Dulles wil de wereld
hervormen naar Amerikaans ideaal
•....dus bierweer!
Te vroeg
(Op de
<~Praatóto&l
WIN
Taktiek gewijzigd
HENSEN
3
Nationalisatie van
huizenbezit in China
,.Een Rubens" geveild
Z0MER-
0NDERG0ED
PAARLAARSTEEG 1
Koningin Elizabeth opnieuw
onderwerp van critiek
IMCOS
f1000.-
Syrische troepen beschoten
Israëlische boeren
Amsterdamse raad steunt
bouw van Hilton-hotel
Gaat u met vakantie?
DONDERDAG 3 JULI 19 5 8
Om te kunnen constateren, dat de buitenlandse politiek van de Verenigde
Staten de laatste vijf jaar niet veel veranderd is, hoeft men niet naar Amerika te
gaan; dat kan men ook van Europa uit wel vaststellen. Maar wel tekenen de
nuances zich duidelijker af, als men de situatie in Washington zelf en van
Washington uit beziet.
PEKING (Reuter) In communistisch
China zullen de huizen die nog in particu
lier bezit zijn, voor 1 september genatio
naliseerd worden, zo meldt het economi
sche blad „Ta Koeng Pao".
Tot dusver had men het particuliere hui-
zenbez'it nog niet op grote schaal aange
pakt.
In het State Department is ogenschijn
lijk alles bij het oude gebleven. In het
enorme ambtenarencorps van het minis
terie hebben natuurlijk mutaties plaatsge
had, maar minder dan men zou verwach
ten. De voornaamste adviseurs van minis
ter Dulles, die er in 1953 waren, zijn er
nu nog. Sommige zitten op andere plaat
sen, maar hun invloed is in 't algemeen
dezelfde gebleven. Die invloed is trouwens
zelden van doorslaggevende betekenis bij
een man als Dulles, die bij voorkeur op
zijn eigen opinie vertrouwt en een opi
nie die hij eenmaal heeft, niet graag
wijzigt. Dit heeft op den duur geleid tot
een starheid in Amerika's buitenlandse po
litiek, welke de regering de laatste tijd
ook door haar binnenlandse critici in toe
nemende mate wordt verweten.
De buitenlandse politiek, die Dulles
voert, berust volgens een omschrijving van
zijn ministerie op twee beginselen: „de
wens naar vrede en vrijheid voor het
Amerikaanse volk, en het besef dat dit
ideaal niet te verwezenlijken is als niet
alle volken zonder uitzondering in vrede
en vrijheid leven".
Deze definitie betekent enerzijds een
radicale verwerping van alle isolationis
me, en dat is een positief aspect ervan.
Anderzijds houdt zij echter in, dat de
Amerikaanse regering om beginselvast
te zijn, zich moet bemoeien met alle lan
den waar, volgens haar opvattingen, géén
vrede en vrijheid heersen, aangezien Ame
rika's eigen vrede en vrijheid daarvan
zouden afhangen. Hoe gevaarlijk dit uit
gangspunt is, hebben tal van gebeutenis-
sen en ontwikkelingen tijdens het minis
terschap van Dulles duidelijk bewezen. De
uiteindelijke consequentie zou een „Pax
Americana" zijn een wereldvrede op
Amerikaanse grondslag en, hoe jam
mer velen dit ook mogen vinden, de har
de feiten van de wereldpolitiek maken de
verwezenlijking van dit ideaal, tenminste
langs vreedzame weg, voorshands onmo
gelijk. De politiek van Dulles komt bijge
volg neer op een eindeloze reeks pogingen
om de wereld zodanig te hervormen dat
zij althans enigermate beantwoordt aan
het Amerikaanse ideaal en deze hervor
ming zonder oorlog tot stand te brengen.
Men kan die politiek onrealistisch en in
diepste wezen egocentrisch en bigot noe
men, maar de onvermoeibare volharding,
waarmee Dulles haar blijft voeren, is op
z'n minst genomen indrukwekkend.
