Zeer veel geld vloeit binnen
voor behoeftige gezinnen
Estafette-puzzel No 3
HET WONDER VAN
CHAMPIGNY-SUR-MARNE
Kerstverhaal door
H. G. Cannegieter
Estafette-
puzzel
No 4
MAANDAG 24 DECEMBER 1956
6
Invloed van immigranten op kerstviering in Australië
TIJDWINNING
KUNSTSCHAT VOOR
EEN KOOPJE
Voorwaarden
en prijzen
10.
11.
13.
16.
18.
21.
V
E
M
D
G
■R
D
5
C
H
L
A
N
P
N
B
A
L
L
A
A
L
B
G
E
M
L
1
N
G
•R
N
T
B
A
N
B
S
T
P
0
E
T
u
M
0
L
D
1
N
G
P
G
E
(Van onze correspondent in Australië)
Vijf jaren van een onafgebroken stroom
van emigranten, die naar Australië trok
ken - er zijn er nu meer dan een miljoen -
hebben niet nagelaten invloed uit te
oefenen op de kerstviering in een land,
waar de jaargetijden zijn „omgekeerd"
en de traditionele winteravond rond de
denneboom en bij het haardvuur even
veel opzien zou baren als een kangeroe
in het Haagse bos.
OM DEZE TIJD van het jaar pleegt het
hier smoorheet te zijn. Van een winterse
sfeer is dus geen sprake. Sommige winke
liers houden echter hardnekkig vast aan de
gewoonte stukjes watten aan een draad te
rijgen en die als sneeuwvlokken voor de
ramen te hangen, terwijl de immigranten,
die in hun oude vaderland zijn opgegroeid
in de kerstsfeer van vlammend vuur en
sprankelende schittering van zilverslingers
en caleidoscopisch gekleurde kerstklokjes,
met cadeautjes in de denneboom, een hard
nekkige strijd voeren om er het leven in te
houden. Dat zij daarin geslaagd zijn, be
wijst wel het feit dat zelfs de Australiërs
hun gewoonten beginnen over te nemen.
Natuurlijk gaat dit niet zonder horten en
stoten. Australië kende en kent ook nu nog
in de meeste plaatsen de Europese manier
van kerstviering niet. Er trekken geen
marskramers met kerstbomen op hun wa
gen door de straten en tot voor kort waren
er ook geen kerstboommarkten in de ste
den. Niemand vroeg naar het symbool van
het christelijke feest, afgezien van enkele
kleine kunstbomen als attractie voor de
kinderen en een grote boom voor de kerk.
De komst van meer dan een miljoen emi
granten heeft daar echter verandering in
gebracht. Vijf jaar geleden werden er in
Sydney, dat toen al ruim anderhalf miljoen
inwoners telde, slechts vijfduizend kerst
bomen verkocht. Het vorige jaar was dit tot
het dertigvoudige gestegen. Er gingen hon
derdvijftigduizend bomen van de hand. En
dit jaar schat men het aantal bomen in de
huiskamers op meer dan driehonderd
duizend.
Veel meer Australische gezinnen zouden
intussen de gewoonte van de immigranten
overnemen, indien er voldoende kerst
bomen te krijgen waren, maar hoe vreemd
dit ook moge klinken: er is een tekort. Het
departement van het boswezen verleent zo
veel mogelijk medewerking om aan de
stijgende vraag te voldoen, maar Australië
is ondanks zijn geweldige uitgestrektheden
bos, een bomenarm land, dat zuinig met
zijn hout moet omgaan. Wanneer het de
partement uit één zijner aanplantingen in
de omgeving van Sydney vijftigduizend
bomen ter beschikking stelt voor de kerst-
boommarkt, dan is dit al een grote op
offering.
De stijgende vraag naar kerstbomen en
het tekort aan pijnbomen hebben in de
afgelopen jaren al geleid tot diefstal op
grote schaal! Zelfs door het treffen van
strenge maatregelen is het niet gelukt dit
de kop in te drukken, zoals door de in
voering van een vergunningstelsel voor het
vervoer van pijnbomen en voor verkoop op
de centrale markt van Sydney bijvoorbeeld.
