Aambeien?
Als u zachtheid zoekt, dan vindt u
GOLDEN
FICTIONhet
zachtst
Bisschop en pastoor, verdacht
van laster, voor rechtbank
Vijftig jaar geleden
Van dag tot dag
v
fOp de
Cultuur en
Ongebruikelijk proces in Italië
Zij noemden niet-kerkelijk huwelijk
„een schaamteloos samenhokken
DINSDAG 26 NOVEMBER 1957
3
r 7
j <~Praatatoel
„Prix Femina" voor
Christian Megret
Regering van Malakka
wenst schikking met rebellen
Critiek op Amerikaanse
onderwijsmethoden
Uit Haarlems Dagblad
van 26 november 1907
Diplomatieke banden met
Peking in overweging
Hammarskjoeld vrijdag
naar het Nabije Oosten
Voor bemiddeling tussen
Israel en Jordanië
GOLDEN FICTION, een gulden genieting voor 90 cent
Brits-Ethiopisch onderzoek
naar stam vete; 104 doden
ADVERTENTIE
dan TRANSROID - t&bl«ttea
INNEMEN
en de onaangename klachten verdwijnen t
Verkrijgbaar bij Uw apotheker of drogist.
burgerlijk huwelijk voor de katholiek niet
het ware huwelijk is, maar hij mocht niet
schamper spreken over „het zogenaam
de burgerlijke huwelijk" en nog minder
zeggen, dat een huwelijk, voor de burge
meester gesloten, niet anders is dan „het
begin van een schaamteloos samenhok
ken". De eers e uitdrukking getuigt van
minachting voor de wetten van de staat,
hetgeen uit de mond van een hoge geeste
lijke uiterst gevaarlijk is, daar het de
eerbied voor wet en staat ondermijnt. De
tweede uitdrukking belastert twee perso
nen; die wettig gehuwd zijn. Andere juris
ten geven de bisschop gelijk en daaron
der vinden wij professor La Pira, tot voor
kort burgemeester van Florence en se
dert vele jaren hoogleraar in het Romeins
recht aan de universiteit van Florence.
La Pira meent, dat een bisschop in Ita
lië, volgens hst concordaat dat volgens
art. 7 van Italië's nieuwe grondwet dé be
trekkingen tussen staat en kerk regelt,
niet een gewoon Italiaans burger is en
niet voor de Italiaanse rechter kan wor
den gedaagd, maar alleen voor een colle
ge, waarin ook vertegenwoordigers van
het vatikaan zitting hebben.
Wie was dat ook weer? Ik!
Is er ooit een straat naar u genoemd?
Nee, nooit. Frits Wiebe van der Wietstraat?
Nee. H. B. Fortuinstraat? Nee.
En kijk nu rond in de stad. Wie zijn of
waren, al die heren? Ponthorststraat, Pot
ter de Groetstraat, Mijke Huurmanstraat.
Eens waren ze beroemd. Of misschien wa
ren ze tijdens hun leven ongeëerd en wer
den ze pas na hun dood vernaamplaatOf
ze waren grootheden hunner dagen en
werden na hun verdwijning eerst verstraat
of verpleind en toen vergeten.
Wie weet nog wie we zijn na honderd
jaar?
Politieke intriges, litteraire vetes, muzi
kale conflicten, medische strijdvragen -
mensen geven er hun leven voor, stijgen
op in de zwartgedrukte krantenkoppen, en
vijftien jaar later kan men zich niet meer
herinneren „wie dat ook weer was". Een
nieuwe generatie is éénentwintig jaar
oud geworden. Ze waren zes jaar oud toen
u beroemd was en hebben nooit van u ge
hoord. Fietsers, boksers, ministers, misda
digers, uitbrekers en inbrekers, filmpla
neten, geldmagneten en -naten en hon
gerkunstenaars - zoals wij allen.
