Zondebok
Nederland had met
moeten winnen van
ruimer verschil
traag Saarland
star
as..»
Ubbiali won op het eiland
Man 125 en 250 cc-races
Voorhoede won door Faas
Wilkes niet aan kracht
Stemmen na afloop
van de wedstrijd
American
Twee maal liepen Saarlanders op achterstand in: 3-2
Fraaie doelpunten van
Koopal, Lenstra, Wilkes
Lamw^wit
5
„Lavandin" won Derby
in Epsom
Tempo gedrukt
Op z'n mooist
Achttien karaats
13. en W. Venlo keuren
voetbalpool goed
NederlandOostenrijk in
strijd om wereldtitel
DONDERDAG 7 JUNI 1956
(Van onze sportredacteur)
Kort voor de rust van de wedstrijd
Nederland-Saarland keek de kleine Bosse-
laar na een misverstand tussen hem en
Faas Wilkes met een veelzeggend gezicht
op naar zijn rijzige en reeds jaren in Ne
derland, Italië en Spanje bejubelde collega.
Hij zei niets, maar dacht waarschijnlijk
„Met die knaap is eenvoudig niet te voet
ballen". En hij had niet zo heel erg onge
lijk. Want spelers als Bosselaar, Koopal en
Appel - al weer een reeks van interland
wedstrijden uiterst nuttige spelers - pas
sen niet in het spel, dat Wilkes al zovele
jaren gewend is te spelen. Zij houden niet
van dat gepriegel op een paar vierkante
meters, maar huldigen de verre trap in de
vrije ruimte waar op gesjouwd kan wor
den en dat maar al te vaak een uiterst
nuttig effect heeft gehad.
Sinds de invoering van het betaalde
voetbal in Nederland en dus sinds het be
gin van de reeks loffelijke resultaten van
het Nederlands voetbalelftal, heeft men in
de voorhoede een aanvalsspel gespeeld dat
gebaseerd was op de snelle en gevarieerde
combinatie, die een ontembare geestdrift
als basis had. Dat heeft defensies van Bel
gië, van Noorwegen, ja zelfs van Duitsland
op de knieën gebracht. Een speler als Len
stra met zijn enorme spelinzicht en zijn
gevoel voor haarzuivere lange passes past
in dat type aanvalsspel als een sleutel in
een slot. Maar een voetballer als Faas
Wilkes, die er in het algemeen niet van
houdt om naar de vrije ruimte te sprinten
en die zijn kracht vindt in uiterst korte
combinaties met zijn collega's, kan zich
eenvoudig niet op zijn plaats voelen in
zo'n voorhoede, kan eenvoudig niet voldoen
en moet dan ook wel uit de toon vallen.
Aan dat niet passen in het aanvalsspel
van de Spaanse Nederlander moet dan ook
in de eerste plaats de magere overwinning
op de Saarlanders worden geweten. Met
een type voetballer bijvoorbeeld als Koopal
De Spaanse Nederlander
als rechtsbuiten had het Oranje-team wel
meer doelpunten moéten maken. Faas
Wilkes, die voor rust over het veld dwaal
de als liep hij in een doolhof, rukte het
verband volkomen uit elkaar. Zelden ging
er van hem iets uit, waarvan men kon
zeggen dat het getuigde van inzicht in het
Nederlandse spel. Na rust hield Wilkes
zoet zijn lijntje, maar deed toen - afgezien
van zijn ongetwijfeld voortreffelijk reage
ren op Lenstra's pass, die een goal oplever
de - eigenlijk helemaal niet meer mee. On
geïnteresseerd stond hij dikwijls te kijken
naar het onvermoeide zwoegen van Appel,
Bosselaar en Koopal, die zijn hulp maar
al te goed hadden kunnen gebruiken. Hulp,
die ongetwijfeld resultaten had opgeleverd,
omdat ze verleend zou zijn door een voet
baller, die qua inzicht en techniek als het
moet nog meer zou kunnen opbrengen dan
het genoemde drietal samen.
