Parijzenaars jubelden Engels
koninklijk paar uitbundig toe
Huis met vele verrassingen
Alles herinnerde aan glorie
van historische allianties
HOOFDPIJN?
WEG HOOFDPIJN!
Tot in de bomen en in de lantaarns
<*Praatótoel
^Hoe is het ontstaan?^
WOENSDAG 10 APRIL 1957
3
Algerijns leider vraagt
rondetafel-overleg
ümbmmm.
IBk
Hongaarse vluchtelingen in
Joegoslavië zijn radeloos
Socialisten en liberalen
tegen kernbewapening
0p d<£
COJO
Amerikaans voorstel op de
ontwapeningsconferentie
Dit woord: PUIK
Dat bij de behandeling van de begroting
voor onderwijs in parlementaire kring tal
van vragen en problemen oprijzen, ligt stel
lig voor de hand. Een onderwerp als dit,
waarvan de facetten door nieuwe inzich
ten en gebleken behoefte aan vernieuwing
op geheel andere wijze worden belicht,
brengt uiteraard een complex van deels
onoverzichtelijke vraagstukken mee, dat
niet in een handomdraai en zeker niet
door louter op financiële basis rustende dis
cussies zal kunnen worden opgelost.
Het is echter verblijdend dat in parle
mentaire kringen sterk blijkt te worden
nagedacht over dit onderwerp en vooral,
dat deze overpeinzingen zich ook richten
tot algemeen geldende factoren van maat
schappelijke verandering, die zijdelings
hun invloed op het onderwijs en de daarbij
betrokkenen doen gelden De aanpas
sing van het onderwijs aan de zich
veranderende mens, die zich in onze tijd
zeer geprononceerd en snel blijkt te ont
worstelen aan verouderde opvattingen en
tal van conventionele remmen verwerpt, is
een eerste vereiste. In die zin zouden ook
de klachten moeten worden beschouwd, die
opklinken uit docentenkringen over ver
slapte aandacht en verminderde werklust
der leerlingen. In verband daarmee is een
opmerking in de Eerste Kamer van belang,
die het verschijnsel der „werkstudenten"
aansneed en het verrichten van betaalde
arbeid in vakanties en weekeinden laakte,
omdat daardoor het onderwijs op de tweede
plaats zou komen en de leerling teveel be
lang zou gaan hechten aan materiële voor
delen.
Deze opvatting werd niet algemeen ge
deeld. Het is trouwens moeilijk, daarover
een gedecideerd oordeel te vellen. Enerzijds
is het verrichten van betaalde handarbeid
door studerende jongelui een blijk van ini
tiatief en ondernemingslust; het kan boven
dien een maatschappelijk verheugend ver
schijnsel zijn van een toenemende zin tot
onafhankelijkheid; het kan een zeer edele
ingeving zijn zelfs, wanneer het gebeurt om
de last der ouders te verlichten en zelf het
geld bijeen te brengen voor eigen ontspan
ning.
Het kan echter evenzeer tot schromelijke
uitwassen leiden en hier is een punt, waar
op het onderwijs duidelijk de opdracht tot
opvoedende leiding heeft. Leren met geld
omgaan en zichzelf in de besteding ervan
beheersen zijn nieuwe elementen in de op
voeding geworden, waaraan zowel in het
gezin als op school scherpe aandacht zal
moeten worden besteed.
Langzaam ontstaat een nieuw leervak:
levenskunst. Want uiteindelijk behoort het
hierboven genoemde probleem daartoe. Het
vak „Levenskunst" is even belangrijk als
„Mathematica" en „Talen". Het universele
patroon van vorming der jonge mensen
heeft in het onderwijs totnutoe talrijke ga
ten vertoond. De onderwijsvernieuwing kan
eenvoudig worden samengevat in de nood
zakelijkheid tot opvulling van die leemten
en de onderscheidene opvullingen vormen
samen het nieuwe vak „Levenskunst",
waarvoor docenten genoeg voorhanden
zijn.
