La dolce vita": geen plaats meer
voor geluk en waardigheid
Uitgaan in Haarlem
11.9°
No-iron
Sportshirts
FELLINI ALS DOCUMENTARIST
Een Midzomernachtdroom
Politie-muziekfestival
met concert besloten
Rome als stof voor
de boulevardpers
Brand-Van Gent-
prijs voor Jos
in Openluchttheater
Panhuysen
4
Jeugd en muziek in
Huis met de Sleutels
lekkere shag in de
handige doos 95 ct.
Zuidafrikaanse litteratuur
deze zaterdag
herenmode tip
weekend shawltje
VRIJDAG 10 JUNI 1960
Advertentie
De leden van de afdeling Haarlem van
de stichting Jeugd en Muziek geven
maandag 13 juni in het Huis met de Sleu
tels aan de Bronsteeweg in Heemstede
een muziekuitvoering.
De jeugdige pianisten, violisten, fluitis
ten en klarinettisten brengen werken van
Vivaldi, J. S. Bach, Doppler, Albeniz.
Flosman en Ravel.
De opera van Henk Badings, „Martin
Korda d.p." in de stadsschouwburg in
Amsterdam zal op zaterdag 9 juli voor
de leden van Jeugd en Muziek voor een
sterk gereduceerde prijs toegankelijk zijn.
In Utrecht is tijdens de plenaire ver
gadering van de Federatie van Katholieke
Ondernemersvakbonden voor Lectuurvoor
ziening „Sint-Jan" de Brand-Van Gent-
prijs 1960 uitgereikt aan de auteur Jos
Panhuysen voor zijn in 1959 verschenen
boek „Ik kom niet terug".
Het Brand-Van Gent-fonds is opgericht
in 1946 door de leden van de Nederland
se Katholieke Boekverkopersbond en de
Nederlandse Bond van Katholieke Uitge
vers, die in de federatie „Sint-.Tan" samen
werken. Om de twee jaar wordt de Brand-
Van Gent-prijs uitgereikt aan de Neder
landse schrijver of schrijfster van de
volgens de jury beste katholieke ro
man. Van de beste bellettristische publi-
katie of aan de Nederlandse uitgever van
het fraaist uitgegeven boek.
Een jury, bestaande uit Michel van der
Plas, Gabriel Smit en Albert Westerling
(prof. dr. J. Aerts te Leuven) heeft haar
keuze op Jos Panhuysen laten vallen,
omdat deze, volgens haar, op latere leef
tijd in het bestek van enkele jaren een
reeks romans heeft geschreven, die zich
•in de hedendaagse letterkunde onderschei
den door een zeer eenvoudige, nuchtere
verteltrant, een droge humor, zeer gave
compositie en vooral door de onalledaag
se behandeling van alledaagse problemen.
„In Panhuysen's werk lijkt men een ken
tering te kunnen waarnemen van de mo
derne christelijke probleemroman in deze
zin, dat de grenssituatie paats maakt
voor die van alledag, de ongewone held
het veld ruimt voor de doorsneemens, en
de afstand tussen heiligheid en zonde, recht
vaardigen en zondaars wordt teruggebracht
tot een overzienbaar stuk niemansland
waarin Gods genade werkzaam blijkt",
aldus de jury. De onopzettelijkheid van
deze nieuwe voortbrengeselen in het genre
steekt naar haar oordeel gunstig af bij de
programmatische zwaarwichtigheid waar
mee menig getuigend christelijk auteur
meent te moeten schrijven. Ze meent, dat
het Panhuysen in het bijzonder schitterend
gelukt is het gewone van een christenle
ven als ongewoon te laten beleven, door
het uit te diepen, door de waarde van
het schijnbaar waardeloze aan te tonen
en door de lezer uit te dagen tot de be
wuste beleving van kleine en grote crises
in ziin unieke bestaan.