In Wilkes zien wij dus de grote zondebok
van gisteravond. De overigen voldeden
zonder meer, want wij willen het overige
tiental gaarne vergeven dat zij aan het
einde van een alles vergend voetbalseizoen
niet meer de kracht konden opbrengen om
de Saarlanders in een temposlag met de
rug tegen de muur te drukken. Het ver
plaatsen van Appel naar de midvoorplaats
en van Koopal naar de linksbuitenplaats,
was een niet geringe verbetering. Bak
paste zich aardig aan als linkshalf zonder
echter op te vallen en Kuys, Wiersma, De
Munck en Van der Hart speelden hun ge
wone meestentijds solide verdedigingsspel.
Al moet het ons van het hart dat de Ne
derlandse stopperspil begint te vervelen
met zijn voor de helft van het aantal ma
len misplaatste intimidatiespel, dat gisteren
bovendien enkele benauwde momenten op
leverde bij onnauwkeurig terugspelen.
Als geheel viel de wedstrijd tegen. Want
behalve aan tempo en spanning, ontbrak
het gisteren ook aan sfeer. Maar misschien
was de schare van zestigduizend in het
stadion wel een beetje voetbalmoe. Net als
die tweeëntwintig spelers op het veld, die
als men het ons vraagt ook blij waren dat
na het laatste fluitsignaal van scheids
rechter Zsolt de voelbalrust weer een
stapje dichterbij was gekomen.
E. KONING.
De goal van Lenstra, die in een drie
hoek van Saarlandse verdedigers staat.
Maar Philippi (6), noch Lauck (5) of
Puff (3) kunnen Abe het scoren belet
ten. Keeper Borcherding valt wel uit,
maar het schot is te hard en te zuiver.
(Van onze sportredacteur)
Het voetbalelftal van Saarland heeft zijn revanche niet
gekregen. Het nationale Nederlandse team won gister
avond in het Olympisch Stadion in Amsterdam met drie
twee en sloot met die overwinning een uiterst succesvol
interlandseizoen slechts één nederlaag af. Maar
overtuigend was die zege van gisteren geenszins. Tegen
de in tempo veel tekort komende Saarlanders had het
team, dat dit seizoen België, Noorwegen en Duitsland
versloeg, met aanzienlijk groter verschil moeten winnen.
Had het Nederlands elftal gespeeld zoals het bijvoor
beeld deed tegen Duitsland in Dusseldorp, wij zijn er van
overtuigd dat de Saarlanders er niet aan te pas gekomen
zouden zijn. Het legioen van zestigduizend op de tribunes
was dan ook verre van tevreden toen het tegen negen uur
naar de uitgang stroomde en kon eigenlijk alleen met
plezier terugdenken aan de schaarse perioden, waarin
het Oranje-team zijn eigen spel speelde met verrassende
en snelle combinaties en felle schoten, en aan de doel
punten van het Nederlands elftalvan Koopal en Lenstra
voor de rust en dat van Faas Wilkes er na. Goals, zoals
men die zo zelden ziet maken en die alleen te vinden
zijn op bladzijde zoveel van een dor theorieboek over
aanvalsspel. Maar daar bleef het dan ook bij. De rest
wilde men maar vergeten en toeschrijven aan de gevol
gen van een te zwaar voetbalseizoen met voor de meeste
spelers te grote belangen, waarvoor te lang gestreden
moest worden.
Het voorspel van de wedstrijd was eigenaardig genoeg om er iets over te vertellen.