Er worden niet alleen grote hoeveelheden
pijnbomen clandestien omgehakt, dus ge
stolen, maar ook andere bomen, die als
kerstboom kunnen dienen. In Blackheath
(Nieuw Zuid Wales) in de Blauwe Bergen
werden in één enkele nacht zelfs alle jonge
Himalaya-cederbomen weggehaald. Aan de
rand van Sydney hebben vandalen het
vorig jaar alle bomen van twee grote
sportvelden omgehakt.
Hoeveel bomen er verder zijn gestolen
van zowel staatsbosbedrijven als van par
ticuliere bossen, laat zich nauwelijks raden.
De autoriteiten vrezen dat de clandestiene
jacht dit jaar die van 1955 zal overtreffen,
daar er een groot tekort aan pijnbomen is
als gevolg van het slechte seizoen (teveel
regen). Het publiek - en dus ook de clan
destiene leverancier - is ten aanzien van
de keuze van bomen overigens beslist niet
kieskeurig. Het neemt elke boom, die een
beetje op een pijnboom lijkt, al ware het
alleen maar de vorm.
ER IS één bepaalde boom, die het hart
van elke Australiër heeft gewonnen en die
in de kerstmaand in bloei staat. Dat is de
„Christmas Bush" - een naam, die in ver
schillende delen van het land gegeven
wordt aan verschillende soorten planten,
alleen maar omdat zij in de kerstperiode
bloeien en geschikt zijn om als kerstver
siering te dienen. De „Christmas Bus" in
Nieuw Zuid Wales is een Ceratopetalum,
die hoofdzakelijk als struik voorkomt, maar
tot een hoogte van tien tot vijftien meter
kan uitgroeien. De boom heeft kleine witte
bloempjes, die spoedig verdorren. Als dat
gebeurt, dan groeien ineens de kelken uit
in een terra-cotta-rode kleur. Deze kleur is
verantwoordelijk voor de populariteit, die
de „Christmas Bush" geniet. Wie de strui
ken en bomen heeft zien „bloeien" tussen
het groen der gombomen, zal er altijd weer
naar verlangen om het nogmaals mee te
maken. Er gaat van dit kleurtafereel een
onverklaarbare aantrekkingskracht uit.
Het is dus geen wonder, dat de „Christ
mas Bush" een geliefkoosde plant is in
kersttijd. De takken worden verkocht op de
stadsmarkt en in de bloemenwinkels. Er
wordt goed geld voor gemaakt. Ze groeien
ook in particuliere tuinen en - natuurlijk -
in de bossen. Aan de verkoop van pijn
bomen wordt echter meer verdiend. Een
boom van tien gulden inkoopsprijs brengt
in Sidney tweehonderd gulden op, een
boom van een rijksdaalder vijftien gulden.
IN JULI kondigen de winkeliers in
Australië het komende kerstfeest al aan.
Kruideniers en slagers hebben allemaal een
spaarfonds ingesteld, waaraan de klanten
wekelijks een bijdrage leveren, zodat zij
tegen Kerstmis een pakket levensmiddelen
kunnen kopen. De rasechte Australiër heeft
toen ook al zijn bestelling voor zoveel mo
gelijk flessen bier geplaatst bij zijn stam
café. Want wie in december komt, krijgt
geen kans meer. De grote warenhuizen ver
tonen, ondanks de invoerbeperkingen, een
verscheidenheid aan luxueuze artikelen en
speelgoed als nooit tevoren, maar vooral
kerstboomversieringen in een variatie, die
enkele jaren geleden onmogelijk ware ge
weest en die, zelfs voor een Nederlander,
verbijsterend is. De geldomzetten bereiken
een fantastische hoogte, waarin de chari
tatieve verenigingen ruim delen. Het is
aandoenlijk te zien, hoe deze verenigingen,
samen met de grote dagbladen, elke dag
weer pathetische verhalen brengen over
behoeftige gezinnen, arme ouden van dagen
en zieke kinderen, die met Kerstmis hulp
nodig hebben. Het geld stroomt binnen,
want de Australiër is, vooral in de kerst
maand, een goedgeefs mens, die - zonder
zich op de borst te slaan - graag zijn duit
in het zakje doet om zichzelf te bewijzen,
dat hij zijn naast lief heeft. Hij moge zijn
Kerstmis dan al vieren op een andere wijze
dan de Nederlander in het oude land aan
de Noordzee, de Australiër grijpt het kerst
feest aan om niet alleen zichzelf, maar ook
en vooral om anderen goed te doen.
