r
Het Rijksmuseum vernieuwd
Tweede sonatenavond van
duo Haskil-Grumiaux
„Een Midzomernachtdroom
het Openluchttheater
m
Prachtige achtergrondkleuren
raatótoel
Modeshow en vuurwerk
in bad „Velserend'
3
Van dag tot dag
V.
Samenwerking tussen
Expoge en Voormalig
Verzet Nederland
Droof?maling var» Oostelijk
Flevoland geëindigd
Kerkelijk Nieuws
Stony Pointvoor de
Scheldemond
HOLLAND FESTIVAL
Motie tegen bewapening
Nederland wint de
„Gouden Gondola"
Op de
Vlaamse meesters in
filmstrips
MAANDAG 1 JULI 1957
De polio-epidemie, die Hongarije heeft
getroffen, moet wel van ernstige aard zijn;
die conclusie zou men kunnen trekken al
leen al op grond van het bericht, dat de
Hongaarse autoriteiten - zij het dan ook
„langs onofficiële weg" - de Verenigde
Staten hebben gevraagd, hen te helpen
door polio-vaccine beschikbaar te stellen.
Immers, dit verzoek kan de Hongaren
niet gemakkelijk zijn gevallen. Het is nog
niet zo lang geleden dat zij het Interna
tionale Rode Kruis ervan beschuldigden,
als „werktuig van de kapitalistische im
perialisten" diensten te hebben bewezen
aan de Hongaarse opstandelingen. En als
zij zó wantrouwig stonden tegenover de
internationale weldadigheidsinstelling bij
uitstek, hoeveel innerlijk verzet zullen zij
dan niet moeten hebben overwinnen
vóór zij om hulp aanklopten bij Amerika,
de „kapitalistische imperialist" Nummer
Een.
Maar het belangrijkste is, dat zij dat
innerlijke verzet hébben overwonnen en
dat zij over politieke bezwaren en argu
menten van nationale trots heen zijn ge
stapt omdat de bedreiging van leven en
gezondheid van medemensen dit eiste.
De eerste Amerikaanse reactie is wel
wat formalistisch geweest: het verzoek
moet „officieel" worden ingediend. Dat
wil zeggen: de regering Kadar, die in
Washington (overigens terecht) niet be
paald in een goed blaadje staat, moet met
de hoed in de hand de Amerikaanse rege
ring om haar medewerking vragen. En
daardoor krijgt de politiek nu weer net
een kans om haar invloed te doen gelden
in een zaak, waarbij het uitsluitend om
barmhartigheid dient te gaan.
Maar de Amerikanen hebben laten door
schemeren, dat zij op een „officieel" ver
zoek gunstig zullen reageren. Men mag
daaruit afleiden, dat ook Washington toch
wel vindt dat de mensenliefde het in dit
geval uiteindelijk moet winnen van de
politiek, en dat de ongelukkige slachtof
fertjes van de polio niet mogen worden
gestraft voor de misdragingen van hun
regering.
Als de zaak nu maar niet strandt op de
klippen van het formalisme, heeft Ame
rika gelegenheid een indrukwekkend ge
baar van menslievendheid te maken, waar
bij het mens-onwaardige der politieke te
genstellingen in het niet verzinkt.
In de nacht van zondag op maandag is
het internationale geofysische jaar begon
nen en zijn overal ter wereld de geleerden
gestart in een werkwaardige wedstrijd der
wetenschap. Merkwaardig vooral, omdat
hfl zich onderscheidt van alle internatio
nale wedlopen door de afwezigheid van
nationalistische tendenzen. Natuurlijk
spreekt de nationale trots nog wel een
woordje mee in het streven om gedurende
deze achttien maanden van intensief aard-
onderzoek met zo verrassend mogelijke
resultaten aan het daglicht te komen, doch
er is geen verlangen om die resultaten te
laten dienen tot meerder eer, glorie en
potentie van het land van degenen, die ze
ontdekken.
„Wij willen weten!" is de leuze van de
wetenschapsmensen, die bij deze geo
fysische onderzoekingen betrokken zijn.
