JOYEUZE DEKENS EN LAKENS
OOK AFDROOGDOEKEN MET
FLEURIGE PATRONEN
Wonen aan de rechteroever van Parijs
KWATYA
Schij nhazelaar
Dominee danst
mee op het
kerkbal
Frankrijks filmster nummer één
gaat optreden in de rol van
een „dynamische vrouw'
Elizabeth
Aan de grens van de joodse wijk
Michèle Morgan
VRIJDAG 8 FEBRUARI 1957
7
Onze tuin- en kamerplanten
G. Kromaijk
t is weer
VITAMINCREAM
<v
oor
de<:U
rouw
ENKELE JAREN GELEDEN heeft een Leidse wolfabrikant een revolutie
teweeggebracht in het ornamenteren van dekens. Zijn opzet was meer kleur
te brengen in de slaapkamers. Hij begon met het vervaardigen van geblokte
dekens in sprekende kleuren. Ze vonden bij de winkeliers maar weinig aftrek.
Men was immers gewend aan zoete kleurtjes, het bloemmotief of het medaillon
dessin. Daar vroegen de kopers ook naar. Toen echter een vooruitstrevende win
kelier een paar van deze blok- en streepdekens in zijn ealage legde, kwamen
er spoedig enthousiaste afnemers. Sindsdien heeft een geheel nieuw genre dekens
de markt stormenderhand veroverd. Het is een genre met een decoratief element,
dat logisch past bij de hedendaagse opvattingen omtrent de wooncultuur.
WARM, LEVENDIG EN ZONNIG zijn
de kleuren van die nieuwe dekens en ze
zijn lang niet allemaal uitgesproken
„wild" gedessineerd. Op een tentoon
stelling van een gloednieuwe deken
collectie, dezer dagen te Den Haag ge
houden, hebben we de laatste ontwer
pen op dit gebied gezien. Het aardige
hierbij was, dat jongelui van de Aca
demie voor Beeldende Kunsten voor een
groot deel de ontwerpers zijn. Enkele
tientallen van de beste zijn gekozen uit
driehonderd dessins. Wij deden de ver
rassende ervaring op, dat eenzelfde des
sin in geheel andere kleurstellingen to
taal verschillend lijkt. Een uitvoering in
geel met wit bijvoorbeeld geeft een heel
andere indruk dan een anthracietkleur
met oker.
Doordat de dekens twee kleurkanten
hebben, die eikaars spiegelbeeld zijn
(jacquard) kan men nu eens de lichte,
dan weer de donkere kant boven leggen.
Uiterst beschaafd vonden we een
kleurcombinatie van anthraciet met
rose dat is wel het allernieuwste
mooi ook verschillende nuances van
grijs of donkergrijs met oker. Zelfs
paarse dekens met een dessin van on
regelmatig neergelegde gele lucifers
waren er te zien. Een opvallende pres
tatie leverde een zeventienjarige ont
werpster met een deken, waarop twee
grote witte kandelagers met de rug
naar elkaar toe en gescheiden door een
smalle rode streeep op een anthraciet-
kleurig fond voorkomen.
Tijger- en zebrastrepen, onregelmatig
geplaatste halters, figuren, die aan spij
kerschrift doen denken, een oerwoud
idee met bladeren en lianen of orna
menten, die de gedachte opwekken aan
de leuningen van Parijse terrasstoeltjes
zijn alle voorbeelden van goede decora
tieve vondsten.
(Nog even een praktische opmerking:
het merk van de deken behoort altijd
aan het voeteneind te liggen in verband
met de richting van de haren in het
dek. Doen we het anders, dan bestaat
de kans, dat we de vezels op den duur
lostrappen. Dit geldt natuurlijk vooral
voor kinderen.)
Ook lakens
BEHALVE DOOR DEZE joyeuze de
kens kan ons bed tegenwoordig ook
worden opgefleurd door een totaal
nieuw genre lakens. Steeds meer ge
kleurde toepassingen dragen er een
steentje toe bij, dat we met een plezie
rig gevoel tussen de lakens stappen en
werkelijk in een pronkstuk van een bed
liggen. Vrolijk en feestelijk zijn de pas-
vastzit, een beetje prettiger maken.
Door zuiver linnen doeken met kleu
rige rose-rode of blauwe ondergrond-
jes en daarop keukengereedschap of
vruchten en andere aantrekkelijke mo
tieven gedrukt, kunnen we voortaan
worden aangespoord aan de slag te
gaan. Door hun aantrekkelijke uiterlijk
dragen ze ertoe bij de keuken op te
fleuren.