Zijn de politieke doelstellingen van Dul
les de laatste vijf jaar dus niet noemens
waardig veranderd, er is wel een zekere
wijziging te bespeuren in de taktiek, waar
mee naar de verwezenlijking daarvan
wordt gestreefd. De binnenlandse critici,
van wie hier zo-even werd gesproken (en
men vindt hen niet alleen in het Democra
tische maar zeer zeker ook in het Repu
blikeinse kamp), hebben Dulles al heel
lang verweten, dat zijn politiek te star-
principieel was om toepassing ervan in
de huidige wereldsituatie mogelijk te ma
ken zonder daarmee voortdurend een
nieuwe oorlog te riskeren. Onder die cri
tici vond en vindt men invloedrijke links-
gerichte figuren als de machtige vakbonds
leider Walther Reuther, die ons zeide de
Amerikaanse buitenlandse politiek veel te
Minister Dulles
weinig soepel te vinden en het te betreu
ren dat de V.S. hun verdediging te veel
in bewapening en te weinig in de kracht
van de democratie zochten. „Wij hebben
de fout gemaakt, militaire bondgenoten te
prefereren boven democratische vrien
den", zei Reuther en, sprekend over het
grote belang van het behouden der econo
mische achtergebleven landen in Azië
voor de democratische wereld, betoogde
hij geestdriftig dat de strijd voor de de
mocratie in Azië „niet op de slagvelden
maar op de rijstvelden gewonnen moest
worden".
Een ander vooraanstaand criticus
van de politiek der Amerikaanse regering
komt uit een vrijwel diametraal tegen
overgesteld kamp: het is de vermaarde
financier Bernard M. Baruch, die jaren
lang adviseur van president Roosevelt is
geweest. Baruch verweet de regering on
langs, dat zij nog altijd in vooroorlogse
termen denkt en daardoor het tempo,
waarin de problemen en de krachten van
de moderne wereld zich ontwikkelen, niet
kan bijhouden. „Het lijkt wel of we voort
durend achter een trein aanhollen, die we
maar niet kunnen halen", klaagde de 88-
jarige Baruch, die ondanks zijn hoge leef
tijd blijkbaar zelf nog wél gevoel voor
tempo heeft. En een derde criticus, van
wéér heel andere politieke makelij, is de
nog jeugdige senator John F. Kennedy,
die beschouwd wordt als een serieuse re
flectant voor de Democratische candida-
tuur bij de volgende presidentsverkiezin
gen (in 1960). Kennedy heeft in de Senaat
herhaaldelijk gepleit voor afschaffing of
verzachting van de economische boycot
der communistische landen en voor een
politiek die de satellietlanden door middel
van economische steun juist zou helpen,
hun afhankelijkheid van de Sovjet-Unie te
verminderen. Hij verwerpt de opvatting
van Dulles, dat Amerika moet blijven ho
pen op bevrijding van Oost-Europa (en
van China) door middel van een grote, ge
welddadige omwenteling; volgens hem
moet Amerika's buitenlandse politiek veel
eer gebaseerd zijn op de mogelijkheid dat
de satellietlanden zich voorzichtig en ge
leidelijk zullen ontworstelen zowel aan de
politieke als aan de economische over
heersing van Moskou.
Al deze kritiek zou Dulles wellicht naast
zich hebben neergelegd, als hij niet door
het mislukken van de Hongaarse revolu
tie, door het succes van Gomoelka's op
treden in Polen en, niet te vergeten, door
de verrassing van de Spoetniks en de daar
uit voor Moskou voortvloeiende militair-
technische mogelijkheden tot de erken
ning was gedwongen, dat hij zich in ver
schillende opzichten verrekend had en dat
het voor de V.S. nodig was geworden, zich
in buitenlands politiek opzicht bij een
nieuwe situatie aan te passen. Niemand
kon van Dulles verwachten, dat hij van
toen af minder nadruk zou leggen op zijn
eigen systeem van „collectieve veilig
heid" namelijk dat soort van „collec
tieve veiligheid" dat belichaamd is in een
uitgebreid stelsel van bondgenootschap
pen waarbij thans een vijftigtal landen
zijn betrokken en waarin men het Sovjet
blok vrijwel openlijk als „de vijand" aan
duidt. Evenmin zou men van Dulles kun
nen verwachten, dat hij zich ook maar in
het minst aansluit bij de opvattingen van
de Democratische partijleider Adlai Ste
venson, die o.m. inhouden dat het Westen
het principe van „machtsgelijkheid" van
het Sovjet-blok moet accepteren. (Als bei
de kanten dat principe van machtsgelijk
heid zouden aanvaarden, zou hun rivali
teit op militair gebied kunnen worden ge
wijzigd in vreedzame concurrentie op de
gebieden van wetenschap, onderwijs en
economische ontwikkeling, heeft Steven
son onlangs betoogd.)
