r
Een en
Ander
Prins Wan's UNO-missie in de
Hongaarse kwestie mislukt
Van dag tot dag
V
Vrede en vrijheid
Lederen kleding
Rundleder
HENSEN
^Praatótcel
DONDERDAG 12 DECEMBER 1957
3
Kustvaarder „Gramsber*
gen" op sleeptouw naar
Cherbourg
De „Oldenbarnevelt"
in Amsterdam
Nobelprijzen uitgereikt: in
Zweden vier, in Oslo een
Pearson pleit voor een
Atlantische economie
Bankbiljetten van twintig
gulden blijven in omloop
Nederlaag van Belgische
regering over kijkgeld
d,n tcnome°"'zo voesde hli
0/? de
lige
Bloemenhulde in Rome
„Gele Zee" verliest sleep
Een nieuw „vredesaanbod" van Boel-
ganin, de Sovjet-Russische minister-pre
sident, heeft nauwelijks aandacht getrok
ken tussen de berichten over het wereld
nieuws. Zijn brieven aan Eisenhower,
Adenauer en Nehroe bevatten dan ook zo
weinig nieuwe aspecten, dat er slechts
met moeite enig commentaar op zou
kunnen worden gegeven. Even stereotiep
als de voorstellen van Boelganin over een
„top-cönferentie van Oost en West" was
trouwens de reactie erop in het Westen:
„Poging om de NAVO te verdelen, poging
om de Westduitse politiek te beïnvloe
den."
Hoe weinig nut in de huidige situatie
mag worden verwacht van dergelijke lei
dersbijeenkomsten, kan aan de hand van
recente ervaringen worden vastgesteld,
ofschoon het onverantwoord zou zijn, een
voorstel daartoe zonder meer af te wijzen.
Er is in de controverse niets spectacu
lairs veranderd, en zelfs de Russische
kunstmaansuccessen hebben haar alleen
maar verscherpt. De competitie is hefti
ger geworden, de inspanning op bewape-
ningsgebied koortsachtiger en de neiging
van de machtigsten aan beide zijden om
hun wil op te leggen aan hun medestan
ders is niet afgenomen.
Het is een typische uiting van de dic
tatoriale gedachtengang, die nog steeds
de Russische politiek beheerst, dat de we
reldvrede zou kunnen worden bepaald aan
de top, door enkele mensen, met voorbij
zien van wat leeft en wringt in de volken
van hun invloedssfeer. De beslissing over
oorlog of vrede is niet een kwestie van
„ja" of „neen" van twee grote mogend
heden, ook al lijkt het soms of deze zich
het recht van beslissing hebben verwor
ven. Zij hebben het zich aangematigd, en
in het geval van de oorlog kunnen zij er
in de praktijk ook inderdaad het sein toe
geven, doch niet met recht. En wat de
vrede betreft, die valt zelfs niet binnen
hun praktische machtsbereik. „Geen oor
log" betekent immers nog allerminst
„vrede". Daartoe is meer nodig on
voorstelbaar meer zelfs, dat in zijn on
derdelen afhangt van alle betrokken vol
ken.
Lester Pearson, Canadees oud-minister
van Buitenlandse Zaken en winnaar van
de Nobelprijs 1957 voor de Vrede, heeft
in de Universiteit van Oslo zijn gezichts
punt op de vrede aldus geformuleerd: „Ik
bepleit niet een ophefmakende bijeen
komst van enkele „Groten", maar een
vrije, ernstige en volledige gedachtenwis
seling via diplomatieke en politieke ka
nalen.." „Er is geen duurzame vrede mo
gelijk, zolang de volken en mensen niet
vrij zijn. Het verlangen naar nationale en
persoonlijke vrijheid kan niet worden ver
nietigd en elke poging van despoten om
dit toch te doen, zal tot conflicten leiden.
„De moderne wereld bereidt zich als
een vroegrijpe reus voor op oorlog, doch
werkt als een achterlijke pygmee voor de
vrede."
