Geen bijval voor Brits plan tot
hergroepering der instellingen
Van dag tot dag
mei
Ten achter
„Grand Design" heeft
intercontinentale allure
Wetenschap
3
Minister Wilson
Amerikaanse defensie op
atoomwapens gebaseerd
Vliegtuig met soldaten
in Engeland neergestort
Eenendertig doden
Dr. Victor van Vriesland
schrijft bevrijdingsvers
Assemblee van de Raad van Europa
óier
om
Op de
racitótoel
Jarrings kon kwestie
Kasjmir niet oplossen
India wees arbitrage
en volksstemming af
DONDERDAG 2 MEI 1957
Zonder ons te verdiepen in de oorsprong
van het gebruik, de eerste dag der mei
maand als de dag van de arbeid te geden
ken, kunnen wij heden ten dage consta
teren dat deze 1-mei gedachtenis dwars
door rangen, standen en levensbeschouwin
gen heen veld wint. Als er nog groeperin
gen zijn die deze eerste dag van 's jaars
mooiste maand als het uitsluitend eigendom
van hun ideologisch wapenarsenaal be
schouwen, dan doen zij aan miskenning
van de algemene betekenis van de arbeid
voor de mens. Arbeid en mens behoren
onafscheidelijk bij elkaar; arbeid is niet
enkel een bezigheid van bepaalde politieke
strekking, doch een inhaerent deel van
's mensen levensopdracht, niet gebonden
aan een politiek idee of een organisato
rische leuze.
Arbeider zijn betekent niet, deel uit te
maken van een laag des volks of een so
ciale strijdgroep. Het betekent, dat men
behoort tot de overgrote meerderheid der
mensen, die hoofd en handen gebruikt voor
de voortbrenging van de noodzakelijke en
goede dingen des levens. In die zin is de
1-meiviering een lichtbundel op een van
de mooiste verschijnselen in de lotgevallen
der volken; de creatieve, produktieve, ern
stige ijver om gedachten te verwezenlijken
tot levensbenodigdheden, in het besef tot
saamhorigheid en samenwerking.
De ijver om samen te bouwen, te schep
pen, houdt het onmiskenbare verlangen in
om het gebouwde en geschapene te be
houden en tc vervolmaken niet om het
te vernietigen.
Men plant geen boom uit het verlangen,
hem te vellen. Men bouwt geen stad uit
het verlangen, haar te verpletteren.
Daarom is de eerste mei tegelijkertijd
een feest van positieve zin voor duurzame
en ongestoorde vooruitgang voor een
vredige, constructieve coöperatie van allen
die kunnen werken.
Als men het pasverschenen officiële pro
gramma van het Holland Festival 1957
doorbladert, beseft men dat het ideaal der
cultuurspreiding in de dubbele zin daar
van, tijdens wat als de hoogtij periode in
ons artistiek gerichte uitgaansleven is be
doeld, ruimschoots in vervulling gaat. Al
blijven de voornaamste gebeurtenissen in
Den Haag en Amsterdam geconcentreerd,
toch vindt het beginsel der decentralisatie
steeds meer praktische toepassing. In ver
scheidene provinciesteden, die beschikken
over een behoorlijke theateraccommodatie,
worden belangrijke toneelvoorstellingen,
opera's en balletuitvoeringen, ook door
buitenlandse gezelschappen, herhaald. El
ders in dit blad vindt men daar enige
voorbeelden van opgesomd. Maar ook op
het gebied der zelfwerkzaamheid, zoals het
bericht eveneens vermeldt, zijn verheugen
de initiatieven genomen. Vele plaatselijke
orkesten en koorverenigingen houden ter
gelegenheid van het Holland Festival wer
ken van Nederlandse componisten ten
doop, aldus tevens het nationale aandeel
in dit nationale zomerfeest versterkend.