ADVERTENTIE
PARIJS (UP) Van het eiland Belle lie,
voor de Bretonse kust, heeft de aldaar in
ballingschap verkerende leider van de na
tionale Algerijnse beweging, Messaly Hadj,
zich per vlugschrift tot de Franse premier
Mollet gewend met het voorstel een ronde
tafel-conferentie te houden over Algerije.
Als plaats voor deze conferentie stelde
hij Aix Les Bains voor en als doel: het zo
snel mogelijk tot stand brengen van een
wapenstilstand tussen de Algerijnse op
standelingen en het Franse leger.
De vlugschriften zijn dinsdag op vele
plaatsen in Parijs uitgedeeld, en in diplo
matieke kring is de gedachte geopperd, dat
de brief geïnspireerd is door niet-commu-
nistische linkse groeperingen in de Franse
politiek.
Hadj is, hoewel strijder voor Algerije's
onafhankelijkheid, gematigder dan zijn ri
valen van het nationaal bevrijdingsfront.
De meeste van zijn onderbevelhebbers zijn
door de volgelingen van het Nationaal Be
vrijdingsfront met zachte*of harde drang
uit hun functies in de opstandige beweging
weggewerkt.
Negen Franse soldaten zijn om het leven
gekomen bij een noodlottige vergissing.
Een helicopter daalde met 10 scherpschut
ters en een piloot aan boord midden op een
door opstandelingen bezet terrein.
Het gebeurde op 245 kilometer ten zuid
oosten van Algiers. Nauwelijks stond de
helicopter op de grond of de opstandelin
gen openden een moordend vuur. Vrijwel
onmiddellijk was het vliegtuig met kogels
doorzeefd. Opstijgen was niet meer moge
lijk en de inzittenden zochten dekking in
de omgeving. De helicopter ging in vlam
men op en na elkaar sneuvelden negen
van de 11 man, de twee overigen werden
gewond. Tenslotte konden zij door andere
Franse eenheden ontzet worden.
BH «S&HBgm
w
(Van onze correspondent in Parijs)
Dinsdag, de tweede en voorlaatste
dag van het bezoek van het Brits ko
ninklijk paar aan de Franse hoofdstad,
was het, ofschoon toch ook het ceremo
nieel der officiële plechtigheden zeker
niet werd verwaarloosd, toch vooral wel
de beurt van het Parijse volk om zijn
evoelens jegens de vorstelijke gasten
nbaar te maken. Die gelegenheid
hebben de Parijzenaars stellig niet on
gebruikt laten passeren. Naar voorzich
tige schatting hebben zeker een half
miljoen mensen op de bruggen, langs de
kaden en zelfs in de bomen en lantaarn
palen hun gevoelens, men mag wel zeg
gen, uitgeschreeuwd, toen de „Borde
fretigny", de boot waarop zich het hoge
gezelschap bevond, langzaam passeerde.
Er heerste langs en op de Seine dins
dagavond weer iéïs van die stemming,
waarvan het volk van Parijs het geheim
schijnt te bewaren. Spontaan, hartelijk,
warm-menselijk en toch nooit zonder
waardigheid, zo hebben de Parijzenaars
hun feest ter ere van de Frans-Engelse
alliantie, die officieel nu haar vijftigste
jubileum vierde, beleefd.
Tegen deze uitbarstingen van hartelijk
heid bleek zelfs de stoïcijnse reserve, die
het Britse protocol schijnbaar voor moet
schrijven, op den duur niet meer bestand.
Wij hebben tenminste bijzonder plechtig
uitgedoste heren uit het onmiddellijk ge
volg van de koningin gezien, die soms ken
nelijk moeite hadden hun emotie te be
dwingen. Koningin Elizabeth, op wie zich
in de eerste plaats deze hulde richtte,
bleef de eenvoud zelf, glimlachend, jeug
dig en beminnelijk. Het was prins Philip
en president Coty eveneens aan te zien,
hoe zeer zij door deze massale ovaties wer
den getroffen.
