Twintigste eeuw dringt
maar zeker Ethiopië
^""Italiaanse markies
sprook jestuin
Premier Macmillar
in Athene
Voor een beperkte groep Nederlandse
ondernemingen liggen er nog kansen
in industrie en cultures
Vijftig jaar geleden
Het geoiak dieet
de eiees eiet
C*Praatótoel
3
FOTOGRAFEREN?
vraag AGFA films
Riskeer
niets!
Kort en stroef antwoord
van Macmillan aan Moskou
€)p de
Schrijver Arthur Miller
vrijgesproken
Strawinski maakt tournee
door Europa
GARAGE DEN HOUT
Uit Haarlems Dagblad
van 8 augustus 1908
VRIJDAG 8 AUGUSTUS 1958
ATHENE (Reuter) Premier Macmillan
is donderdagavond in Athene aangeko
men voor besprekigen over Cyprus, enkele
uren nadat de Britse gouverneur van Cy
prus, Sir High Foot, daar was gearriveerd
Macmillan zei bij zijn aankomst, dat dit
hem de geschikte tijd leek voor bespre
kingen, nu ook de premiers van Grieken
land en Turkije aangedrongen hebben op
beëindiging van de gewelddaden op het
eiland. Premier Karamanlis die Macmillan
begroette, verklaarde hoopvol gestemd te
zijn over de besprekingen. „Macmillan is
welkom in Athene", zo zei hij.
Uit betrouwbare bron is vernomen dat
Macmillan de Griekse eis heeft ingewil
ligd, dat de besprekingen een „algemeen
karakter" zullen hebben. De Grieken wil
len niet dat er gesproken zal worden over
de aanvaarding van het Britse plan voor
Cyprus. In Griekse diplomatieke kringen
heeft men er echter op gewezen dat de
Griekse regering toch wel bereid is over
dit plan van gedachten te wisselen, mits
de volgende drie punten uit dit plan wor
den geschrapt: 1. De verdeling van Cyprus
in een Grieks en Turks deel; 2. De instel
lmg van twee gescheiden assemblees, een
Griekse en een Turkse; 3. Elke bepaling
die verband houdt met de scheiding in
een Turkse en een Griekse gemeenschap.
(UPI) De Griekse regering zou zich
bereid hebben verklaard voorlopig niet te
zullen aandringen op zelfbeschikking voor
de bewoners van het eiland en zou voor
alsnog genoegen willen nemen met zelf
bestuur. Aartsbisschop Makarios en de
EOKA-leider Dighenis zouden akkoord
gaan met „democratisch zelfbestuur".
Advertentie
(Van onze correspondent in Londen)
In een korte en minder beleefde brief
dan tot dusver, heeft premier Macmillan
Kroesjtsjev's voorstel voor een speciale
zitting van de UNO-Assemblee over het
Nabije Oosten aanvaard. „Maar ik blijf
van mening", zo schrijft de Britse premier
aan zijn Russische collega, „dat er meer
vooruitgang zou kunnen zijn gemaakt op
een bijeenkomst van de Veiligheidsraad,
vooral wanneer de regeringschefs daar
hadden kunnen praten".
Men neemt in Londen aan dat er wei
nig kans bestaat dat de regeringschefs de
zitting zullen bijwonen. Premier Macmil
lan voelt er, naar verluidt, weinig voor
naar New York te gaan, en zal de verde
diging van de Britse zaak vermoedelijk
aan zijn minister van Buitenlandse Za
ken, Selwyn Lloyd, overlaten.
Macmillan verwijt Kroesjtsjev tenslotte
dat hij nog steeds niet heeft geantwoord
op zijn brief van 1 juli over het westelijke
voorstel de ambassadeurs van de grote
vier te laten beginnen met de voorberei
dingen voor een topconferentie over de
meningsverschillen tussen Oost en West.
