Leven in Italiaanse parochies
in dertig jaar sterk veranderd
Oudere immigranten hebben het
moeilijk in Australië
Wereldomroep kan de vleugels
nog niet wijd genoeg uitslaan
Dagkoopje
Rijksweg Rotterdam-Amsterdam
groeit met de dag
Volkomen andere levensstijl
schrikt velen af
TUSSEN-TEXTIEL
.Artistiek'
Italië wordt een katholiek land
Katholicisme en communisme
winnen terrein op democratie
Zenderpark en studioruimte zullen
pas over enige jaren op peil zijn
Dertig kilometer lange traject
zal over vier jaar gereed zijn
Kanaal wordt weg
Isolatie wint het van assimilatie
21
Bijenkorf
Gebrek
T eleurstelling
Bollenstreek geïsoleerd
op Gorsodag (5 mei)
Franse visserij politie-
kruiser bezoekt IJmuiden
voor 6.50
Zware mishandeling
Man en vrouw kregen
anderhalf jaar
Geen tussenweg
Gewoonten
Was op zondag
Social evening
99
Predikant-in-spe sprong
uit de band in verkeer
Hij kwam in beroep tegen
k ant onrecht ervonnis
3000000000000000CC"
VRIJDAG APRIL 1956
(Van onze correspondent in Rome)
Menig lezer zal dit een zonderlinge titel vinden: „Italië wordt een katholiek
land Is het dan ooit anders geweest? Die vraag kan men met ja en nee beant
woorden, al naar wat men onder „katholiek" verstaat. Volgens de statistieken is
de bevolking van Italië voor meer dan 99 percent rooms-katholiek, een percen
tage, dat zelfs in ons Limburg niet wordt bereikt. Statistieken van 40 of 50 jaar
geleden luiden evenzo ruim 99 percent rooms-katholiek. Toch kon omstreeks
192o een ietwat vreemde Britse journalist de stelling verdedigden, dat in Italië
bijna geen katholieken te vinden waren. Hij schreef„In het noorden staan de
mannen en ook de jongere vrouwen heel sceptisch tegenover de godsdienst. In
het zuiden wordt de door velen formeel beleden godsdienst volkomen overwoe
kerd door bijgeloof en leeft het klassieke heidendom voort, als heeft Demeter,
de klassieke godin van vruchtbaarheid en moeder der goden, de naam Maria aan
genomen. In de kerken komen alleen kinderen en oucle vrouwtjes De enige uit
zondering vormt het gebied van de vroegere republiek Venetië, waar men wer
kelijke katholieken vindt in de zin, zoals men die ten noorden van de Alpen kent.
Die toestand is volkomen veranderd, al
blijft het waar, dat het gebied van Vene
tië, met steden als Padua, Verona, Vicen-
za, Bergamo en verder niet te vergeten
zuid-Tirol (het meest „katholieke" deel
van Italië) nog altijd zich blijft onderschei
den van de rest.
In vroeger jaren zat er in een Italiaanse
parochie hoegenaamd geen leven. Er was
een pastoor, soms bijgestaan door een of
twee kapelaans, er werden missen opge
dragen, kinderen gedoopt; enzovoort. Een
hoogst enkele keer was er eens een korte
preek, die vooral niet „te hoog moest
gaan", gezien het bevattingsvermogen van
de toehoorders, doorgaans, bejaarde vrou
wen. Een wat meer ontwikkelde, meestal
ongetrouwde, vrouw gaf 's zondagsmiddags
een uurtje les in de catechismus voor de
toekomstige communiekinderen en af en
toe kwam een oud besje haar hart uitstor
ten bij de pastoor. Meestal een even ge
moedelijk als omvangrijk man. Het feest
van de patroonheilige werd gevierd met
vuurwerk en een loterij en daarmee was
het met de heilige plichten wel zo wat be
keken.
De huidige parochie, vooral in de
nieuwe wijken van de grote steden, is ge
heel anders. Meestal is zij toevertrouwd
aan een congregatie, zodat er een flink
aantal geestelijken aan verbonden is. De
godsdienstoefeningen worden bijge
woond door zeker tien maal meer men
sen dan dertig jaaf geleden. Maar boven
dien is de parochie thans het centrum
van allerlei verenigingen en instellingen
als: de bond van katholieke huisvaders,
van katholieke jongeren, van katholieke
vrouwen, van de studenten, van de aca
demisch gevormden, van de dienstboden,
van de padvinders (er zijn in Italië geen
andere dan katholieke padvinders). De
parochie is geworden tot een bijenkorf
van bedrijvigheid, in het bijzonder in de
verkiezingstijd. Een sportveld ontbreekt
naast de kerken in de moderne stadswij
ken nooit. Vaak is er ook een kleine uit-
leenblibliotheek en bijna altijd een bio
scoop in de buurt.