Dat is een uitroep die in zijn algemeen
heid tamelijk weinig zegt, aangezien hij
kan worden gebezigd door allen die zich
in welke mate ook bezighouden met
studie. Doch in het kader van het geo
fysisch jaar betekent deze leuze, dat de
onderzoekingen slechts beogen, de kennis
van de mens ten opzichte van Moeder
Aarde te vergroten en dat niet de toe
passing van deze kennis als drijfveer moet
worden gezien.
Dit in tegenstelling met het werk van
andere geleerden in staatslaboratoria, dat
óók doorgaat en dat ook gericht is op
„weten", doch waarvan de toepassing in
zeer streng nationalistische zin als voor
naamste doel geldt.
De wetenschap heeft zich, wat het onder
zoek in het kader van dit Geofysisch Jaar
betreft, dus vrij geworsteld van politieke
overwegingen zelfs in de dictatoriaal
geregeerde landen. Deze hebben namelijk
ingestemd met de vrije uitwisseling der
resultaten en ofschoon de controle op het
onderhouden van deze erecode ontbreekt
is er optimisme ten aanzien daarvan onder
de collega's van de geleerden uit deze
landen. Dat optimisme is voornamelijk ge
baseerd op de goede ervaringen van vroe
gere internationale wetenschappelijke con
gressen en contacten.
Het Geofysisch Jaar zou dus, in een we
reld van achterdocht en naijver, vijandig
heid en isolatie, de demonstratie kunnen
zijn van de elementaire taak der weten
schap, namelijk het dienen der gehele
mensheid in haar verlangen naar ontwik
keling, beheersing der natuurkrachten en
verbetering harer levensomstandigheden.
Als zodanig verdient het sympathie eri
gelukwensen, afgezien nog van wat het in
wetenschappelijk opzicht aan grootse suc
cessen boeken zal.
Tournee. De jonge negerzangeres Louise
Parker, alt, is vrijdag met haar begeleider
de pianist, Felix de Nobel, naar Indonesië
vertrokken voor een grote tournee. Voor
hun terugkeer naar Nederland in septem
ber zullen beide kunstenaar nog enige
concerten in India geven.
In het Rijksmuseum te Amsterdam zijn
weer zesentwintig zalen op prachtige
wijze onder leiding van de architect prof.
A. Eschauzier, vernieuwd. Het bezit aan
kunstnijverheid en beeldhouwkunst, voor
een belangrijk deel al vijf jaar geleden zo
verzorgd en fraai geëxposeerd, werd hier
mee wel zeer veel aantrekkelijker voor
ons. Het is allemaal rustiger en intenser
te geniéten. Men heeft niet gezocht naar
het maken van stijlkamers, maar dan toch
naar stijlvolle esthetisch uitgewogen com
binaties met de wandeling door deze ruim
ten aangenamer makende kleurverschillen
wat betreft de overwegend lichte zalen
onderling. Zo is er één met een prachtig
rood, volgend op een gebroken witte, daar
na komt er een zaal, waarvan één wand
bekleurd is met lichtgroen en oud goud
leerbehang en de andere geschilderd in
een daarbij passende kleur. Hier lopen we
over een vloer van witte en zwarte stuk
ken marmer, gelegd in een stijl, die past
bij het overige geëxposeerde. Ondermeer
ontmoet men daar Dejftse wandtapijten
uit het begin der zestiende eeuw van Frans
Spierings, waarvan er één verworven
werd met behulp van de opbrengst van
de fotodienst.
De bekende fraaie poppenhuizen, waar
van er één het bezit was van de dochter
van admiraal De Ruyter, werden op „spre
kender" wijze opgesteld, daar ze zo wél
vertellen van de woongewoonten in het
laastste kwart der zeventiende eeuw. Toen
ik in een volgende zaal van een even
groengele kleur, die wederom een schone
achtergrond vormt voor grote wandtapij
ten, mijn bewondering over de kleur uit
sprak, kon prof. Eschauzier me vertellen,
dat men de schilders dan ook „dol gemaakt
heeft" bij het samenstellen der kleuren.
Men is dan gekomen aan het begin der
achttiende eeuw, die in de toekomst wat
betreft het vervolg op het gebied van de
kunstnijverheid vertegenwoordigd zal wor
den op één der binnenplaatsen.
