Opening van Holland Festival
met opera van Sem Dresden
Leonide Massine als solist in
„De driekante steek"
VvK V
Uiting van voorname geest
Nog altijd een plezierig kijkspel
MAANDAG 16 JUNI 1958
7
Feestelijke ouverture
Holland
Festival
Holland
Festival
Haarlemse Stichting voor
Kinderbewaarplaatsen
Holland Festival Club
zaterdag geopend
Holland Festivalgids
Succes in Wenen voor
Gré Brouwenstijn
Culturele uitwisseling
in het noorden
Haarlemse P.T.T. wint
derde prijs
Macmillan maakte een
goede indruk in Amerika
Bezoek was gunstig voor
voortgezette coöperatie
Conservatieven behouden
Schotse Lagerhuiszetel
Eisenhower's rechterhand
Adams in opspraak
Hij genoot een opvallend
dure gastvrijheid
Minister Luns in Londen
Straalbommenwerpers uit
Frankrijk naar Israel
Koningin en Prins op Expo
Als opening van het Holland Festival
1958 gaf de Nederlandse Opera zater
dagavond in de Amsterdamse Stads
schouwburg de wereldpremière van de
nagelaten opera „Frangois Villon" van
Sem Dresden, welke in juli over
leden componist dit korte werk in drie
tafrelen heeft geschreven in opdracht
van het bestuur van de hoofdstad. De
orkestratie is van Jan Mul.
De feestelijke opening van dit elfde
Holland Festival kreeg door de aan
wezigheid van zeven ministers, de ex
cellenties Struycken, Luns, Hofstra,
Suurhoff, Cals, Vondeling en de gevol
machtigde voor Suriname mr. dr. R. H.
Pos. benevens de staatssecretarissen
Veldkamp, Van der Beugel en Höppe-
ner, extra reliëf. Tot de verdere autori
teiten behoorden ook de Commissaris
der Koningin in de provincie Noord
holland, dr. M. J. Prinsen en de mili
taire gouverneur van de hoofdstad bri
gade-generaal G. Dijkstra, alsmede vele
leden van het corps consulaire.
Na afloop ontvingen burgemeester en
wethouders van de hoofdstad de tal
rijke gasten in de geheel vernieuwde
foyer van de schouwburg, waar koude
buffetten waren opgesteld. Talrijke
Nederlandse en buitenlandse artiesten
namen aan het bal deel.
Zaterdagavond werd het Holland Festi
val 1958 officieel geopend met de eerste
opvoering van de nagelaten opera „Fran
gois Villon" van Sem Dresden, die door
Jan Mul georkestreerd is. De creatie door
de Nederlandse Opera had plaats in de
Amsterdamse Stadsschouwburg voor geno
digden van het gemeentebestuur.
Betreffende de aard en de inhoud van
het werk zou ik kunnen verwijzen naar het
artikel, dat ik er in ons blad van zaterdag
aan Wijdde. Het omvat de aanleiding en
tevens de bedoelingen van de componist.
Dresden heeft Villon willen
schetsen in de branding van
zijn tijd en zijn omgeving, met
al de tegenstellingen die tussen
even en eeuwigheid denkbaar
djn en met de boven zijn
hoofd hangende fataliteit van
een onafwendbare dodendans.
Hij heeft de dichter zelfs wil
len projecteren tegenover een
schijnschoon idealisme, ver
persoonlijkt in de laatste der
troubadours, Charles hertog
van Orleans, wiens tijd voorbij was, maar
Vier der solisten van de Nederlandse
Opera, die meewerkten aan de creatie
van „Frangois Villon" van Sem Dres
den ter opening van het Holland
Festival 1958: Cora Canne Meyer, Ma
ria van Dongen, Frances de Bossy en
de vertolker van de titelrol, de bariton
Hans Wilbrink.
Ter vulling van het tweede deel van de
openingsavond van het Holland Festival
1958, die met het elders od deze pagina
besproken nagelaten werk van Sem Dres
den begonnen was, heeft het Ballet van de
Nederlandse Opera het publiek op een ver
toning van „El sombrero de tres picos"
onthaald. Het scenario voor „De driekante
steek" werd door Martinez Sierra ontleend
aan een novelle van Pedro de Alarcon, hier
te lande vooral door de voordracht onder
de titel „Frasquita" van Charlotte Kohier
bekend geworden. Het ballet werd voor
bereid tijdens de eerste wereldoorlog, toen
het fameuze Russische gezel
schap van Sergei de Diaghilev
behalve op Zwitserland vrij
wel alleen op Spanje was aan
gewezen, uit welke omstandig
heid het idee voortkwam de
Iberische folklore te adop
teren. Dit plan kon verwezen
lijkt worden dank zij de
medewerking van de compo
nist Manuel de Falla en van
de schilder Pablo Picasso,
maar vooral doordat de aan
gewezen choreograaf, Leo
nide Massine, zich door intensieve studie
onder leiding van de zigeuner Felix Marti
nez de voornaamste karakteristieke Spaan
se bewegingsstijlen eigen wist te maken.