De parochiale bioscopen, die vrijgesteld
zijn van vermakelijkheidsbelasting, geen
winst beogen en weinig onkosten hebben,
omdat het personeel deel uitmaakt van de
congregatie, zijn veel goedkoper dan de
gewone bioscopen en vooral in het zui
den zijn ze vaak de enige of althans de
grootste bioscopen van het dorp of stadje.
Op 30 juni 1953 bezat Italië 13.276 bio
scooplokalen, waarvan er 3992 parochiale
bioscopen waren. Thans zijn er in totaal
ruim zestienduizend bioscopen met zes mil
joen zitplaatsen (ze zijn altijd vol), waar
van er vijf duizend onder leiding staan
van geestelijken.
Ook zijn er allerlei liefdadigheidsinstel
lingen aan de parochie verbonden en in de
verkiezingstijd valt een nieuwe taak de
geestelijkheid ten deel. Het is de pastoor,
die er voor zorgt, dat er jongens worden
gevonden, die er op uit gaan om propagan
damateriaal voor de Christelijk-Democra-
tische partij te verspreiden, manifesten aan
te plakken en op de verkiezingsdag te hel
pen bejaarde personen en zieken naar het
stemlokaal te brengen.
Aan enkele parochies zijn ook boekwin
kels verbonden. Veel vaker ziet men dat
een door geestelijken geleide middelbare
school is opgenomen in het gebouwencom
plex, dat bij de kerk hoort. Vooral de beter
gesitueerde gezinnen sturen hun kinderen
bij voorkeur naar scholen waar zusters of
paters les geven. Voor meisjes is dat vrij
wel regel, ook al zijn zij de dochters van
een atheïstische vader.
De hele geest van het Italiaanse katholi
cisme is anders geworden, minder be-
séhouwelijk, meer tot de daad geneigd en,
als men wil, meer Amerikaans. Pastoors,
die een stel luidsprekers op de klokketoren
laten monteren, zodat men hun zondagse
preek overal in het dorp kan horen, zijn
geen uitzondering meer. De bezadigde
monniken van eertijds sterven uit en wor
den vervangen door anderen, die, een „al
pino" op het hoofd, op de knetterende
motorfiets zich van de ene bespreking naar
de andere reppen.
Eén ding, dat daarbij ontstellende ten
achter blijft, is de gewijde kunst. Terwijl
men elders ons zuid-Limburg is een der
beste voorbeelden daarvan een verblij
dende herleving van de gewijde kunst kan
waarnemen, worden in Italië dure, maar
afgrijselijk lelijke kerken gebouwd. De
mooie oude worden gevuld met afschuwe
lijke prenten en gipsbeelden van het Heilig
Hart en zo meer. Dit gebrek aan kunstzin
is zelfs zo groot, dat het twijfel kan doen
rijzen aan de innerlijke waarde van het
vernieuwde geloofsleven.
De verandering is niet toevallig tot stand
gekomen. Zij is tot op grote hoogte het
werk van de vorige Paus, Pius XI, die niet
voor niets als „de missiepaus" in de ge
schiedenis voortleeft. H.et,yerdfag van La-
teranen en het Concordaat hebben er veel
toe bijgedragen. Het feit bijvoorbeeld, dat
de pastoor ambtenaar is van de burger
lijke stand en huwelijken niet meer alleen
inzegent doch ook voltrekt, leidde tot grote
veranderingen. Ook de val van het fascis
me is van betekenis geweest. De Italianen
moeten nu eenmaal iemand kunnen ver
eren: eerst was het Garibaldi, toen konin
gin Margarita, later Mussolini, nu is het
de Paus. Verder heeft de kerk onder de
gewone burgers tal van mensen gevonden,
die belangeloos de mouwen opstropen en
een of ander werk op kerkelijk gebied op
zich nemen. Eerzucht speelt daarbij een
ondergeschikte rol, daar de leidinggevende
instanties zo gering in aantal zijn in ver
houding tot het aantal kleine, bescheiden
werkers, dat de hoop ooit een vooraan
staande plaats in de katholieke actie te
zullen bekleden, nauwelijks meetelt.