Via een rookkamer, een welkome gele
genheid tot rust tijdens de, naar ons bleek,
toch vermoeiende tocht die de geïnteres
seerde bezoeker hier maakt, komen we in
de gang die leidt naar de zogenaamde
Drucker-uitbouw, in 1912 neergezet om de
collectie van dezelfde naam te bevatten.
Hier werden schilderijen uit de tweede
helft der zeventiende eeuw opgehangen,
werk van Frans Mieris (16351681) en van
Kaspar Netscher (16391684) om een paar
voorbeelden te noemen. De Drucker-afde-
ling begint dan met de achttiende eeuw,
waarin Cornelis Troost (16971750) leefde.
Hier domineert een groot regentenstuk
van hem. Twee voorstudies daartoe prijken
in de naaste omgeving. Een betrekkelijk
ruime collectie van de Zwitserse pastel
tekenaar J. E. Liotard, 17021789, die nog
al eens opdrachten in Nederland had uit
te voeren, is te zien in een zijkabinet.
Merkwaardig modern doet een landschap
van hem aan: een gezicht uit zijn atelier
nabij Genève.
Voor men verder gaat naar de schilde
rijen van Italiaanse achttiende-eeuwers als
Tiepolo, Guardi en Longki kunnen even
tueel oude Perzische en andere Klein-
Aziatische tapijten bewonderd worden. Ze
hangen tegen een prachtig lichtblauwe
achtergrond-
Langs het mooie trappenhuis komt men
tenslotte in de afdeling waar de laatste
helft der achttiende éeuw en verder de ge
hele negentiende eeuw vertegenwoordigd
zijn. Aquarellen, grotendeels van de Haag
se School, worden geëxposeerd onder
aangenaam kunstlicht, dat men ook in en
kele andere zalen gebruikt om mogelijk
verkleuren van het geëxposeerde niet te
riskeren.
De Vereniging van vrienden van Azia
tische Kunst werd vijf jaar geleden al
gastvrijheid verleend. Na een jaar gesloten
te zijn geweest is thans het museum voor
Aziatische Kunst dan weer te bekijken.
Ook hier werd wéér zo prachtig met kleur
gewerkt en is de opstelling der kunstvoor
werpen weloverwogen gedaan.
Bob Buys
De Nationale Federatieve Raad van het
Voormalig Verzet Nederland heeft in
Utrecht zijn jaarvergadering gehouden on
der voorzitterschap van de heer G. Rit
meester, lid van de Tweede Kamer. In deze
vergadering is aan de orde geweest de
kwestie der samenwerking tussen de N.F.R.
en Nederlandse Vereniging van Ex-poli
tieke Gevangenen. Men verenigde zich met
een resolutie, zoals deze onlangs op het
congres van Expoge is aanvaard en waar
mede de basis voor de samenwerking
wordt gelegd. De resolutie spreekt zich
ook uit voor een verenigd Europa met dien
verstande, dat hierover nog nader overleg
zal worden gevoerd met Expoge. In zijn
openingswoord zei de voorzitter dat er een
einde moest komen aan de verdeeldheid
tussen N.F.R. en Expoge. De heer Ritmees
ter roerde ook de kwestie der volksweer
baarheid aan, welke door de militaire
autoriteiten wordt afgewezen.
Het hoofdbestuur zal plannen uitwerken
om uitvoering te geven aan wat in het
statuut wordt gezegd over de noodzake
lijkheid van het levendig houden onder
ons volk en speciaal onder de jeugd van
de herinnering aan de verzetsfeiten in de
jaren 19401945 en van de motieven, die
tot het verzet hebben geleid.
Op voorstel van de afdeling Utrecht zal
het hoofdbestuur meer werk maken van
de geestelijke weerbaarmaking van het
Nederlandse volk tegen elke vorm van
dictatuur.
De regelmatige afmaling van de polder
Oostelijk Flevoland is gestaakt. Daarmee
is de periode van het eigenlijke droog-
malen door de dienst der Zuiderzeewerken
beëindigd. De waterstand bij de gemalen
komt thans overeen met de hoogteligging
van het hoogste deel van de polder.
