NIETS IS HEILIG OF
VEILIG VOOR DE TELEVISIE-CAMERA
Three Castles
HOGE CULTURELE WAARDE KAN
EVENMIN WORDEN ONTKEND
Nederlandse kruisers worden met
geleide projectielen bewapend
Verbouwing zal twee jaar duren
en kost f 20 miljoen per schip
^Praatótoel
3
„News" gaat over lijken
Andere zijde
(Op de
FOTOGRAFEREN?
Riskeer niets
vraag
films
Nederlandse straaljager in
Engeland neergestort
Nieuwe bestuurder van
bisdom Roermond benoemd
de traditionele echte Virqinia
NU voor de populaire prijs
van EEN GULDEN per pakje
VRIJDAG 18 JULI 1958
Elk Amerikaans hotel, dat zichzelf respecteert en ook door anderen gerespec
teerd wil worden, heeft tegenwoordig in iedere kamer een televisie-toestel staan.
Wat voor ons Europeanen een hotelkamer zonder vaste wastafel is die we dan
nog wel eens een keer voor lief nemen, als het heslist niet anders kan dat is
voor de Amerikaanse hotelgast een kamer zonder televisie. Hij legt er zich, in
geval van nood, bij neermaar veel liever legt hij zich neer in een bed dat binnen
reikwijdte van een t.v.-toestel staat, want dan kan hij al liggend nog aan de
knoppen draaien en met zijn hoofd op het kussen naar het magische apparaat
blijven kijken tot hij in slaap valt. En 's morgens hoeft hij dan ook maar één
handbeweging te maken om de beeldjes weer te laten verschijnen, nog voor
hij zijn benen buiten bed steekt.
Televisie bij het onderwijs: links een klaslokaal van een Amerikaanse lagere
school, waar dankbaar gebruik gemaakt wordt van de illustratieve en sug
gestieve mogelijkheden van het televisiebeeld. Rechts televisietoepassing bij
het hoger onderwijs. De Amerikaanse student kan zo hij van vroeg opstaan
houdt in de vroege morgenuren „college-kijken" inplaats van „lopen",
aangezien de universiteiten hun professoren „uitzenden". Dat voor invalide
en bedlegerige studenten deze methode een uitkomst is, behoeft weinig betoog.
In het vorige artikel van deze reeks heb
ik al een en ander verteld over de omvang,
die de televisie-industrie in Amerika heeft
aangenomen. Nu wil ik ook nog iets ver
tellen over datgene, waardoor die enorme
belangstelling van het publiek is gewekt
en waarmee deze belangstelling nog steeds
in onverminderde mate wordt vastgehou
den: het programma. Want het is niet
slechts „kijklust", die een Amerikaanse
reiziger zelfs in steden als New York, Chi
cago en Los Angeles, waar men zich bui
tenshuis op allerlei manieren kan amuse
ren, soms hele avonden aan zijn doorgaans
ongezellige hotelkamer gekluisterd houdt;
het is ook, en vooral, nieuwsgierigheid naar
hetgeen de televisie die avond te bieden zal
hebben. Hij kan er namelijk op rekenen,
dat daar vrijwel altijd iets bij zal zijn,
waarin hij geïnteresseerd is en waarin
hij zelfs zó geïnteresseerd is dat hij de
talloze onderbrekingen voor het adverteren
van zeepvlokken, spinazie, sigaretten,
auto's, puddingpoeder, of ijskasten op de
koop toe neemt. En daarbij maakt het zelfs
tamelijk weinig verschil of zijn voorkeur
uitgaat naar sport, politiek, variété, moord
zaken of dramatische kunst.
Toen ik zo-even sprak van „het" pro
gramma, bedoelde ik dat in alles-omvat-
t.ende zin. Want verreweg de meeste Ame
rikaanse televisie-kijkers kunnen op elk
moment van de dag en dikwijls ook
van de nacht kiezen uit een aantal ver
schillende programma's. Zij die in een
grote stad wonen, of dicht genoeg daarbij
om haar uitzendingen te kunnen opvangen,
zijn in dit opzicht natuurlijk bijzonder
bevoorrecht. In New York City bijvoor
beeld worden de gehele dag acht program
ma's tegelijk uitgezonden. En alleen al uit
een oogpunt van concurrentie zorgen de
exploitanten van de zenders er wel voor,
dat zij niet alle de aantrekkelijkste delen
van hun programma's op' hétzelfde uur uit
zenden. Slechts in uitzonderingsgevallen
staat een kijker voor het dilemma, te moe
ten kiezen tussen twee stations die allebei
iets geven dat hij niet wil missen.