De Russische premier had geschreven dat
hij over die kwestie nog steeds niets van
Macmillan had gehoord. „Integendeel",
zo schrijft Macmillan, „ik wacht op ant
woord van u".
(Vervolg van pagina 1)
kiezen en daarom maar liever exporteren
naar landen waarheen dat geen problemen
meebrengt. Bij hen dus, die kortzichtig ge
noeg zijn om een „aardig" winstcijfer op
de eerstvolgende balans te prefereren boven
veel indrukwekkender winstcijfers die pas
over een aantal jaren zouden worden
bereikt.
Natuurlijk spelen ook de investerings
mogelijkheden hierbij een rol. Het inves
teren is onze industrie door het huidige
regeringsbeleid helaas niet gemakkelijker
gemaakt; integendeel. Maar toch: inves
teren voor produktie-uitbreiding en voor
verbetering van de produktie-efficiency
is voor Nederland een levensnoodzaak ge
worden nu de Europese Gemeenschappe
lijke Markt werkelijkheid begint te wor
den en wij dus ook op die markt in staat
zullen moeten zijn te concurreren.
De Amerikaanse markt is een moeilijke
markt; dat zal niemand ontkennen. En on
loochenbaar brengt het risico's mee, naar
Amerika te exporteren en Nederlandse
bedrijven onder meer op die export af te
stemmen. Maar wie risico's vreest en moei
lijkheden uit de weg gaat omdat met min
der inspanning toch óók wel iets (zij het
dan niet zó veel) kan worden bereikt, werd
vroeger in Nederland een Jan Salie ge
noemd. Tegenwoordig wordt hij, in maar
al te veel gevallen, „door commissarissen
geprezen voor zijn voorzichtig beleid".
Velen in ons land zullen er zich toch nog
eens goed bewust van moeten worden, dat
Nederland geen koloniale mogendheid
meer is en dat het daarom nu nog vele
malen dringender nodig is dan vroeger,
dat wij de handen uit de mouwen steken.
Het heeft nooit in onze volksaard gelegen,
bij de pakken neer te zitten (zelfs niet bij
ons exportpakket). En als er ooit een tijd
is geweest, waarin wij die volksaard
noeten tonen, dan is het nu.
Simon Koster
(Van onze reisredacteur)
JIMMA De glanzend bruine bok die uit het hoge, gele gras van het
vliegveld teas gekomen en met wanhopige sprongen voor de oude Dakota
uitjoeg, had een tik van het landingsgestel gekregen. Hij trok langzaam weg en
men zag hem niet meer. Maar w e l zag men de gieren, die uit niet aan waren
komen zweven en nu hun stille kringen boven hem draaiden. Het was een
toren van gieren, die zich langzaam verplaatste boven het gele veld tussen de
blauwe heuvels en onder de passieve hemel, de onpartijdige ruimte van Afrika.
Zonder meedogen schoof die toren van zwarte vogels voort boven de gewonde
bok, die zich voortworstelde. In het drama van Afrika tellen slechts de essen
ties: honger, eten, angst, lachen, geboorte en dood. Het duurde een lang kwar
tier. Toen stortte de donkere toren in: de bok was dood, de gieren konden
eten. Dat de gieren van Afrika een bok te pakken krijgen is niets bijzonders,
ten hoogste was het ongewoon dat zij assistentie kregen van een gemechani
seerde vogel van de twintigste eeuw.
doocoooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooocooooooox
8 Op een punt is de Sovjet-Unie bij-
3 zonder actief in Addis Abeba: de
propaganda van haar voorlichtings-
8 dienst, die de concurrerende Ameri-
kaanse het vuur na aan de schenen
8 legt. - Met veel succes? De Ethio-
pische inlichtingendienst is waak-
3 zaam.
