Fa. B. ENGELENBERG
Mensen in Amerika
Een machtig en krachtig man,
tezeer geneigd tot leuzen
2-T MOTOR OIL
BIJ HET OVERLIJDEN VAN
JOHN FOSTER DULLES
Adenauer dreigt met intrekken van z'n
candidatuur en Erhard met aftreden
VOETBALLER
3
Bonn treurt om het heengaan
van John Foster Dulles
„Een betrouwbare en
oprechte vriend
Douane met apostelkop
STRIJD OM DE MACHT IN BONN
VOOR TWEETAKT M0T0REM
Alleen defensie kost de V.S.
meer dan de misdadigheid
Westduits drinkwater is in
hoge mate radio-actief
Geen reden voor alarm
'OFFICIËLE VERKOOP SIKKENS LAKKEN
Verdubbeling van uitgaven
voor onderwijs bepleit
in de Verenigde Staten
Op die
t\aatótoel
INDRUKKEN VAN
EEN RONDREIS
DOOR DE V.S.
Israel houdt bij wijze van
represaille een schip aan
MAANDAG 25 MET 1959
(Van onze correspondent in Washington)
)ulles, die als Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken
47 landen heeft bezocht en negenhonderdduizend kilometer reizend
heeft afgelegd, heeft thans „de grote reis" moeten aanvaarden, de
laatste. Dulles' persoonlijke taak is ten einde, maar zjjn werk is
niet voltooid. Niemand was er meer van overtuigd dan hijzelf, dat
de vrede alleen gehandhaafd kan worden door voortdurende in
spanning. Anderen hebben deze taak overgenomen. Zij zullen zich
Dulles herinneren als een man van schier mateloze energie en
strikte plichtsbetrachting. Een krachtig, en tevens uitzonderlijk
machtig, man. Nooit heeft een Amerikaanse president zoveel van
zijn grondwettelijke verplichting om de buitenlandse politiek te
leiden, gedelegeerd als Eisenhower deed, in vol vertrouwen op
Dulles' kennis en inzicht. John Foster de president noemde hem
altijd Foster is zes jaar lang de sterke man geweest in het
Amerikaanse kabinet. Vrijwel steeds heeft Eisenhower zijn goed
keuring gegeven aan de richtlijnen en plannen waarmede Dulles
ter tafel kwam. En wanneer de president via radio en televisie aan
het volk bepaalde onderdelen van de buitenlandse politiek duide
lijk maakte, was het voor de goede verstaander niet moeilijk in
de stijl van die redevoeringen de spreektrant en de uitdrukkings
wijze van Dulles te ontdekken.
Hoewel de grote invloed van Dulles op Eisenhower aan ieder
duidelijk was, heeft de minister daarop in het openbaar nooit
gezinspeeld. Het overkomt Hagerty, Eisenhowers perschef, nu en
dan wel eens, dat hij „wij" zegt als hij eigenlijk „de president"
zou moeten zeggen, maar Dulles was steeds de correctheid zelf.
Altijd luidde zijn formulering „zoals de president heeft gezegd",
terwijl de ingewijden wel wisten dat Dulles Eisenhower die
woorden in de mond had gelegd. Ook
waakte Dulles er tegen, op eigen gezag tot
daden over te gaan. Om de haverklap zag
men hem het hek van het Witte Huis
binnenrijden, en thuis zowel als op het
State Department stond op zijn bureaus
een witte telefoon, die hem een recht
streekse verbinding gaf met Eisenhowers
staatswoning. Als het nodig was, schroom
de hij niet van de telefoon gebruik te ma
ken. Gedurende een spannende fase van
strijd in het Verre Oosten belde hij Eisen
hower eens om twee uur 's nachts wakker
en nog niet zo lang geleden belde hij
onderweg van Europa naar Alaska het
Amerikaanse staatshoofd om vijf uur
's ochtends uit bed. Zakelijk was de relatie
van Eisenhower en Dulles zeer intiem,
maar een sociaal-persoonlijke vriendschap
is daar niet uit gegroeid. Dulles was niet
een man, aan wie de president in zijn uren
van ontspanning behoefte had. Dulles zou
altijd zijn teruggekomen op „het werk",
terwijl „Ike" dan liever over golf en vis
sen zou hebben gepraat.
