De hangende tuin van Derry Toms
Uw kinderen krijgen
PATRIA zakgeld
.Raadsel voor
PANDA EN DE LIJFWACHTERS
Vreemde dingen ie het kabonterdorp
Hit1 öf bFrlFÖpn tijb
ENGEL
11
Uithoudingsvermogen
De radio geeft zaterdag
T elevisie pro gr anima
Bij elk pakje biscuits,
crackers of zoutjes
gratis een munt
waarde l/2 cent.
/j&dc
Het bestuur van „Veronica''
Promotie over televisie
Vervolgverhaal
door
M. G. Eberhart
VRIJDAG 10 JUNI 1960
12. ,.Hela!" riep Panda. „U kunt niet
zomaar weggaan zonder te betalen!" „Ik
betaal niets," antwoordde de gierige mil
jonair, „tenzij de lijfwacht me het tarief
laat zien, dal lijfwachten mogen bereke
nen voor hét redden van miljonairs uit de
klauwen van belastingambtenaren." „Wat
zegt hij?" vroeg Jut. Toen Panda het her
haald had, betrok Jut's gezicht. Hij bla
derde in zijn tarievenboekje, maar hoewel
er wel allerlei rovers in vermeld stonden,
kwamen de belastingambtenaren daaron
der niet voor. j,Nu begrijp ik waarom die
gierigaard de politie er buiten wilde hou
den," merkte Panda op. Belastingambte
naren zijn nu eenmaal wettelijk beschermd
eh.ik bedoel tegen hen helpt, de poli
tie niet." „Ik heb wéér pech," bromde
Jut. „Bah, aan mijn vak is geen plezier
meer te beleven. Nu dacht ik dat ik ein
delijk eens een lekker zaakje had, waar
wat aan te verdienen viel: een miljonair
in nood.ik dacht met één klap rijk te
zijn, maar 't is wéér mis!" Het zou ech
ter ook weldra mis gaan met Palmer.
Vanuit de struiken loerden twee moeilijke
jongens naar de miljonair. „Kijk Bul," zei
de een. Daar gaat Palmer, de miljo
nair." „Met een zak vol duiten." vulde
de ander aan. „Kom mee, Sluiper. Eén
klap en we zijn rijk."
Het zal wel geen der kijkers hebben ge
speten dat Willy van Hemert zulke goede
herinneringen had bewaard aan het blij
spel „Heeft iemand mijn rakkertjes ge
zien?" Acht jaar geleden presenteerde hij
het aan de toen nog beperkte schare t.v.-
bezitters. De herhaling van gisteravond,
ditmaal met medewerking van het Rotter
dams Toneel, gaf ons een amusant bedenk
seltje te zien, waarin de onwaarschijnlijkste
dingen werkelijkheid werden. Het vernuf
tige spel bood Van Hemert de gelegenheid
met technische trucs de aanw.ezigheid van
twee onzichtbare wezentjes tè suggereren
en, omdat zij rakkers waren, een aantal
komische situaties te scheppen, die :n de
huiskamer de aandacht gaande gehouden
hebben. Helemaal overbodig was da.t niet,
omdat de auteurs van deze televisiefantasie,
Nelson Bond en David Kent, breed van
stof waren en het geduld van de kijkers
niet, zelden op de proef stelden. Van Hemert
had met het tempo wel het nodige te stel
len: zijn acteurs namen er ook de tijd voor,
waardoor deze televisievoorstelling een to
neelmatiger aanzien kreeg dan oorbaar en
nodig was. Maar goed, wij wilden dan wel
met ons uithoudingsvermogen meewerken.
Daardoor kwamen de acteurtalenten van
Luc en Ton Lutz, gewiekst als zij zijn, tot
hun' recht en werd het voor wie niet zwart
gallig was een leuke avond.
