Sprookje in januari
Oude getrouwen in de koopvaardij
naast eendagsvliegen en speculanten
Porcellana ruimt op
Bedrijfsapostolaat H.H. Petrus
en Paulus te Beverwijk
De tweede „Liga"-film in „Rex"
Kennemer
Lantaarn
De „Nieuwe Maas
beloofde zo veel
Porcellana
J. J. M. van der Kroft
in het zilver
Ramen aan de Zeestraat
volgens nieuw procédé
Flezierig intermezzo
van Hoogoventoernooi
Velsen zag Roverssymfonie
Old Clothes New
ml
MM|
*\v:
§PJ3
m
m
m
w
I* i
j
WOENSDAG 11 JANUARI 1956
5
LANGS SLUIZEN EN HAVENS
Agent van Middenstandsbank
in IJmuiden
Veel waardering voor
bestuur van „Plan-West"
Nieuwe vorm van zielszorg de eerste ter wereld
Matanovic voetbalde en
Fenny tafeltenniste
Max de Haas komt niet
De ofiderlinge strijd bij St, Thomas
DRY CLEANING ONLY
f>1
no
mm
yfe
m
IppfJ
bii
MÉBi
m
li I v-,
itf MmnV
Wit
f?4<
ONS LAND telt vele koopvaardijmaatschappijen die tientallen jaren of meer
(tan een halve eeuw bestaan. Sommige zelfs langer; de Koninklijke Nederland-
sche Stoomboot Maatschappij bijvoorbeeld hoopt op 1 oktober van dit jaar
het honderdjarig bestaan te herdenken.
Er zijn echter ook scheepvaartmaatschappijen geweest die kort na de oprichting
hun schepenbezit moesten verkopen. Dit is onder andere de Hollandsche Alge-
meene Atlantische Scheepvaart Maatschappij te Amsterdam overkomen. Deze
rederij pi esenteerde zich vlak na de eerste wereldoorlog en beloofde een der
grootste scheepvaartmaatschappijen te worden. We zien namelijk dat de rederij
in 1919 de beschikking heeft over 18 schepen. Wat de namen betreft was de keus
gevallen op die van Nederlandse binnenwateren en zeegaten, zo waren o.a. de
„Biesboschde „Krammer", de „Marsdiep*' en de „Oosterschelde" schepen van
bovengenoemde rederij die onder directie stond van de heren N. Haas en J. F.
Spliethoff.
In 1918 waren nog twee schepen gereed
gekomen welke als de bouwnummers 489
en 490 bij de Werf Conrad in Haarlem op
stapel waren gezet. Bij de tewaterlating
kregen ze de namen „Nieuwe Maas" en de
„Oude Maas". Eerstgenoemd schip is hier
bij afgebeeld vlak na de aflevering gefoto
grafeerd. Het was een flink vrachtschip
van 3781 reg. ton bruto bij een lengte van
96.82 m, breedte 16,56 m en een holte van
7,34 m. Het bakdek was bijna 12 m lang,
het brugdek 28,24 m en het kampanjedek
8,84 m. De machine van de firma Stork had
een vermogen van 1600 pk. De „Oude
Maas" was aanmerkelijk kleiner, namelijk
1323 ton. Dit was naar de toestand van
1919. Als we de vloot drie jaar later be
kijken zien we dat slechts twee schepen
zijn overgebleven: de „Nieuwe Maas" en de
„Noordergat". Alle andere schepen waren
verkocht en vonden elders emplooi. Het
stoomschip „Oude Maas" kwam in de vaart
onder Franse vlag, hoorde thuis in Duin
kerken en was het eigendom van de Soc.
Anon. Geracie d'Armement. Nieuwe
naam: „Cap Blanc Nez" waaronder 't enige
jaren heeft gevaren om later naar Estland
te worden verkocht. De nieuwe rederij, The
Tallinn Shipping Co. Ltd. verdoopte bet
schip in „Mari". Wat er verder met dit
schip, de vroegere „Oude Maas", gebeurd
is, is niet bekend.