Het twaalfde nationale politie-muziek
festival, dat donderdag te Haarlem werd
gehouden, werd op de avond van deze dag
besloten met een concert, dal door de
Rijkspolitie-kapel op de Grote Markt werd
gegeven. Gunstig voor het genieten van
een openluchtconcert waren de weers
omstandigheden zeker niet. De koude
windvlagen, die over het marktplein joe
gen, vormden het teleurstellende geschenk,
waarmede deze juni-dag de kapel en de
toehoorders verraste.
Een geluk was het, dat de regenwolken
zich op een veilige afstand hielden, zodat
het concert toch kon doorgaan en de lief
hebbers van harmoniemuziek met ver
zorgde uitvoeringen tevreden gesteld kon
den worden.
Het programma, dat de dirigent van het
korps, de heer H. Ch. Hoogervorst had
samengesteld, bestond uit vertrouwde
nummers, althans uit werken, die in een
vertrouwde klankentaai geschreven waren.
Vlotte marsen waren gekozen en muziek
waarvan de ritmiek op een in vrijheid ge
uite bewogenheid de spanning gaande
hielden. De politiemannen speelden deze
muziek met een voorbeeldige beheersing
van de technische moeilijkheden, ook wat
de toonvorming betrof SW-hts ton dele
kon men deze prijzenswaardige uitvoe
ringseigenschap in haar belangrijke be
tekenis ervaren, omdat het open plein in
akoestische zin niet gunstig was voor het
richting geven van de klanken en voor de
samenbundeling daarvan tot een noodzake
lijke eenheid.
Maar toch was deze beperkte indruk
voldoende om te kunnen vaststellen, dat
de muzikanten en de dirigent hun muzi
kale taak hoog opvatten. Verfijnd spel van
de klarinetten bijvoorbeeld en voortreffe
lijk werk van de bassen bij de uitvoering
van de Marche aux flambeaux van Meyer
beer, ritmische vastheid, goed gefrazeerde
melodievorming en klankkleur bij de voor
dracht van „Espana" van E. Waldteufel,
doeltreffend rubato-spel voor de eerste
Slavische Rhapsodie van C. Friedeman,
mogen met ere genoemd worden. Een bij
zonder effect bracht de klank van de uit
stekend bespeelde „lyra" met zijn tinkelen
de klankstaven bij de uitvoering van de
geslaagde „Defileermars van het Korps
Rijkspolitie" van A. Bosch, met welke mars
het eerste programmagedeelte werd be
sloten. Het tweede gedeelte bestond uit
composities van Alford, Orsomando, Sousa
en anderen.
F. Zwaanswijk
Een actiecomité, bestaande uit zeven
vooraanstaande Afrikaanse auteurs en
letterkundigen, is te Port Elizabeth sa
mengesteld ter voorbereiding van de tot
standkoming van een stichting ter bevor
dering van de Zuid-Afrikaanse litteratuur.
Doelstellingen van de stichting zijn: ver
hoging van het algemene peil van de Afri
kaanse letterkunde; onderzoek naar de
leesgewoonten van de Afrikaanse lezer;
meer propaganda voor het Afrikaanse
boek; nauwer samenwerking tussen
auteurs, uitgevers en boekhandelaren; in
zameling van fondsen om schrijvers van
goede boeken te subsidiëren en het op
richten van een vertaalbureau.
De stichting zal een kapitaal van 5 mil
joen gulden nodig hebben dat hoofdzake
lijk door de Afrikaanse kerken, zakenon-
dernemingen en culturele organisaties zal
worden opgebracht.
Bevrijdingscarillon. De gemeenteraad
van Amsterdam heeft woensdagmiddag het
bevrijdingscarillon aanvaard, dat is ver
vaardigd in opdracht van de commissie
„Nationale Herdenking". Het klokkenspel
wordt, geplaatst op het Plein 1940—'45 in
Slotermeer. De kosten van de plaatsing be
lopen 175.000.
Wat blijft er over van Fellini's geruchtmakende film „La dolce
vita", wanneer men haar ontdoet van de sensatieverhalen der
publiciteit, van de roem, de hoon, de beroering sinds ze in Rome
voor het eerst werd vertoond, in Milaan verboden, in Cannes
bekroond? Wat blijft erover als men haar ontdoet van de Ita
liaanse opgewondenheid en de Franse zin voor emotionaliteit?
