TRIUMPH
WYBERT
Britse wapenleveranties aan
dictator Batista gehekeld
Mikojan geeft antwoord
op lastige vragen
PORTRET VAN FRANKRIJKS
NIEUWE PREMIER
Er is een virgikaan geboren!
Eisenhower verzoekt de Amerikanen
hun betogingen te staken
raatótoel
Engelse pers eist het aftreden van
minister Selzvyn Lloyd
3
Vier doden in het verkeer
Drie vrouwen vermoord
door Duitse Landru
Cairo zwijgt over relaties
met Oost-Duitsland
Bonn spreekt over een
diplomatieke breuk
Bulletins over radio-activi
teit in de landen van
Klein-Europa
de
Samenwerking tussen Italië
en de Arabische Republiek
Michel Debré ontvangt beloning voor achttien
jaar onwankelbare trouw aan De Gaulle
tSLit öf bprlFiiFn Mjb
VRIJDAG 9 JANUARI 1959
Spanningen tussen voor- en tegenstan
ders van het staatsdirigisme hebben poli
tieke en maatschappelijke omstandigheden
in land en wereld bepaald, sinds de nood
zaak tot ordening van staatswege zich in
het begin van deze eeuw zo dringend kwam
aandienen, dat grote bevolkingsgroepen er
een streef-ideaal in vonden.
Intussen heeft dit staatsdirigisme zich
in gematigde zowel als extreme vorm
meester gemaakt van de meeste samen
levingen. De wijze waarop het moet wor
den georganiseerd en uitgevoerd is onder
werp van een wetenschap geworden, waar
bij de afzonderlijke wetenschappen gaan
deweg zijn ingeschakeld. Algemeen-maat
schappelijk, economisch, financieel, me
disch, juridisch, psychologisch, fysiologisch
en technisch wordt in staatslaboratoria en
studiecentra de „politiek" van een rege
ring opgebouwd en de wetenschapsmen
sen spelen achter de schermen van het
staatsbeleid een belangrijke rol, die in
sommige landen zelfs een uiterste vorm
van staatsmonopolie heeft gekregen.
Terwijl de mensen der wetenschap in
hun afzondering geen verantwoordelijkheid
wordt opgelegd ten aanzien van de uit
eindelijke politieke koers, trachten zij in
de speciale, enge beperking van het terrein
waarop zij werken een zo volmaakt moge
lijk resultaat te bereiken. Afgezien van de
persoonlijke verantwoordelijkheid, die
ieder mens te dragen krijgt naarmate zijn
geweten hem met zijn handelingen con
fronteert, zijn zij slechts gebonden aan de
opdracht van de staat en zij kunnen niet
gemakkelijk nagaan, of de uitvoering van
die opdracht tenslotte zodanig in het
staatsbeleid zal worden verwerkt dat ach
teraf hun persoonlijk geweten geweld zal
worden aangedaan.
Niet gemakkelijk, doch wel te naastenbij
kunnen zij bevroeden, dat zelfs bij het
aanvaarde extreme staatsdirigisme be
paalde ingrepen in het menselijke leven
tot verboden terrein behoren. In hoeverre
dat bijvoorbeeld het geval is in de kwestie
der atoomenergie, valt moeilijk te defi
niëren aangezien deze energie pas door
zijn toepassing een heilzame of verderfe
lijke consequentie zal krijgen. Doch wan
neer men thans een Amerikaans bioloog en
Nobelprijswinnaar, dr. Beadle, hoort ver
klaren dat volgens hem de staat zal moe
ten beslissen of individuele personen wel
het recht zullen kunnen behouden uit te
maken hoeveel kinderen zij zullen heb
ben, krijgt men de onbehaaglijke indruk
dat hier een „zonder verantwoordelijkheid"
vorsend geleerde verzuimt stil te staan bij
de vraag, of de staat welke staat danook
wel ooit het recht kan worden verleend
zo diep in het persoonlijk leven van het in
dividu in te grijpen dat hij dirigerend op
treedt bij de bepaling van het aantal en
de soort van de menselijke nakomeling
schap.