Door de vele historische verwantschappen
oieek het zeer goed mogelijk deze met
t.e academische techniek te verenigen.
Ook vroeger waren er wel balletten ver-
oond met Spaanse dansen, doch deze
.adden tot dusverre in de romantische re-
ues altijd dienst gedaan bij wijze van
kleurige intermezzo's. Massine slaagde erin
een volledige integratie te bereiken.
In zijn soort is „De driekante steek"
waarvan deeerste uitvoering werd ge
geven in 1919 in het Alhambra Theater
(toepasselijker kon het niet) te Londen
een nog onovertroffen meesterwerk. Men
kan het zowel qua historische betekenis als
door de aard van gedanste pantomime op
één lijn vergelijken met „Petroesjka" van
Michael Fokine, de door Massine vereerde
vernieuwer van de verstarde traditie. En
hbewel dit genre alweer tot de verleden
tijd behoort, moet men toch zeggen dat
deze balletkomedie met haar logisch in
de luchtige handeling verweven divertis
sementen springlevend is gebleven. Het
kan bovendien gelden als een model voor
de idealen, welke Diaghilev voor ogen
stonden: de gelijkwaardige samenwerking
van de vier kunsten, die in het danstheater
•an bod kunnen komen. Het is aan derge-
ijke collectieve creaties te danken ge
weest, dat de dans zich uit de voorheen
ondergeschikte positie tot de primaire fac-
lor in het ballet heeft kunnen ontwikkelen.
Dat men destijds de naam van de choreo
graaf in een adem kon noemen met ge-
•eputeerde figuren uit de hoger geappre-
'serde kunsten was reeds een enorme
ooruitgang.
En terecht! Op een doorlopend het oog
':oeid houdende manier is het oorspron-
'ijk vrij ingewikkelde verhaal vereen-
ligd uitgewerkt tot een amusant be-
Dingsspel voor afwisselend en tezamen
redende solisten en ensembles. De ge-
•hiedenis van de dorpsburgemeester, een
rde rokkenjager, die deerlijk de dupe
vordt van zijn poging om de bekoorlijke
nolenaarsvrouw te verleiden, is hier bij
onder spectaculair met authentieke type-
mgsmiddelen gerealiseerd. Voor het pu-
J<ek werd de attractie nog verhoogd door-
""assine, nota bene bijna veertig jaar
hij er voor het eerst in optrad, zelf
de rol van de molenaar vervulde. De voor
stelling wordt nog één keer in Amster
dam en twee keer in Den Haag herhaald
en men mag niet verzuimen een van die
reprises bij te wonen. Te zelden immers
heeft de Nederlandse balletliefhebber ge
legenheid gehad de waarlijk grote vertol
kers in actie te zien. En Massine die
nooit eerder op onze planken verscheen
hoewel hij de gehele wereld heeft afge
reisd! mag dan niet meer de door acro
batische souplesse en axactheid uitmun
tende duivelskunstenaar van vroeger zijn,
hij brengt zoveel persoonlijke autoriteit
mee, dat hij ofschoon reeds boven de
zestig nog steeds als een kampioen op
dit terrein kan gelden.
Men neme alleen maar zijn gespannen
allure tijdens de openingsscène, waarin
hij een gekooide vogel tot zingen probeert
te verlokken. Of men zie de speelse evo
luties in de koradin, een traditionele dans
van verliefde toenadering en ontwijking.
De pirouettes in de farUcca zullen vroeger
wel sneller zijn geweest, maar het thans
verkregen effect met de geaccentueerde
voetvariaties is bewonderenswaardig.
Bien parado! mocht men roepen bij zijn
elegante traversias.