Veertig jaar lang werkt een man aan
een uitvinding, hongert, rilt van koude,
wordt geëerd met de gouden medaille der
stad, zijn tweede vrouw denkt dat hij de
beroemdste man van de wereld is, ze mag
op receptie bij de burgemeester, en als ze
weduwe wordt komt haar foto in de krant.
Maar vóór ze dood is, is haar man verge
ten en zij hongert in haar eentje.
Roem is kort. Nog afgezien van het feit
dat uiteindelijk deze klots erts - ik bedoel
de aarde - koud en verlaten door tijd en
ruimte zal koersen en er zelfs geen griep-
bacillen meer op zullen leven.
Geld verzamelen, kinderen opvoeden,
uitvindingen doen, schilderijen maken,
beelden boetseren, houthakken, stukjes
schrijven, bruggen bouwen, als bijen in een
korf en mieren in een nest, als wormen
in de klei, als mugjes dansend tegen het
vallen van de avond straks is het
voorbij en kraait er geen haan meer naar.
Wat is dat nu? Een troost of een teleur
stelling? Als u beroemd en geëerd bent,
knappe lezer en mooie lezeres, dan is het
een teleurstelling. Als u het niet bent,
beste vriend en lieve vriendin, dan is het
een troost. Over honderd jaar zijn we ver
geten, over vijftig, over tien En wat
doet het er toe? Het is alles ijdelheid en
schuim.
En voor het geval dat u een straat naar
me wilt noemen, hier is mijn naam:
H. B. Fortuin
Aan de Franse romanschrijver Chris
tian Megret is maandag de „Prix Femi
na", de eerste van de vier grote Franse
litteraire prijzen, die steeds aan het einde
van. het jaar worden uitgereikt, toegekend
voor zijn roman „Le carrefour des soli
tudes" (Het kruispunt der eenzaamhe-
dén). Deze onderscheiding wordt ieder
jaar toegekend door een jury van twaalf
vooraanstaande vrouwen, van wie de
meesten zelf ook schrijven, aan een nog
niet al te bekend schrijver of schrijfster
en brengtde bekroonde veel roem, een
klein bedrag, niet meer dan vijfduizend
frank (ongeveer vijftig gulden) en een
oplage, die doorgaans ten minste honderd
duizend exemplaren beloopt. De prijs werd
in 1904 ingesteld en bedroeg tot de eer
ste wereldoor'og meer dan drieduizend
gulden. Daarna is zij steeds wat kleiner
geworden.
ADVERTENTIE
Geen onderscheid
De christen democraten (en zelfs chris
ten-democratische ministers hebben dit in
publieke redevoeringen gezegd), menen
dat de bisschop alléén maar zijn plicht
heeft gedaan. Het gevoel voor de staat,
als gescheiden van de kerk, is in die krin
gen niet sterk. De katholieke actie is zelfs
zover gegaan aan alle christen-democra
tische kamerleden en senatoren een op
roep te sturen om achter de bisschop van
Prato te staan. Dit maakte natuurlijk, dat
degenen die het staatsgezag en de wet
ten van de staat tegenover de steeds toe
nemende clericale invloeden willen be
schermen, ook niet stil zaten.
Bellandi is intussen enige dagen geleden
door een groep jongens van de „Katho
lieke actie" op straat overvallen en ern
stig mishandeld. En daarna is er plotse
ling iets heel onverwachts gebeurd. Op
zondag 17 november, terwijl Bellandi met
een vriend een autotochtje maakte, werd
hij plotseling onwel. Hij ligt nu in het
ziekenhuis te Prato, gedeeltelijk ver
lamd, en de medici begrijpen niet goed,
wat hem overkomen kan zijn. Voor de
bijgelovige massa is dat natuurlijk „de
vinger Gods", die de onverlaat komt
straffen, omdat hij zijn bisschop heeft be
droefd. Voor de zeer talrijke communis
ten in Prato is het een prachtig geval om
uit te buiten. Men praat in die kringen al
over de Borgia's en over de oude gewoon
te van „Rome" om lastige individuen uit
de weg te ruimen. De werkelijkheid is
waarschijnlijk geheel anders.
