MET ERE
Sterk Duits voetbalteam kreeg zijn
revanche tegen Nederlands elftal
Notermans uitblinker in
dikwijls spannende strijd
Blunder van Van der Hart kostte dure goal
IN HET ZONNETJE
Nederlandse goal na
een sublieme actie
van Faas Wilkes
Van der Hart: „Ik keek
tegen de zon in
9
Van der Voort weer in het
militair elftal
In de kleedkamers
Temposlag
T enig
Sepp Herberger tevreden
over zijn Duitse ploeg
DONDERDAG 4 APRIL 1957
ADVERTENTIE
Om de mening te peilen van de negen
envijftigduizend mensen, die meer ver
stand van voetbal hebben dan het bestuur
en de technische commLsie van de K.N.V.B.
bij elkaar, heb ik gistermiddag in het
Olympisch Stadion te Amsterdam de ze
ventiende ontmoeting tussen de vertegen
woordigende elftallen van Nederland en
Duitsland bijgewoond. Misschien vraagt u
zich af, wie de overige zesduizend plaatsen
hadden ingenomen, want u zult wel door
middel van radio of televisie hebben ver
nomen of door uw vergeefse pogingen om
een toegangsbewijs te bemachtigen uit
droeve ervaring weten, dat alle tribunes
tot de laatste plaats waren uitverkocht. Zo
staat het tenminste altijd in de krant. Nie
mand weet voor wie die laatste plaats
eigenlijk is. Op straat werd voor het begin
van de ontmoeting nog een levendige zwar
te handel bedreven: de ware voetballief
hebbers verkochten daar entreebiljetten
aan dwaze dilettanten voor prijzen tussen
de dertig en veertig gulden.
Gedurende het eerste half uur heb ik er
inderdaad geen vermoeden van gehad, wie
toch die zesduizend stille onbekenden wa
ren. Dat bleek pas na het eerste doelpunt,
toen vlak achter mij spandoeken omhoog
gingen, toeters werden gestoken en spreek
koren aangeheven:
Deutschland vor, Deutschland vor!
Noch ein Tor, noch ein Tor!
Dat betekent: de in zwart en wit ge
stoken spelers van de Duitse Bondsrepu
bliek hebben thans de leiding genomen en
de supporters zouden het op prijs stellen,
indien zij kans zien de score te verhogen.
Dit is tekenend voor hun mentaliteit. Zo
lang zij gelijk stonden en zelfs nog kans
op een nederlaag hadden, zwegen zij in
alle talen en dialecten. Niet zodra echter
kwam hun meerderheid tot uitdrukking,
of zij poogden deze door luid gebral kracht
bij te zetten, onmiddellijk méér eisend. Ik
betwijfel het ernstig of zij ook strijdliede
ren hadden ingestudeerd voor het geval
zij een achterstand zouden oplopen De
woorden deden mij denken aan het begin
van „Faust" van Goethe, waar de titelheld
zegt: „Hier steh ich nun, ich armer Tor,
und bin so klug als wie zuvor!" En dat
betekent ongeveer: „Hier sta ik nu, ik arme
dwaas, nog even wijs als in 't begin". Het
is misschien een ongeoorloofde gedachte in
de sfeer van sportieve verbroedering, maar
het was, toen ik van mijn zitplaats om
keek naar de boventribune, een heerlijk
gezicht daar duizenden dwazen achter een
omheining van prikkeldraad te zien staan.
Overigens was dat. eerste doelpunt een
fraai presentje van Cor van der Hart, onze
spil, die later als excuus verklaarde dat
hij door de zon gehinderd, was. Maar dat
is zijn eigen schuld: hij is blijkbaar een
speler die voortdurend in het zonnetje wil
staan. Naast mij zei iemand: „Die Van der
Hart moesten ze in de voorhoede opnemen,
in iedere wedstrijd gegarandeerd een
goal!" Zijn buurman antwoordde: „Dat
grapje kost mij zes gulden!"
Verder kan ik u dan als de mening van
de echte insiders meedelen, dat Wilkes een
fantastische dribbelaar is, een egoïstische
prutser, een prima spelverdeler, een jam
merlijke knoeier en een briljante nietsnut,
dat Notermans als een mieterse opruimer
en een kleine doerak beschouwd moet
worden en Bram Appel als een onproduk-
tieve zwerver, een doorzetter en een on
vervaarde wezel. Toen hij een prachtige
kans verknoeide met de beste bedoelingen,
riep iemand uit de grond van zijn hart:
„Ai, wat jammer!" Onmiddellijk volgde
een rectificatie van een buurtgenoot: „Nee,
dat is slecht".