Zelden of nooit heb ik een danser ge
zien, die tevens zo'n volmaakte acteur mag
worden genoemd Als leermeester heeft
hij het Ballet van de Nederlandse Opera
aangevuld met enkele krachten van het
Ballet der Lage Landen, hetgeen onhoffe-
lijkerwijze niet in het programma stond
vermeld tot prima prestaties weten te
inspireren. Men kon vaststellen, dat de rit
mische pantomime de Nederlanders van
nature zeer goed ligt. Als uitblinkers moe
ten Marie-Rose Bastiaens, Yvonne Joce-
lyn (in de jota) en Hans van Manen wor
den genoemd. Johan Verdoner was niet on
aardig als de burgemeester op groteske
vrijersvoeten.
Een vergissing was het echter van Mas
sine om van de waarschijnlijk elders niet
bestaande gelegenheid te profiteren om zijn
dochter Tatjana een hoofdrol te laten ver
vullen. Weliswaar benaderde zij enigszins
de naar moorse trant wiegende gratie van
de molenaarsvrouw, doch haar capricieu-
ze koketterie wist zij geen ogenblik waar
te maken en slechts flauw te suggereren,
waarbij zij geen partij werd in dit blijspel
van hartstochtelijk magnetisme. Ook haar
techniek (zij is volgens de methode van
Cecchetti opgeleid en kreeg toneellessen
van Maurice Escande) laat geen bijster
sterke indruk achter. Daardoor verslapte
telkens de spanning, die door de sevillia-
na was gewekt en door het vermakelijke
„stierengevecht" weer werd opgevoerd.
„De driekante steek" voldoet als plezie
rig kijkspel nog steeds, hetgeen mede te
danken is aan de frisse charme der aan
kleding door Picasso en aan de geestige,
meeslepende muziek, die door het orkest
van de Nederlandse Opera onder leiding
van André Rieu kleurig en pittig ten ge
hore werd gebracht.
David Koning
Ten bate van de Stichting Kinderbe
waarplaatsen te Haarlem geeft Rineke
Reuter op woensdagavond 18 juni een uit
voering in de Renaissancezaal van het
Frans Halsmuseum. Zij zal declameren en
enkele liederen ten gehore brengen. Het
programma begint om 8 uur.
die, aangetrokken door het genie van Vil
lon, in deze figuur de dageraad van een
verjongde kunst erkende, die de innerlijke
strijd tussen goed en kwaad, tussen zonde
en vergeving, levensecht en eerlijk zou
weergeven. Al deze confrontaties vormen
in de algemene conceptie een onmisbare
achtergrond, want hoe dan ook, met alle
uitzonderlijke eigenschappen die hem tot
een buitenbeentje maakte, was Villon een
kind van zijn tijd. Nu echter, bij de reali
satie van het werk, heb ik de indruk ge
kregen, dat de Villon, zoals wij hem ken
nen uit zijn gedichten, niet compleet uit de
verf komt, overwoekerd als hij wordt door
het onvermijdelijke bijwerk. Bovendien
lijkt het mij dat het voor velen bezwaarlijk
zal zijn uit het spel het complex van zijn
wezen te herkennen. Het komt wel tot
uitdrukking in vele van zijn teksten, vooral
in zijn ballade der tegenstellingen: „Ik
sterf van dorst, nabij de waterbron" (waar
van elke regel de gespletenheid van zijn
ziel tekent en waarvan men de synthese
ervaart in het „je ris en pleurs" ik lach
in tranen). Maar als men ervan uitgaat,
dat het operagenre de poëzie in actie, dus
een spel is en dat is het heus geen klein
beetje heeft Dresden als librettist mijns
inziens wel iets te weinig getracht deze
contraversen dramatisch voor te stellen.
Uiteraard had hij dan met zijn vrije fan
tasie moeten gaan romantiseren, ten koste
van de sobere geschiedkundige gegevens.
Het mooie woord alleen doet het tenslotte
niet in een opera. Tenzij deze in hoofdzaak
bedoeld is voor een erudiet publiek, dat
een zuivere cultuurhistorische evocatie
verwacht en liefst niet om de tuin geleid
wordt met al te vrije fantasieën. Want zo
gezien wekt de conceptie groot respect.
Overigens heeft Dresden in de scènes, die
in de verdachte kroeg spelen met de kom
panen van de dichter en met de vrijmoedige
Parijse meisjes een samenspel ontworpen,
dat de regie prachtige mogelijkheden bood,
die dan ook een treffend resultaat op
leverden.
Gegeven nu het werk, zoals het gecon
cipieerd werd en zoals het in ieder geval
blijk geeft van de hoge ontwikkeling en de
voorname geest van de auteur, rest ons
met bewondering te gewagen van de wijze
waarop hij het een muzikale gestalte gaf.
