Raadsel voor
och ió Uet zo
Alphenaar
TEENAGERS
PANDA EN DE LIJFWACHTERS
Vreemde dingen in liet kabonterdorp
Drie rassen
VROEGERE EDWARD VIII LEEFT
NOG ALTIJD IN BALLINGSCHAP
DONDERDAG 23 JUNI 1960
11
Juweeltjes
BAK eens 'n EITJE BUITEN
De radio geeft vrijdag
T elevisie pro gr anima
GRAMMOFOONPLATEN
Gesproken portret
Adieu Angèle
Komt Hertog van Windsor ooit terug in Engeland
Vervolgverhaal
door
M. G. Eberhart
Zeldzaam program ma
23. De moeilijke jongens hadden ont
dekt, dat Palmer daar beneden aan de
auto was blijven hangen. Omlaag glurend
zagen zij, hoe Jut met hem aan het on
derhandelen was over de kosten van een
redding. „Die lijfwacht heeft onze miljo
nair weer te pakken", bromde Bid veront-
waardigd, „dat is vals! 'Wij hadden hem
het eerst!" „Maar we laten het er niet
bij", zei Sluiper, „als die lijfwacht denkt,
dat hij ons zomaar een miljonair kan af
snoepen, heeft hij het mis!" En met deze
woorden liet hij een lus zakken, waarmee
hij naar de spartelende benen van Pal
mer hengelde. Daar beneden vjaren Pal
mer en Jut nu eindelijk tot overeenstem
ming gekomen, zodat het reddingswerk
kon beginnen. De lijfwacht omklemde Pal
mers pols en riep: „Vooruit, Panda, hijs
ons op!" Dit ivas echter nogal veel ge
vraagd! Zo hard hij kon, trok Panda aan
Juts benen, maar hij kreeg ze geen centi
meter omhoog. „Ik... ik houd het niet
langer!" hijgde hij benauwd. Toen schoof
de lus om Palmers voet en het volgen
de ogenblik veranderde de toestand volko
men. In plaats van Palmer voor een val
te behoeden, moesten Jut en Panda hem
nu stevig vasthouden om te voorkomen,
dat hij omhoog ging!
Juweeltjes van fijne, kunstzinnige en
eigenlijk wel erg dierbare muziek kwa
men gisteravond via de t.v. een ernstig
en zelfs somber onderwerp inleiden, dat
later op de avond door middel van een
documentaire aan de orde werd gesteld.
Wat de muziek betrof, daar was in de
eerste plaats een van de tientallen muzi
kale delicatessen die Domenico Cimarosa
heeft gewrocht: de komische opera in
klein formaat „II Maestro di Capella",
een wondermooi en geestig opgebouwde
muzikale anekdote van een kapelmeester,
die worstelt met zijn orkest en na veel
dissonanten eindelijk de harmonie weet te
scheppen, die hij voor ogen had. Disso
nanten, ja, maar dissonanten van vaardig
en artistiek gearrangeerde allure, met el
kander eigenlijk een muzikale legpuzzel
vormend, waarvan de maestro de stukken
door elkaar gooit, uitzoekt en aaneenlegt
tot een klein wonder van fijnzinnige muzi
kale kunst.
Een geheel ander karakter had het
juweeltje, dat in „Musicbox" uit zijn etui
kwam: het optreden van de bekende vio
list Stephane Grapell, de Franse virtuoos
op de snaren, die zijn instrument bespeelt
alsof hij bezig is aan een borduurwerkje.
Een artist van voor de oorlog, trou waan
de oude stijl van de speelse jazz, doch
een meester in de luchtige, geestige amu
sementsmuziek als geen ander.