Italië, we vergeten dat dikwijls, is ge
boren uit de geest van het anticlericalis-
me, de geest van Mazzini, Garibaldi en
Cavour. Het was een typisch liberaal land,
in de zin van algehele scheiding tussen
kerk en staat.
De katholieken namen zelfs niet deel aan
de verkiezingen. De staat, waarvoor de
generatie van 1870 een diepe eerbied had
en terecht, want Italië werd tot 1922
bestuurd door onkreukbaar eerlijke man
nen, tot elk offer bereid kan na de
corruptie en dwingelandij van de fascisti
sche jaren niet langer het idool zijn. Ook
de tegenwoordige regeerders, de goeden
niet te na gesproken, hebben weinig ge
meen met de ministers van een vroegere
tijd, voor wie de rijksmiddelen heilig wa
ren (Italië heeft oud-ministers gehad, die
„van de armen" begraven moesten wor
den) en die, voor geen corruptie toeganke
lijk, alleen datgene dienden, wat zij het
algemeen belang achtten. De huidige de
mocratie is voor velen een teleurstelling.
Politici worden door de massa aangezien
voor personen, die op eigenbelang uit zijn
en die zich, hard met de ellebogen wer
kend, een vooraanstaande plaats hebben
verworven. De kerk daarentegen heeft zich
gered al loopt ook zij gevaar door de
geruchten over eigenbelang, dat bij een
deel der hogere geestelijkheid een voor
name rol zou spelen en vindt overal be
langeloze helpers. Zij komt in dit opzicht
overeen met de extremistische partijen, de
neo-fascistische, maar vooral de commu
nistische. Het communisme is voor zijn
aanhangers een soort religie en vraagt of
fers, die zonder bedenken worden ge
bracht.
Katholicisme en communisme worden
voor de massa meer en meer de enige twee
overtuigingen, die een offer waard zijn en
kunnen daardoor, ieder op hun wijze,
„cellen" opbouwen. Een kleine groep van
„leken-democraten", voor een groot deel
intellectuelen, kent nog andere idealen,
maar met veel minder overtuiging, veel
minder offervaardigheid. Zij kampen met
de, vaak ondermijnende, verdeeldheid, die
voortvloeit uit het feit, dat in die kringen
ieder voor zich denkt, zijn mening vormt
en beslist.
Naar wij vernemen zal de bollenstreek
op de dag dat het jaarlijkse corso wordt
gehouden zaterdag 5 mei van de
vroege morgen tot laat in de middag voor
busreizigers vrijwel geïsoleerd zijn.
De N.Z.H. heeft bij vorige gelegenheden
zoveel slechte ervaringen met het onder
houden van haar busdienst door de bol-
lendorpen opgedaan, dat de directie beslo
ten heeft dit jaar op radicale wijze de
moeilijkheden het hoofd te bieden door het
doorgaande vervoer HaarlemLeiden tus
sen 9 uur 's morgens en ongeveer 15 uur
's middags maar het kan ook wel later
worden te staken.
Van 9 uur 's morgens wordt van Leiden
af slechts tot Sassenheim gereden. Na
twaalf uur zal getracht worden door te rij
den naar Lisse en nog later naar Hillegom
naar gelang het corso deze plaatsen is ge
passeerd. Van Haarlem uit wordt tussen
9 en 12 uur niet verder dan Lisse gereden,
daarna wordt de verbinding steeds inge
kort naarmate het corso Hillegom en Ben-
nebroek nadert.
Dit geldt inzonderheid voor de diensten
van de lijn Haarlem—Leiden. De verbin
ding Haarlem—NoordwijkDen Haag via
De Glip en de bollenstreek wordt gesplitst
in een verbinding Den HaagNoordwijk
RuigenhoekKeukenhof en een dienst
HaarlemHeemstedeDe GlipBenne-
broek.
Van 22 tot 24 september zal de Franse
oeeaanmijnenveger „Ailette," die onder be
vel van kapitein-luitenant ter zee Pares
dienst doet als visserij politiekruiser van
de Franse marine, een bezoek brengen aan
IJmuiden.
Het schip meet 710 ton standaard water
verplaatsing en heeft een bemanning van
vier officieren en 75 schepelingen.
