Pavlia Jokie vierde haar gouden bruiloft
Albany, eigengereide kolonie
werd nette ambtenarenstad
E.E.G. HAD INVLOED OP
HANDELSVERKEER
Matti-raLas
Gebruik er
KLEENEX voor!
Europese verdeeldheid en onzekerheid
Regelmaat van de klok!
11
REISDOELEN VAN PRINSES BEATUX
Zijn geschiedenis heeft ook zwarte bladzijden
Schepelingen stalen uit de
lading van hun schip
Onbekende had weinig geluk
met gestolen cheques
Man stak buurman met mes
uit misplaatste jaloezie
Zes jaar voor 64 inbraken
DONDERDAG 17 SEPTEMBER 1959
Oorspronkelijk heette Albany thans
de hoofdstad van de staat New York
Beverwyck. Die naam was zo dwaas nog
niet, want de pelshandel was een voor
naam ding voor de eerste pioniers aan de
Hudson. In de Nederlands hervormde kerk
te Albany (waar allang niet meer in het
Nederlands wordt gepreekt) staat een
met smaak bewerkte eiken preekstoel, die
de gemeente in 1656 uit Nederland heeft
laten overkomen en waarvoor men 25 be-
vervellen heeft betaald.
Albany wordt het eindpunt en waar
schijnlijk wel het hoogtepunt van de reis
van Prinses Beatrix. De burgers van die
stad hebben de aardige gedachte gehad
om ter ere van Hudson een Hudson-pla
netarium op te richten. Op die manier zal
een ontdekker uit het verleden, de ont
dekkers van de toekomst, die het buiten
de aarde gaan zoeken, kunnen steunen.
De Nederlandse prinses zal de eerste spa
de in de grond steken, op de plaats waar
het planetarium zal verrijzen. De predi
kant dr. Egbert Emmen, secretaris-gene
raal van de Nederlands Hervormde kerk,
(die tijdens de oorlog presikant in Haar
lem was) zal daar op zaterdag 19 septem
ber een gebed uitspreken. Deze predikant,
speciaal voor de gelegenheid overgeko
men, zal ook op 20 september preken op
die oude, met bont betaalde, kansel.
In de speeches, die in dit Hudson-jaar
gehouden zijn, hebben Nederlanders en
Amerikanen elkaar over en weer veel lof
toegezwaaid. Beide volken hebben in de
loop der eeuwen veel gemeen gekregen:
verdraagzaamheid' en zin voor democra
tie om slechts twee belangrijke dingen te
noemen. Dat men elkaar bij feestelijke
gelegenheden eens laat merken hoezeer
men elkaar waardeert, is begrijpelijk.
Maar laten we toch met beide benen op
de grond blijven staan. Die Nederlanders
uit de zeventiende eeuw hebben even er
ge blunders gemaakt als de andere kolo
nialisten, die zich in Amerika hebben ge
vestigd. Gouverneur Kieft heeft schanda
lig huisgehouden onder de Indianen en
zelfs de befaamd geworden Peter Stuyve-
sant was zo on-democratisch, dat hij kon
verklaren: „Wij ontlenen ons gezag aan
God en aan de Westindische Compagnie,
niet aan het welbehagen van enige onwe
tende onderdanen". Verdraagzaam was
deze streng hervormde gouverneur ook al
lerminst. Niet alleen had hij ernstig be
zwaar tegen Joden, maar ook luthersen
konden bij hem geen genade vinden. Wat
misschien nog het ergste was voor een be
stuurder: hij miste alle tact en slaagde er
in vrijwel iedereen tegen zich in het har
nas te jagen. Alleen met jabroers kon de
ze potentaat opschieten.
Maar jabroers waren er slechts heel
weinig in Nieuw Nederland. Voortdurend
bijvoorbeeld lag Stuyvesant overhoop met
Rensselaerswyck (Beverwijk en omge
ving, thans Albany en Troy). Van Rense-
laer was daar het hoofd van een soort on
derkolonie, van een patroonschap, zoals de
Nederlanders dat noemden. Die patroons
waren vaak zeer eigengereid en trokken
zich van die paar soldaten in fort Oranje
niets aan. Dat fort stond op de plaats
waar thans het centrum is van Albany en
iets van die uitgesproken eerlijkheid van
die oude tijden kan men daar misschien
nog wel terugvinden.
