Golden Fiction
Monsters in een Paleistuin
r
Forum over „Verkeer en Welvaart"
Mensen in Amerika
Dreiging van de biologische
oorlogvoering zeer reëel
Geduld gewenst
Zaagsel
Dr. Chisholm waarschuwt:
GOUDEN ARMBANDEN
Onder ons gezegd...
toch maar liever...
raatóteel
JURY
Van dag tot dag
j
Oud-directeur-generaal
van W.G.Oongerust
Dr. Salk reageert op rapport
van W.G.O.
Postzegels ter waarde van
vijfmiljoen gestolen
Russisch centraal partij
comité op 24 juni bijeen
IJDELHEID
Op dè*
Britse arbeiders kunnen
loon per chèque krijgen
INDRUKKEN VAN
EEN RONDREIS
DOOR DE V.S.
DINSDAG 12 MEI 1959
Het conflictje om de tafelschikking in
Genève, waarop de ministersconferentie
gisteren nog vóór haar begin dreigde vast
te lopen, is opgelost. De formule, die voor
die oplossing is gevonden, wordt aan wes
telijke kant als een westelijke overwin
ning, aan communistische kant als een
communistische overwinning voorgesteld.
Maar in feite is het toch wel zo, dat het
westen het meeste water in de wijn heeft
gedaan en dat de positie van de Oostduit
sers op de conferentie daardoor niet on
aanzienlijk is versterkt.
De westerse diplomaten hebben daaruit
opnieuw kunnen leren hoezeer zij op hun
hoede moeten zijn voor manoeuvres van de
tegenpartij. Want terwijl de Oostduitsers
nu, tegen alle vroegere afspraken in, als
deelnemende waarnemers of als waarne
mende deelnemers aan de conferentie-tafel
zitten zij het danook niet aan de hóófd-
tafel kan Gromyko in voorkomende ge
vallen nog de houding aannemen dat hij
het westen een concessie heeft gedaan. En
die mogelijkheid zal hij zich ongetwijfeld
niet laten ontgaan.
Het incidentje op zichzelf is niet over
matig belangrijk, want de Oostduitse
Volksrepubliek was in de praktijk door het
westen reeds lang voor verschillende doel
einden de facto erkend en verdere uitbrei
ding van die erkenning de facto kon niet
uitblijven. Ze kan van westelijk standpunt
gezien zelfs haar nut hebben omdat poli
tiek altijd beter op realisme en vooral, als
het enigszins kan, op idealisme dan op for
malisme gebaseerd kan zijn.
Maar intussen kunnen we uit deze ge
schiedenis van de eerste conferentie-dag de
conclusie trekken, dat men in Genève on
getwijfeld aan het begin staat van een
lange reeks moeilijkheden waarvan som
mige misschien onder het mom van de on
schuldigste procedure-details zullen wor
den geschapen. Het westen zal daarbij niet
alleen op zijn qui-vive moeten zijn, maar
ook blijk moeten geven van diplomatieke
handigheid, soepelheid eneindeloos
geduld.
De weersomstandigheden staan geen
diepgaande en zwaar-op-de-handse be
schouwingen toe, doch noden eerder tot
luchtig commentaar op opwekkende eve
nementen. De mededeling dat een depar
tementaal „Belastingbericht" elementen
inhoudt die „opwekkend" kunnen heten,
is misschien op hèt eerste gezicht enigs
zins merkwaardig, doch bij nader inzien
zal men tot de conclusie komen dat de
hiernavolgende „resolutie omzetbelasting
2977" inderdaad geschikt is om de geest
te ontspannen en een vrolijke lach te
voorschijn te toveren.
Deze resolutie deelt namelijk mede:
„Op zichzelf is het standpunt, dat aller
lei soorten zagen, welke met handkracht
worden gebezigd voor het zagen van hout,
als houtzagen (handzagen) worden aange
merkt en mitsdien aan een verhoging van
omzetbelasting zijn ondei-worpen, niet on
juist. Gezien de ratio van vorenbedoelde
verhoging ontmoet het echter geen be
zwaar, dat slechts de gewone handzaag
(timmermanszaag, welke ook wel zij het
meestal in kortere vorm, door particulie
ren wordt gebezigd) aan de verhoogde hef
fing wordt onderworpen, en derhalve niet:
nestzagen, kapzagen, schrobzagen, toffel-
zagen, beugelzagen, trekzagen, figuurza
gen, sleutelgatzagen en dergelijke.