Lang uitgehouden
De „Nieuwe Maas" heeft het nog het
langst bij de oorspronkelijke rederij uitge
houden, maar toen tot volledige liquidatie
werd overgegaan kwam het schip terecht
bij de NV Hudig Pieters Algemeene
Vrachtvaart Maatschappij te Rotterdam en
werd verdoopt in „Berk"
Er brak later een minder gunstige peri
ode voor de koopvaardij aan. Aan het begin
der dertiger jaren werden vele Nederlandse
koopvaardijschepen naar het buitenland
verkocht en ook voor de „Berk" betekende
dit het einde, wat betreft de vaart onder
Nederlandse vlag. In 1930 nam de Kohlen
Import un Poseidon Schiffahrts A.G. te
Koningsbergen de „Nieuwe Maas" over en
bracht het schip als „Poseidon" onder
Duitse vlag. Deze Duitse scheepvaartmaat
schappij is tegenwoordig gevestigd in Ham
burg en beschikt thans over 10 schepen,
waaronder ook een „Poseidon". Dit is ech
ter niet het schip, dat in 1918 gereed kwam
bij de Werf Conrad in Haarlem, want deze
„Poseidon", ex „Berk", ex „Nieuwe Maas"
ADVERTENTIE
Knipscheer tafelkleden
Handgeweven rokken
Engelse katoen,
iets aparts
Schemerlampen
Kop en schotels
Italiaans aardewerk enz.
Sterk verlaagde prijzen
Kunsthandel
Kennemerlaan 55
Op 19 januari hoopt de heer J. J. M.
van der Kroft, beheerder van het agent
schap IJmuiden der Nederlandsche Mid
denstandsbank zijn zilveren jubileum bij
deze instelling te vieren.
De jubilaris trad 25 jaar geleden op 19
januari in dienst van de Nederlandsche
Middenstandsbank N.V.; bijkantoor Haar
lem, als jongste bediende op lSVsrjarige
leeftijd.
Hij heeft door inspanning en studie zich
de kennis verworven, die nodig is om in
het bankbedrijf promotie te maken.
Hij behartigde de belangen van de Ne
derlandsche Middenstandsbank op zoda
nige wijze dat besloten werd hem met in
gang van 1 december 1946 de opbouw van
een bank-agentschap te IJmuiden toe te
vertrouwen.
De opbouw zal niet eenvoudig geweest
zijn omdat er in het toenmalige IJmuiden
reeds drie bijkantoren van andere bank
instellingen waren gevestigd.
De ijver en toewijding van de heer Van
der Kroft hadden tot resultaat dat het
agentschap thans uitstekend gefundeerd
en goed rendabel is, zodat binnen afzien
bare tijd wel zal worden besloten dit
agentschap te verheffen tot een volledig
bijkantoor der Nederlandsche Midden
standsbank.
De jubilaris bekleedt bovendien nog
"nige functies in IJmuidens maatschappe
lijk leven. Zijn optreden is gekenmerkt
door rechtschapenheid en openhartigheid.
In het gebouw van de stichting Sociaal
Cultureel Centrum, Moerbergplantsoen 32
te IJmuiden, heeft 's middags een receptie
plaats.
is in de oorlog verloren gegaan. Eens was
dit schip de trots van een flinke scheep
vaartmaatschappij, die evenwel spoedig de
vaart moest staken.
(Nadruk verboden)
ARIE VAN DER VEER
Na drie uitstekend geslaagde feestavon
den heeft het bestuur van de winkeliers
vereniging „Plan West" te Beverwijk, dins
dagmiddag in huize „Terpsichore" een druk
bezochte receptie gehouden.