Buiten de hekken van het stadion namelijk stonden op vele plaatsen mannen kaartjes
van de hand te doen voor de interland. Dat hebben wij in lange tijd niet meer ge
zien. Vreemder was nog dat een zitplaats, die normaal vlereneenhalve gulden kost,
niet van de hand ging voor het drievoudige van dat bedrag, zoals men zou verwach
ten, maar voor de helft van de verkoopsprijs. Tientallen maakten gebruik van dit
buitenkansje en wij hadden de indruk dat er nog vele tientallen kaarten onverkocht
bleven. Eigenaardig was ook dat vlak voor de wedstrijd geen volksliederen werden
gespeeld. Saarland heeft namelijk nog geen volkslied. En alsof dat voor de geregelde
toeschouwer van interlandwedstrijden nog niet genoeg was, zo zorgde Saarlands
captain Binkert voor nog een vreemde vertoning. Hij had namelijk in een over
geconcentreerde bui het traditionele vaantje in het hotel laten liggen. Binkert leende
er toen een met toestemming uiteraard uit de prljzenkast van Blauw Wit,
waarin er genoeg hingen. Op het veld gedroeg hij er zich echter mee als had Bij
het ontvreemd. Na het overhandigen aan Klaassens werd het met spoed in de prij-
zenkast teruggehangen. Het echte vaantje zal vandaag worden overgedragen
De klassieke paardenrace, de Derby Ep
som, welke jaarlijks op de beroemde ren
baan in Surrey wordt gehouden over l'/«
mijl (2400 meter), is na een spannende
strijd met halslengte verschil gewonnen
door het Franse paard „Lavandin", toebe
horend aan de odeurfabrikant Pierre Wert-
heimer en gereden door de Derby-specia
list Rae Johnstone (Australië), die In 1948
en 1950 deze race ook heeft gewonnen met
respectievelijk „My Love" en „Galcador".
Voor de race, die bij koud weer werd
gereden en in een zware slagregen, die
echter te laat kwam om de baan zwaar te
maken, kwamen 27 paarden aan de start.
Ofschoon de foto duidelijk het verschil tus
sen „Lavandin" als winnaar en nummer
twee „Montaval" aanwees, heeft het paard
en zijn jockey het niet gemakkelijk gehad,
want Freddy Palmer, winnaar van de
Derby in 1955, die „Montaval" reed van de
heer Strassburger (Frankrijk), leverde een
verwoede strijd met de „Krokodil", zoals
Johnstone schertsend wordt genoemd, om
de erepalm. „Lavandin", een zoon van de
Franse Derby-winnaar „Verso" en „Lavan-
de", stond 7-1 genoteerd en is getraind
door Aex Head.
Dat Saarland bij lange na niet het tem
po en het enthousiasme kon opbrengen,
waarmede het op 16 november van het vo
rige jaar Nederland voor zo'n zware taak
had gezet, bleek al spoedig. De Saarlanders
startten traag en bleven aan tempogebrek
lijden. Het directe gevolg was dat het
Oranje-team een veldmeerderheid kreeg
en die bleef behouden. Maar al spoedig
vroeg men zich af, waar toch wel de lange
pass bleef, die de Nederlandse aanvallers
zo graag gebruiken voor hun aanvallen.
Lag het aan Wilkes, die direct begon met
een onproduktief tik-tak-spelletje?
Appel gaf het voorlopig ontkennend lui
dende antwoord. In de vijfde minuut kreeg
hij de bal bij de zijlijn, keek en gaf toen
op hoofdhoogte een verre crosspass
in de richting van het Nederlandse doel.
Koopal helemaal op de linkervleugel
had de bedoeling begrepen en sprintte als
een geschrokken haas naar het Saarland
se doel met Clemens aan zijn zijde. Een
sprintwinnaar was er niet, wel een spring-
winnaar. Want de VVV'er kopte net een
decimeter hoger dan de Saarlandcr en
sloeg de bal met een ferme kopstoot hard
en zuiver over de uitgelopen keeper Bor
cherding in de uiterste hoek van het doel.
Voor iedere voetballer een doelpunt om
van te dromen.
Maar daar bleef het vooreerst bij. Neder
land bleef sterker, maar miste de adem en
de fut om door te stoten en Saarland op
een vier-nul achterstand te brengen. Het
miste echter ook een voorhoedespeler.
