Nieuwe technieken in de beenehiruröie
p
m
Voor en tegen van inwendig spalken
WÊM p,,,,,!,, Heupgewrichten van plastic en
krammen tegen O-benen
Wm
Kort verhaal door I HOE LAAT IS HET? Ferdinand Langen
Klassieke techniek in de beenchirurgie
PLASTIC KOP
DUBEEN
miniminminminiminminiminimum
DUBEEN
METALEN „CUP"
METHODE SMITH-PETERSEN
Gebrek aan leerkrachten
in Verenigde Staten
BEENBREUKEN en heupfracturen, in
het bijzonder breuken van de hals van
het dijbeen en wervelbeschadigingen
zijn dikwijls zeer ernstige zaken; de klas
sieke behandelingswijzen: gips- of rek-
verband konden vaak niet toegepast
worden of gingen gepaard met soms zeer
ernstige complicaties. De laatste tijd
heeft de medische wetenschap echter
ook in dit opzicht vorderingen gemaakt,
die het genezingsproces in gunstige zin
kunnen beïnvloeden: Een van de meest
spectaculaire nieuwe technieken op dit
gebied is het zogenaamde „inwendig
spalken" een behandelingswijze bij
pijpbeenbreuken, die tijdens de laatste
wereldoorlog door de Duitse chirurg dr.
Gerhard Küntscher ontwikkeld werd.
MEN OPENT het boveneind van b.v. het DUBEEN
gebroken dijbeen (een holle zuil). Via deze
opening schuift men een metalen staaf
van de juiste doorsnede, lengte en kram
ming in die holte. Dank zij deze inwendige
spalk krijgt het gebroken bot nu stevige
steun van binnen uit en kunnen de breuk-
randen niet „afglijden'' (verschuiven) .Künt
scher en zijn volgelingen beweren, dat hun.
patiënten meestal na enkele weken al weer
wat kunnen lopen dus lang voordat de
breuk in het lichaam hecht „vergroeid" is.
Normaliter echter vergt het herstel van een
dergelijke fractuur zes maanden in gips of
rekverband met volkomen bedrust. Geen
wonder dus dat de „Kiintscher-methode"
die nu ook toegepast kan worden bij
breuken van scheenbeen, arm en midden
hand vele navolgers vond.
en passen ze vrij regelmatig toe. Anderen
houden een slag om de arm of staan er zeer
sceptisch tegenover. Onlangs hebben wij
een onderhoud gehad met een voor
aanstaande orthopaedische chirurg, wiens
METHODE-JUDET: zienswijze ongeveer in het midden ligt. „De
methode-Küntscher," zo vertelde hij ons,
„is een belangrijke aanwinst voor bepaalde
arm- en beenfracturen, waarbij de conser
vatieve therapie om de een of andere reden
niet in aanmerking komt. Toch kleven hier
aan ook grote bezwaren. De krachten, die
bij de belasting der onderste ledematen
optreden, zijn namelijk zo groot, dat zij een
stalen spang, zoals die gebruikt wordt bij
het inwendige spalken, royaal kunnen om
buigen. En als dat gebeurt, dan wordt het
ik spreek uit ervaring een heksen
toer om het ding na heling van de breuk
uit het bot te verwijderen."
Ook over de heupplastieken met de
„cup" van Smith-Petersen is deze Utrechtse
specialist niet onverdeeld geestdriftig. De
bewegelijkheid van het gewricht valt na
zo'n ingreep dikwijls bitter tegen, de pijn
blijkt lang niet altijd verdwenen en ten-
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllij
Twee der nieuwe chirurgische technieken voor het losmaken E
van verstijfde heupgewrichten. Boven: schematische tekening B
van een heupbeen met links een gezond, normaal dijbeen en
rechts een idem, waarbij de zieke „kop'J vervangen is door een E
plastic prothese. Daarnaast (geheel rechts) ziet men, hoe zo'n s
„kop van Judet" met een lange pin in het dijbeen wordt vast- B
gemaakt. De onderste tekening is een dwarsdoorsnede van de E
metalen cup, die dr. Smith-Petersen aanbracht over een slecht- B
functionerende dijbeenkop. Deze beker dient als glijlager.