Men moet hier niet uit afleiden, dat
Dulles die een glas Amerikaanse of Ca
nadese whisky niet versmaadde onge
zellig of afwezig geweest zou zijn op di
plomatieke recepties en diners. Bij die ge
legenheden lachte hij graag en al zijn
de conversaties tussen mr. Luns en Dulles
wel eens vrij scherp geweest de Neder
landse minister wist, dank zij zijn gevoel
voor humor en zijn goede anecdotes zo
nodig ontspanning te bewerken in zijn ge
sprekken met zijn formidabele collega.
Al veronachtzaamde Dulles de sociale
kant van het leven dan niet, hij leefde toch
vrijwel alleen voor zijn werk. Om zeven
Uur stond hij op en wanneer hij op het
State Departement verscheen, waren de
werksters daar dikwijls nog niet klaar.
Werken in de lucht
Wel nimmer in de geschiedenis heeft een
minister van Buitenlandse Zaken in zijn
ambtsperiode zoveel gereisd als Dulles. Het
personeel van de Amerikaanse buitenland
se dienst heeft dat niet altijd gewaardeerd.
Op het State Department klaagde men er
over, dat Dulles te weinig achter zijn bu
reau zat en daardoor onvoldoende op de
hoogte kon zijn van de mening van hen,
die hem trachtten bij te staan. Amerikaan
se diplomaten in het buitenland hadden
soms het gevoel alleen te worden gebruikt
voor kwesties van middelmatig belang.
Deed zich iets voor wat werkelijk belang
rijk was, dan kon men er op rekenen, dat
Dulles zelf kwam aangevlogen om de zaak
op te knappen.
John Foster was een flegmatisch man.
voor wie het weinig verschil maakte of hij
in een taxi stapte of in een vliegtuig, dat
hem naar de andere kant van de aarde
bracht. Hij hield er eigenlijk wel van
hoog in de lucht te werken. Daar was het
rustiger dan op zijn departement. Hij trok
daar zijn jasje uit, deed zijn pantoffels
aan en kon dan urenlang zitten denken en
notities maken op een grote blocnote.
Sommige van Dulles' kernachtige uit
drukkingen moeten wel ontstaan zijn in
de lucht. Op aarde hebben zij soms klaar
heid gebracht, doch vaak ook verwarring
en ongerustheid. Men moet Dulles zeker
niet uitsluitend beoordelen op grond van
die pittige, doch dikwijls niet zo gelukkig
gekozen bewoordingen. Die formules zou
den de indruk kunnen wekken, dat Dulles
alleen kon denken in wit. en zwart, dat
het bij hem altijd was „er op of er onder",
„ja of neen", „voor of tegen". In de prak
tijk van de internationale diplomatie was
hij echter veel genuanceerder, veel gedul
diger, veel realistischer ook dan in die we
reldschokkende leuzen.
Sterke leuzen
Voorbeelden te over: toen Dulles deel
nam aan de Republikeinse verkiezings
campagne in 1952 sprak hij over de moge
lijkheden voor een „bevrijding" van Oost-
Europa, maar toen zich in Oost-Duitsland,
Polen en Hongarije ernstig verzet open
baarde tegen de Russische tirannie loonde
Dulles zich uiterst voorzichtig en achtte
hij het niet mogelijk, dat de Verenigde Sta
ten meer dan alleen morele steun aan de
opstandelingen zouden verlenen.