De „muzikant" Dresden, die in zijn laatste
levensjaren een zo verrassende composito
rische bedrijvigheid ontplooid heeft (laat ik
alleen maar wijzen op zijn meesterlijk ora
torium „La tentation de St. Antoine")
heeft in zijn zwanezang hoge troeven uit
gespeeld, die zowel van zijn dramatische
als van zijn lyrische gerichtheid sterke
getuigenis afleggen. Moest ik daaromtrent,
afgaande op al mijn impressies, in details
treden, dan zou ik tevens moeten gewagen
van de beide orkestrale intermezzo's en
daar heb ik mij ternauwernood een oordeel
over kunnen vormen, wegens het storend
gebabbel van een deel van het publiek, dat
blijkbaar alleen gekomen was om te zien
en niet om te luisteren en dus volop de
kans kreeg de tatermolen te roeren zodra
het doek gevallen was. Voor dit soort
„operaliefhebbers" is „Frangois Villon" niet
geschreven. Maar ik kan toch niet nalaten
te wijzen op de muzikale spanning van
Villon's ballades in elk der drie taferelen,
op het prachtige menuet in het tweede en
op het heerlijk klinkende ensemble van
vrouwenstemmen in het derde. Van het
effect van het slotkoor een lofzang op de
dichterlijke muze van Villon had ik
meer verwacht. Het leek mij daar een fout
van de regie de groepen gescheiden en op
de achtergrond te houden, hoewel Dresden
duidelijk aangeeft, waarschijnlijk ook uit
muzikaal-praktische overweging, dat het
gehele koor naar voren moet treden tot
aan het voetlicht. Bovendien zou dit dan
ook stroken met de bedoeling Villon vol
komen te laten verdwijnen in de nevels
van het onbestemde, hiermee aanduidend
dat hij er lichamelijk, niet meer is, maar
dat. zijn werk hem overleeft.
Overigens kan met grote lof gewaagd
worden van het begrip waarmee en over
de wijze waarop regisseur Wolf-Dieter
Ludwig het werk van Dresden in scène
heeft gezet, uit de schetsmatige indicaties
van het libretto een actie opbouwend
(vooral in I en III) die echt toneel gewor
den is. Over het kroegdecor (I en III) zou
men, gelet op het tijdeigene, kunnen dis
cussiëren. doch wat Nicolaas Wijnberg voor
het tweede tafereel aan het hof van
Charles d'Orléans als toneelbeeld op
bouwde, is buitengewoon prachtig en fan
tasierijk te noemen. De kostuums waren
minder geslaagd. De muzikale leiding was
aan Alfred Eichmann toevertrouwd. Wat
de dirigent uit het orkest haalde, bracht
verrassing op verrassing, niet het minst
betreffende het aandeel van Jan Mul in
deze partituur. Mul heeft het werk van
zijn leermeester op een alleszins verant
woorde manier in orkestrale kleuren over
gebracht. Het is een briljante partituur
geworden, die de kenmerkende eigenschap
pen van Dresden nergens verloochent en
die tevens blijk geeft van een subtiel ge
voel voor verhoudingen tussen het vocale
en het instrumentale element. We kunnen
gerust zeggen, dat Jan Mul in deze mon
tering met buitengewoon succes een hoofd
rol gespeeld heeft.
De bariton Hans Wilbrink, die in de
titelrol bij de Nederlandse Opera debu
teerde, toonde met deze creatie, behalve
zijn voortreffelijke vocale eigenschappen,
Zaterdagmiddag heeft mr. P. J. Mijkse-
naar in een van de benedenzalen van het
I.C.C. (Internationaal Cultureel Centrum)
in Amsterdam de Holland Festival Club
geopend. In zijn toespraak zei de heer
Mijksenaar zich te verheugen over het
feit, dat deze keer de belangstelling zo
veel groter was dan de afgelopen jaren.
Misschien kwam dat door het weer, of
door de prettige muziek, of door de vele
glazen sherry, sinaasappelsap en wijn, die
al gevuld op de bar stonden, om de gasten
na het openingswoord meteen de gelegen
heid te geven hun dorst te lessen. Dat ge
beurde dan ook. Vele bekenden hieven
het glas om gastheer Jo Elsendoorn toe te
drinken, waarbij mevrouw Rika Hopper
niet achter bleef.
Vervolgens bracht de Westfriese Cobi
Schreijer enige Hollandse balladen ten ge
hore. De stemming was uitmuntend. Men
sen van allerlei nationaliteiten dansten,
praatten en dronken wijn met elkaar. De
club was geopend en zal ongetwijfeld ge
durende het festival, zoals de heer Mijk
senaar hoopte, „a home for alle the fo
reigners" worden.
