OP SCHIPHOL DE LICHTJES W
Uitslag van onze
wedstrijd in
vakantiefoto's
voor amateurs
Bloede vreu^
prij swmnaars
4 5
op onze nationale luchthaven
Bewapeningswedloop begon
op het eiland Li pari
De fotowedstrijd
RUIM NEGENTIG amateur-fotografen
hebben deelgenomen aan de vakantie-foto-
v.edstrijd, die ons blad in samenwerking
met de Commissie ter bevordering van de
Amateurfotografie heeft uitgeschreven.
Sommigen stuurden een enkel plaatje,
andere hele series foto's in. Opnametech-
nisch stonden deze over het algemeen op
een zeer behoorlijk peil. Zo voldeden bij
voorbeeld slechts enkele foto's niet aan de
eisen van een redelijke afbeeldings-
soherpte, hetgeen bewijst, dat er aan de
instelling van de camera grote zorg besteed
wordt.
Datzelfde kan helaas niet gezegd worden
van de vergrotingstechniek. Diverse, overi
gens leuke of treffende foto's moesten ter
zijde gelegd worden, omdat zij gebrekkig
vergroot waren, met als resultaat een grauw
en krachteloos papierbeeld of het andere
uiterste een plaat die louter uit „roet
moppen en krijtvlekken" bestaat. Een
goede vergroting moet tegelijk fris en pittig
zijn, hetgeen men bereikt door het gebrui
ken van de juiste papiergradatie, een
nauwkeurige bepaling van de belichtings
tijd (met proefstrookjes) en verse ontwik-
kelbaden. Gaat men daarbij te haastig of
lukraak tewerk, dan wreekt zich dat door
een onherstelbaar verlies aan toonwaarden
en fijne details.
Dit geldt natuurlijk alleen voor de „zelf-
afwerkende" amateurs, want wie zijn af
drukken en vergrotingen door een fotohan
delaar laat maken, die is ln het algemeen
wel verzekerd van 'n prima resultaat. Het
ideaal blijft echter de amateur, die alles
zelf doet, dus ook het ontwikkelen en het
vergroten: pas dan zal de fotografie die
voldoening schenken, die haar tot een der
mooiste en dankbaarste hobbies gemaakt
heeft.
DE STRANDFOTO van de heer C. S.
Keesman uit Haarlem, die tenslotte met
algemene stemmen van de jury de eerste
prijs kreeg, is een goed voorbeeld hoe een
perfecte vergroting eruit hoort te zien. Let
u maar eens op de fijne doortekening van
de lucht en die „blonde" toonwaarden van
zand en zee, waarin alleen die zwarte
strandschoentjes links de enige „zware
toets" tussen de tere grijstinten zo grap
pig contrasteren!
Wat de compositie betreft, heeft de ma
ker van deze foto het letterlijk „laag bij de
grond" gezocht. Misschien heeft hij wel een
hele tijd op zijn buik door het zand gekro
pen, voor hij het juiste perspectief voor zijn
plaatje vond: „tonige" lucht als mooie, rus
tige achtergrond, waartegen het hoofd
motief de figuur van het spelende meis
je volkomen tot zijn recht komt. Geen
storende details in de voorgrond of in de
witte lijn van de branding, die men, als
spitslicht, niet gaarne zou missen. Een har
monische compositie met, in die guirlandes
van neervallend zand, nog een voortreffe
lijk stukje „actie" op de koop toe. Het ge
heel symboliseert, met bijna monumentale
eenvoud, het begrip „onbezorgde vakantie
vreugde".
De -foto linksboven werd. met de eerste, die daarnaast met de tweede prijs bekroond.
De foto hieronder werd met de derde prijs onderscheiden. Voor de overige foto's
bij deze beschouwing werden troostprijzen verleend.
OOK MET de toekenning van de tweede
prijs had de jury weinig moeite. Zij ging
naar de heer (of mevrouw?) B. C. van der
Kolk uit IJmuiden voor foto „Zoek de zon
op". Hoe grappig ondersteunt die „stralen
krans" van ijzeren pinnen (blijkbaar de
afsluiting van een hoogspanningspaal) de
symboliek van die titel en hoe leuk her
haalt zich datzelfde motief van lichte en
donkere strepen in het truitje van het
jochie op de ladder.
Als dit een „toevalstreffer" is, dan heeft
de fotograaf wel erg veel geluk gehad. Het
lijkt ons echter waarschijnlijker, dat hij
het hele geval nauwkeurig bestudeerd en
misschien zelfs in scène gezet heeft. Dat de
fóto desondanks spontaan en ongeposeerd
aandoet, is een extra-compliment waard.
