De Vlaamse televisie
wint aan waarde
Mexico viert het eeuwfeest van de grondwet
Contour
fBLOEMRIJKE CIRKELGANG)
jBloemeiidooieii
Sociale vooruitgang op j
basis van liberalisme
Schilders
van heden
in Delft
Politiek
Gullen kennen geen
verboden tijd
provincie nog dikwijls verkeert. Eigenlijk
moet dit nog als een erfenis van de vroe
gere Moorse overheersing in Spanje wor
den beschouwd. In Ciudad Mexico en an
dere grote steden kan men de oude tra
ditie nauwelijks meer terugvinden. Het
contact is er nu eenmaal losser geworden
en zo werden ook de „noches de ronda"
overbodig. Maar in de kleine steden be
staan ze nog vooral op feestdagen. Ook in
Veracruz, dat niet eens zo erg klein is.
Deze „noches de ronda" promenades
zijn vooral in het warme laagland populair.
Als het souper gebruikt is, laat men in de
loop van de avond zijn huis graag een
poosje ventileren. De „plaza" (het centrale
plein) is dan een welkom doel. Op zondag
avonden troont daar gewoonlijk in de mu
ziektent een blaasorkest, dat. vurige paso
dobles uitschettert, afgewisseld met meer
lieflijke wijzen. Soms, als het orkest ver
stek laat gaan, is er grammofoonmuziek
uit luidsprekers en menigmaal bevinden
zich nogal wat toeristen onder het publiek.
Dat bevordert de oude tradities niet Maar
gelukkig bestaan ze nog wel. De leemten
tussen de banken worden tijdens een pro
menade gewoonlijk gevuld met vouwstoel
tjes. Daarin nemen de oudere en oude da
mes plaats de moeders, tantes en groot
moeders die behaaglijk haar benen strek
ken en haar enkels kruisen, terwijl ze zich
met een waaier koelte toewuiven. Ook de
keurige oude heren kan men er aantref
fen die te stijf zijn om voortdurend rond te
wandelen, maar die het geflaneer rond hen
met heldere ogen volgen. Want vóór hen
wandelen de jongedochters gearmd in
groepjes van twee of meer het plein rond
in de richting van de wijzers van de klok
en met bloemen in het haar. Buiten de
cirkel, die de dames beschrijven, is er
één, die in tegenovergestelde richting
draait. Dat zijn de mannen, gewoonlijk in
„guayaberas" (traditionele overhemden)
gekleed, die even vormelijk zijn als avond
kleding. Iedereen wandelt met veel waar
digheid en intussen kijken de jongelui
naar de meisjes in haar elegante zijden
jurken, zoals zij daar balanceren op hoge
hakjes, met een benaalde waardigheid die
in de meeste niet-Latijnse landen nauwe
lijks wordt gevonden.
Deze „klok" wijst acht standen aan: te
beginnen met twaalf uur betekenen zij:
weduwe, vrij, teleurgesteld, nog niet ver
liefd, getrouwd, bereid om te trouwen,
verloofd, verliefd. Voor de buitenstaander
zou het dus niet zo moeilijk zijn om ge
zelschap te vinden.ware het niet dat
de kleur ook een belangrijke rol speelt.
Zo duiden rode bloemen op hartstocht,
witte op zuiverheid, gele op spot. Uit een
gemengd boeket blijkt dat het meisje nog
niet precies weet hoe haar gevoelens zijn.
Op die manier kan een combinatie van
richting en kleur leiden tot alles tussen
een uiterst romantisch rendez-vous en
een afgesneden hals. Zowel twaalf uur
(de weduwe) gecombineerd met rood als
half vijf (nog niet verliefd) met gemengde
kleuren kan tot een pikante situatie lei
den, Half twee (meisje dat vrij is) met wit
daarentegen zal vermoedelijk de hele
avond een intellectueel gesprek worden.