Die Dakota had Amerikaanse land-
bouwspecialisten meegebracht, die de
Ethiopiërs modern moesten Ieren boeren,
Het waren brave mannen met witte hoe
den, met kauwgum en kiektoestellen, met
actetassen vol rapporten en met accenten
uit Wyoming. Er komen tegenwoordig
veel missies naar Afrika, democratische
en communistische. Techniek en handel,
effectenbeurzen en Marx dringen het
zwarte continent binnen. Zij komen om er
voorspoed, geluk en welvaart aan te dra
gen en zweten daar geducht bij. Zij sturen
kinderen naar school, leren mannen wer
ken en vrouwen corsetten dragen. Zij drin
gen stap voor stap het oude Afrika met zijn
geweldige beesten terug, tot het over vijf
tig jaar, gelijk de Veluwe, beschermd zal
moeten worden. Het zal wel beter zijn,
maar toen ik vóór mij het gele veld en de
blauwe bergen zag en achter mij de Ame
rikaanse stemmen hoorde knauwen,
wenste ik de vooruitgang naar de maan.
Het zal inderdaad wel beter zijn: Afri
ka's geïsoleerdste land, Ethiopië, dat
een „eiland in een continent" is genoemd,
heeft vandaag zijn deuren voor de econo
mische ontwikkeling geopend, voor offi
ciële technische hulp en voor particulier
initiatief. Dat betekent nog geenszins dat
men dit land, dat agrarisch een fabuleus
rijk potentieel heeft, nu maar binnen kan
snellen om er als ondernemer schatten te
verdienen of er in ruil voor politieke
vriendschap technische hulp rond te
strooien. De Ethiopiërs hebben in hun
verleden onaangename ervaringen met
buitenlandse invloed gehad. Keizer Haile
Selassie doseert nu met pijnlijke nauw
keurigheid de gewenste buitenlandse in
vesteringen over zo veel mogelijk landen
uit zoveel mogelijk verschillende kampen.
Hij wenst van niemand afhankelijk te wor
den. De Amerikanen geven drie miljoen
dollar per jaar, helpen bij het onderwijs,
de wegenbouw en de burgerluchtvaart en
verschaffen wat materiaal en training
voor het leger. De Russische hulp beperkt
zich tot het uitstekende hospitaal in Addis
Abeba, dat in schromelijk overdreven
verhalen een centrum van politieke agita
tie is genoemd. De keizer is voorzichtig je
gens communisten. Hij laat wat Tsjecho-
Het zwakste punt van de Ethiopi
sche economie: transport. Regen vult
in een oogwenk de doorgaans droge
rivierbedding die Dire Dawa door
midden snijdt. En aangezien er geen
brug is, moeten de inwoners dan
pootje baden.
Slowaakse en Bulgaarse handel toe, maar
werkt in het Oostblok het liefst met Joego-
slaven, die er een uitstekend bezette am
bassade hebben en een grote handelsorga
nisatie, en die grote projecten, als de bouw
van de haven van Assab, uitvoerden. En
aan westelijke zijde hebben Zweden,
Britten en Fransen ieder zo hun eigen spe
cialiteiten.
Op het terrein van het particulier initia
tief slaat Nederland met de H.V.A.-suiker-
plantage in Wonji ieder ander land met
stukken. Dit is verreweg de grootste parti
culiere investering en het is een zeer lu
cratieve. Is er aanleiding in dit poten
tieel rijke land dat onder een verstandig
bestuur zonder grote schokken politiek
evolueert, méér te investeren? Zeker,
maar met enig voorbehoud en met de
grootste voorzichtigheid, want de Ethio
pische economie heeft zo zijn eigenaardig
heden. En zijn zwakste punt heet trans
port. Het land heeft voor zijn buitenlandse
handel slechts één spoorverbinding, de
oude spoorweg Addis-Djiboeti, de rest
gaat over de weg naar Assab en Massawa.
De hoge transportkosten drijven de ex
portprijzen op tot een voor de concurren
tie nauwelijks meer lonend niveau. Iedere
nieuwe onderneming in Ethiopië moet er
mee rekenen geheel (zoals de H.V.A.), of
voornamelijk, voor de Ethiopische markt
te werken. Ook het binnenlands wegennet
is onvoldoende.