ANDERE ARTSEN ontwikkelden nieuwe
behandelingswijzen voor breuken in de
hals van het dijbeen nabij het heupge
wricht. Tien jaar geleden betekende een
gebroken heup voor mensen op hoge leef
tijd nog vaak een doodvonnis: het maan- taak heeft tussen onze wervels en in de
denlang onbewegelijk op bed liggen oefen- gewrichten als schokbrekers en glijlagers
de een ongunstige werken uit op de activi- te fungeren en dan komen de klach
ten. Men krijgt hevige pijnen in gewrich
ten van knie of heup. waar immers het hele
lichaamsgewicht op rust. De bewegelijk
heid in die gewrichten wordt minder en
op den duur komt het tot een volledige ver
stijving. Pogingen om die fatale ontwikke
ling tegen te gaan, mislukten meestal.
Reedis omtrent de jaren '30 ontwikkelden
de Weense chirurg dr. Hass en anderen een
slotte doen zich vaak contracturen ge
dwongen standen van het gewricht voor.
Ik heb da,n ook de indruk, dat vele van
mijn collega's, ondanks hun aanvankelijk
voor vele ernstige heupklachten. Naarmate werk en het resultaat is twijfelachtig, om- enthousiasme de methode Smith-Petersen
men ouder wordt, degenereert het in de dat er maandenlang voortdurend gevaar al afgezworen hebben. Dat bewijizen trou-
jeugd zo veerkrachtige kraakbeen, dat tot voor „afglijden" van de breuk bestaat. wens ook de aanwezige voorraden vital-
Toen het nieuwe materiaal beschikbaar liumbekers bij de importeurs van medische
kwam, ontwierp Sven Johansen een lange, apparaten. Nog een paar jaar geleden vlo-
sterke en diep-gefacetteerde pin van roest- gen die dingen weg. Nu is er bijna geen
vrij staal, waarmee hij dijbeenkop en dij- vraag meer naar!"
been in een voor de genezing gunstig- En de plastic „kop van Judet"? De chi-
ste positie aan elkaar bevestigde. Hon- rurg haalt even zijn schouders op. „In
derden patiënten, die op deze wijze behan- theorie een prachtige oplossing, maar
deld werden, konden zes a zeven weken in de practijk al evenmin ideaal. Vele
later alweer zo'n beetje op krukken rond- patiënten schijnen er inderdaad baat bij
strompelen. Later ontwikkelde dr. Smith-
Petersen een holle „beker" van vitallium
(een bijzondere metaallegering) waarmee
methode waarbij de zieke delen van het hij de strijd tegen de versleten en verstij-
illlllliimi
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIII
llllllllllllllllllllllllllll!
verstijfde gewricht werden verwijderd en
een tussenlaag van vet- of bindweefsel
werd aangebracht om een vergroeiing (en
dus verstijving) te ontgaan. Het gebruik kraakbeenresten, dan werd alles netjes bij-
MAAR WAT IS dan het alternatief? Moet
men een langzaam verstijvend heupge
wricht dan maar rustig zijn gang laten
vende heupgewrichten aanbond. Eerst ont
deed hij het gewricht van alle vergroeiïn- ^VroegerVeTtoegepasteChirur
gen, weefselwoekeringen en hinderlijke gische methode waSj het ge°wricht daarbij
van die natuurlijke „bouwstoffen" is in
principe de meest juiste methode, maar
stuit wel op bezwaren, zodat het verklaar
baar is dat men naar andere oplossingen
streefde.
gewerkt en „afgerond" en tenslotte stulpte
hij over de gefatsoeneerde dijbeenkop een
nog een handje te helpen, door het radicaal
en kunstmatig geheel te verstijven. Alle
v zieke kraakbeen wordt verwijderd, het sa-
pasklare vitallium beker, die als een soepel m.en;g,r(>eien van dij en heup wordt bevor-
glijlager werkt en de patiënt, als alles goed
gaat, in staat stelt zijn been na enige oefe-
Pas kort voor de tweede wereldoorlog ning weer „als vanouds" te gebruiken.