De bij invoer na 4 januari 1959 van
laatstbedoelde zagen, anders dus dan ge
wone handzagen (houtzagen), naar het
tarief van vier ten honderd geheven ver
hoogde omzetbelasting bij invoer kan op
verzoek aan de aangevers worden geresti
tueerd.
Verwezen wordt naar de bij deze aan
schrijving gevoegde afbeeldingen".
Weet u nu hoe u kunt zagen zonder de
schatkist te spekken? Van dik hout zaagt
men planken, doch het komt erop aan
waarmee men dat doet. Het ministerie
heeft bij haar resolutie een blad vol kunst
zinnige tekeningen gevoegd, waaruit nog
eens temeer blijkt dat een zaag en een
zaag twee geheel verschillende dingen kun
nen zijn. Een handzaag die kapzaag heet,
of toffelzaag, of nestzaag, of eenmans-
trekzaag, of trekzaag met handvat (waar
uit men niet mag concluderen dat andere
zagen geen handvat hebben) is vrij van
verhoogde omzetbelasting. Hoedt u ech
ter voor de gewone handzaag maar let
dan op, dat het toch weer niet een ongewo
ne handzaag is.
En ziet u nu, hoe moeilijk de ambtena
ren van het departement het hebben? En
wordt het niet duidelijk, waarom men zo
moeilijk ministers kan krijgen? Want men
moet beseffen dat het leven niet enkel uit
zagen bestaat, doch dat men als minis
ter op ieder terrein van het maatschap
pelijke ordenen te maken krijgt met futi
liteiten en nuanceringen in eindeloze reek
sen, uitgebraakt door het alles doorzagen
de en in kleine stukjes snijdende bureau
cratische apparaat, dat als een robot door
werkt en waar niemand meer vat op heeft.
Gunning. Aan de heer C. Lampert sr.
te Haarlem is als laagste inschrijver een
rioleringswerk in Heiloo voor een bedrag
van 28.777 gegund.
CHICAGO (Reuter) De Canadees dr.
Broek Chisholm, die directeur-generaal
van de wereldgezondheidsoi-ganisatie is
geweest, heeft een artikel over biologische
oorlogvoering geschreven in het bulletin
van de Amerikaanse en Canadese atoom
geleerden. Hij zegt hierin, dat een hon
dertal mensen het leven in grote steden
kunnen ontwrichten en militaire bases in
de V.S. kunnen uitschakelen door het ver
spreiden van bacteriën.
Er bestaan vele soorten biologische wa
pens, aldus Chisholm. En het is algemeen
bekend, dat er te Porton (Engeland),
Fort Detrick (V.S.) en Suffield (Canada)
grote instituten zijn, die zich bezig hou
den met het ontwikkelen van deze wa
pens en van afweermiddelen hiertegen.
Maar de gevaren van deze wapens en de
mate van doeltreffendheid der afweer
middelen zijn nimmer openbaar gemaakt.
Evenmin weet het grote publiek welke
maatregelen er zijn of worden getroffen
om te voorkomen, dat er bij ongelukken,
sabotage, aardbevingen enzovoort biolo
gische stoffen vrijkomen, die ons volk
kunnen vernietigen.
Chisholm verklaarde dat het voornaam
ste vraagstuk bij de biologische oorlog
voering de distributie van de dodelijke
stoffen is. Plaatselijke verspreiding op
grote schaal zou bijzonder doeltreffend
zijn in geval botulinus een vergiftige
bacterie wordt gebruikt. Maar dit ver-
LONDEN (Uïl) Dr. Jonas Salk heeft
zijn antipoliovaccin tegen bedenkin
gen van de zijde der Wereld Gezond
heids Organisatie verdedigd. Het jaarver
slag van de World Health Organisation dat
maandag in Genève werd gepubliceerd
verklaarde namelijk dat de antipolio-vac
cins „die op het ogenblik beschikbaar zijn
nog niet goed genoeg zijn".