Bellandi is in de oorlogsjaren als anti
fascist en anti-nazist jaren in concentra
tiekampen geweest, onder meer twee jaar
in Buchenwald. Vele slachtoffers van het
totalitarisme zijn tengevolge van „trau
ma" in de laatste jaren, dus vele jaren
na de oorlog, getroffen door trombose of
I bloeduitstorting in de hersenen en dit
laatste zou ook het geval zijn met Bellan
di. Zijn toestand is zeer ernstig en als hij
het overleeft, zal hij vermoedelijk voor
goed verlamd blijven.
Wat echter de gewone burgers graag
zouden weten, is of de Italiaanse wetten
ook gelden voor bisschoppen en voor gees
telijken in het algemeen en of laster, in
dien zij van de preekstoel komt, al dan
niet een strafbaar misdrijf is.
Het opmaken van de balans van het te
Amsterdam onder voorzitterschap van
Prins Bernhard gehouden congres voor
Europese cultuur is niet zo eenvoudig.
Niet, omdat er reden zou bestaan slechts
een geflatteerd saldo te willen tonen, nu
het een bijeenkomst betreft, geleid door de
Prins der Nederlanden. Zelf zou hij de
laatste zijn om een dergelijke vleierij op
prijs te stellen. Veeleer geloven wij in
's Prinsen geest te handelen door onom
wonden niet alleen het goede, maar ook
het 'verkeerde, dat er te beleven viel, in
ogenschouw te nemen.
Gaarne zij voorop gesteld, dat het denk
beeld om de handen ineen te slaan, ten
einde vooral ook op doeltreffende grond
slag iets te scheppen, dat van werkelijke
betekenis zou kunnen zijn ter bevordering
van Europese culturele samenwerking,
warme instemming verdient. Europa is,
helaas, in tal van opzichten steeds meer in
de verdrukking geraakt. Dit hebben in het
bijzonder, elk op hun manier, de weten
schapsman Sir John Cockcroft en de staats
man Paul-Henri Spaak welk een juweel
van Europees denken viel er in zijn spran
kelende spontane voordracht van zaterdag
te bewonderen glashelder, ja glashard
aangetoond.
Het leek de bedoeling van de groots
opgezette bijeenkomst te Amsterdam te
zijn, kopstukken uit financiële, industriële
en handelskringen in een groot aantal
Europese landen te bewegen zich niet te
bepalen tot toejuiching van hetgeen de
Europese Stichting voor cultuur voorstaat,
maar om voor haar tevens de mogelijk
heden te scheppen het nodige te doen.
Voor zover de ten congresse in groten
getale aanwezige kopstukken uit die krin
gen zich mogelijk nog geen helder denk
beeld konden vormen van het doel, waar
voor hun medewerking in klinkende munt
nodig is, kan zeker wel worden vastgesteld,
dat in dit opzicht de heer Shepard Stone
van de in Amerika gevestigde Ford Foun
dation, met zijn uiteenzettingen over wat
die stichting is en doet, zeer nuttig werk
heeft verricht. Zijn geestelijke bijdrage be
hoorde mede tot de creditposten op de
balans van het congres. Insgelijks valt
daaronder te rangschikken het feit zelf van
het bijeen zijn van het boven geschetste
gezelschap.
Daarentegen was o.i. een van de te be
treuren debetposten, dat het gehoor verder
een aantal voordrachten te verwerken
kreeg, die wel bedoeld waren als een soort
„versiering" van het samenzijn, doch die
in feite door een ietwat gekunstelde inhoud
en door een te veel aan algemeenheden
verre van aantrekkelijk waren en evenmin
bepaald ter zake dienende.