Het schouwspel, dat de koninklijke gas
ten bij deze rondvaart werd aangeboden,
was intussen ook om andere redenen
uniek. De stad Parijs had een feest op
Koningin Elizabeth 11 bestijgt de trap
in het Paleis van Versailles op de
tweede dag van het Brits koninklijk
bezoek aan Parijs. Rechts slechts ge
deeltelijk zichtbaar prins Philip.
touw gezet, dat nergens anders plaats had
kunnen vinden. Duizenden projectoren zet
ten de oevers van de rivier, de gevels van
de oude huizen en de bomen in een licht,
dat nog lichter scheen dan de dag, terwijl
op gezette tijden een historisch tafereel
werd opgevoerd, geïnspireerd door de
Franse geschiedenis. Bij de Notre Dame
werd hare majesteit ineens door een koor
van 150 kinderen toegezongen, dat de
Complainte de Notre Dame, een chanson
uit de dertiende eeuw, ten gehore bracht.
Bij de Pont des Invalides werd de vorstin
het militaire saluut gebracht door soldaten
in de uniformen van de Napoleontische
tijden en elders trad Henri Quatre naar
voren, omstuwd door zijn hovelingen. Zo
werden symbolisch op deze tocht op de
Seine de voornaamste pagina's van het
boek der Franse historie voor de koningin
en haar gevolg getoond en dan weer omge
slagen.
Een volksfeest zonder vuurwerk is als
een bloem zonder geur en ook in dat op
zicht heeft Parijs als gastvrouwe zich ze
ker niet onbetuigd gelaten. Zeker een uur
lang schoten de pijlen in een veelvoud van
kleuren de lucht in en zelden had Parijs
in zo'n zee van kleur en licht geschitterd.
De dag van gisteren was ingezet met een
receptie op het Parijse stadhuis, waarbij
koningin en prins officieel door het vol
tallige gemeentebestuur waren ontvangen.
Geen moeite en kosten waren ook hier
gespaard om het Parijse Hötel de Ville
dat feestelijke aanschijn te verlenen, dat
dit wat s'.ive gebouw van nature moeilijk
op kan brengen. Maar ook hier mocht het
resultaat wel weer volkomen geslaagd
worden genoemd. Alles wat Parijs aan of
ficiële, mondaine, artistieke, wetenschap
pelijke en andere beroemdheden bezit, had
zich hier verenigd om het Engelse vorsten
paar te huldigen, een hulde, die door ko
ningin Elizabeth opnieuw in ontvangst
werd genomen met die sympathieke een
voud, waardoor aan het ceremonieel en de
strenge etiquette nog onmiddellijk een ac
cent van menselijkheid wordt verleend.
De solidariteit tussen het Franse en het
Britse volk, zo sprak hier de burgemees
ter van Parijs, monsieur Ruais, de konin
gin toe, heeft zich onlangs nog gemani
festeerd toen de internationale rechten
met voeten werden getreden. En die soli
dariteit vertegenwoordigt, zo vervolgde de
burgemeester, de voornaamste garantie van
onze Westerse beschaving. Deze toespeling
op de gebeurtenissen rond de Egyptische
crisis werd door koningin Elizabeth met
fijnzinnige tact beantwoord, toen ze op
merkte, dat een duurzame welvaart slechts
kan worden verzekerd, indien wij, Engel
sen en Fransen, bereid blijven onze idealen
der beschaving te verdedigen. En deze
overtuiging, zo besloot Engelands koning
in, wenst mijn volk ook te zien uitgedragen
tijdens het bezoek, dat ik nu uit zijn naam
mag brengen.