Deze woorden van de Nobelprijswinnaar
zouden zowel in Oost als in West bezin
ning en reactie moeten wekken bij dege
nen, die op vrede hopen doch voortgaan
de werken des vredes te verwaarlozen, ter
wijl zij werkeloos blijven hopen op een
mirakel, totstandgebracht door twee of
drie „Groten" over de hoofden van alle be
trokkenen heen.
Kleine landen, aan handen en voeten
gebonden door een opgelegd machtsver-
band, kunnen weinig doen zie Hongarije,
zie Polen. Kleine landen, vrijwillig zich
schikkend in een onderdanige navolging
van de vaak gevaarlijke impulsen aan de
top van het machtsverband, laden echter
een zware schuld op zich, wanneer zij
het feit voorbijzien dat de vrede een werk
van vele handen is van hun eigen han
den ook, maar meer nog van hun eigen
gezonde verstand, hun vaste wil en hun
activiteit in de goede richting.
De woorden van Lester Pearson zijn
waarlijk niet alleen voor de machtigen be
stemd zij klinken dringend en ernstig
voor iedereen, als een aansporing tot
vreedzaam gebruik van de vrijheid, die
men zich in grotere of kleinere mate
heeft verworven.
De 468 ton metende Nederlandse kust
vaarder „Gramsbergen" (van de n.v. Zuid
hollandse Scheepvaartmaatschappij te
Rotterdam) is dinsdagmiddag bij kaap De
La Hague aan de Franse Kanaalkust in
moeilijkheden gekomen door motorstoring.
Het schip heeft sieepboothulp gevraagd.
Later heeft de Franse sleepboot Abeille de
Gramsbergen op sleeptouw genomen. De
schepen hebben koers gezet naar Cher
bourg.
De „Johan van Oldenbarnevelt" van de
maatschappij Nederland is vanochtend met
ruim elfhonderd passagiers uit Djakarta
in Amsterdam aangekomen. Een groot deel
van de passagiers, allen repatriërenden,
bestond uit Indische Nederlanders.
De „Johan" vertrok uit Djakarta op 18
november, dus nog vóór de huidige moei
lijkheden in Indonesië begonnen.
STOCKHOLM (Reuter-AFP) Koning
Gustaaf Adolf van Zweden heeft dinsdag
in het Concertgebouw te Stockholm de No
belprijzen voor natuurkunde, scheikunde,
medicijnen en litteratuur uitgereikt. Te
zelfdertijd ontving de Canadese oud-mi
nister van Buitenlandse Zaken Lester
Pearson te Oslo de Nobelprijs voor de vre
de.
ADVERTENTIE
De plechtigheid in de Zweedse hoofd
stad, waarvoor tweeduizend personen wa
ren uitgenodigd, werd geopend door de
voorzitter van de Nobelstichting, Birger
Ekeberg, die hulde bracht aan de win
naars van de prijzen: de Amerikaans-Chi-
nese hoogleraren Tsjen Ning Jang van het
.Institute for Advanced Studies" te Prince
ton en Tsoeng Dao Lee van de Columbia-
universiteit, die de prijs voor natuurkun
de delen, de Britse hoogleraar Alexander
Todd van de universiteit van Cambridge,
aan wie de prijs voor chemie is verleend,
de uit Zwitserland afkomstige prof. Daniël
Bovet, die directeur van „Institute Supe-
riore di Santé" te Rome is en die de prijs
voor fysiologie en medicijnen heeft gekre
gen en de Franse schrijver Albert Ca
mus, aan wie de prijs voor letterkunde ten
deel is gevallen.
Vervolgens werd het werk van de win
naars belicht door een aantal Zweedse ge
leerden.