Dr. Salk reageerde daarop met te zeggen
dat een kleine groep doktoren in de W.H.O.
zich steeds hardnekkig verzet heeft tegen
het beginsel, waarvan hij het bewijs zei
te hebben geleverd, namelijk dat vaccins
van gedode virus even doeltreffend zijn
als vaccins van levende virus.
„Zij vechten een verloren strijd", zei
hij aan United Press International.
Hij zei, dat zijn vaccin op het ogenblik
voor 90 percent doeltreffend is en hij
hoopt, dat het dit spoedig voor 100 per
cent zal zijn. Hij voegde daaraan toe, dat
hetzelfde beginsel gebruikt kan worden bij
de vervaardiging van vaccins tegen ande
re ziekten en dat het onderzoek in die
richting „op een uitgestrekt terrein" wordt
voortgezet.
De Engelse medische wereld, die eerst
met omzichtigheid de ontdekking van dr.
Salk tegemoet trad, heeft hem de afgelo
pen week met de hoogste eer overladen,
als een officieel bewijs van verzoening.
gif oxydeert binnen 12 uur en kan dus de
bodem niet afdoende besmetten. Ook kan
deze bacterie zich niet verspreiden of
voortplanten daar ze geen levend orga
nisme is. Als botulinus echter wordt in
geademd of in voedsel of dranken terecht
komt, sterft het slachtoffer binnen zes
uur. Het sterven gaat dan gepaard met
hevige pijnen, daar deze bacterie onmid
dellijk inwerkt op het centrale zenuwstel-
„Tenzij onze regeringen kunnen aanto
nen, dat het huidige systeem van natio
nale bewapening en internationale rech
teloosheid ons spoedig een echte vrede
kunnen geven, rest er niets anders dan
de onontkoombare verplichting om de al
ternatieven hiervoor te onder-zoeken en
dan te trachten in die richting verder te
gaan, die de meeste kansen biedt voor
het voortbestaan van de mens", zo be
sluit dr. Chisholm zijn betoog.
DUBLIN (Reuter) In de nacht van
vrijdag op zaterdag hebben enige dieven
zich toegang verschaft tot het veilingge
bouw Shanahan in Dublin, waar zij zeld
zame postzegels ter waarde van vijf mil
joen gulden hebben gestolen. Onder de ge
stolen postzegels bevindt zich een Oosten
rijks-Italiaanse collectie uit de jaren 1850
tot 1875.
De dieven, die naar men aanneemt tot
een internationale bende behoren, zagen
een gedeelte van de onlangs ontvangen
verzameling van de Zwitserse tabaksmil
jonair Maurice Burrus over het hoofd. De
ze verzameling vertegenwoordigt een
waarde van bijna 40 miljoen gulden.
De politie heeft alle Ierse havens en
vliegvelden van de diefstal op de hoogte
gesteld en een beschrijving van de post
zegels naar alle delen van de wereld ge
zonden.
MOSKOU (Reuter) Het centrale co
mité van de Russische communistische
partij zal op 24 juni zijn jaarlijkse bijeen
komst beginnen, aldus meldt de „Prav-
da". Dit is de eerste maal sedert de oor
log dat de agenda en datum vooraf worden
bekend gemaakt. Al vele jaren kwamen de
133 leden van het comité in het geheim bij
een. Men werd dan pas dagen later ge
waar dat zij bijeen waren geweest wan
neer de resultaten van de besprekingen
bekend werden gemaakt.
Op de komende zitting zullen de automa
tic in de industrie en de mechanisatie in
de landbouw ter sprake komen, alsmede
een rapport over de plannen om de ont
wikkeling van de chemise industrie en de
produktie van synthetische stoffen te be
spoedigen hetgeen nodig is om tegemoet
te komen aan de vraag naar industriële en
verbruiksgoedei-en.
(UPI) Premier Kroesjtsjev heeft gis
teren in Kiev aan de republiek Oekraine
dei orde van Lenin verleend wegens haar
succes in de produktie van graan, suiker
bieten, vlees, melk en andere produkten.
Advertentie
Och, dat is toch geen ij delheid, wanneer een vrouw, die prijs stelt op een
verzorgde finishing touch" van haar uiterlijk, een sierlijke armband draagt.
Vooral niet, als het zo'n pronkstuk is uit onze grote collectie
waarin wij voor „elck wat wils" hebben.
Reeds vanaf 98.