Verre van zijn politiek zo radicaal te
wijzigen, heeft Dulles er zich toe bepaald,
bij besprekingen met bondgenoten of in
onderhandelingen of nota-wisselingen met
„de vijand" een wat minder agressieve
houding aan te nemen, en in zijn uiteen
zettingen voor commissies van het Con
gres nadruk te leggen op die facetten van
zijn politiek die blijk geven van zijn goe
de wil om elke door Moskou geboden ge
legenheid tot het bereiken van wederzijd
se toenadering aan te grijpen „als het aan
bod maar serieus blijkt te zijn."
Dit is dus niet meer de Dulles, die eens
bij een interview erkende, in de loop van
het politieke pokerspel met de Sovjet-
Unie de wereld enige malen aan de rand
van een nieuwe oorlog te hebben gebracht.
Integendeel, deze nieuwe Dulles —of, be
ter gezegd: deze lichtelijk gewijzigde Dul
les verklaarde tijdens ons bezoek tegen
over de leden van het Internationale Pers-
Instituut, dat hij de enorme bewapenings
last van zijn land „weerzinwekkend" vond
en dat hij het de hoogste plicht van Ame
rika achtte, „vrede te voeren" met „de
zelfde intensiteit en overgave waarmee het
in het verleden oorlog heeft gevoerd". Dul
les spande zich bij die gelegenheid ook bij
zonder in om bij ons de overtuiging te ves
tigen, dat hij die geweldige bewapening
van de V.S. niet als een integraal onder
deel van zijn politiek beschouwt maar
Het departement van Buitenlandse
Zaken te Washington.
slechts als een noodmaatregel, waaraan
hij onmiddellijk een eind zou maken als de
wereldvrede kon worden verzekerd door
een écht systeem van collectieve veilig
heid waarbij dan geen enkel land ook
het Sovjet-blok niet, zou worden uitge
zonderd.
Dat dit niet klopt met de principiële de
finitie van zijn buitenlands beleid kwam
daarbij niet ter sprake en dit kan een poli
ticus, die door de golven van het dagelijks
gebeuren wordt heen en weer geslingerd,
nauwelijks worden verweten.
Die golfslag is de laatste weken trou
wens zo sterk geweest, dat Dulles daar
door, sedert hij de geciteerde opmerkin
gen maakte, blijkbaar weer in een andere
richting is gestuwd. De terugkeer van het
Kremlin tot de methodes van het Stalinis
me, de geheime processen en terechtstel
lingen in Hongarije, de onhandelbaarheid
van Kroesjtsjev inzake de agenda van een
topconferentie, de nieuwe Russische haat
campagne tegen Tito en de toenemende
Russische beschuldigingen van het Wes
ten, een oorlog om Libanon voor te berei
den, dat alles moest.Dulles er wel toe lei
den te concluderen dat zijn oorspronkelij
ke wijze van aanpakken toch de juiste is
geweest. In elk geval heeft die veranderde
Russische houding de kracht van de bin
nenlandse oppositie tegen de minister wel
aanmerkelijk verminderd. Vooral het
jongste bloedbad in Boedapest, dat zelfs
voor hen, die weinig van politiek begrijpen
aan duidelijkheid niets te wensen overliet,
heeft de gemoederen in Amerika dusdanig
geschokt, dat de voorstanders van vreed
zame co-existentie het heel wat moeilijker
hebben gekregen; bijgeval staat Dulles'
politiek van de gebalde vuist niet meer
onder een zó zware druk als nog maar een
maand geleden.