Het gehele gemeentebestuur was tegen
woordig en bij monde van de burgemeester
mr. H. J. J. Scholtens, zijn veel waar
derende woorden tot het bestuur ge
sproken, waarbij de burgemeester wees op
de moed en de volharding van het bestuur,
die in de beginjaren het heel slecht hebben
gehad. De burgemeester hoopte dat de ac
tiviteit zo zou toenemen, dat men over een
paar jaar zou moeten spreken van „Plan
Noor d-West".
De heer W. Vessies voerde het woord
namens de Beverwijkse Middenstands Cen
trale en legde speciaal de nadruk op het
goede voorbeeld van het bestuur, waardoor
de verhouding tussen het bestuur van de
Breestraat-Winkeliers en „Plan-West" veel
beter is geworden.
Van vele verenigingen waren bloemen
gezonden als blijk van erkentelijkheid. De
voorzitter, de heer Jac. Tabak, bedankte
namens het bestuur voor de goede wensen
die geuit waren.
tl
Slechts zeer weinigen in Beverwijk hebben van nabij gadegeslagen hoe perceel
Zeestraat 92 van nette middenstandswoning is omgetoverd tot Bedrijfsapostolaat,
betrokken bij het bisdom Haarlem.
De hoofdaalmoezenier C. F. A. Geraets, die de leiding van het Dekenaat Beverwijk
heeft, vertelde ons, hoe sinds de vestiging van het bedrijf der Hoogovens ten
noorden van het Noordzeekanaal, grote veranderingen gaande zijn, waarbij de
plaatsen Beverwijk, Heemskerk en Velsen ten nauwste betrokken zijn. Deze hoofd
industrie trekt vele nevenbedrijven aan en de arbeiders die daar werken komen
vaak uit geheel andere gewesten en gaan zich meestal metterwoon hier vestigen.
Deze mensen worden voor een groot deel losgemaakt uit de binding van een ver
trouwd milieu, vaak het platteland, en huizen dan meestal in étagewoningen, in
een groeiende stad, zonder contacten en zonder ervaring. De bittere ervaring, 'op
gedaan vooral bij de migratie van Brabantse arbeidskrachten naar Rotterdam-Zuid,
heeft geleerd, dat deze overgang gevolgd wordt door een ernstige, godsdienstige
crisis. Het geloofsleven, eerst zonder problemen, wordt in het nieuwe arbeids- en
woonmilieu onmiddellijk op de zwaarste proef gesteld. Het gevolg is een verlies van
zekerheden, een snel afglijden naar een zeker nihilisme, aldus de heer Geraets
Men kwam dan ook voor de vraag te
staan of de parochie deze mensen moet op
vangen en hen een nieuwe gemeenschap
aanbieden. De omstandigheden zijn grondig
veranderd. Niet alleen de verschuiving van
de mensen, maar bovendien het ontstaan
van andere gemeenschappen, fabrieken, ate
liers, openbare diensten, waarvan men deel
gaat uitmaken, maakt dat de band met de
parochie verzwakt. Dit alles is voor de bis
schop van Haarlem aanleiding geweest om
naast de parochies een geheel nieuwe vorm
van zielszorg in het leven te roepen: het
Bedrijfsapostolaat, dat de Kerk wil bren
gen in het bedrijfsleven, aldus de aalmoe
zenier. Hierbij is thans vooral het oog ge
richt op het jonge industriegebied van de
IJmond, waar een groot deel van het per
soneel katholiek is, aldus de heer Geraets.
Een ramp, zoals in Rotterdam over de Bra
banders is gekomen, waarvan het gros alle
binding met de kerk verliezen zou, mag
zich hier niet herhalen, meent men.
Het eerste diocees ter wereld
voor bedrijfszielszorg.
Het bisdom Haarlem is het eerste diocees
ter wereld, dat een georganiseerde bedrijfs-
zielzorg kent. Dit kreeg in 1954 haar ker
kelijke bekrachtiging, nadat reeds in 1948
in Rotterdam en later in Amsterdam met
dit werk was begonnen.