Na de heer van Domburg, die niet uitge-
juicht kon komen over de nieuwste film
van Herman van der Horst „Vurige
Liefde" (Suriname), welke film inderdaad
een bewonderenswaardig document van
land en volk schijnt te zijn geworden, al
was dat aan het door Van Domburg ver
toonde, kleurloze fragment niet duidelijk
te zien, kwam de ernstige aangelegenheid
aan de beurt: Een documentaire over
Nationaal Bureau voor Geestelijke Ge
zondheidszorg, waarin de voorbeelden van
jeugdmisdaad en ontsporing talrijk en
navrant waren doch die door zijn bijzon
der slechte samenstelling een overtuiging
misje. Een overtuiging, die ook zonder
Advertentie
HILVERSUM I. 402 m. 7.00—24.00 KRO.
KRO: 7.00 Nieuws. 7.15 Gram. 7.30 Voor de jeugd.
7.40 Gram. 7.45 Morgengebed en overweging.
8.00 Nieuws. 8.15 Inl. Hoogmis. 8.20 Hoogmis. 9.30
Gram. 9.35 Waters!. 9.40 Schoolradio. 10.05 Gram.
11.00 Voor de zieken. 11.40 Gram. 12.00 Middag
klok - noodklok. 12.03 Gram. 12.30 Land- en tuin-
bouwmeded. 12.33 Lichte muziek. 12.50 Act. 13.00
Nieuws. 13.15 Zonnewijzer. 13.20 Lichte muz. 13.45
Gram. 14.00 Ork. en sol. 14.30 Pianorecital. 15.00
Schoolradio. 15 30 Voor de zieken. 16.30 Gram.
17.00 Boekbespr. 17.15 Kinderkoor. (In de pauze:
gram.). 17.30 Report. Wimbledon. 17.40 Beuhsbei.
17.45 Instrum. ens. en zang 18.10 Vaticaanse act.
18.25 Lichte muz. 18.50 Regeringsuitz.: Emigratie-
rubr. Het emigratiepraatje van H. A. van Luyk.
19.00 Nieuws. 19.10 Act. 19.25 Memojandum. 19.30
Pol. praatje. 19.40 Verz.progr. voor de militairen.
20.30 Water in Europa, klankb. 21.00 Lichte muz.
2i.20 Cabaretprogr. 21.50 Zangrecital. 22.15 Ka
mermuziek. 22.25 Boekbespr. 22.30 Nieuws. 22.40
Christus de Sterke en liefdevolle mens onder de
mensen, lezing. 22.50 Gevar. progr. 23.5524.00
Nieuws.
HILVERSUM II 298 m. 7.00 VARA. 10.00 VPRO.
10.20 VARA. 12.00 AVRO. 16.00 VARA.
19.30 VPRO. 21.00 VARA. 22.40 VPRO.
23.00—24.00 VARA.
VARA: 7.00 Nieuws. 7.10 Gymn. 7.23 Gram. 8.00
Nieuws. 8.18 Gram. 9.00 Gymn. voor de vrouw.
9.10 Gram. 9.40 Schoolradio. VPRO: 10.00 Voor de
oude dag. lezing. 10.05 Morgenwijding. VARA:
10.20 Voor de vrouw. 11.00 Voor de kleuters. 11.15
Pianorecital. 11.35 Gram. AVRO: 12.00 Lichte muz.
12.20 Regeringsuitz.: Uitz. voor de landbouw. 12.30
Land- en tuinb.meded. 12.33 Sport en prognose.
12.50 Carrilonspel en draaiorgelmuz. 13.00 Nieuws.
13.15 Meded. en gram. 13.25 Dansmuz. 13.55 Beurs-
bei14.00 Twee violen en cello. 14.30 Herdenkings-
progr. 14.50 Gram. 15.05 Gevarieerd progr. VARA:
16.00 Gram. 16.30 Voor de zieken. 17.00 Lichte
muz. 17.25 Versierde vakantietips. 17.50 Act. 18.00
Nieuws. 18.15 Vlaamse notities. 18.20 Latijnse muz.
18 50 De puntjes op de i, praatje. 19.00 Voor de
kinderen. 19.10 Kinderkoor. VPRO: 19.30 Het
platteland nu, lezing. 19.45 VPRO-nieuws. 20.00
Nieuws. 20.05 Boekbespr. 20.10 Albrecht Roden-
bach, klankb. 20.35 De mens en zijn werk, lezing.