Te betreuren viel, dat in het algemeen
de gedachtenwisseling weinig om het lijf
had. Ir. Philips kwam met een lief ver
haaltje voor de dag over het goede, dat er
voor de Europese cultuur en nota bene
voor de Stichting in zou kunnen zitten, als
in 1958 van noord tot zuid, jongelui met
autobussen geestelijk Europees cultureel
voedsel ter Brusselse wereldtentoonstel
ling zouden gaan vergaren. Op zichzelf een
onschuldig, mogelijk zelfs een aardig idee,
maar toch waarlijk niet iets, dat in de
eerste plaats taak van de Stichting zou
dienen te zijn. Nauwelijks had hij het
spreekgestoelte verlaten, of er werd in de
zaal een geschrift uitgedeeld, door hem en
zijn president-directeur ir. Otten de con
gressisten aangeboden. Naar de aanbieders
er in vermeldden, was dat geschrift ge
baseerd op het advies van de heer S. W.
Numann, directeur voor Algemene Reclame
van Philips Gloeilampenfabrieken. Welnu,
onder de daarin voorkomende suggesties
met betrekking tot de Europese Stichting
voor Cultuur treft men niet slechts het
verhaaltje aan, dat tot leuze kan hebben
„op per bus naar de Brusselse wereldten
toonstelling", maar ook als aanbevolen
activiteit voor het tweede werkjaar van
de Stichting, een uiteenzetting over wat er
zo al in het belang van de Europese cul
tuur te bereiken ware met behulp van
detelevisie. Werkelijk, de heer Nu
mann heeft zich hier een meester in het
reclamevak getoond. Ogenschijnlijk han
delt dit gedeelte van het geschrift over
Europese cultuur, in feite lijkt echter de
suggestieve wijze waarop dit voorstel aan
de man wordt gebracht, akelig veel op
propaganda ten behoeve van ruimere ver
koop van.... televisietoestellen! Voor
deze „stunt" kunnen wij in het onderhavige
geval allerminst bewondering koesteren.
Zij getuigt meer van uitgeslapen zaken- en
reclame-instinct dan van werkelijk door
leefd cultuur-besef. Ronduit gezegd be
schouwen wij het daarom als een fout, dat
een dergelijk document op dit congres kon
worden uitgereikt.
Verkeerd achten wij voorts en bovenal,
dat aan het eind van het, overigens zo goed
en zakelijk door de voorzitter geleide con
gres, al te zeer verborgen bleef, dat het
uiteindelijk er om gaat, na de eerste drie
jaar van voorbereidende studie inzake
werkprogram enzovoort, een groot kapitaal
bijeen te krijgen om door samenwerking
op Europees cultureel gebied taken te
ondernemen in de trant van wat de Ford-,
de Rockefeller- en de Carnegie-Founda
tions in de Verenigde Staten van Amerika
doen.
Maar zakelijkheid zij daarom de organi
satoren van de Amsterdamse bijeenkomst
voor de naaste toekomst van harte aan
bevolen. Hun bedoelingen zijn voortreffe
lijk. Daaromtrent bestaat geen twijfel.
Doch indien zij die bedoelingen verwezen
lijkt willen zien, zullen zij wijs handelen
door het nu nog al te zeer bewandelde
pad van vaagheden schielijk te verlaten en
door ook niet eerder naar buiten op te
treden dan wanneer zij beter in staat zijn
duidelijk te maken, waarop hun concrete
plannen neerkomen.
De Amerikaanse admiraal Rickover,
marine-deskundige op atoomgebied, heeft
in Detroit verklaard, dat de Sovjet-Unie
bij het onderwijs het Europese voorbeeld
gevolgd heeft en derhalve op vele gebie
den een voorsprong op de Verenigde Sta
ten heeft gekregen. De Verenigde Staten
moeten het feit onder de ogen zien, dat
maar weinig leerlingen die de Ameri
kaanse „colleges" verlaten evenveel we
ten als leerlingen van Europese middel
bare scholen. Het wordt tijd, aldus de ad
miraal, dat wij „onze onderwij stempels
reinigen en de kwaliteit in ere herstel
len. Wij kunnen van Europa leren hoe wij
het onderwijs gelijke tred moeten laten
houden met de tijd," meende hij.