Haarlem blijft in dit opzicht ver ten
achter. Alleen het Internationale Orgelcon
cours is in het programma opgenomen,
maar dat zou er ook zonder het Holland
Festival zijn geweest. Wat vooral opvalt,
is dat de Nederlandse Toneelrr anifestatie
in bijna alle grote provincieplaatsen
„Moortje" van Bredero voor het voetlicht
brengt, met een bezetting van vooraan
staande krachten uit de grote gezelschap
pen ,doch daarbij de hoofdstad van Noord
holland overslaat. Het college van B. en W,
heeft namelijk afwijzend beschikt op de
aanvrage om subsidiëring van een derge
lijke voorstelling. De motivering is dat men
te snel moest beslissen over een te laat
binnengekomen verzoek: voor het in be
handeling brengen van een voorstel aan
de raad ontbrak de tijd en de extra „pot
jes" voor dergelijke uitgaven waren uit
geput.
Nu moet de samenwerking in het Hol
land Festival van twee kanten komen. In
voorgaande jaren heeft Haarlem bijzon
der weinig animo getoond om een deel van
de manifestaties voor het plaatselijke pu
bliek te brengen. Deze wetenschap kan
bijdragen tot de verklaring van het feit,
dat pas in laatste instantie een beroep op
het gemeentebestuur is gedaan voor de no
dige steun om deze apotheose van het
toneelseizoen (een voorstelling waarmee
ons land ook in het Theater der Volken te
Parijs vertegenwoordigd zal zijn) mogelijk
te maken. Het is dubbel jammer, dat het
resultaat van de samenwerking der grote
toneelgezelschappen niet in Haarlem te
zien zal zijn, omdat het bestaan daarvan
mede aan de algemene bijdrage van deze
gemeente aan de totale subsidie te danken
is! En dan zwijgen wij nog maar over het
wegblijven van het Weense Burgtheater,
van de Studio des Champs Elysées, van de
diverse balletgroepen en van de muzikale
ensembles. Het is merkwaardig, dat bij
voorbeeld Utrecht en Arnhem, maar ook
Heerlen en Deventer daar wel de mid
delen voor konden opbrengen! Gelukkig
ontbreekt ook dit jaar Bloemendaals Open
luchttheater wederom niet.
Het is te hopen, dat men uit deze gang
van zaken de lering trekt, dat er voor het
volgend jaar meer tegemoetkoming be
tracht moet worden, dat men tijdig wensen
kenbaar maakt en mogelijkheden onder
zoekt. Het is nog meer te hopen, dat er
voldoende voorbereidend overleg wordt
gepleegd om de resultaten van plaatselijke
zelfwerkzaamheid in de nationale manifes
tatie te kunnen onderbrengen. Het is be
treurenswaardig dat het Noordhollands
Philharmonisch Orkest de kans laat voor
bijgaan om voor een internationaal pu
bliek het aanzien van het Nederlandse
muziekleven te verhogen. Het moet zeker
mogelijk zijn om bij voorbeeld een koor
vereniging tot het stellen van een vooruit
strevende of eerbiedwaardige daad in het
landelij' 3 cultuurfestijn te bewegen. Het
is een kwestie van initiatief.
WASHINGTON (Reuter) De Ameri
kaanse minister van Defensie, Wilson, heeft
in een vandaag in Washington gepubli
ceerde verklaring gezegd, dat de Ameri
kaanse verdediging is gebaseerd op het
gebruik van atoomwapens. „De kleinere
atoomwapens zijn thans in zeker opzicht
conventionele wapens geworden", aldus
deze verklaring, die Wilson al enige tijd
geleden heeft afgelegd voor de subcom
missie voor toewijzingen van het Huis van
Afgevaardigden. Wilson zei te betwijfelen
of de Russen werkelijk over de militaire
middelen beschikken om Britse en Ameri
kaanse steden zo in een slag met atoom
wapens te verwoesten.
In een eveneens donderdag gepubliceerde
verklaring van de voorzitter van de com
missie van stafchefs, admiraal Radford,
aan de genoemde subcommissie wordt ge
zegd, dat de Verenigde Staten na de Brits-
Frans-Israelische inval in Egypte paraat
waren voor een wereldoorlog.
De Republikeinse afgevaardigde Wiggles-
worth zei in het begin van dit jaar in de
subcommissie, dat de Amerikaanse strijd
krachten ongeveer 37.000 vliegtuigen heb
ben en de Russen naar schatting 20.000.
BLACKBUSHE (UP). - Een Brits twee-
motorig Viking-transportvliegtuig met
vijfendertig mensen is woensdagavond bij
het vliegveld van Blackbushe in Engeland
neergestort.