Naar nuchtere Nederlandse maatstaven een film van Fellini, een
film zoals hij alleen ze maakt met zijn belangstelling voor een
bepaald, buiten de maatschappelijke normen vallend, milieu, een
zedenspiegel van een decadente groep mondaine wereldstad
bewoners, die hun innerlijk verval voor de buitenwereld niet
meer verborgen kunnen houden. Wat „Fellini" in „La dolce vita"
doet is in feite een reportage geven van de decadentie, die een
groep burgers van Rome aankleeft, de manieren blootleggen,
waarop de sensatiepers zich in dit voze leven weet binnen te
dringen om dusdoende een documentaire te scheppen van Rome,
zoals de grote massa het uit krant en boulevardblad haalt. Een
bepaald soort Rome. Men aanschouwt het en wendt er zich met
blijdschap vanaf. Er is nog wel een ander zoet leven, gelukkig!
Of men er van walgt? Fellini drijft zyn schildering niet zo ver
door, dat men zich van zijn tonelen met walging afwendt ook
al doet de filmpubliciteit dat wel voorkomen. Hy houdt maat.
Hij overdrijft alleen in de lengte. Men is soms na toe aan de
verveling. Maar daarin schuilt tegelijk zijn verdienste. De ver
veling resulteert uit en ligt ten grondslag aan een inhoudsloos
leven. We draaien in een kringetje rond. De hoofdpersonen in
de film komen er dan ook niet uit. Zij gaan aan hun verveling
ten gronde. De toeschouwer slaat hen met Fellini gade. Hij wordt
geraakt door hun lot. Hij verlangt bij zoveel negavitisme naar
het ware leven, waarop hij bij tijd en wijle een vergezicht krijgt.
Maar overwegend wordt men betrokken bij oppervlakkige, aan
schandalen grenzende taferelen, die ons een blik gunnen op de
zomer van 1958 in Rome. „La dolce vita" berust niet op fantasie.
Dat geeft de film de intrigerende betekenis van een tijdsbeeld.
HOOFDFIGUUR in de historie van dit
Rome van 1958 is een uit de provincie naar
Rome gekomen journalist, die altijd jaagt
op nieuws voor zijn schandaaltjesrubriek.
Men ontmoet hem al dadelijk in het gran
dioze begin van de film, wanneer hij, ge
zeten in een helicopter, een andere wen
telwiek volgt, waaraan een Christus-beeld
hangt, dat op een kerk gemonteerd moet
worden. Met een navrante overgang voert
Fellini ons dan een nachtclub binnen, waai
de journalist de amoureuze avonturen van
een prins afloert. Hij troost zich voor de
mislukte afioop met een rijkeluisdochter,
die zich graag aan hem geeft. Thuisko
mend kijkt hij in een andere werkelijk
heid: zijn verloofde heeft geprobeerd zich
het leven te benemen. Het meisje houdt
van hem. maar ze verlangt hem voor zich
alleen, wil met hem trouwen. De jongeman
heeft geen zin zich te binden. Liever loopt
hij alles na wat hem. op zijn weg komt,
een filmdiva bijvoorbeeld, die echter te
grillig is om zich voor een avontuur te
lenen en hem alleen maar als gezelschaps
spelletje gebruikt. Hij waadt haar achterna
door de Trevifontein en loopt een pak
slaag op van haar verloofde. Er is geen
grens aan zijn gewoonte zichzelf te ont
binden 'in ledigheid. Hij verzeilt in een
aristocratisch kasteel, waar de adel met
bizarre nachtfeesten vergetelheid zoekt
voor volslagen maatschappelijke impoten
tie.