Dr. Beadle grondt zijn overweging op
het feit, dat de wetenschap diep is doorge
drongen in de geheimen der erfelijkheid
en der evolutie, zo zelfs dat „het mysterie
wordt vervangen door het begrijpen van
het wezen des levens".
Hij heeft dus niet louter het oog op een
dreigende overbevolking, doch ook op een
„selectie naar waarde".
„Reeds lang heeft de mens de mogelijk
heid, plant en dier voor eigen doeleinden
te doen evolueren. Hij zou deze kennis
kunnen gebruiken om zijn eigen evolutio
naire toekomst te richten", aldus Beadle,
die daarmee onomwonden te kennen geeft
dat hij het recht van de staat om „zijn
eigen aantal en soort individuen te maken",
niet betwist, doch zelfs beschouwt als een
bruikbare uitbreiding van het dirigisme.
Natuurlijk is zijn verhandeling niets an
ders dan een theorie, doch er blijkt uit
hoezeer de wetenschap los van de staats-
verantwoordelijkheid en als het ware
werkt met oogkleppen op.
De bij die wetenschap ingeschakelde
mensen zouden zich toch dienen te reali
seren dat het toenemen van essentialiteit
hunner voortbrengselen in de politieke
koers hun een nieuwe, zeer persoonlijke
verantwoordelijkheid oplegt ten aanzien
van datgene, wat zij kunnen en niet kun
nen aanvaarden.
Het lijkt ons dat dr. Beadle zich deze ver
antwoordelijkheid nog niet heeft gereali
seerd.
Op het Stationsplein te Apeldoorn is de
16-jarige scholier A. van Ernst aangereden
door een autobus die slipte ten gevolge van
de gladheid. De jongen liep ernstige ver
wondingen op en overleed korte tijd na
aankomst in het ziekenhuis.
Een personenwagen van een Bredase
houthandel is tegen een boom op de Kruis-
landsedijk te Steenbergen gereden, vermoe
delijk door de gladheid van de weg. De
chauffeur, de 26-jarige gehuwde H. J. Hen
raat uit Oosterhout, kwam om het leven.
De 87-jarige oud-Veenendaler C. Bos, die
sinds enige jaren in een rusthuis te Zeist
vertoefde en die woensdagavond zwaar
gewond werd bij een aanrijding te Zeist, is
donderdag in het Stads- en Academisch
ziekenhuis te Utrecht aan zijn verwondin
gen overleden.
Op de spoorlijn AmersfoortAmsterdam
is de 63-jarige W. van Wijngaarden uit
Utrecht, die met zijn kameraden van een
lijnploeg van het spoorwegbouwbedrijf
langs de spoorlijn in de richting van het
Naardermeer liep, aangereden en gedood
door een trein. De man is waarschijnlijk
misleid door de sneeuwjacht en duisternis.
DETROIT, (Reuter) De Russische vi
ce-premier Mikojan heeft tegenover Ame
rikaanse fabrikanten op het hoofdkantoor
van de Ford-fabriek te Detroit de Britse
oud-premier Churchill ervan beschuldigd,
dertien jaar geleden de koude oorlog te
zijn begonnen. Churchill, aldus Mikojan,
begon de koude oorlog in februari 1946 te
Fulton in de Amerikaanse staat Missouri.
De toenmalige Amerikaanse president,
Truman, stond acher hem, aldus Mikojan.
Op de vraag hoe lang het zal duren voor
dat het in het Russische economische stel
sel mogelijk zal zijn een auto te maken
voor elke arbeider, zoals in de Verenigde
Staten het geval is, zei Mikojan: „Heel
lang". Een directeur van de Fordfabriek
vroeg, waarom de Russen denken dat de
Verenigde Staten oorlog wensen ondanks
de bewijzen dat de Verenigde Staten vre
de nastreven, antwoordde Mikojan, dat de
Russen denken, dat de Amerikanen onge
lijk hebben en de Amerikanen denken, dat
de Russen ongelijk hebben. Salomo zou
waarschijnlijk beide partijen de helft van
de schuld geven, zo voegde Mikojan eraan
toe.