Onmiddellijk nadat de Republikeinen
aan het bewind gekomen waren, heette het
dat aan Tsjang Kai Tsjek de vrije hand
zou worden gelaten. De Democratische pre
sident Truman had Tsjang aan de lijn ge
houden, Dulles zou hem loslaten. In feite
echter kreeg Tsjang niet veel vrijheid en
in 1958 was het eindelijk zo ver, dat men
met Tsjang overeen kon komen, dat hij
niet zou trachten zich met geweld opnieuw
op het vasteland te vestigen.
Een andere leuze van Dulles was de
„massive retaliation", de massale vergel
ding. De betekenis daarvan leek te zijn,
dat Amerika het uitbreken van plaatselijke
oorlogen voortaan zou voorkomen, niet
zozeer door optreden ter plaatse, doch met
de kernwapens van de Strategie Air Com
mand (S.A.C.), op de plaats en de tijd, die
Amerika zelf zou bepalen. De leus leek
ten dele te moeten dienen om Amerika's
bezuiniging op het gebied van conventio
nele troepen te rechtvaardigen en verliest
in de praktijk, naarmate de Russen zich
meer toeleggen op raketwapens en dus
even hard terug kunnen slaan, meer en
meer van haar indrukwekkendheid.
Geen publikatie over Dulles heeft zoveel
opzien gebaard als het artikel dat het
weekblad „Life" in 1956 publiceerde. Dulles
had tegenover de schrijver van dat artikel
betoogd, dat het van groot belang was dat
een staatsman de kunst verstond tot aan
de rand van oorlog te gaan. Dulles zou dat
risico genomen hebben in 1953 toen het
spande in Korea, in 1954 in Indochina en
in 195455 bij Formosa. Onwillekeurig
moest de wereld door dit artikel de indruk
krijgen, dat Dulles er van hield „Rus
sische roulette" te spelen. In feit was Dul
les heel wat behoedzamer in zijn buiten
landse politiek. Ook hier was een forse
formulering misleidend.
Het is wel de ironie van Dulles' lot ge
weest, dat hij die zelf voortdurend be
toogde, dat men geen aanleiding mocht
geven tot misverstand aan de wereld en
aan de eventuele vijand, zelf herhaaldelijk
de aanleiding is geweest, dat vriend en
vijand een onjuiste indruk kregen uit zijn
woorden.
Men heeft deze man dikwijls star ge
noemd. Het woord „taai" lijkt ons juister,
omdat taaiheid een zekere buigzaamheid
niet uitsluit. Goedgelovig was Dulles aller
minst. Wanneer anderen een zekere mate
van dooi meenden waar te nemen in de
Sovjet-Unie, was het altijd Dulles, die
erop wees, dat de communisten hun doel
van wereldheerschappij niet hadden opge
geven en daarom gevaarlijk bleven. Zeker
geloofde hij niet aan snelle, opzienbarende
oplossingen van internationale conflicten.
De topconferentie te Genève heeft hij om
die reden tegengegaan, zolang hij kon. Hij
zag diplomatiek werk als moeilijk, inge
wikkeld en langzaam vorderend. Vandaar
dat hij zich niet liet ontmoedigen als hij
slecht opschoot. Juist omdat zo vele pro
blemen niet tot een oplossing konden
worden gebracht, hebben hem enkele suc
cessen bijzonder verheugd: het sluiten van
een vredesverdrag met Japan en het weer
onafhankelijk worden van Oostenrijk.
Zes jaar „preken"
Zes jaar lang is hij Eisenhowers minis
ter van Buitenlandse Zaken geweest, zes
jaar lang was hij de belangrijkste wester
se strateeeg in de koude oorlog. Zijn ge
hele leven is een voorbereiding geweest
tot deze taak. Hij was de zoon van een
presbyteriaanse predikant, maar al
waren kerk en godsdienst zeer belangrijk
voor hem hij heeft zelf geen predikant
willen worden. Zijn gemeente was de we
reld en zijn „preken" hebben de commu
nisten stellig geërgerd. Dulles voelde er
meer voor om zijn grootvader en zijn oom
na te volgen. Zijn grootvader, John Watson
Foster was minister van Buitenlandse Za
ken onder president Harrison en zijn oom
Robert Lansing vervulde diezelfde functie
onder Wilson. Zijn grootvader nam hem in
1907 als particulier secretaris mee naar de
tweede vredesconferentie in Den Haag.