Vooraf ging een reportage over een der
kunstwerken van het Delta-plan, boeiend
om wat men zag, maar met nog te veel
interviews gelardeerd. De actie doet het
altijd veel beter dan .het gesprek over de
actié, zelfs al erkent men de noodzaak van
een deskundige voorlichting.
Beeldschermen
Advertentie
RIANT VISSEN op een
VISTERRAS»
HILVERSUM I. 402 m. 7.00—24.00 KRO.
KRO 7.00 Nieuws. 7.15 Gewijde muz. 7.30 Voor
de .jeugd. 7.40 Gram. 7.45 Morgengebed en over
weging. 8.00 Nieuws. 8.18 Gram. 8.50 Voor de
vrouw. 10.00 Voor de kleuters. 10.15 Gram. 10.30
Ren je zestig? 11.00 Voor öe zieken. 11.45 Gram.
12.00 Middagklok - noodklok. 12.03 Promenaae-
crk. en sol. Ï2.50 Act. 13.00 Nieuws. 13.15 Zonne
wijzer. 13.20 Platennieuws. 13.25 LiclUe muz. 13.50
Voor de jeugd. 14.00 Amateursprogr. 14.20 Kunst
bron. 14.50 Mei.ropole-ork. en sol. 15.15 Franse les.
15.30 Voor de jeugd. 16.00 Gregoriaanse zang. 16.30
Instr. octet. 16.50 Sportperiscoop. 17.00 Voor de
kinderen. 18.00 Lichte muz. 18.15 Journ. week-
cverz. 18.25 Amateursprogr. 18.45 Vragenbeantw.
lï> 00 Nieuws. 19.10 Act. 19.25 Memojandum. 19.30
Radio-filharm.orkest cn piano. 20.20 Lichtbaken,
lezing. 20.30 Vakantietoeslag, quiz. 21.00 Politiek
praatje. 21.10 Het hoofdkwartier van Zijne Ma
jesteit (III. hoorsp. 22.15 Gram. 22.25 Boekbespr.
22.30 Nieuws. 22.40 Jong - oud - eeuwig, gesprek
ken. 23.55 -24.00 Nieuws.
HILVERSUM II. 298 m. 7.00 VARA. 10.00 VPRO.
10.20 VARA. 19.30 VPRO. 20.00—24.00 VARA.
VARA: 7.00 Nieuws. 7.10 Gymn. 7.20 Gram. 8.00
Nieuws. 8.18 Gram. 8.50 Voor u en uw gezin, le
zing. 9.00 Gymnastiek voor de vrouw. 9.10 Gram.
VPRO: Samen thuis, lezing. 10.05 Morgenwijding.
VARA: Gevarieerd progr. 11.30 Kamermuz. 12.00
Lichte muz. 12.30 Land- en tuinbouwmeded. 12.33
Orgelspel. 13.00 Nieuws. 13.15 Voor de teenagers.
14.15 Streekuitz. 14.40 Amateur-harmonie-orkest.
15.05 Van dc wieg tot het graf. vragenbeantw.
15.20 Orïïr.orkest en solist. 16.06 Boekbespr. 16.25
Vakantietips. 17.00 Jazzmuz. 17.30 Journaal. 18.00
Nieuws en comm. 18.20 Operafragm. 19.00 Artis
tieke staalkaart. VPRO: 19.30 Passepartout, lezing.
19.40 Christus, zijn leerlingen en de mensen, le
zing. 19.55 Deze week. lezing. VARA: 20.00 Nieuws.
20.05 Metropolc-orkest en sol. 20.40 Voordr. 21.00
Lichte muz. 21.25 Soc. comm. 21.40 Lichte muziek.
22.05 Sportact. 22.30 Nieuws. 22.40 Muzik. gesprek.
23.10 Amusementsmuziek. 23.5524.00 Nieuws.
BRUSSEL. 324 m.
12.00 Omr.ork. 12.30 Weerber. 12.35 Gesproken
aperitief. 12.45 Gram 13.00 Nieuws en weerber.