Ook werd hem gevraagd hoe het moge
lijk was, dat hij in 1956 in Boedapest was
en daar gezegd zou hebben dat het voor de
Hongaren het beste was als de Russische
troepen zich zouden terugtrekken, terwijl
vijf dagen later de Russische troepen de
stad binnentrokken om de Hongaarse op
stand te onderdrukken. Mikojan antwoord
de, dat de Russen de zwakke wettige re-
gering-Kadar te hulp waren gekomen, zoals
de Amerikanen in Libanon hadden gedaan.
(Van onze correspondent in Bonn)
In het vijftien kilometer van Venlo gele
gen Westduitse dorpje Kempen heeft een
zestigjarige bouwkundig ambtenaar, die
doorging voor een uiterst correct man, be
kend, in dertig jaar tijds drie vrouwen
vermoord te hebben.
Een toneelspeelster, alsmede 's mans
eerste en zijn tweede vrouw waren zijn
slachtoffers. Men vermoedt, dat hij ook
nog een vierde vrouw om het leven heeft
gebracht.
„Oberbaurat" Ludwig Bellwinkel stond
in Kempen bekend als een zeer correct
man. Vrienden hield hij er echter niet op
na.
In december werd hij gearresteerd na
dat zijn tweede vrouw onder verdachte
omstandigheden was gestorven. Hij be
kende al gauw zijn beide vrouwen doodge
schoten te hebben.
In de gevangenis van Krefeld biechtte
hij eigener beweging ook zijn derde
moord op, in augustus 1928 gepleegd op de
toneelspeelster HansiSterner, die een
kind van hem verwachtte. Hij gaf haar
vergif in. De politie nam aan dat de to--
neelspeelster zelfmoord had gepleegd.
(Van onze correspondent in Bonn
Hoewel van een officieel plan tot het af
breken van de diplomatieke betrekkingen
tussen Bonn en Cairo nog geen sprake
zou zijn, zijn er in kringen van de beide
Westduitse regeringspartijen de
C.D.U. en de Deutsche Partei stemmen
opgegaan om met Nasser te breken. In elk
geval zou van een reis van een Westduitse
missie naar Egypte, ter bestudering van
het Assoeandam-plan, voorlopig geen
sprake meer zijn.
Men wacht hier nog op de bevestiging
door de regering der Verenigde Arabi
sche Republiek, dat de mededeling van de
Oostduitse minister-president Grotewohl
die neerkwam op de uitwisseling van con
sulaten-generaal, juist is. De Westduitse
ambassadeur te Cairo heeft officieel de
opdracht gekregen tegenover president
Nasser op scherpe wijze uiting te geven
aan de Westduitse ontstemming over de
ontvangst, die Grotewohl in Egypte ten
deel is gevallen. In een officiële verkla
ring over de besprekingen van Nasser met
Grotewohl wordt geen gewag gemaakt van
een akkoord om wederzijds consulaten-
generaal in te stellen, zoals Grotewohl
verklaard heeft. De besprekingen hebben
over „economische en handelsbelangen"
gehandeld.
Tegenactie
Inmiddels zijn in parlementaire kringen
te Bonn tegenvoorstellen gedaan, die be
doeld zijn om Nasser politiek te treffen.