Grote Houtstraat 49 Tel. 20049.
Advertentie
de zachtste van alle
In de algemene vergadering Vah de Ne
derlandse Maatschappij voor Nijverheid
en Handel, die op 10 juni in Zwolle zal
worden gehouden, zal gesproken worden
over „Verkeer en welvaart". Er is een
rapport samengesteld, dat als uitgangspunt
voor de gedachtenwisseling zal dienen.
Enkele sprekers zullen daarna een forum
inleiden waarin zitting hebben de leden
var, de commissie „Het verkeer in Neder
land" onder voorzitterschap van ir H. Vis,
lid van het hoofdbestuur. De leden zijn:
F. Balhuizen, voorzitter van het Neder
lands Binnenvaartbureau, A. G. M. Boost,
directeur Wegen en Verkeer van de
A.N.W.B.; mr. H. J. Kruis, vertegenwoor
diger van de K.L.M.; mr. J. Milius. vice-
voorzitter van de Jaarbeurs; ir. H D.
Prins, voorzitter van de Ned. Vereëniging
van Wegenbouwers; mr. D. van Setten,
voorzitter van de Vereniging van Trans
portondernemingen; mr. F. E. Spat, voor
zitter van de Ned. Wegverkeers- en Ver-
voersfederatie Centraal Overleg; dr. ir. K.
E. Stork, directeur van de Ned. Amerikaan
se Fittingfabriek; dr. J. P. B. Tissot van
Patot, hoofdinspecteur van de Ned. Spoor
wegen en ir. J. D. H. van der Toom, direc
teur-generaal der P.T.T.
Het hoofdbestuur van de Nederlandse
Maatschappij voor Nijverheid en Handel
heeft de keuze op dit onderwerp laten
vallen, omdat het van mening is, dat de
verkeersvoorzieningen geen gelijke tred
houden met de snelle economische ontwik
keling van ons land.
Op 7 oktober 1571 versloeg
een Italiaans leger, voor de
helft afkomstig uit Venetië, de
Turken bij Lepanto. Een groot
aantal krijgsgevangenen werd
door de overwinnaars in triomf
meegevoerd en gedeeltelijk
ondergebracht in een kamp
ten noorden van Rome. Zij
hebben daar hun dagen niet
in volslagen ijdelheid gesleten,
getuige de talrijke monster
achtige beelden, die het park
bij het paleis (van de Orsini's?)
in Bomarzo sieren.
Enkele weken geleden zijn
deze nachtmerries weer eens
in het nieuws geweest, toen
prinses Margaret, op bezoek in
Rome, zich tijdens een uitstap
je in de gapende muil van de
meest afschrikwekkende boe
man liet fotograferen. Ze zal
toen stellig het verhaal van
het ontstaan hebben gehoord
en mogelijk iets over de plaats
waar zij nu al eeuwen in al
hun lelijkheid staan.
Bomarzo ligt in het heuvel-
gebied honderd kilometer ten
noorden van Rome, ongeveer
halfweg tussen Viterbo en
Terni. Het is een bergdorpje,
van waaruit men het bovendal
van de Tiber overziet en dat
voor zijn bestaan in hoofdzaak
afhankelijk is van de wijn
bouw. Voor de kenners: de
befaamde Orvieto komt uit
deze streek. De blokkedoos-
achtige huizen, waarvan er
sommige wel vijf of zes ver
diepingen tellen, klemmen zich
krampachtig aan de hellingen
vast. Zij worden over het al
gemeen slecht onderhouden.
Onder de invloed van de
maandenlange aanvallen van
de zon is overal het verf werk
eraf gebladderd. Het vroeger
overvloedige wit is vaal ge
worden en het houtwerk
maakt ook al geen bijster so
lide indruk. Het dorpje telt
Er hangt nog altijd een tvaas van geheimzinnigheid over de
wanstaltige beelden, die verspreid door een park in het Ita
liaanse dorpje Bomarzo staan. Waarom zijn ze indertijd ge
maakt? Wie heeft er opdracht toe gegeven? Na een kleine vier
eeuwen zijn de antwoorden op deze vragen niet met zekerheid
te geven.
zeventienhonderd inwoners en
de meesten van hen prijzen
zich allang gelukkig als ze elke
dag te eten hebben.