13.15 Muzik kalcidoscoop. 14.30 Radiojourn. 15.00
Gevar. muz. 16.00 Amus.muz. 16.30 Lichte muz.
17.00 Nieuws. 17.10 Dagklapper cn liturg, kal. 17.20
Liturgische gezangen. 17.30 Gram. 17.15 Engelse
les. 18.00 Kamermuz. 18.30 Voor de soldaten. 19.00
Nieuws. 19.40 Vioolrecital. 20.00 Ork.concert. 22.00
Nieuws. 22.15 Amus.muz. 23.00 Nieuws. 23.05—24.00
Gevarieerde muziek.
VOOR VRIJDAG
NTS: 20.00 Weekoverz. KRO: 20.30 Buitenlands
overz. 20.50 Cabaretprogr. 21.20 Film. 21.50 Sport-
praatje. 22.10 Epiloog.
VOOR ZATERDAG
VPRO: 17.00 Voor de kinderen. NTS: 20.00
Journ. en weeroverzicht AVRO: 20.20 TV-kron.
20.50 Gevar. progr. 21.50 Vliegwereld. 22.20 Einde.
Wereldrecord. De pianist Ben Sher
man en de drummer Rex Amos hebben
een nieuw wereldrecord „voor het spelen
van jazz" op hun naam gebracht, door 81
uur en 20 minuten achtereen geluiden te
produceren in een nachtclub te Portland,
in de Amerikaanse staat Oregon. In 1958
had de pianist Al Davis het record op 72
uur en 30 minuten gebracht.
Sherman en Amos zijn thans gaan uit
rusten. Ze denken dat geruime tijd vol te
houden.
Advertentie
Dit „zakcentje" kunnen ze opsparen en er wat
lekkers voor kopen bij Uw Patria-leverancier
(tot een maximum van 25 ct per keer).
De heer N. C. Jürgens die, toen de Pa
namese regering het radioschip „Veronic i"
uit het koopvaardijreigster het schrapppn,
als onderhandelaar tussen de „"Veronica"
en de Panamese consulgeneraal in Rotter
dam is opgetreden, heeft medegc ieeld, dat
de heer Oswald nimmer generaal-agent is
geweest. Wel is deze, toén de zaak nog op
het technische vlak lag, als woordvoerder
van de „Veronica" opgetreden. De hcc-r
Oswald is technisch adviseur, aidos de
heer Jürgens. Voorts zei hij--/.elf met in
gang van 8 juni tot generaal-agent te zijn
benoemd en, nu de „Veronica* uitzendt,
met de behandeling van da commerciële,
zaken te zijn bela'st. „Vóör mij ;s"er nóg
nooit een generaal-agent geweest"
De heer Jürgens deelde voorts mee, dat
het kort geding dat mr. dr. K. W. 1'. Klaas-
sen namens de in Liechtenstein gevestigde
„Veronica Anstalt" tegen de P T.T. zou
voeren wegens 't verbreken van de radio-
tclefonijche verbinding met net zender
schip welk geding vrijdag voor de
Plaagse rechtbank zou dienen is uitge
steld. De aanleiding niertoe was de nir-c'e-
dehng van minister Kor mals, dat een tele
fonische verbinding met het. schip wel mo
gelijk zal zijn in geval de veiligheid vtn
de bemanning hiermea is gediend. De
minister zou de teruggave van 't volledige
recht op radiografisch verkeer nog in
studie hebben.
„Televisie, parlement, pers en publiek"
is de titel van een academisch proef
schrift, dat de heer P. Gros, geboren te
Arum en wonende in Den Haag, dinsdag
middag 28 juni a.s. in het openbaar hoopt
te verdedigen in de aula van de universi
teit van Amsterdam.
