingen besparen, doch hem te
vens de vreugden van het ge
zinsleven in snelle vorm doen
genieten. Het leven in een
eigen, vrije ruimte is altijd
het idea«l van de mens ge
weest, hoezeer hij ook ver
knocht was aan de gemeen
schap. Wanneer dat geïso
leerde bestaan zich binnen de
vier muren kan blijven vol
trekken zonder dat de gemeen
schap er telkens weer aan te
pas komt, kan dat slechts ten
voordele van het opgewekte
en gedegen familelieven strek
ken, ook al staan die muren
wat al te dicht op elkander.
Ongeveer langs deze lijnen
moeten degenen hebben gere
deneerd, die het flatgebouw
hebben uitgevonden. Zij heb
ben de gezinnen hun eigen
scheidsmuren gegeven binnen
het complex van een groter
geheel, dat onder en boven en
naast hen aanwezig blijft in
onbestemde en nimmer afla
tende levensgeluiden. Doch
tegelijk biedt de ruimte binnen
de gezinsmuren tal van moge
lijkheden om onafhankelijk
van de grote gemeenschap het
bestaan van de ene dag in de
andere te leiden.
Een flatje, als onderdeel
van een stapel van honderd
flatjes, is het voorbeeld van
de sfeer, waartoe de moderne
mens langs allerlei wegen van
geleidelijkheid zichzelf heeft
ongevoed. Hij wil niet gans
alleen zijn, hij kan niet meer
alleen zijn. Hij is steeds min
der individu en steeds meer
onderdeel geworden. Hij vreest
de stilte en de eenzaamheid
en daarom zeult hij een
draagbare radio mee de zo
merse duinen in hij neemt
slechts de verantwoordelijk
heid voor één klein detail der
maatschappij, terwijl anderen
naast hem hetzelfde doen en
allen tesamen maken zij uit
die kleine details de grote
dingen in de fabrieken en in de
politiek en overal elders. Hij
heeft zijn leven zó ingericht,
dat hij en alle anderen zou
den moeten sterven als zij al
leen zouden worden gelaten.
Er zijn nog mensen die in
een groot huis midden tussen
bossen in grote eenzaamheid
wonen en er gelukkig zijn.
Doch zij maken geen deel van
de meerderheid uit en zijn in
wezen exceptionelen, die in
een of ander opzicht een weg
gekozen hebben welke af-
wijkt van die der gemiddel
den.
De gemiddelden wonen vlak
bij elkaar, tegen elkaar, op
en onder elkaar. Zij hebben in
hun keuken de apparaten die
hen in staat stellen in de af
zondering hunner dunne mu
ren in leven te blijven. Zij
kunnen alles doen en alles
maken wat zij daarvoor nodig
hebben wanneer tenminste
de organisatie der maatschap
pij blijft doordraaien, de melk
boer en de bakker dagelijks
aan de deur blijven verschij
nen en de kruidenier weke
lijks met zijn bakfiets voor
rijdt.
Een flat is de samenvatting
van het moderne leven. Het
bestaan loopt er glad en ge
makkelijk, zonder angsten der
eenzaamheid en onder de ge
ruststelling van het constante
geroezemoes der present zijn
de wereld rondom.
De ruimte daarbinnen is vak
kundig afgepaald en ingedeeld.
Er is geen hoekje teveel, en
de hoekjes die er te weinig
zijn moet men afleren. De
behoefte daaraan is overgeble
ven uit de tijd der volume
verspilling, toen men huizen
bouwde waarin sommige
ruimten zowaar tot niets
dienden. De efficiency heeft
de plaats der weelde ingeno
men en zij is veel minder
kostbaar.
Zo is er weinig, wat aan de
moderne mens in zijn nieuwe
woning ontbreekt. Hij heeft
het ganse bestaansapparaat in
gecomprimeerde vorm thuis
bezorgd gekregen, aan al zijn
instincten is voldaan, voor
zover de wet bereid is deze te
erkennen. Met zijn geijsertje,
hoogtezon, wasmachientje en
ijskast je heeft hij bovendien de
Natuur in samenvatting in
huis. Hem kan niets gebeuren,
evenmin als de vogel in zijn
kooitje, wiens eet- en drink -
bakje wordt bijgehouden.
Of toch wel iets, soms.
In het heldere, lichte flatje
hoort een enkel potje mei
bloemen voor de stalen ramen
te staan, want de kleuren van
Geranium en Vlijtige Liesje
doen de frisheid van de uni-
kleuren des te beter uitkomen.
Een paar stekjes in een glaas
je water gezet, leveren over
enkele weken al wortelge-
schoten nieuwe planten op, die
in een aarden pot een weelde
van kleuren kunnen geven.