Radio Nederland Wereldomroep ons
visitekaartje voor oost en west, noord en
zuid heeft een jaar van grote activiteit
achter de rug. Totaal werd 1601 uur uit
gezonden, hetgeen neerkomt op 16 3/4 uur
per etmaal. Naar 93 landen werden totaal
7328 transcriptieplaten verstuurd. De ge
zamenlijke tijdsduur van dit bijzonder be
langrijke goodwill-werk bedroeg 2579 uur,
verdeeld over 26 verschillende talen; 51 pet
bestond uit muziek, 49 pet uit gesproken
woord. Het aantal van de door Radio Ne
derland Wereldomroep in het buitenland
geplaatste transcripties kwam met dit jaar
cijfer op 87.964 stuks.
De hoop, dat de ingebruikneming van de
eerste 100 kiloWatt-zender zou kunnen
samenvallen met het 13 oktober 1955 ge
vierde tweede lustrum van Radio Neder
land Wereldomroep, werd de bodem inge
slagen. Materiaalschaarste en spanningen
op de arbeidsmarkt leidden tot een nieuwe
verschuiving van het tijdstip van de defini-
tieye oplevering, die thans in juni van dit
jaar wordt verwacht.
De drie andere nieuwe zenders zullen
dan in betrekkelijk snel tempo volgen, zo
dat omstreeks het voorjaar van 1957 het
gehele nieuwe zenderpark in bedrijf zou
kunnen zijn.
Het gebouw, waarin de zenders worden
opgesteld, is inmiddels vrijwel gereed ge
komen.
De kwestie van de huisvesting zo
wordt in het jaarverslag 1955 gezegd
heeft vrijwel voortdurend zorgen gebaard:
Nu het zendervraagstuk zijn oplossing na
dert, wordt de huisvestingskwestie van
alles overheersende betekenis. Het ruimte
gebrek wordt steeds nijpender.
De hoop is echter gewettigd, dat binnen
afzienbare tijd een begin van uitvoering
zal worden gegeven aan een nieuw studio
gebouw. Maar ook dan zal het ongetwijfeld
nog verscheidene jaren duren, voor de
Wereldomroep de eerste vruchten van deze
uitbreiding zal kunnen plukken. Het be
stuur van de Wereldomroep is dan ook
met grote zorg vervuld hoe in de tussen
tijd aan de steeds dringender eisen van
een behoorlijke bedrijfsvoering tegemoet
zal moeten worden gekomen. Het acht het
niet uitgesloten, dat onze internationale
positie in de voor ons liggende jaren ern
stig nadeel van deze achterstand zal onder
vinden.
De middelen om het nieuwe zenderpark
zijn hoogste rendement te geven en de
zenders volkomen te doen beantwoorden
aan het doel, waarvoor zij werden ge
bouwd, ontbreken vooralsnog.
Door de beperkte omvang van het hui
dige zenderpark is het tegenwoordige zend-
schema in feite onbeweeglijk geworden.
Deze starheid vormt een groot nadeel. Zij
verhindert bijvoorbeeld dat belangrijke
emigratiegebieden als Canada, waarheen
alleen na de oorlog al meer dan honderd
duizend Nederlandse emigranten zijn ver
trokken, een langere uitzending krijgt dan
de huidige 30 minuten per dag. Er zijn nog
andere onvolkomenheden, die echter niet
op te lossen zijn zolang er niet meer arm
slag is gekomen door nieuwe zenders en
meer studioruimte.
Wat de transcriptiedienst betreft, vrij
aanzienlijke aantallen programma's werden
de wereld ingestuurd. De Nederlandse di
plomatieke posten in het buitenland be
wezen grote diensten bij het plaatsen der
programma's. En dat deze programma's ge
waardeerd worden, bewijzen de talrijke
brieven van luisteraars.
ADVERTENTIE
Alleen zaterdag 28 april
op veler verzoek een
WOLLEN SLAAPKAMERKLEEDJE
WONINGINRICHTING
NAAIMACHINES
5NELLIUSSTRAAT 23 - TEL. 5653
De Haarlemse rechtbank heeft giste
ren uitspraak gedaan in de zaken tegen
een Haarlemse man en een vrouw die te
zamen op 14 januari een 24-jarige hulp in
de huishouding kort nadat deze bij de Van
Merlenlaan in Heemstede uit de bus was
gestapt een flink pak slaag zouden hebben
gegeven tengevolge waarvan het linkeroog
van het slachtoffer voor een groot gedeelte
onbruikbaar werd.