Voor een ieder, die alles over het Hol
land Festival wil weten, verwijzen we
naar een gids, waarin alle gebeurtenissen,
die van 15 juni tot 15 juli plaats hebben,
uitvoerig worden besproken. Dit boekje is
bij de bespreekbureaus van het festival
verkrijgbaar. Het bevat een voorwoord
van mr. H. J. Reinink en teksten van Wil
lem Andriessen, Marius Flothuis, Henk
Badings. Hans Keiler, Martine Cadieu, Jan
Mul en Bert Voeten.
Het door Dick Elffers typografisch ver
zorgde boekje, met talrijke foto's van ar
tiesten en plattegronden van zalen, zal
zeker voor menigeen een goede handlei
ding en straks een aardige herinnering
zijn.
(Van onze correspondent in Wenen)
De opera „Tosca" van Puccini behoort
tot het vaste repertoire van de Weense
Opera, waarvoor dan in de twee hoofdrol
len meestal gasten uit Italië worden ge-
engageerd. Zaterdagavond leerde Wenen
een geheel nieuwe, niet-Italiaanse Tosca
kennen, die op een warme, lyrische en
diep-menselijke manier door Gré Brou
wenstijn werd gezongen en gespeeld. Ook
door haar edele verschijning en nobel spel
maakte zij een overweldigende indruk.
Technisch feilloos en diep ontroerend
klonk vooral haar „gebed". De rol van
Cavaradossi werd prachtig door de Ita
liaan Di Stefano vertolkt. De leider van
de Weense Opera, Herbert von Karajan
dirigeerde.
't Publiek en de gehele Oostenrijkse mu-
ziekcritiek betreuren het ten zeerste, dat
de Nederlandse kunstenares slechts één
avond kon optreden.
De contacten tussen Groningen en Oost-
Friesland worden verder uitgebreid. Op
het ogenblik is er een uitwisselingsten
toonstelling van beeldende kunst tussen
de steden Groningen en Oldenburg. Het is
de bedoeling in oktober te komen tot een
uitwisseling van orkesten. De Groninger
Orkest Vereniging zal dan in Duitsland
concerteren en het Oldenburgs orkest in
Groningen. Ook met Bremen is een der
gelijke uitwisseling in voorbereiding.
ook verrassend lenige spelkwaliteiten. Ver
der moeten wij noemen Guus Hochman als
Charles d'Orléans, Greet Koeman als Marie
d'Orléans, Maria van Dongen, Cora Canne
Meyer, Frances de Bossy en Anny Delorie,
als het vrouwelijk element in de taveerne,
benevens Chris Scheffer, Jos Burchsen en
Siemen Jongsma als gezellen van Villon,
Gerard Holthaus, Rudolf Kat, Gé Gene-
mans, Gee Smith en Chris van Woerkom
als figuren uit de kring van de hertog, die
zonder uitzondering hun taak in deze lang
niet eenvoudige première uitstekend ver
vulden. Want als geheel had de vertoning
een zeer vlot verloop. Alleen de tweede
helft van het korte ballet (een dodendans)
deed wat losjes geïmproviseerd aan. Het is
jammer dat men voor de choreografie
nu aan Margot van Wilgenburg opgedra
gen geen specialist in de dansvormen
van de renaissance heeft aangetrokken.
Zo is dan het Holland Festivale 1958 ge
opend op een wijze, die ons zelfrespect en
ons vertrouwen op eigen kracht kan ver
hogen. En wat nu de zo briljant aange
diende opera betreft, zij moge stimulerend
werken om het poëtisch oeuvre van Villon
nader te leren kennen. Wat dan van de
weeromstuit belangstelling zal doen groeien
voor de muzikale fantasie, die Sem Dres
den om dit dichterleven weefde en die hij
ons als testament na zijn rijk kunstenaars
leven nagelaten heeft.
Jos. de Klerk
Vader en dochter Massine in „De drie
kante steek" (tegen het decor van
Pablo Picasso) op de openingsavond
van het Holland Festival.