De auteur o.a. medewerker aan de
Onafhankelijke Televisie Exploitatie
Maatschappij (OTEM) behandelt, na de
plaats van de televisie als communicatie
middel te hebben bepaald en na een uit
jeenzetting over het tegenwoordige omroep
bestel in de zuilenmaatschappij, de vraag
hoe Nederland in het samenspel van het.
parlement, pers en publiek op hot. feno
meen televisie heeft gereageerd. Als gast-
promotor treedt op prof. dr. Sj. Groenman,
hoogleraar in de sociologie te Utrecht en
Leiden.
Adve'tentie
Het is geen schande wanneer u niet voor de vuist weg alle zeven wereld
wonderen uit de oudheid kunt opnoemen ik zou er ook niet hélemaal komen.
Maar nooit zal ik vergeten, dat de hangende tuinen van Babyion er een van waren.
De zeven wonderen zijn door latere geslachten eerbiedig geaccepteerd en, daarvan
uitgaande, achtte bijna elk volk zich gerechtigd een hoge borst op te zetten en te
beweren: En wij hebben het achtste. Dat is echt niet overdreven: Spanje heeft
zijn achtste wereldwonder in het door Philips II gebouwde Escoriaal, Zweden
zweert bij het stadhuis van Stockholm, Amsterdam wil wel eens, ietwat be
schroomd, naar het paleis op de Dam wijzen, Amerika heeft er te kust en te keur.
Is er in Engeland ook een achtste wereldwonder? Niet officieel, geloof ik, maar in
ieder geval bezit dit land wel de grootste hangende tuin van de wereld, waarmee
het zich dus op dit punt met Babyion mag vergelijken. Wat mij betreft krijgt deze
tuin op de lijst van onvergankelijke monumenten de achtste plaats.
Zoals een bezoek aan de Galeries La
fayette in Parijs een soort verplich
ting is, zo winkelt de vreemdeling op
bevel van de reisgids bij Harrod's in
Londen. Men kan daarbij het prettige
gevoel hebben zich iets aan te schaf
fen in een zaak waar ook de Engelse
koningin koopt. Een ander warenhuis
dat in de algemene belangstelling ligt
is Selfridge's in Oxford Street. Het is
wat eenvoudiger (en goedkoper) maar
de bekendheid bij buitenlanders ont
loopt elkaar niet veel. De meeste toe
risten komen, ook al door gebrek aan
tijd, in de regel niet verder. Een win
kelstraat als Kensington High Street
(een beetje uit het centrum, hoewel
niet veel en per bus en ondergrondse
gemakkelijk te bereiken) wordt meest
al verwaarloosd. Toch is de standing
van de zaken daar niet minder dan in
het als exclusief geldende Knightsbrid-
ge of in Bond Street.
De echte Londenaar kent Kensington
wel en het is hem niet ontgaan, dat
boodschappen doen in het warenhuis
van Derry Toms verbonden kan wor
den aan het bezichtigen van een unie
ke attractie: een daktuin, die zijn ge
lijke in de wereld niet heeft. Zeker niet
in grootte een hectare is een hele
lap en men vraagt zich in de eerste
plaats af hoe men al die aarde naar
het dak van de zesde verdieping heeft
gekregen. Niet met de lift, waarmee
wij ons naar de vijfde etage laten bren
gen. Bezoekers aan de tuin(en) moeten
daar overstappen, offeren bij een vrien
delijke dame een shilling en worden op
de (zeer verzorgde) natuur losgelaten.
Laat ik eerlijk erkennen, dat mijn
verwachtingen niet hoog waren ge
spannen. Elk bloemperkje op een dak
mag immers al als iets bijzonders be
schouwd worden en veel meer dacht ik
er niet te zien. Och, wel aardig, zo'n
stukje groen boven de huizenmassa
van een wereldstad, maar ik meende
toch, dat de reclame-afdeling van Der
ry Toms in haar fraaie proza niet
op een enkele overdrijving zou hebben
gelet. Met die sceptische instelling was
de verrassing eens zo groot. Ik bevond
mij werkelijk in de vrije natuur, nou
ja, in een fiink park dan. De geluiden
van de straat (en Kensington Street
hééft een druk verkeer) klonken ruim
dertig meter boven de grond nog
maar als een gedempt geroezemoes.
