Fantoom In de bar
PANDA EN DE TROETELTROEP
lx ió het zo
v.
J
AVONTUREN VAN EEN HOND
Opera's in het
Holland Festival
Nederlandse grafici
exposeren in Rome
Contour 1960 geopend
ROM EN MIOE
4
Fie Carelsen
„De bloeiende perzik
„De slag bij Legano
Modellen
Reportage van aankomst
van Kroesjtsjev in Parijs
DOOR
WILUAM
IRISH
De radio geeft dinsdag
Televisieprogramma
MAANDAG 21 MAART 1960
28. Panda had er schoon genoeg van.
„Zodra ik weer vrij ben, ga ik naar de no
taris en zeg hem, dat ik niet langer op de
troetels wil passen," dacht hij. „Dan maar
geen erfenis!" Juist was hij tot dit besluit
gekomen, toen een agent de celdeur open
de. „De commissaris wil je spreken," zei
hij, „kom mee. Vlug een beetje!" In bange
spanning volgde Panda de agent naar het
kantoor van de commissaris, ivaar hij
tot zijn verbazing ook de notaris aantrof.
„Ja, dat is hem, commissaris," stelde de
notaris vast, „de neef van wijlen Petronel-
la Panda." De commissaris keek Panda
streng ami en schraapte zijn keel. Ge
vangene Panda," zei hij, „hoewel je schul
dig bent aan het vervoeren van een gesto
len brandkast, zal ik je voor deze keer vrij
laten." „Dank U wel!" riep Panda opgeto
gen, „het zal niet meer gebeuren. Ik wil
niet. langer de troetels.„Stil," zei de
commissaris, „laat mij uitspreken. Ik
laat ditmaal genade voor recht gelden,
omdat notaris Foliant mij heeft verteld,
dat op jou de taak rust, om het goede werk
vrijlating is dus een voorwaarde verbon
den. Wanneer je zorgt, dat de troetels het
rechte pad volgen, niet meer stelen en
niemand overlast bezorgen, zal ik het hier
bij laten. Zo niet, dan ga je weer de cel
in." „En denk er aan, dat. u de troetels ge
lukkig maakt, zoals in het. testament is
bepaald," voegde de notaris hieraan toe.
Hiermede kon Panda dus gaan, maar erg
vrolijk ivas hij toch niet. „Nu ben ik voor
taan verplicht om op die troetels te pas
sen," dacht hij, „anders ga ik de gevange
van wijlen je tante voort te zetten. Aan je nis in.
Fie Carelsen, of liever Sofie de Jong,
weduwe van Jean Louis Pisuisse, een van
Nederlands grootste toneelspeelsters en
haar zeventigste verjaardag naderende,
was zaterdagavond de hoofdpersoon van
de televisierubriek „Zonder schmink en
voetlicht," waarin Mies Bouwman gast-
vrouwe is. Fie Carelsen heeft in haar uit
voerige gedachtenwisseling met Mies
Bouwman enkele behartigenswaardige op
merkingen gemaakt, die vele oudere to
nelisten en toneelliefhebbers uit het hart
zullen zijn gegrepen. Zij vertelde onder
meer, tot haar grote vreugde veel jong ta
lent te ontdekken bij de talrijke premiè
res, die zij nog steeds trouw bijwoont, doch
„ze articuleren zo slecht, ze gaan zo slor
dig met hun taal om, en vooral de vrou
wen hebben zulke harde stemmen. Kun
nen ze eigenlijk nog wel iets liefs zeggen
zijn ze niet ook innerlijk te hard?" En
ook de jonge toneelauteurs kwamen er
niet zonder moederlijke verwijten af:
„Waarom worden er toch zulke lelijke,
kwetsende woorden gebruikt in moderne
toneelstukken?"
Het was een boeiend weerzien met deze
ervaren, nog steeds gepassioneerde kun
stenares, een weerzien dat een tweede af
scheid werd. Zij richtte ten slotte nog een
wijs advies tot de toneel jeugd: „Tracht
niet dadelijk naar de top te streven be
denkt dat levenservaring en jarenlang
hard werken onmisbare voorwaarden
zijn." De televisie was niet in staat, de
gunst van Fie Carelsen te verwerven. Zij
kan niet genieten van het spel, waarbij
men „altijd maar stukjes van mensen ziet
of hele kleine poppetjes." De AVRO was
er echter niet boos om en schonk haar
een zeereis van zes weken, waarmee de
traditioneel wordende uitdeling van gigan
tische „cadeautjes" door omroepen weer
eens werd voortgezet. Met een klein sou
venir zou Fie misschien even blij of blij-
der geweest zijn.