Hetzelfde geldt trouwens voor de compo
sitie: de sterke opbouw van alle beeld
elementen. Denk u die paal en die ladder
maar eens verticaal en evenwijdig aan de
marge in het beeld gezet: dan blijft er vrij
wel niets over, dat onze aandacht nog
boeien kan. Het verschil tussen een prijs
winnaar en een saai routineplaatje is dik
wijls maar een kleinigheid!
ongedwongen opstelling van het groepje.
Geen krampachtige poseerhouöingen, maar
een losse, natuurlijke groepering, waarin
het witte rookwolkje, dat uit het oventje
opstijgt, „als vanzelf" de aandacht naar het
brandpunt van de belangstelling dirigeert.
Goed gezien en goed gefotografeerd!
TROOSTPRIJSWINNAAR Th. Wernik
uit Haarlem verdiende zijn bekroning met
een mooie landschapsfoto uit Oostenrijk
van een zomervakantie. Door een zeer
zorgvuldige keuze van de belichtingstijd
slaagde de maker erin ook de ijle contouren
van de bergen in de verte nog „los" ce
krijgen van de lichte hemel. Gelukkig heeft
BLAZEN MAAR, dan worden de piepers
gaar! Dit is het motto van de derde be
kroonde foto, die door S. P. Veldhuizen uit
Santpoort-Station gemaakt werd. Alle
vreugden van het kamperen zijn erin ge
comprimeerd: de „romantische" open plek
in het duistere bos, een primitief veld-
oventje en een prille woudloper die lui
liggend op het zachte mos het vlam
metje onder de „piepers" aanblaast, terwijl
moeder en zusje belangstellend toekijken.
Technisch is er op deze foto wel wat aan
te merken: de grauwe schaduwpartij in de
achtergrond links bijvoorbeeld domineert
teveel en heeft beslist te weinig detail, zo
dat zij de compositie een beetje „topzwaar"
maakt. Maar dit tekort wordt ruimschoots
vergoed door de sfeer van het plaatje en de
DE PRIJZEN, uitgeloofd als belonin
gen voor de winnaars in deze wed
strijd, die werd georganiseerd in samen
werking met de Commissie ter bevor
dering van de Amateurfotografie, wer
den door de jury als volgt verdeeld:
Eerste prijs: C. S. Keesman, Lorentz-
kade 372 te Haarlem (f 25,
Tweede prijs: B. C. van der Kolk,
van Linschotenstraat 17 te IJmuiden
(f 15,—).
Derde prijs: S. P. Veldhuijzen, Wijn.
Daniëlslaan 1 te Santpoort (f 10.
Troostprijzen van vijf gulden zijn toe
gekend aan Th. Wernik, Meeuwen
straat 20 te Haarlem, aan H. de Kort,
Johan de Meesterstraat 37 te Haarlem
en aan J. F. Pordoel, Schouwtjeslaan 88
te Haarlem.
De prijzen bestaan uit waardebonnen,
te besteden bij een fotohandelaar. De
bekroonde foto's worden hierbij afge
drukt. De inzenders hiervan krijgen bo
vendien de gebruikelijke reproduktie-
rechten uitgekeerd. Wij danken de tal
rijke deelnemers voor hun medewer
king, waarvoor zij zich grote moeite
hebben getroost. Alle foto's worden ten
spoedigste geretourneerd.
hij „tegen de zon in" gekiekt: dat geeft
atmosfeer en een zonnig effect aan de foto,
die anders wellicht te documentair, teveel
een prentbriefkaartencliché, geworden was.
Andere pluspunten in deze opname: de
glimlichtjes op de vijver, de rustende figuur
links (die een goede voorgrondvulling
vormt) en het weggetje rechts, dat de blik
als het ware meevoert naar de achtergrond
en daardoor „diepte" aan het panorama
geeft.
Bij zonnig weer moet u ook eens zo'n
gekleurd filterglaasje op uw cameralens
zetten, adviseerden wij de beginnende
amateurs in de reeks raadgevingen voor
amateurs, die wij deze zomer in „Erbij"
(Zie verder pagina 5)
f! t|
t G
O
Momentopnamen in zomerse tijd
afdrukten. De heer H. de Kort uit Haar
lem-Noord koos zich een oranjefilter en
fotografeerde daarmee een groepje jongens
op een duiktoren. Het resultaat is dat de
lucht op zijn foto niet krijtwit, maar stem
mig diepgrijs werd: een mooie achtergrond,
waartegen de vrolijke zwemmertjes leuk
contrasteren. Wel is hun huid door het
oranjefilter, wat bleker uitgevallen dan zij
in werkelijkheid is, maar dat stoort hier
niet. Nog mooier was het als er toevallig
ook nog wat witte wolken geweest waren,
maar die kan men nu eenmaal niet op
commanderen. In ieder geval vonden wij
dit plaatje best een troostprijs waard.