Voor zover het bestaat, is het een van de
weinige zegeningen van de Italiaanse be
zetting. Het grote aantal Italiaanse kleine
technici en vaklieden, zonder wie de Ethio
pische economie terstond ineen zou stor
ten, is een tweede. Nu wordt het wegen
net met Amerikaanse hulp onderhouden
en uitgebreid door de keizerlijke wegen
autoriteit, maar het is een werk van
uiterst lange adem. Zolang dit enorme
land niet door een wijd vertakt wegennet
is opengelegd, kan de Ethiopische econo
mie niet bloeien.
Een voorbeeld? Ethiopië's voornaamste
exportprodukt is koffie, de Ethiopische
provincie Kaffa heeft zelfs vermoedelijk
zijn naam aan deze opwekkende drank
verschaft. Koffie brengt meer dan zestig
percent van Ethiopië's deviezen binnen,
een gevaarlijk eenzijdige stand van zaken
trouwens. Het is voornamelijk wilde koffie
die door de bevolking wordt geplukt wan
neer de wereldprijs dat lonend maakt. De
voornaamste kostenfactor is de transport-
prijs. Welnu. Bij gebrek aan behoorlijk
transport wordt de koffie vaak eerst per
ezelrug vervoerd (het ezelzweet geeft de
eigenaardige smaak aan de voortreffelij
ke Ethiopische koffie) en dan per vlieg
tuig. Bijzonder modern, maar bijzonder
duur. De transportkosten eisen soms ne
gentig percent van de opbrengst op. Wan
neer het huidige wegenplan klaar is, zou
Ethiopië voor meer dan tien miljoen dol
lar aan koffie per jaar extra kunnen uit
voeren.
Dat is maar een van de problemen voor
MNHP'
HUI
i| |i I
de buitenlandse investeerder. De handel
die trouwens zozeer bij de gevestigde be
langen berust, dat men er nauwelijks meer
in komt, voelt het iedere dag. Aanlokke<
lijker zijn dus industrie en cultures. Ethio
pië's enige textielonderneming, een ka-
toenfabriek in Dire Dawa, die slechts tien
percent van de behoefte dekt, keert divi
denden uit van dertig tot vijftig percent,
Het loont dus wel zich het vuur uit de slof
fen te lopen om bij de autoriteiten moei
lijkheden met transfers en vergunningen
op te lossen. Cultures met binnenlandse
afzetmogelijkheden (in Ethiopië wil vrij
wel alles groeien) zijn ook veelbelovend,
mits men althans de problemen baas kan
die het duizelingwekkend ingewikkelde
Ethiopische grondrecht opwerpt. Slechts
een grote onderneming die over veel geld
veel tijd, veel ervaring en veel hardnek
kigheid beschikt, kan hopen, na de uitge
breidste voorbereiding, in Ethiopië aan de
slag te raken.
Naast het H.V.A.-succes zijn er in Ethio
pië ook Nederlandse mislukkingen ge
weest. Zonder te willen zeggen dat er voor
uit Indonesië verdreven Nederlandse on
dernemingen gouden kansen liggen, ge
loof ik toch op z'n minst dat er voor zul
ke bedrijven in Ethiopië mogelijkheden
zijn. Dank zij de H.V.A. heeft Nederland
er een goede reputatie. Het ontmoet wei
nig wantrouwen omdat het geen grote
macht is. De Ethiopische economie is on
derontwikkeld, maar gezond, de Ethiopi
sche dollar is een keiharde valuta, de han
delsbalans toont ieder jaar een gunstig
saldo, nieuwe ondernemingen zijn vijf
jaar belastingvrij en betalen daarna 33
percent winstbelasting. Het loont de moei
te het te proberen, te rade te gaan bij de
geslaagden, zich niet te laten afschrikken
door de mislukten.