20,50 De Europese verkiezingen, lezing. VARA:
21.00 Quiz. 21.55 Jazzmuz. 22.15 Buitenlands week
overzicht. 22,30 Nieuws. VPRO: 22.40 Zorg om de
men's, gesprek. VARA: 23.00 Soc. nieuws in Es
peranto. 23.10 Muz. revue. 23.55—24.00 Nieuws.
BRUSSEL. 324 m.
12.00 Gevar. muz. 12.30 Weerbericht. 12.34 Gram.
12.52 Koersen. 13.00 Nieuws. 13.15 Orgelrecital. (In
de pauze: Gram.). 14.00 Orpheus und Euridice,
opera. 15.30 Ork.conc. 16.00 Koersen. 16.06 Lichte
muz. 16.30 Omr.ork. 17.00 NieuwS. 17.10 Lichte muz.
17.35 Gram. 17.45 Duitse les. 18.00 Gram. 18.10
Boekbespr. 18.20 Voor de soldaten. 18.50 Sport-
kron. 19.00 Nieuws. 19.40 Wedstrijden schoolkoor.
20 00 Svmf.orkest. 20.45 Kunstkaleidoscoop. 21.00
Symf.ork. (verv.). 21.30 Pianorecital. 22.00 Nieuws.
22.15 Kamermuziek. 22.55—23.00 Nieuws.
VOOR DONDERDAG
NTS: 20.00 Journ. en weeroverz. AVRO: 20.20
Televizier. 20.30 Portret van een filmer. 21.00
Suiker, spel. 22.20 Einde.
VOOR VRIJDAG
NTS: 20.00 Weekoverz. NCRV: 20.30 Programma
over de havenarbeid. 21.00 Licht programma. 21.25
Filmprogr. 22.00 Wat hen ik?, lezing. NTS: 22.15—
23.00 Intern, festival van milit. muziek.
Vanavond presenteert de AVRO „Sui
ker" van Hugo Claus voor de tv-came
ra's. De regie heeft Ton Lensink. Van
links tiaar rechts: Jan Lemaire sr.
(jongste minne). Rob van der Linden
(Bobik), Ton Lutz (oudste minne), Guus
Hermus (Max) en Hans Polman (een
Pool). Voorgrond zittend: Ina v. Faas-
sen (Maldou) en Leo de Hartogh (kilo).
deze documentaire langzamerhand wel
ééns heel ernstig mag worden genomen:
onze jeugd wordt bedreigd door gevaren,
die nooit eerder een jeugd zozeer langs
de rand van geestelijke anarchie hebben
doen wandelen. En het was een troost te
zien. hoe men op velerlei manieren tracht,
er iets aan te doen. Ondanks de .slechte
kwaliteit van het filmpje kwam de enorme
verantwoordelijkheid van de ouders en op
voeders er wel bijzonder duidelijk uit naar
voren en dat was een verdienste, die veel
goed maakte.
Goede documentaires vereisen veel
voorbereiding en talent, daar kan Herman
van der Horst over meepraten. De omroe
pen leggen zich de laatste tijd nogal toe
op dit. medium om sociale problemen aan
de orde te stellen. Laten zij het toch vooral
vakkundig en verantwoord doen!
Beeldschermen
DE oorspronkelijke bevolking van Ame
rika is door de blanken met een tweetal
totaal verkeerde namen benoemd. Den
kend, dat zij de bewoners van Indië wa
ren, werden zij door de eerste blanken tol
Indianen gedoopt, waaraan bovendien nog
de foutieve naam Roodhuiden werd toege
voegd. De huidskleur van deze bevolking
is echter in geen enkel opzicht rood, maar
varieert van gelig tot donkerbruin. De
naam Roodhuiden is te wijten aan de rode
verf, waarmee hel lichaam werd bestre
ken, een gewoonte die overigens niet als
ten kenmerk van een bepaald
mensenras kan worden be- f
schouwd. Toch zijn de India
nen, dank zij de naam Rood
huiden, lange tijd aangezien
als de vertegenwoordigers van
een apart ras. Linnaeus gaf
bijvoorbeeld in 1735 voor de
wereldbevolking nog een in
deling in vier groepen, t.w. het blanke,
gele, zwarte en het rode ras, tot welk laat
ste uiteraard de als roodhuiden bekend
staande Indianen werden gerekend.