Tegen de man, een draaier, eiste de offi
cier van Justitie, mr. G. W. F. van der
Valk Bouman, veertien dagen geleden een
gevangenisstraf voor de tijd van twaalf
maanden met aftrek van het voorarrest
waarvan drie maanden voorwaardelijk met
drie jaar proeftijd en tegen de tweede ver
dachte een jaar met aftrek.
De rechtbank veroordeelde de draaier en
de vrouv; rot ee gevangenisstraf van an
derhalf jaar met aftrek.
In het vlakke polderland bij het vliegveld Ypenburg zijn dagelijks een paar arbeiders
aan het werk. Zij bedienen er enkele machines en het lijkt alsof zij niet veel doen.
Twee kilometer verderop, langs de rijksweg Den Haag-Utrecht werken ook een paar
mensen bij een heistelling. Nog verder, tussen Stompwijk en Zoeterwoude, ligt een
dikke buis over het groene grasland en spuit modderwater in een nieuw kaarsrecht
kanaal, dat een baggermolen nog bezig is uit te diepen. Op al deze punten wordt ge
werkt aan het aanleggen van een verkeersweg, dwars door het polderland. Het wordt
de nieuwe rijksweg 4a van Ypenburg naar Burgerveen. Deze weg zal de route Rot
terdamAmsterdam met acht kilometer verkorten. Maar de tijdbesparing voor het
verkeer bedraagt in minuten het viervoudige van dat getal, omdat de omweg door
Rijswijk, Den Haag en Wassenaar en vele drukke kruispunten vermeden kunnen wor
den. Bovendien wordt de verkeersveiligheid in de drie genoemde gemeenten verhoogd.
Het rijk geeft ongeveer zestig miljoen uit voor deze nieuwe weg, die in 1960 geheel
gereed zal zijn. De eerste plannen ervoor werden reeds in 1939 gemaakt.
Het dertig kilometer lange trajekt loopt
over een plek nabij Hoogmade, waar zich
onder een verharde korst tot op vele me
ters een slappe veenlaag bevindt. Daar
overheen kan geen moderne autosnelweg
worden aangelegd. Het verkeer zou de weg
in luttele jaren meters diep de grond in
drukken. Op deze en op nog enkele andere
plekken wordt daarom een kanaal gegra
ven. De slappe ondergrond wordt dan ver
wijderd. Het kanaal loopt onmiddellijk voi
water, maar een persleiding voert zand aan,
waarmede dit water wordt weggeduwd.
Zo wordt het kanaal gevuld met zand en op
dit zandlichaam kan straks de betonweg
worden aangelegd. Het zandlichaam heeft
echter twee jaar nodig om in te zakken. Zo
wordt het duidelijk, waarom op enkele de
len van de weg de betonlaag al wordt aan
gebracht, terwijl op andere gedeelten de
weg nog slechts uit een kanaal vol water
bestaat.
Reeds vóór de oorlog was er sprake van
de aanleg van een rijksweg die Rotterdam
rechtstreeks met Amsterdam zou verbin
den. In 1939 werd reeds een klein gedeelte
van het grondwerk nabij Leidsendam uit
gevoerd. Na de oorlog was er te weinig geld
om aan deze weg door te werken, zodat pas
in 1953 de uitvoering met volle kracht ter
hand kon worden genomen.
In de loop van 1956 zullen over de volle
lengte van de weg voor twintig miljoen
gulden aan werken in uitvoering zijn. To
taal kost de dertig kilometer lange weg on
geveer twee miljoen gulden per kilometer.
In en over de weg moeten 23 viaducten en
vaste bruggen worden gebouwd en vele
duikers en tunnels, voorts een bascülebrug
over de Oude Rijn en een tunnel onder de
Ringvaart van de Haarlemmermeer met
een aquaduct voor de Ringvaart. Totaal zal
ongeveer 4.300.000 kubieke meter grond
worden weggebaggerd. Voor de gehele weg
is 7.5 miljoen kubieke meter zand nodig,
welk zand wordt gehaald uit zandputten
nabij Nootdorp, in de Room- en in de
Kalkpolder en in het Braassemermeer.
Rijksweg 4a zal volkomen kruisingvrij
zijn, met verkeerscirkels op de punten waar
hij aansluit of aftakt op andere wegen. De
belangrijkste pleinen zijn wel de splitsing
op de weg Den Haag-Rotterdam bij Ypen
burg en de kruising onder Voorburg met de
autoweg Den Haag-Utrecht. Voor deze
kruising moeten vier viaducten worden
aangelegd.