Hij ontmoet er het rijkeluiskind weer
en een ogenblik beseft hij dat er nog ide
alen zijn: liefhebben bijvoorbeeld, maar
zij is, zoals ze zelf zegt, alleen nog goed
voor lichtekooi. De enige man, die zijn
kwijnend idealisme nog wel eens in hém
wakker slaat, een oudere vriend. Steiner,
pleegt zelfmoord. Vergeefs zoekt de jour
nalist zichzelf te hervinden. Een scabreuze
Advertentie
Twee scènes uit „La dolce vita": de
persconferentie met een filmster (Anita
Ekbergen een feestje bij de Romeinse
adel.
fuif in een villa brengt hem niet tot de
werkelijkheid. Zijn ernst is een dronke-
mansernst. Niemand is ervan gediend. Hij
ziet in de ochtend na de fuif wel het
meisje wenke*. dat hij al eens aan zee
had ontmoet, een jong onbedorven meis
je, maar hij gaat niet naar haar toe. Zijn
vrienden tronen hem mee. De film ein
digt bij dit meisje. Het is haar lief ge
zichtje, dat in onze herinnering moet voort
leven en misschien ook in de zijne
In het kort is dit het verhaaltje. Het
loopt door de film als een toevalligheid,
want zoals Fellini zelf heeft gezegd is
„La dolce vita" wel tien films aan elkaar.
De eenheid ontstaat door de rangschikking
der accenten. In feite worden ze bijeenge
houden door de eigenlijke hoofdrolspeler
in deze film: de fotojournalistiek der sen
satiepers. De fotografen zijn overal en al
tijd aanwezig, onbarmhartig, brutaal,
wreed, onbeschoft, venijnig.
Als er een categorie van menselijk ver-
verval aan de kaak wordt gesteld dan is
het wel de fotojournalistiek van de Ro
meinse sensatiepers. Die treft Fellini nog
meer dan haar slachtoffers. Waar het
maar „stinkt" verschijnen zij ten tonele.
Het menselijk leed is voor hen even goe
de stof als het menselijk verval. Ik ge
loof dan ook dat „La dolce vita" drijft
op deze onthulling, een indirecte vorm
om een wereld bloot te leggen, waarin
voor het menselijk geluk geen plaats
meer is. Dat is dan ook de grootheid
van deze film. Daardoor krijgt ze haar
karakter van tijdsdocument,
Daardoor ook zijn de ogenblikken, waar
in Fellini gespeelde situaties in het beeld
brengt, veel minder sterk. De figuur van
Steiner bij voorbeeld, zijn „cercle" en
zijn dood missen de aansluiting op de
werkelijkheid. Steiner filosofeert wel,
maar men krijgt niet de indruk dat zijn
huis een oord van vrede en van culturele
verheffing is, iets, wat Fellini toch sugge
reert. De zelfmoord is niet voldoende voor
bereid. Ze wordt niet acceptabel binnen
het beeld dat wij van Steiner hebben
gekregen. Een andere scène, die waarin
de hele publiciteit mitsgaders een aantal
vrome zielen te hoop lopen voor de plaats
waar twee kinderen een verschijning van
de Madonna gehad zouden hebben, is
eveneens zwak. We herinneren ons onmid
dellijk de bedevaart in „De nachten van
Cabiria". Hier ook een religieuze exalta
tie, maar ditmaal door Fellini geënsce
neerd om twee vliegen in een klap te
vangen: de verloofde van de journalist in
een dramatische toestand te brengen, die
haar de Madonna doet smeken om de lief
de van haar beminde en te laten zien hoe
zo'n wonder door jan en alleman wordt
misbruikt. Dat laatste ontkracht het eer
ste motief. Het is niet oprecht. Waar Fel
lini wel uit een verzonnen situatie een tra
gisch aspect verkrijgt, is in de scène, die
de ontmoeting in beeld brengt tussen de
journalist en zijn vader. Ze gaan naar een
nachtclub, waar de journalist zich gren
zeloos verveelt, de vader zich bijzonder
amuseert. Een danseresje ontfermt zich
over de man, die op haar kamer onwel
wordt. Zijn zoon zet hem in een taxi naar
huis. De zoon voelt zich .schuldig, omdat
hij zijn vader in deze vernederende toe
stand heeft gebracht. Hij zegt het met
geen woord. Men proeft het uit ieder film
beeld.