Wilkes namelijk verliet zijn vleugelplaats
en ging zich geruime tijd staan bezig hou
den met wel vaardige, maar volkomen on-
produktieve manoeuvres, waardoor het
toch al lage tempo nog meer gedrukt werd.
Bosselaar werd er al spoedig een beetje
door mismoedigd en trok zich maar terzijde
naar de verlaten buitenplaats, die door
zijn roemruchte collega zo opgewekt was
verlaten. Dat dit echter de stootkracht van
de Nederlandse voorhoede niet ten goede
kwam, liet zich denken.
Het eerstvolgende kwartier kwamen er
dan ook maar zelden gevaarlijke momenetn
voor het Saarlandse doel. Lenstra rukte
tot twee maal toe op naar keeper Borcher
ding, maar was te langzaam om gevaar
lijk te worden. En één maal loste Koopal
van uit het midden van zeker 25 me
ter een schot, dat Borcherding volko
men verraste, maar dat net naast ging.
De 22ste minuut gaf eindelijk weer een
echte opluchting, Wilkes tikte toen de bal
door naar Appel, die een pass gaf over vijf
tien meter, die direct door Lenstra werd
begrepen. Met de bal aan zijn voeten en
de Saarlandse verdedigers als lucht be
schouwend laveerde hij door de defensie
en bekroonde zijn rush met een schuiver,
waar de Saarlandse doelman geen raad
mee wist. En waarlijk, hij behoefde zich er
niet voor te schamen.
Die twee-nul score vond Nederland
voorlopig genoeg. In alle linies ging men
het op z'n mooist, maar zeker niet op z'n
1
nuttigst doen. Het enige gevolg was dat
Saarland, dat zich tot dat ogenblik had be
paald tot doorzichtige uitvallen, wat meer
greep kreeg op het middenveld. Eerst nog
aarzelend later meer resoluut trokken de
kanthalfs Clemens en Philippi mee naar
voren om de basis voor een reeks van at
taques te leggen.
De aanvallers echter bleven naar
Wilkes' voorbeeld dapper doorcom-
bineren als er al lang een schietkans
was geweest. En daar weten spelers als
Van der Hart, Klaassens, Kuys en Wiers
ma op de duur terdege raad mee. De
Munck kreeg dan ook niet veel meer
dan een serie door zijn clubgenoot te
ruggespeelde ballen. De enige scorings
kansen, die Vollmar en Krieger aangre
pen, waren die Van der Hart hun cadeau
gaf door te grote nonchalance. Maar toen
stond De Munck op de goede plaats.
Op de goede plaats stond ook Appel toen
De Munck de bal ver over het midden uit
trapte en hij met de bal op Borcherding
kon afsprinten. Op het laatste moment
echter werd hij door Lauck gevloerd. De
wijze, waarop dat gebeurde ontging even
wel scheidsrechter Zsolt.
Na afloop van de wedstrijd Nederland-
Saarland was de stemming in de kleed
kamer van het oranje-team uitstekend,
maar uitbundig enthousiasme was er toch
niet te bespeuren. De meeste spelers waren
nu toch wel blij, dat het interlandseizoen,
dat naar verhouding even zwaar is geweest
als de competitie, er op zat. Spelers en
offcials gaven hun mening over de ont
moeting als volgt weer:
Aanvoeder Klaassens: „Saarland was
technisch beter, maar het schot ontbrak.
En omdat het schieten bij ons beter ver
zorgd was, vind ik, dat wij verdiend heb
ben gewonnen. En ik ben blij, dat het is
afgelopen
Debutant Bak: „Voor mij was het nog
wel een beetje vreemd. Ik vond de Saar
landers heel goed. Wij kunnen nog veel
van ze leren. Over me zelf? Ik ben niet
ontevreden".
Bondstrainer Max Merkel: „Over het
seizoen ben ik zeer tevreden, over de wed
strijd niet zo erg. De meesten van onze
spelers waren min of meer voetbalmoe. Je
kon ook merken, dat wij na de wedstrijd
tegen Duitsland geen centrale training
meer hebben gehouden.