Het vliegtuig dat toebehoorde aan de
Eagle Airways" was juist van Blackbushe
vertrokken toen de piloot om toestemming
verzocht, weer te mogen landen. Nadat de
toestemming was verleend keerde het toe
stel terug en vloog op de landingsbaan af,
doch ongeveer drie kilometer ervoor stort
te het brandend neer. Sommige ooggetui
gen verklaarden dat er tijdens de vlucht
een ontploffing in het toestel was geweest.
Volgens anderen vatte het vliegtuig pas
na het neerstorten vlam.
De controle-toren op het vliegveld had
reeds groot alarm gegeven toen de piloot
seinde dat hij slechts op een motor vloog,
zodat spoedig na het neerstorten ambu
lancewagens, brandweerauto's en reddings
brigades ter plaatse waren, desondanks
kon men slechts vier inzittenden redden.
Onder de slachtoffers waren twee kinde
ren.
Het toestel had dertig passagiers, onder
wie vijfentwintig soldaten, twee kinderen
en de vrouw van een der militairen en vijf
bemanningsleden aan boord. Het was op
weg naar Tripolis in Noord-Afrika. De vier
overlevenden zijn met ernstige verwon
dingen in een ziekenhuis opgenomen.
Dit is het tweede ernstige vliegtuig-on
geluk in een jaar op Blackbushe Airfield.
In november van het vorig jaar stortte
hier een Handley Page Hermes transport
vliegtuig neer, dat vrouwen en familie van
Engelse soldaten uit Tripolis naar Enge
land bracht, op het moment, dat het wilde
landen. Vier personen werden daarbij ge
dood.
ADVERTENTIE
De minister van Onderwijs, Kunsten en
Wetenschappen heeft >n de letterkundige
dr. Victor van Vriesland een opdracht ver
leend tot het schrijven van een gedicht,
dat betrekking heeft op de bevrijding van
het oosten van ons land in het voorjaar
van 1945. Dr. Van Vriesland heeft de op
dracht aanvaard.
STRAATSBURG, donderdag De hele
dag heeft de Raadgevende Vergadering van
de Raad van Europa zich gisteren bezig
gehouden met problemen van de Gemeen
schappelijke Markt, Euratoom en de vrij
handelszone. Het interessantste in het debat
was de rede van de Engelse minister
Ormsby-Gore, die in hoofdzaak ging over
de hergroepering der Europese instellingen,
en dus indirect op de Gemeenschappe
lijke Markt enzovoort betrekking had. Het
was de eerste openbare gedetailleerde uit
eenzetting van het zogenaamde Grand
Design, door Selwyn Lloyd enige maanden
geleden in de Raad van de NAVO aan
geduid. Ormsby-Gore optredend als woord
voerder van de Britse regering, stelde
ADVERTENTIE
voorop, dat Engeland Europa niet zal los
laten, doch integendeel dichter bij Europa
wil komen; voorts dat de Britse regering
de gemeenschappen van de zes landen der
Kolen en Staalgemeenschap graag zou zien
slagen.
Het Grand Design bestaat uit drie pun
ten: Ten eerste: de NAVO, waarin de
West-Europese Unie het Europese forum
is, geeft politiek en strategisch richting.
Ten tweede: de O.E.E.S. biedt het kader,
waarbinnen de Europese landen zich kun
nen associëren met de gemeenschappelijke
markt van de zes. Ten derde: er moet één op
zichzelf staande assemblée van parlements
leden worden gevormd, die alle aspecten
van de westelijke samenwerking zal kun
nen bespreken. Uit deze éne assemblée
kunnen commissies voor elk dier aspecten
- politieke, economische, sociale, militaire
enzovoort - worden gevormd; bepaalde
staten zouden zich van deelneming aan
bepaalde commissies kunnen onthouden (zo
zullen de neutralen geen zitting willen
hebben in de defensiecommissie). De as
semblée, waartoe ook Amerikanen en Ca
nadezen zouden behoren, zou met de ver
schillende intergouvernementele (dus niet
supranationale) organisaties vaste betrek
kingen moeten onderhouden. Dit laatste
met behoud van haar eigen, autonome po
sitie, want het is juist de bedoeling te bre
ken met het systeem van parlementaire
assemblées, die orgaan zijn van intergou
vernementele organisaties, zoals de Raad
gevende Vergadering van de Raad van
Europa en de parlementaire vergadering
van de West-Europese Unie.