De rest zal ik u maar besparen. Er staat
al genoeg over deze wedstrijd op deze
pagina. In de tram naar het Centraal Sta
tion verklaarde een gewezen toeschouwer:
„Veel kiek op voetbal heb ik niet. maar
van zulke speulers hebben wie er bie oes
in Twente wel doezend!" Net op dat m.o-
m.ent was de conducteur hem, genaderd
met de traditionele vraag: „Wat mag het
wezen, meneer?" Hij keek melancholiek
omhoog uit zijn benarde positie: „Gef mien
maar een brandewien met soeker!"
„Eén uit Twente was al genoeg geweest!",
zei een reiskameraad.
Ko Brugbier
Het Nederlands militaire voetbalelftal, dat
woensdag 10 april op het PSV-terrein in
Eindhoven tegen het Belgische militaire
team zal uitko-men, is als volgt samengesteld:
doel: Van der Voort fRCH); achter: Van
der Veen (Leeuwarden) en Van der Meer
(ADO); midden: De Zwart (Willem II),
Schilder (Volendam) en Althoff (Blauw
Wit); voor: Van -<en Heuvel (PSV), Bosse-
laar (Sparta), Oonk (Enschedé), Rutten
(MVV) en Jans, n (Enschedé).
Reserves: Van Neer (Willem II), Paauwe
(HVC), Luyten (NAC) en Corpeleyn (Ex
celsior).
De wedstrijd geldt voor de voorronde van
het internationale militaire voetbaltoernooi,
doch is van weinig belang aangezien het
Belgische team, dat met de ploegen van
Nederland en Luxemburg ingedeeld is in
groep 1, zich reeds geplaatst heeft voor de
halve finalepoule.
i
Niets lukte de Nederlanders plotseling
meer. Wilkes strandde bij een solo voor de
i zoveelste maal door gebrek aan balcon
trole, hetgeen het publiek tot fluiten aan
zette. Maar nauwelijks waren de laatste
schrille geluiden in de richting Stadion
plein verdwenen, of een oorverdovend ge
juich barstte los het gevolg van een
weergaloos snelle actie. In een minimum
van tijd was de bal van de rechterschoen
van Wiersma naar Wilkes verhuisd, die
loodrecht '■p het Duitse doel afstormde,
(Van onze sportredacteur)
Met precies dezelfde cijfers als de Nederlanders
verleden jaar in Düsseldorf de zege behaalden, hebben
de Duitsers gisteren in het Olympisch Stadion in Am
sterdam het Oranjeteam geklopt in een vooral in de twee
de helft enerverende wedstrijd. Het werd een uiterst be
nauwd, maar door de duizenden Duitse supporters
daarom niet minder luidruchtig begroet resultaat. Tafe
relen, waarvoor destijds de vurige Nederlanders in het
Rhein-Stadion zorgden, bleven van Duitse zijde uit in
Amsterdam, doch wel hosten en sprongen de met vlag
gen en spandoeken („Wer will es wagen den Weltmeister
zu schlagen") voorziene Duitse supporters nog geruime
tijd nadat Herbergers team van de grasmat was ver
dwenen. Hoe moeizamer de zegepraal behaald wordt,
hoe groter de vreugde. Zo ook gisteren. Want moeizaam
was de zege en dus de revanche. En had Van der Hart
in de eerste helft niet dé blunder begaan, die een school
jongen nog niet gemaakt zou hebben, wij zouden het nog
niet geweten hebben. Want al mochten dan de Duitsefs
zich een klasse beter weten in technisch opzicht, van het
na rust doeltreffend en bij tijd en wijl uiterst gevaar
lijke aanvalsspel van de Oranjehemden hadden zij zo
weinig terug dat zij niet zelden volkomen uit hun gewone
doen raakten en met de rug tegen de muur kwamen.
„Wir werden soviel Toren schieszen, wie hier zu lande Tulpen sprieszen",
stond er op een spandoek van Duitse supporters op de tribune. Maar daar leek
het in het begin van de wedstrijd niet veel op. Want hoewel spoedig duidelijk
werd dat de Duitsers, zoals verwacht, technisch bekwamer waren, bleek al
even ras dat Nederland wel raad wist met dat juist iets tè mooie spel. Het
ingrijpen van Kuys, Wiersma en Van der Hart was naar behoren en toen
Wilkes de bal uit een vrije schop van Notermans knalhard net over schoot,
zat de schrik er meteen in bij de zo fel op revanche beluste Duitsers.