Plastic „koppen van Judet" die in het
lichaam der behandelde patiënten afbra
ken en dientengevolge verwijderd
moesten worden.
gelukte het de medische wetenschap, m
nauwe samenwerking met de technici, een Jean en Charles Judet
aantal nieuwe materialen te vervaardigen,
die door het menselijk lichaam „verdra
gen" worden en dus als inwendige prothe
sen dienst kunnen doen. Deze materialen
bepaalde soorten roestvrij staal en andere
metaallegeringen, alsmede enkele bijzon-
teit der vitale organen, waardoor de patiënt dere plastics baanden ook de weg voor
maar ail te gemakkelijk ten prooi viel aan nieuwe orthopedische technieken zoals die
longontsteking en andere ziekten. van Sven Johansen en Küntscher.
In zekere zin is het principe van Künt- De volgende stap werd door de Ame-
scher hetzelfde als dat, wat ten grondslag rikaanse chirurg dr. M. N. Smith-Petersen
ligt aan de behandeling van breuken van van de Harvard Universiteit gedaan. Deze
de hals van het dijbeen, namelijk de „een- had tal van patiënten behandeld, bij wie
trale pin", zoals die in zeer bruikbare vorm tengevolge van een val de „kop" van het den ingang gevonden,
voor het eerst werd ontwikkeld door de dijbeen (de kogelvormige „scharnier'" dus,
Scandinavische chirurg Sven Johansen. waar het been in het heupgewricht om
Maar niet slechts fracturen, ook gewone draait) was afgebroken. Het zetten en fixe-
„ouderdomsslijtage" is verantwoordelijk ren van zo'n breuk is een uiterst précair
derd. Dikwijls drijft men bovendien een
stalen pen door beide beenderen om ze nog
vaster aan elkaar te verbinden. Zijn de
beenderen die het gewricht vormen, ten-
dere we? tot hetzelfde doel ?ekomen Om Slotte t0t €en hechte> onbeweeglijke een-
we^ tot netzeltde ooel „eKomen. urn beld vergroef dan ondervindt de patiënt
een verstijfd heupgewricht weer los te ma- wekü Qf hinder meer van zijn kwaal
ken, vervangen zij de zieke kop van het w
Twee Franse chirurgen, de gebroeders
zijn langs een an-
dijbeen radicaal door een kunstmatig ko
gelgewricht: een prothese van massief
plastic, die met een lange stalen pin
(eveneens bekleed met kunsthars) diep in
het dijbeen „verankerd" wordt. Zij bewe
ren, dat tachtig percent van hun patiënten
geen enkele hinder van de prothese onder
vindt en gewoon weer dagelijks werk kan
doen. De „kop van Judet" en vele varia
ties erop hebben inmiddels in vele lan-
HOE STAAN NU de medici in ons land
tegenover al die nieuwe methoden? Ver-
scheidenen van hen zijn er enthousiast over
De pijn is verdwenen, het lopen met een
verstijfde heup lukt na enige oefening uit
stekend en alleen bij het zitten bespeurt
men iets onnatuurlijks in de houding van
de betrokkene.