schandalen, corruptie-affaires of spio-
nage-zaken. Als de getuigen en verdachten,
die daarbij verhoord worden, hele batte
rijen televisie-camera's en microfoons op
zich gericht zien, terwijl ze in de toch al
zo moeilijke situatie verkeren, op een
kruisvuur van vragen van juridisch-door-
knede politici te moeten antwoorden, gaan
ze zich soms zo zenuwachtig en stuntelig
gedragen dat het lachwekkend wordt. En
dikwijls is dat genoeg om de opinie van
miljoenen eenvoudige zielen onder de tele
visie-kijkers nadelig te beïnvloeden, vooral
als de getuige of verdachte ook nog zo on
fortuinlijk is, zijn uiterlijk niet mee te
hebben. Zelfs een gunstige uitspraak van
de Congres-commissie is in zo'n geval niet
altijd in staat, bij het onnadenkende deel
van het publiek de eenmaal geschade repu
tatie van het „slachtoffer" der camera's
geheel te herstellen. Ik herinner me een
dergelijk onderzoek van een New Yorks
corruptie-schandaal, waarbij de hoofdge
tuige (die toch al slecht bekend stond) bij
uitzondering had weten te bedingen, dat
zijn gezicht niet zou worden geteleviseerd.
De camera's werden toen gericht op. de
handen van deze getuige, en het voort
succes in Algerije. Zulke vraaggesprekken
blijven natuurlijk nogal eens aan de opper
vlakte, maar ik heb kunnen vaststellen dat
dit toch lang niet altijd het geval is; vaak
wordt zo diep op de dingen ingegaan dat
men zich erover verwondert, deze mate v&n
belangstelling aan te treffen voor vraag
stukken die zich, zoals het Algerijnse, af
spelen in landen waarvan de gemiddelde
inwoner van menige Amerikaanse stad
nog enkele jaren geleden nauwelijks wist
te zeggen waar ze lagen.
Het spreekt wel vanzelf dat voor de
actuele reportages nog meer werk wordt
gemaakt van de binnenlandse dan van de
buitenlandse politiek. Wat de Amerikaanse
televisie op dit gebied weet te presteren,
kan men vooral in een verkiezingsjaar goed
beoordelen. Er wordt geen verkiezings
campagne van enige betekenis gevoerd
door een kandidaat van meer dan plaatse
lijke reputatie of men kan de hoogtepunten
ervan in de voornaamste centra van het
land via de televisie volgen. En waarlijk
grandioos is de reportage-regie gewoonlijk
bij de nationale congressen van de twee
grote partijen, waaraan soms zonder aar
zelen uitzendingen van hele dagen worden
gewijd.
Dat in een land als Amerika de sport
een zeer grote plaats in het televisie-pro
gramma inneemt, behoeft geen betoog.
Voor een honkbalwedstrijd in de nationale
competitie wordt elk ander programma
onderdeel terzijde geschoven. Maar minder
voor de hand liggend is het, dat menige
televisie-onderneming heel wat meer tijd
wijdt aan opvoedkundige uitzendingen dan
men zou verwachten. Sommige van die
uitzendingen worden gesubsidieerd door
stichtingen met een ideëel of cultureel
doel; in andere gevallen wordt zendtijd ter
beschikking van universiteiten gesteld en
deze maken daar, uiteraard zonder inmen
ging van de commerciële ondernemingen,
dikwijls een uitstekend gebruik van. In
Detroit had ik gelegenheid een uitzending
te zien die verzorgd was door de Universi
teit van Michigan te Ann Harbor en die
MacCarthy moet zich daarbij in zijn graf
hebben omgedraaid!! deel uitmaakte van
een hele serie, gewijd aande Sovjet-
Unie en haar betekenis op verschillende
gebieden, vergeleken met die van de Ver
enigde Staten op dezelfde gebieden. Deze
uitzending had geen politiek-propagandis-
tisch doel, maar grote opvoedkundige
waarde. Zo kan men in de programma's
soms ook uitzendingen over medische, eco
nomische, sociologische en andere weten
schappelijke onderwerpen aantreffen en
aan de Universiteit van New York kan
Televisie in dienst
der grote wetenschap:
een aantal jonge dok.
toren krijgt aan
schouwelijk onder
richt in de chirurgie
door middel van een
uitzending, die een
chirurg aan het werk
toont en die de de
tails van een opera
tie zeer nauwkeurig
en duidelijk in beeld
brengt via de boven
de operatietafel aan
gebrachte camera,
waarvan de lens door
een spiegelstelsel
waarneemt.