Daar kreeg hij de smaak beet van dit werk.
In 1919 maakte hij deel uit van de Ameri
kaanse delegatie naar de vredesconferentie
in Versailles. Daarna leek het misschien,
dat Dulles de internationale problemen
vaarwel zei: hij werd opgenomen in het
Newyorkse advocatenkantoor van Sullivan
and Cromwell en spoedig werd hij, als spe
cialist in het volkenrecht, partner in deze
gerenommeerde instelling. Ook daar bleef
hij in contact met de wereld, want dit
advocatenkantoor had vele vreemde mo
gendheden tot cliënt
Dulles was Republikein, maar omdat
Truman wilde aangeven, dat de buiten
landse politiek van Amerika de steun had
van beide partijen, kreeg Dulles na 1945
tal van opdrachten onder het Democrati
sche regime (Dulles zelf heeft niet veel
Democraten een kans gegeven). Hij was
lid van Amerikaanse delegaties naar di
verse internationale conferenties en ver
tegenwoordigde zijn land in de UNO.
Nu en dan gevoelde zelfs de ongelooflijk
taaie Dulles, dat het goed was wat ont
spanning te zoeken. Dan vloog hij, meestal
met zijn vrouw, naar zijn huis op Duck
Island, juist ovèr de Canadese grens. Het
echtpaar leefde in dat vakantie-oord heel
eenvoudig. Er was geen gas of elektriciteit.
De minister vond ontspanning in zelf hout
hakken en pannen schuren. Varen, vissen
en zwemmen waren zijn geliefde tijdver
drijf en vóór hij insliep, las hij graag een
detective-roman. Kennelijk waren de intri
ges daarin nog altijd kalmerend vergeleken
met de spanningen van de internationale
diplomatie.
(Van onze correspondent in Bonn)
Van alle westelijke hoofdsteden wordt
waarschijnlijk te Bonn het heengaan van
Dulles het smartelijkst gevoeld. Zoals
bondskanselier Adenauer gisteren zei: „Het
Duitse volk verliest een betrouwbare en
oprechte vriend".
Dulles bezat meer dan de obligate good
will in West-Duitsland. Jarenlang was hij
voor de Westduitse regering de man op
wiens standvastigheid tegenover de Russen
de gehele politiek van Adenauer en de
zijnen werd gebouwd. Jarenlang ook be
stond tussen hem en de bondskanselier een
intieme, oprechte vriendschap. Ook toen
duidelijk werd dat Dulles een ietwat ge
matigder, althans soepeler koers in de
Amerikaanse politiek tegenover Rusland
wilde uitzetten, deed dit geen afbreuk aan
zijn goede naam in de bondsrepubliek, al
was het bekend dat Adenauer daar eigen
lijk weinig voor voelde.
Ook de S.P.D.-leider Ollenhauer, die
Dulles' politieke handelwijze steeds heeft
gecritiseerd, verklaarde dat men in zijn
partij steeds geweten heef* dat Dulles het
beste heeft gewild voor de vrijheid.
Britse hulde
Ook in groot-Brittannië, zo meldt- onze
correspondent uit Londen, wordt allerwege
hulde gebracht aan de nagedachtenis van
Dulles. Premier Macmillan beschreef hem
als iemand wiens hoogste" idealen werden
gesteund door een buitengewone karakter
kracht. Hoewel de Labour-partij een deel
van Dulles' politiek en de wijze waarop hij
deze formuleerde sterk afkeurde, uitte de
socialistische leider Gaitskell zijn bewon
dering voor de wijze waarop Dulles, on
danks zijn ziekte, voortging zijn land en
de zaak van het Westen te dienen. Sir
Winston Churchill zei dat degenen, die op
de bres staan voor de vrijheid, zich Dulles'
voorbeeld lang zullen herinneren. De Brit
se pers is eenstemmig van oordeel dat met
Dulles een groot en onvervangbaar staats
man is heengegaan. Zijn critici erkennen
thans dat Dulles' vastberadenheid een
hoogst waardevolle eigenschap was.