Een voorbeeld daarvan: ten noorden
van de stad New York wonen veel repu
blikeinen. Toen ik door een secretaresse
naar de burgemeester van Albany werd
gebracht vroeg ik haar of de burgemees
ter ook tot de Republikeinse partij be
hoorde. „I could kill you for that" (hier
om zou ik u kunnen vermoorden), zo luid
de haar verontwaardigde reactie. De bur
gemeester zelf was al even informeel. Hij
had het druk en had zijn jasje uitgetrok
ken. De komst van Prinses Beatrix ver
heugde hem zeer. Met veel genoegen dacht
Ambtswoning van gouverneur Nelson
Rockefeller, waar de prinses zal
logeren.
hij terug aan het bezoek van Koningin Wil
helmina, die hem in 1942 had opgezocht.
Na de oorlóg heeft Albany de Neder
landse stad Nijmegen geadopteerd. De
Westerdam van de Holland-Amerikalijn
(waarlijk geen klein schip) is toen naar
Albany gevaren en de bewoners van die
stad hebben toen veel kleren en andere
nuttige dingen voor de bewoners van Nij
megen aan boord gebracht. De burge
meester van Nijmegen, is in Albany op
bezoek geweest en over hem spreekt men
met veel sympathie.
Twee jongens uit Albany hebben dit
voorjaar de eerste prijzen gewonnen in
een opstel-wedstrijd over een historisch
onderwerp. Hun beloning was: een reis
naar Nederland. De jongste van hen, Ar
thur Rand Peabody, vertelde me, dat hij
de Hollandse gerookte paling zo lekker ge
vonden had. Arthur is 12 jaar en behalve
de paling had de noordoostpolder grote in
druk op hem gemaakt. Hij had daar een
boerenwoning bezocht en bij die gelegen
heid had hij zijn pet laten liggen. Dat ver
heugde hem alleen maar, want in Albany
gelooft men, dat men wanneer men er
gens iets vergeet daar ook heen terug
zal keren. Arthur zou niets liever doen.
Albany's Hudsori-herdenking bereikt
haar hoogtepunt, wanneer de Prinses daar
zal zijn. Zij zal het laatste deel van de
tocht per boot afleggen. De broer van gou
verneur Nelson Rockefeller heeft zijn
jacht de Dauntless, voor die gelegenheid
ter beschikking gesteld. In Albany zal
prinses Beatrix bij Nelson Rockefeller lo
geren in zijn ambtswoning en burgemees
ter Corning zal haar een lunch aanbieden
in het mooiste huis van de stad: Schuyler
Mansion. Dit huis heeft behoord aan ge
neraal Schuyler, die een belangrijke rol
gespeeld heeft tijdens de Amerikaanse op
stand tegen Engeland. Vrijwel alle grote
mannen uit Amerika's begintijd zijn gast
geweest in Schuylers huis: Benjamin
Franklin, George Washington, Lafayette.
Alexander Hamilton werd zelfs lid van de
familie, toen hij in 1780 trouwde met Betsy
Schuyler.
Veel van Albany's roemrijke verleden
thans is het een staatshoofdstad vol amb
tenaren zal Beatrix kunnen aanschou
wen in een historische optocht, die niet
minder dan vier uren duren zal. 's Avonds
zal zij de eregast zijn op een gx-oot bal.
Advertentie
De politierechter te Amsterdam heeft
tien schepelingen een gevangenisstraf van
èèn week en een elfde een straf van drie
weken opgelegd wegens diefstal en heling
van allerlei goederen uit een der ruimen
van het s.s. „Telamon" van de K.N.S.M.
tijdens reizen naar West-Indië en de Vei--
enigde Staten in de periode juli 1958 - april
1959. Zeven vex'dachten werden bij verstek
veroordeeld. De vier die verschenen waren
hadden inmiddels de scheepvaart verlaten
en hebben nu een betrekking aan de wal.