Men zou na het zien van de spannende
en bij tijd en wijle uiterst enerverende
interlandwedstrijd tussen het Oranjeteam
en de Duitsers geneigd zijn te beweren dat
de Duitsers hun overwinning en dus hun
revanche tenvolle toekwam. Want waren
dan de Duitsers niet vaardiger met de bal,
klopte hun samenspel niet oneindig veel
beter dan het Nederlandse en had het
Duitse elftal niet veel minder zwak bezet
te plaatsen dan het Oranjeteam? Toegege
ven, maar daar tegenover stond wel on
omstotelijk vast dat het Nederlands elftal
- ondanks de genoemde tekortkomingen in
individuele vaardigheid van de spelers en
wellicht mindere eenheid in team - kwali
teiten aan de dag legde waaraan de Duit
sers niet konden tippen. En dat was de
onvervaarde moed, de stugge vasthoudend
heid, het meer gevarieerde spel en het
enorme uithoudingsvermogen - een bittere
noodzaak bij dergelijk voetbal - dat men
aan de dag legde. Goed voetbal steunt op
gave techniek, maar met techniek alleen
komt men er ook niet.
Meer dan eens kwam dat verschil in
vaardigheid gistermiddag aan het licht.
Dat waren de perioden dat de Duitsers
zich kiplekker voelden en de bal in grillige
figuren van voet naar voet schoven: op de
centimeter nauwkeurig en met 'n maximum
aan gevoel voor combinatie- en positiespel.
Er kwam dikwijls geen Nederlands been
aan te pas. Maar wat gebeurde als die
grillige figuur van steeds maar kundig
combinerende Duitsers bij het Nederlandse
strafschopgebied kwam en een Nederland
se verdediger de combinatielijn verbrak?
Dan stond dat Duitse vijf- of zestal met
geschrokken gezichten en grote verbazing
te kijken hoe de Nederlanders via de open
gelaten plaatsen in het middenveld een
tegenaanval opbouwden. Zuiver en met
gevoel uitgevoerd aanvalsspel is prachtig -
vooral om te zien - maar daarbij moet er
een afwerker zijn - een man met een schot.
Maar de Duitse aanvallen stierven in
schoonheid en wat koopt men daarvoor?
Een overwinning tegen het Nederlands
elftal zal men zeggen, maar alleen tegen
een Nederlands elftal, waarvan de stopper-
spil een blunder maakt zoals hij dat zijn
hele leven nog nooit gedaan heeft en wel
licht ook nooit meer zal doen.
Die blunder van Van der Hart drukte
zijn stempel duidelijker op de wedstrijd
dan welk ander incident ook gedaan zou
kunnen hebben. En wel vooral omdat juist
door de voorsprong die de Duitsers er door
behaalden, de mannen van Herberger de
rust kregen en dus weer hun gewone tech
nische superioriteit konden tonen, hetgeen
voor de Nederlanders niet zelden intimi
datievoetbal betekende. Met alle gevolgen
van dien.
Nederland verloor dus. Maar als wij het
eerlijk zeggen dan lag ons die nederlaag
tegen de Duitsers beter dan de glansloze
overwinning tegen de Luxemburgers. Want
al mocht dan de aanvalslinie nog verre van
ideaal zijif, het team als geheel stond en
kele klassen boven het elftal van twee
weken geleden. De weifelende defensie
van toen was gisteren overzettelijker dan
ooit. De Munck herstelde zich goed na een
aarzelend begin en Wiersma en Kuys speel
den het spel precies zoals dat tegen de
Duitsers moest: ingrijpen op hét moment.
Van der Hart verzette bergen werk en
was - afgezien natuurlijk van zijn niet te
vergeven blunder - een welkome steun.
Klaassens speelde weinig opvallend, ter
wijl in de voorhoede de spelers andermaal
niet best bij elkaar bleken te passen, ook
al ging het heel wat beter dan met de aan
valslinie die tegen de
Luxemburgers optrad trtf
Eén speler evenwel ÊÊBÊBÊL
stak met kop en
schouders boven alle
uit. En dat was juist
een van de in postuur JL
kleinste spelers in het Laapll11:
veld: Notermans. De j.
kleine kanthalf van
Fortuna bracht alleen
en tot hoorbaar ple
zier van de toeschou
wers tientallen Duitse
aanvallen tot staan.