H. P. Hoolboom, voorzitter van de keuze
commissie: „Ik ben voldaan over de uit
slag, over de gehele succesvolle serie inter
landwedstrijden van dit jaar en over de
vooruitgang, welke wij met de nationale
ploeg onmiskenbaar hebben geboekt".
Ir. H. L. B. Denis, lid van de technische
commissie: „Ik vond het een matige wed
strijd. De Saarlanders waren technisch
iets bekwamer, maar zij werkten de aan
vallen niet af. Ze liepen te veel in de
breedte en het duurde te lang".
H. A. Pellikaan, lid van de KC: „Ik ben
erg blij, dat we nu rust krijgen. Deze wed
strijd viel veel te laat in het seizoen. Ge
zien de kansen, die beide partijen hadden,
vind ik de uitslag verdiend".
Scheidsrechter Zsolt Hongarije„Het
was een uiterst correct duel en ik heb het
niet moeilijk gehad. Nederland yas precies
één doelpunt beter
Aanvoerder Binkert van Saarland: „De
wedstrijd is mij goed bevallen. Het ging
veel prettiger toe dan destijds in Saar-
briicken. Enkele van onze spelers waren
in het begin nerveus door de reusachtige
menigte toeschouwers. Dat zijn wij niet
gewend. Ik had na de rust gehoopt op een
gelijk spel, maar ik ben ook nu tevreden,
omdat het een eervolle nederlaag is ge
worden".
George Fuchs, voorzitter van de Saar
landse KC: „Er zat een gelijk spel in voor
ons. Ik ben niet teleurgesteld. Wij hebben
laten zien, dat we behoorlijk konden voet
ballen".
Trainer Helmuth Schön: „Een gelijk spel
zou de verhouding beter hebben weerge
geven. De eerste twee Nederlandse doel
punten kwamen wat ongelukkig aan door
fouten in onze verdediging".
Het eerste doelpunt voor Nederland. Koopal (rechts) heeft het kopduel met
Clemens (naast hem) gewonnen en heeft de bal over de verraste keeper
Borcherding in het doel gekopt.
Vijf minuten voor rust kwam het wat
zelfverzekerd rondlopende Nederlands elf
tal tot wat rijper gedachten. Krieger gaf
toen een korte pass naar rechtsbuiten
Siedl waarbij Kuys lelijk mistrapte
die even wachtte, Kuys omspeelde en toen
een haarscherpe voorzet gaf die linksbui
ten Vollmar vaardig van dichtbij inkopte.
Even daarna leek het er op dat Neder
land toch nog met een ruime voorsprong
naar de kleedkamer zou gaan, doch Appel
kreeg geen loon naar werken na een rush
en schoot tegen de doelman, aan.
Na de rust was het al niet veel beter.
Nederland stootte niet door tegen het traag
en veel te lang combinerende Saarland. Al
spoedig onthaalde het publiek Wilkes op
een fluitconcert toen die de bal uit een
hoekschop nonchalant achter schoot en er
kwam eigenlijk pas weer wat leven in het
publiek toen het Oranje-team na wat
niet gebruikte kansen van de Saarlandse
aanvallers de score op drie-een bracht
met een doelpunt, dat.achttien karaats was.
De Munck trapte de bal bij een uittrap
ineens naar Appel, die even over de mid
denlijn stond. Deze ving de bal op en
schoof die naar Abe Lenstra, die enkele
meters van hem vandaan stond. Deze op
zijn beurt gaf een crosspass, waarvan ne
gentien spelers en zestigduizend toeschou
wers het nut niet inzagen. Twee wel. Abe
en Wilkes. Deze laatste sprintte als een dol
leman naar het strafschopgebied van de
in het geheel niet reagerende Saarlanders
en kreeg daar de bal inderdaad voor de
voeten. Het inschieten was toen maar kin
derwerk voor een speler met technische
kwaliteiten als Faas Wilkes.