De „Weekend Show" kenmerkte zich
door een beetje feest, vanwege vijf jaar
lang Johnny Kraaykamp. Bij de televisie
is vijf jaar al een hele tijd en daarom
was zelfs Rijk de Gooijer overgekomen,
om nog eens in woord en sketch te her
inneren aan zijn compagnonschap met
Kraaykamp. De twee oude televisierot-
ten brachten het er deze keer goed af en
deden de slechte indruk van de laatste
shows vergeten. Het programma, dat een
beetje veel aan de dans deed, bracht een
hartveroverende Petula Clark, een paar
echte Nederlandse talenten als de Butter
flies en Dini Snijders en de Franse imi
tator Geo Dorlis, die net op het kantje af
niet vervelend werd.
Tevoren had Ger Lugtenburg weer eens
zijn „Flits" vertoond, waarin vooral de
lente-idylle met moeilijk camerawerk van
groeiende en bloeiende bloemen de aan
dacht trok. Tevens was er een imponeren
de onthulling over ons „schone land",
dat hier en daar blijkbaar knapjes vies is.
Sinds lang hebben wij, oprecht gesproken,
nog niet zo'n fraaie televisietoneelavond
beleefd als zondagavond. Het samenstel
van krachten, dat een uitzending als van
Clifton Odets spel „De bloeiende perzik"
mogelijk maakte, reikte naar een perfectie,
die men bewonderend begroet. Daarvoor
zorgde allereerst regisseur Peter Koen,
bijzonder gevoelig afgestemd op zelfs de
nuances in het spel der acteur! en de ca
meravoering. De acteurs vervolgens, van
wie Johan Walhain zich speciaal onder
scheidde, creatief de figuur van de oud
testamentische Noach het menselijk aan
schijn verlenend, dat Clifton Odet zijn
stuk gaf en dat was werkelijk een aan
grijpende prestatie. Regisseur, acteurs en
auteur vormden zo een krachtveld, dat
zich buiten de beeldbuis uitstrekte tot in
de huiskamer, waar wij ieder moment van
de vertoning bewust als een ervaring on
dergingen. Voeg bij deze reeds genoemde
elementen de componenten: decorontwer
per Wijnands Grijzen en de mannen ach
ter camera en monitors en wij hebben al
len genoemd, die „De bloeiende perzik"
tot een zeldzame gebeurtenis hebben ge
maakt. Nee, toch niet allen, want wij zou
den David Koning tekort doen als wij zijn
kernachtige vertaling, die zeker ook het
karakter van een bewerking kan hebben
aangenomen, niet met respect zouden ver
melden, omdat men daar zeker niet licht
vaardig aan voorbij zou mogen gaan.
Wat ons het meest in Odets stuk heeft
getroffen was zijn vermogen om het toch
al bekende gegeven de grootsheid van het
oorspronkelijke Bijbel-thema te doen be
houden en het toch zo concreet alledaags
te maken, dat het de bijna legendarische
figuren tot mensen maakt van vlees en
bloed, mensen, die zelfs in de patriarchale
verhoudingen van hun tijd, ver voor
Christus, gezinsconflicten kennen, welke
en hoe gedurfd van visie kunnen
voortkomen uit opstand tegen God. Op
deze conflicten steunde in feite de drama^
tisering van het verhaal van de arke
Noachs. Het Bijbelverhaal werd daardoor
naar ons toegetrokken. Het behield zijn
verheven betekenis, het behield zijn waar
de voor het verleden, maar het opende
perspectieven op de toekomst èn trof de
mens van nu recht in het gemoed. Deze
mengeling van verleden en toekomst gaf
het een bijna klassieke en tegelijk profe
tische allure. De dialogen waren helder
en reëel. De monologen (van Noach), vi
sionair en kinderlijk. Mocht men al be
denkingen koesteren tegpn sommige snel
le overgangen in de mentaliteit (van Ja-
phet bijvoorbeeld) dan nog accepteerde
men deze als van bijkomstige betekenis,
omdat de auteur zijn stof zo prachtig be
heerste.