Er is naast de economische voordelen
voor de employé's een plezierige bijkom
stigheid: Ethiopië is een prettig land met
een heerlijk klimaat. Het mag zijn dat
Addis geen mondaine metropool is, maar
ondanks de Tsjechoslowaakse handelsrei
zigers, wier schoenen te geel zijn en wier
handel te rood is, is het een werkelijk in
ternationale stad. En zelfs in de provincie
is het wel uit te houden. Men mag mees
muilen om de Franse en Italiaanse vrou
wen die op het terras van het enige hotel
in het industriestadje Dire Dawa onder
de bougainvilles, en ondanks de vliegen,
de „grande dame" uithangen, terwijl een
krassende grammofoon de liedjes uit hun
jeugd in Parijs of Rome speelt. Maar in
twintig stappen staat men in de kleurige
Somali-wijk waar Afrika's mooiste vrou
wen onder hun waterkruiken lopen. En
een kilometer verder lokt het avontuur
daar beginnen de heuvels. En daar, in het
lage struikgewas, wonen de leeuwen.
„In de Napoleontische tijd
was deze hele streek nog wei
nig meer dan een woestijn",
zegt de man van het Vreemde
lingenverkeer in Nervi, terwijl
hij vanuit het raam van zijn
hooggelegen kantoor mijn
blik leidt over het onverge
lijkelijk park. „De boeren, die
in die tijd gedwongen waren
een gedeelte van hun oogst in
te leveren, verborgen zoveel
ze konden tussen de rotsen en
de wilde vegetatie".
Ik kan me hier met de beste
wil van de wereld geen wil
dernis voorstellen. Ik kijk
uit over een zee van palmen
en ander exotisch geboomte
en zie in de verte de Middel
landse zee. Dit gedeelte van
de langgestrekte stad Genua
de gemeente heeft zich
langs de golf uitgebreid en
reikt thans over een afstand
van vijfendertig kilometer van
Voltri tot Bogliasco is be
roemd om zijn weelderige flo
ra. Aanvankelijk heb ik de
grote verscheidenheid van
bomen, bloemen en planten
vanzelfsprekend aanvaard als
een geschenk van het milde
klimaat aan deze contreien,
maar mijn informatiebron
maakt me duidelijk, dat deze
rijkdom zo eenvoudig niet kan
worden verklaard.
„Dit is allemaal het werk
van de markies van Cropallo",
legt hij uit. „Meer dan hon
derd jaar geleden bewoonde
hij de villa, waarin nu ons
kantoor is gevestigd. Hij was
voor zijn tijd fabelachtig rijk
en dankte zijn vermogen aan
de scheepvaart. Gaandeweg
schakelde deze reder met een
hobby voor botanie zijn kapi
teins in om de omgeving
van zijn villa te verfraaien.
Uit alle delen van de wereld
Vijftien kilometer van het centrum van Genua, maar nog
steeds op gemeentelijk gebied, kunnen we wandelen in een
park, waarin bomen staan die afkomstig zijn uit alle delen van
de wereld. Als deze weelderige schoonheid 's avonds verlicht is,
waant men zich in een sprookjestuin.
brachten zij jonge boompjes
mee. In de meeste gevallen
lukte de overplanting uit
stekend en zo ontstond dit
park".
Australië, Afrika, Brazilië,
de Molukken en Californië
hebben met talrijke andere
landen hun bijdragen ge
leverd aan deze unieke tuin.
Hoeveel soorten palmen er be
staan moet u mij niet vragen,
maar ik vind het al heel wat
te vernemen, dat er op deze
tachtigduizend vierkante me
ter grond zesentwintig fami
lies zijn vertegenwoordigd.