Intussen bevinden zich in de polder nog
uitgestrekte watervlakten, die niet of na
genoeg niet met de kanalen in verbinding
staan. Dit water zal eerst zeer geleidelijk
kunnen afstromen of verdampen. Op deze
vlakten en in de kanalen wordt nog steeds
gevist.
Ned. Herv. Kerk
Beroepen te Beilen H. Nijeboer te Auw-
sterhaulle. Bedankt voor Ouderkerk a. d
IJssel J. C. Stelwagen te Hillegersberg.
Geref. Kerken
Tweetal te Leiden (5e pred.pl.) G. Brink
man te Schiedam en mr. dr. J. Ozinga te
Lunteren. Beroepen te Harlingen C. W. de
Vries te Lollum. te Leeuwarden (7e
pred.pl.) (2e maal) H. v. Benthem te Wie-
ringerwerf.
Geref. Kerken Art. 31 K.O,
Aangenomen naar Barendrecht F. v.
Deursen, kand. te Schiedam die bedankte
voor Waardhuizen en yoor Zalk en Vee
caten.
Tot de opmerkelijke dingen, die er op
wijzen, dat het Holland Festival aan stu
wende kracht begint in te boeten (de po
pulaire nummers van Mendelssohn van
het Radio Filharmonisch Orkest op jongst
leden donderdag waren wel zeer typerend
voor deze geest van vermoeidheid en ont
spanning) behoren in zekere zin ook de
drie sonatenavonden van de pianiste Clara
Haskil en de violist Arthur Grumiaux,
waarvan de tweede zaterdag in de grote
zaal van het Amsterdamse Concertgebouw
gegeven werd. In zekere zin, zeg ik, want
hun interpretaties van de sonaten van
Mozart en Beethoven betekenen voor de
fijnproevers buiten kijf een muzikale ge
beurtenis, op welke tijd van het jaar dan
ook. Maar in een festival verwacht men
noviteiten; althans programma's die zich
onderscheiden van die van het normale
muziekseizoen. Vrijuit gezegd: men krijgt
bij de ervaring van de koerswending het
gevoel, dat het Holland Festival door de
radio en de grammofoonindustrie op sleep
touw genomen wordt. Niettemin beteken
de de muziek van Mozart en Beethoven op
deze zoele avond na een stikhete dag voor
de toehoorders in het Concertgebouw een
lafenis in de vorm van een innig contact
met beproefde, ja onvergankelijke waar
den van de westerse toonkunst.
Veel hoeft daarover niet te worden ver
teld. Men kent het parelende spel van de
vermaarde Roemeense pianiste en weet
hoe eerlijk en intens muzikaal zij het werk
der klassieke en romantische meesters
weet te herscheppen. De faam van Gru
miaux, als waardig vertegenwoordiger van
Zondagavond om half acht is de sleep
boot „Thames" met de uitgebrande tanker
„Stony Point" veilig te Antwerpen aange
komen. Meer dan een week heeft de sle
per het schip aan de tros gehad over een
afstand, die in enkele dagen kon worden
afgelegd. Maar het bezwaar dat de haven
autoriteiten hadden tegen het binnenlopen
van de sleep omdat de tanker nog olie
lekte, maakte dat de uiteindelijke bestem
ming Antwerpen werd. De tanker werd
des nachts om half één afgemeerd in de
tweede petroleumhaven.
Kapitein Engels kwam in de loop van
zondagmorgen de Wielingen binnen. Om
1 uur werd Vlissingen gepasseerd. De ge
hele dag heeft men moeten sjouwen om de
zware sleep in het gareel te houden vooral
in de beruchte bochten van de rivier. Bij
het nauw van Bath dreigde het nog even
mis te lopen. Voor de Belgische loods was
het ook geen sinecure een zo moeilijke
sleep te beloodsen, want die vergt heel
wat meer van navigatiekunst dan een ge-:
woon schip. Maar kapitein Engels was op
zijn qui vive en voorkwam moeilijkheden.
Om half acht was de sleep bij de Kruis-
schanssluis. Het was een vrijwel uitgeput
te sleepbootbemanning, die daar de laat
ste zorgen aan de „Stony Point" besteed
de. Die laatste loodjes waren wel het
zwaarst geweest.