Ik wandelde over netjes aangeharkte
paden, die tussen struiken en kleine
boompartijtjes door slingerden, langs
een watertje met eenden, over een rus
tiek brugje en door een overschaduwd
laantje. Een waterval klaterde ergens
achter mij en toen ik een bocht had
genomen stond ik er vlak voor. Lon
den lag ver weg. Goudvissen schoten
als levende worteltjes onder leliebla
den door en in de bomen rondom het
vijvertje kwetterden de vogels. Tussen
het groen door zag ik een ruim terras
met fleurige rode en blauwe parasols.
Mijn weg voerde langs een muur,
waarin kijkgaten waren uitgespaard.
Telkens bleef ik er even naar het wis
selend beeld van de metropolis aan
mijn voeten kijken: naar de torens en
torentjes van de vele musea, die dicht
bij elkaar in Kensington zijn gevestigd,
naar de Royal Albert Hall en het Al-
bert Memorial, naar de Westminster
Abbey en de Westminster Cathedral,
verder weg naar de majestueuze koe
pel van de St. Paul's.
Ik vervolgde mijn weg, terug over
het bruggetje, onder een poort door.
Voor mij lagen de Tudor Gardens
de tuinpartijen, aangelegd in de stijl
van het begin van de zestiende eeuw.
Die oude sfeer hangt er voelbaar tus
sen de verweerde muren; men zou er
Hendrik VIII op een der banken willen
aantreffen, liever nog in diep gepeins
bij een bed rozen, met zorg een bloem
uitkiezend voor (ik grijp maar een ge
malin voor de vuist weg) Anna Boleyn.
In de Tudor Gardens begint men zich
minstens te verwonderen over het in
genieuze woekeren met toch maar een
beperkte ruimte. Men weet echter he
lemaal niet meer hoe men het heeft
wanneer men een volgend poortje is
gepasseerd. Een fenomenale Spaanse
tuin, achteraan afgesloten door een
kloosterachtig gebouwtje met een ran
ke campanile, strekte zich voor mij uit.
De wijnstok slingert er zich om be
drieglijk echte Moorse bogen. De zach
te melodie van het water in de Hof
der Fonteinen overstemt zelfs de vreug
de van de vogels. Een middenpad ver
breedt zich tot een plaats voor de
grootste fontein; de -ergaarbak is be
zet met drie rijen prachtige blauwe te
gels. Het zou een hoekje van Grana
da's Alhambra kunnen zijn.
Het was er iets te druk op de pa
den, maar ik hoefde me toch niet door
een menigte te dringen om de bron van
Santa Teresa te bereiken. Ik herkende
de hobbelkeien onder mijn voeten
elk detail is (bijna) authentiek. Ge
hoorzaam voegde ik mijn sixpence bij
de munten op de bodem van de bron
en deed mijn wens (mag ik die ge
heim houden?). Dan liep ik langs de
andere kant terug en vond een tuin
man in de koele kloostergang. Hij was
een oudgediende uit 1938, het jaar
waarin de tuin (in 1935 was met de
aanleg begonnen) werd geopend. Hij
vertelde me al die kleinigheden, die
me door mijn bewondering voor het ge
heel zouden zijn ontgaan: dat de wijn
stok en de palmen werkelijk vruchten
dragen, dat de halve toren, die men
tussen de bomen door ziet, die van
St. Mary Abbots Church is, dat de ge
middelde dikte van de aarde zeventig
centimeter bedraagt, dat het benodig
de water uit twee (honderdtwintig me
ter diepe) Artesische putten wordt op
gepompt en dat de lunch in het Sun
Pavilion Restaurant uitstekend en be
taalbaar is.