Dr. Oesterling, de permanente secreta
ris van de Zweedse Academie van Weten
schappen, die over Camus sprak, zei
dat deze schrijver er een voorbeeld van is
dat de Franse letterkunde zich, als een
plant, met behoud van eigen karakter aan
past aan haar nieuwe omgeving. „Het es
sentiële voor Camus is niet meer het we
ten, dat het leven waard is geleefd te wor
den, maar de vraag hoe men het moet le
ven, met het lijden dat er mee is verbon
den".
Verstoord evenwicht.
In Oslo hield Lester Pearson een refe
raat over vier aspecten van de vrede: han
del, macht, politiek en volk. Pearson
meent dat er tegenwoordig geen verband
meer bestaat tussen morele en lichame
lijke kracht. De verstoring van dit even
wicht is zijns inziens in hoofdzaak verant
woordelijk voor de conflicten van deze
eeuw. Ook de voortdurende armoede is te
genwoordig een grotere bron van inspan
ning dan vroeger. Hij ziet een oplossing in
een verenigde economische inspanning
van de vrije wereld, zoals de gemeen
schappelijke markt en de vrijhandelszone.
„Is het echter niet langzamerhand tijd ge
worden om aan een onderlinge econo
mische afhankelijkheid te denken die de
Atlantische Oceaan omspant en die de
grenzen van de dollar en andere munt
eenheden opheft?" zo vroeg hij.
Verstandelijke overweging
Lester Pearson verklaarde woensdag in
een toespraak te Oslo dat thans „de tijd
voor het Westen is aangebroken zich meer
toe te leggen op de mogelijkheden, met het
Kremlin tot overeenstemming te komen,
dan op die, welke tot meningsverschillen
leiden". Hij meent, dat dit moet geschieden
„niet uit een positie van kracht, doch uit
verstandelijke overwegingen en vervuld
van zelfvertrouwen". Pearson pleitte voor
een openhartige, welgemeende en volledige
meningsuitwisseling tussen Washington en
Moskou via de diplomatieke kanalen.
In de Memorie van Antwoord aan de
Tweede Kamer naar aanleiding van het
voorlopig verslag over het hoofdstuk Fi
nanciën Begroting 1958 deelt de minister
van Financiën mede, dat hij na overleg
met de directie van de Nederlandsche
Bank tot de slotsom is gekomen, dat in
trekking van de bankbiljetten van 20
geen aanbeveling verdient.
In cellofaan
verpakt
NEW YORK (Reuter) Prins Wan van
Thailand, de speciale UNO-vertegenwoor-
diger, belast met het onderzoek naar de
Hongaarse kwestie, zegt in een tussentijds
verslag, dat de regeringen van de Sovjet-
Unie en Hongarije geweigerd hebben
met hem de kwestie te bespreken en hem
niet toegestaan hebben een bezoek aan
Moskou en Boedapest te brengen.
De Russische minister van Buitenlandse
Zaken, Andrei Gromyko, die hij had be
naderd over de kwestie van de behande
ling van de gevangen Hongaren, had hem
ten antwoord gegeven, dat deze kwestie
„de Russische regering niet aanging". Op
de vraag of de naar de Sovjet-Unie ge
deporteerde Hongaren teruggezonden zul
len worden, had Gromyko geantwoord, dat
het verhaal over deze deportaties verzon
nen is. Hij noemde het optreden van de
UNO onwettig. De Hongaarse minister
van Buitenlandse Zaken, Horvath, die hij
benaderd had met het verzoek de Hon
garen in gevangenissen, concentratiekam-
j pen of voorarrest, menslievend te behan
delen, de studenten zonder onderscheid
ADVERTENTIE
SPECIALE AANBIEDING
JASSEN
v.a. 129.50
JEKKERS v.a. ƒ145.75
VESTENv.a. 59.50
PAARLAARSTEEG 1
HAARLEM
te maken tot de universiteiten toe te
laten en aan hen, die politieke vergrijpen
hadden gepleegd, amnestie te verlenen,
had hem medegedeeld, dat dit zaken wa
ren, waarin de Hongaarse regering
krachtens haar soevereine rechten zelf
had te beslissen.