Brandweerwedstrijden
De zaterdag in het wandelbos „Groe-
nendaal" in Heemstede gehouden wed
strijden voor bedrijfsbrandweerkorpsen
uit Noord-Holland (klasse 3A), werden
niet alleen begunstigd door stralend zo
merweer, maar hadden, mede dank zij
de perfecte organisatie van het plaatse
lijk brandweerkorps ook een bijzonder
voorspoedig verloop. De wedstrijden wa
ren uitgeschreven door de Nederlandse
Vereniging van Brandweercommandanten
in samenwerking met de Koninklijke Ne
derlandse Brandweervereniging. Zij dien
den om twee korpsen uit het district Noord
Holland aan te wijzen, die in september
mogen deelnemen aan het landelijk toer
nooi. De plaats waar dit zal worden ge
houden is nog niet vastgesteld.
Als wedstrijdopgave voor zaterdag gold
het bestrijden van een brand die was uit
gebroken in een behangerswerkplaats,
waarbij het vuur op twee aangrenzende
lokalen was overgeslagen. De jury be
stond uit de heren C. Kakes, J. Overboom
en J. G. Buiters uit Zaandam; T. de Boer
uit Koog aan de Zaan en C. Büthker en
H. Haandriksma uit Heemstede. Gelet
werd op de tijdsduur, nauwkeurig werken
en de wijze, waarop de vuurhaard door
de korpsen werd aangevallen. Er werd tel
kens gebruik gemaakt van eigen mate
rieel. Alleen de pomp werd door de Heem-
steedse brandweer bediend. Dertien korp
sen hebben aan deze wedstrijd deelgeno
men. Omstreeks één uur begonnen zij en
reeds voor vijf uur konden zij worden be
ëindigd.
Aan 't einde bracht de heer C. Kakes de
dank der organisatoren over aan het ge
meentebestuur van Heemstede, dat zo wel
willend is geweest het bos voor de wed
strijden beschikbaar te stellen. Spreker
kon zich hiervoor geen mooiere plaats in
Nederland bedenken. Niet minder groot
was zijn lof aan het adres van het Heem
steeds brandweerkorps, dat zich voorbeel
dig met de voorbereidende werkzaamhe
den heeft belast.
De burgemeester van Heemstede mr. A.
G. A. ridder van Rappard reikte de prij
zen uit, nadat hij de wedstrijden eerst bij
zonder geslaagd had genoemd. Ook toon
de de burgemeester zich zeer gevoelig voor
de lof die de gemeente voor „Groenen-
daal" was toegezwaaid. Hij adviseerde de
deelnemers zich er zo mogelijk door een
korte wandeling van te overtuigen, welk
een mooi bezit dit bos voor Heemstede is.
Vervolgens maakte mr. Van Rappard de
uitslag bekend. Deze was: 1. Chemische
Fabrieken, Naarden, 693 pnt.; 2. Philips
(tweede groep), Huizen, 680 pnt.; 3. P.T.T.
Haarlem, 673 pnt.; 4. Teerunie, Hoorn, 671
pnt.; 5. Pieter Schoen, Zaandam, 666 pnt.;
6. Verkade (eerste groep), Zaandam, 665
pnt.; 7. Bensdorp, Bussum, 654 pnt.; 8.
Philips (eerste groep), Huizen, 645 pnt.;
9. P.T.T., Bussum, 640 pnt.; 10. Van Gel
der, Velsen 639'/2 pnt.; 11. Sluis, Wees'
perkarspel, 607 pnt.; 12. Verkade (tweede
groep), Zaandam, 579 pnt; 13. P.T.T
Hilversum, 447 pnt.
De commandanten van de vier best ge
klasseerde korpsen ontvingen uit handen
van de burgemeester een medaille. Aan
de landelijke wedstrijden in september zal
dus worden deelgenomen door de bedrijfs-
korpseh vèn de Chemische Fabrieken uit
Naarden en de eerste groep van Philips
uit Huizen.
Van onze correspondent in Washington)
Veel tastbaars is er niet uit de bus ge
komen, na Macmillans bezoek aan Wash
ington. De Britse premier heeft in hoofd
zaak gehamerd op het aambeeld van de
onderlinge samenhang. Het was ook niet
zijn bedoeling om iets definitiefs te sme
den. Hij heeft alleen getracht van de
Amerikanen meer steun te krijgen bij zijn
streven naar een groter economische sa
menwerking in de toekomst tussen de lan
den van de vrije wereld.