Zelfs de storingen, die de uitzending be
geleidden, deerden ons niet. Men zag nu
nog eens het prachtige begin met de gol
ven, die Noach in zijn droom overspoelen
en men kon daaruit meteen afleiden hoe
geïnspireerd Peter Koen te werk was ge
gaan. Die inspiratie liet hem niet in de
steek. Uit de vertoning viel tevens af te
leiden met hoeveel hartelijke overgave de
acteurs hun aandeel vervulden. Wij noem
den Johan Walhain, maar wij mogen ook
Maxim Hamel, Wim van den Heuvel en
Jaap Maarleveld niet vergeten, die de zoons
van Noach een eigen oorspronkelijk ka
rakter gaven, gelijk Anita Menist en Inge
borg Elsevier het de schoondochters de
den en, minder op de voorgrond tredend,
Lies de Wind. Zij maakten hun loutering
en uiteindelijke onthulling hunner gebre
ken voldoende duidelijk om de „val" van
Noach voor te bereiden, die uitmondde in
.de ontroerende scène van de dood van
Noachs vrouw, een zeer waardeerbare rol
van Nel Koppens. Ja, er werd uitstekend
spel geleverd. Dat het een telerecording
betrof kon men uit de kwaliteit van het
beeld en van het spel niet afleiden.
Nu de mogelijkheid aanwezig is om dit
spel nog eens uit te zenden, zouden wij de
N.C.R.V. willen zeggen: houdt het in ge
dachten. Wij doen het zeker.
Bcehhchermer
De VARA besteedde zaterdag een deel
van haar programma aan fragmenten uit
de vrijwel vergeten opera van Verdi „La
Battaglia de Legano", die bij haar ontstaan
een rol gespeeld heeft in de politieke ver
wikkelingen tussen Italië en Oostenrijk,
omstreeks het revolutiejaar 1848. De grote
patriot die Verdi steeds was, had zijn op
standige landgenoten reeds aan een natio
naal volkslied geholpen en meende hen nu
ook met een opera op een vaderlands
onderwerp een hart onder de riem te kun
nen steken. Het onderwerp een gewoon
romantisch verzinsel werd vastgeknoopt
aan het historisch feit, dat de Duitse keizer
Barbarossa in 1176 een veldslag verloor
tegen de verbonden Italianen. De slogans
„viva la patria" en „viva Italia" lietea
bij de opvoering in 1849 te Rome niet na de
gemoederen op te zwepen. «Maar toen al
gauw de politieke windvaan keerde, ver
bood de censuur de opvoering van Verdi's
opera. Snel werd nu de tekst gewijzigd; en
om de censuur te verschalken kreeg het
werk nu de titel „L'Assedio di Arlem"
..Het beleg van Haarlem", en werd Alva in
olaats van Barbarossa de hoofdpersoon.
De samenzwering, die oorspronkelijk plaats
had in de kerk van Legnano, gebeurde nu
in de Haarlemse St. Bavo, en de kreten
van „Viva Olanda" waren niet van de
lucht. Maar het publiek wist drommels
goed wat er mee bedoeld werd. namelijk
..Vivi Italia". In deze vorm heeft de opera
korte tijd opgang gemaakt, maar zij is
spoorloos uit het repertoire verdwenen.
Pogingen om haar in Frankrijk te lanceren
onder de titel „Patria" brachten het
niet verder dan tot een generale repetitie
voor de ners. In ons land is zij nooit op
de planken gekomen.
De fragmentarische uitzending door de
VARA was een uitgesteld relais uit de stu
dio van de Italiaanse Radio, onder leiding
van Fernando Previtali. De vertolking ge
schiedde door de vlot zingende en glas
heldere'sopraan, Mancini,. de. lenig .zingen-
EEN Duits schrijver heeft zichzelf eens
de vraag gesteld, of de mens, wanneer hij
op een schaal van bijv. 1/1000 zou zijn ge
schapen, toch op deze aardbodem zou kun
nen leven. We kunnen ons natuurlijk moei
lijk voorstellen, hoe dat leven zich zou
ontwikkelen, indien wij een lengte van
nog geen twee milimeter zouden tellen,
want. het aantal vijanden dat dan op ons
leven zou azen (en waarover onze alles
verpletterende schoenzolen thans rustig
heenstappen) wordt onvoorstelbaar groot.
Naar onze begrippen zou het een uitermate
ongastvrije wereld worden,
hoewel we ogenblikkelijk toe
geven, dat het bevolkings- en
het voedselprobleem voor de
mens er aanzienlijk door ver
eenvoudigd wordt. De vraag,
hoe lang een mens van één
graankorrel zou kunnen leven,
indien hij niet veel groter dan
een ruwe zandkorrel was, en alles wat
daar verder mee samenhangt, kunnen we
gevoeglijk als fantasieën laten rusten, want
het leven op een zö kleine schaal zou voor
ons ondoenlijk blijken. En wel om de een
voudige reden, dat we door een flink
windje zouden worden weggeblazen als
stuifmeelkorreis op een mooie zomerse dag.