Maar de huidige sombere bewolking van
het politieke luchtruim zal misschien weer
overdrijven en dan zal vanzelf opnieuw de
vraag rijzen, of er geen andere en betere
methodes dan die van de gebalde (en ge
pantserde) vuist zijn om de vrede te ga
randeren. Daarvoor is echter meer, véél
meer nodig dan een kleine, zij het ook
plezierig aandoende wijziging van taktiek.
Daarvoor is een grote mate van verbeel
dingskracht nodig en een ruimere denk
wijze dan die, waarvan Dulles tot dusver
blijk heeft gegeven.
In Washington circuleert het grapje, dat
Dulles nu al bezig is „meer denkruimte te
scheppen". Er wordt namelijk hard ge
werkt aan een enorme uitbreiding van het
nog geen kwart eeuw oude gebouw waarin
het ministerie van Buitenlandse Zaken
zetelt (en dat toch al een der allergrootste
van de hoofdstad is) waardoor dat gebouw
nog maar liefst vier maal zo groot zal wor
den!
Maar misschien schuilt er meer waar
heid in de nogal bittere opmerking van een
grijze oude neger, die naast mij al die
bouwbedrijvigheid rond het State De
partment stond gade te slaan: „The more
trouble in the world, the more people they
need here; and the more people they get,
the more trouble in the world." („Hoe
meer moeilijkheden er op de wereld zijn,
hoe meer mensen ze hier nodig hebben; en
hoe meer mensen ze krijgen, hoe meer
'moeilijkheden er komen".)
Simon Koster
LONDEN (UPI) In de toonzalen van
Sotheby's in Londen is woensdag door een
onbekende koper een bedrag van dertig
duizend pond neergeteld voor een doek
van de Vlaamse meester Pieter Paul Ru
bens. Het schilderij, voorstellende de ont
moeting van Abraham met Melkisedek,
werd door Rubens voltooid tussen 1626 en
1628.
Advertentie
RIB-INTERIOCK
Slip 2.25
Singlet. 2.25
„T I M A" Super RIB
Slip 3.
Broekje 3.40
Singlet 3.
STERKE INTERLOCK
Slip maat 5 2.85
Broekje m. 5 3.
Singlet m. 5 3.10
LONDEN (Reuter) Lord Altrincham
die eerder van zich deed spreken door zijn
krachtige kritiek op het Britse vorsten
huis, pleit er nu voor dat koningin Eliza
beth eens een tijd in de verschillende lan
den van het Gemenebest gaat wonen. Mo
gelijke tegenwerpingen dat het gezinsle
ven van de vorstin hieronder zal lijden,
wijst Altrincham bij voorbaat als „onzin"
van de hand.
In het door hem uitgegeven tijdschrift
„The National and English Review" zegt
lord A'trincham o.m.: „Met de moderne
communicatiemiddelen is een verhuizing
van Engeland naar Canada, van Canada
naar Australië of van Australië naar Cey
lon nauwelijks gecompliceerder dan een
verhuizing van Londen naar Windsor, van
Windsor naar Sandringham of van Sand-
ringham naar Balmoral" (In Windsor,
Sandringham en Balmoral heeft de Brit
se koninklijke familie bezittingen waar
zij een gedeelte van het jaar doorbrengt).
Ter motivering van zijn suggestie zegt
Lord Altrincham voorts onder meer:
„De koningin woont wel een concours
hippique in Badminton bij, maar als het
gaat om ceremoniën bij de geboorte van
een nieuwe staat van het Gemenebest laat
zij zich door haar zuster vertegenwoordi
gen". Hij doelt hierbij op de aanwezigheid
van prinses Margaret bij de plechtigheden
ter gelegenheid van de inauguratie van de
Westindische federatie.