Er is voorgesteld om de Bondsdagdelega
tie, die een reis door het Nabije Oosten
maakt, aan te bevelen geen bezoek te bren
gen aan de Verenigde Arabische Repu
bliek. Anderen hebben gevraagd, of de re
gering geen consulaat-generaal in Israel
kan vestigen. De uit socialisten en vrije
democraten bestaande oppositie wil ech
ter een geheel andere kant op. Zij eist, dat
de „Hallstein-doctrine" overboord wordt
gezet. Professor Von Hallstein, vroeger
staatssecretaris in het kabinet-Adenauer,
thans president van de Europese Econo
mische Gemeenschap, hield zich aan de
stelregel, dat Bonn geen diplomatieke be
trekkingen zou onderhouden met staten,
die de Oostduitse regering erkenden. Dat
is ondermeer het geval met Finland, Joe
goslavië en de communistische landen met
uitzondering van.. Rusland. Men laat het
van Nasser's verklaring afhangen wat er
verder op politiek terrein tegen Cairo on
dernomen kan worden. Men voelt zich door
Nasser c.s. beet genomen, omdat vóór Gro-
tewohl's bezoek officieel tegenover West-
Duitsland was verklaard, dat van eniger
lei diplomatieke betrekkingen met Oost-
Berlijn geen sprake zou zijn.
BAGDAD, (Reuter) Premier Grote
wohl is donderdag uit Cairo in Bagdad aan
gekomen, voor een bezoek van drie dagen
als gast van premier Kassem van Irak.
Een woordvoerder van het Iraakse minis
terie van Buitenlandse Zaken heeft mede
gedeeld dat de regering niet overweegt di
plomatieke betrekkingen aan te knopen
met Oost-Duitsland.
Hij schreef de Hongaarse opstand toe aan
het stoken van Amerikaanse agenten. Ver
der zei hij dat men te Boedapest begon
communisten op te hangen.
Goede manieren
President Eisenhower heeft er bij de
Amerikanen op aangedrongen geen de
monstraties meer te houden tegen Miko
jan en hem te behandelen met de beleefd
heid en goede manieren die zij „volgens
traditie tegenover bezoekers uit het buiten
land aan de dag leggen".
De Newyorkse „Daily News" schrijft
dat men zich niet over dergelijke betogin
gen moet verbazen, als men bedenkt dat
de demonstranten voor het merendeel
vluchtelingen uit door communisten over
heerste landen zijn. De voorzitter van het
vakverbond A.F.L.-C.I.O., George Meany,
heeft Mikojan in een rede verantwoorde
lijk gesteld voor de slachtpartij na de op
stand in Hongarije. Meany heeft gewei
gerd aan te zitten aan een maaltijd, welke
een aantal vakbondsleiders de Russische
vice-premier aanbood.
Sneeuwballen
Op weg naar een restaurant in Detroit
waar hij met Amerikaanse autofabrikan
ten zou dineren, is Mikojan gisteren met
sneeuwballen bekogeld en uitgejouwd.
Hij werd niet geraakt. Drie Hongaren
werden aangehouden. Er waren honder
den demonstranten. Hongaarse vrijheids
strijders en andere vluchtelingen uit com
munistische landen hadden de twee voor
afgaande avonden vergaderingen gehouden
om plannen te bespreken voor de begroe
ting. Onder hen bevond zich Tibor Magyar
een lid van het Hongaarse parlement ten
tijde van de oktoberopstand.
MOSKOU (UPI) De Russische pers be
steedt veel aandacht aan het bezoek van
Mikojan, hetgeen gezien kan worden als
een teken, dat deze „particuliere" reis
als belangrijk wordt beschouwd. Elke dag
brengen radio en kranten uitgebreide be
richten over zijn ontmoetingen en bespre
kingen en over de Amerikaanse reacties
op zijn bezoek. De nadruk valt op de gun
stige ontvangst die hij gehad heeft en op
het nut dat dit bezoek kan opleveren voor
beter onderling begrip. Veel aandacht
wordt ook besteed aan Mikojan's ontmoe
tingen met industriëlen en vakbondsafge
vaardigden. De minder ernstige zijde van
het bezoek Mikojan's interesse voor de
inrichting van een motel, zijn grappen en
vriendschappelijke handdrukken met vi
ce-president Nixon en minister Dulles,
zijn gastvrije onthaal bij de miljonair Cy
rus Eaton wordt eveneens belicht.