Het dwarsprofiel van de nieuwe weg is
hetzelfde als dat van de weg Den Haag-
Utrecht: twee rijbanen van elk 7.25 meter
breedte, gescheiden door een middenberm
van 4.50 meter. Langs de weg komen ver
harde parkeerstroken van 2.75 meter,
waarnaast grasbermen van 1.75 meter.
Het gedeelte Ypenburg-Voorburg zal, zo
als reeds bricht is, in de loop van het vol
gend jaar voor het verkeer worden open
gesteld. In het begin van 1958 zal een vol
gend gedeelte, tot aan de provinciale weg
van Leiden naar Hoogmade, worden open
gesteld. Ruim twee jaar later, in het voor
jaar van 1960, hoopt men de gehele weg
in gebruik te kunnen nemen.
Vergadering Bond van
gepensioneerden
De bond van gepensioneerden heeft
woensdagmiddag in hotel De Rustende Ja
ger haar jaarvergadering gehouden. De
voorzitter de heer D. Schenk heeft om ge
zondheidsredenen zijn functie neer moeten
leggen, waardoor de vergadering nu geleid
werd door de tweede voorzitter, de heer
K. Jansen. De heer Schenk werd dank ge
bracht voor het vele dat hij voor de vere
niging heeft gedaan, en hem is als herin
nering een vulpen aangeboden.
De penningmeesteresse mevr. Gimbrére-
Snoeks heeft ook haar taak neergelegd, zij
ontving tot afscheid een boekwerk. Als
nieuw bestuurslid werd gekozen de heer
A. J. Bakker.
Tot slot werd door de secretaris, de heer
D. Trouw, met enkele woorden het over
leden hoofdbestuurslid de heer Van Lier
herdacht.
(Van onze correspondent - in Australië)
Het UNO-rapport over de assimilatie (of integratie) van de immigranten in
Australië met de Australische bevolking is voor de Australiërs teleurstellend.
Hoewel de samenstellers van het rapport plompverloren zeggen, dat die assimi
latie niet zo vlot verloopt als men gedacht en gehoopt had, staat het buiten kijf,
dat de Australische regering, van het begin der immigratie af, alle moeite heeft
gedaan om die assimilatie te vergemakkelijken. De Australische regering geeft
elke emigrant de gelegenheid gratis Engels te leren via radio, langs schriftelijke
weg en in klasse-verband. Zij heeft in alle staten „comité's voor goede nabuur
schap" opgericht en in Nieuw Zuid-Wales de „bond van nieuwkomers".
Naturalisatie kosten aanvankelijk vijftig gulden kan sinds enige tijd gebeuren
voor nog geen tien gulden. Een koopje, dit Australische burgerschap. De minister
voor de immigratie, mr. Harold Holt, verzuimt nooit zelf te antwoorden op
brieven, die immigranten tot hem richten. Die antwoorden zijn eer vriendschap
pelijk dan ambtelijk. Vele Nederlanders dragen zo'n ministeriële brief als een
relikwie in hun portefeuille.
De vakbondsbesturen hebben, afgezien
van de terugslag in 1951-1952, toen er enige
werkloosheid was, nooit een woord van pro
test of afkeuring laten horen tegen de toe
voer van grote scharen nieuwelingen. En
toeh, ondanks dit alles blijkt de assimilatie
niet zo vlot te verlopen als men wel zou
willen. De kranten hebben hun vroegere,
soms vijandige, houding tegenover de immi
granten al lang laten varen. Rechters ver
vallen niet meer in algemene termen - zoals
voorheen - bij hun sermoenen, wanneer zij
een nieuwe Australiër, die de wet heeft
overtreden, de les lezen. Een regeringscom
missie, waarin alle lagen der bevolking ver
tegenwoordigd waren, heeft vastgesteld, dat
er verhoudingsgewijs minder misdaden door
immigranten worden gepleegd dan door
Australiërs. Prestaties van nieuwe landge
noten in het burgerlijk le ?n worden hoog
geprezen door de dagbladen. Nieuwelingen,
die buiten hun schuld in moeilijkheden ko
men te verkeren, worden spontaan geholpen
door de bevolking.
En toch, het vlot niet met de emigratie.