De reacties op deze uiteenzetting, in de
loop van de dag gehoord, waren nogal cri-
tisch. Verscheidene afgevaardigden zouden
liever de hergroepering zich zien voltrek
ken in het kader van de Raad van Europa,
die in de Engelse gedachtengang kennelijk
had moeten verdwijnen. Ook hoorde men
de opmerking, dat men de Amerikanen en
Canadezen niet of nog niet bij de Europese
organisatie zou moeten betrekken. Kortom,
van instemming bleek niets.
Over het onmiddellijke onderwerp van
het debat, Eurotoom en de Europese ge
meenschappelijke Markt - sprak niemand
zich negatief uit. Men hoopte op vlotte ra
tificatie van de desbetreffende verdragen,
ofschoon men wel reserves maakte en nog
wensen had. Over deze verdragen moeten
in de komende weken de nationale parle
menten zich uitspreken. Wat wij gisteren
hoorden, was nog geen maatstaf voor het
geen zich in de nationale parlementen van
de Zes ter zake zal afspelen. Want de deel
nemers aan het debat vertegenwoordigden
niet alle stromingen in die parlementen. Er
spraken bovendien veel parlementsleden
van buiten de Zes. Deze landen, zo is in
tussen de bedoeling, zouden met de landen
van de Gemeenschappelijke Markt een vrij
handelszone gaan vormen. Daarover is ook
veel gezegd. Vooral het Engelse voorbe
houd, door Ormsby-Gore uitdrukkelijk her
haald, dat de vrijhandelszone niet voor
agrarische produkten zou gelden, onder
vond veel critiek. Namens de Deense dele
gatie bijvoorbeeld werd verklaard, dat on
der die omstandigheden de vrijhandelszone
onaanvaardbaar zou zijn. De Zweden be
treurden ook de Engelse fcfeperking, evenals
bijvoorbeeld de Grieken. Een andere moei
lijkheid, onder meer ook voor Engeland, is
het feit, dat bij de Gemeenschappelijke
Markt ook overzeese gebieden zullen wor
den betrokken. Voorlopig dus nog genoeg
moeilijkheden over de vrijhandelszone. In
tussen zijn nu commissies uit de raad
gevende vergadering aan het werk getogen
om een resolutie te ontwerpen, die tegen
het einde van deze week aan de orde zal
komen.
De dag tevoren beleefde men hier
een openbaar Europees optreden van mi
nister Luns. Als voorzitter van het minis
terscomité moest hij het jaarverslag van
de ministers bij de Raadgevende Vergade
ring inleiden. Bij deze gelegenheid heeft
hij zich zeer positief „Europees" uitge
laten. Europese Economische Gemeen
schap en „Euratoom" hebben met het jaar
verslag rechtstreeks niet veel te maken,
maar minister Luns heeft er zich in zijn
toespraak in zeer aanbevelende zin over
uitgelaten. Hij sprak bijvoorbeeld over de
economische dynamiek van de gemeen
schappelijke markt, die niet zal ophouden
bij de grenzen van het gebied der zes con
tinentale landen, de gemeenschappelijke
markt die een stuwende kracht zal zijn.
Hoezeer de dorst naar weten
schap bezit genomen heeft van
de mensen, is mij ontstellend
duidelijk geworden op het mo
ment, waarop ik de kennis
making bijwoonde tussen een
kind en een bloem.
Het was een ontmoeting tus
sen twee natuurwezens, die
ieder voor zich in een staat
van onontloken ontwikkeling
verkeerden: Een kind van
nauwelijks negen, ongeoefend
in het overzie" van zijn levens
sfeer. pas aan de kinderstoel
en het ABC ontgroeid, niet be
seffend dat het werkelijk
voorbestemd was om een groot
mens te worden; en een bloem,
ten halve nog opgesloten in de
veilige bescherming harer
kelkbladeren, schuchter kleur
bekennend en nauwelijks in
staat over grashalmen heen te
zien.
Zij ontmoetten elkaar aan de
oever van een beek, waar hel
der water over kiezels stroom
de en grapjes uithaalde met de
spiegelbeelden van koeien. Het
kind kwam, de bloem stond.