In het laatste kwartier kwam Saarland
nog enkele malen nu met een witte bal
gevaarlijk voor het Nederlandse doel.
Dat was nadat de uitstekende keeper Bor
cherding een ruime score bij harde schoten
van Appel en Koopal in de weg had ge
staan. En zo kwamen de Saarlanders nog
op drie-twee. Vijf minuten voor het einde
schoot de voor Clemens ingevallen Ringer
de bal na een boogschot van rechtsbuiten
Siedl kalm, maar onhoudbaar achter De
Munck.
Even later kreeg Abe Lenstra nog een
kans, maar miste jammerlijk, evenals hij
dat gedaan had vlak na de rust toen zijn
schot ook al van dichtbij hoog over
was gegaan. In de laatste minuten kregen
de Saarlanders nog twee hoekschoppen te
nemen, maar resultaten leverden die niet
meer op. Hetgeen ook eerlijk gezegd niet
verdiend zou zijn geweest. Nederland won
dus, maar een overwinning om lang over
te praten, was het zeker niet. Misschien
komen die straks weer. Na de rustperiode.
Burgemeester en Wethouders van Venlo
hebben hun goedkeuring verleend voor een
eerste Venlo'se voetbalpool, die zondag
wordt gehouden bij de wedstrijd VVV
Amsterdam
De baten van deze pool, die onder toe
zicht staat van een plaatselijk notaris,
komen ten goede aan het Nederlandse
Rode Kruis. 50 n/o van de opbrengst, met
een maximum van 1000 gulden, is ter be
schikking van de deelnemers, die op het
deelnemersformulier aan het einde van
ieder kwartier de stand van de wedstrijd
moeten voorspellen.
Naar bekend is Nederland voor de voor
ronde van het wereldkampioenschap voet
bal, waarvan het eindtoernooi in 1958 in
Zweden wordt gespeeld, ingedeeld in de
groep met Oostenrijk en Luxemburg. De
K.N.V.B. heeft, naar wij vernemen, aan de
Oostenrijkse Voetbalbond voorgesteld om
de uitwedstrijd op 19 mei 1957 in Wenen te
spelen en de returnontmoeting op 22 sep
tember van dat jaar in Amsterdam.
De Oostenrijkse Voetbalbond zal zich
nader over dit voorstel beraden. Tijdens
het F.I.F.A.-congres te Lissabon, dat dezer
dagen wordt gehouden, zullen voorts be
sprekingen worden gevoerd over de data
van de beide wedstrijden tussen Nederland
en Luxemburg, eveneens geldend voor de
voorronden van het wereldkampioenschap.
OM KWART voor zeven waren ongeveer
alle stoelen benevens het deksel van het
biljart bezet in het café in de Barteljoris-
straat, waar ik op een zitplaats had post
gevat om de wedstrijd van Nederland te
gen Saarland op het televisiescherm te vol
gen. Weliswaar kon men toegangskaartjes
voor het stadion kopen voor de halve prijs,
maar ik vat nu eenmaal liever post in een
koffiehuis dan kou op een winderige tri
bune. „Op papier hebben we een sterke
voorhoede", zei een bezoeker naast mij
toen het licht werd uitgedraaid. „Alleen
hadden ze Wilkes niet moeten opstellen.
Die is veel te zelfzuchtig!"
De hier opvolgende discussie van deskun
digen zal ik u besparen, temeer omdat een
voetbalwedstrijd niet op papier maar op
een zogenaamde grasmat wordt uitgevoch
ten, althans uitgespeeld. Al gauw richtte
trouwens iedereen stilzwijgend zijn aan
dacht op het sputterende toestel onder de
zoldering, dat weldra zijn sidderende aan
doeningen in beelden zou omzetten. Nu
weet elk redelijk wezen, die ooit wel eens
iets met televisie te maken heeft gehad,
dat wit een ongewenste kleur voor de
uitzending is, vanwege de absorptie van
het licht of iets dergelijks en zo meer.