De filosofische faculteit van het Jezuie-
ten instituut Aloysianum in Gallarate (Ita
lië) is maandag een centrum voor de auto-
ma tie van de letterkundige analyse rijk
geworden. Drie personen kunnen hier met
behulp van elektronische toestellen in een
enveertig dagen een tekst van tweeduizend
pagina's (met ruim anderhalf miljoen
woorden) analyseren, een werk dat anders
zevenentwintig maanden zou vergen.
Een Hongaarse vluchteling, die een
model van de stal van Bethlehem met per
sonen- en dierfiguren heeft verkocht om
levensmiddelen te kunnen kopen, heeft een
kapitaaltje verloren, aldus heeft het blad
„Weltpresse" uit Graz gemeld. Een Duitse
zakenman uit Wiirttemberg kocht de stal in
een café in Graz voor ongeveer tweehon
derd gulden. Deskundigen in Duitsland
hebben meegedeeld, dat het model uit de
zestiende eeuw dateert en duizenden gul
dens waard is. De zakenman heeft de
vluchtelingendienst in Graz verzocht de
vluchteling op te sporen, zodat hij de stal
kan teruggeven.
Degenen, die de meeste goede op
lossingen inzenden, dingen mee naar
de volgende prijzen:
HOOFDPRIJS 50 GULDEN
TWEE PRIJZEN VAN 25 GULDEN
VIJF PRIJZEN VAN 10 GULDEN
TIEN PRIJZEN VAN 5 GULDEN
De oplossingen moeten tegelijkertijd
worden ingezonden tussen 1 januari
en 13 januari 1957. Op maandag 14
januari kunnen geen oplossingen meer
worden geaccepteerd. Op de enve
loppe vermelden: Estafette-prijsvraag.
(De puzzels no. 5 en 6 zullen worden
opgenomen in ons nummer van donder
dag 27 december).
In lange rijen stonden de laatste dagen
in Aalsmeer de cyclamen voor verzending
gereed. Misschien is die, welke thans
feestelijk in uw kamer prijkt, hier wel bij.
MAAR DAT is geen manier!
Een vaste jaarlijkse gasten
dan geen kamer te hebben! Je
had er toch op kunnen rekenen!
Aldus voer Issachar uit tegen
de herbergier, die hij enige ver
wensingen naar het hoofd slin
gerde. Hij was op zijn tocht naar
de jaarmarkt gewend in deze ka
ravanserai te overnachten en had
zich reeds voorgesteld er rustig
te mogen uitrusten van de ver
moeienissen, welke het gesukkel
met zijn weespannige os en zijn
koppige ezel hem onderweg had
berokkend.
Issachar was geen groot koop
man. Deze twee dieren boden
voldoende laadruimte voor de
goederen, die hij op de markt
had aan te bieden. Een minder
zuinige koopman had er best nog
een kameel bij kunnen gebrui
ken, want de os en de ezel be
zweken onder een overmatige
last. Maar Issachar was even
hardvochtig jegens de dieren als
jegens de mensen, bij wie hij be
rucht was als een woekeraar en
een schraper, die er geen been in
zag valse weegschalen te hante
ren en te goochelen met een te
kleine maat en een te zwaar ge
wicht.