HET IS ONDOENLIJK alle scènes af
te tasten op hun waarde voor het geheel
of hun betekenis in het bijzonder. Wan
neer men deze film ziet, is men geboeid
de volle drie uur. dat ze duurt. Wanneer
men er afstand van heeft genomen, beseft
men dat er iets van is blijven hangen.
Men is getuige geweest in een rechtszaak.
Fellini is de getuige. De beklaagde is „het
zoete leven." Aanklager en rechter: de
drang tot zelfbehoud. Op zijn manier, dat
wil zeggen, met de middelen van de film,
heeft Fellini een natuurlijke kracht van
wezenlijke waarde door zijn getuigenis
opgewekt. De drang tot zelfbehoud wijst
de mens de weg. ook uit de ongezonde
vormen van het leven, uit decadentie en
immoraliteit. Me dunkt, een heel wat po
sitiever conclusie dan alle sensatieverha
len en rumor in casa zouden doen ver
wachten!
P. W. Franse
Voor een kleine tweehonderd, groten
deels minderjarige toeschouwers op de
tribunes en met een tamelijk forse, dwars
over het veld staande wind tegen heeft
de toneelgroep „Theater" donderdag
avond bij kunstlicht „Een Midzomer
nachtdroom" van Shakespeare gespeeld.
Deze sportieve prestatie werd geleverd
in Bloemendaals Openluchttheater en
diende ter frisse opening van het vooral
voor balletliefhebbers veel aantrekkelijks
belovende seizoen.
Bij gunstiger weerstoestand zou er stellig
meer belangstelling zijn getoond. Maar
niettemin: men moet voor deze pastorale
omgeving toch echt eens wat anders be
denken dan elke zomer dezelfde stukken
Hoe springlevend deze veelzijdige komedie
in de bij een vroegere gelegenheid reeds
geprezen enscèncring van Michael Warre
ook mag zijn, langzamerhand raakt het pu
blick er op uitgekeken, temeer daar in vo
rige jaren ook twee Engelse ensembles dit
bekoorlijke en amusante sprookje van ge
voelsverwarring hebben opgevoerd. In de
rolverdeling zijn weinig veranderingen ge
komen. Genoemd moet worden Jack Hom,
de nieuwe Puck, zeer beweeglijk en stellig
aanvaardbaar in zijn hoedanigheid van be
drijvige plaaggeest, maar nog te weinig
spelend met zijn tekst, die men bovendien
veel „aardser" zou willen horen, met een
plattelandsaccent. In dit gezelschap is deze
jonge acteur ongetwijfeld de aangewezen
figuur voor deze rol. Verder zag men met
meer of minder genoegen Anny de Lange
en Hans Culeman als Titania en Oberon,
met Martine Crefcoeur als sprekende elf,
Tine de Vries en Wim Hoddes als het vor
stelijke bruidspaar, Anne-Marie Heyligers
en Mia Goossen met Carl van der Plas en
Siem Vroom als de dolende gelieven. Zeer
vermakelijk was ook nu weer het aandeel
van de „handwerkslieden" in hun aan Mo
lière verwante scènes. De hartelijkste hul
de verdiende Robert de Vries in de schakel-
rol van Spoel, de wever, die onder alle om
standigheden hoe ongewoon ook met
zijn robuuste natuurtalent onmiddellijk een
praktische oplossing of een blijmoedige
aanpassing improviseert.
De verplaatsing van de handeling het
is uiteraard in een vorige bespreking van
deze voorstelling reeds opgemerkt naar
het begin van de negentiende eeuw berust
op een gelukkig en verantwoord idee: deze
wonderlijke revue van ten dele onbestaan
bare werkelijkheden in grenzeloze verande
ringen is in alle opzichten duidelijk roman
tisch. Te merkwaardiger doet het dan aan
in het programma te lezen, dat men Men-
delssohns verrukkelijke muziek heeft ver
vangen door korte, illustratieve composities
van Jurriaan Andriessen, omdat let wel
dit klanken zijn van onze tijdMen
gebruikte de vertaling van dr. L. A. J. Bur-
gersdijk, die ondanks alle bezwaren beter
voldoet dan die van latere dichters van een
Nederlandse tekst.