Zelfs iedere leek, die niet helemaal een
vreemdeling in Bussum is, kan u dat ver
tellen, al dan niet met een technische ver
klaring. Maar óf de mensen van de televi
sie-zélf zijn daar nog niet achter gekomen,
óf zij hebben deze reportage onvoldoende
voorbereid - al heel blij dat zij die móch
ten maken met permissie van onze in duur
zame vreze der concurrentie levende zui
derburen. Want anders zouden zij er toch
wel voor gezorgd hebben, dat er andere
dan witte broekjes (pantalons, om met Leo
Pagano te spreken) gedragen zouden wor
den. Of bij de in het rijk van Koning
Voetbal protocolaire onmogelijkheid daar
van althans verontschuldigingen hebben
aangeboden.
Hoe dan ook, het was bijster moeilijk om
zich een indruk te vormen van het spel-
verloop, nu beide partijen gekleed waren
in wat zich aan de kijkers voordeed als
wit en grijs. Voor de pauze kwam Pagano
de huiselijke toeschouwers af en toe te
hulp door het omroepen van de namen
der figuranten in het schimmenspel. Na de
rust ging hij zich echter te buiten aan
langdurige commentaren en gedachtenwis-
selingen in de trant van „Zag u dat ook?"
of „Misschien kon u dat beter zien dan ik".
Het gebrek aan spanning herleidde hij tot
de omstandigheid, dat de krachtmeting op
een door-de-weekse avond en niet op een
zondagmiddag plaats had. Hij zei letterlijk:
„U zult vragen, scheelt dat zoveel? Ja,
dames en heren, dat scheelt veel!" Dat was
in ieder geval duidelijk, zij het geheel in
strijd met zijn voorgaande opmerking dat
wij te doen kregen met een historische
ontmoeting, omdat dit de laatste interland
wedstrijd van Saarland in de geschiedenis
zou worden. Het merkwaardigste van de
uitzending vond ik, dat het de hele avond
leek of er zo'n veertig of vijftig mannen
ronddraafden achter een vrijwel onzicht
bare bal. Óok dat was een gevolg van al
die witte broeken. Pas in het laatste kwar
tier werd het wat beter, vreemd genoeg
omdat er een witte bal werd gebruikt, die
men kon volgen zoals vroeger de dansende
knikker boven de vertalingen van de tek
sten van liedjes in de bioscoop.
Als u precies wilt weten, wat er alle
maal gebeurde in het Olympisch Stadion,
dan kunt u beter de andere kolommen van
deze pagina lezen. Het was een tamme
wedstrijd, zoveel hebben wij er in het café
toch wel van gemerkt. Het was niet Blauw
wit, maar lauw-wit. En mijn buurman
stond na afloop stram op achter zijn tafel
tje en zei: „Zagen jullie wel, die Wilkes
was veel te zelfzuchtigAlsof deze
„zwitser" uit Valencia (deze raadselachtige
term ving ik op uit de mond van Leo
Pagano) alleen had meegedaan om hem
gelijk te geven.
Wij zijn in Nederland nog niet zo ver
als in Amerika, want het zou heel ontoe
passelijk zijn om een anekdote van Louis
Kronenberger aldus te vertalen, dat er een
hevig opgewonden dame de woonkamer
binnenkwam en tegen haar man zei: „Ka-
reltje heeft een brief achtergelaten, dat hij
van huis wegloopt zodra de uitzending van
de wedstrijd NederlandSaarland is af
gelopen!" Kareltje zou namelijk na een
kwartier al de benen hebben genomen.
KO BRUGBIER
ADVERTENTIE
De Italiaan Carlo Ubbiali heeft met een
MV Agusta de race in de 250 cc klasse van
de internationale TT wedstrijden op het
eiland Man gewonnen. De rit over negen
ronden van 17.36 km werd bij stromende
regen gereden.