Half acht, geel (verloofd) is waarschijn
lijk ergens kwaad om en daardoor on
prettig gezelschap. En drie uur (teleur
gesteld) en dan gemengd lijkt niet onge
vaarlijk
EEN MAN, die dit spel wil meespelen,
moet enige kijk op kleuren hebben en
bovendien iets van plantkunde afweten,
want hij moet het meisje dat hij uitkiest
een bloem toegooien uit de soort waar
van zijn bedoeling blijkt. Het veiligst is
de „tulipan". Dit is een hibiscus, die aan
duidt dat hij alleen maar wat wandelen
wil.
Een gardenia betekent al iets meer: ook
een onschuldig wandelingtje, maar even
tueel gevolgd door iets anders. Een bios-
coopje of zelfs een bal. Met andere bloe
men beginnen pas de voetangels en klem
men. Zo betekent een tuberoos, dat de
drager een vrouw zoekt en ook wel dat
hij de toorts van onbeloonde liefde draagt,
nog niet kunnen benaderen, volstaan zij
in het voorbijgaan met een „piropo"
een hoofs compliment dat klinkt dan bij
voorbeeld zo: „Ik wou dat ik de boom
was, waaruit het bed gemaakt is dat deze
ranke gestalte omvat". Of „Mocht ik dat
snoer zijn, dat die tedere boezem beroert".-
Onder de druk van het snelle levens
tempo loopt men elkaar soms ook vlugger
voorbij en dan moet het compliment kern
achtiger zijn, zoals dit: „Was ik maar je
poederdons!" Allemaal aardig, maar voor
de doeltreffendste toenadering is toch de
„ronda" de aangewezen weg, al zal de
jongeman ook voortdurend met een cha-'
peronne worden geconfronteerd als hij
zijn geliefde ontmoet. En natuurlijk is er
dan de serenade, die vaak op de ontmoe
ting bij zo'n promenade volgt. Zodat u
nu begrijpt, waardoor ik die morgen zo
vroeg wakker was.
Hans Ykema
^iiiiiiiiiiiiiiHtiniiraiiiiiiiiiiiHiiiiiHiniiliiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiitniiuiiiiinBBiiniiiiiiiiiiiiiiiiiBiiiiiBiiiiuiiiiiutiiiiHiyBiii^
HET MEXICAANSE VOLK viert dit jaar het Jaar
van de Grondwet van 1857 en van de Mexicaanse
liberale gedachte" ter ere van het honderdjarig be
staan van zijn op 5 februari 1857 afgekondigde
arondwet en ter gelegenheid van de veertigste ver
jaardag van zijn in 1917, eveneens op 5 februari, in
werking getreden constitutie. Het belang van deze,
de grondslagen van de staatsinrichting en rechtsorde
van het land bevattende, wet wordt duidelijk uiteen
gezet in een artikel van de hand van dr. Daniel
Cosio Villegas, dat wij hier onverkort overnemen:
DE BEVRIJDING stelde Mexico, evenals alle nieuwe
Amerikaanse republieken, voor het probleem het Spaan
se bewind door een eigen bestuur te vervangen en tot
overeenstemming te komen ten opzichte van de voor
naamste wetten, waaraan regeerders en geregeerden
zich te houden zouden hebben. Overeenkomstig het toen
malige taalgebruik sprak men dan ook over dit probleem
als over het constitueren van een land, ofwel een volk
het leven, het aanschijn geven. Het was duidelijk, dat
de eerste oplossing waarnaar de gedachten uitgingen,
er een diende te zijn van conservatieve aard: een rege
ringsvorm welke de Spaanse zoveel mogelijk nabij zou
komen In 1822 werd het besluit genomen dat Mexico,
hoewel reeds onafhankelijk, een erfelijke monarchie zou
zijn waarvan de kroon zou worden toevertrouwd aan
een lid van het Spaanse vorstenhuis. Niet minder dui
delijk was echter, dat een dergelijke oplossing, vasthou
dend aan bestaande staatsvormen, op den duur toch
geen bestaansrecht zou blijken te hebben, niet alleen
omdat de herinnering aan het Spaanse bewind, n -ch
de daarmede opgedane ervaring, bepaald van de aange
naamste aard waren, maar ook omdat Spanje niet meer
het toonaangevende voorbeeld was uit de zestiende eeuw
en het niet mogelijk bleek zich te onttrekken aan de
invloed van het liberalisme, noch aan die van de denk
beelden op politiek en economisch gebied, die opgeld
deden in Engeland, Frankrijk en de Verenigde Staten, de
landen, die in de negentiende eeuw de toon aangaven.