Is er nergens ruimte?
snauwde de koopman.
De laatste kamer is juist in
genomen, antwoordde de herber
gier. Het zijn twee mensen: een
stokoude man en een piepjonge
vrouw. Een zonderling stel.
Gooi ze eruit en laat ze bij
mijn beesten in de stal slapen.
Een oude klant gaat toch voor!
Maar ze verwacht een
kind.
Dat vond de koopman bijzon
der grappig zo'n stokoude
man en zo'n piepjonge vrouw!
Hij schoot in een rauwe lach en
de waard lachte mee. Het leek
dat de lach hen verbroederde,
want de waard riep tussen de
lachbuien door: Een idee!
Naar de stal bij het vee!
Kirrende en zich op de knieën
slaande van pret, begaven ze
zich naar het vertrek, dat de
twee vreemdelingen was toege
wezen.
ENIGE OGENBLIKKEN later
werden de os en de ezel opge
schrikt door de komst van men
selijk gezelschap. Deze onder
breking van hun nauwelijks ver
worven rust was verre van wel
kom. Ze lagen daar heerlijk te
soezen en herkauwden zo vredig
het schamele rantsoen grassprie
ten véél hoeven ze niet te vre
ten! had hun vrekkige meester
gezegd. De behaaglijkheid, die
de beide dieren genoten, beperk
te zich tot hun lichamen, die uit
geput en gepijnigd door gesel
slagen reeds met een kleine
pauze tussen hun dagelijkse fol
teringen tevreden waren. Maar
hun geest leed door. Want ook
dieren hebben een geest. De os
nu ja! dat was een os. En dit
exemplaar was tamelijk stomp
zinnig in zijn soort. Toch lieten
de dagelijkse striemen niet na
hun stempel te drukken op zijn
innerlijk, dat van neerslachtig
heid even zwart was als de
duistere stal. Maar de ezel! Zo te
zien was het een gewoon bruin
grijs beestje, niet te onderschei
den van alle overige lastdieren.
Een mager, schurftig grauwtje,
althans naar het lichaam beke
ken. Doch onder de vaalbruine
huid verschool zich een edel en
fier gemoed. In haar dromen
werd deze ezelin een voornamere
gestalte zelfs dan het paard,
waarop de koning aan het hoofd
van de optocht reed. Zij bleef
zich bewust, dat zij regelrecht af
stamde van haar betoverde
grootmoeder, die tot Bileam had
gesproken en die een vooruit
ziende geest had gehad.
Zoals het verleden groots was
geweest, zou ook de toekomst
haar geslacht in ere herstellen.
De Heer, die vernedert maar ook
verhoogt, is de beschikker even
eens over het dierenleven. En
zo droomde zij, op het harde stro
in haar stal waar de wonden van
zweep en prikkel nog nabloed-
den, hoe zij eens een jong zou
krijgen en dit jong weer een
jong en hoe dit veulen spierwit
zou wezen en tot ridder zou die
nen voor de Koning der Konin
gen, wanneer deze zijn intocht
in het heilige Jeruzalem zou hou
den. Want zó hadden de profeten
voorspeld.
Is de ezelin van Bileam het
enige dier geweest, dat kon spre
ken? Dieren spreken nóg, maar
alleen wie van ze houdt kan ze
verstaan, zoals een moeder uit
het gebrabbel van haar kleine
begrijpt wat het kindje bedoelt.
De os en de ezel kenden elkaar
al zo lang en zo goed, dat ze
elkanders kreten verstonden.
Dag aan dag hadden ze samen óf
lasten gedragen óf de ploeg
voortgetrokken. Verbiedt de wet
dit? Maar wat gaf Issachar, hun
meester, om de wet? Zelfs op
Sabbath, zag het gelovige volk
het span op de akker, gebogen
onder hetzelfde juk, alle verbo
den ten spijt! En nacht op nacht
hadden ze samen gerust in het
ellendige hok, waarin de meester
hen opsloot, zonder dat hun hon
ger en dorst waren gestild. Dan
bleef er niets over dan de kou te
verwarmen en het duister te ver
lichten met lieflijke dromen, die
een holle maag gaarne baart. De
ezel balkte zijn dromen uit en
de os gaf door een instemmend
geloei te kennen, dat hij het ver
telsel waardeerde.