Het IJNO-rapport, opgesteld door een Aus
traliër, mr. C. A. Price, van de Australische
nationale universiteit te Canberra, is daar
van het heste getuigenis. Het somt fouten
op, die de Australische regering en de vak
bonden hebben begaan (en nog begaan),
maar hoe gedegen en juist het rapport ook
moge zijn. het verzuimt er op te wijzen dat
assimilatie of integratie niet te bereiken is
door voorschriften en instellingen alleen; zij
is in de eerste plaats een vraagstuk van
menselijke gevoelens, neigingen en karakter
eigenschappen en die laten zich niet in een
keurslijf dwingen.
Men kan gratis les in de Engelse taal aan
bieden, maar men kan de mens niet dwingen
de lessen te volgen. Vele huisvrouwen
ook Nederlandse weigeren Engels te le
ren. De vakbonden kunnen fraaie regels op
stellen ter beperking van h"t aantal arbeids
uren De Australiër ziet niets liever
maar men kan de immigrant niet dwingen
geen overwerkuren (die extra betaald
worden) te maken. Als hij ze maakt, loopt
hij evenwel kans zijn Australische kamera
den tegen zich in het harnas te jagen, met
als gevolg dat van de assimilatie niet veel
terecht komt. De kern van de zaak is, dat
de immigrant en niet de Australiër voor de
keus staat te „assimileren" of zich te „iso
leren". Een tussenweg is er niet en met
name de ouderen gaan helaas dikwijls de
weg der isolatie op.
Om mij tot de Nederlanders te beperken,
wijs ik op de verhouding tussen werkgever
en werknemer, die in Australië volkomen
anders is als in Nederland. Dit probleem is
moeilijk te benaderen, omdat er veel psy
chologie bij te pas komt. Niet in Nederland,
want daar is de baas de baas in en bui
ten het werk.
In ons land neemt de arbeider, de kan
toorbediende, de tramconducteur, de school
meester, de ambtenaar, zfjn hoed af wanneer
hij zijn „baas" op straat tegenkomt. In Aus
tralië niet. Wij drukken geen handen als we
elkaar ontmoeten, op straat of in huis. We
doen dat ook niet als we weggaan. We kle
den ons niet zo zorgzaam als in Nederland.
We dragen geen das en zitten in onze hemds
mouwen, zelfs in damesgezelschap, ais het
warm is en warm is het hier de langste
tijd van het jaar.
We staan in de straat voor ons huis in ons
blote baadje een praatje te houden met
de vrouwen, die we kennen en niemand
schaamt zich. als onbekende vrouwen voor
bij lopen. We zitten vaak in ons blote baad
je, of alleen met een hemd aan, achter het
stuur van onze auto. Onze kinderen lopen
op blote voeten, niet omdat de schoenen te
duur zijn, maar omdat het zo gemakkelijk
en luchtig is en we kijken niet vreemd op
als we onze vrienden blootsvoets in het dorp
tegenkomen, zelfs wel in de stad.
We doen de was op zondag en hangen
haar uit aan de draaiende waslijn alsof het
maandag is in Nederland. We drinken staan
de een biertje aan de bar in het bierhuis
of drinken het buiten op het trottoir. We
zeggen „mate" (vriend) of „sport" (beste
kerel) tegen een onbekende, die we naar de
weg of om een lucifer vragen. We praten
nooit over politiek, zelfs niet als er een ver
kiezing aan de gang is. Over godsdienst pra
ten we evenmin. Als we naar de film gaan,
nemen we de baby mee, want die slaapt in
de bioscoop net zo goed als thuis. We nemen
ook de andere kleine kinderen mee en van
de aanbeveling van de centrale filmcommis
sie dat de film alleen geschikt is voor vol
wassenen trekken we ons niets aan, want
een verbod voor minderjarigen kan de com
missie niet geven.
Wanneer we 's avonds op bezoek gaan,
verwachten we van onze Australische vrien
den nooit thee of koffie-met-een-koekje,
maar dan drinken en eten we zoveel van de
uitgestalde cakes, biscuits en lekkere hapjes,
tot we verzadigd zijn. Zonder te wachten tot
al dit lekkers ons wordt aangeboden. We
grijpen het zelf van de tafel, die vol schalen
staat. De kinderen doen hetzelfde. We zitten
in het halfduister, want het elektrisch licht
is maar een paar kaars sterk. Als we 's mid
dags komen, zijn de blinden neergelaten en
hangt er een stemmig duister in de kamer.
Terwijl de zon stralend schijnt, blijven de
blinden dicht cn draait de gastvrouw de
„gloeiende spijker" aan.