STRAATSBURG (Reuter) In „Klein
Europa" zullen regelmatig bulletins over
de radioactiviteit van lucht, grond en wa
ter worden uitgegeven, zo heeft de Itali
aanse yice-voorzitter van de Euratom-
commissie, Medi, meegedeeld. Hij zei dat
Euratom in staat is de radioactiviteit
nauwkeurig te meten.
Wekker
WASHINGTON (Reuter) In de Ver
enigde Staten is een apparaat ontworpen
dat, in een radio- of televisie-ontvanger ge
monteerd, een hoge alarmtoon laat horen
als het aan een gevaarlijke hoeveelheid
radio-actieve straling wordt blootgesteld.
Het apparaat kost nog geen twintig gul
den.
Advertentie
Wat nu - een virgikaan? Ja, de nieuwe Triumph
sigaret! De milde middenweg tussen Virginia en
amerikaan, een sigaret voor alle rokers. Niet te
scherp, niet te zacht... Mild! Het staat ook op
het pakje; Mild! Zo'n nieuwe sigaret verdient ook
een nieuw jasje; het blauwe doosje van vroeger
is veranderd in het nieuwe, moderne pakje. Met
de nieuwe, moderne Triumph. Metéén proeven!
HET MILDE MIDDEN TUSSEN AMERIKAAN EN VIRGINIA
Wijze woorden
Ik ben in deze rubriek nu al zó dikwijls
aan het woord geweest; ik vind dat mijn
ingeboren bescheidenheid mij er recht op
geeft, ook anderen eens aan het woord
te laten komen. Daarom sta ik, in groot
moedigheid, de mij vandaag ter beschik
king staande plaatsruimte af, ter repro-
duktie van wat in het jaar 1958 an
dere grote geesten hebben gezegd.
Het beste zinnetje vind ik dat wat een
Engelse lord, wiens naam mij helaas ont
schoten is, onlangs heeft gezegd: „als Karl
Marx in onze dagen leefde, zou hij Das
Kapital nooit hebben geschreven, want hij
zou al zijn tijd nodig hebben gehad voor
het parkeren van zijn auto".
En dit is van de markies van Salis
bury: „toen ik jong was, beschouwde men
de Wetenschap als het arme neefje van de
familie, vooral ten opzichte van de Kunst.
Nu is zij de Rijke Tante geworden, waar
de hele familie van afhangt".
De onlangs afgetreden Lord Chief Jus
tice van Engeland, lord Goddard: „de
oorzaken der misdaad zijn vandaag precies
dezelfde als in de dagen van het Oude
Testament: begeerte, de zucht om op ge
makkelijke wijze aan geld te komen, wel
lust en wreedheid".
Jakob Malik, Sovjet-ambassadeur te
Londen: „de tijd rekent af met alle angry
young men".
Sir Basil Henriwues: „er is een tijd ge
weest dat een zonde een zonde was
teoenwoordig is het een complex".
Een zekere meneer Jimmy Edwards: „na
het buskruit is de televisie het ergste wat
de mensheid zichzelf heeft aangedaan".
De bisschop van Coventry: „ik geloof
niet dat men Engeland tot een christelijke
natie kan maken door alleen maar voort
durend „thou shalt not" te zeggen".
De vicaris van Harrows St. John's: „een
van de grootste proeven van 's mensen
oprechte geloof is, wanneer hij in de kerk
zit en merkt dat hij niets anders dan een
briefje van tien shilling bij zich heeft".
Rechter Hilbery: „advocaten zouden
niets meer te doen hebben als iedereen de
waarheid zei".
Aneurin Bevan: „ik weet zelf dat ik al
maar saaier en vervelender word. Mis
schien dat ik daarom wel leider van de
Labour Party zal worden".