Doch als de stekjes met hun
waterige witte wortels vragen
om geplant te worden, komt de
nieuwe, moderne bewoner in
zijn nieuwe, moderne woon
wijze tot een ontstellende en
tragische ontdekking. Een ont
dekking, die het gehele drama
van het gemechaniseerde en
kunstmatige leven ten voeten
uit voor ogen schildert: Hij
heeft wel stekje, en een rood
aarde potje, maar geen aarde.
Niemand heeft op aarde ge
rekend. De aarde is uitgeban
nen uit deze woning, uit alle
woningen, uit het leven van de
meeste mensen. De Aarde, die
toch het eerste en simpelste
en rijkste goed des levens is,
waaruit het leven zelf te voor
schijn spruit om bij het ster
ven tot aarde te herworden.
De aarde, de zwarte, volle
grond, de geurige grondstof
van voedsel en voortbestaan,
de basis der naakte mensen
voeten, de brug tussen leven
en dood, de aarde der Aarde.
De flatjes zijn van steen,
opeengestapeld tot de wolken.
De straten om de flatjes heen
zijn van steen, de paden zijn
van steen, de wereld is gans
en overal van steen gewor
den of met steen toegedekt.
Onder de stenen ligt de aarde
te verzuren en te vergaan, te
gen de wolken aan leven de
mensen met alle comfort des
levens, doch zij hebben geen
grond meer om het leven te
voeden in een kleine, aarden
pot. J. L.
Wegens wegvallen van export:
Vierduizend ton tomaten is in de laatste
tien dagen op de Nederlandse veilingen
doorgedraaid. Deskundigen verwachten,
dat deze hoeveelheid tot ongeveer half
September tot tien a tM'aalfduizend ton zal
stijgen. Dit betekent, dat tien procent van
de Nederlandse tomatenoogst, (100.000 a
110.000 ton), vroeg stookstomaten inbe
grepen, aan de vernietiging vordt prijs ge
geven.
Ongeveer vijf procent van de doordraai
wordt door de industrie tegen zes cent per
kilogram afgenomen. Ekele percenten gaan
tegen vergoeding van een paar gulden per
ton als veevoeder naar de boerderijen. Het
overgrote deel van de doorgedraaide „vi
taminen-stroom" echter heeft geen bestem
ming en wordt dus vernietigd.
Er zijn drie oorzaken voor deze ramp
zalige tomatensituatie. In de eerste plaats
is de uitvoer op Engeland en Duitsland
weggevallen omdat daar groot aanbod is
van goedkope natuurtomaten bij hoge in
voerrechten op het Nederlandse proudct.
In de tweede plaats koopt de Neder
landse industrie niets of bijna niets voor
markt wordt overstroomd met goedkope
Italiaanse conserven.
In de derde plaats zijn deze Italiaanse
conserven zo goedkoop, dat de prijs van
puree naar oordeel van Nederlandse des
kundigen de kosten voor blik, vracht en
invoerrechten nauwelijks goedmaken, zo
dat men de puree cadeau zou geven. Men
beschuldigt de Italianen van dumping.
Verwacht kan worden, dat de doordraai
van tomaten op de Nederlandse veilingen
nog wel tot half September zal aanhou
den. Nadien vermindert in Engeland en
Duitsland het aanbod van natuurtomaten,
zodat er dan waarschijnlijk weer uitvoer -
kansen zullen zijn.
De zomertentoonstelling in het Rijksmu
seum „De triomf van het manierisme"
blijft grote belangstelling trekken uit bin
nen- en buitenland.
Zo brachten in de afgelopen dagen o.a.
een bezoek aan deze expositie Prins Asch-
win (de broer van Prins Bernhard) met
zijn echtgenote, de hertog van Wellington
die daartoe in één dag van en naar Lon
den vloog en Dean Acheson, oud-mi-
nister van Buitenlandse Zaken der V.S.
Als opvolger van ir. H. W. Mouton, die
op 1 October wegens het bereiken van de
pensioengerechtigde leeftijd als secretaris
generaal van het ministerie van Weder
opbouw en Volkshuisvesting zal aftreden,
is benoemd dr. A. H. Günther.
Dr. Günther is sedert 1948 raadadviseur
in algemene dienst bij genoemd ministerie,
plaatsvervangend secretaris-generaal en
hoofd van de afdeling juridische zaken.
De heer Günther werd in 1908 in Haar
lem geboren, en studeerde aan de ge
meente-universiteit van Amsterdam. In
1934 promoveerde hij cum laude op het
proefschrift, getiteld: „Drinkwatervoorzie
ning in Nederland".
Hij werd in dat jaar waarnemend chef
van de afdeling gemeente-financiën bij de
provinciale griffie in Zuid-Holland en in
1936 chef van deze afdeling. In 1948 volgde
zijn benoeming bij het ministerie van we
deropbouw en volkshuisvesting. Dr. Gün
ther is bestuurslid van de Vereniging voor
Administratief Recht en lid van de Stede-
bouwkundige Raad van het Nederlands
Instituut voor Volkshuisvesting en Stede-
bouw.