De laatste bekroning ging naar de heer
J. F. Pordoel voor zijn plaatje van de
grappige tweeling. Toegegeven, de compo
sitie is wat stijfjes en veel te symmetrisch:
de jongetjes staan precies in het middel
punt van het beeld en dat hek snijdt de
foto als het ware middendoor. Dat het des
ondanks geen saaie foto werd, maar een vol
leven en „eye appeal" is hoofdzakelijk te
danken aan de beide modelletjes, die zo
parmantig in het zonnige weiland rond
stappen. De mooie toonwaarden gaven ech
ter de doorslag.
WAT DE ANDERE inzenders betreft:
laten zij niet ontmoedigd zijn, dat zij dit
maal niet voor een bekroning in aanmer
king kwamen. Een volgende keer hebben
zij misschien meer succes. Maar dan ook
proberen echt iets bijzonders te maken,
dat niet alleen in technisch opzicht „af" is,
maar dat ook wat meer te vertellen heeft
dan een herinneringskiekje of een prent
briefkaart. Plaatjes van Tante Jo op de
Eiffeltoren en dergelijke, hoe interessant
misschien ook voor vrienden en verwan
ten, worden zelden prijswinnaars in foto
wedstrijden. Tenzij men de jury een foto
kan voorleggen, die een nieuwe en boeien
de visie op Tante Jo en de Toren be
lichaamt, maar dat is geen geringe op
gave. Er zijn dankbaarder onderwerpen.
HET VLIEGEN is in luttele decennia ge
meengoed geworden. Was het nog niet
lang geleden iets exceptioneels, tegenwoor
dig wordt men, als men zegt nog nooit in
een vliegtuig te hebben gezet, reeds door
een aantal lieden meewarig aangekeken.
De vliegtuigen werden steeds groter, de
diensten frequenter en de luchthavens hele
dorpen. Op ieder uur van de dag en de
nacht vertrekken vliegtuigen van allerlei
nationaliteit van Schiphol naar alle wind
streken. De ronk der krachtige motoren
davert zonder ophouden in de Haarlem-
mermeerse contreien, met nu en dan een
verheviging. De wereld kent door toedoen
van de gevleugelde middelen van vervoer
vrijwel geen afstanden en geen grenzen
meer. AmsterdamNew York is voor de
tegenwoordige mens weinig meer dan wat
bijvoorbeeld AmsterdamMaastricht voor
onze grootouders was.
Wij leven snel, wij leven hevig en wij
leven heftig. Wij hebben alle mogelijk
heden en dus gebruiken wij ze. Of....
soms misbruiken wij ze. Door onze snel
heidsmanie dreigt namelijk het gevaar dat
we de normale leefregels uit het oog gaan
verliezen. Iedereen op Schiphol zal u
lange verhalen kunnen doen over de rei
zende kinderen in de late avond en de
nacht. De luchtvaartmaatschappijen zwij
gen daar liever over. Zij bieden snelheid
en comfort en scheppen vervoersmogelijk
heden over kortere of langere afstand.
Daarmee is de kous af. Anders staat het
echter met de marechaussee en de douane,
de employé's van de wisselkantoren en de
mensen van de luchthaven. Het beeld dat
zij geven van Schiphol bij avond, wanneer
de schijnwerpers over de startbanen spe
len en de vele lichten de luchthaven uit de
verte het aanzien verlenen van een feeste-
-lijke kerstboom, zal op talrijke ouders in
druk maken. Als tussen half tien 's avonds
en twee uur in de nacht de vliegtuigen in
snelle opeenvolging uit de hemel komen
zakken of de sterren tegemoet gaan met
daverende motoren, ziet men ze weer:
de slaperige kinderen, de jengelende kin
deren, die allang in hun bedjes hadden
moeten liggen, maar meegezeuld worden
door reislustige ouders naar alle delen der
wereld. Terwijl de vermoeide kelners in
de restaurants geeuwend op hun horloges
kijken, hunkerend naar het bed, zitten in
dezelfde wachtkamers en op de banken
van de hallen van aankomst en vertrek
die kinderen, doodmoe en bleek, met rode
slaapoogjes en blauwe wallen rond de vaak
veel te wijze oogjes. Kinderen, die mee
gesleurd worden van vlieghaven tot vlieg-
haven, bij tientallen, avond aan avond,
nacht in nacht uit. Kinderen die in de
tochtige stationshallen zitten te slapen,
rondrennen in vreemde omgeving vol
vreemde mensen, die ten hoogste lachen of
de schouders ophalen. Kinderen die vaak
de dupe zijn van het onverstand van de
ouders, die hen meeslepen naar vreemde
landen, op tijdstippen waarop deze kinde
ren reeds lang onder de hoede van Klaas
Vaak hadden moeten dromen. Ze komen
op Schiphol of gaan weg, van het ene
werelddeel naar het andere. Ondertussen
hangen ze rond op de luchthavens, bleek
en weggetrokken.