Zo vormden zich dus de twee verschillende constitu
tionele standpunten, zo ontstonden de twee partijen, die
hun eigen zienswijze wilden verwezenlijken en zo werd
tevens de kiem gelegd voor de steeds in hevigheid toe
nemende strijd om de eigen denkbeelden te doen zege
vieren, met de daaruit voortvloeiende nederlagen en
overwinningen, nu eens van de éne, dan weer van de
andere partij. De bijeenroeping van de constituerende
-vergadering van 1856 en de grondwet van 1857, die daar
van het resultaat was, zijn in de geschiedenis van Mexi
co van bijzonder belang: de balans, met haar tot die
tijd labiele situatie, sloeg onmiskenbaar naar de zijde
van de liberale partij en haar ideologie door. De Mexi
caanse liberale beginselen vinden hun oorsprong in
Engelse, Franse en Noordamerikaanse bronnen, maar
langzamerhand gaan zij zich kenmerken door eigen
trekken. Nationalistische gevoelens, die sterker gaan
soreken, leggen de nadruk op de afscheiding van Spanje
de nauwere banden met Engeland, Frankrijk en de
Verenigde Staten, maar men is er zich tevens van
bewust" dat het land zijn eigen, onlosmakelijk met zijn
toekomst verbonden doelstellingen dient na te streven
en zijn eigen, bijzondere problemen heeft. Zoals bij
voorbeeld de aanwezigheid van een talrijke Indiaanse
bevolking, zeer gehecht aan de vaderlandse bodem en
met opvattingen omtrent beschaving en cultuur, die zeer
zeker niet westers georiënteerd waren. Verder is er
een bijzondere geografische gesteldheid, namelijk een
ontzaglijk uitgestrekt grondgebied, doorkruist door zeer
hoge bergketens, die de aanleg van een behoorlijk we
gennet niet alleen buitengewoon bemoeilijkten, maar
ook zeer kostbaar maakten. Tenslotte: een numeriek
kleine bevolking, die bovendien nog zeer ongelijkmatig
over het land verdeeld was.
DE GRONDWET van 1857 bevestigde alle grondbe
ginselen van de liberale gedachte: de vrijheid van de
individu tegenover de staat, een zekere verlichting van
de regeringstaak door het handhaven van vrede met het
buitenland en van de binnenlandse veiligheid, benevens
het scheppen van de noodzakelijke voorwaarden ter be
vordering van de ontwikkeling van het particuliere
initiatief, voorts de scheiding tussen wetgevende, uit
voerende en rechterlijke macht, bescherming en garantie
van de fundamentele rechten van de mens: de vrijheid
om zich, zonder enige belemmering, te kunnen bewegen,
zich te kunnen wijden aan de arbeid, waaraan hij zelf
de voorkeur geeft, zich bij andere mensen aan te sluiten
met het oog op de verwezenlijking van politieke, econ-
nomische en sociale doelstellingen, te mogen denken,
spreken en schrijven zonder enige beperking, enzovoorts.