Met goed getime-de
slidings, met feilloos
positie kiezen, met
technische foefjes en
schijnbewegingen
kwam hij steeds als
overwinnaar uit de
duels, die veelal geen
duels waren, maar
een schijnbaar hope
loze strijd van een
klein mannetje tegen
twee of drie stoere
Duitsers.
Al met al een wedstrijd, die waard was
om in de herinnering te blijven. Ondanks
de teleurstelling van een nederlaag. Zij
toonde aan dat Nederland nog lang niet
„bij" is voor zover het internationaal voet
bal betreft, maar zij leerde ook dat van
een daling in spelpeil geen sprake is. Ver
liezen van een elftal als dat van de Duit
sers, zoals dat gisteren speelde, is voor
waar geen schande. Vooral daar er zeker
niet op een lager spelpeil werd gespeeld
als verleden jaar in de zo veel bejubelde
en gewonnen wedstrijd tegen de Duitsers j
in Düsseldorf. Een nederlaag is een neder
laag. maar die van gisteren was voorwaar
nog zo erg niet.
E. Koning
Eerst no„ kreeg Bosselaar een schiet
kans, vooraleer het eerste Duitse gerichte
schot voor de dag kwam. Maar dat was
dan ook bijna raak. Kuys raakte de bal
half met het hoofd, waardoor Schroder in
kon schieten. De paal keerde echter zijn
schot, waarna Van der Hart de bal ijzig
kalm naar de op de grond liggende De I
Munck terugspeelde. Nederland antwoord
de met een al even gevaarlijke actie. Appel
speelde de bal met een enorme boog naar
Bosselaar en via diens knie ketste het leer
naar Appel terug. Doch het werd geen
goal, omdat Appels schoen op precies het
zelfde moment tegen de bal kwam als
keepers Tilkowski's borst.
Typisch was de volkomen verschillende
aanvalsopbouw in de hierna volgende pe
riode, waarin overigens in een bijzonder
laag tempo werd gespeeld. De Duitsers
combineerden, tot men er duizelig van
werd, wat wel leuk was om te zien, maar
weinig opleverde, terwijl de Oranjehem
den via Wilkes of Timmermans goed ge
varieerde en af en toe verrassende aan
vallen lieten zien. Die mochten dan door
te veel solowerk van Wilkes of door on
nauwkeurig plaatsen ook niet veel effect
sorteren, gevaarlijker waren ze in ieder
geval wel. Bij een schot van Timmermans
moest Tilkowski overigens toch nog een
keer met een pantersprong naar een hoek
van zijn doel, maar Schroder herstelde de
1 balans door aan de andere kant andermaal
j tegen de paal te knallen.
Verschil in krachten was er tot dat mo-
I ment nog niet. De Duitsers speelden wél
veel meer volgens „het boekje". Aan het
hoofdstuk improvisatie kwamen zi' even
wel niet toe, ook al had juist dat de door
slag kunnen geven.
Nederland bleef evenwel goed variëren
en bleef dus gevaarlijker. Weer moest Til
kowski in horizontale houding naar een
bedreigde hoek bij een schot van Timmer
mans en ook bij twee schoten van Appel
moest zijn - niet geringe - talenten
tonen. Het voorbereidend werk bij een en
ander was steeds verricht door de subliem
spelende Notermans, die met de minuut in
groter vorm kwam.
i Maar toen volgde de terugslag. Juist
toen zestigduizend Nederlandse kelen het
Wilkes (8) maakt gelijk. Met een zuiver
schot maakt hij Tilkowski kansloos.
Spil Wewers (5) is dat reeds. Van der
Gijp en Appel staan klaar de Neder
landse schutter te bewieroken.
Van der Hart heeft zijn blunder be
gaan. Aanvoerder Wiersma vraagt zich
met een wanhoopsgebaar af hoe dat nu
wel mogelijk was.
niet geringe lawaai van de vijfduizend
Duitsers naar de achtergrond verschoven,
speelde Van der Hart volkomen onge
hinderd van even buite*- het strafschop
gebied terug op zijn clubgenoot. Maar pre
cies in de lijn van de bal stond de Duitse
linksbuiten Siedl, die dus een buiten
kansje kreeg, zoals hij dat zelfs niet had
durven dromen. Nog voordat Van der Hart
de handen in vertwijfeling omhoog had
kunnen steken, lag de bal al achter de
verbijsterde De Munck. Nul-één. En om
hoog ging het spandoek „Wir werden so
viel
De blunder zette de domper op de Ne
derlandse vastberadenheid. De Duitsers
kwamen veelvuldigcr in de aanval met
Siedl, Schmidt, Schroder en Rahn als de
grote gangmakers. Even wankelde de
Oranje-defensie toen Wiersma grandioos
miste, maar De Munck wierp zich man
moedig voor de voeten van de aanstormen
de Sied Er kwamen nóg een paar scho
ten, maar die misten de goede richting, ook
al was dan de opbouw hoewel eenzijdig
heel fraai. Een schot en een kopbal van
Appel brachten evenwel opluchting in de
Nederlandse gelederen. En juist werkte het
Oranje-team zich weer naar een even
wicht toen scheidsrechter Leafe voor de
rust floot.