Uiterlijk en qua levensstan
daard verschilt Bomarzo in
niets van die grote groep an
dere, troosteloos-arme dorpen
van de streek. Het enige waar
door het zich wel onderscheidt,
is het paleis. Het zijn eigenlijk
twee hoofdgebouwen, door
verandas en terrassen aan el
kaar verbonden en men kan
zelfs zeggen drie, want een
villa op enige afstand kan ook
door een onderaardse gang wor
den bereikt. Alweer een stukje
geheimzinnigheid. In de hoge,
ruime zalen van dit paleis zie
ik schilderijen met een respec
tabele kunstwaarde en een col
lectie Etruskische voorwerpen,
waarvan alleen al de ouder
dom eerbied afdwingt.
Hoe interessant dit alles ook
's en hoe uitstekend de staat
voor deze museumstukken
zorgt, daarvoor ben ik per slot
van rekening niet gekomen.
Een Italiaanse kennis trekt me
trouwens al mee de tuinen in.
Zij omringen de gebouwen ge
heel en doen zich voor als een
aanzienlijk parkachtig bos.
Wanneer we over de paden
dwalen, brengt elke kromming
een nieuwe verrassing in de
vorm van het een of andere
ruw gehouwen, soms gigan
tisch groot, stenen beeld. De
meeste ervan maken een be
angstigende indruk.
„Helemaal zeker zijn we er
niet van," zegt mijn gids,
„maar hier hebben we nu een
brokje bewijs voor de stelling,
dat dit paleis vroeger aan de
familie Orsini heeft toebe
hoord." Gedeeltelijk in het
zand begraven en overgroeid
door gras en onkruid ontwaar
ik een gruwelijk grijnzende
dolfijn met een menseneus en
een gapende bek. Daarboven
op staat een primitieve we
reldbol, welke weer wordt be
kroond door een kasteel. „Dit
is het embleem van de Orsi
ni's. Waarom zou het hier een
plaats tussen deze monsters
hebben gekregen, als zij er
niets mee te maken hadden?"
Onlogisch lijkt mij deze re
denering niet en me dunkt, dat
er meer historische feiten en
voorvallen met vrij wat min
der aanwijzingen als juist zijn
aangenomen. Deze beroemde
aristocratische familie, die in
de conflicten tussen de stad
staten van de veertiende en
vijftiende eeuw een behoorlij
ke partij heeft meegeblazen,
oefende vroeger een machtige
invloed uit in de omgeving van
Bomarzo, dat staat vast. Het
„Castello degli Orsini", date
rend van het einde der vijf
tiende eeuw en een gaaf voor
beeld van een renaissance-
kasteel, bevindt, zich trouwens
niet ver hier vandaan: het
staat in Bracciano, een stadje
aan de oever van een meer,
ongeveer midden tussen Rome
en Viterbo in.
„Ik ben ervan overtuigd, dat
dit. zoiets als een zomerresi
dentie van de familie Orsini is
geweest," concludeert mijn
leidsman.
En daar houden we het dan
maar op, bij gebrek aan tegen
bewijzen. Later, nieuwsgierig
geworden, zoek ik op hoe ver
de invloed van de Orsini's zich
voorheen uitstrekte. Dat was
niet mis. Tot 1696 is de naam
met Bracciano verbonden ge
weest. In de onmiddellijke om
geving van Trevignano vindt
men de ruïnes van een ander
kasteel, gebouwd en bewoond
door een Orsini. Even ten zui
den van Rome, vlakbij het
pauselijk zomerverblijf Castel
Gandolfo, ligt Marino, eertijds
ook al een sterkte van de Or
sini's. In 1347 werd Giordano
Orsini door Rienzi uit Rome
verdreven, maar het lukte
hem toch niet Orsini in deze
burcht tot overgave te dwin
gen.
De macht van deze aristo
craten in aanmerking nemend,
lijkt het hoe langer hoe waar
schijnlijker. dat een van hen
ook in Bomarzo (dat immers
een dominerende positie boven
het Tiberdal inneemt) is gaan
bouwen. Maar dat verklaart
nog steeds niet waarom al die
gekke beelden in het park
moesten komen te staan.