De onderstaande luchtfoto van ANP-
FOTO toont de „Stony Point", terwijl zij
op de Noordzee de Wielingen nadert.
de Belgische violistenschool, hoeft ook niet
meer gemaakt te worden. In hun duospel
zijn beiden aan elkaar gewaagd. Alleen
dient gezegd te worden, dat de grote zaal
van het Concertgebouw het idee „kamer
muziek" op losse schroeven zet, vooral wat
de viooltoon betreft in zijn verhouding tot
die van de vleugel. Maar mooie muziek
doet wonderen: zij dwingt tot ingespannen
luisteren en zo tot meeleven met kunst
werk en interpreten.
Met van elk twee sonaten werden Mo
zart en Beethoven met elkaar geconfron-
teerd. Eerst klonk Beethovens „eerste" en
daarna Mozarts „voorlaatste" waarbij
deze haar superioriteit, als werk van een
rijpe persoonlijkheid glansrijk bewees.
Daarna: een jongere, meer argeloze, maar
verrukkelijk prille Mozart (K.V. 376 in F)
gevolgd door Beethovens „tiende" de
laatste, die haar zelfstandigheid ondubbel
zinnig bewijst en kenmerkend is voor de
gevoelservaringen en de stijl van een
nieuw tijdperk. Hier, tussen de muziektaal
van twee onderscheiden werelden, valt
niet meer te vergelijken. Men bewondert
zowel het een als het ander. Maar wanneer
dan als toegift nog eens een simpel, on
gecompliceerd stukje van Mozart ten ge
hore wordt gebracht (het Tempo di Mi-
nuette uit de Sonate in e) ondervinden wij
plotseling weer de kracht van de geniale
eenvoud, die ons als uit het „verloren pa
radijs" toeklinkt.
Jos. de Klerk
Tijdens de vergadering van de Algemene
Doopsgezinde Sociëteit, welke te Amster
dam is gehouden, werd op voorstel van de
afgevaardigden der Vereenigde Doopsge
zinde Gemeente te Haarlem de volgende
motie aangenomen:
„De bestuurders der Algemene Doopsge
zinde Sociëteit verklaren ten zeerste ver
ontrust te zijn over de voortgaande bewa
pening op grote schaal. Zij achten deze
het leven van de ganse mensheid bedrei
gende ontwikkeling in strijd met de
boodschap van het Evangelie en de dienst
aan God en Christus. Zij roepen alle
christenen op zich hierop te bezinnen en in
de wereld van hun roeping tot verzoening
der volken te getuigen".
Besloten werd deze motie ter kennis te
brengen van de overheid en van de tot de
Doopsgezinde Broederschap behorende ge
meenten.
Het A.Y.R.O.-orkest van Jos Cleber heeft
de twee eerste prijzen van het „Internatio
nale festival van het chanson" in Venetië
gewonnen. „The Avroleans" wonnen name
lijk de „Gouden Gondola", en kregen een
speciale onderscheiding voor de beste mo
derne interpretatie van het chanson „Car
naval de Venice". In de classificatie voor
de „Gouden Gondola" was Nederland eer
ste, Duitsland tweede, Engeland derde, Bel
gië vierde en Italië vijfde. (UP)
Onschuldig veroordeeld
Over kinderen raak je nooit uitgepraat,
zeggen ze wel es. Over grote mensen ook
wel niet, maar het babbelen over de eer
sten is meestal frisser en ongecompliceer
der. Bovendien, de moeders hebben er
meer an.
Van Hals tot Peter Aryans heeft Haar
lem kunstenaars in zijn veste gehad. Ge
lukkige families-met-koters. En daar wilde
ik het dan nu over hebben, over Haarlemse
kunstenaarskinderen. Niet direct die van
Frans óf Peter, maar over die van Wim,
u weet wel, die onlangs nog bijna levens
groot in deze kolommen verbeeld stond.