Op een „social evening" in het dorp zitten
we in een grote zaal op lange banken of
rijen stoelen tegen de wand bokken en
schapen gescheiden en dan dansen we de
hele avond de Canadese drie-stap, die de
Australiërs al op school hebben geleerd. Tot
slot dansen we de hoki-poki. We drinken de
hele avond niets, want er is geen „vergun
ning", noch „verlof", maar om elf uur ver
dwijnen we achter het toneel. Daar staan
tafels vol zelfgemaakte cakes, koek, „scones"
en „piklets" (broodgebak) en er is veel bier
en limonade, die de organisatoren hebben
ingeslagen, want de café's gaan om tien uur
's avonds dicht. Je bedient je zelf en eet en
drinkt staande.
Helaas zijn er vele immigranten, ook Ne
derlanders vooral huisvrouwen voor
wie de aanpassing aan deze Australische
levenswijze een bijkans onoverkomelijke
moeilijkheid vormt. Want die aanpassing be
treft niet alleen de voorbeelden, die ik ge
schilderd heb, het dagelijkse leven is vol
van tientallen andere verschillen met de
levensgewoonten in het geboorteland.
Het zijn juist die kleine verschillen, die
vele nieuwelingen de weg der isolatie op
drijven. Wie naar Australië emigreert, moet
niet vergeten, dat hij reist naar het land
zijner tegenvoeters, waar, vergeleken met
Nederland, heel veel in letterlijke en figuur
lijke zin op zijn kop staat.
ADVERTENTIE
Elke Camera, Projector, Belichtings
meter enz. welke u wenst, levert
(sinds 1930)
FOTO- en KUNSTHANDEL
KENNEMERLAAN 5 (bij de brug)
Telefoon 5705
IJmuiden
De Haarlemse rechtbank behandelde
gisteren een appèlzaak van een 22-
jarige kandidaat theologie die in septem
ber van het vorig jaar op een avond nogal
wonderlijk met de verkeersregels was om
gesprongen, namelijk op een wijze, die niet
minder dan zes overtredingen achtereen
opleverde. Hij was met een snelheid, die
volgens getuigen ongeveer zestig kilometer
bedroeg, de parkeerplaats op de Grote
Markt opgegierd, reed daarbij gedeeltelijk
over het trottoir, draaide, schoot daarna
achteruit om de auto in de rij te zetten
en reed daarbij bijna een der autobewaar
ders aan. Toen deze daarin wel enige aan
leiding vond een critische opmerking te
maken kreeg hij een venijnig „Ik heb niets
met je te maken, kreng" te horen. De
jonge aanstaande predikant was daarna
naar Brinkmann overgestoken en had
terugkerende, en weer in zijn auto gezeten,
bij het wegrijden nog even een andere
auto geramd. Mr. B. W. Stomps, die als
zijn gemachtigde optrad omdat de ver
dachte thans predikant is van de Methodist
Church in Engeland, kon als enige ver
klaring voor dit optreden slechts de zeer
opgewonden staat van de verdachte op dat
tijdstip noemen, waarvoor hij echter geen
reden had vernomen.
„Dit valt mij voor een theoloog wel een
beetje tegen" zei de officier van justitie,
die zich volkomen bij de door hem ge
matigd genoemde straf van de kanton
rechter twee weken hechtenis, drie jaar
ontzegging van het rijbewijs en enige boe
tes kon aansluiten. Hij vroeg bevesti
ging daarvan.
„Theologische studenten springen gauwer
uit de band dan andere omdat zij een toe
komst tegemoet weten te gaan die zo'n
ernstige levenshouding van hen vraagt. Dat
is mijn ervaring tenminste", zei mr. Stomps,
maar de president, mr. H. J. Ferwerda, zat
gedurende deze opmerkingen nadrukke
lijk met zijn hoofd te schudden. Zijn cliënt
voelt zich naar hij zeide wel degelijk schul
dig na dit wilde optreden en wil zich
gaarne conformeren aan alle geëiste straf
fen. Alleen de hechtenisstraf zou hij graag
afgewenteld zien omdat zulk een straf
voor een theoloog vrijwel onoverkome
lijk is.
OW3000000000000°c>oooooooooeooooooooooooofx»cioooooooooc
WEEKABONNEMENTEN
dienen uiterlijk op Woensdag te worden
betaald, daar de bezorgers op Donder
dag moeten afrekenen.
DE ADMINISTRATIE.
töooooooeoooooooooc