Het bedrijfsapostolaat in het gebied van
de IJmond staat onder patronaat van de H.
H. Petrus en Paulus. Hier werken thans
samen aalmoezenier Geraets, de aalmoeze
niers J. P. Boekei en J. Th. Hoogervorst.
Men was reeds bescheiden begonnen in het
St. Josephrustoord in de Peperstraat te Be
verwijk, doch de activiteit maakte een
betere behuizing nodig, vooral nadat de
werkgroep voor de IJmond als stichting
rechtspersoonlijkheid had gekregen.
Na een opsomming van de leden van het
stichtingsbestuur, waarin ook zitting heb
ben personen welke in dienst zijn van de
verschillende grote bedrijven in de omtrek,
vertelde de heer Geraets hoe door een aan
tal mensen veel vrije tijd was opgeofferd
om het woonhuis aan de Zeestraat om te
toveren in een passend gebouw, wat uit
stekend is geslaagd. In het gebouw is met
toestemming van de bisschop ook een kapel
gebouwd, werd een tabernakel aangebracht,
een godslamp, canonborden, banken enz.
enz.
Henk Beekman maakte glas-in-
lood-ramen.
In de kapel, en ook op andere plaatsen,
heeft men versiering aangebracht in de
vorm van glas-in-lood-ramen, volgens een
nieuw procédé. De heer H. Beekman uit
Beverwijk heeft jarenlang geëxperimen
teerd om ramen te maken waarin men niet
afhankelijk is van het lood. Kan men van
de fabrieken elke soort gekleurd glas be
trekken, het is niet mogelijk dit materiaal
te kopen met meer dan één kleur. Dit nu
is de heer Beekman gelukt. Eik glas heeft
„kleurverloop", wat sinds het jaar 1200
niet meer is voorgekomen, volgens de heer
Beekman. Dit zijn dan ook zeker de eerste
glazen in Europa die zo gemaakt zijn, aldus
de uitvinder. De tableaus in de kapel zijn
aangepast aan deze streek. Naast de Chris
tusfiguur zijn de figuren van Petrus en
Paulus aangebracht met daaromheen sym
bolen van bepaalde bedrijven: niet alleen
ijzeren geraamten, doch ook spoorwagens
(Beijnes) en hout (papierfabriek).
Het grootste raam stelt voor de wonder
baarlijke broodvermenigvuldiging, Chris
tus, temidden van enige industrie-arbeiders
en het geheel is geïnspireerd op het woord
van Christus: „Geeft Gij hen te eten". Ten-
si otte_ zij vermeld dat over de woorden „El
Ombü" (in de schaduw) een bord is ge
plaatst waarop twee vissen, voorstellende
Petrus met het zwaard en Paulus met de
sleutel, met in het midden een kruis. Zon
dagmiddag van 14.3016.30 uur is er re
ceptie voor alle belangstellenden en gele
genheid het nieuwe huis te bezichtigen.
Aangezien de boog niet gespannen kan
blijven, lieten de Hoogoven-tournooi-scha-
kers gisteravond ook eens de strakke ge
laatsspieren uit de plooi komen en ver
maakten zij zich, met hun gastvrije pleeg
ouders, op uitbundige wijze.
De balzaal van het Kennemer Theater
was herschapen in een fancy fair, waarop
zelfs wat prijsjes gewonnen konden wor
den. Vooral het voetbalspel, dat evenals
het schaken internationaal is, mocht zich
in een uitgebreide belangstelling verheu
gen. De Joegoslaven leefden zich geheel
uit in deze edele sport en zelfs Matanovic
scheen zijn nederlaag tegen de jeugdige
Roessel te zijn vergeten en won onder
groot gejuich op het arme voetbalveldje,
dat maar ternauwernood intact wilde blij
ven, in een felle strijd tegen Duitsland.