Elias
CAIRO (Reuter) In een communiqué
dat te Cairo is uitgegeven wordt ver
klaard, dat president Nasser en premier
Fanfani van Italië dezelfde opvatting heb
ben ten aanzien van het consolideren van
de veiligheid en wereldvrede volgens de
beginselen van de UNO. Zij willen de be
trekkingen en samenwerking tussen beide
landen verstevigen. Er zullen periodiek
bijeenkomsten over kwesties van weder
zijds belang worden gehouden ter verste
viging van de wereldvrede en verhoging
van de welvaart der beide landen. Fanfa
ni is de gast geweest van president Nas
ser die een uitnodiging om Italië te bezoe
ken heeft aanvaard. Aanvankelijk zou Nas
ser vorig jaar een bezoek aan Italië bren
gen. Hij stelde zijn reis echter uit met het
oog op de gebeurtenissen in Libanon.
Advertentie
Bij guur weer te
kunt U verkoudheid
voorkomen met
(Van onze correspondent in Parijs)
Zomin het een verrassing mag heten
dat generaal Charles De Gaulle de heer
René Coty nu als president van Frankrijk
heeft opgevolgd, zomin kan men er zich
over verwonderen dat zijn keuze voor de
eerste premier dei nieuwe vijfde repu
bliek op de zittende minister van Justitie
Michel Debré is gevallen. In de meidagen
van het vorig jaar, toen in Algiers het be
slissende offensief op de vierde republiek
geopend werd, meenden verscheidene
waarnemers in de latere minister van
Voorlichting, Jacques Soustelle, de vroe
gere adjudant van de generaal in Londen,
de toekomstige regeringsleider te herken
nen. De Gaulle heeft Debré echter boven
Soustelle verkozen. De reden? Met de
aalgladde Soustelle was de generaal er
misschien nooit gans en al zeker van ge
weest dat zijn politieke richtlijnen niet
door de minister-president doorkruist zou
den worden. Dat gevaar lijkt met Debré
(vrijwel) uitgesloten. Ofschoon beide gaul
list zijn van de oudste stempel en van uit
gesproken rechtse signatuur, heeft Debré
zich in zijn politieke handelingen en ver
klaringen toch altijd veel dichter dan Sous
telle in de buurt van de generaal gehouden.
Een goed cijfer is hem vanaf de gaullis
tische olympus zeker ook ten deel geval
len doordat Debré, in tegénstelling met
Soustelle, nooit uit de ministeriële ruif
van de gehate goedgeefse vierde repu
bliek heeft willen eten. Hij vergenoegde
zich met de politiek onbelangrijke post
van senator, en voorts overstelpte Debré
onder het oude bewind de kranten met
kopij waarin de gaullistische denkbeel
den vertolkt werden. Debré was in die da
gen fel anti- „systeem", fel anti-partijen,
fel anti-Europees en even fel pro-De Gaul
le en al diens oplossingen voor de talrijke
en veelsoortige problemen die de twaalf
jarige crisis voor zijn land had opgewor
pen. Om aan al die felheden vrijelijk uiting
te kunnen geven, richtte de nieuwe pre
mier enige jaren geleden zelfs een eigen
weekblad op, Courrier de la Colère, koe
rier der toorn, geheten, dat zich evenwel
nimmer in een zeer levendige belangstel
ling van het publiek verheugen mocht.
Als courantier heeft Michel Debré minder
fortuinlijk geboerd dan als minister van
De Gaulle. Ook schreef hij een uitvoerig
pamflet tegen de ministeriële, parlemen
taire en andere profiteurs der vierde re
publiek onder de naam: Deze prinsen die
ons regeren. Nu is Michel Debré dus zelf
tot prins van de nieuwe republiek uitver
koren
Briljant
Michel Debré behoort tot de jonge gene
ratie van Franse politici die in de bezet
tingstijd de ^grondslag legden voor hun
latere loopbaan.
