Para's en FLN-guerilla's voeren
Algerije's werkelijke dialoog
TIP VAN BOOTZ
Paramount
de lichte
sigaret,
die veel
zachter is
Fa. B. ENGELENBERG
Herziene vergunning voor Westduitse
wapenindustrie
Harmonie
iiSfU.
<^Praatótccl
GA
FLITSEN
NAAIMACHINES
Met Massu en Trinquier op operatie in
de bergen: „Wat een kerels
die fellagha, hoed af voor hen"
MITRAILLEURS,
MIST
EN MODDER
DONDERDAG 27 NOVEMBER 1958
3
In het nauw
Tunesië neemt condities
voor wapens van V.S. aan
Dezelfde taal
het vanouds bekende aperitief
Waarom sjouwt u?
Voor ƒ10.50 douwt u!
Normal King Size f1.-
Dp de'
Indonesische werf krijgt
Japanse bijstand
Mis die
aansluiting
Verzending van zeepost
(Van onze reisredacteur)
PALESTRO, november. - HET REGENDE HARD. Uit de grauwe wolken,
die aan de donkere bergtoppen hingen, bleef het water vallen en dat water
maakte van de lichtbruine aarde van Kabylië een soppige, gele brei, die
geleidelijk aan alles begon te bedekken: de wielen van de trucks en jeeps, de
kanonnen en vooral de schoenen en de vechtpakken van vijfduizend Franse
soldaten. Die gele klei kleefde zelfs in hun baardstoppels. Vier dagen en vier
nachten ononderbroken operaties tegen de F.L.N.-guerilla's hadden hun jongens
gezichten bleek en moe en oud gemaakt. Vier nachten buiten slapen in de kou en
de regen, vier dagen, van het eerste tot het laatste licht, berg-op berg-af glibbe
ren, vallen in de blubber, opstaan, vloeken, hijgen, totdat eindelijk de venijnige
zweepslagen van automatische wapens, weerkaatsend tussen de harde rotsen,
vertelden dat de opgejaagde F.L.N.-guerilla's nabij waren. Vijduizend Franse
soldaten, twee crack-parachutisten-regimenten, infanteristen en artilleristen tegen
vierhonderd man van het Algerijnse nationale bevrijdingsleger, twee „katibah's"
(compagnieën) en één commando van de „Wilaya IV". De generale staf in
Algiers had besloten het F.L.N. nog eens een harde slag toe te brengen en
niemand minder dan generaal Massu opdracht gegeven de grootscheepse
operatie te leiden. Achter beide besluiten scholen politieke redenen. Een aan
zienlijk jachttableau van dode rebellen zou de Algerijnse verkiezingen van
30 november geen kwaad doen en het werd ook tijd generaal Massu aan zijn
werkelijke functie terug te geven. Maar kleumend tussen regen en modder
dacht geen van de officieren en soldaten aan politiek. Zij dachten aan een bed,
aan wijn en hete soep. Zij hadden in vier dagen honderdveertig van de vier
honderd F.L.N.-rebellen gedood.
Op het kruispunt in het miezerige plaats
je Aomar, waar ik mij bij het regiment
van de roemruchte kolonel Trinquier had
gevoegd, sliepen de parachutisten tegen
elkaar geleund in hun vuile trucks. Hun
strijdlust leek in de modder gesmoord.
Totdat een veldtelefoon begon te kakelen
in het mysterieus jargon der militairen:
„Bruno van Plané, Bruno van Plané. Wij
hebben contact met het Fellagha-comman-
do tussen Golf 31 en Lune 14probeer
het vast te spijkeren". De para's ont
waakten alsof er een wekker bij hun oor
was afgegaan. Binnen twee minuten maal
den de trucks de modderige weg onder
hun wielen weg. Binnen vijftien minuten
stopten zij vijftien kilometer verder. Bin
nen luttele seconden waren de para's uit
de trucks, trokken zij hun vechtpetj es
wat vaster op het hoofd in hun grenzen-
loos zelfvertrouwen minachten zij het ge
bruik van helmen en waaierden zij uit
over de berghellingen. Ik volgde glijdend,
binnen twee minuten buiten adem, de ko
lonel Trinquier, heuvel- op naar een
„mechta", een klompje armzalige hut
jes, waar hij zijn commandopost ging ves
tigen. Twintig Kabylvrouwen, wier gele
en rode jurken een haast ongepast vro
lijke noot in dit mistig en somber décor
vormden, hadden zich met hun kinderen,
angstig en uitdagend-vijandig tegelijk, in
de uiterste hoek van de „mechta" ge
drukt. Parachutisten zijn ongeduldige
lieden. Hun mannen waren verdwenen.