De kleine Nada Bacic, die haar landge
noot had zien verliezen tegen grootmeester
Roessel, liep met een kwasi-mistroostig
gezicht rond, hetgeen de jeugdige Neder
lander uiteraard op zijn beurt weer dwars
zat!
Ook de tafeltennis-sport en „vier in de
zak" werd met de nodige energie bedreven
en zelfs mevrouw Fenny Heemskerk deed
hieraan dapper mee, alsof ze niet zo pas
een wedstrijd van dertien uren tegen me
vrouw Roodzant had gewonnen. Met de
buks bleek ze al even handig te kunnen
omgaan als met het schaakspel, „roos"
voor, „roos" nè!
Natuurlijk ontbrak ook het kienspel niet
en had iedereen veel plezier.
Een der hoogtepunten van de avond was
wel de „voetbal"-wedstrijd tussen Fries
land en de „rest van Europa", die de Frie
zen overtuigend wonnen met 6-3, 9-3, maar
dat kwam natuurlijk omdat Pilnik nog
niet meedeed. Toen het feest in volle gang
kwam, was het nachtelijk uur niet ver
meer.
Vandaag doen ze allemaal weer ernstig,
die schakers, dus gisteravond mochten ze
best eens pret hebben.
ff
De Filmliga „Velsen" is het nieuwe jaar
en haar tweede optreden in het openbaar
ingegaan onder de beste voortekenen: on
danks de dikke sneeuwlaag was „Rex"
gisteravond flink bezet met een publiek,
dat Féher's „Roverssymfonie" naar waar
de heeft weten te schatten. Dit muzikale
sprookje, dat alle tijden weet te weerstaan
en de essentie van de cinematografie weer
eens plaatst in de verdo
vende orgie van cellu
loid, is tegelijk met „Re
gen" van Joris Ivens en
„De ballade van den
hoogen hoed" van Man-
nus Franken ingeleid
door Hans Bolleman en
uit zijn korte toelichting
bleek het juiste begrip
voor deze drie kostelijke
klassici der filmkunst.
„Regen" een uitermate fijnzinnige beel
denreeks van de regen in de grote stad,
waaraan wellicht al te zeer een scenario
ontbreekt maar dat toch de artistieke visie
van de cameraman als duidelijkste stem
pel draagt en de beroemde „ballade", het
critisch ingestelde, soms zelfs lichtelijk
cynische brokje humor, dat de „verschij
ningsvormen" van de hoge zije in het
menselijk bestaan nagaat en daarbij dank
baar de tegenstellingen van de menselijke
zwakheden registreert beide haast ideale
compagnons van de „Roverssymfonie".
Dit in wezen simpele, zo niet haast kin
derlijke historietje van een Italiaanse ro
versbende, die om de schat van een potten
de somnambule te verschalken een oude
mechanische piano tracht te stelen, is door
Frédérique Féher met fijne en ironische
penseelstreekjes neergezet. Hij had maar
zo weinig middelen nodig, om er „film" van
te maken: een Italiaans bergdorpje met
een aantal breedvoerige inwoners, een
drietal rondtrekkende kunstenaars met hun
attributen en dieren en daarvan vooral het
kind. Hiermee én met de muziek, want
deze is uitermate voornaam in dit verhaal
weefde hij zijn verdichtsel. De kous
met geld wordt gestolen en verstopt in de
piano van de straatartiesten, op wie steeds
sterker de verdenking van de euveldaad
gaat rusten. Om de piano, die door het
kind, de ezel en de hond onbewust, hoewel
met kracht wordt bewaakt, in handen te
krijgen, brengen de snoodaards onder aan
voering van de herbergier („De zwarte
duivel", zo heet dat in deze door Féher met
opzet gekozen stuiversromantiek) vijf an
dere piano's in het vuur teneinde de echte
met de valse te verwisselen. Dat wordt een
heel gedoe in het Italiaanse hooggebergte
en tenslotte komt alles terecht: het rijdende
rovershol wordt door het kind en zijn be
schermengel uit de bergen (bestonden er
nog maar zulke kerstmannetjes) in triomf
teruggebracht en het geld maakt de juiste
gelukkig.