Een ochtendhumeur kan wellicht
verdreven worden door ons na het bad
te hullen in een van die romantische
badhanddoeken of -lakens, waarvan
er momenteel verschillende variaties in
de handel zijn. Er zijn uitgesproken
bonte met strepen, blokken, fantasie
tekeningen en ook heel romantische
dessins. In Amerika maken brede stre
pen in pasteltinten met wit veel op
gang, bijvoorbeeld wit met een prach
tig rose, bruin of blauw. Goudkleurige
lurexdraden, ingeweven in de rand za
gen we bij badhanddoeken, die aan één
kant wit en de andere kant rose, zacht
geel of blauw zijn. Het geeft een bij
zonder verfijnde indruk en die inge
weven draden blijven ook na de was
beurten hun glans behouden. Ze gaan
vergezeld van bijpassende washandjes.
Verfijning en fleur zijn er dus volop
in de nieuwe huishoudtextiel. Dit goed
moet een gunstige psychologische uit
werking hebben op degenen, die er
dagelijks mee omgaan. Zou het boven
dien niet zo zijn, dat de man er wat
eerder toe komt zijn „afdroogplicht" te
vervullen, als we hem een doek in de
hand geven, die een feest is voor het
oog?
Tineke Raat
Een van de moderne dekendessins, dat
doet denken aan spijkerschrift.
telkleurige lakens met gestreepte ran
den. De laatste vormen een pendant met
de op gelijke wijze uitgevoerde slopen.
Natuurlijk moeten we er goed op letten,
dat lakens en dekens op elkaar zijn af
gestemd. Als dat niet het geval is, gaat
het effect totaal verloren.
De dessinering en de kleurengloed
blijft niet alleen tot het bed beperkt.
De andere huishoudtextiel biedt ook
tal van nieuwtjes. Dat waren we al
gewend in het tafelgoed, maar een ver
rassing bieden onder andere de af-
droogdoeken. Sinds mensenheugenis
waren ze uitgevoerd in de alom be
kende ruitmotieven. We hebben ze nu
gezien in alleraardigste frisse patronen,
waardoor ze het naarste werk in de
huishouding, de afwas en wat daaraan
Dessin van meetkundige figuren.
De Schijnhazelaar in volle bloei.
Over het algemeen is er veel belang
stelling voor vroegbloeiende heesters.
Het zijn immers de eerste lenteboden
en het wachten op de echte zomerbloe
men kan nog zo lang duren. De Schijn
hazelaar is nog niet zo algemeen be
kend en toch is hij zijn plaats in uw
tuin dubbel en dwars waard. Er wordt
wel eens geklaagd dat de mussen alle
bloemknoppen van de Forsythia's of
Chineese klokjes wegpikken. Men
vraagt dan of ik er een goede vervan
ger voor weet. Ik heb nimmer opge
merkt dat de mussen de knoppen van
deze vroegbloeiende heester ook weg
pikken. U kunt dus best eens een proef
nemen. De mooie gele bloempjes ver
spreiden een heerlijke primula-achtige
geur. Alleen al daarom is deze struik
waard om aangeplant te worden. De
Corylopsis moet nu spoedig bestelt
worden, doch verwacht dan dit voor
jaar niet te veel bloemen meer; de
meeste bloemknoppen zullen bij het
transport wel verloren gaan. De struik
kan hoog opgroeien, maar hij doet er
vele jaren over. De eerste jaren zal
men dan ook niet zo veel hoeven te
snoeien.
(Van onze correspondente)
WE ZIJN verhuisd. Na vijftien jaar
in Montparnasse gewoond te hebben
zijn we de Seine overgestoken om met
terwoon de „rive droite", de rechter
oever te bereiken. Dat is op zichzelf al
een overgang die in de ogen van vele
Parijzenaars bijna met verraad gelijk
staat. Het zijn inderdaad twee werel
den, de rechter- en de linkeroever. We
zitten nu in het hart van het oeroude
Parijs, in de schaduw van de kathe
draal Saint-Paul en een paar stappen
van de Place des Vosges die met haar
rose renaissance-gevels wel een van de
mooiste en sfeerrijkste punten van de
hoofdstad mag heten. De straat waar
in ons huis staat draagt de naam Rue
du Roi de Sicile. De koning van Sicilië
was de broer van de Heilige Lodewijk.