TERWIJL ze aldus ook ditmaal
rillend tegen elkaar schurkten en
door elkanders gezelschap het ge
meenschappelijk verdriet poog
den te vergeten, ontwaarden ze
eensklaps 'n zonderling schouw
spel, Hun halfgebroken ogen za
gen een licht, dat op hun toe
scheen uit een hoek van de stal.
Het was een zacht en teer licht,
dat hun van vliegenbeten ont
stoken en jeukende ogen welda
dig aandeed. Er straalde een be
haaglijke warmte van dat licht.
Hun beurs geslagen ledematen
voelden zich lenig en fris wor
den onder deze lieflijke koeste
ring.
De ezel wendde het eerst zijn
blikken naar de plek, vanwaar
het licht glansde. Het was een
vredig tafreeltje: een jonge
vrouw met een kindje op schoot,
daarachter als een beschermhei
lige een grijsaard. Het bleek of
het licht ontsprong aan het wit
blonde haar van de zuigeling.
Ineens begreep de ezelin, dat dit
het kind was, dat eenmaal ko
ning geworden op de rug van
haar afstammeling, de witte eze
lin, naar het heilige Jeruzalem
zou rijden. Haar hart popelde
van een wondere blijdschap. Zij
wilde haar geheim, haar droom,
aan de os vertellen, maar zag
nog te juister tijd in, dat haar
balken de kleine schrik zou aan
jagen. Daarom zweeg zij en keek
sprakeloos verrukt naar het licht.
En de os staarde sprakeloos ver
rukt met haar mee.
ZO GING die vreemde nacht
om. Het werd ochtend. Issachar
moest zijn tocht vervolgen. Hij
had slechts spaarzaam gebruik
gemaakt van het slaapvertrek,
waaruit de stokoude man en de
piepjonge vrouw om zijnentwil
waren verdreven. Het grootste
deel van de nacht had hij door
gebracht met zwetsen en drinken
in het gezelschap van andere
kooplieden. Hij had er behoefte
aan, na de vermoeiende tocht
met de onwillige trekdieren zich
te goed te doen aan de kruiden
wijn, die deze waard met myrrhe
en specerijen wist te bereiden.
Hij dronk van de palmwijn en
van het gerstesap, waaraan kro
kus en zout een bijzondere
kracht gaven. Pas toen de
gloeiende drank hem volkomen
had overweldigd, strompelde hij
beschonken op zijn legerstee toe.
Na het vroege opstaan was zijn
humeur er niet beter op gewor
den. Zijn knuist omvatte reeds de
prikkel, welker ijzeren punt de
dieren uit hun rust zou opdrij
ven naar de stoffige karavaan
weg. Op zijn tong lagen de vloe
ken klaar, waarmee hij de zware
zakken op hun ruggen zou neer
werpen. Met een norse zwaai
duwde hij de deur van de stal
open.
Het was nog donker buiten.
Issachar knipperde met de ogen,
toen hij de stal verlicht zag door
het wonderlijke schijnsel, dat van
het hoofd van het kind afstraal
de. Het was hem, alsof dit tere
en zachte licht iets in zijn bin
nenste deed smelten, iets heel
hards en heel lelijks. En alsof hij
met het doorbreken van dit ge
zwel een nare ziekte was kwijt
geraakt. Hij voelde zich zo
vreemd anders geworden. Anders
dan gewoon.
Zou hij vroeger een stokoude
man met zoveel eerbied gegroet
hebben, als had hij een profeet
voor zich? Zou hij een jonge moe
der zulk een vriendelijk woord
hebben toegevoegd over haar
kind? Zou hij zijn os gestreeld
hebben en de ezel een goedaar
dig tikje ter verwelkoming op
haar hals hebben gegeven? Was
hij nog zijn oude zelf, toen hij
het kindje vroeg, of het niet op
de ezel wou rijden?