Terug naar de tuin. Ik sta
op een gegeven ogenblik ver
wonderd voor een mythologi
sche voorstelling, bekend on
der de omslachtige benaming
„De Draak, die de Jonge
Leeuw vermoi-zelt". Het is,
evenals de rest van het beeld
houwwerk, uitgehouwen in de
plaatselijke rotsen, die van
vulkanische oorsprong zijn. De
reusachtige figuur van een
worstelaar is vaak een geliefd
speelterrein voor de dorps
jeugd. Het beeld is zeven a
acht meter hoog en dient nogal
eens als oefengelegenheid voor
aspirant-Alpinisten onder de
jonge Bomarzanen. „Menigeen
heeft al een arm of been ge
broken," zegt mijn vriend. „Als
het geregend heeft, is de steen
gevaarlijk glibberig, maar
daar trekken die apen van jon
gens zich niets van aan."
Een macabere voorstelling
wordt mij gepresenteerd door
de meer dan levensgrote oli
fant (met een heel gebouwtje,
waarin een schildwacht, op
zijn rug), die een Romeinse
soldaat in de dodelijke greep
van zijn slurf omklemd houdt.
Het schild in diens hand biedt
geen enkele bescherming
tegen de oerkracht van het
dier.
Het griezeligst is ongetwij
feld de boeman, in wiens gul
zig happende muil de toerist
(ook prinses Margaret) met
voorliefde plaatsneemt. Het is
alleen maar een kop met een
gegolfde baard aan weerszij
den van de mond. De afzichte
lijke neus accentueei't de boos
heid, die uit de grote ronde
ogen straalt. De natuur heeft
de kop voorzien van haar: wat
ongezond struikgewas, dat zich
op de schedel heeft vastgezet.
Schichtig sluipen we voorbij,
een trapje ernaast op, nog lang
nagekeken door die boosaar
dige ogen. In een klein tempel
tje op een heuvel komen we
tot rust. Als ik even later nog
eens een panoramisch beeld
van de tuin en een gedeelte
van de monsters krijg, kan ik
me alleen maar verwonderd
afvragen wat de beeldhouwers
van weleer tot deze extrava
ganties heeft gedreven. Onge
twijfeld hadden die Turkse
krijgsgevangenen frisse ideeën!
J. J. F. Kemming
Moeders
Hij die zich toelegt op de studie der ge
schiedenis zit bijna steeds onder mannen.
Staatslieden, generaals, uitvinders, ont
dekkingsreizigers, zijn vrijwel altijd man
nen. En als het koningschap niet erfelijk
was zouden er nooit vorstinnen geweest
zijn. Zelfs onder de grote kunstenaars
treft men maar hier en daar een vrouw.
Enkele historische rollen, die door een man
niet voegzaam konden worden vervuld,
bleven haar voorbehouden: Cleopatra,
Messalina, Pompadour.
Wij mogen gerust zeggen: de geschiede
nis maakt praktisch alleen gewag van
mannen. Als iemand op een andere planeet
enkel maar onze historieschriften kon be
studeren zou hij wanen een wereld met
geslachtloze wezens voor zich te hébben.
Dit is onbillijk. Tegenover de vrouw is
dit onbillijk. Dit is te meer onbillijk omdat
iedereen uit eigen ervaring weet dat de
vrouw volstrekt niet is waar men haar
vroeger wel voor hield: de minderevan
de man.
De taak van de vrouw is niet alleen
maar bekoren, baren en de huishouding
doen. Zonder de vrouw kwam er van de
hele beschaving niets terecht. Al wat er
aan hogere waarden wordt overgedragen
op het volgende geslacht is te danken aan
de vrouw. De vaders hebben daar geen tijd
voor, zij werken of staan ergens op een
afstand, op een vooruitgeschoven post; het
is de moeder die hem aan de kinderen
wijst als een lichtend voorbeeld. En als hij
dat niet is, maakt zij dat ervan.
Niet. alleen de moedertaal brengt zij over
op haar kind, maar door die taal, fluiste
rend, zingend, vertellend en vermanend,
alle idealen die het mehsdom koestert en
die tezamen het vliegende tapijt vormen
waarop de geest zich verheft. En pas als
de geest zich verheft krijgt hij de kracht,
nodig voor grote daden.