Ter verduidelijking moet hierbij worden
aangetekend, dat in de V. S. het zendbereik
van de televisie-zenders evenals dat van
de radio-zenders veelal beperkter is dan
in Europa, en dat er van centrale zenders
geen sprake is. Men ziet en hoort in het
algemeen dus uitsluitend de programma's
die in de eigen respectievelijk de naast-
bijgelegen stad worden uitgezonden. Als
een programma-onderdeel bestemd is voor
regionale of nationale ontvangst, moet het
dus door een groot aantal zenders viorden
gerelayeerd; of het wordt als de aard
van het onderwerp en de beschikbare tijd
het toelaten gefilmd en deze film wordt
dan door alle zenders, die ervoor in aan
merking komen, tegelijkertijd verspreid.
Bij de samenstelling der televisie-pro
gramma's wordt naar een hoge mate van
actualiteit gestreefd, en daarbij gaat men
vaak door dik en dun. Ik bedoel daarmee,
dat er in Amerika vrijwel geen muren be
staan die sterk genoeg zijn om de camera
ploegen van de t.v. ergens buiten te hou
den. In rechtszalen, in raadkamers, in
hotelsuites, in privé-kantoren, in particu
liere woningen weten die ploegen binnen
te dringen als er iets valt op te nemen, dat
naar de mening van hun chef interessant
genoeg is om een flink aantal kijkers te
kunnen boeien. Alle discretie, alle respect
voor persoonlijke gevoelens en gevoelig
heden worden terzijde geschoven als het
gaat om „news", want de wereld zo
wordt dan betoogd heeft er recht op,
alles te weten wat als „news" kan worden
beschouwd. Ik laat dit woord onvertaald,
omdat het dikwijls zo bar weinig te maken
heeft met wat in ons land onder nieuws
wordt verstaan.
Het is aan deze opvatting toe te schrij
ven, dat de Amerikaanse televisie er bij
voorbeeld enige jaren geleden in slaagde,
toestemming te krijgen voor het uitzenden
van hele zittingen van Congres-commissies,
gewijd aan het onderzoek van politieke
durende zenuwachtige bewegen van zijn
vingers, in „close up" genomen, was beslis
send voor het ongunstige oordeel van half
Amerika over deze man.
Komend uit Nederland, waar de pers ge
woonlijk zelfs de naam van een verdachte
niet voluit vermeldt teneinde zijn reputatie
niet aan te tasten, kan men voor deze bij
zonder indiscrete methodes weinig bewon
dering hebben. Ik werd er op deze reis
weer mee geconfronteerd, toen het televi
sie-journaal ergens in het Zuiden (maar
waarschijnlijk ook elders) opnamen be
vatte van verdachten in een moordzaak,
waarbij de commentator in alle uitvoerig
heid de „doopceel" van die verdachten
lichtte. Even weinig discretie toonde een
overigens voortreffelijke reportage die ik
in New York zag van een school voor
half-volwassen a-sociale jongens, waarin
van elke jongen, wiens gezicht levensgroot
op het beeldscherm werd vertoond, met
vermelding van naam en toenaam verteld
werd, welke wandaden hij al op zijn jeug
dig geweten had.