Die Wim dan is een knap regisseur, hij
heeft hoofdzakelijk zijn hart verpand aan
hoorspelen en vindt dat prettig, soms. Als
hij geen hoorspelen regisseert, begeeft hij
zich op nog hoger niveau en maar daar
over straks. - Wim heeft óók kinderen, en
wat voor, en een lieve vrouw, allebei zó
lief, of liever alle vier zo lief (drie kinderen
dan en één vrouw, natuurlijk), dat het wel
es moeilijk voor hem wordt om z'n liefden
tussen gezin en kunst in evenwicht te hou
den. - U begrijpt dat men met al die liefde
een groot hart dient te hebben en dat hééft
-ie dan ook en dat grote hart stelt hij zo
nu en dan in dienst van de verdorvenen
der aarde, de geestelijk geteisterden, ik
bedoel hier nou bijvoorbeeld mee de ge
vangenen, die men herbergt in dat „para
pluutje", zoals men het noemt, aan de rand
van de bloemenstad; de nor, zo-gezeid.
U begrijpt wel, als je daar zo'n jaartje
of zo gelogeerd hebt, dan verlang je wel es
naar een verzetje. Er zijn verscheidene
kunstenaars die daar soms voor zorgen en
daartoe behoort eveneens boven-vermelde
kunstenaar-regisseur, Wim. Hij trok er
laatst heen met een stel artistieke goed-
hartigen, vertoonde er een lekespel, en
naar men hem later verzekerde werd zulks
hogelijk gewaardeerd; allicht.
Waar gaat paps heen, mam?", had het
kleutertrio gevraagd.
En mam, die even pedagogisch wilde
doen, had gezegd: „Vader gaat vanmiddag
spelen voor de arme mensen in de gevan
genis".
O!", profiteerde het trio onmiddellijk van
de gelegenheid, „gaan wij dan in de stad
boodschappen doen en een ijsje eten?"
Het was zaterdagmiddag, dus wat deed
de lieve jonge ma? Het werden boodschap-
pen-met-een-ijsje-ergens.
Dat „ergens" lag boven een deftige
chocolaterie, en daar kwamen de thee voor
ma en de drie „ijzen" voor het span.
Door de hoge vensters ontwaarde men,
boven de daken uit, de sombere gevange
nis met de koepel die zich, u en mij be
schermend, over enkele honderden delin
quenten uitstrekte.
Mama verviel in gepeinzen en zag voor
haar geestesoog degenen die daar binnen
de muren van dat grauwe, trieste gebouw
toefden. De bruine pakken, de klompen,
de grauwe gelaten
Griezelig vond ze 't, als ze aan haar man
dacht, daarbinnen
Zij had niet gelet op de twee oudsten,
die nu voor het raam stonden.
„Kijk mam!", zei nummer één, keihard
in de fluistering van genietende freules en
matrones, kijk daar, de gevangenis!"
En toen nummer twee, daar flink hard
overhéén: „Daar zit pappie nou, hè mam?"
Waarna nummer één nog even: „Als-ie
nou door een raampje kijkt, zou hij ons
dan kunnen zien?"
Als in een droom heeft mammie, met
een hoogrode kleur, afgerekend. Onhandig
duwde zij het drietal voor zich uit in de
richting van de trap.
Er was een stilte gevallen en daarin
hoorde ze nog, hoe een der matrones La
Fontaine citeerde:
„Cet age est sans pitié!"
Jan van Ees
Vrijwel de gehele toneelgroep „Theater"
heeft de vooravond van de welverdiende
vakantie in Bloemendaals Openluchtthea
ter doorgebracht voor het geven van een
voorstelling, waarvoor zoveel belangstel
ling bestond, dat er zelfs geen rieten
stoelen genoeg waren om het tekort aan
plaatsruimte op de tribunes aan te vullen.
Er werd dan ook gespeeld onder wat men
noemt ideale weersomstandigheden. Bo
vendien had men een zeer gelukkige keuze
gedaan: „Een Midzomernachtdroom" van
Shakespeare immers, vermoedelijk ge
schreven in 1595 en zeer waarschijnlijk in
latere jaren door de dichter aanzienlijk
verbeterd, blijft altijd nieuw. In deze om
geving zou men er graag de overigens
overbodige muziek van Mendelssohn bij
hebben willen horen, al ware het slechts
om de romantische illusie te vervolmaken.
Gelukkig heeft de hedendaagse componist
Jurriaan Andriessen geen enkele moeite
gedaan zijn illustere voorganger te evena
ren. Hij leverde slechts de minimaal beno
digde geluiden ter begeleiding van de
bovennatuurlijke onderdelen van de han
deling en een paar fanfares voor de aan
kondiging van de hertog en zijn jachtstoet
of bruiloftsgangers, waarbij alleen het langs
mechanische weg ten gehore gebrachte
koor van zichtbare elfen misplaatst was.