Coniferen en cypressen wis
selen af met stadige ceders
uit Libanon en enkele heel
bijzondere pijnbomen, die
overigens alleen in de Oeral
groeien. De verscheidenheid
aan cacteeën heb ik slechts
overtroffen gezien bij een
kweker in San Remo, die hier
van zijn specialiteit heeft ge
maakt.
„In de loop van de jaren
heeft een gebied van vijftig
kilometer in de omtrek hier
van geprofiteerd. Deels langs
natuurlijke weg, deels door
overbrenging van jonge aan
plant is dit deel van de Ita
liaanse Rivièra getransfor
meerd in één grote tropische
tuin. U hebt zeker onze Viale
delle Palme wel gezien?"
Ik verzeker hem enthousiast
deze fraaie palmenlaan niet te
hebben gemist. Dat kan ook
moeilijk, want hij loopt van
het stationnetje naar de
hoofdstraat van het door Ge
nua opgeslokte Nervi.
De werkkamer van de man,
die momenteel de activiteiten
leidt van de Azienda Autono-
ma di Soggiorno van Nervi
Nervi's Bloei klinkt nog wel
zo eenvoudig was eens het
vertrek van waaruit de mar
kies zijn botanische schepping
overzag. Het zal er toen zeker
wat minder verzorgd hebben
uitgezien, want hoe rijk hij
ook was, hij kon onmogelijk
vierentwintig tuinlieden in
dienst hebben, zoals de ge
meente Genua nu. Ook zal er
wel wat hebben gemankeerd
aan de dichtheid van de bos-
sages en wat hij zeker niet
heeft gekend, is de feeërieke
avondverlichting, gedeeltelijk
uitgevoerd door een Neder
landse firma uit Eindhoven,
waarvan ik u de naam moet
onthouden: reclame is vol
strekt taboe in de redactie
kolommen.
's Avonds tegen half negen
slenter ik weer door het park.
Het is er niet al te druk, hoe
wel de banken bevredigend
bezet zijn. Uit tientallen ge
raffineerd opgestelde schijn
werpers wordt licht geworpen
op compacte bladermassa's,
langs grillige stammen en
tegen hoog opgeschoten pal-
menpluimen. Elke kromming
van het pad brengt een
nieuwe verrassing. Op een
grasveldje staat een slanke
kokospalm te pronken een
symbool van Afrika.
Rondom mij bewegen zich
andere bezoekers; zij lijken
schimmen tegen de lichte ach
tergrond. Soms krijg ik de in
druk, dat met de schaar ge
knipte silhouetpoppen levend
zijn geworden. Die indruk is
het sterkst bij het vijvertje
met waterlelies, waar omheen
vijf helwitte beelden zijn ge
groepeerd. Vier ervan zijn da
mes, die vermoedelijk de sei
zoenen voorstellen, de vijfde
is een zeer ontkleed heer met
minder duidelijke pretenties.
De stem van mijn begeleider
verbreekt even de onwezen
lijke sfeer. „In 1949 hebben
wij de proef genomen in dit
park een internationale bal
letgroep te laten optreden.
Ter gelegenheid hiervan was
een tijdelijke verlichting aan
gebracht, die zeer in de
smaak viel. We zijn toen aan
het experimenteren gegaan,
eerst tijdens Shakespeare-
voorstellingen in het open
luchttheater, later ook op an
dere avonden. Bij de verlich
ting van bomen en bomen
groepen treden heel eigenaar
dige moeilijkheden aan de
dag: de schijnwerpers mogen
overdag geen hinderlijke blik
vangers vormen, de kabels
moeten van een bijzondere
constructie zijn, enfin, na heel
wat mistasten hebben we ein
delijk de definitieve vorm ge
vonden en van 1953 af is de
illuminatie definitief ge
worden".
Een slanke Italiaanse in een
moderne hemdjurk wandelt
van beeld tot beeld, verdwijnt
telkens even in een wazige
duisternis en staat dan weer
als een scherpgetekend sil
houet tegen het licht. Bij.het
vijvertje hurkt een klein
meisje en werpt stukjes
brood naar de onzichtbare
goudvissen. Ze is een ragfijne
pop zonder herkenbaar ge
zichtje, niet te beschrijven van
gratie in haar speelse be
wegingen.