Gevlucht, gearresteerd? „Zij zijn aan het
werk", zei een majoor koeltjes. Men moet
kortaangebonden para-officieren nooit te
veel vragen.
Zo begon de omsingeling van het F.L.N.-
commando en terwijl de stemmen der
officieren uit de veldtelefoons soms over
stemd werden door het hamerend rat-tat-
tat der mitrailleurs volgde ik de opera
tie op de kaart van kolonel Trinquier. Het
zwart, dat de posities van de Franse infan
teristen aangaf, bewoog langzaam en aar
zelend en bracht Trinquier en zijn officie
ren tot uitlatingen, die ik moeilijk kan aan
halen. Na twintig jaar oorlog heeft de
spreektrant van hoge Franse officieren o
zo weinig met de schone letteren meer ge
meen, dat men een uitgebreide kennis van
het Parij se bargoens, alsmede een anato
misch woordenboek, nodig heeft om hen
te begrijpen. De blauwe cirkeltjes der pa
rachutisten gingen daarentegen als kwik
zilverdruppels over de kaart. En tussen
het blauw en het zwart schoof, als een stuk
wild in het nauw, een rood vlekje, het
F.L.N.-commando, nog slechts 85 man
sterk. Het had al vijftien man verloren.
Trinquier, de ijzerharde contra-terrorist,
die de „casbah" van Algiers zuiverde van
terroristen op een manier die, evenals zijn
spreektrant, weinig van doen heeft met
wat men ons omtrent de Franse cultuur
leerde, Trinquier, een van de grondleggers
Advertentie
Doelstraat 59 - Haarlem - Iel. 15252
'v
AUTOLAKKEN
WASHINGTON (Reuter) Het State
Department heeft meegedeeld, dat Tunesië
bij de aan de gang zijnde onderhandelin
gen over de aankoop van wapens de ge
bruikelijke Amerikaanse voorwaarden
heeft aanvaard. Deze voorwaarden houden
in, dat de wapens slechts voor zelfver
dediging worden gebruikt en niet worden
doorgeleverd aan derden zonder de toe
stemming van Amerika,
van de dertiende mei, indertijd zijn ner
veuze onwennigheid in de politiek op het
forum van Algiers verbergend achter een
uitdagende blaf toon jegens „het systeem"
Trinquier, de parachutisten-kolonel, raak
te hier in zijn element. Ontspannend en vro
lijk haast, nu eindelijk de jacht was ge
opend, dirigeerde hij met bliksemsnelle
beslissingen de bewegingen van zijn pa
rachutisten, vermoedelijk de beste sol
daten ter wereld. Deze strijd, deze jacht,
dit spel is een oud spel en deze man, deze
officier leek ervoor geschapen. Voor het
eerst begon ik de kolonel, die mij in de
„casbah" een brute beul en op het forum
een ordinaire schreeuwerd had toegele-
ken als een aantrekkelijk en natuurlijk
man te zien. Dit spel heeft een vreemde
aanstekelijkheid, niet ongelijk aan die van
een stierengevecht, en gebiologeerd haast
zag ik toe, hoe op de kaart de ring van
blauwe en zwarte cirkeltjes zich om het
wanhopig heen en weerschuivende rode
kringetje sloot. Haast met teleurstelling
zag ik hoe het op het allerlaatste ogenblik
door de ene resterende opening naar bui
ten schoof. De verslagen stem van een in-
fanterie-luitenant-zei over de veldtelefoon:
„Zij zijn er door.... wij hebben twee do
den en zeven gewonden aan onze kant".
Het was Trinquier zelf, die mij uit de ban
van het spel haalde. Met de bewondering
van de stierenvechter voor de stier, zei hij
„Wat een kerels hè, die „fellous", 85 man
tegen duizend en ze komen er door.