Want we kunnen nu eenmaal niet alles
straffeloos verkleinen. Ons lichaam heeft
bij een schaal van 1 op 1000 nog
maar één-miljardste deel van zijn tegen
woordige massa. En aangezien de ivind-
kracht dezelfde is gebleven, blaast de lucht
tegen een oppervlak dat tot één-miljoenste
is verkleind. Ieder die getracht heeft zich
in zijn huidige proporties staande te hou
den tegen een stevige storm, zal onom
wonden moeten toegeven, dat een duizend
maal krachtiger storm (en om dergelijke
verhoudingen gaat het in dit geval!) hem
mijlen ver ivegblaast. Niet als zandkorrels
die een veel hoger soortelijk gewicht
hebben maar als kafjes zou het mens
dom door de lucht vliegen. En hiermee
vervallen alle diepzinnige vragen over de
andere bestaansmogelijkheden van de mens
die een dergelijke verkleining heeft onder
gaan.
We halen dit iworbeeld aan, om te laten
zien, hoe moeilijk het wordt modellen op
aanzienlijk verkleinde schaal waarheids
getrouw uit te voeren. Laten we als voor
beeld eens de werken van waterbouw
kundige aard nemen, zoals we herhaalde
lijk in laboratoria, tentoonstellingen e.d.
zien uitgevoerd. Een verkleining van een
eiland of een rivier op een schaal van 1 op
100 of 200 is in een derge
lijk geval werkelijk niet over
dreven. De stroomsterkte van
het water, de diepte, het
verval, dit alles kan op ver
kleinde schaal worden uit
gevoerd. Maar de zwaarte
kracht blijft de zwaartekracht
en de cohesie blijft de co
hesie. De trek- en drukkrachten van het
gebezigde materiaal blijven eveneens het
zelfde. Dit heeft tot. gevolg, dat een dijk of
een dam, die het bij een model uitstekend
uithoudt, in de praktijk toch blijkt te be
zwijken. Want, de trek- en drukkrachten
van het gebruikte materiaal kunnen niet
tot het. honderdvoudige worden verkleind.
En wat. denkt U van de spattende water
druppels? Die zijn bij het model soms mil
joenen malen zo groot als in werkelijk
heid (verhoudingsgewijs althans). En welk
materiaal moet gebezigd ivorden bij een
dergelijke schaal? Alles blijkt even ruw en
grof. Zelfs het gladde plastic blijkt volgens
proeven uitermate ruw te zijn op een der
gelijke schaal.
Nu zullen we ook eens antwoord trach
ten te geven aan een lezer, die ivil weten
welk land de postzegel met de hoogste
nominale waarde heeft uitgegeven.
Daarover een volgende keer.
H Pétillon
(Nadruk verboden)
de tenor Berclini en de nu en dan te hoog
intonerende bariton Panerai, alsmede door
het mooie koor en het orkest van de Ita
liaanse Omroep.
Op een enkel vrij onbeduidend en ver
ward terzet na, wekte de muziek van „De
slag bij Legnano" bij ons indrukken, die
zeker niet onder het peil van bijvoorbeeld
„II Trovatore" bleven. Het is hier ook
reeds de Verdi van de brede melodische
lijn, van felle dramatische contrasten,
soms van een verrassende modulatie en,
tussen traditionele begeleidingsfiguren „a
la Donizetti" in, een pikante orkestratie.
Opvallend was een gebedskoor met stra
lende sopraansolo, scène in de kerk
waarbij alleen het knorrige geluid van een
elektronisch orgelapparaat hinderde. Op
dit punt blijkt dus de Italiaanse Omroep
al even armmoedig geoutilleerd le zijn als
onze Nederlandse Opera.
Golfbreker
Op woensdag 23 maart zal om 11 uur op
het televisiescherm een directe reportage
te zien zijn van de aankomst van Króesj-
,tsjev in Parijs..
De Beierse Staatsopera, die in het Hol
land Festival opvoeringen zal geven van
Richard Strauss' „Capriccio" en Alban
Bergs „Wozzeck", zal optreden in Amster
dam, Den Haag en Rotterdam.
„Capriccio" zal niet worden gedirigeerd
door Joseph Keilberth. gelijk aanvankelijk
was aangekondigd, maar door Karl Böhm.