Maar laat ik hier dadelijk bijvoegen, dat
de actuele reportages van de meeste Ame
rikaanse televisie-maatschappijen dikwijls
ook de hoogste lof verdienen. Ik heb tal
van voorbeelden van cultureel zeer hoog
staand reportage-werk gezien. Het is ver
bazingwekkend, hoe onbeschroomd men
soms een hoogst ingewikkeld probleem
op welk gebied dan ook bij de kop pakt
om het voor de televisie door een aantal
deskundigen te laten bespreken. Zo werd
tijdens mijn bezoek aan New York de
kwestie van een wereldconferentie over
atoomwapens behandeld in een vraagge
sprek, dat drie buitenlandse dagblad-cor
respondenten (een Zwitser, een Engelsman
en een Indiër) hadden met de voorzitter
van de Internationale Humanistische en
Ethische Unie, en enige dagen later inter
viewden drie andere journalisten een leider
van het Algerijnse Bevrijdingsfront over
de kansen van De Gaulle op een politiek
De Nederlandse kruisers „De Ruyter"
en „De Zeven Provinciën" zullen gemo
derniseerd worden door het installeren
van twee afvuurinrichtingen voor geleide
projectielen van het type Terrier. Voor de
ze afvuurinrichtingen, het controleappa
raat en een voorraad terrier-projectielcn
zullen op elk schip de beide achtertorens
worden weggenomen en het achterschip
verbouwd. Als het parlement de plannen
goedkeurt, zal begin 1960 met de moder
nisering worden begonnen. Het Neder
landse aandeel in de kosten van de mo
dernisering zal, op basis van de huidige
loon- en prijscondities, naar schatting een
bedrag van 20 miljoen per schip niet over
schrijden.
De Verenigde Staten zullen het modern
ste type terrier, dat ook bij de Ameri
kaanse marine pas na 1960 in operationeel
gebruik zal worden genomen, ter beschik
king van de Koninklijke Marine stellen.
Dit heeft de minister voor Defensie, ir.
C. Staf medegedeeld in antwoord op vra
gen van het Tweede-Kamerlid de heer
Schouwenaar (P.v.d.A.).
De minister verklaart, dat de uitrusting
van een oorlogsschip sneller veroudert dan
het schip zelf, vooral nu in de laatste de
cennia de techniek ongekend snelle vor
deringen heeft gemaakt. Daardoor is het
mogelijk, dat gedurende de bouw van een
oorlogsschip nieuwe wapens of installaties
ontstaan, waarmee tijdens de bouw nog
geen rekening kon worden gehouden. Dit
vereist veranderingen op een later tijd
stip. Dergelijke moderniseringen doen zich
vooral voor op het gebied van de wapen
techniek en de elektronica.
Bij de bouw van de kruisers „De Ruy
ter" en „De Zeven Provinciën" bestonden
nog geen geleide projectielen tegen lucht
doelen.
Verbouwing duurt twee jaar
De reden voor de voorgenomen moder
nisering is meer in het bijzonder gelegen
in de snelle technische ontwikkeling van
het vliegtuig in de naoorlogse jaren, waar
door het kanon als afweerwapen niet in
elk opzicht meer toereikend is, zodat het
luchtafweergeschut door geleide projec
tielen moet worden vervangen.
Minister Staf zegt voorts, dat de Sovjet-
Unie thans over ruim 30 kruisers beschikt.
De NAVO stelt hier een geringer aantal
gelijkwaardige kruisers tegenover. Het is
dus duidelijk welke belangrijke rol de twee
Nederlandse kruisers in het totaal ver
band vervullen.
De modernisering houdt in, dat iedere
kruiser twee jaar op de werf verblijft. In
het daaraan voorafgaande jaar, terwijl het
betrokken schip normaal in dienst is, wor
den de noodzakelijke tekeningen vervaar
digd en de verdere voorbereidingen ge
troffen. In het jaar na de verbouwing is
schip weer paraat.
De bouwkosten van de kruisers, die bei
de eind 1953 in dienst zijn gesteld, bedra
gen ongeveer 88 miljoen per schip. Van
dit bedrag werd vóór de indienststelling
ongeveer 72 miljoen in de begrotingen op
genomen. Het resterende bedrag ad 16
miljoen werd over de begrotingen van 1954
tot en met 1957 opgebracht.
De exploitatiekosten voor een in dienst
zijnde kruiser zijn, als gevolg van stijgen
de personele en materiële kosten, tussen
1953 en heden opgelopen van 5 miljoen tot
ongeveer 6 miljoen per jaar. De personele
kosten maken ruim de helft van dit' to
taal uit.
De militaire noodzaak der voorgenomen
modernisering past geheel in het kader
van de doelstellingen van het Nederland
se vlootplan, dat primair gericht is op be
scherming der koopvaardij, zo zegt de mi
nister tenslotte.
men zelfs per televisie „college lopen" al
moet worden toegegeven dat men op zater
dag- of zondagavond tevergeefs naar uit
zendingen van zulk hoog gehalte zou zoe
ken; ze worden gewoonlijk bestemd voor
de commercieel minder „rendabele" zend
uren.