Alle verdachten (6 matrozen. 3 stokers en
2 tremmers) hadden tegenover de politie
de feiten bekend. Zij hadden een geheime
doorgang gemaakt van een ruimte achter
de machinekamer naar de ruimen.
„Als hiertegen niet heel straf wordt op
getreden nemen deze diefstallen toe en
krijgt de Nedex-landse scheepvaart een
slechte naam", zei de officier van Justitie.
„De verleiding aan boord is bijzonder
groot, doch de bemanning van scheep
vaartmaatschappijen moeten weten, dat
er streng op gereageerd wordt. Indien dit
niet gebeurt dan zou men het risico nemen
dat deze zaken hand over hand toenemen".
„De gang van zaken in de Europese Economische Gemeenschap (E.E.G.) is op vele
punten bevredigend geweest, maar er hebben zich ook ontwikkelingen voorgedaan,
die tot enige zorg aanleiding geven". Dit verklaart de regering in het verslag over
de uitwerking en de toepassing van het E.E.G.-verdrag, dat aan de Staten-Generaal
is overgelegd. De wyze waarop de eerste maatregelen ter vermindering van de
onderlinge handelsbelemmeringen zijn uitgevoerd, acht de regering bevredigend;
en ook de wijze waarop het bedrijfsleven in het algemeen heeft gereageerd, wordt
bemoedigend genoemd. Daar tegenover staat, dat de ontwikkeling van de verhouding
tussen de E.E.G. en de buitenwereld niet zo bevredigend is geweest, als de regering
had gehoopt en verwacht.
De regering heeft met de opstelling van het rapport aan de Staten-Generaal vol
daan aan de, in het verdrag vastgestelde verplichting om jaarlijks verslag uit te
brengen aan de Staten-Generaal omtrent de vorderingen van de economische inte
gratie. Om de afmetingen van het verslag binnen redelijke grenzen te houden, heeft
de regering niet naar volledigheid gestreefd, maar zich beperkt tot een globaal
overzicht van de gebeurtenissen, die zich in de verslagperiode 1 januari 1958 tot
1 augustus 1959 hebben voorgedaan.
De regering wijst in het, 26 bladzijden tellende, verslag op het feit dat de
onderlinge handel van de EEG-landen in het eerste halfjaar van 1959 niet alleen
is gestegen ten opzichte van het eerste halfjaar van 1958, maar in die periode
zelfs meer is gestegen dan de handel met de rest van de wereld. Hoewel men
deze relatief sterkere stijging niet geheel aan de totstandkoming van de EEG
mag toeschrijven, bestaat er toch een zeker verband. Ook de in het algemeen
gunstige conjuncturele en monetaire situatie in de zes landen heeft echter een
rol gespeeld.
DE ONDERHANDELINGEN over een
economische associatie met de overige
Europese landen hebben nog geen wezen
lijke vorderingen gemaakt, zo consta-
teert de regering met teleurstelling. Ook
betreurt zij het, dat er in sommige
E.E.G.-landen de neiging bestaat om dc
rol, die het supranationale element moet
spelen, in bepaalde opzichten te verklei
nen. Voor een voorspoedige ontwikkeling
is het noodzakelijk, dat de Europese com
missie alle kans krijgt om het Europese
beleidselement reële inhoud te geven.
Niet alleen de ontwikkeling en de ver
sterking van de E.E.G., ook de verster-
üiandoeeia van
nenry Hudson te i ..nses tiealrix zal hiervoor
op 18 september een krans leggen.
king van de algemene Europese eenheid
en de totstandkoming van een bredere
economische integratie, vormt een hoek
steen van het regeringsbeleid. Zolang de
toetreding van de overige Europese lan
den tot de „zes" niet mogelijk is, mag
niets worden nagelaten om een nauwe en
bevredigende associatie op multilaterale
basis te verwezenlijken.
De regering erkent, dat het hier om
een doelstelling gaat, die zeer gecompli
ceerde problemen oproept, maar zij
meent, dat het slagen of falen van een
economische associatie vergaande poli
tieke gevolgen zal hebben - voor alle lan
den. Dat met de ondei'handelingen over
deze associatie tot dusver nog geen posi
tieve resultaten zijn bereikt behoeft aller
minst reden te zijn om aan het uiteinde
lijk slagen ervan te wanhopen. Ofschoon
het gevaar, dat Europa in twee economi
sche groeperingen wordt gesplitst, niet
denkbeeldig is, meent de regering, dat er
geen aanleiding bestaat voor pessimisme.