Daarna hebben de Britse gasten zich
naar Versailles begeven, waar president
Coty als gastheer optrad bij een lunch voor
250 genodigden, die in de grandioze Galerie
des Glacés, de vroegerer danszaal, werd
geserveerd. Een symbolische plaats al
Wu r, omdat hier ruim een eeuw geleden,
in 1855, koningin Victoria, Elizabeth's over
grootmoeder, ter gelegenheid van een staat-
siebezoek had gesoupeerd tezamen met
Lodewijk de Zestiende.
Na de maaltijd in Versailles werd in deze
voormalige zomerresidentie der Franse ko
ningen een briljante voorstelling gegeven
van Rameau's ballet „Les Indes Galantes",
dat hier in 1739 zijn première had beleefd.
En met die uitvoering werd tevens dit kos
telijke theater uit de achttiende eeuw na
een restauratie van vier jaren, eindelijk
zijn vroegere bestemming hergeven.
In het'Grand Trianon, waar in vroeger
tijden de grote Lodewijken, en later Na-
popeon en Louis Philippe hun recepties
hebben gehouden, ontving Elizabeth nu de
ambassadeurs van de verscheidene landen
van het Gemenebest en andere vooraan
staande Britse persoonlijkheden.
Langzamerhand was r tussen de avond
gevallen en werd in Parijs het feest voor-
beri id, waarover in het begin van dit ver
haal al verslag werd gedaan. En na dat
feest zouden de rollen worden omgekeerd,
omdat de koningin en prins dan het Franse
staatshoofd, president Coty, en zijn ge
volg op de Engelse ambassade zouden ont
vangen. Een ontvangst, waarbij ook intus
sen de actuele politiek een duidelijk woord
schijnt te hebben meegesproken, want hier
moeten de Franse en Engelse ministers van
Buitenlandse zaken besloten hebben de
Egyptische kwestie opnieuw bij de Veilig
heidsraad aanhangig te maken.
Ofschoon men van staatsieplechtigheden
in het algemeen geen onmiddellijke politie
ke gevolgen verwachten moet, zou dit
Britse bezoek aan Parijs toch wel eens een
uitzondering op deze regel kunnen maken.
Maar voor het moment laait overal de
feestvreugde nog te hoog op, dan dat
iemand er behoefte aan zou gevoelen de
politieke balans van deze eerste ontmoe
ting tussen Engelands jonge vorstin en het
Franse volk reeds op te willen maken.
GENèVE (UP). De hoge commissaris
voor de vluchtelingen, Auguste Lindt heeft,
na een reis door Joegoslavië verklaard,
dat de 19.000 Hongaarse vluchtelingen in
dit land zich in een staat van diepe neer
slachtigheid bevinden, omdat de overbren
ging naar westelijke landen gestagneerd is.
Lindt hield een redevoering voor de raad
van de intergouvernementale commissie
voor Europese migratie, in Genève bijeen.
De hoge commissaris zeide „zeer bemoe
digd" te zijn door de vele pogingen, die
zijn ondernomen de vluchtelingen in
Oostenrijk te helpen. Tot op heden zijn
128.000 of meer dan 75 percent der vluch
telingen door andere landen opgenomen.
„Ontmoedigend" achtte hij de Joegoslavi
sche situatie. Minder dan 5 percent van het
totaal aantal, ruim 800, zijn door andere
landen opgenomen.
Hij deed een beroep op de westelijke lan
den „de internationale solidariteit met en
de verantwoordelijkheid voor de vluchte
lingen, waarmede in Oostenrijk zo veel
tot stand is gebracht, ook op de vluchtelin.
gen in Joegoslavië van toepassing te laten
zijn".
„De wereld behoort een regering, die de
generositeit heeft haar grenzen open te
stellen voor politieke vluchtelingen, niet
alleen te laten staan", zo zeide hij.
De Amerikaanse Senator Joseph R.