Advertentie
Weerdienst
London seint:
Het bewolkte
onweersachtige
weer zal
niet lang meer
duren.
Een mooie
warme
periode
zal volgen.
Een service van de
gezamenlijke
brouwers van het
beste Nederlandse
bier.
een reis van
Win binnen 8 dagen! Schrijf op briefkaart
hoeveel mm neerslag en hoeveel uur zonneschijn
u voor a.s. zondag verwacht. Stuur aan
'Het bier is weer bést'. Postbus 2200. A'dam.
Briefkaarten moeten uiterlijk vrijdag gepost
zijn. Wie het dichtst komt bij meting De Bilt
(gemeten te De Bilt) wint 1000 gulden
vakantiereis. (Bij meer goede voorspellingen
wordt deze prijs gedeeld Beslissing van
het C.B.K. is bindend. Correspondentie niet
mogelijk). Bovendien zijn er 100 troostprijzen
(doosjes bierglazen). Vorige zondag;
0,3 uur zon. geen neerslag. 2 prijswinnaars;
W L. Hendriks, Noordeindestraat 40. Utrecht
A. Postma. Juffermansstraat 56. Oegstgeest
WAT IS IMCOS?
International Meteorological Consultant
Services; weerkundigen, die het weer
voor de geallieerde operaties voorspelden.
WAT BETEKENT 'BIER' EIGENLIJK?
Het woord bier komt van 'biber' dat is
monnikenlatijn uit de 6e eeuw en betekent...
dronk. Toen wist men 't al;
een goede dronk moet bier zijnI
BIER IS BEST VOOR BEIDEN
Hij: 'Je weet 't man en vrouw zijn één...'
Zij: 'Maar daarom hoeven we toch niet samen
met één flesje bier te doen?'
Van alle wetenschapsmen
sen lijken mij de psychologen
de meest beklagenswaardige.
Zeg niet, dat zij dan maar geen
psycholoog hadden moeten
worden want tenslotte
streeft ieder mens naar de ver
vulling van een taak, die hem
van nature is ingegeven. Men
kan een knobbel hebben voor
de psychologie, evenzeer als
men aanleg kan bezitten tot
horlogemaker.
En eigenlijk is er niet zo
veel verschil. De horlogema
ker, virtuoos goochelaar met
bijna onzichtbare veertjes en
radertjes, onfeilbare blikken
werpend in het binnenste van
onbeschrijflijk genuanceerde
ingewikkeldheden, moet een
bewonderenswaardig gevoel
voor de functie van het kleine
hebben. De psycholoog, blik
ken werpend in het binnenste
der mensen, moet een virtuoos
goochelaar met geheel en al
onzichtbare, geestelijke veer
tjes en radertjes zijn.
Het enige verschil is, dat een
horloge na een behandeling
door een gediplomeerd mees
ter in de kunst beter loopt dan
voorheen.
En nu meent men, dat ik iets
tegen psychologen heb. Dat is
een schromelijke vergissing,
aangezien ik hun arbeid met
stomme bewondering aanzie en
mij verbaas over hun uithou
dingsvermogen en idealisme.
Zij blijven zonder versagen
blikken in binnensten werpen
en conclusies trekken, ondanks
het feit dat het fijne mecha
nisme van de menselijke ziel
van enkeling tot enkeling een
unicum blijkt te zijn, einde
loos gedifferentieerd en spot
tend met alle normen. Ieder
horloge, dat de psychologen
onder handen nemen, is ver
schillend van het andere.
Steeds weer blijken nieuwe
trouvailles op het gebied van
overbrenging, veerwerk en op-
windsystemen te zijn toege
past, waardoor de reparatie
niet alleen een experiment,
maar zelfs een waagstuk moet
heten.
Steeds weer worden de
blauwtekeningen van de men
selijke ziel, zoals de psycholo
gen die op hun tafels hebben,
waardeloos door de afwijkin
gen van de volgende blauw-
tekening. De theorieën worden
door de praktijk verongelijkt
en de gebruiksaanwijzingen
worden door de onophoude
lijke nuances van de zielstypen
onbruikbaar gemaakt.