Sedert het begin van de vorige eeuw
Ouvierwordt echter algemeen een ver
deling in drie groepen gevolgd, n.l. het
blanke, het zwarte en het gele hoofdras.
De Roodhuiden zijn dus geschrapt, niet
omdat zij praktisch zouden zijn uitgeroeid
(want in Midden- en Zuid-Amerika leven
er nog heel wat) maar omdat het inzicht
is gerijpt dat Indianen verwant zijn aan
de Mongolen. Het sluike blauwzwarte
haar, de hoge jukbeenderen, de vorm van
haar, geringe lichaamsbeharing, donkere
ogen, graciele bouw van de onderste lede
maten, het zijn even zovele lichamelijke
erfelijke eigenschappen als bij de Mon
goolse volken worden aangetroffen.
Aangezien het (zoals we een vorige keer
reeds hebben uiteengezet) onwaarschijn
lijk is dat de oorsprong van de Indianen
Tiny Drie rassen .toch is het zo..
in Amerika ligt, is men op grond van de
lichamelijke overeenkomsten met mongo
loids volken, tot de overtuiging gekomen,
dat de Indianen van Aziatische herkomst
zijn. In lang vervlogen tijden zijn zij van
uit Azië de slechts 65 km. brede Bering-
straat overgestoken en in het nieuwe
werelddeel beland, waarna zij zuidwaarts
zijn getrokken en na verloop van duizen
den jaren zich over het hele continent heb
ben verspreid.
Zeker, het kan niet worden ontkend, dat
Indianen in type sterk uiteenlopen. We
moeten ons dan ook voorstel
len, dat op z'n hoogst 25.000
jaar geleden, de eerste groep
jes van Aziatische herkomst
naar Amerika zijn overge
stoken en dat na dien talloze
migraties hebben plaats ge-
vonden. Door deze vele migra-
lies, verdeeld over een zeer,
zeer lang tijdsverloop, laat het zich
verklaren, dat de verschillende India
nenstammen onderling vrij grote verschil
len vertonen.
De immigranten uit Azië waren, volgens
de opvatting van Wissler en andere onder
zoekers, primitieve jagers en voedselver
zamelaars. Hun cultuur werd gekenmerkt
door pijl en boog, harpoen, gevlochten
manden, netten en de vuurboor. Zij kook
ten het eten met behulp van hete stenen
en kenden de hond als huisdier. Uit deze
simpele cultuur hebben zich de hogere
Indiaanse culturen ontwikkeld, culmine
rend in die van Centraal-Amerika (Azte
ken en Maya's) en bepaalde delen van
Zuid-Amerika (Inka's).
En nu moeten we eens spreken over de
vraag, hoe dik een ijsschots eigenlijk wel
kan worden.
Daarover een volgende keer.
(Nadruk verboden)
H. Pétillon
Advertentie
KRUISWEG 47-49 - HAARLEM
De Franse componist Pierre Boulez
werd onlangs vijfendertig jaar. Aan deze
muzikale beeldenstormer, die door velen,
onder wie de grote Igor Strawinski, be
schouwd wordt als één van de belangrijk
ste figuren van onze tijd, zal de VARA
een Gesproken Portret wijden, op woens
dag 29 juni in het middaguur. Hij wordt
een toonkunstenaar genoemd, die in vele
opzichten zijn tijd ver vooruit is. Paul
Christiaan van Westering, die de tekst
voor het Portret heeft geschreven, heeft
vele merkwaardige bijzonderheden over
de jeugd en ook over het meer recente
verleden van Boulez weten te verzame
len. In het Portret maakt hij voorts dui
delijk, waarnaar deze componist streeft.