De grondwet van 1857 streefde er evenwel naar al deze
principes aan te passen aan de toenmalige binnenlandse
omstandigheden. m
De liberale groep of partij oefende een grote aantrek
kingskracht uit 'op de jongeren, die het best onderlegd
waren, een vooruitstrevende geest bezaten met een in
tens verlangen naar vernieuwing en de strijd niet
schuwden, op intellectueel gebied noch met de wapens
in de vuist. Het was tijdens de constituerende vergade
ring van 1856, dat duidelijk bleek hoe deze geleidelijk
plaatshebbende selectie vruchten had opgeleverd, want
al zou het misschien overdreven zijn te beweren, dat
alle driehonderd afgevaardigden, die bedoelde vergade
ring bijwoonden, zonder onderscheid mannen waren met
het meeste talent, de grootste begaafdheid en met alle
gewenste karaktereigenschappen, tóch kan met zeker
heid worden aangenomen, dat in die tijd een homogene
groep ontstond van Mexicanen, die de beste kwaliteiten
van het volk in zich verenigden. Namen als Ponciano
Arriaga, José Maria Mata, Francisco Zarco, Melchor
Ocampo, Ignacio Ramirez en Guillermo Prieto staan met
gulden letters geschreven op de belangrijkste bladzijden
van het Mexicaanse geschiedenisboek.
De grondwet van 1857 was, afgezien van kleine wij
zigingen, in de oorspronkelijke vorm onafgebroken van
kracht gedurende niet minder dan zestig jaar. Zij werd
in 1917 vervangen door een nieuwe die, als uitvloeisel
van de Mexicaanse revolutie, een grote sociale vooruit
gang betekent, daar deze inderdaad de eerste ter wereld
was, die de wetgeving op het gebied der arbeidsvoor
waarden en alles wat hiermede samenhangt een grond
wettige basis gaf. Wat echter de zuiver politieke oriën
tering betreft kan worden gezegd, dat de fundamentele
beginselen van de grondwet van 1857, in die van 1917
vrijwel onveranderd werden gehandhaafd.
TOT 13 mei is in „Het Prinsenhof" te
Delft weer de tentoonstelling „Contour" te
zien. De „Contour"-exposities bedoelen een
overzicht te geven van wat vandaag-de-
dag in Nederland belangrijk geacht mag
worden. Een steeds wisselende commissie
van kunstcritici, mensen die door hun be
roep veel zien, maakt een lijst op van de
door hen bewonderde figuren. Tezamen
veelal met iemand van het Delftse mu
seum wordt in de ateliers vervolgens een
keuze gedaan. Gezien de beschikbare
ruimte is men gedwongen dit overzicht
over twee exposities in twee achtereenvol
gende jaren te verdelen. Contour '57 en
Contour '56 horen, meen ik, bij elkaar. Ik
zou dus Contour '56, waarvan ik al verslag
heb uitgebracht, dus eigenlijk moeten be
trekken in een bespreking betreffende
Contour '57. Wat zegt dit echter de lezer,
die de vorige tentoonstelling niet zag en nu
misschien in staat is déze te bezoeken? In
hoeverre is men ook in staat kwaliteiten,
op de vorige vertoond, zich te herinneren
op voldoende wijze om deze te kunnen
vergelijken met wat thans te zien is. Naar
mijn overtuiging wordt door zo'n tweetal
exposities,' plaats hebbend met grote tus
senruimte, geen duidelijk beeld gegeven
van de stand van zaken van vandaag.
Als men een contour wil trekken, dat een
beeld geeft van wat thans geboden wordt,
waarom legt men dat dan niet aan over
werkelijk belangrijke punten? Voor mij
bijvoorbeeld ligt het werk van Lataster
tussen dat van Appel en Diederen, die dui
delijker van uitdrukking zijn. Appels suc
ces heeft ook andere, minder sterke broe
ders verblind, zodat ze eventuele persoon
lijke kwaliteiten niet meer zien. Dat Bo-
gart in krachtpatserij Appel wilde over
treffen was al bekend. Maar zo lang deze
figuur nog niet een geheel eigen gezicht
toont, wat Appel wél doet, heb ik aan een
vertonen van Bogarts werk geen behoefte.
Bunings aquarellen verdienen bewonde
ring. Maar het eigene van Buning, waar
door hij zo'n belangrijke plaats in de Ne
derlandse Schildersbent inneemt, komt
niet duidelijk naar voren. Van deze kunste
naar had men zeker ook schilderijen in
olieverf moeten tonen.