Zijn laatste mededeling was de eni
ge die ik kon controleren. Hij had ge
lijk. (Nadruk, verboden)^
Advertentie
Grote Houtstraat 181
Haarlem - Tel 14444
1617. Kabouter Ponko zat muisstil achter de steen en gluurde voorzichtig over
de rand. Hij wou toch wel eens zien, wat die man daar allemaal uitvoerde.
Zozo, nu begreep hij er iets van. Die man was bezig, een schilderij van hun bos
te maken! Ponko zorgde wel, dat hij z'n plaatsje niet verraadde, maar toch kon hij
het niet laten, met aandacht toe te kijken.
Alleen.... het dïiurde zo verschrikkelijk lang; die man zat daar maar, en zolang
kon Ponko z'n schuilhoek niet verlaten!
22)
Hij leunde achterover in de oude, versleten stoel. Zijn
handen waren vuil van het stof. De ventilator snorde
zachtjes en blies koelte over zijn kleverige, hete gezicht.
Zijn eerste heldere gedachte was vreemd: hoe kon
de rechter zo dwaas geweest zijn?
Er was maar één antwoord op en dat was, dat de
rechter had gedacht er wel door te zullen rollen. Hij
had gehoopt dat hij de verantwoording, die Cayce hem
eens zou vragen, zou kunnen uitstellen. Hij had gedacht
dat hij de inspecteurs van de belasting wel om de tuin
zou kunnen leiden en dat niemand hem, de rechter,
iets zou kunnen maken.
En intussen had hij uit de plantage gehaald wat er
te halen viel en, als Cayce's eerste onderzoek juist was,
had hij een zeer aanzienlijk fortuin bijeengeraapt. Het
stond op zijn naam op depositie bij twee banken en zo
te zien had hij ook een zeer nauwkeurige rekening
courant met zijn makelaar. Alles, tot de laatste stui
ver, op naam van de rechter.
Toch had hij geweten dat Cayce hem eens om een
afrekening zou vragen. Hij had Cayce zelfs gevraagd
te blijven maar kort, zodat hij al te lastige vragen
van Cayce zou kunnen afpoeieren. Of had de rechter
zich er te diep ingewerkt en had hij Cayce's hulp nodig?
Cayce betwijfelde het. Hij nam eerder aan dat de
rechter zo zeker van zichzelf was geweest en zo over
tuigd van zijn macht over de jongen die Cayce was
geweest, dat hij stellig dacht wel door te kunnen gaan
met hem te bedriegen en te bestelen.
Het was nauwelijks aan te nemen dat hij van plan
was geweest tot een soort van vergelijk te komen.
Had hij de een of andere overeenkomst zitten uit
broeden, die hem in staat zou stellen Blanchaard te
verlaten en stil te gaan leven van het geld dat hij
uit de plantage had gezogen en Cayce Blanchaard op
de hals te schuiven, zwaar belast met schulden en zon
der liquide middelen voor reparaties en lopende uit
gaven?
Dat leek niet erg waarschijnlijk. De rechter zou ge
weten hebben dat als hij de onderneming aan Cayce
overdroeg, hem, rechter Moore, om verantwoording ge
vraagd zou worden.
Dodie's verklaring -leek hem, in het licht van zijn
pas verworven wetenschap omtrent de rechter, de
meest aannemelijke.
De lichte voetstap van een vrouw klonk op de rieten
mat in de gang. Blanche opende de deur terwijl hij
zich omdraaide.
„Daar is het bezoek, Cayce."
„Ik ruim deze papieren even op en dan kom ik."
Ze knikte en ging heen.
Cayce stopte alle bescheiden weer in de lessenaar.
Een onverwachte vraag rees bij hem op: hoe dacht
Blanche over de rechter? John zei dat de rechter haar
leven tot. een hel had gemaakt. Zag John dat goed? Het
leek altijd of ze het met de rechter eens was, maar
stel dat ze in haar hart de rechter ook had gehaat?
