ZWITSAL
Ierland is
Scherpste grenslijn door
die der religie
Van dag tot dag
^Praatótoel
verlovingsringen
ls er een bijzondere reden
Kinder Honing Siroop
Op
Bondskanselier in mei
toch naar Washington
Interparlementaire Benelux
raad komt bijeen
Op 22 dezer in Brussel
Hongaarse missie vangt bot
in vluchtelingenkampen
Westduits leger schaft het
„Gott mit uns" af
Weer halfhoge laarzen,
maarmet rubberzolen
Volendamse kledij in het
Britse Lagerhuis
Havenstaking aan oostkust
der Verenigde Staten
W aiakzaamlield
Dank u
Britse eenheid
Ierse eenheid
T wijf elachtig
A (J 15 FEBRUARI
195 7
o
Dit prachtige oude grafkruis in
Zuid-Ierland symboliseert de Ierse
verdeeldheid. Tussen rooms-katho-
lieke republiek en het protestantse
Ulster loopt de scheidslijn der
godsdiensten.
noorden met gerust gemoed en uit vrije
wil, al was het maar op federale basis, ge
hoor kan geven aan Ierlands traditionele
devies „Cead mille failte" (honderddui
zend maal welkom) zal de kloof, die Ier
land verdeelt, werkelijk gedicht zijn. Maar
daar ziet het voorlopig nog niet naar uit.
ADVERTENTIE
SPECIAAL voor hoestende hinderen
'Er is óbhi^en'ecbnomischc pdrtii'è:
Ulster industrialiseert in hoog
tempo. Dit zijn de scheepswerven
van Belfast.
(Van onze correspondent in Wenen
De twee vertegenwoordigers van de Hon
gaarse regering, die, tezamen met Oosten
rijkse ambtenaren en een vertegenwoor
diger van het hoge commissariaat van de
UNO voor vluchtelingen Hongaarse kam
pen in Oostenrijk bezochten, hebben wei
nig succes gehad. De vluchtelingen hebben
hun landgenoten met stenen en aardkluiten
bekogeld en de Oostenrijkse gendarmerie
moest herhaaldelijk ingrijpen om de Hon
garen, die tot taak hebben vast te stellen
wie van de vluchtelingen naar Hongarije
wil terugkeren, te beschermen.
Van de zeshonderd vluchtelingen in het
kamp te Mödling wilden er twee met de
commissie spreken. In Kaisersteinbach
drie van de tweeduizend. Deze mensen
hebben heimwee naar hun gezin of familie.
De Oostenrijkse regering staat er op dat
de twee Hongaarse vertegenwoordigers ook
andere kampen bezoeken, maar deze be
danken er voor. Zij zijn bang voor hun
verbitterde landgenoten en zien wel in dat
deze actie vruchteloos is. In de kampen
van Korneuburg en Stockerau heeft geen
enkele vluchteling zich opgegeven voor
repatriëring.
Volgens radio-Boedapest is de ontvangst
van de Hongaarse commissieleden een pro
vocatie en zou de Oostenrijkse regering
verplicht zijn orde op zaken te stellen.
Tijdens een optocht hebben Weense com
munisten vorige week in Wenen vijfhon
derd aldaar gehuisveste Hongaarse vluch
telingen geprovoceerd door te roepen „Leve
Kadar" en „Jullie leven op onze kosten".
Tweehonderd politieagenten moesten op
treden om de orde te herstellen.
Windmolens
Mijn goede vriend, de dokter, beweert,
dat een man bewijst zich oud te voelen als
hij zich niet meer in zijn jas wil laten
helpen, een aardige psychologische trou
vaille, die ik na langdurige waarneming
van de menselijke gedragingen slechts kan
beamen.