Dit deed men dan wel
van Kees Verwey, wiens
schilderijen allerongun
stigst hangen. Maar had
men niet kunnen vol
staan met één aquarel,
waarin Verweys meesterschap voldoende
bewezen wordt en een iets ruimere schake
ring kunnen geven van hetgeen hij in olie
verf presteert? En waarom ook geen teke
ningen van hem? Op deze wijze verkrijgen
zij, die zich gelijk Pieter Gilthay en Ro
Mogendorff tot het tekenen beperken, wél
de waardering, die hun naar mijn smaak
ten volle toekomt, maar wordt Kees Ver
wey niet die deelachtig waarop hij recht
mag doen gelden.
Wordt in Nederland geen portret meer
geschilderd? Men is geneigd zich dat af te
vragen als men gelooft bij Contour '57 een
juist verslag te verkrijgen. Maar de heer
De Brauwere van Het Prinsenhof, die de
critici wel vergezelt bij hun atelierbezoek,
houdt niet van portretten op dergelijke
tentoonstellingen, zoals hij mij meedeelde.
Dus verwringt men het beeld. Is dit dan
ook de reden dat Max Renemann zijn uit
stekende portret van de „cartoons-teke
naar en jazzmusicus Fritz Müller mee te
rug naar huis mocht nemen om alleen op
deze tentoonstelling te komen met een be
trekkelijk slappe representatie, die een on
juiste indruk geeft van zijn mogelijkheden,
die hij werkelijk overtuigender weet uit te
buiten? Weinig deden mij de Groningers
het vorig jaar, die men overigens maar op
gezag van één figuur had gekozen, naar
een commissielid mij vertelde.
Dankbaar echter ben ik gestemd om he+
feit dat men eindelijk inziet, dat Th. Swa-
gemakers meer is dan een geroutineerde
oortrettist alléén en van hem twee stille
ventjes en een landschap van een gevoe -
lige manier van doen voor Contour '57
vroeg. Het Goyeske werk van Arie Kater
is overtuigend, nieuw en aantrekkelijk dat
van D. Esser-Wellensiek te noemen. Te
recht werd aandacht aan de tekeningen
van W. J. van de Kerke, de aquarellen van
W. den Ouden en het naar techniek daar
tussen staande werk van Anje Zijlstra ge
schonken. Nieuw ook zijn de tekeningen
van Esther Roelofsz voor mij. Van de schil
ders moet ik dan nog zeker noemen Jan
Wiegers en Jan van Heel.
De beeldhouwkunst lijkt me beter ver
tegenwoordigd, al is het wat weinig wat
betreft het aantal. Beeldhouwers exposeren
niet zo graag tussen schilderijen en hebben
in deze tijd bovendien minder beschikbar"
of wel werk gereserveerd voor de grote
tentoonstelling van beeldhouwkunst, die
we in Rotterdam mogen verwachten.
P-h Buys
(Van onze correspondent in Brussel)
NAAST BERT LEYSEN, de actieve
directeur van de Vlaamse televisie en zijn
adjunct Nic Bal zijn thans een tiental
producenten en programmaleiders werk
zaam. En het ziet er naar uit dat de
Vlaamse televisie van Brussel, een van de
beste t.v.-stations in Europa gaat worden.
Vooral wordt gezorgd voor een snelle in
formatie. Over de wielerwedstrijd Brussel-
Parijs bracht de Vlaamse t.v. bijvoorbeeld
goede opnamen, onder meer over de aan
komst in het Brusselse Ter Kameren Bos.
De Vlamingen zijn enthousiast voor de
Eurovisie. Zij brachten op Paaszondag
reeds in het middaguur een directe repor
tage van de Paasceremonies uit Vaticaan
stad.