Het is nu al de derde keer geweest, dat
wij de toneelgroep „Theater" in Bloemen-
daal mochten begroeten. De beide vorige
vertoningen waren „overplantingen" van
binnenhuisstukken naar de buitenlucht en
als zodanig weinig bevredigend. Het blij
spel van Shakespeare echter vond hier een
natuurlijk klimaat. Toch is men nog steeds
niet zo ver, dat men bij de enscènering uit
gaat van de specifieke eisen en mogelijk
heden van het openluchttheater. De belich-
zuilen en boomstronken, uitmuntend tot
aan het laatste bedrijf, toen er de blijkbaar
onvermijdelijke kleuren in gingen meespe
len. Daar stonden enkele aardige vondsten
tegenover: de vijver (gebruikt voor een
kluchtige valpartij) en de optocht van
dwaallichten aan het slot. Men is in ieder
geval op de goede weg. Er zijn nog allerlei
verdrongen mogelijkheden van het toneel,
die op deze speelwei tot nieuwe bloei kun
nen komen!
Met de regie (de teksten zijn onder lei
ding van Cruys Voorbergh ingestudeerd)
was de in Engeland vooral als acteur be
kende Michael Warre belast. Met de beste
wil van de wereld kan men niet zeggen,
dat hij de sprookjesachtige indruk, die de
Young Vic bij ons achterliet, heeft over
troffen. Er is kennelijk gewoekerd met het
hem ten dienste staande materiaal. Enkele
belangrijke rollen waren te zwak bezet.
Van de vier dolende Atheense gelieven
het woud, wier gevoelens door tovermacht
aardig in de war worden gebracht, kon
eigenlijk alleen Carl van der Plas als Pyla-
des ruimschoots voldoende worden ge
noemd, al spendeerden Anne-Marie Heyli-
gers en Marijke Bakker op amusante wijze
veel temperament aan de scheldpartij in de
tomeloze droomtoestand en trof de pas af
gestudeerde Siem Vroom door zijn ridder
lijke verschijning.
Spoel, de wever
Van alle vroegere opvoeringen, die ik ooit
heb gezien, onderscheidde deze „Midzomer
nachtdroom" zich door de verplaatsing
naar het begin van de negentiende eeuw.
Blijkens het programma was het doel daar
van om „de mengeling van humanisme en
het bijgeloof van Shakespeare's jeugd dich
ter bij ons te brengen dan mogelijk lijkt in
de authentieke kostuums uit het Elizabe-
ting bij voorbeeld (waarvoor men nota thaanse tijdperk". Daar is veel voor te
i 'zeggen en mede dankzij de „schilderach
tige" aankleding door Niels Hamel kon
men er zo goed als volledig vrede mee
hebben. Toch was er één gevaar, dat maar
ternauwernood bezworen werd en zeker
niet helemaal: de verleiding om van Spoel,
bene eigen installaties had meegebracht)
was als het ware nog een toonbeeld van
naturalisme, net alsof niet alles gezien
mocht worden.Het decor van Wim Ves-
seur beperkte zich tot suggestieve stoffe
ring van de achtergrond met een paar
de wever, een karikatuur op de romanti
sche treurspelacteur te maken. Er dreigt
namelijk een verstoring van het hachelijke
evenwicht, als de opvoering door de hand
werkslieden tezeer een losstaand komisch
nummer wordt. Dit intermezzo immers
kan men tot op zekere hoogte mét „De
Burger-Edelman" van Molière vergelijken:
de belachelijkheid moet naar twee kanten
werken door de confrontatie van „demo
cratische" geldingsdrang met de afgeleefde
vormen van lege conventies. In de huidige
opvatting werd dit door de opgelegde paro
die geenszins bereikt. Voor de wijze waar
op de intenties van de regisseur door de
spelers - met Gerard Hartkamp aan het
hoofd - werden gerealiseerd, past intussen
bewondering.