Zij voelden zich tot elkander
aangetrokken, omdat zij intuï
tief hun beider onvolgroeid
heid en kwetsbaarheid ervoe
ren, en misschien ook omdat
zij beiden zo gevoelig waren
voor elkanders spontaan ont
sproten vormen.
Het kind bukte zich en hurk
te bij de bloem neer, om haar
van dichtbij nauwkeurig te be
kijken. Na een poosje werd de
bloem door de stevige kinder
hand van haar stengel gerukt.
Dat was haar onvermijdelijke
dood, doch een dood die alle
bloemen sterven en waarvoor
zij geschapen lijken.
Want kinderen zijn gescha
pen om bloemen te plukken en
dat is een soort van doodslag
zonder gedachten aan wreed
heid of vernielzucht. Het is de
consequentie van de kennis
making tussen alle kinderen en
alle bloemen.
De ontsteltenis kwam pas
daarna.
Het kind had veel met de ge
plukte bloem kunnen doen:
haar meenemen naar huis als
een dierbaar liefdesgebaar aan
moeder - haar in de revers van
zijn jasje steken en later ver
liezen - haar in een krans
vlechten om rond het hoofd te
dragen - haar eenvoudig laten
liggen waar zij geplukt was,
omdat de kennismaking was
afgelopen.
Doch het kind deed niets van
dit alles. Het bleef gehurkt met
de bloem in de hand en het
trok een zeer gewichtig ge
zicht. Het plukte vervolgens
met andere hand voorzichtig
en weloverwogen blaadje voor
blaadje uit de jonge kroon,
verwijderde deskundig de
meeldraden en de stamper,
brak de stengel door en scheur
de de nerven uit de blaadjes;
en zei toen:
Dit is een paardebloem.
Wij hebben op school geleerd
hoe men weten kan dat het
een paardebloem is. Men moet
de onderdelen bekijken en
ontdekken, tot welke familie
de bloem behoort. Dan kan
men precies nagaan, hoe zij
heet. Determineren noemt men
dat. Dit is een paardebloem,
dat kan niet anders.
Het was inderdaad een paar
debloem, wat ook zonder de
termineren bizonder duidelijk
te zien was. Het was zo duide
lijk een paardebloem, dat er
geen twijfel over bestond. Na
tuurlijk had het kind dat al bij
de eerste blik ontdekt. Doch
het had impulsief die kennis
teruggedrongen naar de on
bruikbaarheid, omdat het een
onwetenschappelijk verkregen
w
kennis moest worden genoemd
- een kennis die besloten lag in
één blik en één waarneming.
Eén blik en één waarneming
en dan weten. Dat is de im
pulsieve wetenschap uit het
verleden, toen de dingen wer
den ondergaan en opgenomen
zonder uiteenrafelen, redene
ren, combineren, cijferen, de
tailleren en determineren. De
wetenschap zonder laboratoria
en zonder microscopen, die de
dingen van het bestaan catalo
giseerde volgens hun verschij
ningsvorm en die het beleven
van die dinge" mogelijk maak
te in een plotselinge, persoon
lijke liefde op het eerste ge
zicht.
Men doet en kan dat tegen
woordig steeds minder. Ik denk
nu met enige huivering aan
het moment waarop alle liefde
op het eerste gezicht uit onze
samenleving verdwenen zal
zijn. Het moment, waarop de
impulsieve wetenschap vol
komen zal zijn vervangen door
datgene wat men met een
lemeltergend woord „research"
pleegt te noemen.
Men gaat steeds minder be
seffen en ervaren, welk een
levensvreugde die liefde op het
eerste gezicht schenken kan.
Daarvoor in de plaats komt
dan de vreugde van het alle
maal te hebben uitgedokterd
en proefondervindelijk bewe
zen: een magere blijdschap
zonder voldoening.
Ongemerkt hebben wij reeds
grote verliezen aan levens
vreugde geleden. Het is op een
bepaald moment in de geschie
denis der mensheid begonnen
met eigenwijze snuffelaars en
het is in versneld tempo door
gegaan tot alle sprookjes ver
moord waren.