De bekoring van dit duizenden malen
vertoonde en bewonderde produkt der
avant-garde ligt niet in dat verhaal, maar
in de sfeer, waarmee het geschilderd werd
in de twee dunne mannetjes, die met
hun vreemde muziekinstrumenten als een
huppelend motiefje door de film dwalen, in
het vernuftige spel met de camera, dat
Féher zich telkens weer veroorlooft én in
het jongetje. Het jongetje is eigenlijk de
enige echte mens in het hele verhaal, de
anderen zijn maar droombeelden en de
sentimenten van het kind zijn zo echt als
ze maar zijn kunnen; die van de anderen
liggen net op de grens van fictie en reali
teit. Eigenlijk is de hele Roverssymfonie
dan ook te beschouwen als een kinderlijke
droom van dit artistenjoch, dat een schat
De voor hedenavond aangekondigde bij
eenkomst van het Castricurnse Instituut
voor Arbeidersontwikkeling in hotel „De
Rustende Jager", waar de cineast, de heer
Max de Haas zou komen spreken over het
onderwerp „Hoe maak ik een film en wat
zie ik er in", kan geen doorgang vinden,
omdat de cineast dezelfde avond moet op
treden voor de Belgische televisie.
De Castricurnse damclub St. Thomas
heeft maandagavond in hötel Sport-Duin-
zicht haar onderlinge wedstrijden voort
gezet. De uitslagen zijn als volgt.
Afdeling 1: P. Ruiter-P. Rietveld 2-0:
Joh. van Velsen-G. Sprenkeling 2-0. Af
deling 2: Th. Graas-P. v. d. Himst 2-0; R.
Stet-L. de Ridder 2-0: S. Groentjes- C.
Ory 0-2. Afdeling 3: P. de Vries-J. van
Lier 2-0; Fl. Zonneveld-N. Kroone 2-0.
ADVERTENTIE
KONINGSPLEIN 10 - TELEFOON 4886
verovert langs de grillige kronkelwegen
der kinderlijke fantasie, maar Féher, die
zowel voor de regie, de muziek, het scena
rio als de camera zorgde (en telkens weer
perfect, met een feilloos gevoel voor het
detail) hief haar naar de grootmenselijke
werkelijkheid, zonder de verbeelding te
kort te doen.
Penningmeester G. Boersma kon voor
de pauze het verblijdende geluid laten ho
ren, dat de liga „vol" loopt en dat er wel
licht al binnenkort geen introductie meer
kan worden toegestaan, omdat het theater
met de leden alleen al vol komt.
J. F.
Instuiven in „Noord"
De NVV-bestuurders in Vel-
sen-Noord hebben daar een
appetijtelijke instuif op poten
gezet, maar er gingen alweer
zes lang weken voorbij, waar
in er niets was in te stuiven.
Met vreugde annonceren zjj
dan ook, dat morgenavond de
twaalfde in het gemeentelijk
vergaderlokaal aan de v. Die
penstraat een mooie bijeen
komst te gebeuren staat: over
Albert Schweitzer, de eenzame
blanke van Lambarene, die
daar voluit méns is.
Joop van der Glas, de jeugd
leider, rekent op een vol huis,
want „de witte dokter in don
ker Afrika" verdient deze aan
dacht van de jeugd ten volle
als voorbeeld alleen al,
maar ook als studieobject.