Deze reizigerskinderen vormen iedere
avond voor het personeel van Schiphol
weer onderwerpen van gesprek. „Kan dat
niet anders?" vragen de mannen van de
marechaussee elkaar. „Kan dat niet an
ders?" vragen goedwillende Nederlandse
passagiers fluisterend en soms een beetje
huiverend bij het aanschouwen van die
kinderkopjes, zo weggetrokken van de
slaap. In een aantal gevallen, op intercon
tinentale routes, kan het dikwijls niet an
ders. Op de Europese routes echter wel.
En een groot deel van de ouders met rei
zende kinderen neemt de late vliegtuigen,
de Moonliners, in het holst van de nacht,
omdat het goedkoper is. Daar wordt de
voor de kinderen zo noodzakelijke nacht
rust aan opgeofferd. Bij tientallen pas
seren kinderen Schiphol, iedere avond op
nieuw, vaak kleuters nog. De overheids
instanties kunnen er niets aan doen. Ook
de vervoersmaatschappijen hebben het niet
in de hand. Ten hoogste kan men bij het
boeken van de passage de ouders, die voor
het kind een ticket nemen, op de bezwa
ren wijzen. De grootste schuld ligt bij de
ouders zelf, die in hun haast en rusteloos
heid het kind het noodzakelijkste onthou
den: de gezonde, diepe nachtrust.
We hebben organisaties van kinderbe
scherming bij de vleet. Laten deze eens
kijken op de internationale luchthavens,
waar dan ook ter wereld, naar de slape
loze kinderen, die van land tot land wor
den meegezeuld door ouders, die niet be
grijpen dat een kind op tijd rust behoeft.
DEZER DAGEN arriveerde op Schiphol,
zo vertelde ons een man van de mare
chaussee, een Mexicaans echtpaar, 's mor
gens vroeg na een hele nacht vliegen. Het
aansluitende vliegtuig naar het Verre Oos
ten vertrok pas in de avond. Het echtpaar
nam een retour naar Parijs en vertrok van
de Amsterdamse luchthaven zonder hun
driejarig kind zelfs maar goedendag te
zeggen. Zij lieten het eenvoudig achter
onder de hoede van een wildvreemde
grondstewardess, die bovendien geen
Spaans sprak, de enige taal die door het
kind werd verstaan. Twintig minuten voor
het vertrek van de corresponderende ma-
cine kwamen de ouders 's avonds uit Parijs
terug om het kind van de stewardess over
te nemen.
Dit voorbeeld staat niet alleen. Op
Schiphol kunnen ze daar tientallen voor
beelden van geven.
Bleek, slaperig en heel eenzaam zit een
meisje van twee jaar met een grote pop
op een bank, ergens op de vreemde lucht
haven. Bij de bovenste foto: Eén van de
vele kinderen, die onze verslaggever aan
trof op Schiphol, een na anderhalf uur
spelen eindelijk in slaap gevallen meisje,
dat later gewekt moest worden om door
de koude nachtlucht van het najaar naar
het vliegtuig te worden gebracht.
MESSINA (Sicilië - U.P.) Geleerden
zeggen ontdekt te hebben wie de eerste
bewapeningswedloop van de wereld be
gonnen zijn. Het waren de vervaardigers
van dodelijke stenen wapens op het eiland
Lipari in het stenen tijdperk. Recente ar
cheologische vondsten op het kleine vul
kanische eiland op veertig kilometer uit de
noordkust van Sicilië, zijn een aanwijzing
dat de voornaamste handel van de pre
historische Liparezen bestond uit stenen
wapens. Deze werden vervaardigd voor de
export naar streken om de Middellandse
Zee. De Liparezen werden geholpen door
het feit dat hun eilandje, dat in de Griekse
mythologie bekend staat als de woning van
Aeolus, god der winden, rijk was aan stra
tegische materialen. De belangrijkste
grondstof was een donkere, harde, glas
achtige rots, welke de ideale grondstof voor
dolken en speerpunten was. De archeologen
zeggen, dat de wapens van Lipari verre
superieur waren aan soortgelijke wapens,
die op Melos gevonden zijn.
(Vervolg van pagina 4)