David. Koning
Advertentie
ÏÏV
óóier
et*
Advertentie
rijk gevarieerde
zomerkleuren
Speciaal verlaagde
prijs
Bijpassend
i.9s
platenprogramma „Daniël in de leeu
wenkuil", twaalfde-eeuws muziek- en
zangspel.
BALLET
Zaterdag 11 juni. Stadsschouwburg, 20
uur. Leerlingenuitvoering van de Ken-
nemer Balletstudio.
AMATEURTONEEL
Vrijdag 10 juni. Stadsschouwburg, 20 uur.
De letterlievende vereniging „J. J. Cre-
mer" speelt „Als de maan geen hobby's
heeft".
Zondag 12 juni. Stadsschouwburg, 20 uur.
De toneelvereniging V.Z.O.D. speelt
„Toen wij trouwden".
Dinsdag 14 juni. Stadsschouwburg, 20 uur.
De rooms-katholieke toneelvereniging
„Thalia" speelt „Verbroken banden".
Woensdag 15 juni. Stadsschouwburg, 20
uur. De toneelvereniging „Thalia" speelt
nogmaals „Verbroken banden".
Donderdag 16 juni. Stadsschouwburg, 20
uur. De contactcommissie van het stad
huis speelt „Het witte schaap van de
familie".
DIVERSEN
Vrydag 10 juni. Frans Halsmuseum, 20
uur. Voor de leden van de vex-eniging
„Haerlem" houdt de heer H. P. Baard,
directeur van. het Frans Halsmuseum,
een lezing over „Het kex-kintex-ieur van
Hendrik Cornelisz. van Vliet en diens
plaats in het perspectief der kerkschil-
dei-ing".
Zaterdag 11 juni. Tuinzaal Concertgebouw,
20 uur. Feestavond voor de Ouden van
Dagen.
Zaterdag 11 juni. Doopsgezinde kerk, Gro
te Houtstraat, 15 uur. Opening oecume
nische kerkdag door ds. W. M. van As-
peren, gevolgd door een lezing van dr.
G. van Zoest getiteld: „De kerk in onze
samenleving".
Zaterdag 11 juni. Terrein in de Hout aan
de Wagenweg, 15 uur. Ter gelegenheid
van het gouden jubileum demonstreren
de padvinders van de Nedex-landse Pad
vinders Vereniging.
Zaterdag 11 juni. Café-restaurant Dreef-
zicht. 20 uur. Feestavond van de Bond
van Oud-Illegale werkers.
Zondag 12 juni. Doopsgezinde kerk, Grote
Houtstraat, 13.45 uur. In het kader van
de oecumenische kerkdag houdt ds. J. A.
de Klei'k een refex-aat over „De bood
schap van de kerk". Ds. Symanowski
spreekt over „De daad".
Maandag 13 juni. Tuinzaal Concertgebouw,
20 uur. De rooms-katholieke toneelver
eniging „Rokato" speelt „De ongewenste
gast."
TENTOONSTELLINGEN
Teylermuseum: Schilderijen uit 19e en 20e
eeuw. Tekeningen uit de Hollandse.
Italiaanse en Fx-anse school van de zes
tiende tot de twintigste eeuw Fossielen,
mineralen, natuurkundige instrumenten.
Dagelijks van 11-15 uur. behalve maan
dag en eerste zondag van de maand,
van 1317 uur. Expositie tekeningen en
etsen van Rembrandt. Dezelfde openings
tijden.
Bisschoppelijk Museum, Jansstraat. Oude
religieuze kunst, schilderijen, middel
eeuwse beeldhouwwerken. 10—17 uur;
zondagen 13—16 uur.
Frans Halsmuseum: Permanente tentoon
stelling van werken uit te Haarlemse
school van de 16de eeuw tot op heden.
Dagelijks geopend van 10—17 uur. des
zondags van 13—17 uur.