Overigens ben ik van mening, dat er nog
een ander verschijnsel optreedt, waaruit
de man kan afleiden, dat hij de jaren des
onderscheids is ingegaan. Er komt name
lijk een ogenblik, waarop hij tracht te flir
ten met de dochter en zijn avances beant
woord ziet door de moeder. Dat is een be
denkelijk symptoom, vrienden, dat ge niet
moogt misverstaan. Hoe spoedig zal men
u immers een oude snoeper of een oude
bok noemen. En laten wij eerlijk zijn, een
niet meer te verdoezelen embonpoint, een
kalende schedel, een ochtend-kuch en een
te hoge bloeddruk verraden duidelijk aan
welke kant ge staat, daar helpt geen lieve
moederen aan.
Omdat er voor mannen echter allerlei
aardige spelletjes zijn bedacht, zoals: ke
gelen, politiek bedrijven, vissen, zaken
doen, borrelen en krantje lezen, verglijden
voor hen de middelbare jaren gewoonlijk
zonder al te grote schade aan het moreel
toe te brengen.
Maar hoe geheel anders liggen deze za
ken ten aanzien van de vrouw, die zich
plotseling oud gaat voelen, hetgeen kan
gebeuren op elk tijdstip tussen haar vijf
entwintigste en vijfenzeventigste levens
jaar.
Fabrikanten van jeugdige kleding voor
zwaardere figuren, van gezichtswatertjes,
dag-, nacht- en rimpelcrême, vermage
ringspillen, verstevigingspïllen, haarverf,
step-in's en b.h.'s hebben hun (dik belegde)
boterham te danken aan de strijd, die de
vrouw doppertjes voert tegen het klimmen
der jaren. En hoewel het een ongelijke
strijd is, gebiedt de eerlijkheid te verkla
ren, dat de esthetische resultaten lang niet
mis zijn.
Een bijzondere plaats nemen de moeders
van opgroeiende dochters in. Het voort
schrijden der jaren is voor hen niet zo
erg want zij projecteren eenvoudig het
verlangen naar een hernieuwde jeugd op
hun, tot ivasdom gerakende dochters. Ter
wijl vaders elke poging van jonge snot
neuzen om hun dochters te benaderen,
zien als een vreselijk zedenmisdrijf-in-
wording, tonen de moeders niet de minste
ongerustheid. Binnen zekere grenzen ver
heugen zij zich zelfs in de prille successen
van hun opvolgsters en het kopen van de
eerste baljurk voor de nieuwe generatie
is voor de meeste moeders een hoogtepunt
in hun leven.
Zo strijden wij allen op onze eigen ma
nier tegen de windmolens van de tijd, tot
dat de échte ouderdom ons de gave ver
schaft, niet meer aan de toekomst te den
ken maar in het verleden te leven.
Dan halen wij handenvol jeugdherinne
ringen uit de schemerige zalen van ons
onderbewustzijn. Zij hebben door de lang
durige opslag een mooi patina gekregen.
En als er hier of daar wat stukjes afge
brokkeld zijn, repareren wij ze met mooi
vergulde fantasieën, waardoor ze glanzen-
der en stralender worden dan de werke
lijkheid ooit geweest is. Dat we dat kun
nen - en mogen - is de grote winst van
het oud worden.
Am. de Vita
(Van onze correspondent in Bonn)
Bondskanselier Adenauer van West-
Duitsland gaat begin mei naar de Verenig
de Staten, hoewel hij tien dagen geleden
te Berlijn nog heeft verklaard, dat hij niet
van plan was naar Amerika te reizen, om
dat hij daartoe geen aanleiding zag. Deze
reis zal Adenauer's derde tocht naar de
Verenigde Staten zijn.
(UP) President Heuss zal van 6 tot 8
maart een staatsiebezoek aan de Verenigde
Staten brengen. Hij zal daarbij worden
vergezeld van de minister van Buiten
landse Zaken Von Brentano.