MacCarthy heeft zich opgeworpen als
voorstander van het toelaten in de Ver
enigde Staten van 75.000 Hongaarse vluch
telingen uit Oostenrijkse kampen. Binnen
enkele dagen zal MacCarthy, die destijds
de beruchte heksenjacht ontketende, een
wetsontwerp in die zin bij de Senaat aan
hanging maken.
BONN (DPA) Naar aanleiding van de
uitlatingen van de Westduitse minister van
Defensie, Strauss, over de kwestie der
uitrusting met kernwapens verklaart men
in kringen van de sociaal-democratische
partij* dat de minister precies het tegen
overgestelde standpunt inneemt in verge
lijking met kortgeleden, toen hij nog de
mening verkondigde, dat slechts de Ver
enigde Staten en de Sovjet-Unie over noe
menswaardige voorraden kernwapens be
horen te beschikken en niet allerlei kleine
re landen. Het gevaar van een oorlog met
zijn verwoestende gevolgen zou toenemen,
wanneer kleinere landen bij plaatselijke i
conflicten kernwapens kunnen gaan ge
bruiken, aldus zou Strauss gezegd hebben.
De sociaal-democraten zijn voorts van
mening, dat bondskanselier Adenauer de
uitwerking van tactische kernwapens ba
gatelliseerde, toen hij zei, dat deze wapens
slechts een verdere ontwikkeling van de
artillerie zijn. Het kleinste tactische kern
wapen heeft de explosieve kracht van dui
zend bommen uit de tweede wereldoorlog,
aldus zegt men in socialistische kringen.
Men betoogt van socialistische zijde, dat
het er in de eerste plaats om gaat te ko
men tot een ontwapening onder controle,
ook op het gebied van de kernwapens.
Ook in kringen van de vrije democrati
sche partij (liberalen) waarschuwt men
tegen het opslaan van kernwapens in West-
Duitsland en tegen uitrusting van de West
duitse strijdkrachten met deze wapens.
ADVERTENTIE
Uitsluitend verkrijgbaar bij H.H. apothekers, drogisten, kappers en de speclaalbranche.
Net als vroeger
Dikwijls hebben wij de nagels zitten
bijten als wij dachten aan de wereld en
vooral aan de beschaving na afloop van
de Eerste Atoomoorlog; ieder mens heeft
zo zijn muizenissen. Wij dachten dat er
niets meer zou overblijven, maar nu heb
ben wij ergens gelezen, dat de insecten
zullen blijven bestaan. En dat betekent dat
de beschaving in goede handen - of liever
haakpootjes - is en dat heeft ons weer heel
wat opgeruimder gemaakt.
Het is bijvoorbeeld een hartversterkende
gedachte dat ook dan die zéér-bepaalde,
knusse, café-bodega's-bars zullen blijven
bestaan, zij het dan in een enigszins andere
vorm. Er leeft namelijk een tor (ook na de
Eerste Atoomoorlog) Ptilocerus gehe
ten, die een levendige toef rood haar
draagt, die onweerstaanbaar aantrekkelijk
werkt op bepaalde mierensoorten. In deze
rode kuif wordt een kostelijk vocht gepro
duceerd, waaraan genoemde mieren zich
dusdanig te buiten gaan, dat zij omrollen
(na enige verward gelal) en geen vin meer
kunnen verroeren. Dan lacht kroegbaas
Ptilocerus in zijn rode baard en rolt de
klanten: hij steeks zijn zuigbekje in de
hals van de beschonken buitenmannetjes
en berooft hen. Alles blijft dus bij het oude
t.a.v. de „uitgéschudde buitenman" in de
grote stad.
Een andere nuttige burger van de nieu
we wereld is de Empididus, een
overigens onbetekenende kwant, die op
het liefdespad gaat met een mach
tig voedselpakket in de armpjes. Hij biedt
dit aan aan de dame op wie hij het veel-
facettige oog zijner arglistige keus heeft
laten vallen. Neemt zij het nu aan, dan,
dat hebt gij reeds begrepen, wereldwijze
lezer, dan is zij erbij.