Dirigent van „Wozzeck" blijft Ferenc Fris-
cay. De regie van beide opera's is in han
den van Rudolf Hartmann. Decors en kos
tuums van eerstgenoemd werk zijn naar
het ontwerp van Rochus Griese, van laatst
genoemd werk van Helmut Jiirgens. De
opvoeringen van „Capriccio" vinden plaats
op 2 juli in Amsterdam, op 3 juli in Den
Haag. „Wozzeck" gaat op 4 juli in Am
sterdam en op 5 juli in Rotterdam.
Te Rome is in de Calcografia Nazionale
(vergelijkbaar met het Prentenkabinet) een
belangrijke expositie geopend van 131 wer
ken van eenedertig Nederlandse grafici,
onder wie de Haarlemmers prof. Otto B.
de Kat en Roger Chailloux en de oud-
Haarlemmer Anton Heyboer. De expositie
is samengesteld door dr. J. C. Hcyligers,
conservator van het Museum Boymans
Van Beuningen in Rotterdam, die ook het
voorwoord schreef voor de bijzonder fraai
uitgevoerde, geïllustreerde catalogus".
Behalve de reeds genoemden zijn op de
expositie vertegenwoordigd Karei Appel,
Herman Berserik, Jan Bezemer, Jeanne
Bieruma Oosting, Paul Citroen, Corneille,
Jef Diederen. Daniel den Dikkenboer, Har
ry Disberg, Valdemar Elenbaas, Maurits
Escher, Wouter van Heusden, Friso ten
Holt, Riemke Holtrop, Henk Huig, Harry
van Kruiningen, Frits Lensvelt, Lucebert,
Wim Noordhoek, Willem den Ouden, Gust
Romijn, Willem Rozendaal, Gustaaf de
Ruiter, Andreas Schotel, Ab Sok, Carnelis
Timmer, de vorig jaar overleden prof. Jan
Wiegers, Eduard van Zanten.
Van de zijde van de Calcografia Nazio
nale wordt in een voorwoord gezegd, dat
de organisatoren met. deze expositie beogen
een beeld te geven van de wijze waarop
de roemruchte Nederlandse grafische tra
ditie een voortzetting heeft gekregen.
De knnstcriticus drs. H. Redeker heeft
de tentoonstelling „Contour onzer beelden
de kunst 1960" geopend, die tot 2 mei in
het stedelijk museum „Het Prinsenhof" te
Delft wordt gehouden. Deze legende door
„De Kring", vereniging voor schone kun
sten te Delft, georganiseerde „salon van
de Nederlandse beeldende kunst" kwam
wederom tot stand met medewerking van
een college van advies, bestaande uit de
kunstciritici M. J. M. van Beek, C. Doel
man, dr. R. A. G. Mooren, G. Oudshoorn
en drs. H. Redeker; de inrichting werd
verzorgd door de heer G. L. A. de Brau-
were.
In tegenstelling tot de tentoonstelling
van verleden jaar wordt nu het figura
tieve facet in onze schilderkunst naar vo
ren gebracht. Het kernpunt van de ten
toonstelling vormt het werk van een aan
tal schilders, tekenaars en grafici die een
nieuw realisme aanhangen. Het geheel wil
een globaal beeld geven van wat er leeft
in de wereld der figuratieve kunst.
De tentoonstelling omvat schilderijen
van onder anderen Jo Bauer-Stumpff,
Reinder J. Drayer, Jan van Heel en Co
Westerik, grafiek van Willem J. Rozen-
daal, Henri A. van Kruiningen en Wouter
B. van Heusden, beeldhouwwerk van Goit-
zen de Jong, Titus Leeser en Rudi Rooy-
ackers.
14is. Op een vrije dag was Rom al tijdig opgestaan. Het was mooi weer, nu kon hij
fijn met Mioe gaan spelen.
Hij haastte zich naar Mioe's huis en keek naar boven.
Mioe!Mioe! Kom je buiten? riep hij.
Eerst kreeg hij nog geen antwoord; Mioe was zeker niet op haar kamertje. Daarom
riep Rom nog maar eens, flink hard
19)
Ja, ik heb wel eens zo'n vriend gehad. We wa
ren als broers, gaf Henderson ten slotte toe, Maar
dat is al lang geleden.
Vriendschap wordt niet door de tijd teniet ge
daan.
Ach, hij is hier momenteel niet eens. De laat
ste keer dat ik hem ontmoette, vertelde hij mij dat
hij de volgende dag naar Zuid-Amerika zou ver
trekken. Hij had een contract voor vijf jaar met
'n olie-maatschappij afgesloten. Hij keek Burgess
aan.