De perschef van de Westduitse regering,
Felix von Eckhardt, is juist van een bezoek
aan de Verenigde Staten teruggekeerd en
binnenkort zullen de staatssecretaris van
de bondskanselarij, Globke, en het hoofd
van de Westduitse inlichtingendienst Rein-
hard Gehlen eveneens bezoeken brengen
aan Washington. Voor zijn gesprek met
Adenauer zal president Eisenhower be
sprekingen hebben gevoerd met de pre
miers MacMiilan en Mollet.
(Van onze correspondent in Brussel)
Op vrijdag 22 februari komt de inter
parlementaire Benelux-raad bijeen te
Brussel. Er is overeengekomen, dat de raad
om beurten in Brussel en in Den Haag zal
vergaderen. In Brussel zal een Belg presi
deren of een Luxemburger. Voor het pre
sidentschap heeft de Belgische afvaardi
ging zich niet kunnen verenigen op de
kandidatuur van dr. Frans van Cauwelaert.
De Belgische socialisten zullen aan de
Benelux-raad hun eigen kandidaat voor
stellen, de socialistische senator William
van Remoortel, die de voormalige Belgisch-
Nederlandse parlementaire unie presideer
de. De heer Van Remoortel kent echter
geen Nederlands.
De ministers Luns, Zijlstra en Mansholt
en wellicht ook de ministers van Arbeid en
van Onderwijs der drie landen, zullen als
gasten op de installatie-vergadering wor
den genodigd. De permanente secretaris
van de raad zal te Brussel worden geïn
stalleerd. De kandidaat voor deze post is
de heer Bruyneel, adjunct-griffier van de
Belgische kamer van volksvertegenwoor
digers.
Vrijdag en zaterdag zullen zeven perma
nente commissies worden geïnstalleerd:
voor buitenlandse vraagstukken, voor fis
cale- en douanekwesties, voor landbouw,
voor culturele problemen, woor economi
sche aangelegenheden, voor wetgeving en
voor sociale aangelegenheden. In het or
ganisatie-comité zullen de president, de
beide vice-presidenten en zeven leden van
de raad zitting hebben.
ADVERTENTIE
om uw VERLOVINGSRINGEN
juist bij ons te kopen?
Ja, want wij staan aan de top
8 met onze Collecties, waarvan de
kwaliteit van elk stuk een
klasse apart is.
Speciale modellen en alle maten
vanaf 42.50 per paar.
I BIJ
VINDT U HET.
de kleine zaak met de grootste keuze
Gr. Houtstraat 49 - Haarlem - Tel. 20049
vX XXAXXX iOOOOOOÊX XXAOOOOCXXXOOCOCOCX>DCOOOOOOOCyO<
(Van onze correspondent in, Bonn)
De spoorwegen weigeren vracht aan te
nemen voor de getroffen havens. In de
haven van New York liggen 79 schepen te
wachten, in Portland en andere havens
liggen er ongeveer 70. De toestand in de
New Yorkse haven is nog verwikkelder
door een staking van sleepbootbeman
ningen, die al tien dagen duurt. Vele sche
pen gaan naar andere havens. De „Queen
Elizabeth" zal haar passagiers ontschepen
in Halifax vanwaar ze per trein naar New
York kunnen reizen.
De voorzitter van de vakbond der haven
arbeiders, Bradley, voorspelt een lange,
verbitterde strijd. De „afkoelings-periode"
van tachtig dagen volgens de Taft-Hartley
wet is afgelopen zonder dat er tussen de in
ternationale havenarbeidersbond en de re-
- ders een overeenkomst tot stand is geko-
I men. (In November hebben 60.000 haven-
I arbeiders gedurende 9 dagen gestaakt).
(Van onze correspondent in Londen)
Het defensiedebat in het Britse Lager
huis werd woensdag op de speciale tribune
voor belangrijke vrouwelijke gasten bij
gewoond door prinses Margaret, die ook
het voorafgaande vragenuur met belang
stelling volgde. Op de publieke tribune
trokken twee meisjes in Volendams kos
tuum de aandacht. Zij waren het deftige
Lagerhuis klossend op klompen binnenge
komen. Het zijn twee 21-jarige studenten
in het Engels, die sinds kort in de huishou
ding werken. Zij waren op weg naar een
gekostumeerd bal, maar de politiek inte
resseert hun zo, dat zij tot de vaste gasten
van het Lagerhuis behoren, maar dan niet
in Volendamse kledij.