Muzikale trekvogel
Al die onze vrind en mu-
sijckvoorlichter A. J. van der
Weijden kennen en het zul
len er voorwaar niet vele zijn,
die hem nimmer hebben zien
rondhuppelen over het Vel-
sense ondermaanse zal het
Maandagavond kreeg Velsen een van die onverwachte, onver-
getelijk-stille avonden voorgeschoteld, waarin een enkele wan
delaar en een vporzichtig tastende autokoplamp het sprookje
van een dik-besuikerde winteravond zagen opengaan: de stilte
van de wereld na een ruiselend grapje van vrouw Holle, die
de bedden opmaakte en de aarde beneden bereid vond het ver
gankelijke feestpakje aan te trekken tot de zon en de dooi het
veranderen in slobber-confectie. Dat is altijd weer jammer, want
zó is het al zo lastig, hoe mooi het ook kan zijn in een stille
avond als die van maandag.
Ge zult wellicht oók even
de moeite genomen hebben
langs Beeckesteijn te wande
len en de Waterlandweg in
zijn volmaaktheid zijn gaan
zien en daar zijt ge een paar
genietende automobilisten te
gengekomen, die de gedachte
aan de komende glijpartijen
even van zich afzetten en met
hun lampen de blanke poor
ten der binnenwegen tot
grotten en kastelen omtover
den.
Maar dinsdagmorgen raakte
de aardigheid er rap af, al
hadden de kinderen het liefst
gezien, dat de huizen tot aan
het dakraam dichtgesneeuwd
geraakt waren, opdat meneer
Spanjaard met de schoolbus
ze per ladder had moeten ver
lossen.
Edoch, de bakker en de
melkboer, de post en de sein-
wachter kregen er gauw ge
noeg van; zulk een barre
sneeuwjacht is niet bevorder
lijk voor het humeur dergenen,
die er in moeten lopen werken.
Huisvrouwelijk en -manne
lijk IJmuiden zou er heel wat
aan kunnen verhelpen, door de
trottoirs sneeuwvrij te maken
(hetgeen verplicht is, weet u?),
al was dat gisteren in het felst
van de sneeuwstorm de be
kende boter aan de galg ge
smeerd. En vandaag.... bah!
Wie gedacht mocht hebben,
dat met het nieuwe jaar én
de sneeuw de mensheid wat
milder mocht zijn gestemd,
moet even luisteren naar het
verhaaltje van het zesjarig
jongetje en zijn hond een
dartele hond, die in de sneeuw
een kostelijk speelveld vond en
met dwaze hoge sprongen door
de watten danste, tot de tong
hem op de tenen was gezakt.
Een onverstandige bromfiet
ser ging die spelende hond op
jagen en de hond raakte bui
ten zichzelf van woede, toen
de brommer telkens weer met
zijn loeiend knetterding op
hem inreed. Het jongetje op-
laatst huilen.
En de man geheel voldaan
naar huis.
Het kind, aldus vertelde mij
de moeder, heeft vervolgens
thuis een hele poos op de divan
zitten snikken, zeggende, uit
het verbijsterde gemoed van
een zesjarige: „O mam, nu
komt er vast toch oorlog, als
de mensen zó naar doen...."
Wat grote mensen toch soms
een schade kunnen aanrichten
bij zesjarigen door alleen maar
dom te zijn
Sneeuwballen
De sneeuw ging gisteren ons
wereldje al een beetje beheer
sen, zeer ten gerieve van de
jongelingschap, die een pracht
kans kreeg vreedzame bom
bardementen uit te voeren en
lieve meisjes in te zepen. Met
alle enthousiasme zijn deze
projecten ten uitvoer gelegd,
overigens.
Aan de IJmuidense Bloem-
straat stond een patate-frites-
bakkerij wijd open zogezegd
te vragen om een plagerij
sneeuwballetje tussen de sis
sende piepertjes.
Hetgeen dan ook prompt ge
beurde tot grote en begrijpe
lijke ontstemming van de
Bloemstraatse aardappelfri-
tuurder, die zijn handel onder
de sneeuw zag bedelven.
Maar die koude sneeuw
kwam ook op een gloeilamp
terecht en de gloeilamp knap
te, zodat de glassplinters bo
vendien nog eens knisperend
over de voorraad regenden.
Onvertéérbaar, die patates.