Prins Wan verklaarde dat hij zijn pogin
gen om de opdracht uit te voeren, niet
opgeeft, omdat de resolutie waarin hij de
opdracht kreeg bij Hongarije en de Sovjet-
Unie aan te dringen op naleving van de
UNO-resoluties inzake Hongarije, niet be
paalt in welke zitting van de UNO-Assem-
blee hij verslag moet uitbrengen.
De UNO-Assemblee heeft met 77 stem
men voor, een (Hongarije) tegen en geen
onthoudingen besloten zich te houden aan
het besluit van haar commissie voor de
geloofsbrieven om de geloofsbrieven van
de Hongaarse delegatie niet te aanvaar
den. De overige landen van het Sovjet
blok stemden, hoewel zij bezwaren had-
BRUSSEL (Reuter) De Belgische re
gering heeft in de kamer van volksver
tegenwoordigers tweemaal een onver
wachte nederlaag geleden. De rooms-
katholieke oppositie verliet de vergade
ring en de zitting werd geschorst. Met een
stem minder (85 tegen 86) werd de socia-
listisch-liberale regeringscoalitie versla
gen over een voorstel een televisie-kijk
geld van 840 frank, ruim zestig gulden) in
te stellen. Tot nog toe wordt in België
geen kijkgëld geheven. Daarna leed de re
gering bij de indiening van voorlopige
begrotingskredieten een nederlaag. De op
positieleider Eyskens verklaarde dat de
positie van de regering ongrondwettelijk
was, waarop alle rooms-katholieke oppo
sitieleden de vergadering verlieten. Bij
ontstentenis van het quorum ontbond de
voorzitter de vergadering.
van de Hongaarse geloofsbrieven onafge
daan laat, „kan mijn delegatie niet anders
dan haar spijt erover uitspreken, dat er
geen definitieve stappen in het huidige
van
dat betrekking had op Hongarije, voor
het verslag in zijn geheel.
De Amerikaan Wadsworth zei dat de
UNO-commissie voor Hongarije tot de
slotsom is gekomen, dat de huidige Hon
gaarse regering aan het bewind is ge
komen met hulp van de Russische strijd
krachten. De Rus Sobolev protesteerde
met nadruk tegen de conclusie van de
commissie.
De Nederlandse afgevaardigde, rar. C.
W. A. Schürmann, zei het te betreuren, dat
de commissie voor de geloofsbrieven niet
geweigerd had de Hongaarse delegatie te
erkennen. Dat zou op de „dag van de
rechten van de mens", bijzonder op zijn
plaats zijn geweest, zo zei hij. Aangezien
het verslag van de commissie de kwestie
Standvastig
(UP) Poul Bang-Jensen, de Deen die
optrad als secretaris van de vijflanden- I
commissie van onderzoek inzake Honga
rije en die woensdag uit zijn UNO-functies
werd geschorst, weigert nog steeds de lijst
van Hongaarse getuigen af te dragen. De
commissie, die een onderzoek instelde
naar de gebeurtenissen in Hongarije, hoor
de in totaal 111 Hongaren, van wie er 81
met nadruk verzochten hun namen niet
bekend te maken, uit vrees voor repre
sailles *egen nog in Hongarije verblijven
de vrienden en verwanten. Bang-Jensen
verblijft bij de Deense ambassadeur in de
Verenigde Staten, Hendrik de Kauffman,
die volledig aan zijn zijde zou staan.
Scheppers
Elk mens heeft een jukje of wat mee
te slepen. De mensen echter met een enigs
zins opmerkelijke naam hebben er een
meer. Veronderstel dat gij Kruiteter heet.
Of Suyper. Oof Jansen. Of noemt u maar
iets anders op. Dan weet gij nauwkeurig
uit ervaring wat de reacties zijn bij de
persoon aan wie gij zijt voorgesteld.