ADVERTENTIE
XXJOOOCCOOOOCOOOOOO'. XY> •OOOOYXTOOOO
8
NEW YORK (Reuter/AFP/UP). „In-
lernationaal Longshoremens Association"
heeft in New- York meegedeeld, dat zijn
15.000 leden, werkend in het gebied van
Jaine tot Virginia, in staking zijn gegaan.
Ingeveer 150 vrachtschepen liggen reeds
werkeloos in de Oostamerikaanse havens.
Het Westduitse leger bestaat nog maar
kort, maar toch worden er al verande
ringen in de uniformen aangebracht. De
minister voor Defensie, Franz Josef
Strauss, heeft die in het Bundeshaus laten
zien op een militaire modeshow. Land
leger en luchtstrijdkrachten zullen niet
meer uniformen van dezelfde kleur dra
gen. De landmacht krijgt blauwgrijs
en de luchtmacht „fliegerblau", dat vol
gens minister Strauss bij alle lucht
strijdkrachten van de wereld in zwang is.
De landstrijdkrachten krijgen broeken, die
donkerder zijn dan de tuniek. De blauwe
uniform van de oorlogsmarine blijft on
veranderd.
In het landleger worden in plaats van de
rijgschoenen halfhoge laarzen ingevoerd,
die sterk op die van de vroegere „Wehr-
macht" lijken en „dobbelbekers" worden
genoemd. De nieuwe laarzen zullen niet
zoveel lawaai maken als die van Hitler's
heirscharen, want de zolen zijn van rubber.
De broeken worden niet in de laarzen ge
stopt, maar vallen er los over heen. De
koppelriemen van stof, worden door leren
koppels vervangen, maar deze behoeven
niet meer glimmend gepoetst te worden.
De woorden „Gott mit uns" op het slot van
de riemen komen niet meer terug.
Er zal in het vervolg geen verschil meer
tussen dienst- en uitgangsuniformen zijn.
Het uniform zal van zuivere wol worden
vervaardigd. Vermoedelijk zullen alle sol
daten tegen de herfst het nieuwe uniform
dragen.
Reuter/AFP) Minister Strauss deelde
mee dat de leiding over de land-, vloot-
en luchtstrijdkrachten aan de top zal zijn
geïntegreerd. Hij verklaarde, dat de strijd
krachten thans 72.000 militairen tellen,
welk aantal begin april de negentigduizend
zal passeren. In totaal hebben zich 282.000
vrijwilligers gemeld, van wie er ruim
180.000 al eerder hebben gediend. Dertien
duizend man wil in aanmerking komen
voor een officiersrang. Tussen 1 juli en
1 september zal West-Duitsland de eerste
drie divisies van zijn leger ter beschik
king van de NAVO kunnen stellen.
Een groep Nederlandse intellectuelen en
kunstenaars heeft, zoals men vandaag kan
lezen, een „Comité van waakzaamheid"
tegen anti-democratische ideologieën, in
het bijzonder tegen het communisme, op
gericht. Het streven van de groep, de vrij
heid te bevorderen en te verdedigen tegen
elke bedreiging, van welke zijde dan ook,
is ongetwijfeld lofwaardig en verdient alle
steun en sympathie.
Maar wij vragen ons af of de comité
leden hun landgenoten niet enigszins on
derschatten, als zij, zoals hun oproep zegt,
van oordeel zijn dat „in Nederland onvol
doende het gevaar wordt beseft van de
openlijke of bedekte verdediging onder in
tellectuelen en kunstenaars van ideolo
gieën, die elementaire rechten aantasten".