Zoon van een professor in de
medicijnen en kleinzoon van een rabbijn,
bezocht Michel Debré indertijd een van
de oudste Parijse lycea, Montaigne, waar
hij een briljante leerling was. Twintig jaar
oud, verliet hij als jong officier al de ca-
valleristen-school van Saumur, maar, bij
nader inzien, bleek de militaire carrière
hem toch maar weinig aan te trekken. Hij
zwaaide om naar rechten. Maar nog
voor de actieve advocatuur te bereiken,
werd hij door de oorlog en de Duitse bezet
ting al in de politieke strijd geworpen.
Zijn juridische vorming zou hem een
kwart eeuw later niettemin nog te stade
komen toen hij, in juni van het vorig jaar,
tot minister van Justitie in de nieuwe re
gering van De Gaulle werd benoemd.
Michel Debré, wiens voorouders gene
raties lang in de Elzas hebben geleefd,
heeft met alle inwoners van die zwaar-
omstreden „bufferprovincie", een zeer
sterke bijna instinctieve patriottische bin
ding aan Frankrijk gemeen. Een patriot
die zich ook best nationalist durfde noe
men. En voor de nationalist Debré is het
sinds die gedenkwaardige en historische
oproep op 18 juni 1940 uit Londen, altijd
generaal De Gaulle geweest die het Fran
se vaderland symboliseert en incarneert,
die het feilloos kompas is voor Frankrijks
heil en toekomst. Nadat hij door zijn on
dergrondse actie door de Duitsers was ver
bannen en vervolgens uit het gevang ont
vluchtte, werd de jonge Debré in 1945 door
de generaal-bevrijder benoemd tot com
missaris der republiek in de provincie
stad Angers.
Hij nam later deel aan de eerste verkie
zingen voor die Raad der Republiek, de hui
dige Senaat, waarvan hij gedurende tien
jaar de debater was, die het sterkste op
de voorgrond zou treden. En ook hier als
LONDEN (Rtr.) Vele Britse bladen
zijn donderdag fel van leer getrokken te
gen de levering van Britse tanks aan Ba
tista, de gevluchte dictator van Cuba. De
socialistische „Daily Herald" schrijft:
„De tanks die wij aan Batista hebben ge
leverd, worden op het ogenblik door de
woedende revolutionairen op Cuba ten
toongesteld. Waarom hebben wij wapens
geleverd aan een dictator, betrokken in
een burgeroorlog? Dit schandaal moet
door het parlement onderzocht worden. De
minister van Buitenlandse Zaken, Selwyn
Lloyd, moet aftreden".
De liberale „Manchester Guardian" zegt:
„De regering heeft zich weer eens laten
verrassen'' De „Daily Mirror" eist in een
hoofdartikel ondei de kop „Hoe men
vrienden moet verliezen" een duidelijk
antwoord van Selwyn Lloyd op de volgen
de vraag: „Hoe kon het gebeuren dat En
geland maar doorging met het zenden van
wapens naar Cuba. terwijl de Amerika
nen al maanden geleden besloten hadden,
Batista geen wapens meer te leveren?",
schrijft: „Wij hadden nooit wapens aan de
dictator Batista moeten leveren, zijn rege-
Premier Debré
spreektrompet van De Gaulle, die van
zijn kant veel gewicht aan Debré's poli
tieke adviezen moest hechten. Toen de
generaal zich in 1946 terugtrok uit het ac
tieve politieke leven, volgde Debré hem,
ten tweeden male in deze nieuwe maquis.
En zodra de generaal weer opdook als re
geringschef in 1958, stond Debré opnieuw
aan zijn zijde. Op jonge leeftijd (Debré
is nog maar zesenveertig) is hij nu be
noemd tot minister-president, de voor
naamste vertrouwenspost die staatschef
De Gaulle in de vijfde republiek te ver
geven had.