En toch werken de psycho
logen gestadig en rusteloos
door aan de ontwikkeling van
hun wetenschap, vertrouwend
op de toekomst, waarvan zij
alle goeds verwachten.
Hebben zij hun hoop gesteld
op het glorieuze moment,
waarop het prototype van de
tiel zal kunnen worden samen
gesteld als unifonne leidraad
voor alle zieleproblemen?
Er is niets op deze wereld,
dat zo onpeilbaar is als de
mens. Alleen al voor hun
moed, dit onpeilbare telijf te
gaan, verdienen de psycholo
gen een pluim. Doch tegelijk
moet men voor hun welzijn
vrezen als men ziet hoe roeke
loos zij de sprong in de onbe-
kende jungle der psyche wa
gen.
Als ontdekkingsreizigers
trekken zij het niemandsland
in, waar nooit een mens de
voeten heeft neergezet en zij
dwalen in het oerwoud der on
zekerheden, waar alles scha
duw is. Zij riskeren het ge
vaar, fata morgana als werke
lijkheden te beschouwen en
hun arbeid te grondvesten op
luchtspiegelingen. Doch het
allergrootste gevaar voor hen
is wel, dat zij wellicht de
vruchteloosheid van hun eigen
opofferingen als enige uit
komst mee terugbrengen uit de
duisternis.
Het gevaar, dat zij moeten
vaststellen dat de psychologie
nog niet bestaat.
Sinds eeuwen is de mens
bezig, zichzelf te ontraadselen.
Van het moment af, waarop hij
ontdekte een zelfstandig wezen
met een „IK" te zijn, is hij
doende te speuren naar de fei
tenkennis omtrent zichzelf,
naar het antwoord op de vra
gen die zijn naakte bestaan op
werpt. Wie ben ik? Waarom
besta ik? Waarheen ga ik? Wat
zijn gedachten? Wat zijn dro
men? Hoe zie ik er eigenlijk
uit? Wat kan ik? Waarom leef
ik? Waarom sterf ik?
Eeuwenlang heeft hij moei
zaam gezocht naar de ant
woorden en nog steeds heeft
hij weinig gevonden, dat de
moeite waard bleek te zijn.
Hij heeft slechts de technische
mogelijkheden ontwikkeld, die
hem in staat stellen zichzelf
af te beelden en zijn organis
me te doorgronden.
Doch wat de werking van
zijn diepste geheimenis, zijn
geest, betreft, is zijn kennis
die van een pasgeboren kind.
Hij heeft slechts ontdekt, dat
zijn geestelijke wezen verbon
den is met de oneindige raad
sels van het leven dat zijn
onzichtbare ik deel uitmaakt
van een onzichtbare totaliteit,
die zich slechts zeer summier
in de materie manifesteert.
De psycholoog tracht thans
eeuwen over te slaan en direct
van materie in geest te stap
pen over een drempel die nog
slechts in de verre verte door
Einstein is aangeduid.
Dat is moedig doch is het
nuttig? Het is gedurfd, doch is
het ongevaarlijk?
Die laatste gedachte komt
op, wanneer men ziet hoe het
nuchtere, rationele bedrijfs
leven zich reeds meester heeft
gemaakt van de psycholoog,
zoals het zich achtereenvolgens
alle beoefenaren der weten
schap toegeëigend heeft. De
psycholoog met de zwakke,
krakende éénnachtsijsvloer der
psychologie onder de aarze
lende voeten, wordt in het be
drijfsleven reeds een eigen
taak toebedeeld, met bindende
beslissingen en conclusies.
Zoals de technicus zich buigt
over mathematisch zuivere
berekeningen, waarvan hij
weet dat de uitslag zó en niet
anders zijn zal, tuurt de be
drijfspsycholoog op een bont
schilderij van onontwarbare
onzekerheden, dat dooreen-
vloeit als een aquarel in een
regenbui. Doch zijn stem is
in het koor der topmensen
opgenomen en zijn theorieën,
hoe aarzelend ook geuit, wor
den bedrijfsfactoren. Dat moet
gevaarlijk zijn.