De uitslag van de race in de 250 cc klasse
luidde:
1. Ubbiali (It.) MV Agusta, de 156,28 km
in 1 uur 26 min. 54 sec., gemiddelde snel
heid 107.90 km per uur. 2. Colombo (It.) MV
Agusta, 1.29.02.6. 3. Baltisberger (Duitsl.)
NSU. 4. Kastner (Duitsl.) NSU. 5. Barton
(Tsj.slow) CZ. 6. Wheeler (Gr. Br.) Moto
Guzzi.
De wedstrijd in het lastige Mountain Glypse
circuit was door de regen dubbel moeilijk.
Reeds in het begin werden enkele rijders
gehandicapt. Baltisberger moest al na een
ronde stoppen om zijn stofbril, die vol mod
der zat, schoon te maken. De Engelsman
Maddrick viel uit doordat er water in zijn
accu was gekomen. De Zwitser Taveri moest
wegens een verwonding aan een arm de
strijd staken.
De winnaar, Ubbiali, bleef tot in de vijfde
ronde de tweede plaats bezetten achter de
Ier Miller (NSU) en nam daarna de leiding
over. Achter hem raasden Colombo en Kast
ner over het circuit. Tegen het einde van de
wedstrijd wist Baltisberger zich tussen Co
lombo en Kastner in te werken en op de der
de plaats beslag te leggen. Miller was in
middels uitgeschakeld door een defect aan
zijn machine.
De 26-jarige Ubbiali, die verleden jaar de
race in de 125 cc klasse won, behoort ook
thans tot de favorieten in deze klasse.
Weer winnaar
Ubbiali heeft (op MV Agusta) ook de race
in de 125 cc klasse van de TT wedstrijden
op het eiland Man gewonnen. Hij reed de
negen ronden in 1 uur 24 min. 16.8 sec., het
geen neerkomt op een gemiddelde snelheid
van 112.24 km per uur, wat dus sneller is
dan zijn gemiddelde snelheid in de 250 cc
klasse.
De verdere uitslag in de 125 cc klasse
luidde:
2. Cama (Spanje) met Montesa, 1.29.19.2
(gem. 104.99 km per uur). 3. Gonzalez (Span
je) Montesa. 5. Chadwick (Gr. Br.) LEF. 6.
Parus (Tsj.slow) CS.
Zijspan
De race in de zijspanklasse bracht een
spannende strijd tussen BMW en Norton. De
BMW-rijders Schneider, Hillebrand en Noll
waren het snelst weg en reden de eerste
twee ronden aan kop in deze volgorde. Willi
Schneider kwam het eerst in moeilijkheden
en moest in de derde ronde wegens een mo
tordefect voor goed afstappen.
Noll nam de leiding over, gevolgd door
Hillebrand, met de Engelse Norton-rijder
„Pip" Harris als derde. Cyril Smith, een
ploegmaat van Harris, was even tevoren uit
gevallen. De volgorde Noll-Hillebrand-Har-
ris bleef gehandhaafd tot aan het einde van
de vijfde ronde, toen begon de motor van
Noll te kloppen, waardoor h(j tot opgeven
werd gedwongen. Hillebrand bleef aan kop,
ondanks de verwoede aanvallen van Harris
en Boddice, en won de wedstrijd met een
gemiddelde van 112.69 km per uur, een
record voor deze klasse.
De uitslag was:
1. Hillebrand met Grunwald als passagier
(Duitsl.) met BMW, 1 uur 23 min. 12.2 sec.,
gem. snelheid 112.69 km per uur. 2. Harris
(Gr. Br.) met Norton, 1.24.47.8 (110.57 km
per uur). 3. Boddice (Gr. Br.) met Norton,
1.26.19.2 (107.90 km per uur). 4. Mitchell
(Gr. Br.) rhet Norton. 5. Beeton (Gr. Br.)
met Norton. 6. Walker (Gr. Br.) met Norton.