(Zie verder pagina 5)
HlllllllllllllllülllllllllllllllllllllilllllllllllüllillllllllllllllllllllllllllllillIJ
vijf jaar zijn geboren, de schoolgaande
leeftijd hebben bereikt. Tegen het einde
van de zestiger jaren zal het aantal leer
lingen dat de middelbare school bezoekt,
ruim zeventig percent hoger liggen dan op
WASHINGTON (United Press) Tij- het ogenblik,
dens een in het Witte Huis gehouden vier-Bij het openbaar onderwijs wordt als
daagse conferentie over het onderwijs in de verhouding aangenomen: één onderwijzer
Verenigde Staten is gebleken, dat zich op op dertig leerlingen van de lagere school,
dit terrein een vraagstuk voordoet, zo ern- Eén leraar op vijfentwintig leerlingen van
stig dat het een van de belangrijke punten de middelbare school, één hoogleraar op
zal worden van de campagne voor de pre- dertien studenten van de universiteit. Om
sidemtsverkiezingen van 1956. Het probleem deze verhouding te kunnen handhaven
behelst de kwaliteit van het onderwijs, tegenover het groeiend aantal leerlingen,
eenmaal de trots van Amerika, doch thans zullen de Verenigde Staten tegen 1956 over
een aangelegenheid van grote bezorgd- een extra vijfhonderdduizend leerkrachten
heid. Oorzaak is de snel groeiende bevol- moeten beschikken, benevens over twee-
king. In 1940 en een aantal jaren daarna maal zoveel hoogleraren als er nu zijn. Om
bleef het aantal leerlingen op ongeveer in het komende gebrek aan onderwijskraoh-
twintig millioen staan, maar in 1955 bleek ten te kunnen voorzien, zou de helft van
het tot bijna dertig millioen te zijn opge- het aantal studenten van nu af zich op dit
lopen. Het 'zal de vijfendertig millioen be- beroep moeten voorbereiden. De situatie
reiken als de kinderen, die in de afgelopen is op het ogenblik zo, dat een vijfde deel
der afgestudeerden het onderwijs kiest.
Sedert het midden van de negentiende
eeuw worden de openbare scholen vrijwel
alleen gefinancierd door middel van de
plaatselijke belastinggelden. Elke gemeen
te pleegt prat te gaan op de prima kwali
teit van haar scholen en er bestaat een
ware concurrentie bij het verkrijgen van
de beste onderwijskrachten. Aan het einde
van de tweede wereldoorlog moest de staat
bijspringen om in de hoge kosten te kun
nen voopzien. Toen de salarissen van de
leerkrachten geleidelijk gingen stijgen
werd ook federale bijstand ingeroepen.
Over deze financiering lopen thans de me
ningsverschillen.
ETRUSKENGRAF
In de omgeving van Teramo in Italië
hebben boeren bij het ploegen een Ekrus-
tengraf gevonden, dat zeker drieduizend
gevonden te hebben, maar bij anderen ver
oorzaakte het plastic zeer hinderlijke weef
selreacties. Soms gaat de prothese splin
teren, soms breekt zelfs de zware steel
er af. Dan gaat de zaak schuiven, met als
resultaat beperkte bewegingen en pijnen
bij de belasting van het gewricht. Om deze
redenen zijn vele chirurgen dan ook van
„de Judet" teruggekomen.
Krammen in de „groeischijven" van dij
been en scheenbeen zetten de normale
groei van het bot stil - een ingreep die
soms noodzakelijk is om kreupelheid te
vermijden. Haalt men de krammen aan
één kant weg, dan gaan de betrokken
beenderen alleen op die plaats weer
groeien: een waardevolle methode om X-
jaar oud moet zijn. In het graf lag een goed of O-benen weer recht te krijgen (zie de
bewaard gebleven skelet van .een man rechtse der beide tekeningen).
(Vervolg van het artikel op pagina 4).
IK WAS op weg naar de trein. Het zal
ongeveer half acht in de avond zijn ge
weest. Ik had een drukke dag van zaken
doen achter de rug. En toen ontmoette ik
Otto, juist op de hoek van de Leliestraat.
Ik had Otto in een jaar of tien niet gezien.
Maar hij was niets veranderd. Hij begon
mij dadelijk op allebei mijn schouders te
slaan en was nog op allerlei andere ma
nieren erg luidruchtig. Ik moest dadelijk
met hem mee naar huis, want hij woonde
vlakbij. Zijn vrouw zou meteen koffie zet
ten en dat zou weer eens ouderwets ge
zellig zijn. Nou ik deed het.
Ik liep dus met hem mee en ik vroeg hem:
„Nog steeds in de textiel?"
„Nee", zei hij. „In vruchten op sap op 't
ogenblik. Maar nog maar sinds kort hoor!"