Hij kijkt u eerst scherp aan of gij soms
schertst. Dan worden zijn ogen wazig. Hij
raakt in een lichte trance: hij denkt na.
Nee, hij doet meer: hij is bezig met een
schepping. Hij voelt binnen in zich
een geheel onbekende, eigenaardig opwin
dende trilling: uit het niets van de klank
van een naam wordt binnen in hem iets
geboren. De rede, die hem van het arge
loze dier onderscheidt, drijft hem ineens
tot een daad van esprit. Kortom: h ij
wordt geestig. Hij trekt met de wan
gen bij deze ongekende emotie. Hij be
weegt nerveus met de lippen. Hij ademt
zwaar. Dan komt het; hij straalt. Het grap
je op de naam. Een onschuldig grapje.
Maar voor de maker is het een juweeltje.
Het is immers spontaan in hem ontstaan.!
De toegesprokene echter lacht zuurzoet.
Hij ként dat gloednieuwe grapje, dat die
persoon daar zo geweldig heeft staan ba
ren en waarover hij zo verrukt is, reeds
lang. Zeer lang! Hij kent het al sinds de
dag van die leuke onderwijzer of die nog
leukere leraar. Hij kent alle, Alle mopjes
op zijn naam al. Alle! Hij is op dat gebied
echt niet meer tot een ware glimlach te
brengen. Als hij lacht, lacht hij uit be
leefdheid. Wie de naam „Vader" draagt
(vraag het maar eens aan onze krantnaam-
deskundige) of de naam Dokterof de
naam „Mijnheer" of de naam „Dut", hoort
heel zijn leven niets dan leuks om zich
heen. Wie „Kind" heet, zal het altijd moe
ten doen met een verkleinwoord. Wie een
dierennaam heeft, zal eindeloos op moeten
treden in schoolliedjes, in spreekwoorden,
in volksgezegden en wat er verder maar
voor leuks is aan dieren.
En de goede Jansen zou, als hij niet
vanf de eerste dag van zijn leven, toen dus
de ambtenaar van de Burgerlijke Stand
zich reeds schaterend over de boeken boog
terwijl vader Jansen de naam kwam op
geven, gewend was geraakt aan de zee van
humor die zijn naam eeuwig omspoelt en
zal blijven omspoelen, gemakkelijk stapel
gek kunnen worden van al het leuks. Er
zijn wel schertsnaamdragers (zullen wij
hen maar noemen) die soms ineens heel
spits en bijterig iets terugzeggen op de
lieve kortswijl die hun naam opwekt. Zij
doen dit echter niet dikwijls. Want het
effect van zulk een terechtwijzing is zeer
groot. Het is alsof men ten overstaan van
de trotse moeder haar pasgeboren spruit
vergelijkt met een pasgekookt bietje. Want
op het vlak der geboorte ligt de humor
rondom namen; het kost de makers een
verschrikkelijke moeite iets voort te bren
gen op het gebied des geestes en het zou
wreed zijn hun blijdschap om die prestatie
te verstoren met de kille opmerking: „Ik
kan u verzekeren dat ik dat mopje al een
miljoen malen heb gehoord; in feite vanaf
mijn geboorte. Weet u niets anders te beA
denken?"
Schertsnaam-dragers doen zoiets dan ook
niet dikwijls. Zij hebben medelijden met
de persoon die ineens in de dorheid van
zijn ziel iets voelt opbloeien - al is het
een paardebloem - en daarvan nu even
geheel vervuld is en blij. Want éven kent
hij de verrukking van het scheppen. Daar
om glimlachen schertsnaamdragers zo hoog
en wijs en vermoeid als zij voor de twee
honderdduizendste maal het grapje ge
nummerd 67 weer horen. Met zijn „blanke
veren" besluit hier (nee, niet die van
Picasso, ja, hahaha, wél die van de vrede)
namens vele andere schertsnaamdragers,
vriendelijk groetend en sans rancune uw
(nee, niet Doffer, hahahaha!) dienstwil-
Duif
Dienen, die indertijd de
kalender heeft uitgevonden,
heeft daardoor wellicht de
mensheid behoed voor een
massale dood door verveling.