Het komt ons namelijk voor dat dit ge
vaar, voor zo ver het bestaat, werkelijk
niet „onvoldoende" wordt beseft.
Ieder denkend Nederlander weet, dat er
in onze gemeenschap, óók onder de intel
lectuelen, óók onder de kunstenaars, aan
hangers van het communisme en mogelijk
ook van andere anti-democratische ideolo
gieën zijn. Het zijn er een handje vol. En
de Nederlandse gemeenschap in haar ge
heel kan dat handje-vol heus wel aan. We
behoeven er helemaal niet bang voor te
zijn; we zouden de democratie beledigen
door te veronderstellen, dat dat handje
vol haar ernstig zou kunnen schaden.
We hopen dan ook, dat het nieuwe comité
niet zal proberen, ons er bang voor te
maken. En dat het niet, om zijn eigen be
staan te rechtvaardigen, het aantal van
zijn (en onze) tegenstanders kunstmatig
zal vergroten, zoals dit wordt gedaan door
een Haags comité dat, uitsluitend volgens
zijn eigen oncontroleerbare maatstaven,
landgenoten naar believen tot „goede" of
„slechte" Nederlanders stempelt.
Wij zijn voor waakzaamheid op velerlei
gebied, vooral voor waakzaamheid tegen
mogelijke aanslagen op ons democratisch
staatsbestel, dat voor ons het leven zélf
betekent. Maar wij moeten van louter
waakzaamheid geen spoken gaan zien en
niet tegen windmolens gaan vechten. Want
er zijn altijd wel agitators en demagogen,
die uit de aldus gewekte stemming ten
eigen bate munt willen slaan.
Onder de twintig intellectuelen en kun
stenaars, die de oproep van het comité
hebben ondertekend, bevinden zich zeer
vooraanstaande en hoogstaande Nederlan
ders. Dat geeft ons reden om te vertrou
wen, dat het comité zich ervan bewust zal
zijn, hoe nauw het pad is dat het moet
begaan en hoe groot het gevaar dat het,
door de grenzen van het wenselijke te
overschrijden, meer kwaad dan goed zou
kunnen doen.
De Valentijnsdag van gisteren is ook in
onze redactie-lokalen niet onopgemerkt
voorbij gegaan. Wij zijn verrast met een
bloemenhulde, ons gezonden door een
vriendin, een anonieme vriendin, een van
de vele duizenden vriendinnen (en vrien
den) die ons blad zo gelukkig is te bezitten.
Als wij dit bekend maken, doen wij dat
niet in de hoop, het volgend jaar op Valen
tijnsdag door onze gehele lezerskring in de
bloemetjes te worden gezet. Maar wel om
onze waardering uit te spreken voor dit
charmante gebaar van een onbekende, die
daarmee blijkens een bijgevoegde brief
uiting gaf aan haar tevredenheid over
de wijze waarop de redactie van haar lijf
blad haar gedurende een dertigtal jaren
had ingelicht omtrent het wel en wee van
deze wereld.
Maar zij deed nog iets anders. In haar
brief vertelde zij, hoe zij over ons blad
dacht, niet maar zo in algemene bewoor
dingen, doch in een reeks opmerkingen
waarin verschillende rubrieken afzonder
lijk onder de loupe werden genomen. En
dat nu is iets, waarvoor wij bijzonder dank
baar zijn. Want bij een dagblad moet niet
alles één-richting-verkeer zijn. De lezers
horen dagelijks van óns; maar wij willen
ook wel graag eens iets van de lezers
horen. En als zij ons dan, zoals deze ano
nieme vriendin heeft gedaan, vertellen wat
zij van de krant wel en niet appreciëren
enwaarom dan doen wij daar gaarne
ons voordeel mee. Een voordeel, dat uit
eindelijk de gehele lezerskring weer ten
goede komt.
Daarom, onbekende Valentine, onze
dank. Uw bloemen en uw woorden hebben
ons hart verwarmd.