Die zaterdag- en zondagavonden zijn
overal in de V. S„ evenals trouwens in
Europa, hoofdzakelijk aan amusements
kunst gewijd, amusementskunst die geeste
lijk in het algemeen niet op een hoog peil
staat, maar technisch bijna altijd voortref
felijk verzorgd is. Dat laatste geldt trou
wens ook voor de dramatische kunst van
beter gehalte, die op vele programma's een
ereplaats inneemt. Het is geen overdrijving
te zeggen dat aan de serieuze kijkspelen"
(een onmogelijk woord, maar er is geen
ander), die door de grote televisie-maat
schappijen worden uitgezonden, ten aan
zien van tekst, rolverdeling, regie en decor
niet minder zorg wordt besteed, en soms
misschien wel méér, dan vele producers
aan toneelvoorstellingen besteden. Dat dit
veel geld kost, aanvaardt men als onver
mijdelijk. De inrichting van de studio's is.
althans bij die grote maatschappijen, bij
deze hoge artistieke eisen aangepast. Ik
heb al vermeld, dat in New York tal van
schouwburgen als televisie-studio's worden
gebruikt; daarnaast vindt men nog een
paar dozijn studio's, die speciaal voor tele
visie zijn gebouwd. Bij de National Broad
casting Company werd mij een studio van
80 bij 100 meter getoond, waarin meer be-
lichtings-apparatuur hing dan er tien jaar
geleden misschien in alle New Yorkse stu
dio's bij elkaar te vinden was. En de repe
titie. die ik er bijwoonde, was indrukwek
kend door de zorgvuldigheid waarmee elk
gebaar, elke stemnuance in de regie-cabine
door middel van het „pilot"-toestel werd
bekeken en beluisterd. Hier kreeg men het
gevoel, dat er in Amerika natuurlijk niet
overal, maar wel hier en daar mensen
aan het werk zijn, die niet zullen rusten
voor zij van de televisie een nieuwe, zelf
standige en waardevolle kunstvorm hebben
gemaakt.
Nu nog een enkel woord over de „closed
circuit television" (de televisie per draad),
niet die van de dollar-in-de-gleuf, waar
over ik jongstleden dinsdag schreef, maar
die welke bestemd is voor beperkte groe
pen van kijkers. Zo worden er speciale
programma's voor de scholen uitgezonden,
waarmee het onderwijs vooral in kleinere
plaatsen die niet altijd over even goede
leerkrachten en leermiddelen beschikken
uitermate gebaat is. Daarnaast is er de
mogelijkheid, welke de televisie aan medi
sche studenten en jonge artsen biedt, om
bijzondere operaties als het ware van Vlak
boven de handen van de chirurg te aan
schouwen. Het spreekt vanzelf, dat het
aantal aangeslotenen in dergelijke gevallen
strikt beperkt blijft tot mensen van de
wetenschap. Zoals grote commerciële on
dernemingen soms van de draad-televisie
gebruik maken om weer een andere be
perkte groep namelijk hun personeel in
verschillende Amerikaanse steden te
laten kijken en luisteren als bijvoorbeeld
een nieuw produkt van de onderneming
wordt gedemonstreerd en uitgelegd.
Al deze toepassingen van de televisie
gaan er bij het Amerikaanse publiek gretig
in. En als men hoort, hoe intensief er door
de televisie-industrie nog altijd wordt ge
ëxperimenteerd, kan men er niet aan twij
felen dat het aantal toepassingen van deze
nieuwe techniek daarmee nog lang niet is
uitgeput.
Simon Koster
oooooooooooocoooooooooooooooooooooöcoooooooooococcö
WEEKABONNEMENTEN
dienen uiterlijk op woensdag te worden
betaald, daar de bezorgers op donder
dag moeten afrekenen.
DE ADMINISTRATIE
De telefoon
Als je in bad zit en de telefoon gaat.
Het kan natuurlijk Soestdijk zijn, of je een
nieuw kabinet wilt vormen; of het College
van Curatoren in Leiden dat ze dringend
een rector magnificus zoeken. Het kan na
tuurlijk de Rotterdamse Lloyd zijn of ze
een schip naar je mogen noemen en of je
ook president-commissaris zou willen wor
den. Het kan Hollywood zijn of je een
film voor ze kunt schrijven, spelen en re
gisseren en ook de muziek er voor com
poneren.