Duitsland wilde direct na de hervat
ting typisch de temposlag gaan voe
ren. En dat leek te gaan lukken.
Wiersma kon evenwel met een ferme
sliding nog net redding brengen toen
Schroder alleen voor De Munck ver
scheen en even later knalde Siedl de
bal hard naar de Nederlandse doelman
na een razendsnelle Duitse aanval.
Het Oranjeteam werd teruggedrongen
en tot overmaat van ramp moest Bos
selaar, die'een schot recht in zijn ge
zicht had gekregen, uitvallen zodat
Timmermans naar de rechtsbuiten
plaats moest en invaller Clavan links
binnen werd.
Vier paar Duitse armen gaan omhoog
bij de tweede goal, gemaakt door Afred
Schmidt, die men tussen De Munck,
Klaassens (6) en Kuys (3) ziet.
daarbij tegenstanders laconiek voorbij stre
vend. Vlak voor het strafschopgebied even
wel gaf hij de bal af naar de meegelopen
Timmermans, van wiens schoen de bal
naar Appel verhuisde, die op zijn beurt in
eens doortikte, naar de naar links ge
zwenkte Wilkes. Deze passeerde met een
snelle, maar doeltreffende beweging de
verbouwereerde Wewers en knalde de
bal vervolgens laag achter Tilkowski. Het
stadion trilde op zijn grondvesten
Dat was in de twintigste minuut. Vijfen
twintig enerverende minuten zouden vol
gen
Duitsland kwam met de rug tegen de
muur. Een geprikkeld Duits team. Szyma-
niak maakte free kick, hetgeen hem op een
boeh-roepen van zestigduizend Nederlan
ders kwam te staan. Tot drie maal toe
moest de voortreffelijke spil Wewers voor
de voeten van Appel springen om de
Oranje-midvoor het schieten te beletten.
De schare op de tribune loeide van opwin
ding. A. Schmidt kreeg een waarschuwing
van referee Leafe en weer riep de schare
boeh en bah.
En toen waren plotseling d - Duitsers
weer terug. De Munck keerde een hard en
goed gericht schot van Rahn en Noter
mans steeds maar weer present op de
plaatsen waar het. gevaar dreigderedde
bij een snelle Duitse actie. Even later'
er was n half uur gespeeld redde Van
der Hart vlak voor de doellijn met het
hoofd bij een kopbal van Schmidt. En toen
was er plotseling weer dat spandoek: „Wir
werden soviel Toren schieszen...."
Want toen de Duitse linksbinnen
Schmidt recht in de Nederlandse ver
dediging liep wachtten Van der Hart
en Wiersma op elkaar bij het ingrij
pen. Schmidt kon dus doorlopen naar
de uitlopende De Munck. Een botsing
was het gevolg en beide spelers tui
melden op de grond. D~ bal ernaast.
Maar de Duitser kon er net bij en met
een wilde beenzwaai schoot hij de bal
liggend in het verlaten doel. Een
twee
Gewonnen had Duitsland echter nog
niet. Want in het resterende kwartier zette
Nederland alles op de aanval, hetgeen wel
zeer vergemakkelijkt werd doordat de
Duitsers veel meer op de verdediging gin
gen spelen. Onder oorverdovend lawaai
volgde dan ook wel de ene aanval op de
andere voor het Duitse doel. Maar er bleek
geen doorkomen meer aan. Van der Hart
wilde zijn blunder zelfs goedmaken en
dook enkele malen voor het Duitse doel
op, maar ook dat hielp niet. Tilkowski
plukte de voorzetten van Van der Gijp
de Feijenoorder kon steeds minder goed
mee in de tweede helft - en Clavan steeds
vaardiger uit de lucht en voor de rest kwa
men de Nederlanders niet veel meer langs
de Duitse ring van verdedigers. Ook al was
dan de spanning soms wel zeer groot.