Gij kent de Sluipwesp, een aardig
spits individu. Deze verlamt met één chi
rurgische prik in het ruggemerg haar
slachtoffer-rups en sleept hem daarna in
haar hol. Bij deze geconserveerde rups legt
zij haar eieren en waarborgt de nieuwge
borenen, bij het eerste levenslicht, verse
maaltijden aan de wieg. Het element „kin
derbijslag", „belasting", etc. herkent men
gemakkelijk in dit gehele optreden.
Maar let nu op de sluwe Sarcopha-
gida, die vanachter een grasspriet alles
heeft staan afloeren en nu steels op de
haakteentjes binnengaat, de eieren wreed
aardig op straat gooit en zelf de rups gaat
consumeren. Hier bemerkt men tendenzen
naar de instelling die „successierecht" heet
en ook iets dat lijkt op de beweging bij
erfenisdelingen.
En hoe vindt gij het optreden van de
W o ekermier (An er g at e s S tr a-
tulus S chenck) die, bijna te vadsig om
te lopen, het huis van de nijvere grasmier
tjes binnendringt en daar dan zo geraffi
neerd gaat zitten intrigeren, dat de stum
pers tenslotte de eigen koningin om hals
brengen en de indringer adopteren en voe
den? Zijn het niet precies mensen? En
vooral de namen als sabelmieren,
gastmieren, slavenmieren en
jagersmieren doens het beste hopen.
Ook zijn verschillende politieke tinten
reeds te herkennen bij de rode roofmieren,
de zwarte wegmieren én dat dan nog al
leen maar wat betreft de mierenrassen.
Heus: de beschaving gaat niet verloren.
In dit opzicht behoeft men de Eerste
Atoomoorlog niet te vrezen.
Duif
ADVERTENTIE
COMPLETE COLLECTIE
Sportoverhemden
Gen. Cronjéstr. 40-44, H'lem. Tel 15438
jlllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllll
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll|||||.
Wanneer ik de naam Paolo
Caliari noem, zai er vermoede
lijk geen lichtje bij u gaan
branden. U zult er hoogstens
een associatie met Italië door
krijgen en dan bent u in ieder
geval warm. Misschien zegt
Veronese u meer? Juist, de be
roemde zestiende eeuwse schil
der, tijdgenoot van de befaam
de Tintoretto en even gevierd
als hij. Ik wil het vandaag
eens met u hebben over een
weinig bekend, Roewei gigan
tisch werk van Paolo Caliari,
alias Veronese.
We begeven ons daartoe van
Venetië uit ongeveer zestig
kilometer in noordwestelijke
richting, waar we in de uit
lopers van de Dolomieten het
plaatsje Maser vinden. Een on
aanzienlijk dorp, weinig door
vreemdelingen bezocht. Zij die
er komen, verlaten het meestal
snel omdat zij niet weten,
dat zij op zijn minst een poging
moeten doen de Villa Barbaro
te bezichtigen.
Ik werd aan de deur ont
vangen door een even char
mante als donkere jongedame,
de secretaresse van het huis.
Zij leidde me, verrukt lachend
om de indruk, die haar ont
hullingen maakten, door de
gangen, kamers en zalen, waar
Veronese onvergelijkelijk ori
gineel zijn muurschilderingen
heeft gepenseeld. Haar welge
vormde mond stond daarbij
geen ogenblik stil; ik ken de
geschiedenis van het huis nu
tot en met de geringste details.
De hal bracht de eerste ver-
De vreugde van het reizen kan worden verveelvoudigd door
het vinden van dingen, die bijna niemand weet. Dat kost wat
meer moeite, vaak ook wat meer tijd, dan het domweg nalopen
van de geijkte attracties, maar men wordt dan ook beloond met
een veel grotere voldoening.
rassing. Toen ik er binnentrad,
werd ik welwillend vanaf een
balkon bekeken door twee da
mes uit het oude geslacht Bar
baro. Ik stelde me in postuur
voor een beleefde buiging,
doch ontdekte gelukkig juist
op tijd, dat zowel de vrouwen
als het balkon met zijn ge
draaide marmeren pilaren,
verbluffend van dieptewer
king, indertijd door de heer
Veronese op de volkomen
gladde wand waren aange
bracht.