Ook de vaste programma's van de
Vlaamse t.v. zijn succesrijk. Wij denken
aan het „Vergeet niet te lezen", een boe-
kenshow waarin vooraanstaande schrijvers
en dichters optreden en over hun jongste
werken vertellen. Er zijn populaire pro
gramma's en prijsvragen als de „Knal", de
„Boemerang", de „Ontdek de ster", en vele
nu gevierde sterren zijn indertijd voor het
eerst opgetreden in een van die Vlaamse
t.v.-programma's. In een nieuwe serie
„100.000 of niets" trad onlangs een leraar
uit het Westvlaamse stadje Torhout op.
Zelfs de moeilijkste geschiedenis quiz-pro
gramma's in Parijs waren hierbij niet te
vergelijken. Voor de prijs van honderd
duizend franc (zesenzeventighonderd gul
den) uitbetaald onder andere in de
vorm van ijskasten en t.v. werden aan
die leraar de meest ingewikkelde vragen
uit de geschiedenis van België gesteld.
Praktisch kwam het er op neer, dat hij een
deel van de „Histoire de Belgique" van de
beroemde historicus Henry Pirenne uit het
hoofd diende te kennen. En dat bleek hij
ook werkelijk te doen.
De Vlaamse televisie schrikt ook niet
terug voor een zwaar toneelprogram. Zo
werd bijvoorbeeld onlangs „Peer Gynt"
van Ibsen, in de vertaling van Adama van
Scheltema, uit de Koninklijke Nederlandse
Schouwburg in Antwerpen uitgezonden.
Technisch is die uitzending gemakkelijk te
ER ZIJN INTUSSEN ook enkele scha
duwzijden. Zo ontsnapt de Vlaamse t.v.
niet aan de invloed van de binnenlandse
politiek. Het door velen in Nederland on
zalig geachte systeem van de vier zuilen
bestaat in België in de televisie niet, maar
de drie partijen (C.V.P., socialisten en
liberalen) hebben ervoor gezorgd, dat zij
af en toe een uitzending krijgen, wat bij
voorbeeld geleid heeft tot een veel te pro
pagandistisch georienteerde herdenking
van de socialistische voorman Edward An.
seele in Gent, de man, die beroemd werd
door zijn uitspraak „Geef het Vlaamse
volk biefstukken". In Antwerpen kwam
hierop de repliek met een vrij onhandige
en bombastisch aandoende verheerlijking
van de liberale burgemeester Jan van Rijs
wijk, die al voor de eerste wereldoorlog
een vurig flamingant was. De politieke
programma's zijn helemaal geen succes, zij
vervelen iedereen, maar men durft het
blijkbaar niet te zeggen. Televisie is ook
niet het geschikte medium voor zeer uit
voerige religieuze programma's. Het is dui
delijk, dat televisie in de eerste plaats
actie, verbeelding en variatie moet bren
gen. Er zijn op het ogenblik ongeveer hon
derdtienduizend t.v.-apparaten in België en
men verwacht dat het aantal nog sterk zal
toenemen, als er relaiszenders gebouwd
zullen zijn voor Oost- en West-Vlaanderen
en Henegouwen. Deze drie provincies, die
samen vier miljoen inwoners hebben, kun
nen de uitzendingen van Brussel of Luik
opvangen, mits hoge antennes worden ge
ïnstalleerd. Wie in Brussel, zoals wij, op
een hoge heuvel woont, kan iedere avond
zijn keuze maken tussen drie programma's:
Brussel-Vlaams, Brussel-Frans en Rijssel,
de relaisz»nder van Parijs.
VERACRUZ. Op een morgen werd ik
vroeger wakker dan gewoonlijk. Mijn
klokje wees vier uur, maar dit had mij
niet gewekt. Voor de deur van mijn
buurman had namelijk juist iemand ge
roepen: „Als je slaapt lieveling, wordt
dan wakker en luister naar de stem van
iemand, die je werkelijk lief heeft!" Dat
was kennelijk niet voor mij bedoeld,
maar wel voor mijn overigens onbekende
buurmeisje. Met begeleiding van een
stuk of drie gitaren en zo nu en dan
edempte koorzang hief daarop de man
eneden een lied aan, waarin hij zijn
eenzaamheid en zijn verlangen naar zijn
beminde bezong.