Later! zei de moeder glim
lachend. En de ezel kon een ge
balk niet weerhouden, omdat ze
de geheimzinnige betekenis van
dit „later!" begreep.
Maar dan moet ik eerst je
arme rug eens goed onderhanden
nemen! voegde Issachar de ezelin
toe. Op de markt zal ik zalf
kopen voor je wonden en voor
die van de os. En ik zal een ka
meel kopen, omdat de last te
zwaar wordt voor jullie verwerk
te ruggen
Het was zo vredig en knus in
de stal, dat Issachar moeilijk af
scheid kon nemen van het lief
lijke tafreeltje, dat hem daar
had verrast. Hij stelde zijn ver
trek nog even uit, om de waard
gelegenheid te geven de dieren
eens extra te voederen, voordat
ze de reis voortzetten. En toen ze
eindelijk gingen, negen ze tot af
scheid eerbiedig voor het heilige
drietal hun hoofden: Issachar, de
os en de ezel.
1.
5.
6.
8.
22.
24.
25.
27.
28.
29.
Horizontaal:
hindernis 1.
open plaats in het ijs 2.
spreekwijze 3.
plakmiddel 4.
vervoermiddel 5.
gave 7.
larf van een langpootmug 9.
waar men binnen moet rijden 12.
plaats van betaling 14.
menigte 15.
Nederlandse provincie 17.
en andere 19.
hoogste deel 20.
waarvan men eet 23.
spreekwoordelijk slim dier 26.
glansmiddel 28.
Verticaal:
eveneens
duivel
in grond gebouwd deel van huis
zwaar
sterrebeeld in de dierenriem
bekende Nederlandse dierentuin
vroeg bij de pinken
traag, sloom
muzieknoot
voedsel tot zich nemen
dichterbij
waarop wielen bevestigd worden
scherpe specerij
communicatiemiddel
nuttige vogel
op grote afstand
t s
In de bijgaande figuur
moeten horizontaal vijf
tien woorden ontstaan.
Van elk woord zijn en
kele letters al ingevuld.
De nog in te vullen
letters vormen in ieder
woord symmetrische let
tergroepen, dat wil zeg
gen letterreeksen die
van achter naar voren
gelezen hetzelfde zijn
als van voren naar ach
teren.
Enkele voorbeelden:
Was een woord gegeven als VR D E E L dan zou op de stip
pen (in de figuur in ae vakjes) de lettergroep O O R O O ingevuld kun
nen worden, zodat het woord „VOOROORDEEL" ontstond. Zo ook met
bijvoorbeeld VDEN dat met toevoeging van de symmetrische
lettergroep „ERTRE" tot het woord VERTREDEN zou leiden. Zo moeten
dus in de open vakjes horizontaal symmetrische lettergroepen worden in
gevuld waardoor vijftien woorden ontstaan.
Dat is echter nog niet de hele opgave. Alleen de volgende letters mogen
namelijk voor het invullen worden gebruikt:
AAAAAAAAAADDEEEEEEEEEEEEEEEE
GGIIIIIIIILLLMMMMNNNNPPRRRRRSS
T V
Bij een juiste invulling ontstaat van boven naar beneden gelezen in de
dubhelomlijnde verticale kolom de naam van een organisatie, die de hoop
is van de mensheid op een vredige en welvarende toekomst.
(Van onze correspondent in Parijs)
JACQUELINE RICHARD is het negen
jarig dochtertje van een Franse vracht
autochauffeur. Zij heeft nog een broertje
en een zusje van acht en van twee jaar.
Breed heeft het gezin Richard, dat dicht
bij Parijs in de arbeidersvoorstad Cham-
pigny-sur-Marne woont, het zeker nooit
gehad. Maar nadat de vader een half jaar
geleden bij een zwaar auto-ongeluk betrok
ken was, waarvan de gevolgen hem nog
altijd beletten weer achter zijn stuur plaats
te nemen, heeft de familie Richard zich
zeer veel moeten ontzeggen.