„De bouw van de villa is in
1560 begonnen", ratelde mijn
lieftallige gids. „Danielo Bar
baro gaf voor de verfraaiing
van het landhuis opdrachten
aan de beroemdste kunste
naars van zijn tijd. Veronese
was toen tweeëndertig jaar.
Hij was sinds kort getrouwd
met Helena Badile, de dochter
van zijn leermeester. Deze op
dracht, waarin hij volkomen
vrij werd gelaten, kwam dan
ook niet alleen zeer gelegen,
maar in het laaiend geluk van
zijn wittebroodsweken leefde
hij er al zijn fantasie in uit,
zodat het resultaat iets heel
bijzonders werd."
Ze overdreef in geen enkel
opzicht. Ik knikte verstrooid,
want mijn aandacht was al
weer gevangen door de won
derlijke voorstellingen in een
zo goed als lege, doch door de
ingewikkelde fresco's gevuld
lijkende zaal. Tegenover mij
bevond zich .een half open
staande deur. Een oude dienst
maagd, alleen door haar kle
ding buitentijds, overigens be-
driegelijk echt, keek half om
de deur heen het vertrek in,
alsof zij wilde aankondigen,
dat het diner was opgediend.
Aan weerszijden van deze mo
numentale toegang tot een an
dere zaal waren twee nissen
aangebracht, waarin meer dan
levensgrote beelden stonden.
Eerst toen ik tot op enkele
meters was genaderd, kon ik
constateren, dat het speelse
vernuft van Veronese ook
hiervoor verantwoordelijk was.
„De bouw en de decoratie
hebben zeven jaar gevergd",
vervolgde het meisje, vastbe
sloten me niets te onthouden.
„Danielo Barbaro, het hoofd
van een der voornaamste Ve-
netiaanse geslachten en dus
schatrijk, beloonde zowel de
schilder Veronese als de ar
chitect Palladio vorstelijk. Dat
mocht ook wel, want hij kon
trots zijn op het huis. Heel
Venetië sprak erover en daar
was men toch wel het een en
ander aan bouwkunst en ex
centrieke dingen gewend.
Vooral de fresco's spraken tot
de verbeelding van de mensen.
Toch zat er voor Veronese een
klein bijsmaakje aan het zoet
van de roem. Hij heeft zich er
later weieens over beklaagd,
dat zijn tijdgenoten enthou
siaster waren om de goed ge
slaagde artistieke grap dan om
een deel van zijn werk, dat
hijzelf veel hoger stelde."
We gingen Weer verder. On
danks mijn bewondering voor
de fantasie en de kunstzinnige
vaardigheid van de zestiende
eeuwse meester, bekroop me
de gedachte, dat ik toch niet
graag in dit huis zou wonen
en zeker niet wanneer ik vier
eeuwen vroeger had geleefd.
De bewoners van 1567 moeten
immers wel het gevoel hebben
gehad van alle kanten te wor
den beloerd. Nu mag de in
druk dan niet zo realistisch
zijn, omdat de figuren door
hun kleding onmiddellijk wor
den herkend als te antiek om
echt te lijken, dat neemt niet
weg, dat er een spookachtige
sfeer in de zalen hangt. Wan
neer de jongeman, die met zijn
muts in de hand een kamer
schijnt binnen te komen, mij
nog aan 't schrikken kan ma
ken, hoe moet de Italiaan uit
de zestiende eeuw dan wel
hebben gereageerd?