Reeds maanden werken deskundigen
van verscheidene lajiden in de richting
van nauwere economische coöperatie en
het laat zich aanzien, dat deze werkzaam
heden nog wel enkele manden voortgezet
zullen worden. In elk geval kan men geen
reslutaten verwachten alvorens, na de zo
mer, de conferentie van het Britse Ge
menebest is opgehouden. In Amerika heeft
Macmillan er de nadruk op gelegd, dat
experts bij dergelijke voorbereidingen on
misbaar zijn, maar dat niettemin veel af
hangt van de regeringsleiders in de ver
schillende landen. Zij moeten de richting
aangeven, stimuleren, aanvoeren. Het leek
wel, alsof hij president Eisenhower op een
discrete manier tot groter leiderschap wil
de aanzetten.
Macmillan heeft in het contact met
Amerikanen het voordeel dat zijn moeder
in Amerika geboren is. Zijn vader was een
Schot. Toen hij een rede hield in de ge
boortestaat van zijn moeder, in Indiana,
wees hij erop, dat hij met zijn geboorte
Churchill had nagevolgd. Churchill had
ook een Amerikaanse moeder.
LONDEN (Reuter) Macmillan is za
terdag in Londen teruggekeerd. Hij heeft
besprekingen gevoerd met president Eisen
hower en de Canadese premier, Diefenba
ker. De besprekingen waren informeel, zon
der agenda, en er zijn ook geen com
muniqués uitgegeven. Communiqués, zo
zei Macmillan bij aankomst, hebben al
leen maar zin, als bepaalde besluiten zijn
bereikt in een vorm die voor publikatie
geschikt is. De premier zal deze week ver
moedelijk een verslag over zijn reis uit
brengen in het Lagerhuis.
Macmillan zei nog niet te weten wan
neer hij naar Parijs zal gaan voor bespre
kingen met generaal De Gaulle. Volgens
de diplomatieke medewerker van de „Sun
day Times" gaat Macmillan eind juni
naar Parijs, in ieder geval voor de aan
komst te Parijs op vijf juli van de Ameri
kaanse minister van Buitenlandse Zaken
Dulles.
ARGYLL (Reuter) De Britse conser
vatieve (regerings) partij heeft bij een tus
sentijdse verkiezing in het Schotse district
Argyll haar zetel behouden, doch haar
meerderheid was slechts de helft van die
welke zij bij de algemene verkiezingen in
1955 had behaald. De zetelverdeling in het
Lagerhuis is thans: conservatieven 335 ze
tels, socialisten 281 zetels, liberalen zes ze
tels en onafhankelijken acht zetels.
(Van onze correspondent in Washington)
Eisenhower is in 1952 aan het bewind
gekomen na een verkiezingscampagne,
waarin hij en zijn medestanders aan het
volk beloofden een einde te maken aan „de
vuile boel te Washington". Daarmede be
doelden zij vooral de praktijken van som
migen in Truman's regering, die al te vlot
ijskasten en bontjassen aannamen van
lieden, die bijzonder goed of extra clement
behandeld wilden worden. Sherman Adams
Eisenhower's rechterhand, heeft zich
h ;.o in 1952 opgeworpen als een der voor
mannen in Eisenhower's reinigingsdienst
en toen Eisenhower gekozen was, schreef
Adams dat vooral toe aan het feit, dat het
volk ernaar verlangde, dat eerbaarheid en
onkreukbaarheid zouden terugkeren in
Washington.
Adams bekleedt naast president Eisen
hower een positie die overeenkomt met die
van kolonel House naast president Wilson
of die van Harry Hopkins naast president
Roosevelt: een figuur met nauwelijks om
schreven functie, de man achter de scher
men, die „het oor heeft van de president",
de man wiens steun hoogst belangrijk is en
wiens medewerking onmisbaar kan zijn.
Adams die destijds zo hoog van de toren
geblazen heeft over de komende republi
keinse zuiveringsactie, wordt thans zelf
beschuldigd van onzuivere praktijken.
Een commissie van onderzoek uit het
Congres heeft aan het licht gebracht, dat
Adams en zijn vrouw enige malen te Bos
ton in een duur hotel hebben gelogeerd en
dat de rekening van tweeduizend dollar is
betaald door Bernard Goldfine, een textiel-
miljonair. Goldfine heeft verklaard, dat
Adams een oude vriend van hem is, die hij
in dat hotel gastvrijheid heeft bewezen.
Adams beweert, dat hij en zijn vrouw in
de mening verkeerden, dat Goldfine een
suite in dat hotel voor vrienden en beken
den ter beschikking had. De Congrescom
missie vond de zaak verdacht, omdat Gold
fine in moeilijkheden was geraakt met
twee inkoopinstanties. Adams heeft toe
gegeven, dat hij de regeringscommissies
driemaal benaderd heeft met het oog op
Goldfine's moeilijkheden. Hij zegt echter
alleen inlichtingen te hebben ingewonnen
en een gesprek voor Goldfine te hebben
gearrangeerd. Gunsten voor Goldfine zou
hij niet hebben gevraagd.