Wat hebben de „Ulstermen", in meer
derheid afstammelingen van kolonisten uit
Schotland en Wales, die drie eeuwen gele
den naar Ierland kwamen, daarop te zeg
gen? Wel, zij menen dat niet Ierland, maar
de Britse eilanden, de historische, geogra
fische en economische eenheid vormen en
dat, wanneer een gedeelte zich daarvan los
wil maken, de rest het recht heeft de een
heid te bewaren. Zij geven toe, dat de
verhouding tussen de protestanten en
rooms katholieken in Ulster niet ideaal is.
maar schrijven dat toe aan het feit, dat de
rooms katholieke nationalisten zich niet
willen neerleggen bij de door de protes
tantse unionisten gedane meerderheids
keuze, dat zij potentieel illoyale burgers
zijn, die desnoods met geweld de inlij
ving van Ulster bij de republiek zouden
willen verwezenlijken. En het voornaam
ste geschilpunt blijft de godsdienst. Al be
staat er in de republiek godsdienstvrijheid
in engere zin, het staatskarakter is uitge
sproken rooms katholiek, de zedelijkheids
normen zijn dat ook, er is strenge censuur
en geboortebeperking bijvoorbeeld wordt
bepaald niet aangemoedigd. En voor die
opvattingen passen de Ulsterianen uit
drukkelijk. Dat zij daarnaast de lucratieve
economische banden met Groot-Brittannië
en de Britse sociale verworvenheden,
waarvan ook de rooms katholieke nationa
listen met graagte profiteren, niet in de
gootsteen willen gooien, kan men hen niet I
euvel duiden.
Dat in het kort zijn de hoofdpunten van
het zuiden behoudt zijn ove
rigens aantrekkelijk landelijk
karakter.
(Van onze reisredacteur)
DUBLIN, februari. In een wereld, die de handen vol heeft aan Hongarije,
het Suezkanaal en aanverwante problemen van de koude oorlog, wekt de partitie
van Ierland niet meer belangstelling dan een verhandeling over likdoorns op
een congres van hersenchirurgen. Zelfs nu die Ierse likdoorn is gaan spoken, nu
gewapende illegalen in Ulster enige knallende uitroeptekens achter de argu
menten voor de hereniging van Ierland hebben gezet, hangt er nog geen
noodsein uit. Want al hebben Pravda en Izvestia tot grote verbazing van het
rooms-katholieke Ierland hun bolsjewistische zegen aan de „vrijheidsstrijders"
van de IRA gegeven, het lijkt onwaarschijnlijk, dat de Ulster-kwestie ooit
mede-inzet van cle koude oorlog zal worden. En derhalve laat zij de rest van
de wereld betrekkelijk Siberisch, zulks tot intense verbijstering en verontwaardi
ging van de Ieren.
Zij vragen u of het dan geen schande is, dat een deel van hun eiland
„door de imperialistische Britten bezet wordt gehouden en 450.000 rooms-katHo-
lieken in Ulster door 900.000 protestanten worden onderdrukt". Ierse afgevaar
digden in de internationale organisaties pogen zelfs mee te varen op de
anti-koloniale stromingen, met weinig succes overigens, want in Azië en Afiika
maakt men er zich niet erg druk over, wanneer de ene blanke de andere
onderdrukt.
Omdat het eigenlijk onvriendelijk is zich
zo weinig te interesseren voor de proble
men van een zo aardig land en ook omdat
u anders weinig zoud.t begrijpen van de
huidige Ierse moeilijkheden, ga ik u toch
wat meer van het partitie-vraagstuk ver
tellen, dat ontstond toen de Ieren 35 jaar
geleden eindelijk hun onafhankelijkheid
van Groot-Brittannië bevochten. De in
meerderheid protestantse noordelijke „zes
graafschappen", het huidige Ulster, maak
ten toen gebruik van hun recht binnen het
Verenigd Koninkrijk te blijven en de voor
lopige grens werd in 1925 bij een verdrag
bevestigd. De verdeling van Ierland was
daarmee gelegaliseerd, al is de meerder
heid van de Ieren daar nog allerminst van
overtuigd. Zij erkennen de verdragssituatie
niet of willen haar gewijzigd zien.