DEN HAAG. Uit het overzicht van
de werkzaamheden der Tweede Kamer
in het zittingjaar 1906—1907 blijkt, dat
van de 100 Kamerleden niet minder
dan 97 het woord hebben gevoerd, het
geen maar weinig voorkomt. Het drie
tal dat zweeg, was door ziekte verhin
derd, de Kamerzittingen bij te wonen.
Waren zij er wel geweest, dan zou wel
licht het record van de 100 redenaars
bereikt zijn.
Toch zijn er menschen, die den tragen
gang onzer Staatsmachine wijten aan
een teveel aan praten en een te weinig
aan doen!
De voorbereidingen voor de kerstver
siering van Westminster, de Londense
city, zijn in volle gang. In Regentstreet
worden over de gehele lengte van de
straat op zeven tot negen meter hoogte
64 grote ballons opgehangen, waarop
schijnwerpers gericht wordenDe Lord
Mayor zal de illuminatie donderdag
officieel ontsteken. De kersttooi is dit
jaar geïnspireerd op de tijd van
koning Edward.
SINGAPORE (UP). De premier van
Malakka, Tengkoe Abdoel Rahman, heeft
tegenover een verslaggever van U.P. ver
klaard dat Malakka diplomatieke betrek
kingen met communistisch China zal aan
knopen wanneer de 1.800 communistische
opstandelingen zich onvoorwaardelijk
overgeven. Chin Peng, de communisten
leider, heeft schriftelijk nieuwe onder
handelingen verzocht.
De regering va;. Malakka heeft zich be
reid verklaard de opstandelingen die zich
met hun wapens overgeven, niet te
vervolgen en hen, die naar communistisch
China wensen te gaan, daartoe in staat te
stellen. Zij en hun familieleden zullen een
jaar lang maandelijks een toelage ontvan
gen om in China een nieuw bestaan op te
bouwen.
Ex-guerilla's die in Malakka blijven
zullen niet onder politietoezicht worden
geplaatst, vooropgesteld dat de commu
nistische partij van Malakka wordt op
geheven.
Tengkoe Abdoel Rahman heeft her
haalde malen verklaard dat de opstande
lingen, die reeds acht en een half jaar
een verbitterde strijd voeren, van Peking
uit worden geleid. Uitgaande van deze
opvatting kreeg een vakbondsdelegatie die
de 1 mei-feestelijkheden in Peking wilde
bijwonen geen toestemming het land te
verlaten.
Doch Tengkoe Abdoel Rahman is zich
er, volgens goed ingelichte kringen te
Koeala Loempoer van bewust dat, ook al
zou de communistische partij van Ma
lakka worden ontbonden, zijn regering
waakzaam moet zijn tegen communisti
sche agressie. De communistische stem
bussuccessen op Java zouden hem met
zorg hebben vervuld.
De positie van de communistische partij
van Malakka is door het onafhankelijk
worden van het land aanzienlijk ver
zwakt. Vóór de onafhankelijkheid, op
31 augustus, werd de strijd gevoerd onder
de leuze van; tegen de Britten en hun
vazallen. Deze leuze heeft zijn betekenis
verloren.