Er is een tijd geweest waarin
men meende, te leven op een
platte aardschijf die als door
een glazen stolp werd overkoe
peld door de halve bol van het
hemelgewelf. En tegen die
koepel waren de maan en de
sterren gehangen, opdat men
ook 's avonds althans nog wat
licht zou hebben. En wat er
aan de onderkant van die plat
te schijf te zien was - daar
dacht men liever niet aan, of,
als men eraan dacht, bezorgde
men zichzelf rillingen met fan
tasieën over monsters en don
kere diepten waarin de sche
pen verdwenen.
Men had toen een rand aan
de w.ereld - een rand waarach
ter de geheimen in onuitputte
lijke voorraad lagen opgesta
peld, een rand waarover men
niet straffeloos kon loeren,
doch die de verbeeldingskracht
der mensen bevruchtte tot on
gebreidelde panorama's.
De wijsneuzen die de bol
vorm der aarde bewezen, deden
die panorama's ineenstorten en
beroofden de mensheid van een
illusie, zonder dat zij nochtans
het leven wezenlijk verander
den. Hoe vele malen interes
santer was het denkbeeld ener
aarde, die in de holle bol van
het hemelgewelf op de wereld
zee dobberde, dan de nuchtere
constatering dat de wereld een
onaanzienlijk hemellichaam
tussen ontelbare andere en
grotere was, en dat de sterren
geenszins tot verlichting van
de avondlijke wandelingen der
mensen waren opgehangen.
Nochtans, toen de mensen
eenmaal begonnen met denken
en determineren, was er van
ophouden geen sprake meer en
daarom kan vandaag aan de
dag een paardebloem slechts
een paardebloem wezen, wan
neer zulks per determinatie
wetenschappelijk is vastge
steld.
Ofschoon het onvruchtbaar
en dwaas zou zijn, deze ont
wikkeling te willen vertragen
of zelfs maar te laken, moet
toch met enige verbazing de
vraag worden gesteld, of zij
ons tenslotte zal beroven van
alle onbewezen doch impulsief
aanvaarde kennis, zodat ons
niets meer te raden en niets
meer te hopen zal overblijven?
Zal het dan niet meer moge
lijk zijn, op het eerste gezicht
verliefd te worden, doch zullen
onze jongelingen en jonge-J
dochters elkander uitverkiezen
aan de hand van bloedproeven,
rhesusfactorberekingen en sta
tistieken?
Doch men zou een pessimist
moeten zijn, om dit gevaar als
een werkelijke dreiging te vre
zen. Want hetzelfde kind, dat
die paardebloem uiteenrafelde
en als een laborant de groei
en bloemgeheimen rangschikte
van een onbekend plantaardig
verschijnsel om tenslotte langs
wetenschappelijke weg tot de
paardebloem te geraken, zal
eens, groter geworden, in een
stille avond in het maanlicht
wandelen met een ander, óók
groter geworden kind. Zij zul
len de handen ineengestren
geld hebben en omhoogkijken
naar de sterren. En zij zullen
- al hebben zij honderdmaal op
de schoolbanken geleerd dat de
hemellichamen miljarden licht
jaren van de aarde verwijderd
staan en dat zij in een te be
rekenen cirkelgang als dode
bollen in hun zonnestelsels
wentelen - tegen elkander zeg
gen:
Kijk, de sterren zijn helder
der dan ooit. Zij hebben zich
extra opgepoetst voor ons. Zij
glimlachen en knipogen.
Want zij zijn blij, dat wij
elkander hebben gevonden.
J. L.
Van parken en eethuizen
Ik heb een echtpaar gekend, dat in een
hoge flat aan de rand van een grote stad
woonde. Die woonstee was weliswaar toe
vallig, maar had niet beter gekozen kun
nen zijn.
Want zij hield van buiten en als zij aan
de achterkant van de flat stond kon zij
over de tuinen beneden en een speelplaats
heen de weilanden verderop zien. Ze zag
in de lente het struikgewas groenen. En in
de zomer werd het gras gemaaid en wat
later stond het in gele oppers op het land.
„Kijk", dacht ze dan. „Het is hoogzomer,
het hooi staat opgetast".
En in de vroege zomermorgen, in bed,
hoorde ze. het gefluit van de vogels zo luid,
alsof haar huis naast de boeresloten en de
struiken stond. En dan glimlachte ze en
luisterde nog even.
En hij hield van de stad.