De i-egering is in ieder geval van plan
alles te doen wat in haar vermogen ligt
om het overleg weer op gang te helpen.
Tussenfase
De regering hoopt dan ook, dat de nieu
we vrijhandelsassociatie van de zeven
O.E.E.S.-landen, die geen lid zijn van de
E.E.G., niet meer dan een tussenfase zal
zijn. Het plan van de „zeven" is echter,
volgens het verslag, niet in alle opzichten
bevredigend. Zo behouden de „zeven"
met betrekking tot de buitentarieven vol
ledige vrijheid van handelen. Ook de re
geling, die voor de landbouw is getroffen,
is niet in overeenstemming met het mi
nimum, dat van E.E.G.-zijde steeds nood
zakelijk is geacht.
Twee onzekerheden
Wat de internationale ontwikkeling van
de E.E.G. betreft, wijst de regering op
twee belangrijke onzekerheden. In de eer
ste plaats het feit, dat nog steeds geen
overeenstemming is bereikt over de zetel
van de Europese gemeenschappen. In de
tweede plaats het niet minder belangrijke
feit, dat er nog steeds geen pex-soneels-
statuut en dus ook geen definitieve sala-
risregeling voor de bijna 1200 pex-soneels-
leden van de Europese Commissie is vast
gesteld.
De „zes" hebben besloten om de kwes
tie van de zetel voor drie jaar te laten
x-usten. zodat dit probleem eerst in de loop
van 1961 opnieuw aan de orde zal worden
gesteld. De beide commissies en de minis-
tei-raden hebben inmiddels echter besloten
om Brussel als de plaats van hun werk
zaamheden te kiezen: de regering zou het
toejuichen, indien ook het Europese Par
lement zou besluiten om regelmatig in
Brussel bijeen te komen.
Toen Pavlija Jokic zeventien
jaar was, heette haar land
Servië. Dat was in 1899 en ge
kunt dus gemakkelijk uitx-eke-
nen, dat ze nu zevenenzeventig
is en de eerste bloei van de
jeugd achter de rug heeft.
Toch is ze nog een knappe
vrouw en wanneer ze op hoog
tijdagen in de kleurige dracht
van haar streek is gestoken,
danst ze de ingewikkeldste
kolo mee. En iedereen kijkt
haar bewonderend na, hoewel
die bewondering een andere
grond heeft dan aan het einde
van de vorige eeuw.
Kort geleden stond haar ge-
boortedox-p Manastirci, een
marktplaatsje bij Petrovac, in
rep en roer. Alle bewoners
van het dorp en dat waren er
toch nog wel een paar hon
derd, hadden een uitnodiging
ontvangen het feest van Pav-
lija's zestigjarige bruiloft xrxee
te maken. De keurig gedrukte
invitaties droegen als afzend
ster mejuffrouw Pavlija Jokic.
En er is feest gevierd, een dag
en een nacht lang. Toen de
bruiloftsgasten, lichtelijk be
neveld door de koppige wijn,
de raki en de slivovitch, naar
huis wankelden, was het oor
deel eenparig: zoiets groots en
royaals hadden zij nog nooit
beleefd. Dat moest ook wel:
alle spaai'duitjes van mejuf
frouw Jokic waren eraan ge
gaan, zo'n vijftienhonderd gul
den in onze munt. En dat is in
het huidige Joegoslavië een
i'espectabel bedrag.
Slechts één man in het dorp
was niet op de uitnodiging in
gegaan en dat was de bruide
gom, de tachtigjarige Petar
Er wordt wel eens beweerd, dat bewoners van Joegoslavië
nooit een belediging vergeten. Dat is onlangs gebleken in het
kleine marktplaatsje Manastirci, waar een oude vrouw op
originele wijze wraak nam wegens een haar zestig jaar ge
leden aangedaan onrecht.