Wij moeten de geschiedenis dus anders
en billijker gaan zien en in elke bewonde
ring voor een historische figuur de moeder
omvatten die er onzichtbaar achter staat,
bij elke grote daad een vrouw zien, die
daartoe de grondslag heeft gelegd. De
moeders van Archimedes, van Shakespeare,
van Marco Polo en Leeuwenhoek zijn
evengoed historische figuren van de eerste
rang. Tezamen met ieder groot man hebben
wij een madonna te vereren.
Belcampo
LONDE N(UPI) Alle Britse werkne
mers krijgen binnenkort de kans zich het
loon per chèque te laten uitbetalen. De
Britse regering heeft daarover overeen
stemming bereikt met de vakbonden. Vol
gens de Sunday Express zal een wetsont
werp daartoe zeer binnenkort worden in
gediend. Het doel van de regering is de
administratie te vereenvoudigen, het spa
ren aan te moedigen en diefstal van de lo
nen tegen te gaan. De werknemers kun
nen hun loon laten bijschrijven op een
bankrekening, elke week of maand een
chèque in ontvangst nemen of ook zich la
ten uitbetalen in contanten.
Zeven maanden heeft Wilmer Lee John
son in de gevangenis gezeten. Zeven dagen
lang heeft hij tegenover de rechtbank en
de jury gezeten. Gisteren is hij vrijgespro
ken en onmiddellijk op vrije voeten gesteld.
Wilmer Lee Johnson is een negerjongen
van 16 jaar, die verleden jaar in een ge
vecht met een leeftijdgenootje een honk
balknuppel naar zijn tegenstander heeft
gegooid. Drie dagen
later was die andere
jongen dood. De jury
heeft beslist, dat Wil
mer Lee uit zelfver
dediging heeft gehan
deld. De kleine jon
gen, die gedurende
alle zeven dagen van
de zitting had geke
ken alsof hij weinig
of niets van de gebeurtenissen om hem
heen begreep (dat deed hij ook zeker niet),
begreep zijn vrijspraak voortreffelijk en
schudde dankbaar de handen van de drie
verdedigers, die hem door de rechtbank
waren toegewezen.
Veertien dagen vóór het fatale gevecht
was de jongeman Johnson zestien jaar ge
worden en dat was voldoende voor de
openbare aanklager om voor deze ver
dachte een normale „volwassenzaak" te
arrangeren. Maar Wilmer Lee is geen over
matig intelligente jongen en de gepassion-
neerde betogen van de aanklager, John
J. Barry, en van de belangrijkste verdedi
ger, Frank S. Katzenbach III, gingen voor
namelijk langs hem heen.
Niet langs de jury. Op een soort kleine
tribune, ter linkerzijde van de rechter,
Clifton Bennett, zaten daar de twaalf jury
leden: Harold D. Boone, bakker; Mildred
Brown, fabrieksarbeidster; Herbert Daw
son, vrachtwagenchauffeur; Marjorie H.
Feil, huisvrouw; Herbert P. Lambert, auto
technicus; Florence L. Madoff, steno
typiste; Mildred Morrel, klerk; Marie Te-
lesco, steno-typiste; Josep Tiziker, verko
per; John R. Torretto, boekhouder; Anna
P. Yash, huisvrouw en John D. Zullo, tim
merman. Zeven dagen lang zijn deze men
sen afgesloten geweest van alle contact
met buitenstaanders. Zij logeerden op kos-
sten van de rechtbank in het duurste hotel
van de stad, mochten gedurende het vrije
weekend een paar bustochtjes maken naar
de kust, maar verder hebben zij niemand
ontmoet.Alleen elkaar en alle betrokkenen
in de rechtbank. Op de zevende dag van
de zaak van Wilmer Lee Johnson, hebben
de twaalf juryleden zich voor hun laatste
beraadslagingen teruggetrokken. Na ander
half uur kwamen zij terug in de recht
zaal: de verdachte Johnson was vrijge
sproken.
In de gang van het gerechtsgebouw
kwam ik iemand tegen van het kantoor
van de openbare aanklager. „Ik wou, dat
we jullie systeem hadden,met alleen maar
rechters, geen jury", zei hij. En dat is een
aardige tegenstelling: in Nederland heb ik
uitsluitend advocaten als propagandisten
voor het Angelsaksische jury-systeem ge
hoord.
E. Romayn