Waarschijnlijk komt de Congrescommissie
vandaag (maandag 16 juni) weer bijeen en
een lid heeft doen doorschemeren, dat er
nog „sappiger" bijzonderheden aan het licht
zullen komen. Tot dusverre houdt Eisen
hower Adams de hand boven het hoofd en,
al kan „informatie-vragen" al een vorm
van pressie zijn men moet, zolang niet
anders is bewezen, de mogelijkheid open
laten, dat Adams geen grove interventie
heeft gepleegd ten bate van zijn demon-
stratief-gastvrije vriend.
Toch zou het juister zijn geweest, indien
Adams zich geen gunsten had laten be
wijzen door iemand, die steun kon ge
bruiken om uit een moeilijk parket te
komen. Vooral wanneer men een positie als
die van Adams bekleedt, kan men het met
het aanvaarden van cadeaus en van „gast
vrijheid" niet gauw genoeg nemen.
(Reuter) Democraten en invloedrijke
leden van de Republikeinse partij eisen het
aftreden van Adams. Het zal de vraag zijn
of de president weerstand kan bieden aan
de stroom van protesten. Men zegt al, dat
de kansen van de Republikeinse partij bij
de Congresverkiezingen in november ern
stig zijn benadeeld. Het Witte Huis wil het
bericht bevestigen noch ontkennen dat
Adams ook een overjas van 700 en een
oosters kleed van 2400 dollar van Goldfine
heeft gekregen.
Adams heeft het geval met de hotel
rekeningen toegegeven. Hij ontkent echter,
dat Goldfine ooit een voorkeursbehande
ling door de regering genoten heeft.
De Nederlandse minister van Buiten
landse Zaken mr. J. Luns, is maandag per
vliegtuig te Londen aangekomen, voor een
verblijf van twee dagen. Minister Luns zal
te Londen besprekingen voeren met zijn
Britse ambtgenoot Selwyn Lloyd.
TEL AVIV (Reuter) Frankrijk zal
straalbommenwerpers van het type „Vau-
tour" aan de Israëlische luchtmacht leve
ren, zo heeft een woordvoerder van het
ministerie van Defensie te Tel Aviv be
kendgemaakt.
(Vervolg van pag. 1)
Om elf uur precies volgde het eerste
bezoek aan de tentoonstelling, waar onder
meer het Nederlandse paviljoen, dat deze
dag voor alle andere bezoekers gesloten
was, bezichtigd werd. Met man en macht
was er vannacht gewerkt om de diverse
inzendingen in dit paviljoen, vooral de iet
wat smoezelig geworden stoffen in de tex-
tielafdeling, voor de komst van de hoge
gasten te fatsoeneren. Ook het befaamde
golfslagbassin in de afdeling waterbouw
kunde, dat de laatste weken nogal onfrisr
rook tengevolge van het feit dat vele Ex-
pobezoekers er etensresten, vruchtenschil-
len en ander afval in werpen, kreeg een
haastig opfrissertje. Een Nederlandse des
kundige heeft na een grondig onderzoek
van de oorzaken der vieze luchtjes een
chemisch „tegengif" samengesteld, dat
vannacht in het bassin is uitgestrooid.
Vanmorgen waren de geurtjes volkomen
verdwenen.
Koningin en Prins waren vergezeld van
prins Albert van België en werden voor
het met vlaggen versierde paviljoen ont
vangen door de commissaris-generaal voor
Nederland op de wereldtentoonstelling,
mr. H. J. van Walsem. Leerlingen van de
Nederlandse school in Brussel, getooid
met rood, wit en blauwe vlaggetjes en
oranje sjerpen, vrolijke carillonklanken
die de Rotterdamse beiaardier F. Tim
mermans over het gigantische Expo-ter-
rein uistrooide: het deed allemaal sterk
denken aan een echte Nederlandse konin
ginnedag.
Onder de velen die aan de vorstin en de
Prins werden voorgesteld bevonden zich
ook de drie Nederlandse architecten die
het paviljoen van Nederland schiepen.
Voorafgegaan door twee Nederlandse
„hostesses" bezocht het hoge gezelschap
vervolgens de afdelingen in het Nederland
se paviljoen. Duizenden juichten de ko
ninklijke bezoekers toe toen zii over het
aangelegde polderlandschap '-Jdpn