De straat ligt ongeveer op de grens van
de Parijse jodenwijk. De synagoge is
heel dichtbij en het zijn meest zichtbaar
orthodoxe joden die je in deze omgeving
ontmoet. Mannen met donkere lange
baarden en ouderwetse zwarte hoeden
op, die ze bij het eten in de restaurants
voor een klein kalotje verwisselen. Op
straat en in de winkels wordt veel
jiddisch gesproken. Buiten aan de
kiosken hangen slierten kranten, die in
het hebreews gedrukt zijn. Diezelfde
onbegrijpelijke lettertekens zie je ook
overal op de winkelpuien zonder dat
soms de Europese vertaling erbij ver
meld wordt. Niet alleen de aanblik van
de slagerijen met „kauscher" vlees, van
de talrijke poelierswinkels waar de kip
pen vaak buiten op het trottoir aan het
spit geroosterd worden, is gans anders
dan in onze oude buurt, ook de honing
zoete geur van de bakkerijen is ver
schillend.
Dat joodse karakter heeft zich ook
aan allerlei levensgewoonten opgedron
gen. Zaterdags - de sabbath - zijn bijna
alle winkels potdicht, maar anders gaat
het nergens in Parijs zó druk en leven
dig toe als in deze wijk waarin iedereen
voortdurend wel iets van de hand
schijnt te willen doen.
Boodschappen doen is hier ook een
héél ander soort bezigheid dan overal
elders in Parijs. Hier lijkt haast iederr
winkelier te verwachten dat je wel wal
op de prijzen hebt af te dingen, die toch
aanmerkelijk lager zijn dan in de mees
te andere buurten. Onderhandelen doe
je hier met iedereen. Die gewoonte lij
ken zelfs de officiële instanties en auto
riteiten van de wijkbewoners te hebben
overgenomen. De eerste dagen hadden
we ons nog niet zo volledig op de voor
schriften ingesteld en tot drie maal toe
de auto aan de verkeerde kant van de
straat geparkeerd. Die fout leverde ons
prompt drie .bonnetjes" op a raison van
negen gulden het stuk. Onze concierge
ried ons aan op het politiebureau te
gaan praten. Politiecommissarissen be
horen in Parijs nu niet bepaald tot het
beminnelijkste mensenras, maar de
functionaris hier was, na wat heen en
weer-gepraat, al vrij gauw bereid ons
onze overtreding kwijt te schelden. De
bonnetjes werden in kleine snippers
verscheurd! Had je in Montparnasse
eens om moeten komen
Met dat al voelen we ons deze eerste
dagen nog wel als de bekende katten
in het vreemde pakhuis. Maar ik ver
moed zo dat we wel spoedig zullen in
burgeren en over onze latere ervarin
gen hoop ik u dan ook nader te ver
tellen.
Een ontwerper van brilmonturen te
Londen heeft een aantal nieuwe model
len gelanceerd. Opvallend is dat het
„bruggetje" tussen beide glazen zeer
sierlijk in het geheel is verwerkt of
zelfs geheel ontbreekt.
Het oerwoud in uw deken.
(Van onze Engelse correspondente)
OP ONS VERZOEK zijn we als lid
opgenomen in de Presbyterian Church
van St. Andrew. Deze kerk is het beste
te vergelijken met de Hervormde Kerk.
Door de band met Schotland (St. An
drew is Schotlands schutspatroon), is zij
calvinistischer dan andere Engelse ker
ken.
Behalve een armenzorgvereniging
heeft de kerk ook nog een bridge-club
en een tennisclub. In de winteravonden
worden lezingen gehouden over ver
schillende onderwerpen, afgewisseld
met leerzame filmvoorstellingen. Dan
zijn er ook nog de „social evenings". Dat
zijn avonden waarop de genodigden on
der het genot van een kopje thee en
cakes (door de damesleden om beurten
gebakken), met elkaar kennis kunnen
maken.
Groot was onze verbazing, toen wij
uitgenodigd werden, deel te nemen aan
het „kerkbal". Van zoiets hadden we
nog nooit gehoord! Op de kaarten stond:
Avondkleding vriendelijk verzocht.
Voor de mannen is avondkleding geen
probleem, want de smoking verandert
nooit, maar wat moet eèn vrouw nu
aandoen op een kerkbal?