Zo verloor Nederland toch nog, maar het
was alleszins eervol. En dat wilde de
schare op de overbevolkte tribunes, na het
laatste signaal van' de uitstekend leidende
Leafe wel erkennen ook.
Notermans
Een spannend moment uit de laatste
phase van de strijd. Appel en Van der
Gijp proberen met vereende krachten
te scoren, maar keeper Tilkowski en
Wewers blijven de situatie meester.
Het is niet vaak gebeurd, dat wjj na af
loop van een wedstrijd, welke voor het
Nederlands elftal een nederlaag oplever
de, een zo opgewekte stemming in de
kleedkamer van de Oranje-mannen aan
troffen. Er heerste gisteren de sfeer van
een gematigde tevredenheid. Niet alleen
over het resultaat, maar ook en eigen
lijk is dat nog belangrijker over het
vertoonde spel. Er was slechts één uitzon
dering: Cor van der Hart! Van der Hart
kon er nog niet over uit, dat hij Siedl de
bal voor de voeten had gelegd. „Ik keek
tegen de zon in, ik zag vrijwel niets, maar
ik hoorde Frans de Munck roepen. Nou, en
toen speel e ik die bal langs de doellijn en
daar stond die Duitser. „O Van der
Hart sloeg met de handpalm tegen zijn
voorhoofd. „Zo heeft de ploeg, die het
meeste geluk had, gewonnen", zei hij.
Trainer Hardwick volgde de strijd met
grote spanning.
Dit was het oordeel van vrijwel alle spe
lers. Aanvoerder Wiersma vond de 21
overwinning iets te veel. „Anderhalf tegen
één was c1" uitslag geweest, die de verhou
ding het best had aangegeven".
Uit de monden van de officials tekenden
wij de volgende reacties op:
Hoolboom (voorzitter keuzecommissie):
„Ik ben tevreden. De Duitsers hadden een
betere conditie, maar onze jongens hebben
een uitstekende wedstrijd gespeeld".
Pellikaan (lid keuzecommissie): „Wij
kunnen zeker voldaan zijn over het spel.
Duitsland heeft gewonnen, omdat het over
wicht van de Duitse achterhoede op onze
aanval groter was dan het overwicht van
de Nederlandse verdediging op de Duitse
aanval".
Kruyver (voorzitter technische commis
sie): „Ik ben zeker niet ontevreden, maar
er moet in onze voorhoede toch wat rrieer
lijn, meer eenheid komen. Notermans was
de grote uitblinker in onze gelederen".
Steinvoorte (lid keuzecommisie): „Een
eervolle nederlaag, maar een verdiende.
Over de voorhoede ben ik niet zo te
spreken".
Brunt: „Verloren, maar goed gespeeld.
Veel betere wedstrijd, dan die van' verle
den jaar in Düsseldorf".
Hardwick (trainer): „Het is mij erg mee
gevallen. Nederland heeft een goede wed
strijd gespeeld. De conditie van de meeste
spelers was goed. Het spel was heel wat
beter, dan dat in 'a wedstrijd tussen
Oostenrijk en Duitsland in Wenen".
Bij de Duitsers
Een opgewekte Sepp Herberger gaf ons
kort na de wedstrijd in de Duitse kleedka
mer zijn mening over de wedstrijd. Ook de
spelers waren zeer gelukkig met de be
haalde zege. Maar toch heerste er geen
hoera-s'emming. Heberger liet er geen
twijfel over bestaan, dat hij, meer dan te
vreden was met deze krappe overwinning.
Lachend vertelde hij: „Die 21 is voor mij
voldoende, zelfs 10 was voor mij genoeg
geweest". Hij sprak vol lof over het Ne
derlandse team. „Er was beslist geen klas
se-verschil", waren zijn woorden en
vertrouwde ons toe dat Nederland naar
zijn mening met dit team tegen Oosten
rijk een goede kans maakt. „Het was een
goede wedstrijd en ik ben meer dan tevre
den".
„Geen toeval"
Van enkele Duitse spelers kregen wij de
volgende uitspraken:
Siedl: „Neen, het was geen toeval, dat ik
die bal van Van der Hart onderschepte. Ik
heb jullie stopper vele malen zien spelen,
onlangs nog bij NederlandLuxemburg
op de tel-visie. Ik ken zijn liefde voor te
rugspelen. En daarom stond ik tussen hem
en De Munck.
Wewers: „Het is een uitslag géworden
die de krachtsverhoudingen goed weer
geeft. Bijzonder moeilijk heb ik het niet
gehad".