Hij had zijn gedachten niet meer onder controle; ze
toonden hem het beeld van een vrouw in een slonzige,
ouderwetse jurk, die kalm en vastberaden naar de pier
liep, waar ze wist dat ze de rechter zou vinden, en die
daarna net zo rustig, ongezien naar huis terugliep. Ze
zou geschokt en verdrietig zijn als men haar de dood
van de rechter mededeelde, maar ze zou zich toch be
heersen. Misschien was het haar zelfbeheersing, die
hem dat lelijke beeld voor ogen toverde. Maar voor
moord moest er 'n motief zijn en Blanche had geen
motief tenzij ze inderdaad de rechter had gehaat.
Maar ja natuurlijk, hij wist nu dat er een aan
nemelijk motief was geweest. Als de rechter een testa
ment had nagelaten waarbij hij al het geld dat hij uit
Blanchaard gezogen had, aan Blanche naliet en zodoen
de indirect aan Roddy, was dat een motief voor moord.
Toch deed alles wat hij van Blanche wist, hem de
afgrijselijke gedachte die bij hem was opgekomen, van
zich af zetten. Bovendien hadden zij en Roddy beiden
een alibi voor de tijd waarop de rechter vermoedelijk
vermoord was. Het zou misschien een dubieus alibi
zijn, ook al zou Blanche zweren tot ze blauw zag om
Roddy te beschermen, maar juist het feit dat het alibi
zo zwak was, maakte het volgens Cayce waarschijnlijk.
Als Blanche in alle rust had besloten de rechter te
vermoorden, zou ze zich van een minder twijfelachtig
alibi hebben voorzien. Waar of niet?
Hij hoorde een auto de oprijlaan inrijden. Hij opende
de deur van de studeerkamer; er klonken stemmen in
de huiskamer, gedempt, zoals het bij die gelegenheid
hoort. Hij koos dc kortere weg door de keuken en langs
de achtertrap; hij waste zich, trok een schoon over
hemd aan en kwam toen langs de voorkant naar bene
den om zijn buren te begroeten en zijn plaats naast
Blanche in te nemen, als heer des huizes. Maar Roddy
stond er al, dicht naast zijn moeder, zijn knappe ge
zicht in de gepaste, ernstige plooi getrokken.
Iemand zei: Hallo, Cayce Clary! We hoorden dat
je terug was."
HOOFDSTUK IX.
Iedereen zei hetzelfde op dezelfde hoge, zachte, lang
gerekte toon, telkens opnieuw; hun glimlach kon het
onderzoekende van hun blik niet verbergen. Ze had
den gehoord dat hij terug was en ze hadden ook
gehoord dat hij zo goed als beschuldigd werd van
de moord op de rechter.
Er waren in werkelijkheid niet zoveel mensen, maar
het leek hem of de kamer stampvol was. Hij praat
te met de oude mevrouw White van Suncas City
en het ontging hem niet dat zij niet op haar ge
mak was. door de manier waarop haar heldere oude
ogen over hem heenschoten dan weer langs hem
heen keken, precies als een kip die niet zeker is van
haar buit. Ze liet hem alleen zodra ze het met goed
fatsoen kon doen. Mevrouw Burke kwam naar hem
toe. „Cayce, beste Cayce", zei ze, „wat prettig om
je weer te zien. Het spijt me dat het bij zo'n droe
vige gelegenheid is". En ze schudde hem ook harte
lijk de hand alsof ze meende wat ze zei. „Bill is
nu bij de luchtmacht. Hij is op het Mac Dill Field
gestationeerd."
Bill Burke was jonger dan de anderen; Cayce her
innerde zich hem als een magere, gebruinde jongen
van een jaar of vijftien, zestien. „Het is prettig dat
hij zo dicht bij huis is".
Ineens kwamen er tranen in mevrouw Burke's ogen
„Ze zeggen vreselijke dingen van je Cayce. Dat moet
je toch niet toelaten".