Voormalig woonhuis, Jacobus van Looy
(Kleine Houtweg 103): Op donderdagen
geopend van 10—12.30 en van 13 30—17
uur op zondagen van 14—17 uur.
Cruquius Museum, aan de weg naar
Hoofddorp: Dagelijks geopend van 9
12.30 uur en van 14 tot 17 uur. Des zon
dags van 10—12.30 uur en van 14—17 uur.
Galerie „Uittenhout". Kleine Houtstraat 41
Tot 13 juni tentoonstelling van werk van
Frans Verpoorten. Dagelijks geopend van
10.30 tot 17 uur. Des zondags van 14 tot
17 uur.
Museum Het Huis Van Looy: Tot 26 juni
tentoonstelling van diverse uitgaven,
foto's, brieven en andere documenten en
bezittingen van Frederik van Eeden.
Deze tentoonstelling wordt gehouden
onder auspiciën van de gemeente Haar
lem. de stichting het Huis Van Looy. de
verr iging Haarlem en de 'sociëteit
„Teisterbant" Dagelijks geopend van 10
tot 12.30 uur en van 13.30 tot 17 uur, des
zondags van 14 tot 17 uur
Kunstzaal In 't Goede Uur: Gedurende de
maand juni expositie van prenten van
Gavarni en Daumier. uit de collectie van
drs. H, Prenen. Dagelijks geopend van
10—22 uur.
Kunstcentrum .De Ark". Nieuw Heiligland
13: Tot 18 juni tentoonstelling van
werken van Paula Geraedts. Dage
lijks geopend van 9 tot 17 uur.
MUZIEK
Maandag 13 juni. Het Huis met de Sleu
tels, Heemstede, 19 uur. De afdeling
Haax-lem van Jeugd en Muziek geeft een
muziekuitvoering. Op het programma
staan werken van Vivaldi, J. S. Bach,
Fr. Dopplex-, I. Albeniz, O. Flosman en
M. Ravel.
Dinsdag 14 juni. Tuinzaal Concertgebouw,
19.30 uur. Leerlingenuitvoering van het
Haax-lems muziekinstituut.
Donderdag 16 juni. Concertgebouw, 20.15
uur. Het N.Ph.O. geeft een zomercon-
cert onder leiding van Marinus Adam.
De pianiste Hedy Schneider verleent so
listische medewex-king aan het program
ma, waarop wei-ken staan van Webex-,
Schumann en Tsjaikofski.
Dagelijks in 't Goede Uur, tot 13 juni, van
21 tot 22 uur: Klassiek grammofoonpla-
tenconcert van wex-k van Ravel en Mil-
haud. Van 13 tot 20 juni grammofoon-
Vioolstudiestukjes. Met financiële
steun van het Pi'ins Bernard Fonds worden
onder redactie van de heer Louis Metz te
Amstex'dam, violist bij het Concertgebouw
orkest en leraar aan het muzieklyceum,
vijf van een serie van zes bandjes van mo
dern studiemateriaal voor viool bij een
Amsterdamse uitgeverij (Broekmans en
Van Poppel) uitgegeven. Voor deze vijf
bandjes hebben tweeëntwintig Nederland
se componisten werkjes gecomponeerd. Het
eex-ste daarvan, met acht eenvoudige stuk
ken voor viool en piano is nu verschenen.
Het grachtenboek. De gemeenteraad
van Amsterdam heeft woensdagmiddag
22.000 beschikbaar gesteld voor de' her
uitgave van het Grachtenboek. Het betreft
de bewex-king door de heer E. van Houten
van het achttiende eeuwse Grachtenboek
van Caspar Philips Jacobsz getiteld „Al de
huizen aan de Keizersgracht en de Heren
gracht te Amsterdam". In 1923 is het werk.
dat van belang is voor de kennis van de
vroegere toestand van de grachtenhuizen
en vaak een wegwijzer is geweest bij res
tauraties, voor het laatst uitgegeven. Het
is op het ogenblik nog slechts antiquarisch
te krijgen.