„De kabels zijn van Pirelli,
acht kilometer in totaal", zegt
mijn gids droog aan mijn oor.
Ik ruk me los uit de droom
en wandel verder, steeds ge
voed met inlichtingen, die ik
in het halfduister op een pa
piertje krabbel. „De opkomst
van Nervi dateert van 1875.
Toen werd hotel Eden ge
bouwd, in die dagen het groot
ste hotel van de Franse en
Italiaanse Rivièra. Voor de
eerste wereldoorlog wemelde
het hier van Russische groot
vorsten. Zelfs de tsaar kwam
wel eens en er leven nog
mensen, die zich kunnen her
inneren, dat de keizerlijke
slaapwagen op het station be
waakt werd door Kozakken".
In een hoek van het park
vinden we een bank met uit
zicht op een grasveld en en
kele fantastische palmen-
groepen. De stem van de pro
pagandamachine ratelt voort:
„Er is aan deze illuminatie
ook een sociale kant verbon
den. Overdag, wanneer de be
volking werkt, kunnen prak
tisch alleen de vreemdelingen
van het park genieten. Nu
heeft ook het dorp zelf de ge
legenheid het eigen bezit in
zijn volle schoonheid te zien
en het dienstbaar te maken
aan een gezonde ontspanning".
De bijna volle maan drijft
boven de bomen aan een wol
keloze hemel. Plotseling weet
ik heel zeker, dat geen kunst
matige verlichting hiertegen
op kan.
J. J. F. Kemming
Heel gevaarlijk
Ik geloof dat ik me wel een voorzichtig
mens kan noemen in het verkeer. Ik loop
netjes over de zebra's, houdt rechts, kijk
uit, laat rechts voorgaan, ga in de stad
slechts met tegenzin van het trottoir om
slaktrage drentelaars te passeren. Ik ge
loof in knipperbollen, flikkerlichten, ver
keersborden, verkeersagenten en heren in
het verkeer, en ik bevond me daar tot gis
teren wel bij.
Gisteren, op het moment dat het me
niet wel meer werd, liep ik op het enige
veilige terreintje dat de voetganger is toe
gewezen, het trottoir. Ik gnuifde om een
ballonjurk, de zon scheen, het was prettig
druk en niet t e druk, ik voelde me in een
uitnemende stemming.
En toen kreeg ik op het alleronverwachts
een dreunende klap van achter, er priemde
iets in mijn benen, ik duikelde met mijn
neus tegen de onvoorstelbaar harde eta
lageruit en een stem zei: „P'rdon!" Me dui
zelig omkerend zag ik een ,jhalf Engels"
gevaarte van onmenselijke afmetingen.
Het was wit en glom van chroom overal.
Er staken punten uit en remmen, en er
hingen zakken aan vol etenswaar. Enorme
wielen als zonnen blikkerden onder het
geheel en een tragisch baby-gekrijt steeg
er uit op. Een rood hoofd keek over de
bovenkant.„P'rdon!" zei het hoofd nog
eens.
Ik keek naar twee ladders in mijn kou
sen, naar twee bloedstraaltjes die langs
mijn kuiten siepelden. Ik veegde ook mijn
neus schoon, beschadigd als die was door
de etalageruit. De tank zette zich weer in
beweging, de zonnen begonnen te wente
len, het gekrijt nam af in sterkte. Groot,
goddelijk, dreigend, een juggernaut gelijk,
verdween het witte gevaarte in de verte.