Advertentie
GLITSA" KRASVR1JE VLOERLAK
De geslaagden van het eindexamen 1960
van de Toneelacademie Maastricht zullen
hun cameradebuut maken in het KRO-
televisie programma van zondag. Het zijn
Dolf de Vries, Kees Coolen, Eric Schneider
en Edmond Claessen, die onder regie van
Wim Bary een televisiespel zullen spelen,
géschreven door een hunner, Eric Schnei
der. Het spel, Adieu Angèle. is op de eerste
plaats een sfeer-stuk, dat de situatie in
beeld brengt welke ontstaat, als twee
broers uit eenzelfde gezin verliefd worden
op een logeetje, Angèle. Na dit debuut der
jonge acteurs volgt een populair-klassiek
concert, waarin het Amsterdams Kunst-
maand-orkest o.l.v. Anton Kersjes en m.m.v.
Annette de la Bije de Symphonie no. 39
van Jozef Haydn en enkele aria's van Mo
zart en Nicolai ten gehore brengen.
3839. De kabouters klommen ook op het dak van hun huisjes; daar streken ze ook
met grote halen de verf op uit.
Ook alle hekjes en palen kregen een beurt. Overal, waar maar iets geverfd kon
worden, deden ze dat. Ze vonden het een aardig werkje!
Het was 'n leuk gezicht, overal in het dorp die ijverig kwastende kabouters vol
vuur aan 't werk te zien.
Langzamerhand werd alles in de verf getet. Ze gingen met het karwei door, tot
de laatste muur en de laatste paal 'n beurt gekregen hadden.
LONDEN (U..PI.) De I-Iertog van
Windsor wordt vandaag 66 jaar en onder
zijn vroegere onderdanen groeit de wens
dat hij in zijn levensavond terugkeert naar
het land waarover hij eens kort heeft ge
regeerd. Oude hof dignitarissen uit de tijd
dat de joyeuze Prins van Wales kranten
koppen maakte en de harten stal van
zijn landgenoten, tasten voorzichtig de pa
leis opinie af over de mogelijkheid van
een terugkeer uit wat toch wel erg veel
op ballingschap lijkt.
Zij zijn er zeker van dat zulk een stap
in brede lagen van de bevolking hartelijk
welkom zou zijn. De tijd, zeggen zij, heeft
de geschillen die voortkwamen uit zijn
abdicatie na slechts elf maanden te heb
ben geregeerd, naar de achtergrond ge
drongen.
De Hertog, die op 20 januari 1936 zijn
vader, koning George V opvolgde, heeft
niet meer in Engeland gewoond sinds 11
december van dat jaar. De reden welke
hij voor zijn aftreden opgaf, was dat hij
niet kon trouwen met de vrouw „die hij
lief had" .als hij koping bleef. De Britse
soeverein is titulair hoofd van dé Angli
caanse staatskerk welke geen echtschei
ding toestaat. En zonder de steun van
mevrouw Wallis Warfield, de Amerikaanse
..divorcee" waaraan de koning zijn hart
verloor, zou hij de kroon niet kunnen
dragen.
De radiotoespraak waarmee de hertog
zijn besluit aan het volk meedeelde, spon
een romantisch waas om zijn persoon,
maar in hofkringen werd zijn daad gezien
als een weinig patriottisch gebaar. Het
verzaken van erfelijke rechten en plichten
zette kwaad bloed toen, en ook nu nog.
Koning Edward VIII nam na zijn abdi
catie de titel aan van Hertog van Windsor.
Hij ging naar Frankrijk waar hij op 3
33)
Buiten de lichtschijn van het halfverlichte terras
was het erg donker. Het gras onder hun voeten was
taai en veerkrachtig, niet het zachte, fluwelige gras
van het noorden, dat niet tegen maandenlange zonne
hitte bestand hoefde te zijn.
Cayce genoot van het gevoel onder zijn voeten. Toch
kwam er uit de stille, zwarte nacht een vreemd beang
stigend gevoel aandrijven, een verborgen bedreiging
omdat er een moordenaar vrij rondliep. Dodie was voor
hen uitgelopen. Cayce riep: „Dodie.." en versnelde
zijn pas. Maar Dodie's stem antwoordde door de duis
ternis, helder en zacht als een belletje: „Hier, bij de
aanlegplaats."