Radomic. Terwijl van de over
kant van de straat flarden mu
ziek en vrolijk gezang door de
gesloten luiken naar binnen
drongen, zat de oude heer zich
temidden van zijn kinderen en
kleinkindex-en te verbijten.
Ruzie in het gezin? Ik moet u
even terugvoeren naar 1899
om deze vreemde situatie te
kunnen begrijpen.
Pavlija was in die tijd het
mooiste meisje van het dorp.
Haar oxiders waren kort na
elkaar gestorven en hadden
haar het huisje en een klein
sommetjes in een oude kous
nagelaten. Ze kon echter in
haar eigen onderhoud voox--
zien, want jaren tevoren, na
het verlaten van de school,
was ze in de leer gegaan bij
de dorpsnaaister, die er een
specialiteit van maakte de
prachtige streekcostuums te
vervaardigen. Daar had ze ge
leerd de donkere plooirokken
en fijn geborduurde blouses te
maken en het spreekt vanzelf,
dat ze er zelf voor zorgde al
tijd in de mooist bewerkte tra
ditionele dracht rond te lopen.
Met haar gitzwarte haren en
ogen vol beloften was Pavlija
een aantrekkelijke verschij
ning en de jongens van het
dorp wedijverden met elkaar
bij haar in de gunst te komen.
De twintigjarige Petar Rado
mic maakte het meeste werk
van haar en er werd al ge
heimzinnig gefluisterd, dat het
wel niet zo lang zou duren of
de verloving zou officieel wor
den.
De zogenaamde huwelijks
markt zou de beslissing bren
gen. Eenmaal per jaar verza
melden zich de jonge lieden
van het dorp op het markt
plein en dan werd er een dans
met een bijzondere betekenis
uitgevoerd. Op die dag in 1899
zag het toneel er uit als alle
andere jax-en. De jonge man
nen, gekleed in lange witte
hemden en met de kunstigst
gevlochten opanken aan de
voeten, vormden een kring
door elkaar de hand te geven
en begonnen te dansen. Een
voor een waagden de meisjes
zich in de kring. Alle huwbare
dochteren van Manastirci
droegen om hun hals een
koord, waaraan een linnen
zakje met hun bruidsschat
hing. Een praktische maat
regel: bij alle romantiek koopt
een Joegoslaaf niet graag een
kat in een zak.
Eindelijk trad de knappe
Pavlija in de kring. Zij hoefde
de voorgeschreven tien ronden
niet te dansen reeds maakte
Petar zich van de anderen los
en nam haar mee. Heel Ma
nastirci wist daardoor, dat
deze twee spoedig een paar
zouden worden.
De dag van het huwelijk
werd vastgesteld, het varken
was al geslacht, de muziek
besteld, de uitnodiging aan de
talrijke gasten verzonden. Een
verre verwante van Pavlija
uit een naburig dorp zou drie
dagen overkomen om de zorg
voor de kokerij op zich te ne
men. Er werden grote hoeveel
heden drank ingeslagen, ho
ningkoeken gebakken en
vruchten gekocht. En eerst
toen bezon Petar zich. Hij had
intussen, buiten ieders mede
weten, kennis gemaakt met
een meisje, dat meer geld ten
huwelijk bracht dan Pavlija
en hij l:et haar zitten.
De verontwaardiging van
het hele dorp richtte zich op
de ontrouwe minnaar. Mis
schien zou het wel zo ver zijn
gekomen, dat men hem met
vereende krachten had ge
dwongen Pavlija te trouwen,
maar dat weigerde ze fier. Ik
trouw nooit, zei ze, laat hem
maar begaan.
Maar ze was diep gekwetst
en het duurde lang, voordat
er weer een lied klonk uit het
witgekalkte huisje. Was ze on
gelukkig? Wie zal het zeggen?
Meer gegriefd vei-moedelijk,
want Pavlija is allerminst een
zure vrouw geworden, integen
deel, humor is altijd haar
meest kenmerkende eigen
schap geweest.