De enige Oostenrijkse douane met een
lange baard is Andreas Habicher in
het stadje Erl bij Innsbruck. In juni
worden in dat stadje de passiespelen
weer opgevoerd en daarom laten vele
inwoners, die een rol in die spelen
verincllen, de baard groeien. De foto
toont de douane met apostelkop tij
dens het vervullen van zijn plicht.
Het bestuur van de CDU-fractie in de
bondsdag kwam vandaag bijeen om zich,
onder voorzitterschap van Adenauer, te
beraden over de opvolging van de huidi
ge bondskanselier, wanneer deze op 1
juli gekozen zal worden tot bondspresi
dent. Men gelooft dat van de zijde van
de fractie geëist zal worden dat Adenauer
eindelijk zal zeggen wie hij nu het liefst
als zijn opvolger ziet.
De strijd om het bondskanselierschap
heeft een hoogtepunt bereikt: Erhard
heeft met zijn aftreden als minister ge
dreigd.
De stemming in de CDU over deze
kwestie is bijzonder slecht. Men vreest
zelfs dat het morgen wanneer de ge
hele fractie bijeenkomt tot een open
lijke breuk tussen Adenauer en minister
van Economische Zaken, en voornaam
ste gegadigde voor het bondskanselier
schap, prof. Erhard, zal komen.
In een brief aan fractievoorzitter Krone
en in twee gesprekken met Erhard heeft
Adenauer zich tegen de minister van
Economische Zaken en voor de minister
van Financiën, Etzel, als zijn opvolger
uitgesproken. Voorts zou hij een dreige
ment hebben losgelaten. Het staat name
lijk vast dat de grote meerderheid van
de CDU-bondsdagleden niets voelt voor
Etzel en alles wil zetten op Erhard. Al
leen Erhard is in staat, aldus deze frac
tiemeerderheid, om in 1961 de Bondsdag
verkiezingen te winnen. Alleen hij bezit
onder de kiezers, en in het buitenland,
vooral in de Verenigde Staten en Groot-
Brittannië, als minister een grote popu
lariteit. Volgens Adenauer is Etzel de
aangewezen man om de huidige Europese
en algemeen buitenlandse politiek voort
te zetten. Erhard wordt volgens deze
zienswijze gedeeld door minister van
Binnenlandse Zaken Schroder verwe
ten dat hij niet genoeg „Europees" denkt,
dat hij te veel nadruk legt op de vrijhan
delszone en dat hij te veel economisch
expert en te weinig politicus is om een
goede buitenlandse politiek a la Adenauer
te voeren.
De kern van Adenauers tegenkanting
tegen een kandidatuur-Erhard, zo zegt
men hier, zit evenwel in Erhards opvat
ting dat hij, eenmaal bondskanselier,
geen inmenging wenst van de thans tot
president gekozen Adenauer en zijn eigen
zaken wil regelen. Terwijl Adenauer zou
menen dat zijn invloed op het dagelijkse
beleid bij Etzel wel zou blijven bestaan.
In zijn brief aan Krone zou Adenauer
hebben gedreigd zijn kandidatuur voor
het presidentsambt te zullen terugtrek
ken en bondskanselier te blijven, indien
de fractie haar wil doorzet en Etzel geen
kanselier zal worden. Erhard heeft daar
op met aitreden als minister gedreigd.
In elk geval staat vast dat Erhard niet
bereid is onder een bondskanselier Etzel
minister te blijven. Etzel daarentegen
heeft reeds laten weten dat hij ook onder
Erhard zal aanblijven.