We liepen zo een half uurtje te praten en
toen merkte ik op: „Zeg he, woon je eigen
lijk wel zo vlak bij?"
„Ja, wat dacht je anders", zei hij, „dat
ik dat soms niet zou doen? Nog een klein
kwartiertje en dan zijn we er weer".
Na ruim een kwartier waren het nog een
paar straten en toen nog een pleintje en
toen kwamen wij inderdaad bij zijn huis.
„Ja, het was wat moois indertijd met dat
oud ijzer", zei hij, terwijl hij mij voorging
de gang door, „heb jij die vent nog ge
kend, die de Eiffeltoren voor oud roest
verkocht?"
„Nee", zei ik „nee. beslist niet".
Én zo kwamen wij zijn huiskamer binnen.
Ik drukte zijn vrouw de hand, terwijl hij
maar door bleef praten. Zijn vrouw leek
mij een ietsje magerder geworden te zijn.
Ik zeeg in een stoel neer en hij praatte
maar en zijn vrouw ging inderdaad dade
lijk koffie zetten.
Na het tweede kopje koffie met koek wil
de ik opstaan, want ik vond dat onze her
nieuwde kennismaking nu lang genoeg
had geduurd. Maar hij zat juist in een
grootscheepse autobanden-affaire gewik
keld en ik moest nog even blijven zitten.
Maar toen ik ook het derde kopje koffie
achter de rug had, schoot ik toch resoluut
in mijn jas, omdat ik anders nog het gevaar
liep om mijn laatste trein te missen. Goed,
hij zou wel een eindje met mij oplopen.
Hij stond er daarna ook nog op mij tot
aan het portier van de trein te begeleiden.
Hij kocht dus een perronkaartje, wat erg
lang duurde, want hij had geen geld bij
zich en hij moest dat eerst van mij lenen.
En toen wij dan eindelijk met ons beiden
op het perron stonden, ging de trein juist
voor onze neus weg.
„Dat is nog eens tegenslag hebben", riep
Otto enthousiast. „En toch soms kun je
van geluk spreken als jë tegenslag hebt.
't Klinkt raar, maar het is waar. Heb ik
je die geschiedenis van die vaten zuurkool
al wel eens verteld?"
„Ik vind het erg vervelend", zei ik. „Hoe
kom ik hier nou weg?"
„Heel eenvoudig", zei Otto. „Je gaat weer
met mij terug naar huis. Ik heb nog een
prima bed over. Je blijft vannacht bij ons
slapen. Maar voor we slapen gaan, praten
„Hoe laat haalt je moeder je?" vroeg ik.
Hij haalde zijn schouders op. „Kijk", zei hij,
„hier zit een knop. Dat spelen we. Als ik
aan deze knop draai, dan zing jij. Dan ben
jij de radio. Dat is een leuk spel."
Hoe laat haalt een moeder zo'n kind, vroeg
ik mijzelf af. Dat kan acht uur zijn. Of mis
schien r.og later. En ik moet nu toch wer
kelijk de trein van kwart voor negen,
halen
„Toe", bedelde ik, „ga nou even voor mij
in de kamer kijken hoe laat het is."
„Mag ik niet", zei het knaapje halsstarrig.
„Nee, gewoonlijk mag je dat ook niet", zei
ik. „Gewoonlijk nietMaar nu is het
niet gewoonlijk, nu is het iets heel hijzan
ders. Je doet het voor een oude vriend van
je vader.Nu mag je het wel."
Het jongetje dacht na. „Speel je radio met
mij?" vroeg hij.
„Goed", zei ik, „als jij
Hij begon aan een denkbeeldige knop te
draaien. „Nu moet je zingen", comman
deerde hij.
Ik zuchtte. Ik was zwaar van de slaap. En
dat was het vervelendste van alles ik
kon niet zingen. Ik heb het nooit gekund
en ik kon het toen ook niet.
Het knaapje keek mij vol verwachting aan.
En toen heb ik gezongen. Als er iemand
is, die mij gehoord heeft die morgen, dan
moet die het mij maar vergeven. Maar ik
héb gezongen. „In een groen, groen, groen,
groen knollen knollen land
„Ik draai de knop op harder", ze het jon
getje.