De nieuwe premier, die vier zonen heeft,
onder wie een tweeling, zal zich ook in
zijn nieuwe functie vermoedelijk zo veel
mogelijk in de hoge en machtige scha
duw willen houden van De Gaulle die van
uit het Elysée Frankrijks staatskunde
blijft beheersen. Debré schrijft beter dan
hij spreekt, als orateur zal hij de aan
dacht van het Franse volk niet trekken. De
nieuwe „prins die Frankrijk regeert" zal
zich eerder als trouw uitvoerder dan als
inspirerend leidsman onderscheiden, en
aan die verwachting, gevoegd bij zijn ver
standelijke en andere kwaliteiten, heeft
Michel Debré zijn benoeming door De
Gaulle van eerste minister-president der
vijfde republiek ongetwijfeld te danken
gehad.
ring werd niet alleen in Cuba, maar in
geheel Latijns Amerika gelaakt".
Onze Londense correspondent seint dat
ook Fidel Castro diep gegriefd is over
Britse leveranties van marinevliegtuigen
(sea furies) en andere materiaal aan Ba
tista. Londen hoopt nu door snelle erkenr-
ning van het nieuwe regiem gemaakte
fouten goed te maken.
Londen bereidt zich al vast voor op de
ontvangst van een protestnota uit Cuba,
dat een gunstige handelsblans heeft met
Engeland, die Castro naar men hoopt niet
in gevaar zal willen brengen. De beken
de Engelse schrijver Graham Greene, die
kort geleden uit Cuba is teruggekeerd,
heeft de „grote blunder" van de Britse
regering aan de kaak gesteld. De regering
zou volkomen verkeerd zijn ingelicht over
de gebeurtenissen op het eiland en veel
te lang is doorgegaan met wapenleveran
ties aan Batista.
Selwyn Lloyd wie al jarenlang zwakte
wordt verweten, zal het ongetwijfeld hard
te verduren krijgen, wanneer hij over een
paar weken in het Lagerhuis over deze
zaak aan de tand zal worden gevoeld.
Fidel Castro Ruiz, de 32-jarige Cubaan
se rebellenleider wiens jarenlange verzet
tegen de dictatoi Batista tenslotte tot
diens vlucht heef! geleid, is donderdag
middag de Cubaanse hoofdstad Havanna
binnengetrokken aan het hoofd van de
gepantserde kolonne waarmee hij vanuit
de provincie Oriente is opgerukt.
Castro, een opvallende figuur met een
wilde baard, stond recht overeind in een
jeep, waarin vier man van zijn lijfwacht
met de vingers aan de trekkers van hun
machinepistolen zaten. Heel Havanna was
dol van vreugde.
De kanonnen op het fort Cabana vuurde
21 saluutschoten af. Schepen in de haven
vlagden en floten. Vliegtuigen hielden een
impromptu-luchtparade. Kerkklokken
beierden en de rebellen, die bij duizenden
met hun wapens in de handen op straat
waren, losten vreugdeschoten in de lucht.
Het volk brulde „viva's", en bejubelde
de overwinnaar. Groter wanorde heeft de
Cubaanse hoofdstad in geen jaren gekend:
buitenlanders waren het erover eens dat
zelfs in de dagen direct na Batista's vlucht
niet zoveel munitie verspild is. Autocla
xons loeiden en overal werd onder luid ge
knetter vuurwerk afgeschoten.
Het zakenleven stond volkomen stil. Geen
kantoor of bedrijf had nog personeel, want
iedereen was de straat op gegaan om de
intocht van de bevrijder te vieren. Over
enkele dagen zal, hoopt men, de situatie
weer normaal zijn.
Donderdag hebben ook België, Italië,
West-Duitsland en Zweden het nieuwe re
giem op Cuba erkend.
Uit de Opregte Vrijdagsche Haarlemsche
Courant van 7 January 1859
PARIJS Het zeggen is, dat de oproe
rige bewegingen, welke in
Algerië zijn uitgebroken,
van meer belang zijn dan
die, welke de Franse troe
pen in de laatste tijd zon
der groote inspanning heb
ben kunnen beteugelen. In
officiële kringen houdt
men alles, wat met die bewegingen in
verband staat zeer geheim. Br worden
personen gevonden, die het voor zeer mo
gelijk houden, dat Marocco de hand in
het spel heeft.