Spoel, de wever: men moet achteraf de
wat dit stuk betreft nog onovertroffen ver
taler dr. L. A. J. Burgersdijk hulde be
tuigen voor deze gelukkige aanduidirl^.
Want inderdaad is hij de man, die alle
draden van het fantastische patroon ver
bindt. Hij is een verrukkelijke realist, die
zich in alle omstandigheden weet te schik
ken met zijn kerngezonde natuur en zijn
daaruit volgende zelfbewustzijn gebruikt
om er voorstellen tot oplossing van alle
moeilijkheden aan te ontlenen. Doordat
Robert de Vries deze werkelijkheidszin
geen moment verloor, ook niet in de over
drijving van de pathetische heldenstijl, kan
hij in deze rol veel voldoening schenken.
Anny de Lange - met haar nasleep van
sombere elfen, in plaats van de sylphiden
die men hier verwacht zou hebben was
een zangerige Titania en Frans van der
Lingen een sonoor declamerende Oberon
met een bijzonder slechte plastiek.
Het heeft echter weinig zin om alle kwa
liteiten en niet minder evidente tekort
komingen tegen elkaar af te wegen. Het
publiek kwam naar het Openluchttheater
om sfeerrijke verpozing te vinden, om te
genieten van poëtische verbeelding en de
als tegenwicht dienende clownerie. Blijkens
het geestdriftige applaus heeft men op
deze prachtige midzomeravond naar harte
lust met open ogen en oren met Shake
speare meegedroomd. Puck - als hoedanig
Bernhard Droog optrad, een snelle spring-
in-'t-veld, maar te weinig de folkloristische
plaaggeest - had waarlijk niet om bijval
hoeven vragen.
David Koning
I'»
Vermoedelijk nog voor het vakantiesei
zoen zal Polygoon een aantal kleuren
filmstrips uitbrengen van schilderijen van
Vlaamse Meesters uit de 17e eeuw en van
meesterwerken van primitieven en schil
ders uit de Vlaamse School.
De grote belangstelling voor de kleuren
filmstrips over werken uit de Nederlandse
Musea, die Polygoon in 1956 heeft ver
vaardigd en waarvan in het begin van
deze maand de tienduizendste copie in het
buitenland is afgeleverd, heeft aanleiding
gegeven tot een samenwerking tussen Po
lygoon en de Belgische firma „La Cine-
scopie" in Brussel, met het oog op een uit
breiding van de bestaande kunstserie.
De opnamen van deze kunststrips wor
den alle in het Koninklijk Museum voor
Schone Kunsten te Brussel gemaakt en af
gewerkt volgens het Polycolor-systeem,
dat de grootst mogelijke zekerheid van
juiste kleurweergave biedt. Van de betrok
ken kunstwerken zijn nooit eerder kleuren
filmstrips gemaakt.
De samenwerking van de directie van
„Natuurbad Velserend" te Santpoort en
een der Haarlemse modemagazijnen heeft
zaterdagavond een fraai resultaat gevon
den in een prachtig opgezette en uitgevoer_
de kijkavond in Velserend. Over een dwars
over het middenbad gespannen plankier
trippelden een uur lang een zestal manne
quins in fleurige zomerjurkjes, geklede
robes en vlotte zonnecombinaties. Teleur
stellend was het feit dat door de grote af
stand de details der jurkjes en vooral de
kleuren niet goed te zien waren waardoor
de aandacht van het publiek nogal eens
naar de romantisch verlichte omgeving
afdwaalde.
De donszachte temperatuur maakte de
aanwezigheid in Velserend zaterdagavond
tot een waar genoegen en toen om half elf
de eerste vuurpijlen hun snelle tocht in
het luchtruim ondernamen werd dit rustige
feestje in enkele ogenblikken een sensatio
neel kijkspel met vele „zeesterren", „wa
tervallen" en „Bengaalse vuren", waarbij
uiteraard een lawine van „gillende keuken
meiden" soms horen en zien een ogenblikje
deed vergaan. Het was een mooi kijkspel,
dat de aanwezigen van het begin tot het
einde in zijn ban hield.
Blies bij het begin „Wilhelmina" klank
volle marsen over het water, na afloop
was de beurt aan „The Moonliners" om
de danslustigen nog geruime tijd bezig te
houden.