Voor een man met jouw soort van werk heb je nog
wel enkele illusies weten te bewaren, is het niet? Het
is nogal iets wat ik moet vragen. Stel je voor, iemand
komt drieduizend mijl terug en zet zijn hele toekomst
op het spel om een vriend, die in de penarie zit, te hel
pen! En helemaal geen vriend, die hij de laatste jaren
vaak heeft gezien! Vergeet dat niet! Hoe ouder je wordt,
hoe dikker je huid wordt. Iets van je idealisme ver
dwijnt. De man van tweeëndertig is niet meer dezelf
de vriend als de knaap van vijfentwintig, en jij bent het
niet meer van hem. Burgess veegde zijn bezwaren ter
zijde.
Je hoeft alleen maar op deze vraag te antwoorden:
Zou hij het vroeger gedaan hebben?
Ja, vast en zeker.
Nu, als hij het toen gedaan zou hebben, doet hij
het nu nóg! Ik zeg je nogmaals, dat zulk soort vriend
schap niet aan tijd gebonden is. Is h ij eenmaal je
vriend, dan blijft hij het. Voelt hij nu niet meer die gro
te vrienschap, dan is hij nooi een échte vriend geweest.
Als hij het soort kerel is, dat een contract van vijf jaar
gaat afwegen tegen jouw leven, dan heb je niets aan hem.
Als hij dat niet doet, dan is hij uit het goede hout gesne
den en heb je hem nodig. Waarom geef je hem niet een
kans voordat je begint te zeggen dat hij het toch niet
doet? Hij haalde een notitieboekje te voorschijn, scheur
de er een blancovelletje uit en zette zijn been zo neer,
dat Henderson zijn knie als schrijftafel kon gebruiken.
JOHN LOMBARD
Compania Petrolera Sudamericana Hoofdkantoor Ca
racas Venezuela
Ben veroordeeld voor Marcella's dood na jouw vertrek
stop een kroongetuige kan mijn alibi bevestigen indien
gevonden stop mijn advocaat kan niets meer doen stop
ik vraag je te komen om mij te helpen stop heb nie
mand anders en geen andere kans om trechtstelling in
derde week van oktober nog te ontlopen stop beroep af
gewezen stop help mij
SCOTT HENDERSON
HOOFDSTUK IX
Er hïng nog iets van de Zuidamerikaanse hitte om
hem heen.
Hij was zó vlug gekomen, dat hij er nog een vleugje
van had meegebracht, zoals de meeste reizigers van
tegenwoordig nog iets bij zich hebben van de streken,
waar zij vandaan komen. Een verkoudheid vliegt met
hen mee van de westkust naar het oosten, 'n steenpuist,
in Rio op gelopen, breekt pas door op La Guardia, het
vliegbeld van New York.
Hij zag er ongeveer even oud uit als Scott Henderson
van vier of vijf maanden geleden, niet de Scott Hender
son uit de dodencel met zijn vervallen gelaat, die de ja
ren met uren telde. Hij droeg nog steeds de kleren die
hij in Zuid-Amerika had aangetrokken. Een wittige pa
nama, die hier in het noorden niet meer in de mode was,
en een grijs flanellen pak, dat zowel in kleur als in ge
wicht te licht was voor een Noordamerikaanse herfst.
Slechts een brandende Venezolaanse zon kon het pak
fleur verlenen. Betrekkelijk lang was hij en hij bewoog
zich gemakkelijk. Hij was echter allesbehalve zorgvul
dig gekleed, ondanks zijn zomerse pak. Zijn kleine snor
had wel wat bijgeknipt mogen worden en zijn das moest
nodig naar de stomerij. Deze hing als een verfrommeld
touw om zijn nek. De indruk, die hij maakte, was dat
hij beter het commando kon voeren over de bemanning
van een schip, die niet al te gemakkelijk was, of over
een pokertafel gebogen kon zitten, dan in een balzaal
met dames te dansen. Er ging dan ook een zekere ernst
van hem uit.
Hoe is het met hem?, vroeg hij met gedempte stem
aan de bewaker, toen deze hem door de lange gang
voorging.
Ach, matig.
Het betekende: wat had je anders kunnen verwach
ten?
Matig, hè? Hij schudde het hoofd en mompelde:
Arme kerel.
De cipier stond voor de cel en opende de deur. Hij
bleef even staan, slikte en deed toen een stap naar vo
ren. Met een grins op het gezicht en uitgestrekte hand
liep hij de cel binnen. Het leek wel alsof hij Henderson
in de lounge van het Savoy-hotel ontmoette.