Ze stond op het plankier langs de rand van het meer.
De bootjes van Howard waren daaronder vastgebon
den. Een dicht mangrovenbosje tekende zich achter
haar af als een zwarte plek. Ze zei: „Er brandt geen
licht in het huisje van John."
Vreemd Cayce voelde een neiging om haar van de
zwarte opdringerige massa mangroven weg te rukken,
alsof die begerige vangarmen zich naar haar uit zou
den strekken, of dat iets uit het bosje dicht te dicht
naar dat in het wit geklede figuur toe zou komen.
Het meer was een oneindigheid van duisternis van de
hemel. Midge zei kribbig: „Dat heb je gisteravond ook
al gezegd. Dodie. Maar John was volkomen in orde.
Sam zei dat hij bij het voorlopig onderzoek was geweest,
zo nuchter als een rechter."
Dodie zei plotseling: „Ik ga er naartoe."
„Waarvoor hebben we dan telefoon?" vroeg Midge
kattig.
Thuisgekomen draaide Cayce Johns nummer. Er
kwam geen antwoord. „Ik zal Blanchaard proberen,"
zei hij. Het gevoel van onrust dat hem in de donkere
nacht had overvallen, werd nog intenser. Bij de derde
poging kwam Blanche aan het toestel.
„Nee", zei ze, „John is hier niet. Waar ben je,
Cayce? Bij de Howards?"
„Ja, ik heb hier gegeten, tante Blanche. Heeft John
nog getelefoneerd?"
Ze zei hem dat hij niet had opgebeld.
Hij hing langzaam op. „Kan ik een van jullie bo
ten nemen, Dodie?"
„Natuurlijk". Ze ging naar Henry, die op het terras
wachtte. „Cayce en ik gaan naar Johns huisje roeien".
Midge fladderde besluiteloos boven de trap van het
terras, kwam toen terug en ging zitten. „Het is ver
dacht", zei ze.
Dodie liep al over het grasveld naar de boten.
Cayce dacht dat ze lachte, maar als dat zo was, was
het maar een onnozel zacht gegorgel, want toen hij
haar had ingehaald, had ze zich weer teruggetrokken,
in die wijde, onbereikbare verte.
Toen ze een tijdje uit het licht waren, begonnen
Cayce's ogen aan het donker te wennen. Het meer
kreeg een iets lichtere tint. Hij maakte de boot los
en hielp Dodie instappen een gebaar dat Dodie heel
nadrukkelijk overbodig maakte door met het grootste
gemak tegenover hem te gaan zitten. „Jij kunt roeien",
zei ze koeltjes, ging zitten en trok haar rokken om
haar benen.
„Ik had niet verwacht dat jij zou roeien!"
De boot rook naar vis. Het meer ook. Het was erg
warm en stil. Ze gleden onder de donkere schaduw
van de mangroven uit; alleen het lichte geklok van
de riemen en een zacht geplons en het afdruipen van
water was hoorbaar. Dodie zei: „Een beetje naar links.
Anders raak je de vispier".
Hij wendde snel de boot toen de oude vispier
plotseling voor hem opdoemde, een donkere schaduw
die in het meer uitstak. Toen hij er voorbij was,
zag hij de lichten van Blanchaard helder boven het
meer schijnen. Hij liet de riemen rusten en de boot
dreef langzaam voort. Het stille witte figuurtje te
genover hem bewoog niet, sprak niet. Plotseling kwam
Cayce tot de ontdekking dat woorden niet gemakke
lijk te vinden zouden zijn. Hij kon niet ronduit zeg
gen. Midge heeft me in een hoek gedreven. Ze praat
te over trouwen, dus koos ik de enige uitweg die
ik kon bedenken. De kwestie was dat hij eenvoudig
geen zin had om met Midge te trouwen.