Nadat de villa in de loop van
de jaren verscheidene malen
in andere handen was over
gegaan, is de enige herinne
ring aan de oorspronkelijke
Barbaro nog de naam. Wie er
echter ook het beheer over
heeft gehad, allen verdienen
een compliment voor het on
derhoud van de kostbare
wandschilderingen. Nergens
zijn de kleuren vervaagd of
vervaald en nog is het ver
gezicht op een van de muren
het betrekkelijk kleine ver-
trek krijgt er een enorme
ruimte door zo fris, alsof
men werkelijk door brede ven
sters over fraai aangelegde
tuinen naar een berglandschap
op de achtergrond kijkt.
Slechts het licht, dat door een
zijraam naar binnen stroomt,
valt verkeerd, maar dat kon
Veronese ook niet helpen.
Het Italiaanse meisje van
deze eeuw, opvallend afste
kend bij de één-dimensionale
personen, die zwijgend deze
zalen bevolken, had de groot
ste verrassing tot het einde
bewaard.
„Dit is momenteel een slaap
kamer", zei ze, terwijl ze een
deur opende. „Ik weet niet of
dit vertrek altijd dezelfde be
stemming heeft gehad. Het
lijkt me een beetje onvrij om
hier te slapen.
Op een van de wanden is
een deur geschilderd. Daar
door betreedt een jager, bege
leid door zijn hond, de kamer.
„Veronese heeft zijn eigen
gezicht voor de kop gebruikt",
verklaarde ze. „Hij wou er zelf
toch ook bij zijn."
^'IlllllimilllllllllllllllllllllllUIIIIillJllllilUIIUlillUUlillliUJlJillilllPJiJilllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
J. J. F. Kemming
lillik
LONDEN (Reuter). In Londen ver
luidt dat Harold Stassen, de Amerikaanse
vertegenwoordiger op de ontwapenings
besprekingen te Londen, heeft voorge
steld dat de grote mogendheden hun be
wapeningsuitgaven in de komende twee
jaar met een kwart zullen verminderen.
De Russische vertegenwoordiger Zorin
verklaarde dat hij veel belangstelling had
voor het Amerikaanse voorstel en dat hij
het zorgvuldig zou bestuderen.
Stassen had reeds voorgesteld de be
wapeningsuitgaven in het eerste jaar, dat
door een ontwapeningsovereenkomst zou
worden bestreken, met tien percent te
verminderen. Hij had opgemerkt dat de
Verenigde Staten en de Sovjet-Unie het
eens zijn over een aanbeveling, dat de
strijdkrachten van de Verenigde Staten,
de Sovjet-Unie en communistisch China
elk de twee en een half miljoen man niet
te boven zouden mogen gaan en dat een
maximum van 750.000 man zou moeten
gelden voor de weermachten van Groot-
Brittannië en Frankrijk. Stassen zei be
reid te zijn de Amerikaanse regering aan
te bevelen de bewapeningsuitgaven in het
tweede jaar, dat een ontwapeningsover
eenkomst van kracht zou zijn, met vijftien
percent te verminderen.
Zorin had geantwoord het belangrijk te
achten dat de Verenigde Staten bereid zijn
over nieuwe stappen, om tot ontwapening
te komen, te spreken, daar dit de deur
opent voor verdere onderhandelingen.
Puik hang samen met een niet met
voorkomend werkwoord puiken: uit
lezen, uitkiezen. Het betekent: uitgele
zen, uitstekende koopwaar. De beste v1-
heette: het puikje van de vismarkt. Ir
het bijzonder echter bezigde men he'
voor de allerbeste kwaliteit laken. Ir
1550 schrijft Aert van der Goes „da
alle de lakenen die binnen den lande va»
Hollant gemaeckt worden, alle grov
lakene zijn, behalve de puyeken binnei
Delft gemaeckt". Dit Delftse lake:
heette dus puyek. In samenstellinger
als puikbest kreeg het woord zijn a!
gemene betekenis van: het beste in zijr
soort. Men gebruikt het thans voorna
^melijk van aardappelen.