Je zit dan in bad en de telefoon gaat. Je
bent nat en bibberig, half ingezeept, half
uitgezeept, op de trap tocht het, je badjas
kun je niet vinden, je ene pantoffel is
weggeschopt, je glijdt uit op de trap, het
gangraam staat open, de gordijnen zijn
weggeschoven en iedereen kan naar bin
nen kijken. Ondanks dat je dit alles weet
uit ervaring, uit instinct en uit waarne
ming, wat doe je? Je stapt uit het bad, je
trapt op de zeep, je grijpt handdoek en jas
en holt naar het bellende onding.
Dit, helaas is een twintigste-eeuwse re
flex. Zoals otters duiken bij het horen van
onraad en schapen hollen wanneer een
hond blaft, zo springen wij uit bad en ren
nen naar het apparaat als de bel rinkelt.
Wat is ons loon? Verkeerd aangesloten;
tante Boetselaar of we volgende vrijdag
ooms verjaardag niet vergeten; hier is de
eerste waterlandse ruitenverzekering dat
de polis niet is betaald; is Pim thuis en
wil ze meteen opbellen als ze komt of an
ders morgen of overmorgen.
We weten het, wij vermoeden het, onze
ervaring leert het ons en toch, als we nat
en warm liggen te dromen in ante-natale
diluviën en achteloos met de spons spelen
- blauwgroen spoelt het zeepsopgeurige
zachtkabbelende nat, de wasem stijgt op en
dampt warm om ons heen, en in de verte
beneden ratelt een bel: een snelle sprong,
natte voetstappen op de badkamervloer,
koudevattende holpartijen langs trapleu
ningen en tochtige ganghoeken naar het
rateltafeitje met het nare apparaat, te
laat of verkeerd verbonden of Pim of
Truus of tante, of zomaar zinloos bellen.
Volgende keer, vriend slachtoffer of
vriendin slachtofster, volgende keer als ge
in bad ligt, warm en waterig, ongekleed
en natuurlijk, en de bel ratelt, rinkelt,
dreigt, belooft, dwingt, dringt, lokt, ver
leidt, schreeuwt, jankt, huilt, streelt, flu-
weelt, triangelt, kwinkeleertlaat het
ding ratelen.
Ja, maar zult u m.ij tegenwerpen, als het
Soestdijk is. Leiden, de reders, of Metro
Goldivyn Warner.
Geloof me. De prvaring heeft het me
geleerdSoestdijk, Warner. Leiden en Rot
terdam bellen nimmer, nimmer, nimmer
op als ge in bad ligt. Hoe zouden anders
regeringen gevormd worden, boten ie wa
ter gelaten en universiteiten bestuurd?
Vraag het de rector, vraag het de presi
dent-commissaris, vraag het de minister,
vraag het de filmster. Nimmer, nimmer,
nimmer werd de uitnodiging hun gedaan
toen ze in bad lagen. Anders, geloof me,
zouden ministers, filmsterren en reders of
financiers nimmer, nimmer, nimmer een
bad nemen. Ik trouwens ook niet.
H. B. Fortuin
Advertentie
OOOOCOOOQO<yyYV*y,yyy*inn<*iorv>>yw>yyyv'Yyvvy^Yy^orii»y~lrw^<yv»v'v*^i
CANTERBURY (UPI) Een Neder
landse Thunderstreak straaljager van het
type T-84, is bij Canterbury in Engeland
neergestort. De piloot, de luitenant-vlieger
F. de Jong uit Eindhoven kon zich met de
schietstoel redden. Hij werd licht gewond.
Het vliegtuig kwam in een tarweveldje
terecht tussen een groep wegvluchtende
vrouwen die op het land werkten.
Het vliegtuig was op een oefenvlucht.
Het behoorde tot het 315de Squadron van
de basis Eindhoven. Luitenant De Jong is
ter observatie in een ziekenhuis opgeno
men.
Het kathedrale kapittel van het bisdom
Roermond heeft donderdagmiddag be
noemd tot kapittel-vicaris, de plebaan-de
ken van Roermond, mgr. A. E. H. Ter
stappen. Mgr. Terstappen is in deze func
tie de opvolger van mgr. F. Feron, die in
de nacht van zondag op maandag plotse
ling overleed. Hij is belast met het be
stuur van het bisdom totdat een nieuwe
bisschop zal zijn benoemd.
Advertentie