Na lang beraad besloot ik maar een
zwarte cocktailrok aan te trekken en
een zwart truitje met driekwartlange
mouwen en een niet te lage hals. Toen
we om half negen aankwamen zag ik
de beeldigste toiletten, waarvan vele ge-
decoleteerd en strapless. Daar zweefden
ze voorbij! De ouderlingen, de leden, de
jeugd en.zelfs de dominee in avond
kleding met een „dog-collar", dat is een
omgekeerde boord, die de geestelijkheid
hier draagt. Op het podium speelde een
kleine band. Behalve de wals werden
ook nog samba, foxtrot en andere dan
sen gespeeld en iedereen deed dapper
mee. Toen sprong er één van de leden,
gekleed in een Schotse „kilt", op het
podium, en de ceremoniemeester riep
alle genodigden op voor de Schotse dan
sen. Onder de fascinerende tonen van
de doedelzak werden de „White Ser
geant" en de „Gay Gordon" gedanst.
Om elf uur nam iedereen aan tafeltjes
plaats en werd koffie met een grote va
riatie aan hartigheden gepresenteerd.
De damesleden hadden erg hun best ge
daan. Ik heb besloten als het mijn beurt
is, croquetjes te maken, want die ken
nen ze hier nog niet. Gedurende de
pauze had ik een aardig gesprek met
één van de ouderlingen. Ik vertelde hem
dat wij zoiets in Holland nog nooit mee
gemaakt hadden, maar dat we het énig
vonden.
Na de pauze werd het feest voortge
zet, met spelletjes en andere dansen, ja,
zelfs rock 'n roll kwam op de proppen.
Om half twaalf werd het bal besloten
met het volkslied en een hartelijk af
scheid van tientallen nieuwe vrienden.
ADVERTENTIE
(Van onze correspondent in Parijs)
MICH®LE MORGAN, die onlangs door het Franse publiek voor de zevende achter
eenvolgende maal tot de beste filmspeelster van het jaar werd uitverkoren, is met
haar man, acteur Henri Vidal, in een der fraaiste patriciërshuizen, het zogeheten
Hotel Lambert, in de oudste wijk van Parijs gevestigd. Het huis, of we zouden bijna
zeggen: de burcht, waarvan het beroemde filmpaar een der hoogste etages bewoont,
ligt op het lie Saint-Louis, een der twee eilandjes waar ruim tweeduizend jaar ge
leden de eerste grondvesten van de Franse hoofdstad werden gelegd. Door de hoge
vensters van hun stijlvol ingerichte woning zie je de rustige Seine stromen. Het is een
vreemde sensatie wanneer ik langs een wenteltrap het appartement van de Vidal's
heb bereikt deze coryfeeën van de filmkunst in zo'n eeuwenoud kader aan te
treffen. Zoiets als een modern schilderij in een klassieke lijst, zonder dat je kunt
zeggen dat die twee elementen elkaar niet verdragen.
Die opmerking komt
mij bij de begroeting
al gauw over de lip
pen. Michèle Morgan
geeft ten antwoord,
dat ik me in haar
karakter en haar
voorkeuren toch
vooral niet vergissen
moet. „Ik houd
vooral van de stilte,
en van de eenzaam
heid. Recepties en
premières vind ik
eigenlijk een gruwel.
We ontvangen hier
bijna alleen onze
beste en oude vrien
den. Mondainiteiten
zijn voor mij een
kwelling, en op het
jachtige leven van
deze tijd ben ik van
nature helemaal niet
zo goed ingesteld.
Met mijn man is het
iets anders. Heel
hard rijden in een
auto, schijnt hem op
aangename wijze op
te winden. Ik vraag
meestal maar of ik
tevoren even uit mag
stappen. Het is niets
voor mij".
Natuurlijk komt
het gesprek al spoe
dig op haar vele
films.
„Nou, nou", onder
breekt mevrouw
Morgan, die eigenlijk
Simone Roussel heet,
„het zijn er op de
kop af vijfendertig"
en op het aparte,
speciale type van de
wat koele minnares, die ze na „Gribouille"
waarin ze op zeventienjarige leeftijd debu
teerde, „Orage" °n „Quai des Brumes"
vrijwel zonder uitzondering steeds heeft
uitgebeeld.
„Ja", erkent Michèle Morgan, „de regis
seurs en het publiek schijnen mij nu een
maal graag op een bepaald karakter vast
te willen leggen. Die eigenschappen zul
len natuurlijk ook wel in mijn persoon
lijkheid verankerd liggen. Maar het ge
vaar blijft natuurlijk toch, dat je óók in je
speel- en uitdrukkingsmiddelen wat een
zijdig gaat worden".
„Maar heeft u bij de keuze van een on
derwerp en een draaiboek dan niet een
eigen stem in het kapittel?"