Ze vechten als leeuwen, ze geven zich
pas over als ze zo zwaar gewond zijn, dat
ze niet meer verder kunnen. Ze hebben
geleerd hoe ze moeten vechten, ze doen
in training en hardheid voor onze para's
niet onder." En tien minuten later vulde
generaal Massu, zijn melancholieke jacht
hondengezicht druipend van de regen, het
beeld voor mij aan, een beeld dat nogal
verschilt van de versie die men in Algiers
verkoopt en die wil, dat het moreel van
het F.L.N. gebreken is, dat het geen muni
tie meer heeft en dat het eind van de strijd
nabij is. In zijn hoofdkwartier in de open
lucht bromde generaal Massu mij toe:
„Je had de lijken moeten zien. Zij hadden
hun zakken vol munitie. Goed gevoed.
Goed gekleed. Stevige jongens, harde
knapen. Vechten tot het laatste. Hoed af."
Hij veegde de regen uit zijn snor en gaf
order op te breken. Dë .truck? met. para's
rolden weg in de vallende, natte scheme
ring, op weg naar een nieuwe gewapende
ontmoeting tussen de enige twee partijen,
die hoe tegenstrijdig dat ook klinkt
elkaar in Algerije lijken te begrijpen, de
para's en de fellagha.
Zij spreken dezelfde taal. De F.L.N.-
rebellen, die in vier jaar strijd zeventig
duizend man verloren, die geen respijt en
geen promoties, geen warme kwartieren of
comfortabel verlof kennen, voor wie ieder
gevecht een strijd van één tegen tien is,
maar wier verbetenheid geenszins aflaat.
De para's die na Indochina, Tunesië,
Egypte en Algerije nog maar één weg en
één leven kennen en wensen: „la Bagar-
re", het gevecht. Het is minder hun schuld
dat het zo gelopen is, dan die van sommi
ge oude Franse politici. Het lijkt dat som
mige van de „nieuwe" Franse politici een
nog gevaarlijker spel willen spelen. Wan
neer minister Soustelle uitroept: „De pa
ra's zijn niet alleen de élite van de armée
maar ook de elite van de natie", omdat
het hem behaagt dat zij zulke grote risi
co's durven te nemen, dan zegt hij iets,
dat ons griezelig bekend voorkomt.
Advertentie
per grot'
fles <6.10
WASHINGTON, (Reuter) Het Ameri
kaanse departement van Buitenlandse
Zaken heeft laten weten, dat alleen de
Raad van de Westeuropese Unie zeggen
schap heeft over eventuele wijziging van
de beperkingen die aan de Duitse defensie
industrie zijn opgelegd. Een woordvoerder
zei dit in antwoord op- vragen over een
persbericht dat de Verenigde Staten had
den besloten voorstellen te steunen om
sommige beperkingen van de Westduitse
wapenindustrie op te heffen. Volgens de
„New York Times" zouden die voorstellen
vermoedelijk op de komende NAVO-
ministerraad in Parijs worden besproken.
Advertentie
Alle merken, dus ruime keuze.
ENGEL, Gr. Houtstr. 181 Tel. 14444
Advertentie
Zie advertentie SCHOUS van 1854
De woordvoerder legde er de nadruk op
dat Amerika geen lid van de Westeuropese
Unie is en zei niets te weten van Ameri
kaanse plannen om de kwestie in de
NAVO-raad ter sprake te brengen. Hij zei
wel dat elk NAVO-land elk gewenst on
derwerp naar voren kan brengen. Ameri
kaanse functionarissen zeiden, dat de
kwestie op het ogenblik geen onderwerp
van bespreking op diplomatiek niveau is
en dat er ook binnen de Amerikaanse re
gering niet over is gesproken. Zij brach
ten in herinnering dat de Westeuropese
Unie er enige weken geleden mee heeft
ingestemd dat West-Duitsland een bepaald
type anti-tankraket en een opleidings
schip voor de marine groter dan 3.000 ton
zou vervaardigen. Het verdrag van de
Westeuropese Unie voorziet in de moge
lijkheid van wijziging van de beperking
der Duitse wapenindustrie terzake van
projectielen voor korte en lange afstand,
oorlogsschepen van meer dan 3.000 ton en
strategische bommenwerpers, aldus deze
functionarissen.
BONN, (UPI) Het Westduitse minis
terie van Defensie zegt in een verklaring
dat opheffing van het verdrag van Brussel
waarbij West-Duitsland verboden werd zes
typen van wapens te bezitten of gebruiken,
niet nagestreefd wordt. De wapens welke
West-Duitsland niet mag bezitten zijn
kernwapens, chemische en bacteriolo
gische wapens.