Haar man, die heel weinig veranderd was, behal
ve dat zijn haar nu grijs was, kwam aanlopen en
legde zijn hand stevig op de mollige arm van zijn
vrouw.
„We moeten gaan". Hij knikte tegen Cayce en be
gon een gesprek met Roddy. Hij bleef daar een poos
je staan praten, waarbij hij Roddy vriendschappelij
ke klopjes op de schouder gaf.
Och, dat had hij kunnen verwachten, dacht Cayce.
Totdat bij gerechtelijke uitspraak was komen vast
te staan wie de rechter had vermoord, was hij die
gene die ervan verdacht werd.
Dodie kwam naast hem staan. Ze droeg een een
voudige lichtblauwe jurk, waarin ze er erg aardig en
vrolijk uitzag. Weer dacht hij bij zichzelf; hoe is het
mogelijk, ze is mijn vrouw.
Als Dodie zijn gedachten al deelde, dan gaf ze
hem daarvan geen enkel blijk.
Ze zei: „Ik zag wat de oude Joe Burke deed.
Laat hem opvliegen! Er flikkerde een lachje in haar
blauwe ogen, terwijl ze zich met kennelijk genoegen
van die kort-maar-krachtige schoolmeisjesuitdrukking
bediende. „Vader zit daarginds".
Henry zat met een zekere waardigheid in zijn in
validenwagentje, dicht bij de deur van de kamer.
Cayce wist niet goed of Dodie hem naar Henry bracht
of dat hij er uit zichzelf naar toe ging; in elk ge
val, Henry zag het en trok hem naar zich toe. Hij
hield hem daar aan de praat, opvallend vriendelijk,
zodat iedereen kon zien, dat hij althans geen ogen
blik geloofde dat Cayce de rechter had vermoord.
Midge stond met Roddy te praten; ze nam een klein
glaasje sherry, dat het dienstmeisje serveerde. Haar
uitdrukking was gepast ernstig, maar haar heldere
ogen zagen alles.
(Wordt vervolgd)
Wij kunnen U een
prachtige collectie
oorhangers demon
streren. Dit zijn com
plete hoortoestelien,
welke praktisch on
zichtbaar achter het
oorworden gedragen.
Keuze uit vele merken
w.o. Aditone, Audium,
Multitone, Philips en
Siemens.
KONINGSTRAAT 11
HAARLEM
TEL. 16171
Oprechte Saturdagse Haerlemse Courant
den 7 Juni 1760
MADRID DEN 14 MEY. Van Oran heeft
men met Brieven van de
21 April dat dien dag
s ochtends tussen 2 en 3
uuren de Bey, Verzeld al-
leenlyk door drie Catalaan
se Slaven en 4 Zwarten te
Paard, op het Kasteel van
Rosalcazar was komen
vluchten. Dat hy dienzelven nacht zyne
Vrouwen was gaan bezoeken, en de weg
na Oran genomen had, alwaar hy by den
Commandeur zeer minzaam ontvangen
was. De Bey is zeer beleefd en spraak
zaam, welgemaakt van Persoon en heer-
lyk uytgedoscht, zyne Klederen met Goud
en Zilver geborduurd, zyne Paerde-Tuygen
van de uyterste Magnificentie; de twee
Zadels van Goudgeborduurde Stoffen. De
Stygbeugels van het zelfde Metaal en de
Toornen met Diamanten en Smaragden
gegarneerd; zyne Wapenen van eene on-
schatbaare Waardy; hebbende by zich eene
menigte Contanten en Juweelen, en in een
koffertje 100.000 Ryksdaalders aan Goude
gemunte Speciën. Men verzekert dat dit
alles noch niet kan evenaaren met hetgeen
hy in zyne Tent heeft moeten laten. Zom-
mige onderstellen dat gemelde Bey om
eene Schuylplaats in Spanjen zal ver
zoeken.