In mijn verhit gemoed was geen plaats
meer voor ballonjurken, etalages of gezel
lige drukte. Er woelden wraakgedachten,
plannen voor petities aan de Tweede Ka
mer, wetsontwerpen waterdicht als geen
andere. We regelen het verkeer, we be
schermen de burger, we bestraffen de boos
doeners. Gevaarlijke vehikels voorzien we
van gele bordjes, we verbieden uitsteeksels
en lawaai. Maar één vehikel, gevaarlijk
als geen ander zien we over het hoofd, de
kinderwagen!
Ik wil een wet waarbij de formaten voor
deze nuttige vervoersmiddelen worden vast_
gesteld, ruim vastgesteld, laten we zeggen
tien centimeter om de buitenwerkse maat
van een flink uit de kluiten gewassen baby
Dan houdt men een beschaafd klein kar
retje over. Chroom mag er aan voor wie
daar nu eenmaal dol op is, en ook een kap
- maar zonder pieken - tegen de regen.
Remmen, wielen, zakken, duwstangen,
spatborden worden teruggebracht tot nor
maal formaat. De kleur mag naar verkie
zing zijn maar een voorlichtje lijkt voor
de duistere avond wel op zijn plaats. En
dan - en dat is heel erg belangrijk - moet
de hele voorkant rond en glad zijn als een
ei en voorzien van een dik, sterk verend
kussen van schuimrubber. En o ja, rij-
vaardigheidsproeven dienen te worden ge
houden in een drukke straat vol lopende
en stilstaande dames met nieuwe nylon
kousen en dunne jurken en zonnige hu
meuren. Wie zich daar vol decorum en
zonder brokken te maken doorwerkt, mag
wat mij betreft zijn of liever haar kinder
wagenrijbewijs hebben.
Komaan, heren van de Tweede Kamer,
wie waagt er zich aan?
Bob Tadema-Sporry
WASHINGTON (Reuter) De bekende
Amerikaanse toneelschrijver Arthur Mil
ler is in hoger beroep vrijgesproken van
de hem ten laste gelegde „minachting voor
het congres", waarvoor hij verleden jaar
in eerste instantie tot eer voorwaardelijke
straf van dertig dagen gevangenisstraf en
vijfhonderd dollar boete was veroordeeld.
Miller had tegenover een congrescom
missie geweigerd de namen te noemen van
communistische schrijvers, die hij in 1949
had ontmoet.
GENUA (UPI) De componist Igor
Strawinski is donderdagavond met zijn
echtgenote aan boord van de „Christoforo
Colombo" gegaan. Hij zal een tournee van
vijf maanden door Europa maken. Op 23
september gaat hij naar Venetië, waar de
première van zijn nieuwste opera „De
klaagzangen van Jeremiah" zal plaats
hebben.
Advertentie
WONDEREN DER TECHNIEK!
VLIEGENDE SCHOTELS
Nog niet. Maar wel
RENAULT FRéGATE TRANSFLUIDE
De gemakkelijkst berijdbare wagen
ter wereld.
STUREN EN GASGEVEN.
Meer hebt u niet te doen.
Nadere inlichtingen en demonstratie:
BERLIJN. Er is op wreede wijze een
einde gemaakt aan het plan van den
luchtvaarder Graaf Zeppelin, met zijn
luchtschip 24 uren in de lucht te blij
ven en zoodoende den hem voor dit
kunststuk toegezegde regeeringsprijs
van 500.000 Mark te ontvangen. Na een
voorspoedige tocht zou het gevaarte te
Echterlingen landen, doch er stak een
storm op, die het gevaarte tegen de
landingspaal sloeg. Het ontplofte en
was in enkele oogenblikken door vlam
men verteerd. Eenige persoonen, die niet
snel een heenkoomen vonden, werden
gekwetst. Tot het ongeluk heeft veel
bijgedragen het domme gedrag der of
ficieren, die alleen letten op het stram
in de houding staan der soldaten, in-
plaats van hen te bevelen, het lucht
schip aan de neerhangende touwen in
bedwang te houden opdat het niet door
den storm meegesleurd zoude worden.