Zo, daar hebben we onze oude Hendy!, zei hij op
gewekt. Wat doe je eigenlijk? Je aanstellen? Er was
geen spoor van bitterheid in Hendersons reactie te ont
dekken, geheel in tegenstelling met enkele dagen gele
den, toen de detective op bezoek was geweest. Je be
greep direct, dat een oude vriend op bezoek kwam.
Zijn gezicht klaarde op. Hij antwoordde op even schert
sende toon.
Ik woon hier tegenwoordig. Wat zeg je daarvan?
Ze stonden met hun armen te pompen, alsof er geen
einde aan kon komen. Ze waren daar zelfs nog steeds
mee bezig, toen de cipier de celdeur al weer had af
gesloten. en was vertrokken. De handdruk betekende
veel. Stilzwijgende, onuitgesproken vriendschapsbe
tuigingen werden uitgewisseld.
Die van Henderson was dankbaar: Je bent gekomen,
je bent wérkelijk gekomen. Dat verhaaltje over echte
vriendschap was dus geen onzin.
Lombai-ds handdruk was bemoedigend, vurig: Ik sta
achter je. Ze krijgen het nu met mij aan de stok. De
eerste ogenblikken roerden ze het onderwerp nog niet
aan. Ze spraken over allerlei zaken maar nog niet over
wat hen beiden bezig hield. Een soort schuchterheid, wel
ke, een bepaald onderwerp, dat té pijnlijk, te vers aan
gesneden is, soms met zich meebrengt. Lombard zei dus:
Ppff, wat was dat een stoffige treinreis. En
Henderson:
Je ziet er perfect uit, Jack. Je hebt groot gelijk
gehad om dat baantje in het zuiden aan te nemen.
Ach, barst! Praat me er niet van! Al die ellendige,
stoffige gaten daar! En het eten! En de muskieten! Ik
ben een stommeling geweest om voor vijf jaar te teke
nen..
Maar je zult toch wel een grijpstuiver verdiend
hebben, of niet?
Ja, dat wel. Maar wat moet ik daar met al dat
geld doen?
Je kunt het nergens uitgeven. Zelfs het bier smaakt
naar petroleum.
Henderson mompelde:
Ik voel me er toch niet prettig onder, dat ik je
het nu door de neus boor...
Integendeel: je hebt me een dienst bewezen, pro
testeerde Lombard hartelijk. Het contract heb ik
trouwens nog. Ik heb gelukkig verlofdagen kunnen los
peuteren
Hij wachtte enkele ogenblikken. Toen roerde hij het
aan, hèt dat in beider gedachten was. Hij keek zijn
vriend echter niet meer aan, hij staarde een andere
kant uit.
Wat is er nu eigenlijk precies aan de hand, Hendy?
Henderson trachtte een glimlach te forceren.
Wel, er is een lid van de Klas van '30, die over
tweeëneenhalve week mee zal doen aan een elektrisch
experiment. Wat hebben ze toch ook weer in de Alma
nak over mij geschreven? „Het is zeer waarschijnlijk,
dat zijn naam in de kranten komt". Dat was in ieder
geval een goede voorspelling. Ik zal die dag wel reus
achtige koppen krijgen.
Lombard richtte zijn blik weer op Henderson en keek
hem uitdagend aan.
Nee, dat zul je niet! Maar laten we nu ophouden
met dat gezwam. We hoeven niet als een kat om de
hete brij te blijven heenlopen. We kennen elkaar nu
lang genoeg. Al dat beleefde gepraat is maar tijd ver
knoeien.
Ja, je hebt gelijk, zei Henderson afwezig. Ach,
verrek, het leven is toch al zo kort!
Even later realiseerde hij zich pas, hoe goed deze
zonder enige bijbedoeling uitgesproken woorden bij zijn
toestand pasten. Hij lachte schaapachtig.
HILVERSUM I. 402 m.
7.00 AVRO. 7.30
VPRO. 8.00—24.00
AVRO.
AVRO: 7.00 Nieuws. 7.10 Gymnastiek. 7.20
Gram. VPRO: 7.50 Dagopening. AVRO: 8.00
Nieuws. 8.15 Promenade-orkest. 8.50 Gram. 9.00
Gymnastiek voor de vrouw. 9.10 De groenteman.
9.15 Gram. 9,35 Waterstanden. 9.40 Morgenwij
ding. 9.55 Een boek voor het geestelijk leven,
lezing. 10.00 Gram. 10.50 Voor de kleuters. 11.00
Radiovolksuniversiteit: De Pottenbaker en zijn
Schijf. Eerste Lezing: Rubaiyat (Omar Khay
Yam). Gedicht uit de Oosterse wereld, door rttej.