Want ondanks het feit dat we
in uren van bezinning en
mijmering ons verlangen naar
het eeuwige leven soms hevig
voelen opflakkeren, zou de
vervulling van dit verlangen
voor velen de intrede in een
nimmer eindigende doolhof
van saaiheid zijn, die onge
twijfeld de afschrikwekkende
martelingen zou verwerkelij
ken, welke men aan de hel
pleegt toe tc schrijver..
De grote zegen van dit leven
is immers, dat de dingen ein
dig zijn dat er 'n voltooiing
is aan alles en allen, een uit
zicht op een afsluiting en op
een nieuw begin. Wij komen
de uren en de dagen door dank
zij de rotsvaste overtuiging,
dat zij een einde hebben en
dat achter hen nieuwe uren
en dagen in een nette rij
klaarstaan. Zo is het met de
jaren eveneens. Wat zou af
schuwelijker kunnen zijn dan
een jaar dat nooit eindigt, een
jaartal dat altijd blijft zoals
het is, een altijd oud en altijd
nieuw jaar zonder staart of
kop, waarin alle mensen ge
boren zouden worden en zou
den sterven?
De uitvinder van de kalen
der heeft begrepen, dat ergens
een slot en tegelijk een her
begin moest worden gemaakt,
hij heeft de illusie geschapen
van een veroudering en ver
nieuwing, vastliggend op de
scheiding tussen de laatste
dag van dit en de eerste dag
van het volgend jaar
Een illusie indeidaad.
Er is geen feitelijk einde
aan het tijdsbestek van het
leven, er is slechts één gang
van kraamkamer naar rouw
kapel. Doch door die gang in
gelijke stukken te hakken en
daarbij te beweren dat al die
stukken een eind en een be
gin hebben, heeft de kalender
ons een plezierige impressie
van terugkerende kansen ge
schonken, waarvoor we niol
dankbaar genoeg kunnen zijn.
Wie dit jaar faalde, krijgt
het volgend jaar opnieuw
eenzelfde dag en uur waarop
hij.het opnieuw proberen kan.
Wie door het ongeluk wordt
getroffen, kan hopen op de
illusie dat het volgende jaar
fortuinlijker voor hem kan
zijn. Wie zijn ervaringen en
daden wil vergeten, kan dat
geriefelijk op 31 december
doen de dag waarop ogen
schijnlijk alles wat 365 dagen
hebben opgeleverd, met zich
in het graf neemt en wegwist
uit het leven.
Het is een merkwaardige
overweging, dat de gedragin-
gen en gedachten der mensen
zich hebben aangepast aan
deze, in feite absoluut wille
keurige suggestie van het
jaareinde. Zoals de nacht
pleisters legt op wonden van
de dag, en de suggestie levert
van een terugkerende moge
lij khéid om te genezen en te
herstellen, zo overdekt het
jaareinde een portie levens
actie als een deksel op een
volle ton. De ton gaat dicht
en wordt in het magazijn ge
zet het vullen kan opnieuw
beginnen en men krijgt er alle
mogelijke kansen door om het
nu eens beter te doen.
Natuurlijk is deze uitvin
ding zoals de meeste andere
het geestesprodukt van een
briljant psycholoog geweest.
Een mensenkenner, die zich
verdiept had in de practische
waarde ener sterke illusie.