Foei, moogt gij nu luidkeels
roepen, maar wacht even. Deze
kleine booswichten bleken na
melijk het IJmuidense hart te
rechter plaats mee te dragen
en zij betaalden tezaam de
schade. Zo hóórt dat ook, al
gebeurt het helaas meer niet
dan wel.
>1$!
v i th
m
'i-'1
- -x s-
s
(voor hem) verheugen en (voor
hen) verdrieten, dat de trek
kersstaf dees mens andermaal
op de rug knuppelt Van der
Weijden gaat gedurende zeven
weekskes, naar hij mij schreef,
de wereld in. Hetgeen niets
bijzonders is voor deze oud-
IJmuidenaar, die reeds vele
malen in opdracht van een
een deel der Nederlandse gra
fische industrie, aan wie hij
zijn boterham ontleent, de
wijde wereld in vloog, treinde
en zelfs kameelde.
Dit keer is het een bezoek
aan Cheopsen, sfinxen en Tut-
mosessen, waaronder het be
kende meubilair van de Egyp
tische oudheid verstaan moet
worden en waarover ik dus
niet zo oneerbiedig mag doen.
Overheid en UNESCO wil
len namelijk graag van mijn
musijckman weten, hoe het
met de drukkers in de buurten
van de Khartumse stuwen en
de Blauwe Nijlboorden is ge
steld, waarna hij wil door
wandelen naar Addis Abbeba.
Even terug over de Libanon
om de heer P. Lieftinck de
vijf te geven en dan fluks via
Cyprus weer aan het werk in
Holland.
En nu moet meneer van der
Weijden met de Cornet naar
huis, heeft hij mij ingefluis
terd, maar niemand wil hem
een ongevalsverzekering slui
ten.
Misschien, omdat hij vrijdag
de dertiende van wiek gaat?
Maar zo kinderachtig zijn zij
niet meer, dacht ik dat is
gewéést vergeten tijd, uit
de dagen, dat de Spin nog
vloog.
Ik moge hem namens u al
len een voorspoedig reisje toe
wensen tot einde februari. Wij
zullen in die tussentijd wel
wérken.
Boomtourist
uit dierentuin
Dank zij Koos de Goede uit de
Gulikerstraat, voor welke 11-
jarige jongeling ik bij deze
mijn ruitjespet eerbiedig licht,
is poes weer terug in zijn
mandje. Poes was voor een
agressieve blaffer uit gegalop
peerd op de hoek van de Hout
manstraat en de J. P. Coen, en
nam tenslotte de snel-lift naar
de top van een der bomen,
waar het benauwde balletje
met een dikke staart bleef zit
ten.
Nu is in de poesenfilo
sofie blijkbaar „de weg te
rug" een nog niet ontdekt ge
bied van het wijsgerig den
ken en ook deze vluchteling
bleef dus klaaglijk in de top
zitten. Tot Koos Zaterdag
avond het ijle stemmetje uit
de wolken hoorde. Koos heeft
daar Zondagnacht niet van
kunnen slapen en sloop Zon
dagmorgen weer naar de
boom, waar hij aan de be
klimming begon: met de keu
kentrap, naar meneer Zwem
mer uit het Moerbergplant
soen mij als ooggetuige ver
zekert.
Steeds hoger is Koos geste
gen, tot hij op het punt be
landde, waar poes haar hele
levensleed zat uit te miauwen,
maar daar was het nog niet
zomaar koek en ei tussen
poes en Koos, want de emi-
grant-naar-doorluchiger-sfe-
ren dacht bepaald, dat Koos
haar voor de honden wilde
werpen en onder het aan
zwellend toeschouwerschap
van de ben'edenstaanden heeft
Koos tenslotte poes toch gevat
en beneden gebracht. Met
meneer Zwemmer zeg ik:
„Bravo Koos, dierenbescher
ming heeft in jou een goede
vertegenwoordiger!
LAMPENIER