Advertentie
Een mij zeer goed bekend
echtpaar houdt een televisie
asiel, dat wil zeggen, men kan
er altijd terecht wanneer men
als T.V.-misdeelde een avond
je onbedwingbare behoefte
heeft naar het scherm met de
poppetjes te kijken.
Dezer dagen mocht ik dit
culturele onderdak genieten
en daardoor was ik in de ge
legenheid, kennis te nemen
van een interessant en didac
tisch programma. In het
woordenboek staat achter
„didactisch": „lerend" en dat
bedoel ik er ook mee. Men
kon van de T.V. heel wat op
steken en van de gastheer
trouwens ook, want hij rookte
mijn merk.
Het ging over dieren en dat
trof ik bijzonder, aangezien ik
liever dieren zie dan mensen
hoor. Achter „mensen" moet
géén komma staan, want ik
bedoel inderdaad alleen maar
„horen". Mensen zién is heel
wat anders en dat kan vaak
zeer interessant zijn.
Waarmee ik de lieve lezer
duidelijk meen te hebben ge
maakt dat ik de stomme tele
visie zo die alsnog zal wor
den uitgevonden als een
geniale bijdrage tot mijn ont
spanning zal beschouwen.
Dieren op 't televisiescherm
boeien vooral door hun ont
roerende argeloosheid. Zij
weten namelijk niet dat zij
worden uitgezonden en zetten
geen gelegenheidsgezicht, noch
maken zij bestudeerde gebaren
a la Pietenuiljunior. Zij be
wegen zich door het beeld als
of zij volleerde acteurs zijn
en dat zijn ze trouwens ook,
aangezien een volleerd acteur
zich geheel en al met zijn rol
moet kunnen vereenzelvigen.
Ik zag een tijger zijn rol van
tijger spelen met een gemak,
alsof hij zijn leven lang nooit
iets anders had gedaan.
Dieren voor de camera wil
zeggen, dat een tipje van een
sluier wordt opgelicht. Men
kan het betreffende beest in
de ogen kijken en bestuderen,
zonder dat hij het merkt.
Mensen voor de camera wil
zeggen, dat er een extra
sluiertje wordt neergelaten.
Zij beseffen immers maar al
te goed, dat een duizendvou
dige „men" ieder spiertje van
hun gelaat nauwlettend in de
gaten houdt en dat doet hen
onwillekeurig trachten, met zo
charmant mogelijke spier-
trekkinkjes voor de dag te
komen.
Maar pratende mensen voor
de camera is de grootste tra
giek van dit moderne leven.
Zij betogen, knikken, gebaren
en aarzelen volgens recept en
kijken u daarbij geregeld
smekend in de ogen, alsof zij
u willen bezweren toch te ge
loven wat zij zeggen. En de
tragiek is, dat zij niet zien of
u het gelooft.
Zo komen we vanzelf op het
onderwerp „epiloog", oftewel
„dagsluiting" zoals dat vol
gens andere theologische op
vattingen heet.
Het is afgezien van alle
algemene en persoonlijke be
zwaren tegen pratende mensen
op televisieschermen een
apart genoegen bepaalde figu
ren de dag te zien en te horen
sluiten met een woord „van
mens tot mens", dat de diepste
roerselen des harten oproept
en tere snaren in het mense
lijke gemoed zoekt.
Mijn gastheer en gastvrouw
moeten ongetwijfeld zoals
zovele uitverkorenen die tele
visie hebben betere mensen
zijn dan ik en allen die nog
aarzelen om „met de dealer
te praten". Zij behoeven
slechts te zitten en oren en
ogen open te zetten om hun
dag gesloten te krijgen op een
wijze, die het grove materia
lisme vérre van hen houdt en
hun gedachten vastlegt op
diepzinnige levensvragen-met-
antwoorden.
Doch die avond van de die
ren liep het enigszins anders
en dat heeft mij weer enig
vertrouwen gegeven in mijn
halsstarrige weigering om
vooralsnog de televisie als
een onmisbare culturele factor
in huis te accepteren.
De dagsluiting ging gepaard
met een aardig en ingenieus
gevonden experiment, dat
kracht moest bijzetten aan een
aanvaardbaar en levensecht
betoog over de noodzaak van
harmonie in het huwelijk.
Twee jongelui illustreerden
namelijk dit betoog met piano
muziek, terwijl een der in
strumenten van eniige ont
stemming blijk gaf. Waarmee
was aangetoond dat twee in
strumenten, gelijkelijk muziek
voortbrengend, gelijkgestemd
dienen te zijn om harmonieus
samen te klinken en aldus een
eenheid van toon voort te
brengen.