Voor deze uiterst pijnlijke situatie en
voor een mogelijke „breuk" tussen Er
hard en Adenauer stelt men algemeen
laatstgenoemde verantwoordelijk. Ten
tweede male heeft Adenauer dit jaar daar
mede een ernstig meningsverschil in zijn
partij veroorzaakt. Eerst toen hij een
kandidatuur Erhard voor het bondspre
sidentschap trachtte door te drijven, maar
waarvan hij ten slotte moest afstappen.
In elk geval staat vast dat vandaag een
compromis moet worden gevonden, wil
het morgen in de CDU-fractie niet tot
een uitbarsting tegen de bondskanselier
komen.
Men vraagt zich te Bonn af. wat Aden
auer bezielt met het zo lang vasthouden
aan Etzel, waar zowel de CDU-fractie als
de coalitie-genoot uit Beieren, de CSU,
en de openbare mening de voorkeur geeft
aan Erhard. Wat moet er, zo kan men
horen vragen, terecht komen van een sa
menwerking tussen een president Aden
auer en een kanselier Erhard als eerst
genoemde Erhard niet betrouwbaar acht
wat de buitenlandse politiek aangaat? En
wat stelt, zo vraagt men verder, Adenauer
zich voor van zijn invloed op het beleid
als de door hem verguisde Erhard toch
het heft in handen krijgt? Dit alles leidt
tot de slotsom dat het tot aan het onbe
grijpelijke grenst dat Adenauer zo stijf
en strak, zo bijna onpolitiek vasthoudt aan
Etzel cn don volke de indruk geeft de bij
zonder populaire Erhard, die de wind mee
heeft, niet te wensen.
Advertentie
vermengt zich zelf met
de benzine in de tank.
Esso 2-T Motor Oil bevat
een speciale doop die bij
tweetakt motoren veelvul
dig voorkomende lagercor-
rosie doeltreffend bestrijdt.
Esso 2-T Motor Oil is de
ideale motorolie voor alle
typen tweetakt motoren,
ook voor bromfietsen.
Verkrijgbaar in bussen van
V4 en 1 liter.
WASHINGTON (Reuter) Het aantal
misdaden in de Verenigde Staten is ont
stellend en kost het Amerikaanse volk
ieder jaar twintig miljard dollar (76 mil
jard gulden) om deze misdaden te bestrij
den. Slechts onze nationale defensie is
duurder. Dit heeft, de Amerikaanse minis
ter van Justitie Rogers in een brief aan de
voorzitters van de beide Huizen van het
Congres meegedeeld.
De jaarlijkse toeneming van het aantal
misdaden dat wordt begaan, is vier maal
zo groot als de toename van de bevolking,
aldus Rogers. Hij dringt er op aan nieuwe
wetten uit te vaardigen om de toenemende
misdadigheid te bestrijden.
BONN (Reuter) Bij proeven heeft
men in januari geconstateerd dat de con
centratie radio-activiteit in het drinkwater
in West-Duitsland zestig maal het maxi
mum was dat door Euratoom voor drink
water toelaatbaar wordt geacht, zo is in
een officieel verslag te Bonn meegedeeld.
De concentratie radio-activiteit in het wa
ter van de Rijn, dat in de Westduitse ste
den als drinkwater wordt gebruikt, bleek
ruim anderhalf maal het maximum te zijn
dat door Euratoom is vastgesteld.
Het verslag, dat gepubliceerd is door het
ministerie voor kernenergie, wijst er ech
ter op dat de normale verwerking van
Rijnwater tot drinkwater het water vol
doende ontsmet om het voor consumptie
geschikt te maken. Van officiële zijde is
meegedeeld, dat het resultaat van het on
derzoek niet gedramatiseerd moet wor
den. Men heeft dan ook geen waarschu
wing gegeven aan de mensen, die regen
water plegen te drinken.
LONDEN UPI) Radio-actieve neer
slag heeft in zestien plantensoorten, die op
drie atollen van de Marshall eilanden in
de Stille Oceaan groeien, abnormaliteiten
veroorzaakt. Deze mededeling is vervat in
een artikel van F. R. Fosberg, in het Brit
se wetenschappelijke tijdschrift „Nature".