De psychologie is de jongste
der wetenschappen wat be
tekent dat zij nog bezig is,
zichzelf als bestaande te be
wijzen. Het moet nog blijken,
of er één enkele zekerheid te
puren iS uit de analyse van
miljarden psychen. Haar fun
dament is lucht: zij steunt niet
op een geheide kennis van de
universele functie der mensen
in het totaal der schepping,
zelfs niet op één enkele zeker
heid over de relatie tussen
mens en wat buiten hem is.
Men zou kunnen zeggen dat
de psychologie de laatste der
wetenschappen zou moeten
zijn, die het sluitstuk vormt
van de kennis der mensen om
trent de geheimen van het
heelal. Wanneer de mens alles
weet, wat in deze schepping
te weten valt, zal hij wellicht
met behulp daarvan, én van
de psychologie, zichzelf kun
nen doorgronden als laatste
restje van onontsloten weten,
dat nog is overgebleven.
Het lijkt prematuur, dat de
mens reeds nu wil doordrin
gen in het grootste geheim,
wat op de wereld bestaat, na
melijk de mens; doch ronduit
voorbarig lijkt het, dat zekere
uitkomsten der psychologie
reeds als wetten worden aan
vaard en toegepast.
Dat is het, wat de psycholo
gen tot de beklagenswaardig
ste geleerden maakt: zij zijn
allen duizend jaar te vroeg
geboren. J. L.
Spieken
Hebt u ook zo intens meegeleefd met de
jongeling uit Den Haag, die tijdens een
examen zo afschuwelijk tegen de lamp
liep? Fraude, riepen de examinatoren een
parig en joegen de jeugdige delinkwent het
examenlokaal uitVan verdere deelneming
werd hij uitgesloten, zo besliste de lichte
lijk verbaasde Haagse rechter, op wiens
groene tafel deze zaak van „wei-gespiekt
- niet gespiekt" werd uitgevochten. Nu
zijn er twee soorten ouders
Je hebt vaders en moeders, die zoiets
nemen. Maar er zijn ook ouders, die daar
wel eens eventjes een flinke vuist op tafel
zullen leggen om de zaken recht te zetten.
Dat loopt meestal mis!
Onze eigen lieve moeder heeft echter
nooit de kans gekregen om vuisten op ta
fels van schoolhoofden te komen leggen,
want wij hebben eenvoudig nooit de ge
legenheid gehad om kennis via andermans
brein op papier te zettenWaarschijnlijk
valt dit te wijten aan de geringe virtuosi
teit, die wij bij het spieken aan de dag
legden. Onze opengeslagen boekjes vielen
op kritieke momenten altijd van onze knie
voor de voeten van de surveillerende le
raar, terwijl ons afkijken een nauwelijks
mondige kleuter in schaterlachen zou heb-
bij doen uitbarsten. Nu speet ons dat niet
om de vette onvoldoendes, die onze rap
porten met de regelmaat van een klok
sierden. Het bezorgde ons uitsluitend zo
veel hartzeer, omdat de andere kunne, die
onze klas in welvaren en verblindende
bakvissen-schoonheid bevolkte, alleen toe
gankelijk was voor attenties van erkende
spiekers.
Een goede vriend van ons, die regel
matig buitenslands verkeert, maakte na
zijn Spaanse reis gewag van een merk
waardig museum, dat hij in het land van
Franco had bezocht. Een spiek-museum!
Wij kunnen maar moeilijk uitdrukking
geven aan onze vreugde, die ons na deze
mededeling vervulde. De listigste en meest
ingenieuze spiekmethoden hebben in dat
museum - al of niet voorzien van de daar
bij behorende apparaten - een plaats ge
vonden. Er kan ergens in Spanje geen ma
niertje worden toegepast of het valt enkele
dagen later - degelijk uitgewerkt in dit
unieke museum te bewonderen. De stich
ting van dit merkwaardige instituut - jaren
geleden verricht door enkele ex-scholie
ren, daarna overgaan in overheidshanden
en thans bewaakt door een heuse conser
vator - biedt twee belangrijke voordelen.