Het kerstfeest was weer in aantocht en
in alle etalages waren de rode guirlandes
van papier al» opgehangen en de ontelbare
geschenken uitgestald. Het vorige kerst
feest was, zoals de klas zich nog goed her
innerde, voor Jacqueline al niet zo gran
dioos geweest, maar dit jaar zou het zeker
nog wel heel wat magerder worden. En
terwijl weken tevoren alle andere kinde
ren 's avonds hun schoen al mochten zet
ten, waarin Père Noël, het Franse kerst
mannetje, dan de volgende ochtend een
stuk lekkers bleek te hebben gedeponeerd,
kon Jacqueline haar vriendinnetjes nooit
van zo'n opwindend avontuur vertellen.
Geloofden al die kinderen zelf nog wel aan
de wonderen van de heilige man? Mis
schien maar half en half, maar in ieder ge
val werd er in de klas en op de speelplaats,
zodra Jacqueline maar even weg was, veel
en druk gepraat over de mogelijkheden nu
ook eens iets te doen voor haar. En toen
kreeg een van de meisjes een prachtige in
val. Ze zouden er eens met de juffrouw
over spreken. Zo werd de juf dan in het
beraad betrokken. Ze beloofde eens heel
diep te zullen nadenken. De volgende och
tend werd Jacqueline voor een boodschap
naar het schoolhoofd gestuurd opdat de
juffrouw het plan uit de doeken kon doen.
„HEBBEN JULLI wel eens gehoord", zo
begon ze toen Jacqueline de hielen had ge
licht, „van het televisie-programma „Vous
êtes formidable" (U bent geweldig) van
de zender Europa 1? Nu, de meneer die dat
programma maakt, Jacques Antoine, looft
iedere week een grote geldprijs uit voor
zijn kijkers en luisteraars, met de vraag
hem de naam op te geven van iemand, die
zich door karakter of prestaties heel bij
zonder heeft onderscheiden. Als wij nu
eens de naam van de moedige, flinke en
onfortuinlijke Jacqueline opgaven".
Er ging een gejuich op en na schooltijd
zou door de juffrouw de brief worden op
gesteld, waaronder dan alle kinderen hun
handtekening zouden zetten.
Er brak een week aan van grote span
ning. Toen kwam er op een dag een brief,
waarin de televisieman zijn bezoek aan
kondigde. Meneer Antoine verscheen inder
daad een paar dagen later op school en
toen Jacqueline weer met een smoesje de
klas was uitgestuurd, onthulde hij een plan
én de inhoud van de dikke aktentahs, die hij
onder zijn arm droeg: bankbiljetten, die
onder de dertig meisjes werden uitgedeeld.
Iedereen kreeg niet minder dan dertig gul
den. Een bedrag dat misschien alleen de
allerrijkste kinderen van de klas ooit in
hun spaarpot hadden verzameld. Dat geld
was natuurlijk niet voor henzelf. Maar wél
mocht iedereen dat fortuin besteden naar
eigen idee om er cadeautjes voor de familie
Riohard voor te kopen, die dan onder de
kerstboom zouden worden gelegd.
Of Jacqueline nu al die dagen nooit iets
van die geheimzinnigheden had gemerkt?
Missohien was ze ook wel te trots om nu
iets te laten merken en bovendien vond ze
vermoedelijk dat kiekeboe-spelen ook wel
leuk, maar zeker is, dat ze dit kerstfeest
haar hele leven niet meer zal vergeten.
Zoveel chocola, bonbons, speelgoed en
warme kleren had ze nog nimmer bij el
kaar gezien. En heel Champigny-sur-Marne
is de Europa-zender, die zo prachtig voor
Père Noël heeft gespeeld, dankbaar voor
het kerstfeest, dat de familie Richard dit
jaar kan vieren.