Een auto baant zich een weg door de
straten van Miami in de Amerikaanse
staat Florida, waarin bij overstromin-
verwondingen op.
gen het water vijftien centimeter hoog
kwam te staan. Zes personen liepen
tijdens de watersnood ernstige
Dit klinkt ons allicht een beetje mid
deleeuws in de oren, maar de gevolgen
bleven niet uit. Prato moge dan een stad
zijn met een overwegend communistische
bevolking, men houdt er vast aan de
traditie en de bisschop heeft er kennelijk
grote macht. De heer Bellandi, die een
zakenman is, merkte al gauw dat de ban
ken hem krediet weigerden en dat hij
min of meer werd geboycot. Tenslotte,
daar de zaken steeds erger werden, heeft
het jonge paar de bisschop en de pas
toor bij het gerecht aangeklaagd wegens
voortgezette laster, in Italië een ernstig
misdrijf. De procureur-generaal te Flo
rence ontsloeg nadat het onderzoek was
afgelopen de beide geestelijken van rechts
vervolging, daar het ten laste gelegde
zijns inziens geen misdrijf vormt. Maar
de rechter van instructie van het hof van
appèl was het daarmee niet eens en zo
wel de bisschop als de pastoor zal nu
voor de strafrechter moeten verschijnen.
Van dat ogenblik af is „het geval van
Prato" een nationale zaak geworden. Er
wordt in alle kranten en tijdschriften over
geschreven. Enerzijds hoort men grote ju
risten volhouden, dat men hier wel dege
lijk met laster t° doen heeft. Het stond
zeggen zij de bisschop vrij, en het
was zelfs zijn plicht, te verklaren dat het
NEW YORK (Reuter) De secretaris
generaal van de UNO, Dag Hammarskjoeld,
zal vrijdag naar Amman, de Jordaanse
hoofdstad, vliegen om te proberen een
einde te maken aan de explosieve toe
stand aan de Jordaans-Israelische grens.
Hammarskjoeld verwacht op 8 december
in New York terug te zijn. Hij zal waar
schijnlijk ook met andere regeringen in
het Nabije Oosten besprekingen voeren
als de tijd het toelaat. Hammarskjoelds
haastig gearrangeerde reis is mede een ge
volg van de mededeling der Jordaanse
regering dat zij niet meer met de leider
der UNO-bestandscommissie, kolonel Lea-
ry, wil samenwerken, omdat hij „niet on
partijdig" zou zijn.
Hammarskjoeld heeft in een telegram
aan de Jordaanse minister van Buiten
landse Zaken, Rifai, herziening van het
Jordaanse besluit gevraagd. Minister Rifai
heeft Hammarskjoeld geantwoord, dat hij
het denkbeeld van rechtstreekse bespre
kingen toejuicht.
(AFP) Naar op het UNO-hoofdkwar-
tier in Palestina wordt vernomen, functio
neert de bestandscommissie normaal. Van
de vier Arabische landen, die bij het werk
van de commissie zijn betrokken, heeft
alleen Jordanië bezwaren tegen kolonel
Leary laten horen. De kolonel staat aan
het hoofd van de, commissie, sinds gene
raal Burns het commando over de UNO-
politie heeft gekregen.
Volgens Israëlische bladen hebben pre
mier Ben Goerion en mevrouw Golda Meir,
de minister van Buitenlandse Zaken, kolo
nel Leary uitgenodigd voor dringende be
sprekingen over de spanning aan de gren
zen tussen Israel en Jordanië en Syrië.
JERUZALEM (UP) Een Israëlisch
militair woordvoerder heeft verklaard dat
Syrische soldaten maandag driemaal Is
raëlisch grondgebied hebben geschonden.
Zij maakten gebruik van hun vuurwapens.
LONDEN (Reuter). Groot-Brittannië
en Ethiopië hebben besloten, een onder
zoek in te stellen naar een incident aan
de noordgrens van Kenia, waar leden van
de Merille-stam uit Ethiopië bij overval
len 104 leden van de Turkana-stam heb
ben vermoord. Over de moeilijkheden, die
voortvloeien uit deze stamvete hebben
Kenia en Ethiopië reeds eerder protest
nota's uitgewisseld. Er zijn troepenver
sterkingen naar het gebied gezonden om
de orde te handhaven. Een Ethiopische
klacht, dat Ethiopisch gebied door de
politie van Kenia is geschonden, zal
worden onderzocht.