TOEN IK uit mijn bed gesprongen was
om eens naar beneden te kijken, zag ik
daar onder een lantarenpaal een stuk of
vier jongelui met gitaren staan met op de
achtergrond een paar kennelijk verlate
fuifnummers, die zo nu en dan ook een
steentje bijdroegen. Tegenover ons werd
een raam opengeschoven. Een nijdige man
nenstem beklaagde zich over de inter
ruptie van zijn nachtrust. Maar meteen
hing zijn buurman naar buiten om met
enkele aanmoedigende kreten zijn instem
ming te betuigen. Er was even een stilte
en toen begon het groepje beneden aan
Het seizoen is gesloten - de vissen in
sloot en plas kunnen rustig ademhalen.
Maar de gulletjes en horsmakrelen
onder de kust kennen geen „verboden
tijd" - op hen wordt het hele jaar door
jacht gemaakt. Van die kant bekeken
is het leven dan ook niet zo prettig,
maar de keerzijde is heel wat aange
namer, zoals deze zonnige visser op de
IJmuidense pier moeiteloos bewijst.
Voor hem: de serene rust van een kalme
zee, een lentewindje en een gebogen
hengel, een goeie sigaar en de blauwe
lucht. Als er dan ook nog eens iets
bijten wil, is de vreugde volmaakt -
voor hem althans.
waarschijnlijk voor een meisje in de an
dere kring, dat haar corsage op teleur
stelling heeft afgestemd. Misschien lijkt
het dat een man zich in een wespennest
steekt, wanneer hij aan dit alles begint.
Maar meisjes in een kleine Mexicaanse
stad zijn nu eenmaal moeilijk te benade
ren en daarom is een „ronda" een wel
kome gelegenheid. Overigens geloven
Mexicanen in bloemrijke liefdesbetui
gingen. Doch zolang zij hun aangebedene
Bij hoogtijdagen horen een feestgewaad en
een stralende lach. Deze meisjes hebben
haar Europese type nog goed bewaard.
De Plaza is het centrale punt van de stad.
's Avonds houdt de jeugd er rendez-vous
onder het wakend oog van de chaperonnes
een nieuw bloemrijk lied, dat de deugden
van Maria het buurmeisje bezong.
Intussen liet dit zich niet zien en dat was
dan ook volgens de traditie. Want terwille
van haar fatsoen wordt een meisje geacht
door een dergelijk spektakel heen te sla
pen, al zal het in veel gevallen toch wel
doel treffen. Overigens worden deze lie
deren niet voor niets-„gallos" (hanen) ge
noemd, want ze worden als regel met het
eerste gekraai van deze dieren uitgegalmd
Nu is de serenade feitelijk een uitvloeisel
van de afzondering, waarin de naar tra
ditionele zede opgevoede Mexicaanse in de
BEIDE CIRKELS draaien schier ein
deloos rond elkaar. De meisjes werpen
zo nu en dan een snelle blik of een stra-
'ende glimlach in de richting van de an
dere sekse en praten druk met haar
vriendinnen. De mannen lopen correct en
ernstig, zich kennelijk bewust dat zij het
sterke geslacht vormen. Zo nu en dan
gaat er een bloem van een meisjeshand
in een jongenshand en dan verdwijnt er
een dame uit haar kring om zich bij een
heer te voegen en met hem de avond in
te wandelen. -
Denk overigens niet dat de zaak zo
eenvoudig is, als zij wellicht oppervlak
kig lijkt. Verre van dat! Want om te be
ginnen kan men aan de corsage van een
vrouw zien hoe het met haar hart is ge
steld. De bloemen wijzen naar de uren
van een denkbeeldige klok en de „tijd"
duidt verschillende amoureuze mogelijk
heden aan. Daarenboven heeft deze bloe
mentaal enkel betékenis als de corsage
links gedragen wordt. Rechts (dus weg
van de cirkel waarin de mannen lopen) is
zij alleen decoratie.