Waarom? Als typische eilandbewoners
zeggen zij, dat Ierland een historische, eco
nomische en geografische eenheid is. Zij
stellen, dat Groot-Brittannië de genoemde
verdragen onder bedreiging van nieuw ge
weld heeft afgedwongen, en voeren voorts
aan dat de kronkelende grens van 500 kilo
meter lang een arbitrair-vastgesteld on
ding is. Een eigenschap, die deze grens
met vele andere gemeen heeft. Zij bewe
ren, dat terwijl er in de (vrijwel geheel
rooms katholieke) Ierse republiek geen
godsdienstige discriminatie bestaat het
geen waar is er in Ulster stelselmatig
politieke en sociale aanslagen op de posi
tie van de rooms katholieke minderheid
worden gepleegd, hetgeen sterk overdre
ven, maar niet geheel onjuist is. Zij stellen,
dat wanneer men de protestanten in het
noorden 't recht heeft gegeven zich van de
Ierse natie af te scheiden, men enige in
meerderheid rooms katholieke gebieden in
Ulster (Tyrone, Fermanagh',''Soütfi:t>ö^m'
en South-Armagh) het recht moet geven,
op hun beurt, naar Eire over te gaan. Een
riskante procedure, die doet denken aan
het cacao-busje met de verpleegster er op,
die een blad draagt met een ca'cao-busje,
waar weer een verpleegster'op staat, en
zovoorts, enzovoorts. Waar is het eind?
de Ierse partitie. Er bestaat daarnaast een
serie verwikkelingen van min of meer
amusante aard, waar nog dagen over te
praten zou zijn. Het feit bijvoorbeeld, dat
niet alle rooms katholieken tegen de parti
tie zijn. Neem bijvoorbeeld de grensbevol
king. Als er geen grens meer zou zijn, valt
er ook niets meer te smokkelen. En zowel
om de duiten als om de sport doen som
mige Ieren dat met graagte en fantasie.
Een volledige begrafenis met een doodkist
vol sigaretten is al voorgekomen en er is
het beroemde verhaal van de bejaarde
Ierse dame, die van een pelgrimstocht uit
Lourdes terugkwam met een fles wij
water, die bij opening door de douane
sterk naar cognac rook. Onvervaard sloeg
de dame toen een kruis en riep uit: „Al
weer een mirakel".
Maar terzake, voor en tegen van de par
titie optellend, kan men sympathie koeste
ren voor vele van de republikeinse argu
menten. Het zou wel aardiger en prakti
sche zijn wanneer er één Ierland was en
iedere partitie (Palestina, India-Pakistan,
Indonesië-Nieuw-Guinea) levert haken en
ogen op, maar op één belangrijk punt
staat Zuid-Ierland zwak. De meerderheid
der „Ulsterianen" wenst geen hereniging.
Nu zegt Dublin, dat men eigenlijk het ge
hele eiland over deze kwestie zou moeten
laten stemmen en dat dan drie miljoen
zuidelijke Ieren plus 450.000 noordelijke
rooms katholieken een aanzienlijke meer
derheid zouden vormen boven de 900.000
Unionisten uit Ulster. Ik acht dit een twij.-
felachtige opvatting. Een werkelijke her
eniging van het Ierse volk kan niet wor
den afgedwongen, maar moet op vrijwil
ligheid berusten. De huidige, ook door de
Ierse regering afgekeurde, terreur-actie
geeft Ulster al het gevoel „dat men het
desnoodS 'hét Ierse paradffS" brnhën Wil
schoppen". Een .overigens hoogst onwaar
schijnlijk, al-Iers referendum zou''deiclfde
uitwerking hebben. Pas wanneer het zui
den een situatie kan scheppen, waarin het