Het is inderdaad waar, dat
een huwelijk een kwestie van
akkoorden is handels
akkoorden soms ook en dat
de echtelieden „op dezelfde
golflengte" dienen uit te zen
den, willen zij elkander ge
lukkig maken.
Ik vond het een navrante
illustratie van het probleem
en het stemde mij tot naden
ken dat nog voortduurde
nadat het gloeiende televisie
puntje reeds lang was uitge
doofd.
Mijn gastheer zei wrevelig:
„Met een piano kan je naar de
stemmer gaan".
Ofschoon nooit iemand met
zijn piano naar de stemmer
gaat, doch de stemmer bij zijn
piano laat komen, deed dat
niets af aan de bedoeling van
zijn opmerking: in een huwe
lijk kan men een valse snaar
niet zo gemakkelijk laten bij-
stemmen het is vaak niet
een kwestie van onwil, doch
van onmacht om de innerlijke
snaren op de juiste toonhoogte
te brengen.
„Onzin", zei mijn gastvrouw
kriegel. „Als je maar wilt,
kan alles".
Waaruit ik helaas moest af
leiden, dat er symbolisch
gesproken iets mis was met
de twee piano's in huis.
Het gesprek ging in ver
sneld tempo door en ken
merkte zich door de nadruk
kelijke stelling van mijn gast
heer, dat een mens zichzelf
niet gemaakt heeft en er dus
niets aan kan doen, wanneer
ergens een snaartje anders
klinkt dan het overeenkom
stige snaartje van zijn ega.
Zijn vrouw daarentegen be
toogde zeer krachtig en her
haaldelijk, dat het bij hem
een zaak van koppigheid en
eigenwijsheid was, om niet te
zeggen van egoïsme en tyran-
nie. Want hij wilde dat ieder
een naar zijn pijpen danste en
lat men zich richtte naar wat
hij dacht en wenste en deed.
Aangezien het bedtijd werd,
kon ik mij gemakkelijk ont
trekken aan het strijdtoneel
en schudde ik haastig handen
waarbij mij opviel dat de
echtelieden zeer somber en
korzelig over mijn hoofd heen
naar elkander keken, terwijl
in hun blik het vaste voor
nemen schitterde om na mijn
vertrek de degens weer op te
nemen en elkander venijnige
prikken toe te brengen.
Het was een klare herfst
avond, waardoorheen ik mijn
weg naar huis zocht een
avond met hier en daar een
vleugje mist en nachtvorst op
de daken en de hekken.
Het was een zeer geschikte
avond om langzaam te wan
delen met de eigen gedachten
als enig gezelschap. En mijn
gedachten zeiden ofschoon
ik afkeurend mijn hoofd tegen
hen schudde „Als de tele
visie nu eens niét met een dag
sluiting op de proppen was
gekomen en de mond gehou
den had over het onderhavige
probleem, zouden de echte
lieden waarschijnlijk eensge
zind ter bedde zijn getogen,
gestemd of niet".
„Onzin", zei ik.
„En nog wat. Als die twee
piano's nu bereid zijn zichzelf
te laten stemmen, opdat ze
larmonieus klinken moet
de ene dan de toonhoogte van
de andere aannemen of de
andere van de ene?"
„Onzin", zei ik.
„En afgezien van dat pro
bleem", gingen mijn gedach
ten verder, „zou het niet beter
zijn geweest de slapende hon
den niet wakker te maken?"
Waarmee mijn gedachten
mij duidelijk wilden maken
dat men zelfs met dieren op
het televisiescherm voorzich
tig moet zijn. J.L.
Weinig verandering
Heeft u 'em al?
Ik wel hoor, al een dag of tien.
En ik heb hem even grondig doorgeno
men ook. Je moet toch weten waarin een
nieuwe uitgave van de vorige verschilt.
Dat viel me eigenlijk wel tegen.
Een werst is 1066,781 meter gebleven en
een theelepeltje 3 cm3, terwijl het verschil
in tijd van de hoogste waterstand te Korn-
werderzand ten opzichte van Rotterdam
nog steeds 4.53 uur is. Dan bleef de burge
meester van een grote stad: Hoogedelacht
baar, en een minister: Excellentie, evenals
de afstand ZutfenDelfzijl 176 km. en de
autonummers van Zuid Rhodesië en Hong
kong respectievelijk SR en HK.