En ik zong harder. „Daar zaten twee haas
jes heel parmant." Het was verschrikkelijk.
„Nu moet je even naar de kamer gaan", zei
ik, „om te kijken hoe laat het is. Nu heb
ik met je radio gespeeld."
„Je bent tochvroeg het kereltje nog
aarzelend.
„Ja zeker", zei ik, „ik ben een heel goede
vriend van je vader. Ik ken je vader nog
van voor hij in vruchten op sap deed. Je
mag het nu beslist wel."
Het jongetje sloop op zijn tenen de kamer
uit. Ik hoorde hem over de gang gaan. Ik
hoorde hoe hij heel voorzichtig de 'kamer
deur opende
Na een hele tijd kwam hij terug.
„En?" vroeg ik.
„Ik weet het niet", zei hij.
„Je bent toch in de kamer geweest", zei ik.
„Ja", zei hij, „maar ik kan nog niet klok
kij kenIk kan nog heleméal niet klok
kijken."
Hij lachte mij, een beetje verlegen, toe. En
ik lachte hem ook toe. Al was het dan ook
een beetje anders dan hij mij deed.
UITBREIDING GELDERS ORKEST?
De Federatie van de verenigingen van
vrienden van het Gelderse Orkest ijvert
voor het plan, het Gelderse Orkest, dat
tha-ns zesenvijftig leden telt, uit te breiden
tot zevenenzeventig leden. Het bestuur van
het orkest heeft reeds een onderhoud hier
over met de minister van Onder wijs,-Kun
sten en Wetenschappen gehad.
lll!llilll!IIIMIIill!lill!illlllillllllllll!lllllll!l!lillllil!lll!l!!llllililll!!llill!!!l!!ll!!!!M!!!!!!!!!l!ll!lll!!l!!l!ll!lllll:llllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllll!llllllllllllllilllllllllllllllllllll^^
Tekening: Cl. van Lamsweerde
EEN VAAG rumoer van de straat bereikte
mijn oor. Zou het ventje toch gelijk heb
ben? Zou het werkelijk al half negen zijn?
Dan mocht ik wel eens opschieten.
Het knaapje was onderwijl uit zijn bed
geklommen en kwam mij van dicht bij op
nemen. „Kun je je horloge niet vinden?"
vroeg hij medelevend.
„Nee", zei ik, „ik heb het niet bij mij."
„Er is in de kamer een klokwist hij
te vertellen.
„Doe jij mij dan een plezier", zei ik min
zaam. „Ga jij dan eens in die karher kijken
hoe laat het is."
Het kereltje schudde het hoofd. „Dat mag
ik niet", zei hij. „Ik mag niet in de kamer
komen voor mijn moeder mij gehaald heeft.
Zullen we radiootje spelen?"
we nog eerst wat. Dat komt net goed uit.
Ik heb je immers nog helemaal niet ver
teld, hoe ik eigenlijk bij de vruchten op
sap ben gekomen
Het zal dan ongeveer half twaalf zijn ge
weest, toen ik opnieuw met Otto naar huis
liep. Wat neerslachtig, maar hij merkte
het niet. Hij praatte.
Zijn vrouw was onderwijl reeds naar bed
gegaan, constateerde ik, toen ik opnieuw
in zijn hulskamer zat. „Het is al laat ge
loof ik", zei ik voorzichtig, „zouden wij
ook beter niet kunnen gaan slapen?"
Nou het werd diep in de nacht. En het
werd nog later, toen hij mij eindelijk, met
halve tegenzin, aan zijn logeerbed afstond.
„Morgenochtend spreken wij elkaar wel
nader", riep hij nog bij de deur.
Hè, Hè. Ik kleedde mij uit en viel als een
doorgezaagde boom in bed. Ik süep direct.
„Wie ben je dan?" vroeg het knaapje.
„Wie ben je dan?"