Een kostelijk uitvloeisel van
deze humor heeft zich nu dus
afgespeeld. Zoals al gezegd is
de viering van dit zeldzame
diamanten jubileum een feest
geworden, waarover men in
Manastirci nog jax-en zal pra
ten. De muzikanten speelden
de hele middag en nacht door.
Pavlija zelf voerde met haar
zeveenzeventigjai'ige benen
elke kolo aan en was onver
moeibaar. Elke op haar uitge
brachte toast beantwoordde ze
door a l'improviste gi-appige
versjes te citeren. En telkens
weer zongen de feestvierende
dorpsgenoten het speciaal voor
die gelegenheid geschreven
bruiloftslied, waarvan één
strofe sprak van „do rode
wijn, die de moed gaf het ver
hitte bloed te laten spx-eken
door Pavlija's lippen te kus
sen." Hel was een late triomf
voor een vrouw, die gedxirende
zestig jaar geen woord met
haar overbuurman had ge
wisseld, zonder dat dit ex-
echter toe had geleid, dat ze
van de dorpsgemeenschap was
vervx-eemd. Dat kan eerder
van Petar Radomis worden
gezegd. De oudere generatie
heeft hem zijn verraad nooit
vergeven.
Het was al volop dag, toen
de gasten luidruchtig uit el
kaar gingen. „Wat een feest",,
zuchtte Nica Draganovic. „Ik
geloof niet, dat ik er ooit zo
een heb meegemaakt."
Dat betekende wel iets, want
Nica is dit jaar negenentachtig
geworden en kan zich de oud
ste inwoner van Manastix-ci
noemen. Ook hij had die
nacht zijn partij nog behoorlijk
meegeblazen en iedereen, die
naar hem wilde luisteren,
moest horen:
„Toen het gebeurde was ik
dertig en al getrouwd, anders
had ik beslist mijn kans ge
waagd. Ze kan me nog krijgen,
als ze wil."
Een onbekende buitenlander, die En
gels spreekt en zich in het bezit heeft we
ten te stellen van enkele gestolen cheque
boekjes van Amerikaanse banken, heeft
weinig geluk gehad met zijn pogingen
daarmee in Amsterdam bij juweliers kost
bare artikelen te kopen. Langzamerhand
wijzer geworden door vroegere oplichtin
gen, vroegen zij hem steeds zich met een
paspoort te legitimeren, hetgeen hij zei
niet te kunnen. Niemand gaf hem iets
mee. Eén juwelier accepteerde een che
que, maar zei dat hij het gekochte sie
raad gereed zou maken. De koper moest
dan later op de dag maar terugkomen.
Maar hij kwam niet meer...
De recherche zoekt met Interpol al sinds
mei naar de man: een 1.85 meter lange,
slanke jongeman met blond krullend haar
die zich met wat de winkeliers noemen
bijna vrouwelijke nauwgezetheid uiterst
modieus kleedt en die een bijzonder ex
clusief wit-gouden armbandhorloge draagt
dat door de juweliers op duizenden gul
dens waarde wordt geschat.
De man, die naar schatting ongeveer
25 jaar oud moet zijn en een uiterst be
schaafde indruk maakt, noemt zich de ene
keer Norman W. Ginsberg, want op die
naam staan de cheques in het gestolen
boekje van de First National Bank in
Nashville, Tennessee (V.S.). De cheques
worden niet gehonoreex-d, want de echte
Ginsberg heeft zijn rekening laten blokke-
ren. Soms ook geeft de onbekende zich uit
voor Robert Flynn, want ook op die naam
heeft hij gestolen cheques en wel van de
Alabama Bank in Amerika.
In mei had hij in Amsterdam meer ge
luk. Toen slaagde hij er in in een mode
magazijn een aantal goederen te kopen,
waarvoor hij een cheque afgaf, die uiter
aard nooit is uitbetaald. In juni werd een
firma in huishoudelijke artikelen in de
hoofdstad de dupe. De onbekende nam
in een taxi een hele voorraad porcelein
mee, want naar hij zei ging hij regelrecht
naar Schiphol om per vliegtuig naar huis
terug te keren. In één opzicht had hij ook
toen al pech: de winkelier kon hem het
verschuldigde wisselgeld niet betalen en
zei dat hij dit wel zou storten op de bank.