Fosberg die lid is van net U.S. Pacific
Vegetation Project schrijft dat in 27 ande
re planten mutaties zijn waargenomen als
gevolg van de neerslag van de waterstof-
bomproeven op Bikini in 1954. Onder de
abnormaliteiten in de zestien plantensoor
ten noemt Fosberg op dat sommige hun
bladeren verliezen en een vreemde groene
kleur krijgen. Twee plantensoorten zijn
bijna uitgestorven.
Advertentie
Doelstraat 39 - Haafleqi - Tel. 15232
ALPHA MUURVERVEN
WASHINGTON (Reuter) De weten
schappelijke adviescommissie van presi
dent Eisenhower heeft aanbevolen de uit
gaven voor onderwijs in de Verenigde
Staten te verdubbelen tot een bedrag van
ongeveer 140 miljard gulden. De commissie
deelt in haar rapport over het Onderwijs
in de eeuw der wetenschappen mede, dat
de Verenigde Staten thans ongeveer vier
percent van hun bruto nationale opbrengst
(het totaal van goederen in diensten per
jaar) aan onderwijs besteden. Als wij zo
verstandig zijn om dit bedrag te vergroten
om een beter peil te bereiken, zou dit de
kosten dubbel en dwars waard zijn, aldus
de commissie die verdubbeling van het
bedrag geen buitensporig doel, maar eer
der een minimum, acht. j
Toverwoord
Wie een kleine zoon heeft en hem tot
gezelschap en vermaak een jonge hond
ten geschenke wil geven, moet de ver
houdingen in acht nemen. Met andere
woorden, hij moet beseffen dat het kind
de wereld bekijkt op ongeveer negentig
centimeter hoogte en dat een jonge
lobbes van een hond hem ontzaglijk
groot en afschrikwekkend zal voorkomen,
wanneer deze zich op zijn achterpoten tot
dezelfde hoogte kan verheffen.
Men krijgt dan als kind dezelfde gevoe
lens, lijkt mij, als die welke wij volwas
senen zouden hebben wanneer een paard
zich speels tegen onze borst zou verhef
fen. En men moet al een heel flinke vol
wassene zijn, indien men onder die
omstandigheden koelbloedig glimlachend
standhoudt.
Onze zoon hield geen stand, toen de
pas gearriveerde massa zwarte wol,
waaruit een lange rose ton bengelde, zich
met speels geweld tegen hem trachtte op
te richten. Hij ging gillend achterover en
moest worden ontzet.
Ik heb hem toen onmiddellijk het
toverwoord geleerd, waarmee de mens zijn
macht over het dier bevestigd heeft sinds
de scheppingsdag. Ik heb hem duidelijk
gemaakt dat hij streng en koel moest
zeggen: „Af!"
Nadat hij enkele malen bibberend en
kreunend „Af!" had geschreeuwd van
onder de warrige zwarte wolwinkel die
hem reeds had geveld en bedekt voordat
hij zich de toverspreuk herinnerde, ging
het beter. En we zijn nu zover, dat een
doordringend „Af!" voortdurend door het
huis klinkt en iedere aanval in de kiem
smoort.
Er is nu echter een andere moeilijkheid
ontstaan, waarmee ik nog niet tot een be
vredigende oplossing ben gekomen.
Als onze zoon in de tuin speelt bij
kinderbedtijd, en er met geweld uit moet
worden weggeplukt, valt het voor de ge
strenge vader zwaar om hem met ferme
stap te naderen en met onverbiddelijk
heid te grijpen.
Want als hij mij ziet komen, schreeuwt
hij streng en ongenaakbaar: „Af!"
Dat is vervelend, want ik wil hem zijn
geloof in het toverwoord niet ontnemen.
Maar aan de andere kant is het voor de
buren géén gezicht, als hij tot 's nachts
één uur in de tuin blijft spelen, met zijn
vader viervoets en kwispelend achter
hem an.