Hij hield van roerige straten bevolkt met
onbekende, bezige, bedrijvige mensen, die
zich langs elkaar repten, alweer verdwe
nen als je ze ternauwernood was tegenge
komen. Hij hield van hun huizen naast
elkaar, van hun smalle straten met het
eeuwig geschuifel van mensen er door
heen. Hij hield van hun bewegelijke
grauwheid, van hun vele geluiden, hij hield
van de ongedurige stad.
En aan de voorkant van zijn flat, wan
neer je de laan uitkeek, zag je het grote
verkeersplein liggen met honderd feeste
lijke lichten 's avonds en overdag met een
zwarte stroom van verkeer, onafgebroken
in vier richtingen. En het gedruis van de
motoren deed de ramen wel eens zachtjes
trillen en het snerpend gegil soms van een
politiefluit klonk er doorheen.
En op een keer tijdens een vacantie zei
den deze twee mensen tegen elkaar„La
ten we eens ieder één dag helemaal voor
onszelf nem,en". Eén dag voor haar om
over de heuvels te lopen en door de dalen
waarin de meidoorn bloeide. En voor hem
om door de dichte straten te gaan en op
terrassen en in café's tussen de verzamelde
mensen te zijn.
En op een ochtend gingen ze ieder huns
weegs
En zij, terwijl zij de loop van een rivier
tje wilde volgen, zag de herbergen langs
de iveg. En hij had zich voorgenomen ver
schillende eethuizen te bezoeken, maar hij
onthield de bloemperken en de parken op
zijn pad.
En 's avonds, toen zij elkaar weer ont
moetten, zeiden ze:
„Ik heb heerlijke café's voor jou gezien".
„Er zijn prachtige parken hier, je zou
hebben genoten".
Ze hebben daarna niet nog eens een dag
van elk-voor-zichzelf ingesteld. Ze hielden
teveel van elkaar, begrepen ze.
Maps Valk
ADVERTENTIE
Brei met Ne veda Reumanon
anti-reuma wol warm on
dergoed voor jong en oud.
De „R" op de omband is
uw garantie voor kwaliteit!
NEW YORK (U.P.) De Zweed Gunnar
v. Jarring, die in opdracht van de Veilig
heidsraad bezoeken heeft gebracht aan
Karatsji en New Delhi, de hoofdsteden van
Pakistan en India, om te onderzoeken of er
nieuwe aspecten zijn, die kunnen bijdragen
tot regeling van het geschil om Kasjmir
tussen die twee landen, heeft zijn op
drachtgevers verslag uitgebracht. Het is
negatief uitgevallen. Het enige positieve
geluid in zijn rapport is dat India en Pa
kistan nog altijd een vreedzaam einde
wensen voor hun reeds negen jaar be
staande geschil.
Nieuwe suggesties zijn de Zweed niet
gedaan. Hij hoorde de zelfde argumenten,
welke de twee regeringen in de loop der
jaren naar voren hebben gebracht in de
volkerenorganisaties. Jarring meldde, dat
zijn suggestie om arbitrage toe te passen
inzake een belangrijk punt of het door
de Unie bevolen staakt-het-vuren al dan
niet volledig is nageleefd in Kasjmir
door pakistan geaccepteerd en door India
verworpen is.
Een van de voornaamste argumenten van
India is geweest, dat Pakistan zich in 1947
heeft schuldig gemaakt aan agressie tegen
Kasjmir en dat deze agressie nooit „opge
lost" is. Zolang deze kwestie blijft bestaan,
rust op India geen verplichting over een
Kasjmir-schikking te onderhandelen. Het
standpunt van Pakistan is, dat de opdracht
tot staken van het vuren volledig is uitge
voerd en dat India de internationale ver
plichting heeft het geschil-Kasjmir te re
gelen door middel van een plebisciet waar
op de UNO toezicht houdt. India heeft on
langs in de Veiligheidsraad verklaard,
dat Kasjmir wettig een integraal deel van
de Indiase Unie is en dat India nooit de
afscheiding van Kasjmir zal toestaan
(Reuter) Pakistan heeft India er
maandag van beschuldigd te trachten de
bedoeling van de missie van de Zweedse
diplomaat Jarring te dwarsbomen om op
deze wijze nieuwe moeilijkheden te schep
pen in de kwestie-Kasjmir.