(Van onze correspondent in Rome)
Italië is op het ogenblik in rep en roer over „het geval van Prato". De bisschop
van die Toscaanse stad, niet ver van Florence gelegen en de pastoor van S. Maria del
Soccorso, zijn door een jeugdig echtpaar voor de strafrechter gedaagd als schuldig
aan voortgezette belastering. Men moet daar niet min over denken. Een bisschop in
het beklaagdenbankje is zeker geen alledaags schouwspel en in het hedendaagse,
sterk clericale Italië is zo iets eigenlijk ondenkbaar. En toch zou het er volgens de
letter en de geest van de wet van moeten komen.
Wat is het geval? In Italië wordt de huwelijkswetgeving geregeld door een wet, die
rekening houdt met de inhoud van het concordaat, in 1929 door Mussolini en kardinaal
Gasparri ondertekend. Terwijl vóór 1929 de jonge paartjes in het stadhuis trouwden
en dan doorgaans hun huwelijk lieten inzegenen door de pastoor, is het tegenwoordig
regel (een regel, waarop weinig uitzonderingen bestaan) dat de pastoor tevens als
ambtenaar van de burgerlijke stand optreedt, dus het huwelijk zowel registreert als
inzegent. Maar men kan ook in het stadhuis trouwen en daarna al of niet naar de
kerk gaan. Een alleen voor de burgemeester gesloten huwelijk is geldig en kan, daar
de Italiaanse wet geen echtscheiding kent, niet worden ontbonden.
Nu heeft in de stad Prato een jong paar
van het recht gebruik gemaakt om alléén
op het stadhuis te trouwen. Op 12 augus
tus 1956, een zondag, trouwden in het
stadhuis Mauro Bellandi en Loriana Nun-
ziati. Het meisje komt uit een katholiek
gezin, zodat eerst haar pastoor en daarna
de bisschop, zowel haar als haar ouders
en de bruidegom bij zich heeft ontboden
om aan te dringen op een kerkelijk huwe
lijk. Maar Loriana zei, dat zij zich schikte
naar haar verloofde en dat zij meende
even goed katholiek te kunnen zijn, wan
neer zij trouwde volgens de wetten van i
de Italiaanse republiek. De bisschop,
monseigneur Fiordelli, dacht daar an
ders over en schreef een brief aan de
pastoor van S. Maria del Soccorso, tot
wiens parochie de beide jongelui behoor
den. Die brief werd op de dag van hun
huwelijk twee maal voorgelezen in hun
parochiekerk en in de domkerk van Prato
en daarna tweemaal afgedrukt in het
parochieblad. De inhoud mag er wezen!
„Het zogenaamde burgerlijke huwelijk is
voor twee gedoopte personen in het ge
heel geen huwelijk, doch niet anders dan
het begin van een schaamteloos samen
hokken". Aan de pastoor werd gezegd,
dat hij „de heer Mauro Bellandi en me
juffrouw Loriana Nunziati diende te be
schouwen als twee personen, die leven in
openbare zonde. Hun zullen alle sacra
menten worden onthouden, hun huis zal
niet worden gezegend, zij zijn niet aan-
i vaardbaar als peten bij doop of vormsel en
een christelijke begrafenis zal hun wor
den ontzegd. Men zal alleen bidden, op
dat zij intijds een einde maken aan dit
gruwelijk schandaal". Verder werden ook
de ouders der beide jongelui, die schro
melijk hun plicht hebben verzaakt „door
dat zij deze ongehoord zondige en schan
delijke zaak hebben toegelaten" bestraft.
Hun huis zal in de paasweek niet worden
gezegend en het wijwater zal hun wor
den geweigerd."
Vader van bruid geboycot