Elke leerling kan er kennisnemen van de
meest uiteenlopende spiekmethoden, ter
wijl ook elke leraar in de gelegenheid is ge
steld om te zien op welke wijze hij om de
tuin wordt geleid. Wij vinden dat een bij
zonder mooie instelling, die we persoon
lijk graag in Nederland zouden zien ver
rijzen. Vooral in deze tijd. En vooral voor
ons eigen genoegen. Want ons gebrekkige
spieken heeft het behalen van elk diploma
onafwendbaar in de wielen gereden, het
geen niet te wijten is aan onze rechtscha
penheid, doch aan ergerlijke onhandigheid.
En toch.
We zijn nog best terechtgekomen. Wij
hebben een lieve, zorgzame vrouw ge
trouwd; wij hebben een abonnement op
een fijne krant en schoenen, die prettig
zitten. Wat willen we nog meer?
Nou dan.
Hans Keiler
TEL AVIV Syrische soldaten hebben
woensdag met mortieren en machinege
weren het vuur geopend op Israëlische
landbouwers, die veldarbeid verrichten op
een landaanwinning bij Daradara, op de
oostelijke oever van het Hoelehmeer. Dit
heeft een woordvoerder van het Israëli
sche leger in Tel Aviv bekendgemaakt.
Het vuren had ongeveer een uur aange
houden, maar geen slachtoffers geëist. Na
dien waren nog enkele incidentele scho
ten gelost. Later hadden Israëlische poli-
tieversterkingen het vuur van de Syriërs
beantwoord om de arbeiderst die in het
veld dekking tegen de kogels hadden ge
zocht, te ontzetten.
De gemeenteraad van Amsterdam
heeft besloten, het terrein aan de Apollo-
laan, het voormalige August Allabeplein,
ter beschikking te stellen voor de bouw
van een elf verdiepingen hoog Hilton-hotel
dat 20 miljoen gulden zal kosten. Alleen
de communisten stemden unaniem te
gen ook het niet tot de C.P.N.-fractie
behorende lid de heer H. Gortzak omdat
B. en W voorkeur hadden dienen te geven
aan Nederlandse gegadigden, zo verklaar
de de fractievoorzitter de heer L. Seegers.
Voor de bouw van dit hotel wordt een
naamloze vennootschap opgericht met
een aandelenkapitaal van zeven miljoen
gulden. Deze n.v. zal leningen sluiten tot
een totaal van 13 miljoen gulden, waarvan
volgens de verwachting het rijk de beta
ling van de rente en aflossing zal garande
ren.
Vele reisbureaus hebben steeds klach
ten over de accommodatie van de toeris
ten in Amsterdam. Vandaar dat Amster
dam het streven van de hotelbouw krach
tig heeft gesteund en dat B.en W. de voor
keur hebben gegeven aan een exploitatie
door het Hilton-concern, dat over de gehe
le wereld een uitgebreide organisatie op
het gebied van reizen bezit. De K.L.M. en
de H.A.L. hebben erop aangedrongen dat
net hotel in 1960 gereed zal zijn, het tijd
stip waarop de straalverkeersvliegtuigen
op snelle wijze grote hoeveelheden buiten
landse bezoekers naar West-Europa zullen
transporteren.
en wilt u dat wij uw krant naar uw
vakantie-adres opzenden?
Stuurt u ons dan minstens twee dagen
voor uw vertrek een briefkaart met
vermelding van uw naam, uw vaste
adres, uw vakantie-adres, de datum
waarop de eerste krant naar uw
vakantie-adres gezonden moet worden
en de datum waarop de krant voor het
laatst moet worden toegezonden.
Als u de krant per week betaalt, wilt
u dan het abonnementsgeld voor de
vakantieweken vooruit aan de bezor
ger betalen
DE ADMINISTRATIE