Hij heeft begrepen dat de
mensen hun daden en over
wegingen zouden richten op
de jaartelling en zich zouden
vervullen van een besef, dat
aanspoort tot hernieuwde
krachtsinspanningen. Hoe illu
soir die ene fractie van tijd
tussen oud en nieuw ook
wezen mag, de klokslag van
twaalf op de laatste dag van
het jaar betekent een enorme
rustpauze, een verfrissende
ademhaling en een vernieu
wende metamorfose. De ganse
mensheid zijgt op hetzelfde
moment in een luie stoel, zou
men kunnen zeggen. Een deel
van een seconde gebeurt er op
de ganse wereld niets, dan die
ene zucht van vermoeienis,
die ontspanning van alle
krachten, die verzameling van
nieuwe activiteit voor de vol
gende ronde.
Alles is plotseling nieuw,
ofschoon alles in feite oud ge
bleven is. De dag ziet er
anders uit, de wereld heeft
een nieuw gezicht, het leven
is als een surprise uit een
pakket gekomen. Een nieuwe
kalender hangt dik en voldaan
aan de muur, voorzien van
zoveel, zoveel nieuwe dagen
die alle nieuwe kansen en
nieuwe mogelijkheden bieden.
Alles kan worden hergedaan
alles is schoongewassen en
afgebikt, de schimmel van de
tijd is afgekrabt van de oude
dingen, die glanzend en blin
kend te voorschijn zijn ge
komen.
Wat een psycholoog moet
dat geweest zijn.
Hetzelfde beginsel wordt
trouwens in het leven her
haaldelijk toegepast op veler
lei terrein. Artsen weten, dat
het scheppen van tijdsillusies
heilzaam werken kan op hun
patiënten. Zij zeggen: U moet
drie weken liggen, dan is het
bekeken. Na drie weken doen
ze er een maandje bij, na dat
maandje nog een weekje of
twee en tenslotte hebben zij
hun patiënt van de ene mijl
paal der vernieuwing naar de
andere geloodst, zodat hij de
oorspronljelijke onvermijde
lijke periode van tien weken
heeft volgemaakt zender er
aan dood te gaan.
Het geduld der mensen is
afgestemd op de suggestie van
de tijd wisseling. Als wij kun
nen uitzien naar een einde en
een nieuw begin, tellen de
uren of de dagen niet zwaar.
Doch de uitzichtloosheid, de
eeuwigheid, de nimmer ein
digende eenzelvigheid van een
nimmer-eindigende eindeloos
heid zou onze geesten en
lichamen slopen met de hamer
der verveling. En daarom
heeft de Schepper tactisch
een beredeneerbaar einde aan
het mensenleven gemaakt,
goedgunstig het juiste tijdstip
verborgen houdend in de
dichte vuist der toekomst,
doch troostend de verzekering
gevend van de onweerspreke
lijke komst van het Andere na
het Ene.
Wat een Psycholoog moet
dat zijn.
J. L.
Volgens een oude traditie wordt elk
jaar aan het beeld van Maria Onbe
vlekt Ontvangen, dat op een hoge zuil
op het Piazza di Spagna in Rome staat,
een bloemenkrans gehecht door een
brandweerman, die men hier zijn hulde
ziet brengen op Immaculata-dag, het
feest van Maria Onbevlekt Ontvangen.
Duizenden rooms-katholieken brengen
een bloemenhulde aan de Madonna, de
beschermvrouwe van de eeuwige stad.
's Avonds wordt de bloemenschat inge
zameld en verdeeld onder patiënten
in ziekenhuizen.
In stormweer is de sleepboot „Gele Zee"
van L. Smit en Co's Internationale Sleep
dienst te Rotterdam gisteravond op onge
veer 180 mijl van Ouessant op de Atlan
tische Oceaan een deel van haar sleep
een van de twee tankers, die gesleept wer
den kwijtgeraakt. De kapitein zag in
het slechte weer geen kans opnieuw vast
te maken. Hij zou contact zoeken met de
sleepboten „Zwarte Zee" en „Hudson" om
deze boten om assistentie te vragen. De
„Gele Zee" moest de twee tankers van
Trinidad naar Terneuzen brengen. De
sleep vertrok op 31 oktober.