De klok in Rio de Janeiro blijft 9 uur
aangeven als het bij ons 12 uur in de mid
dag is en het gewicht van een Dram (dr.)
is nog altijd 1,77 gram. De Peso staat
30,40 genoteerd en de Drachme 12,67,
voor Grote slam krijg je 1500 punten, ten
minste als je kwetsbaar bent, op een brief
van 1567 grammen moet een postzegel van
80 cent en ECOSOC is onveranderd de af
korting gebleven voor de Economische en
Sociale Raad van de Verenigde Naties.
Interesseert u dat allemaal niet?
Och kom, het staat toch echt in een
boekje dat u het hele jaar bij u draagt en
in vele gevallen nogal na aan het hart.
Vindt u het alleen belangrijk om uw ge
wicht te noteren, de maat van uw boord,
het telefoonnummer van Marie en de da
tum van uw trouwdag?
Goed, maar daarom hoeft u de rest toch
niet te verwaarlozen. U heeft toch wel ge
keken hoe kerstmis in 1959 valt?
Slecht hè, vrijdag en zaterdag. Gelukkig
dat 1960 een schrikkeljaar is,want stel je
voor, zaterdag en zondag en dat met een
algemene vrije zaterdag in het nabije ver
schiet.
En pasen is vroeg hoor, 29 en 30 maart.
Maar hoever Moskou wel weg is kunt u in
1959 niet meer nazien. In de tabel van de
K.N.A.C. is Milaan daarvoor in de plaats
gekomen, dat scheelt meer dan de helft-
van de afstand. Een goede maatregel. Die
1070 kilometers naar Italië zijn nog te
doen, maar aan die slordige 2548 naar het
Kremlin kwam tóch geen mens in zijn
vakantie toe.
Kan u dat óók niet schelen?
Vindt u alleen de lege blaadjes voor uit
geleende boeken, notities en kas doelma
tig?
Dat is uw goed recht.
Maar die pagina's met verkeersborden
moet u toch wel even doornemen, al is het
maar om het jaar goed te beginnen.
En, o ja, vergeet u vooral het belang
rijkste niet.
Van een zuiver inkomen van 33.959
moet in groep III op de kop <tf f 12.143
belasting worden betaald.
Hetzelfde als verleden jaar.
U kunt daar dan vast rekening mee
houden.
Clemens Pincet
KOBE (UPI) De zware Kawasaki-
industrieën in Japan hebben een contract
voor hét verlenen van technische bijstand
getekend met de Indonesische scheeps
werf Caria. De maatschappij zal specia
listen naar Indonesië zenden en ander
zijds zullen Indonesische afgestudeerden
naar haar bedrijven in Japan worden uit
genodigd. De beide contractanten hopen,
dat de kosten een post zullen gaan vor
men van de Japans-Indonesische herstel
betalingen. Men verwacht daar weldra
officiële besprekingen over.
De directeur van de werf Caria, R. Mar-
danus, verklaarde in Kobe, dat deze werf
de eerste van Indonesische oorsprong is.
Zij werd in 1952 opgericht en tot dusver
bouwde zij honderdtien schepen van min
der dan zeshonderd ton. Maar met deze
Japanse bijstand hoopt zij spoedig sche
pen tot een tonnage van 2000 op stapel te
kunnen zetten.
Advertentie
im
Voor kiekjes
binnenshuis:
de leukste
leven
Met de volgende schepen kan zeepost worden
verzonden. De data, waarop de correspondentie
uiterlijk ter post moet zijn bezorgd, staan achter
de naam van het schip vermeld.
Argentinië: m.s. „Alberto Dodero" 1/12; Austra-
He: s.s. „Waterman" 6/12; Brazilië: s.s. „Highland
Monarch 1/12; Canada: s.s. „Maasdam" 4/12 en
s.s. „Nieuw Amsterdam" 6/12; Chili via New York
4/12; Indonesië: s.s. „Ulysses" 1/12 en m.s. „Ba-
wean' 4/12; Ned. Antillen: m.s. „Adonis" 2/12:
Nieuw Zeeland: s.s. „Southern Cross" 4/12- Suri-
name: m.s. „Willemstad" 3/12; Brits Oost-Afrika-
3/12,en S.S. „Ferdinand de Lesseps"
6/12. Inlichtingen betreffende de verzendingsdata
i an postpakketten geven de postkantoren.