Hij was dus veranderd in die zes jaren, zonder
dat hij het had gemerkt.
Dodie vroeg: „Ga je door naar John, of blijven
we hier? De boot drijft af. We zullen in dat stuk
moeras onder jouw oostelijke boomgaard blijven ste
ken."
„Dodie, ik moest het Midge vertellen".
Er was een ogenblik stilte. Toen sprak Dodie: „Over
dertig seconden zitten we vast in de modder."
1-Iij kende het meer even goed als zij. Hij liet de
boot drijven tot de allerlaatste seconden tot het riet
zelfs. Toen greep hij de riemen en stuurde de boot
met krachtige slag naar het open meer.
Dodie lachte helder en spottend. Cayce zei: „Ja.
Ik heb Midge verteld dat ik met jou getrouwd was.
Ik ben met jou getrouwd. Dat kun je niet ontken
nen".
„Ik kan het niet ontkennen," zei Dodie, „maar ik
kan het laten anulerenKijk uit, het is daar ondiep".
Hij stuurde de boot verder naar het midden van het
meer en Dodie zei met een heel andere bezorgde
stem: „Ik zie nog altijd geen licht. Ik geloof dat
je er nu recht op aan gaat. Het is allemaal zo don
ker. Cayce er is iets verkeerd gelopen, iets met
Blanchaard, is dat het soms?"
„Hoe weet je dat?"
„O, dat voel ik. Je hebt het vader verteld, niet?"
Hij vertlede haar van het geld. hij vertelde haar
van het levenslang gebruik voor Blanche. Terwijl hij
vertelde, viel de kille afstand tussen hen weg en Do
die werd weer zichzelf en niet een koel, ver van
hem afstaand persoontje, dat hij vroeger eens had ge
kend. Haar witte japonnetje en het smalle ovaal van
haar gezicht waren vaag zichtbaar, maar hij kon het
kleinste detail voor zich halen, net zo goed als wan
neer hij haar lieve mond, die zo vrolijk en ook zo
vastbesloten kon zijn, en daar haar rechte neus. Hij
wist zelfs de manier waarop haar oren waren aange
zet, netjes dicht tegen het hoofd, onder de korte, don
kere krullen. De boot stootte ergens tegen aan, en
nog eens, en Dodie zei: „Je moet een beetje naar
links. Het is Johns aanlegplaats".
Hij stuurde de boot langs de rand van de aanleg
plaats en maakte het touw vast. Ditmaal stond Do
die hem toe haar te helpen, terwijl ze met een lichte
sprong uit de boot kwam. Haar handen waren koel
en stevig. Ze bleef even staan, haar gezicht naar
hem opgeheven. „Je zult tegen hen beiden moeten
vechten, tegen Blanche en Roddy. Je moet niet weer
van Blanchaard weggaan," zei ze zacht maar heel
nadrukkelijk.
En toen wist hij, ook heel nadrukkelijk, wat hij
wilde. „Dodie, bij jou ben ik thuisgekomen".
Ze wachtte een ogenblik. Toen trok ze haar han
den weg en sloeg een pad in, dat zich scheen op
te lossen in de donkere nacht. In werkelijkheid slin
gerde het zich door een dicht bosje van bamboes,
die zo hoog waren dat ze de nachtelijke hemel geheel
aan het oog onttrokken. De bamboes ratelden en fluis
terden zachtjes om hen heen.
Ze kwamen uit het bosje op de open plek voor
het huisje van John. Dodie stond stil en pakte Cayce's
arm. „Daar is iemand, kijk kijk, daar in de hoek
van de veranda".
Hij kon niets anders zien dan de ondoordringbare,
zwarte schaduwen die over elkaar heen vielen, maar
boven het trage gemurmel van het meer uit hoorde
hij even voetstappen knarsen, alsof iemand een grint
pad overstak. Toen hield het geluid op en bleef slechts
het trage gemurmel van het meer.
HOOFDSTUK XV.
„Blijf hierfluisterde hij.