„Zo maar een oom", zei ik vaag. „En nu
moet je weer gaan liggen en zoet je oogjes
dicht doen. Het is nog midden in de nacht".
„Niet", zei het kereltje pertinent, „het is
half negen".
„Het is zeker nog niet later dan zes uur",
zei ik, „het is nog bijna donker buiten".
„Het is half negen", zei het eigenwijze
ventje. „Mag ik nou bij je in bed komen
spelen?"
„Ik zal je laten zien", bood ik aan, „dat
het nog veel te vroeg is om te spelen".
Hij antwoordde niet en stemde dus blijk
baar zwijgend in. Ik pakte mijn vest van
de stoel naast mijn bedmaar mijn hor
loge zat er niet in. Verdraaid waar was
mijn horloge nou? O ja, dat was waar ook.
Dat had ik nu juist thuis laten liggen.
Hoe lang ik geslapen heb, weet ik niet.
Maar voor mijn gevoel was het erg kort.
Want toen ik mijn ogen weer opende,
waren mijn oogleden nog zo zwaar als lood.
Ik had ze graag meten weer laten vallen.
„Dag opa!" kraaide echter een opgewekt
kinderstemmetje uit de andere hoek van
de slaapkamer. „Dag opa. Heb je nog een
lolly?" Ik zag vaag de schim van een klein
kereltje, staande in zijn kinderbed.
„Hoor 's jó", zei ik. „Ik ben je opa niet
hoor. Nee heus niet. En nou moet je maar
TOT ER een werkelijk veilige methode
komt om gewrichten weer bewegelijk te
maken, zal deze methode, die de laatste
jaren sterk op de achtergrond leek te ra
ken, stellig zijn waarde behouden, zo con
cludeert onze zegsman, die de tot nu toe
ontwikkelde werkwijzen in het algemeen
te mechanisch en te weinig biologisch ge
dacht vindt.
Veel meer ingenomen is hij met de recente
vondsten ter beheersing van de groei van
c de skeletdelen. „Bij ziekten als kinderver-
lamming," zo vertelt hij, „doet zich bij jon
ge patiënten dikwijls het gevaar voor, dat
het aangetaste verlamde been in groei ach
terblijft bij het gezonde. Vele chirurgen
hebben ingenieuze methodes uitgevonden
om dergelijke te korte benen operatief met
enkele centimeters te verlengen. Maar der
gelijke operaties zijn omslachtig en veroor
zaken soms complicaties. Daarom is men
gaan experimenteren om de normale groei
in het gezonde been te vertragen. De laat
ste vordering op dit gebied is afkomstig
van dr. Walter Blount uit Milwaukee in de
Verenigde Staten, die een kring van roest
vrije stalen krammen over de „groeischij
ven" in het gezonde been drijft. Deze
krammen remmen het groeiproces af, maar
kunnen op ieder gewenst ogenblik verwij
derd worden, waarna het been ogenblik
kelijk zijn normale groei hervat.
Laat men echter slechts aan één zijde
een kram zitten (bijvoorbeeld aan de bui
tenkant van het been) dan zal de „groei-
schijf" alleen op dat speciale punt geen
nieuw beenweefsel produceren, maar op
andere plaatsen wel. Op die manier gelukt
het bijvoorbeeld (de tekeningen verduide
lijken het) om X- en O-benen op biolo
gisch verantwoorde wijze weer recht te
laten groeien met geen andere hulpmidde
len dan enige stalen krammetjes! H. C.
Links: Röntgenopname van het bekken
van een patiënt met een tweezijdige Smith-
Petersen-prothese. Duidelijk ziet men, hoe
de metalen „cups" (de witte halve bollen
op de foto) over het boveneind der beide
dijbenen gestulpt zijn.
Foto rechts: In gevallen waar de plasti
sche methode niet toegepast kan worden
geven velen de voorkeur nog (of weer)
aan een verstijvende operatie. Tot de ver
groeiing van heup en dijbeen volkomen
is, zorgt een stalen pen dwars door beide
beenderen (wit op de bovenstaande Rönt
genfoto) voor extra-stevigte.