Een maand later, in juli, wist hij nog
twee juweliers op te lichten, maar daar
na dacht men, dat hij verdwenen was.
Want in augustus kwamen er geen aan
giften tegen hem binnen. Dinsdag echter
is hij echter vergeefs weer zeer ac
tief geweest.
De recherche van het bureau Singel te
Amsterdam houdt zich aanbevolen voor
inlichtingen over de man.
Na xr pas thans bekend geworden is heeft
een 37-jarige landarbeider uit Nieuw-
Weerdinge (Dr.) zaterdagavond getracht
zijn buurman met een mes te vermoor
den. Nadat hij zijn buurman drie messte
ken had toegebracht slaagden omwonen
den en voorbijgangers er in de mannen te
scheiden. Het slachtoffer werd zwaar ge
wond naar het ziekenhuis te Emmen over-
gebx-acht. De dader, die gehuwd is en va
der van twee kinderen, is uit jalouzie tot
deze daad gekomen. Hij v/erkte in de
Noordoostpolder en kwam alleen gedu
rende de weekeinden thuis. Zijn echtge
note, die de laatste tijd overspannen was,
moest op advies van de huisarts naar ken
nissen te Rotterdam om daar rust te ne
men. Daar men de vrouw niet alleen wil
de laten reizen werd de buurman verzocht
haar en haar twee kinderen naar Rotter
dam te brengen. De buurman voldeed aan
dit verzoek. Toen de landarbeider dit ver
nam kocht hij een mes. Zaterdagavond
wachtte hijzijn buurman op en bracht
hem drie messteken toe. De dader is aan
gehouden en ter beschikking van de Justi
tie gesteld.
Advertentie
Nieuwe ontdekking helpt in de
hele wereld lijders aan hard
nekkige verstopping
Dank zij een nieuwe ontdekking is het nu
niet meer nodig telkens opnieuw weer
hardnekkige verstopping te verhelpen met
een min of meer drastisch werkend laxeer»
middel. Natu-raLax herstelt de
natuurlijke regelmaat...dag
in dag uit! Ideaal voor hen die buitens-
huil werken of op reis zijn, maar ook
voor kinderen, bedlegerigen, enz.
tde regelmaat van de klok'
Een uitkomst bij hardnekkige verstopping. 60tabl.fi.
Interieur van Schuyler Mansion, waar
de prinses zal lunchen.
Het gerechtshof te 's-Gi-averxhage heeft
de zaak behandeld tegen een 29-jarige
schilder uit Rotterdam, die door de recht
bank was veroordeeld tot een gevange-
nisstraf van zes jaar omdat hij te zamen
met zijn zwager vorig jaar vierenzestig
inbraken had gepleegd in en om Rotter
dam. De buit bestond meestal uit geld en
juwelen. Maar de juwelen had de schil
der nooit gezien. Zijn zwager zei altijd dat
hij die dingen niet kwijt kon raken en ze
daarom maar in het water had gegooid.
Eens las de schilder in de krant dat bij
een van zijn inbraken 2500.- was wegge
nomen. Hij had er zelf echter maar
f 900.- van gekregen.
De beide inbrekers begonnen hun stroop
tochten op een bromfiets, toen de „zaken"
beter gingen, kochten ze een motorfiets en
later een auto.
In 1955 was de schilder veroordeeld tot
anderhalf jaar gevangenisstraf wegens
twaalf inbx-aken, ook te zamen met zijn
zwager gepleegd. Toen hij werd vrijgela
ten toog hij weer op het inbrekerspad.
De rechtbank had beiden tot 6 jaar ver
oordeeld. De zwager had in zijn vonnis
berust, maar de schilder ging in beroep.
De procureur-generaal vroeg bevesti
ging van het vonnis .van de rechtbank.
Het hof zal op 30 september arrest wij
zen.
Charlotte Kohier. Charlotte Kohier
he'eft in studie genomen „Olivia", ge
schreven door Olivia en vertaald door
A. H. Nijhoff. De première is vastgesteld
op dondex-dagavond 24 september in de
Kleine Zaal van het Concei'tgebouw te
Amsterdam.