..Nee". Ze nam plotseling zijn hand en trok hem
mee. Ze kende de weg over het veerkrachtige, taaie
gras, een miniatuur grasveldje, naar het huis dat voor
hen oprees, iets donkerder dan de nachtelijke hemel,
herkenbaar alleen omdat dat iets was dat vorm had
in die overigens vormloze duisternis. Dodie drukte zich
tegen hem aan, haar lippen raakten bijna zijn gezicht.
„Kijk uit, hier is een grintpad".
(Wordt vervolgd)
juni 1937 met mevrouw Warfield in de
echt werd verbonden. De hertog had en
kele dagen tevoren rechten en plichten van
een koninklijke hoogheid „uitsluitend voor
hemzelf" gekregen.
Deze drie woorden, „uitsluitend voor
hemzelf", gedrukt in de „Guide to the
Peerage, Debrett's", bevatten de sleutel
tot de situatie. Want indien de Windsors
naar Engeland zouden terugkeren, dan
zouden zij bij officiële gelegenheden ge
scheiden moeten worden. De plaats van
de hertog zou zijn aan de zijde van de
koninklijke familie. Als Hertogin van re
cente creatie zou zijn echtgenote zich moe
ten scharen onder de hertoginnen en zich
moeten schikken naar de prioriteitsregels.
Het is opmerkelijk dat de hertog vele
particuliere bezoeken aan Engeland heeft
gebracht en zelfs zijn verwanten heeft op
gezocht, maar immer hardnekkig gewei
gerd heeft deel te nemen aan officiële
plechtigheden, zoals de kroning van zijn
nicht, omdat zijn vrouw geen gelijke status
zou genieten.
Vrienden van de Windsors hebben ge
zegd dat voor haar verwijdering van het
hof geen religieuze gronden meer kunnen
worden aangevoerd. Beide eerste echtgeno
ten van de hertogin zijn overleden. In de
ogen van de kerk is zij dus „vrij" om in
Engeland een kerkelijk huwelijk met de
hertog aan te gaan.
Gevraagd of de hertogin eventueel de
voorrechten zou genieten van een konink
lijke hoogheid, antwoordde een hofdigni-
taris dat deze kwestie niet aan de orde is.
„Er is niets dat de hertog verbiedt met
de hertogin in Engeland te wonen", zo
werd gezegd, „maar wij geloven niet dat
hij dit zal doen. Afgezien van de vraag van
prioriteit, schijnt hij te voorzien dat de
hertogin door de society zal worden ge
meden en het is zeer wel mogelijk dat
dit het geval zou zijn."
Advertentie
een heerlijk soepel schoentje
in naturel nappa
19.90
KRUISWEG 50 - HAARLEM
Het komt niet zo heel veel voor, dat in
een concert zowel het Concert voor vier
violen en orkest in b van de Italiaanse
componist Antonio Vivaldi (1675-1741)
wordt uitgevoerd, als het Concert voor
vier klavecimbels en orkest in a van
Vivaldi's Duitse tijdgenoot Joh. Seb.
Bach, die zijn Italiaanse collega zeer be
wonderde en het eerstgenoemd concert tot
voorbeeld nam voor zijn concert voor vier
klavecimbels. Hij bewerkte verscheidene
vioolconcerten van Vivaldi tot concerten
voor klavecimbel. De beide werken zal
men kunnen horen in een radioconcert
van het Radiokameroi-kest met solisten,
onder leiding van Roelof Krol, op zater
dagmiddag 2 juli in een gezamenlijk pro
gramma, verzorgd door de VARA. Vier
violisten uit omroeporkesten zijn de so
listen in het werk van Vivaldi, namelijk
Lola Mees, Elisabeth Loyer, Hesje Belks-
ma en Denise Vermeulen-Derome. De
vier klavecinisten in Bachs concert zijn
Jaap Spigt, Jan van der Meer, Lida Claus
en Emma den Hollander. Het concert van
deze middag begint met de ouverture
Esther van Handel (1685-1759) en het zal
worden besloten met het Divertimento
voor acht blazers van Joseph Haydn
(1732-1809).