„Gelukkig wel. En die stem is zelfs, mag
ik wel zeggen, beslissend. Een scenario
wordt doorgaans allereerst voorgelegd aan
een acteur of actrice, die beschouwd wordt
een eigen vast en uitgebreid publiek te
bezitten. De naam van een ster op een af
fiche wordt nu eenmaal beslissend geacht
voor het eventuele succes van een film. Ik
zeg dat niet om op te scheppen. Maar het
feit kan intussen óók moeilijk worden ont
kend. Het publiek gaat vooral naar de bio
scoop om een bepaalde ster te zien die het
bewondert. Op enkele regisseurs na wor
den de overige medewerkers of makers
van een film bijna als bijzaak beschouwd.
Dat is erg onrechtvaardig, maar niemand
schijnt er wat aan te kunnen doen. En on
rechtvaardig is het overigens, dat het pu
bliek zijn sterren tot het eeuwig vertol
ken van bepaalde types wil veroordelen.
En daarom hecht ik nu zelf zo'n grote be
tekenis aan mijn volgende film die „Re
tour de Manivelle" zal heten. Natuurlijk
is er weer liefde in het spel en dus een
driehoek. Mijn partners heten Peter Va-
neck en Daniel Gélin. En dit liefdesspel,
of beter liefdesdrama, ben ik nu eens niét
de wat willoze prooi der passies, maar eer
der het motorische element. Een dynami
sche vrouw, zoals dat tegenwoordig heet.
Ik sta nu op het punt om naar Nice te ver
trekken voor de buitenopnamen die een
maand of twee zullen duren".
Intussen heeft Henri Vidal, die momen
teel meewerkt aan René Clair's volgende
film, zich in een kamerjas gehuld in
de conversatie gemengd en zo komt de
vraag aan de orde of en wanneer we hen
ook weer eens samen op het doek zullen
zien. De echtelieden hebben elkaar bij de
opnamen in Rome, nu tien jaar geleden,
van Fabiola leren kennen en nadien speel
den ze samen ook nog in de films „La
Belle que voila" en „L'Etrange Mme X".
„Nee, achter die professionele samenwer
king hebben hebben we", zo verklaart
Henri Vidal vastbesloten, „nu definitief
een punt gezet.
„Ja", licht Michèle nader toe, „we vin
den alle twee dat getrouwde mensen in
ons vak hun persoonlijke leven van hun
filmcarrière gescheiden moeten houden.
Het publiek wéét nu eenmaal dat we man
en vrouw zijn. En door een liefdes-scène
of een andere ontmoeting op het projectie
scherm worden er dan bijgedachten opge
wekt, die we beter kunnen vermijden. We
gaan dus ieder onze eigen weg. Trouwens,
zou dat óók voor een huwelijk niet veel
beter zijn? Elkaar na een afwezigheid van
een paar maanden weer terug te vinden
is helemaal geen drama. En voor een hu
welijk is dat zelfs wel gezond.
„Nog een vraag. Denkt u er nooit over
nog eens op de planken te verschijnen?"
„Natuurlijk heb ik daar vaak over ge-
Michèle Morgan en Henri Vidal in hun
„burchtkamer" met uitzicht op de Seine
dacht en regelmatig krijg ik ook uitnodi
gingen van theaterdirecteuren. Maar het
is zo iets heel verschillends, film en to
neel. Ik zou me geloof ik erg vreemd voe
len op de planken voor een volle zaal. Ik
heb daar helemaal geen ervaring en ik
denk niet, dat ik die angst nog ooit zou
kunnen overwinnen".
Michèle Morgan heeft, zoals gezegd, de
reputatie een koele actrice te zijn. Ook in
privé maakt zij zeker geen andere indruk.
In haar volgende film wil ze echter bewij
zen, dat ze heus over temperament be
schikt. Ik heb in ieder geval mogen onder
vinden, dat zij ook een bijzonder vriende
lijke gastvrouw is.
ADVERTENTIE
Take care to be lovely
Een wonderbaarlijke cream, die vele
wereldberoemde schoonheden hun
jeugd doet behouden.
De kachtige voedende oliën ver
richten wonderen op die plaatsen
rond ogen, voorhoofd, mond en
hals, waar 't eerst rimpeltjes drei
gen te verschijnen.
Voor het behoud van een jeugdige
schoonheid.
Onze ervaren specialisten geven u
gaarne persoonlijke voorlichting.
PARFUM ERIE
Zandvoortselaan 75
Heemstede - Tel. 36827
Ruime parkeergelegenheid.