R. Agteran
JERUZALEM (UPI) Als represaille
voor het vasthouden van de „Inger Toft"
die met een uit Israel afkomstige lading
cement door de Egyptische autoriteiten
te Port Said in beslag is genomen heeft
een Israëlisch patrouillevaartuig in Israë
lische territoriale wateren een Egyptisch
men zegt echter ook: Libanees schip
aangehouden en naar Haifa opgebracht
Albert Cooper Jr. is nu een vaderlijk
optredend, humaan politierechter in de
staat New Jersey. Hij behandelt dronk
aards en overtreders van de sociale ver
zekeringswetten, mensen die hun auto ver
keerd geparkeerd hebben, aanrijdingen en
kleine inbrekers iedere dag weer in een
klein, haast gezellig zaaltje in het hoofd
bureau van politie in Trenton.
Maar 31 jaar geleden vervulde deze
zelfde Albert Cooper een geheel andere
rol. Hij was toen keeper van het Ameri
kaanse voetbalelftal, dat deelnam aan de
Olympische Spelen in Amsterdam. Hij her
innert zich dat allemaal nog tot in de
kleinste details. Op één punt na: „Wij ver
loren al in de eerste
ronde van Argentinië,
dat later het voetbal
toernooi won. Maar
ik weet niet precies
meer met welke cij
fers". En hij lacht
wat verlegen.
Het Amerikaanse
elftal, weet Judge
Cooper nog, logeerde
in een pension in de Amsterdamse Tessel-
schadestraat en het is ook opgetreden als
tegenstander van het toenmalige Neder
landse honkbalteam. „Er waren wel 20.000
toeschouwers en wij wonnen met 221",
vertelt de tegenwoordige politierechter.
„Maar voetballen hebben we hier in
Amerika nooit zo goed gedaan als jullie
in Europa. We hebben nog tegen een aan
tal amateurclubs in Amsterdam en Den
Haag gespeeld, maar we verloren bijna
alles. Toen de Spelen waren afgelopen,
hebben we een tournee gemaakt door
Duitsland en Polen en Rusland en Enge
land. Dat was een geweldige trip."
Judge Cooper is sindsdien nooit meer in
Europa geweest, maar hij hoopt dat hij in
de zomer van 1960 zijn vrouw eens mee
zal kunnen nemen naar alle steden, die hij
zich nog zo goed herinnert uit 1928. „Voet
bal is een geweldig spel", zegt hij. „We
proberen op het ogenblik met een kleine
commissie de wethouder van onderwijs in
Trenton er van te overtuigen, dat hij voet
bal weer moet opnemen in de high school
programma's, maar we hebben niet veel
succes. Iedereen is hier ingesteld op Ame
rikaans voetbal (een soort rugby), basket
ball en baseball."
De politierechter is een man van bijna
twee meter lang en een nog steeds bij
zonder atletische figuur. Even later torent
hij weer, vriendelijk glimlachend, achter
de groene tafel. „Son", zegt hij tegen een
68-jarige verdachte, die wegens openbare
dronkenschap is opgepikt. „Weet je hoe
vaak je hier alleen in de laatste vijftien
jaar bent geweest?" „Misschien 70 of 80
keer?" aarzelt de verdachte. „68", zegt
Judge Cooper. „Maar je mag kiezen. Waar
ga je deze keer liever naar toe: gevangenis
of workhouse?"
De oude dronkaard, een zielige man die
zijn hele leven in gevangenissen heeft
doorgebracht, knikt opgewekt terug:
„Workhouse, please, Your Honor." „Twee of
drie maanden dan maar?" „Twee", be
slist oud-keeper Cooper en begint welge
moed aan een lijst van 73 verkeersover
tredingen. Pas 's avonds zal hij weer tijd
hebben om met zijn commissie over voet
bal te praten. Nu is hij een diep-gecon-
centreerd politierechter.
E. Romayn