C. A. Eijken. 11.30 Voor de zieken. 12.00 Lichte
muziek. 12.20 Regeringsuitz.: Landbouwrubriek.
12.30 Land- en tuinbouwmededelingen. 12.33
Lichte muziek. 13.00 Nieuws. 13.15 Meded. of
gram. 13.20 Metropole-orkest en zang. 13.55
Koersen. 14.00 Kamermuziek. 14.40 Schoolradio.
15.00 Voor de vrouw. 15.30 Klarinet en piano.
16.00 Van alle breedtegraden,, lezing. 16.15 Piano
spel. 16.30 Voor de jeugd. 17.20 De dierenwereld
en wij. lezing. 17.30 Voord e jeugd. 18.00 Nieuws.
18.15 Pianospel. 18.30 R.V.U.: De mammon en de
muze (de maatschappelijke voorwaarden voor de
bloei van de kunst) door prof. dr. H. Schulte
Nordholt. Tweede lezing: Opkomst, bloei en
verval van de Vlaamse schilderkunst in dè
Bourgondische tijd. 19.00 Voor de kleuters. 19.05
Paris vous parle. 19.10 Radiowedstrijd. 19.50
ournaal. 20.00 Nieuws. 20.05 Gevar. programma.
22.00 Kamerorkest, koor en soldaten. 22.30 Nws.
en koersen. 22.40 Pianorecital. 23.00 Zigeuners.
23.15 Muzik. lezing. 23.55 24.00 Nieuws.
HILVERSUM II. 298. m. 7.00—24.00 KRO.
KRO: 7.00 Nieuws. 7.15 Gram. 7.30 Voor de
jeugd. 7.40 Gram. 7.45 Morgengebed en over
weging. 8.00 Nieuws. 8.18 Gram. 8.50 Voor de
vrouw. 9.40 Schoolradio. 10.00 Voor de kleuters'.
10.15 Lichtbaken, lezing. 10.25 Gram. 11.00 Voor
de vrouw. 11.30 Franse liederen. 11.40 Gram. 11.50
Volaan.... vooruit, lezing. 12.00 Middagklok
noodklok. 12.03 Gram. 12.30 Land- en tuinbouw
mededelingen. 12.33 Gram. 12.50 Actualiteiten.
13.00 Nieuws. 13.15 15 jaar geleden, praatje. 13.20
Nieuwe gram. 13.35 Dansmuziek. 14.00 Gram.
14.05 Schoolradio. 14.35 Voor de plattelandsvrou
wen. 14.45 Gram. 15.30 Kamermuziek. 16.00 Voor
de zieken. 16.30 Ziekenlof. 17.00 Voor de jeugd.
17.40 Beursberichten. 17.45 Regeringsuitzending:
Plantengroei op de abc-eilanden, door dr. A. L.
Stoffers. 18.00 Lichte muziek. 18.20 Gram. 18.30
Uit het land van Hertog Jan, klankbeelden. 19.00
Nieuws. 19.10 Actualiteiten. 19.25 Zang. 19.30
Kamermuziek. 20.00 Mogen allen één zijn, derde
lijdensmeditatie. 21.00 Perdita. radiophonische
opera. 21.40 Zangrecital. 22.00 Stereofonische uit
zending. 22.30 Nieuws. 22.40 Gezin en huwelijk,
praatje. 22.50 Filmmuziek. 23.10 Gram. 23.55—
24.00 Nieuws.
BRUSSEL 324 m.
12.00 Gram. 12.15 Pianorecital. 12.30 Weerber.
12.35 Recital (verv.). 12.52 Koersen. 13.00 Nws.
13.15 Gram. 14.00 Schoolradio. 15.45 Kamérmuz.
16.00 Koersen 16.06 Duitse les. 16.21 Gram. 17.00
Nieuws. 17.10 Kamermuziek. 17.40 Boekbespre
king. 17.50 oVor de jeugd. 18.20 Voor de sol
daten. 18.50 Sportkroniek. 19.00 Nieuws. 19.40
Gram. 19.50 Praatje. 20.00 Voor 'de vrouw. 21.00
Omroeporkst. 21.30 Pianomuziek. 22.00 Nieuws
22.15 Gram. 22.55—23.00 Nieuws.
VOOR DINSDAG
NTS: 20.00 Journaal en weeroverzicht. VPRO:
GesPrek aan de schrijftafel. 20.30 Oude filmfrag-
(Wordt vervolgd) men ten. 21.00 Film.
